คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่่ ๑ กลับบ้าน 100%
“พ่อับแม่บอว่าพลอยลับมาอยู่บ้านแล้ว ไม่เห็นบอันเลย” เินทร์ว่า พร้อมเิัวเอเ้ามาในห้อนอนเธออย่าถือวิสาสะ
เาเรียเธอว่าพลอยทั้ที่เธอไม่มีื่อเล่น เธอื่อพลอยใสื่อเียว แ่เาเรียพลอยเพื่อะไ้พิเศษว่านอื่น แร ๆ ็รู้สึพิเศษอยู่หรอ แ่อนนี้ไม่เห็นอบเลย แล้วที่บอว่าไม่เห็นบอันเลย็ไม่ใ่เาเหรอที่ทำให้เธอไม่มีโอาสบอ ถ้าเมื่อวานเาไม่ยืนออยู่ับนอื่นในอนที่เธอไปหา ็ไ้บอเาไปแล้ว แ่แม้ในใะิเ่นนั้น เธอ็เลือพูถึสถานาร์เพาะหน้าแทน
“ออไปาห้อเรา่อน มันูไม่ี”
“ูไม่ียัไ เราเป็นแฟนัน พูเหมือนเราไม่เยเ้ามา” เินทร์ว่า ่อนเินไปนั่ลบนเียนอนเธออย่าุ้นเย
“เยเป็น อนนี้ไม่ใ่ ออไป”
เินทร์เยหน้าึ้นมามอเธอ ิ้วมว
“พลอยพูอะไร เยเป็นอะไร”
“เยเป็นแฟนไ อนนี้ไม่เป็นแล้ว ออไปาห้อเรา เราไม่อยาให้พ่อแม่เ้าใผิ”
เินทร์มอาเธอนิ่ ๆ แล้วถอนใยาว เาลุึ้น เินเ้ามาหา ยื่นมือมาับมือเธอ แล้วถามเสียอ่อน
“โรธเรื่อเมื่อวานเหรอ อโทษนะรับ”
พลอยใสึมือออาารเาะุมอเา แล้วเอาไปไพล่หลั ่อนะว่า
“ถ้าิว่าโรธเรื่อเมื่อวาน ทำไมเพิ่มาวันนี้ล่ะ หรือว่าเมื่อวานแฟนเยัอยู่เลยยัมาไม่ไ้” พลอยใสถาม
เธอเาว่าเมื่อวานเาไม่ไ้มาหาเธอที่บ้าน เพราะหาเามาพ่อแม่้อถามเธอแล้ว แ่นี่เหมือนพวท่าน็ไม่รู้ว่าเธอลับบ้านมาั้แ่เมื่อวาน และิว่าที่เายัไม่ามมาหาเธอที่บ้าน็เพราะผู้หินนั้นยัอยู่ับเา อนนี้หล่อนนนั้นลับไปแล้วสินะ ถึไ้มาหาเธอไ้
พลอยใสอิไม่ไ้ว่า ในเวลาที่ผ่านมาที่เธออยู่รุเทพฯ เาอยู่ที่นี่ และวาฝันอนาร่วมับเธอ ริ ๆ แล้วลอเวลาเายัมีผู้หิอีนเป็นส่วนหนึ่อีวิมาลอหรือเปล่านะ
“เาไม่ใ่แฟน เราเลิันไปแล้ว ไม่ั้นเราะมาบับพลอยไ้ไ”
“เหรอ แ่ที่เห็นเมื่อวานไม่เหมือนนเลิันไปแล้วเลยนะ ถามริ เบอเาหรือเปล่าว่ามีแฟนใหม่ไปแล้วน่ะ”
เินทร์ไม่อบำถามแ่หลบาเธอ แ่นี้พลอยใส็รู้สึเหมือนะปรี๊แ เธอเินไปที่ประูห้อนอนที่ยัเปิอยู่แล้วบอเาเสียเรียบ
“เลับไปเถอะ อนนี้เราเลิับเแล้ว เราไม่ใ่แฟนัน เะไ้ลับไปหาแฟนอย่าสบายใ”
“พลอยเป็นแฟนเรา เราไม่เยิะลับไปหานอื่น” เินทร์ว่า ไม่ยอมออาห้อ
“โว้ย ทำไมพูไม่รู้เรื่อวะ เราไม่ไ้าบอนะ ไม่ไ้โ่้วย เราเห็นับาว่านายับผู้หินนั้นำลัะทำอะไรัน ถ้ายัรัันอยู่แล้วมายุ่ับเราทำไมวะ มาหลอเราทำไม ฮะ มาหลอเราทำไม!” พลอยใสโวยวายเสียั วามอัอั้นันใที่ถูเ็บัไว้ั้แ่เมื่อวานทะลัทลายออมาราวเื่อนแ
“พลอย เบา ๆ เี๋ยวพ่อแม่็ไ้ยินหรอ” เินทร์ว่า เินรมายัประู เธอิว่าเาะออไปาห้อ แ่เาลับผลัประูปิแล้วล็อ ่อนหันลับมาหาเธอแล้วรวบัวเธอเ้าไปอ
“เฮ้ย! ปล่อยนะ ปล่อย! นายไม่มีสิทธิ์มาแะัวเรานะ”
“ทำไมะไม่มี เรามีสิทธิ์มาว่าแะัว้วย” เินทร์ว่า แล้วปล้ำูบเธอทันที
พลอยใสเอียหน้าหลบไปมา ในะที่เินทร์็อุ้มเธอึ้นเมื่อเธอไม่โอนอ่อนผ่อนามและัืนแบบเอาเป็นเอาาย เาเินไปที่เียแล้วโยนเธอลไป่อนามลมาอร่อมเธอไว้อย่ารวเร็วและเริ่ม้นปลุปล้ำอีรั้
พลอยใสพยายามิ้นรนให้หลุไปาเา แ่แรหิหรือะสู้แรายไ้ ในที่สุเธอ็้อหยุิ้นเมื่อเห็นว่าไม่เิประโยน์ และิหาทาใ้สมอแทนารใ้ำลัเพื่อพานเอออไปาสถานาร์อันรายนี้
“เ อย่าทำแบบนี้ นี่บ้านเรานะ พ่อแม่็อยู่” เธอบอเา ึู่เหมือนเินทร์ะไ้สิ เพราะเาะัไป แ่็ไม่ยอมลายอ้อมแน เายันอนร่อมเธออยู่ เพียแ่ว่าอไว้หลวม ๆ เท่านั้น เพราะอนนี้เธอไม่่อสู้ัืนเาแล้ว
เา้มลมาทำท่าะูบเธอ แ่พลอยใสเม้มปาแน่นและหันหน้าหนี ทำให้ริมฝีปาเารลมาบนแ้มเธอแทน เาึูบที่แ้มเบา ๆ แล้วเอ่ย
“อโทษนะ แ่พลอยอย่าพูว่าเลิันอีไ้ไหม”
พลอยใสไม่ปิเสธำออเา แ่็ไม่ไ้อบรับ ปล่อยให้เาิเอาเอ ึ่หาเาะิเ้า้านเอ็เป็นเรื่อที่่วยไม่ไ้ แ่สำหรับเธอ เธอเลิับเาไปแล้วั้แ่อนที่เินออาบ้านเาเมื่อวานนี้ และไม่ิะลับไปอี เพียแ่อนนี้เธออยู่ในสถานาร์ที่เป็นรอ พูหรือทำอะไรอย่าเ็าออไปไม่ไ้ ึ้อยอมนอนนิ่ในอ้อมแนอเาแบบนี้ แม้ะไม่้อารเลย็าม
“เปล่อย่อนไ้ไหม อยู่แบบนี้ไม่ีเลย พ่อแม่็อยู่้านอ” เธอพูเสียอ่อนับเา ารทำให้เาเ้าใว่าเธอและเายัเป็นเหมือนเิมเป็นทาอออเธอในอนนี้
“ไ้ แ่...ูบ่อนไ้ไหม” เาถาม สีหน้าอารม์ีึ้น
“ไม่ไ้” พลอยใสอบเร็วนเธอเอ็แปลใ แ่พอิว่าหาเธอยัเป็นแฟนับเาอยู่็ไม่น่าปิเสธารูบับเา ึรีบบอเหุผลที่พอะิไ้ออไป “เรา...เรายัไม่หายโรธเรื่อเมื่อวาน”
เินทร์หัวเราะในลำอ มอเธอ้วยสายาเอ็นู เายอมลายอ้อมแนแล้วลุึ้น ่อนว่า
“็ไ้ รอให้พลอยหายโรธ่อน็ไ้” พลอยใสรีบเ้ัวลุึ้นาเียในทันทีที่เป็นอิสระ เธอลอบถอนหายใอย่าโล่อที่หลุออมาาสถานาร์ล่อแหลมไ้ านั้น็เินนำเาไปที่ประู แล้วเปิออ
“เออไป่อนนะ เี๋ยวพ่อแม่สสัยว่าเ้ามาทำอะไรันในห้อเป็นนานสอนาน”
“เราเป็นแฟนันปะ ไม่ใ่เ็ ๆ แล้ว พ่อแม่เ้าใหรอ”
“แ่เรา็ไม่เยทำอะไรแบบนั้น เราไม่อยาให้พ่อแม่ิว่าเราทำแบบนั้นไปแล้วอะ”
“็แล้วเมื่อไหร่ะยอมสัทีล่ะ” เาถามะลิ้มะเหลี่ย พลอยใสถึับ้อำมือแน่นเพื่อระับอารม์ ฝันไปเถอะว่าะมีวันนั้น! พอปรับอารม์พอที่ะพูไ้อย่าปิไ้ เธอ็แสร้ว่าพร้อมส่้อนไปให้
“เรื่อเมื่อวานยัไม่เลียร์เลยนะ”
“ไม่เลียร์อะไร เลียร์แล้ว นั่นแ่แฟนเ่า นี่แฟนปัุบัน”
พลอยใสไม่พูอะไรอี เธอันหลัเาให้เินออาห้อ ึ่เินทร์็ยอมเินออมาแ่โยี สวนับแม่ที่เินึ้นบันไมา เธอึรีบบอ
“เี๋ยวเะลับแล้ว พลอยใสออไปส่เ่อนนะะแม่”
แม่พยัหน้าให้ เินทร์ยมือไหว้แม่่อนเินูมือเธอลบันไไป พอถึห้อโถั้นล่า พ่อที่นัู่โทรทัศน์อยู่็เอ่ยทั
“อ้าว ะลับแล้วเหรอเ”
“รับพ่อ สวัสีรับ” เินทร์อบพร้อมยมือไหว้ พ่อพยัหน้าให้ แล้วหันมาถามเธอ “พลอยใสะออไปส่เเหรอ ปิประูรั้วี ๆ ้วยนะลู”
“่ะพ่อ เี๋ยวพลอยใสมานะะ”
เธอเินไปส่เินทร์นถึประูรั้ว ่อนที่ะเปิประูออไปเา็หันมาบอเธอ
“ส่แ่นี้แหละ เี๋ยวเราโทร. หานะ”
“อือ” พลอยใสพยัหน้าพร้อมทำเสียอบรับในลำอ
เินทร์มอเธอ ่อนยื่นมือมาึัวเธอเ้าหาัว ปา็ว่า
“มาอหน่อย” านั้นเา็ฝัูบลบนศีรษะเธอ แล้วบอ “หายโรธเร็ว ๆ นะ”
พลอยใสไม่อบอะไร เธอยับัวออาอ้อมอเา ึ่เินทร์็ยอมปล่อยแ่โยี เา้าวผ่านประูออไปแล้วหันลับมาบอเธอ
“ปิประูไ้แล้ว”
พลอยใสทำถาม เธอล็อุแที่ประูรั้วแล้วเินเ้าบ้าน ไ้ยินเสียรถอเินทร์แล่นาไป นึถึำพูอเาที่บอให้เธอหายโรธเร็ว ๆ แล้ว็ถอนหายใ เธอไม่ไ้โรธเาแล้ว เพียแ่พอรู้ว่าเายัมีผู้หิอีนในีวิพลอยใส็ไม่ิว่าเธอะ้อไปยื้อแย่ับใร หาไม่ไ้เป็นนรัเพียนเียวอเาเธอ็ออยู่นเียวีว่า แ่าปิิริยาอบรับอเินทร์วันนี้เมื่อเธอบอว่าเธอเลิับเาแล้วทำให้พลอยใสหนัใ
หรือารเลิับเาะไม่่ายอย่าที่ิ...
เน่าลัวมา บอส่วยน้อ้วยนะะ
พลอยใสับบอสเป็นเรื่อที่ ๒ ในีรีส์ ใรยัไม่ไ้อ่านเรื่อแร ที่ปท่านประธานเลย่า
ความคิดเห็น