severe pain เจ็บ... [KRISTAO]

ลำดับตอนที่ #1 : เจ็บ...01

พวกเราคือเพื่อนกัน แต่ความเป็นเพื่อนมันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเมื่อการกระทำมันไม่เหมือนเดิม จากอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความหวังดีเริ่มเปลี่ยนเป็นอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความต้องการ จากสายตาที่มองกันอย่างห่วงใยกลายเป็นสายตาที่หลอมละลาย  จากคำว่าเพื่อนกันกลายเป็นคำว่าห่างไกล เพียงเพราะหัวใจที่ไม่เหมือนเดิม

คิม จงอิน

ฮวาง จื่อเทา

โอ เซฮุน

พวกเขาคือเพื่อนกัน เพื่อนที่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อน สิ่งที่จะทำให้ความเป็นเพื่อนนั้นพังลงและจบสิ้น

ริมฝีปากหนาประกบลงกับริมฝีปากบางอย่างรุนแรงก่อนจะค่อย ๆ ใช้ลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรกปากของอีกฝ่ายอย่างกระหายลิ้นเล็กของอีกฝ่ายก็ทำหน้าที่ตอบรับได้อย่างดีต่างฝ่ายต่างดูดดื่มกับสัมผัสที่แสนหวานและท้าทาย ถ้านี่คือการทำศึกสงครามพวกเขาทั้งสองฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใครสงครามนี้จะไม่มีทางจบลงถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ไปก่อน จื่อเทารีบดันตัวของจงอินให้ออกห่างจากตัวเองทันทีหลังจากที่อีกฝ่ายกระชากเขาเข้าไปจูบและเขาก็ตอบสนองไปโดยไม่ขัดขืนอะไรแต่อีกฝ่ายกลับกัดริมฝีปากของเขาจนเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย

“กัดปากกูทำไม มึงเป็นคนเริ่มจูบกูก่อนนะ” จื่อเทาแทบอยากจะเข้าไปซกหน้าคิมจงอินที่ทำให้เขาเลือดออก

“แค่หมั่นไส้จบไหม” จงอินพูดพร้อมดึงตัวของจื่อเทาเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้มือหนาของตัวเองลากผ่านใต้เสื้อตัวบางจนมันถลกขึ้นมาเห็นหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเรียงกันสวยงาม ถึงจื่อเทาจะดูภายนอกเป็นคนหุ่นดีมากแค่ไหนแต่ใครจะไปรู้ว่าภายใต้เนื้อผ้าชั้นดีนี้กลับบอบบางถึงจะมีกล้ามหน้าท้องก็เถอะแต่มันกลับน้อยไปสำหรับฮวางจื่อเทา

“แค่จูบก็เกินพอจงอิน!” จื่อเทาขึ้นเสียงทันทีเมื่อมือหนาของอีกฝ่ายเริ่มไม่อยู่สุก แต่จงอินกลับไม่ฟังสิ่งที่จื่อเทาพูดออกมาแม้แต่น้อย มือหนาของเขาก็ยังถลกเสื้อตัวบางขึ้นจนมันเห็นหน้าอกสวยที่แสนจะล่อตาล่อใจต่อเขาเหลือเกิน

“ให้เพื่อนไม่ได้หรอวะ” แค่คำ ๆ เดียวที่จงอินพูดออกมาจื่อเทาถึงกลับสะอึกจงอินชอบใช้คำว่าเพื่อนมาอ้างกับเขาซึ่งมันก็ใช้ได้ผลกับเขาตลอด แค่คำว่าเพื่อนจื่อเทาถึงยอมทุกอย่างเพราะสำหรับเขาเพื่อนคือคนที่สำคัญที่สุดไม่ว่าเพื่อนขออะไรจื่อเทาก็ให้ได้หมด

จงอินยกยิ้มมุมปากทันทีเมื่ออีกฝ่ายไม่เอ่ยห้ามอะไร เพราะจื่อเทาเป็นแบบนี้ไงเขาถึงชอบใช้คำว่าเพื่อนมาอ้างจื่อเทารักเพื่อนมากเกินไป จงอินเริ่มใช้ริมฝีปากของตัวเองคลอเคลียไปกับซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เขาหลงใหลจนแทบคลั่ง

“อย่าทำตรงนี้ เดี๋ยวเซฮุนเห็น”

“งั้นห้องน้ำแล้วกัน” จบคำพูดของจงอินจื่อเทาก็ถูกอีกฝ่ายผลักเข้าไปในห้องน้ำโดยที่เจ้าตัวทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมให้อีกฝ่ายได้ทำตามใจ ห้ามคนอย่างจงอินไปก็เท่านั้น

“เซฮุนมึงเป็นอะไรว่ะทำไมหน้าเครียด ๆ” จื่อเทาหันไปถามเพื่อนสนิทอีกคนที่หลังจากนั่งทำรายงานด้วยกันมาอีกฝ่ายก็ทำหน้าเครียดจนเขาแทบเครียดตามไปด้วย

“กูโดนแฟนบอกเลิกอีกแล้ววะ” เซฮุนพูดออกมาแค่นั้นจื่อเทาก็แอบยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยที่เซฮุนไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มนั้นเลย

“มึงอย่าเครียดดิ ยังไงมึงก็มีกูกับจงอินอยู่นะโว๊ย” จื่อเทาใช้แขนเข้าไปคว้าคอเซฮุนเข้ามากอดเอาไว้หลวม ๆ ก่อนจะใช้มืออีกข้างยีผมนุ่มของเพื่อนเล่น

“กูรู้แล้วน่า อย่าเล่นหัวได้ป่ะไม่ชอบ” เซฮุนพูดพร้อมตีสีหน้านิ่ง จนจื่อเทาต้องรีบเอามือออกมาจากกลุ่มผมของอีกคน ก่อนจะเอามือนั้นไปจับมือของเซฮุนแทน

“กูกับจงอินจะอยู่เคียงข้างมึงตลอดไป”

เพราะพวกเขาทั้งสามสนิทกันมาตั้งแต่เด็กจะให้แยกใครออกไปคงเป็นไปไม่ได้และไม่มีทาง แต่ตอนนี้จื่อเทากลับรู้สึกอยากอยู่กับเซฮุนเพียงแค่สองคนเท่านั่นเพราะหัวใจของเขาที่มันไม่รักดีดันมารักเพื่อนสนิทของตัวเอง จะให้เขาห้ามใจก็คงไม่ได้ในเมื่อเขาชอบทุกอย่าง ๆ ที่เป็นเซฮุน

“แล้วจงอินมันไปไหนว่ะ ตั้งแต่เข้าห้องมากูยังไม่เห็นมันเลย” เซฮุนถามพร้อมชะเง้อคอมองไปรอบ ๆ ห้องซึ่งทุกทีจะต้องมีเพื่อนตัวดีอีกคนมานั่งเฮฮาด้วยกัน

“นอนอยู่ในห้องนู่น” จื่อเทาพูดพร้อมชี้ไปที่ประตูห้องนอนของพวกเขาทั้งสาม คิมจงอินเป็นคนง่วงได้ตลอดเวลาแล้วยิ่งพึ่งจบเกมส์รักกับจื่อเทาไปก็ยิ่งหลับยาวอย่าให้ใครไปปลุกเลยไม่มีทางตื่น

“งั้นกูไปนอนบ้างล่ะง่วงว่ะ ส่วนรายงานที่เหลือมึงจัดการด้วยนะ” เซฮุนพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไปทันทีปล่อยให้จื่อเทาได้แต่มองตามด้วยสายตาผิดหวัง โอกาสน้อยมากที่เขาจะได้อยู่กับเซฮุนสองต่อสองเหมือนเซฮุนจะใส่ใจจงอินมากกว่าเขาคนนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาดูแลเซฮุนดีกว่าจงอินด้วยซ้ำแต่เซฮุนกลับเลือกที่อยากให้จงอินดูแลไม่ใช่เขา เขาก็พอรู้อยู่ว่าเซฮุนคิดกับจงอินเกินคำว่าเพื่อนแล้วทำไมไม่คิดกับฮวางจื่อเทาคนนี้เกินคำว่าเพื่อนบ้าง

ดีใจทุกครั้งที่เขายิ้มมาทางนี้ แต่กลับทรมานทุกครั้งเมื่อรู้ว่าเขายิ้มให้ใคร

“จงอินอย่ากอด” จื่อเทาทำเสียงดุใส่เพื่อนตัวดีที่อยู่ ๆ ก็ยกแขนขึ้นมากอดเขาซะงั้น ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามข่มตาหลับ แต่ก็หลับไม่ลงสักทีเมื่อมีแต่ใบหน้าของเซฮุนลอยเข้ามาในสมอง

“ก็เห็นว่านอนไม่หลับนึกว่าอยากให้กอด” จงอินพูดพร้อมกระซับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จนจื่อเทารู้สึกอึดอัดเขาพยายามแกะแขนนั้นออกแต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่ออีกฝ่ายยิ่งกอดเขาให้แน่นขึ้น

“เดี๋ยวเซฮุนเห็น” จื่อเทาพูดให้เสียงเบาลงเพราะกลัวคนที่นอนข้างจงอินอีกฝั่งนึงจะตื่นขึ้นมา

“อะไร ๆ มึงก็มีแต่เซฮุนนะ” จงอินพูดจบก็ปล่อยตัวจื่อเทาให้เป็นอิสระก่อนจะพลิกตัวหันหน้าไปทางเซฮุนแทน จื่อเทาถึงกับรู้สึกผิดแต่อันที่จริงมันไม่ควรเป็นแบบนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสามเริ่มถอยห่างกันคนล่ะก้าวยิ่งนานวันเข้าความเป็นเพื่อนสนิทก็ดูเปลี่ยนไป ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้เพราะหัวใจที่มันไม่รักดีนี่ใช่ไหม

ถ้าขอพรอะไรได้สักอย่างเขาจะขอให้เช้าวันพรุ่งนี้พวกเราตื่นขึ้นมาแล้วความสัมพันธ์ยังเป็นเหมือนเก่า เป็นเพื่อนสนิทที่รักกันแบบเพื่อนเหมือนเก่า

 





อยากให้เรื่องนี้ไปต่อไหม
เม้นสิจ๊ะ