severe pain เจ็บ... [KRISTAO]

ลำดับตอนที่ #2 : เจ็บ...02

ผู้ชายร่างสูงทั้งสามคนกำลังเดินกอดคอกันไปมหาลัย มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำและไม่เปลี่ยนแปลงแต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่เพราะความรู้สึกของแต่ล่ะคนนั้นเปลี่ยนไป และคงไม่เหมือนเดิม

หนึ่งคนอยากจะให้อีกคนปล่อยคอออกจากคนอีกคน

หนึ่งคนอยากจะปล่อยคอของอีกคนเพื่อจะได้อยู่กับคนอีกคน

หนึ่งคนอยากจะเป็นคนที่กอดคอของคนอีกคน

มันช่างดูยุ่งเหยิงและวุ่นวายแต่กลับไม่มีใครยอมเป็นฝ่ายปล่อย เมื่อรักแล้วก็ไม่มีทางเลิกรักเมื่อทำผิดแล้วก็จะทำมันต่อไป จุดจบมันเป็นเช่นไรไม่รู้ รู้ว่าแค่เพียงตอนนี้ได้ทำตามหัวใจของตัวเองก็เป็นพอ

“จื่อเทากูซื้อน้ำมาฝากเห็นมึงบ่นว่าหิว” จงอินยื่นขวดน้ำไปตรงหน้าจื่อเทาพร้อมกับส่งยิ้มกวน ๆ ไปให้ก่อนจะหย่นตัวลงนั่งข้างจื่อเทา จื่อเทายื่นมือไปรับขวดน้ำก่อนจะหันไปมองทางเซฮุนที่ยั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“กินก่อนดิ” จื่อเทาใช้มือหมุมเปิดฝาขวดน้ำก่อนจะยื่นขวดน้ำไปตรงหน้าเซฮุน

“ขอบใจ” เซฮุนยื่นมือไปรับขวดน้ำก่อนจะกระดกของเหลวในขวดนั่นลงเข้าปากแต่ยังกลืนลงไปไม่ได้กี่อึกขวดก็ถูกกระชากออกไปด้วยฝีมือของจงอิน จงอินมองมาทางเซฮุนด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก

“กูซื้อมาให้จื่อเทามัน มึงหิวก็ไปซื้อเองดิ” จงอินเป็นคนที่ชอบพูดไม่รักษาน้ำใจของคนอื่นถึงแม้กับเพื่อนของตัวเองก็ตาม และจื่อเทาก็เกลียดนิสัยแบบนี้ของจงอินมาก จื่อเทามองใบหน้าของเซฮุนก็แทบยกจะใช้มือของตัวเองต่อยปากจงอินไปแรง ๆ สักที เซฮุนกำลังจะร้องไห้

“ถ้ามึงซื้อมาให้กูมึงก็ควรซื้อมาให้เซฮุนมันด้วย” จื่อเทาขึ้นเสียงใส่เพื่อนตัวเองด้วยความโกรธเรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะต้องทำเหมือนหวงเพื่อนด้วยเลย แค่น้ำขวดเดียวแบ่งกันกินไม่ได้เลยหรือไง

“ก็กูซื้อมาให้มึงกินไม่ใช่มัน แล้วทำไมมันต้องเสือกมากินของที่มันเป็นของของมึงด้วย” จื่อเทาแทบพุ่งไปต่อยปากเพื่อนตัวเองแต่ก็พยายามระงับอารมณ์เอาไว้

“กูไม่เคยหวงของที่มันเป็นของของกู อะไรที่มันเป็นของของกู กูจะยกให้ใครก็ได้” จงอินถึงกับอึ้งในคำพูดของจื่อเทา จงอินรู้ดีว่าในความหมายในสิ่งที่จื่อเทาพูดมันคืออะไร มึงจะยกของที่เป็นของมึงให้ใครก็ได้สินะมึงมันใจร้ายที่สุดเลยจื่อเทา

ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าจื่อเทารักใคร แล้วไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเซฮุนรักใคร เขารู้ดีทุกอย่าง รู้ดีกับความรักที่ผิดนี้มานานแล้วแต่ต่อให้ตัดเพื่อนเพื่อได้คนที่รักเคียงข้างกายเขาก็ยอม

“หึ งั้นหรอ เราคงมีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะจื่อเทา” ไคลากตัวจื่อเทามายังห้องน้ำชายโดยปล่อยให้เซฮุนมองตามด้วยสายตาที่เจ็บปวด เซฮุนคนโง่

ไคผลักตัวจื่อเทาเข้ากับผนังห้องน้ำอย่างเต็มแรง จื่อเทาน้ำตาแทบไหลกับความเจ็บปวดนั้นก่อนจะมองหน้าจงอินอย่างหาเรื่อง

“มึงมีอะไร!!!”

“เรามาพนันกันดีกว่า” ไคพูดพร้อมจับใบหน้าของจื่อเทาเข้ามาใกล้ใบหน้าของตัวเอง ใบหน้าที่จงอินแสนหลงใหลใบหน้าที่จงอินอยากจะมองตลอดเวลา เขาอยากให้ใบหน้านี้มองมาที่เขาคนเดียว

“พนันอะไร”  จื่อเทาพยายามลดเสียงของตัวเองลงเมื่อใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ใกล้ใบหน้าของเขามากเกินไป

“มึงชอบเซฮุนกูรู้ เซฮุนชอบกูกูก็รู้ มึงกล้าไหมดีกว่า” จงอินพูดพร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างท้าทายอีกคน จื่อเทามองรอยยิ้มนั้นแล้วแทบอยากจะถีบอีกคนให้ออกไปจากตัวไปไกล ๆ

“มึงพูดมาสิ”

“พนันกันไหมว่าเซฮุนเลือกใคร ถ้ามันเลือกมึงกูจะเป็นคนเดินออกไป แต่ถ้ามันเลือกกูมึงต้องยอมกูทุกอย่าง”  คำพูดของจงอินมันแทบทำให้จื่อเทาร้องไห้ ไม่ต้องพนันก็รู้อยู่ว่าเซฮุนจะเลือกใคร คนที่รักเรากับคนที่เรารัก เชื่อว่าถ้าเป็นคุณก็เลือกคนที่คุณรัก

“กูไม่พนัน!!”

“มึงไม่กล้า” จงอินพูดจบก็ประกบริมฝีปากของตัวเองลงไปบนริมฝีปากบางของจื่อเทาทันที มันไม่ใช่จูบที่หอมหวานเหมือนก่อนแต่มันเป็นจูบที่ร้อนแรงและเจ็บปวด จงอินมึงจะทำร้ายจิตใจกูไปถึงไหน

“ความเป็นเพื่อนของเรามันไม่มีทางเหมือนเดิมแล้ว

“มึงมีทางเลือกไม่มากหรอกจื่อเทา มึงเลือกทางไหนก็เจ็บอยู่ดี” จงอินพูดจบก็ประจบริมฝีปากหนาลงมาที่ริมฝีปากบางอีกครั้งลิ้นร้อนของจงอินค่อย ๆ แทรกเข้าไปในโพรงปากหวานนั้นช้า ๆ จื่อเทาพยายามผลักตัวของอีกฝ่ายออกแต่มันกลับเปล่าประโยชน์เลย จงอินจูบจื่อเทาจนพอใจแล้วจึงใช้ริมฝีปากมาทำรอยที่ซอกคอขาวนั่น จงอินพยายามแสดงความเป็นเจ้าของแต่จื่อเทาพยายามผลักไส เขาไม่ได้รักจงอินเขาคิดกับจงอินแค่เพื่อนแล้วเขาไม่อยากเห็นเซฮุนเสียใจ เขาไม่อยากให้คนที่เขารักเสียใจ

แต่สุดท้ายจื่อเทาก็เป็นฝ่ายแท้จงอินทุกครั้ง แพ้มาตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ

สภาพร่างกายของจื่อเทาตอนนี้มีเพียงเสื้อนักศึกษาติดตัวเพียงตัวเดียวเท่านั้น จื่อเทาไม่เคยห้ามจงอินได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว จื่อเทาพยายามดันตัวเองให้ออกมาจากอ้อมกอดของจงอินถ้ามีนักศึกษาคนอื่นเข้ามาเห็นพวกเขาต้องโดนไล่ออกจากมหาลัยแน่

“ปล่อยได้แล้วจงอิน กูอึดอัด” พูดไปก็เท่านั้น จงอินกลับกอดจื่อเทาไว้แน่นขึ้นกว่าเก่า เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้กอดร่างกายของจื่อเทาและอยากกอดแบบนี้ตลอดไป

“ไม่รักกูบ้างเลยหรอ” จงอินกระซิบถามจื่อเทาด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“กูรักเซฮุน” ฟังคำนี้กี่ครั้งจงอินก็เหมือนโดนมีดพัน ๆ เล่มแทงเข้ามาที่หัวใจอย่างแรง อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ได้ความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุด

“มึงก็แค่อยากสัมผัสร่างกายกูเท่านั้น มึงไม่ได้รักกูหรอกจงอิน”

“มึงอาจจะคิดว่ากูใช้แค่กายสัมผัสมึงแต่ทุกครั้งที่กูสัมผัสมึงกูใช้ใจกูสัมผัสมันทุกครั้ง” จงอินพูดจบก็จูบลงไปบนหน้าผากมนของจื่อเทาเบา ๆ หนึ่งที ก่อนจะจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้มาสบตากัน ทั้ง ๆ ที่หัวใจจงอินกำลังเดินแรงแต่หัวใจของจื่อเทากลับเต้นช้าลง

“กูรักมึงถึงมึงจะรักมันก็ตาม”

“ถ้ามึงรักกูมึงก็ช่วยรักมันด้วยได้ไหม ถึงกูจะรักเซฮุนมากแค่ไหนแต่กูไม่อยากเห็นมันเจ็บ”

“แล้วมึงไม่เจ็บหรอ”

“กูเจ็บที่มันไม่รักกูมากกว่า”

“กูก็เจ็บไม่ต่างจากมึง” จงอินพูดจบก็ปล่อยตัวของจื่อเทาให้เป็นอิสระ จงอินจัดการใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบกางเกงของจื่อเทาที่เขาเป็นคนถอดมันเองกับมือให้จื่อเทาที่ยังไม่ขยับตัวไปไหน ตอนนี้แค่หายใจจื่อเทายังไม่อยากจะทำ

“รีบแต่งตัวซะสิ เซฮุนมันคงรอนานแล้ว” จงอินพูดจบก็เดินออกไปจาห้องน้ำทิ้งให้จื่อเทาได้แต่มองแผ่นหลังนั้นด้วยหัวใจที่เหมือนจะเต้นช้าลงไปทุกครั้ง

“อ่ะ กูขอโทษที่ตอนแรกไม่ได้ซื้อมาให้มึง” จงอินยื่นขวดน้ำที่เพิ่งไปซื้อมาให้เซฮุนก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เซฮุน เซฮุนมองขวดน้ำที่เพิ่งได้มาจากจงอินก็ยกยิ้มขึ้นน้อย ๆ

“ขอโทษนะที่พูดแรงไป” จงอินใช้มือหนาของตัวเองลูบไปที่เส้นผมนิ่มของเซฮุนเบา ๆ  เซฮุนหันมามองหน้าจงอินก่อนจะยิ้มไปให้อีกฝ่าย เพราะจงอินเป็นแบบนี้ไงเขาถึงได้ตกหลุมรัก

“แล้วพวกมึงหายไปไหนมาตั้งนาน แล้วทำไมจื่อเทามันไม่กลับมาด้วย” เซฮุนถามออกไปด้วยความสงสัยที่เพื่อนสนิทของเขาทั้งคู่หายไปเกือบชั่วโมง

“เดี๋ยวมันก็คงตามมา มึงหิวไรหรือยังล่ะไปหาไรกินกันไหมเดี๋ยวจื่อเทามันคงตามไปเอง” จงอินพูดพร้อมลุกยืนขึ้นก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าเซฮุน

“ไปดิ มองหน้ากูอยู่ได้จะอิ่มไหม” จงอินพูดจบก็จับมือเซฮุนให้ลุกขึ้นยืน เซฮุนเผยยิ้มออกมานิด ๆ ก่อนจะจับมือของจงอินให้แน่นขึ้น มึงจะรู้ตัวไหมว่าสิ่งที่มึงทำหัวใจกูมันเต้นแรงขนาดไหน แล้วถ้าเป็นไปได้กูอยากให้มึงจับแค่มือของกูคนเดียวก็พอแต่ไม่เป็นไรถึงมึงจะจับมือให้อีกคนกูก็ไม่มีทางปล่อยมือของมึงแน่

“แม่งโทรไปก็ไม่รับเลย สงสัยกลับห้องไปแล้ว” จงอินพูดขึ้นมาลอย ๆ หลังจากที่พยายามติดต่อเพื่อนสนิท?อีกคนแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย

“ไปเดินเล่นต่อไหมกูยังไม่อยากกลับห้องเลย” เซฮุนพูดกับจงอินก่อนจะมองออกไปที่กระจกใสข้างนอกกำลังจะมืดลงแต่กลับสวยงามไปด้วยแสงไฟที่ส่องสว่าง อยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ ที่ ๆ มีสองเราก็พอ

“ไม่ดีกว่า กูง่วงอยากกลับไปนอน มึงไปเดินเล่นก่อนก็ได้นะ” จงอินพูดพร้อมกดโทรศัพท์เพื่อพยายามติดต่อกับจื่อเทาต่อไป เซฮุนมองการกระทำของจงอินก็พยายามทำเป็นไม่สนใจอะไร แต่ที่จริงแล้วหัวใจของเขามันกำลังเจ็บ มึงเลือกมันอีกแล้วนะจงอิน

“เอองั้นกูไปเดินเล่นก่อนนะ ไม่ต้องล็อคห้องล่ะกูไม่ได้เอากุญแจมาด้วย” จบคำพูดของเซฮุนจงอินก็พยักหน้าเหมือนว่ารับรู้ทั้งที่จริงเขาก็แค่พยักหน้าไปแบบนั้นเพราะเขากำลังกังวลอยู่กับอีกคนที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์

“อย่ากลับดึกล่ะมึง” จงอินมองเซฮุนที่เดินออกไปสุดสายตา แล้วจึงรีบจ่ายเงินค่าข้าวก่อนจะรีบตรงกลับไปที่ห้องพักทันที ทำไมมึงไม่รับสายกูจื่อเทามึงอยากโดนดีใช่ไหม






กำลังใจแค่เพียงคอมเม้น