คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1st ♡ - luv at first sight
Chanyeol’s part
ผมขี่เวสป้าคันโปรดของผมมาโรงเรียนใหม่ที่ผมพึ่งสอบติดด้วยความสามารถของตัวเอง
โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนในฝันที่ผมอยากเรียนต่อในชั้นม.ปลาย ถึงแม้จะค่าเรียนสูงไปหน่อย
ก็แหงล่ะครับ เป็นโรงเรียนชายล้วนแนวหน้าของเกาหลี ติดท็อปเทน อันดับไม่เคยตก นักเรียนมีแต่คนดังๆหน้าตาดีๆ ชุดนักเรียนก็เท่ การเรียนการสอนก็มีคุณภาพ รางวัลการันตีเพียบ แถมยังพึ่งปรับปรุงโรงเรียนใหม่ด้วย สวยทันสมัย น่าอยู่สุดๆ
ผมเดินข้ามถนนเข้าโรงเรียน ก่อนจะมีเสียงประกาศดังขึ้น
“เวลา 9.30 ณ มีกิจกรรมรับน้องสายรหัส ให้นักเรียนม.ปลายเจอกันที่ลานโดม”
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เวลา 9.12
เหลืออีกเกือบ 20 นาที ไปหาไรกินรอดีกว่า
ผมเดินไปซื้อขนมที่ร้านขายขนมเบเกอรี่ก่อนจะหาที่นั่งตรงลานดอกไม้
วันที่ผมมาสอบ ผมก็มีนั่งกินข้าวที่นี่แหละครับ เป็นลานที่ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้และมีโต๊ะให้นักเรียนในลาน
ผมชอบเพราะมันร่มรื่น ดูแล้วสบายตาดี
ผมนั่งกินขนมอยู่สักพัก ก็มีเสียงดังขึ้น ห่างจากที่ผมนั่งประมาณนึง
“กระโดดตบเดี๋ยวนี้!! สอนไม่รู้จักจำ บอกว่าอย่าเหยียบส้นรองเท้า”
“ครูคร้าบบบ คราวหลังไม่ทำแล้ว จริงๆนะครับ” นักเรียนคนนั้นรีบนั่งลงใส่รองเท้าให้ถูกระเบียบ
“ฉันไม่เชื่อเธอหรอก คราวที่แล้วก็พูดแบบนี้ กระโดดตบ 10 รอบเดี๋ยวนี้ หันหน้าไปทางสวนดอกไม้ด้วย”
“ขอกระโดดตบต่อหน้าครูเฉยๆไม่ได้เหรอครับ”
“ต่อรองกับฉันเหรอ หรืออยากเปลี่ยนไปกระโดดตบกลางโดม”
ตอนนี้นักเรียนที่นั่งตรงลานดอกไม้ หันมองนักเรียนคนนั้นกันเป็นตาเดียว
เมื่อไม่มีทางเลือก นักเรียนคนนั้นเลยจำเป็นต้องหันหน้ามา
เท่านั้นแหละครับ!!!
….
อึ้ง
…
เส้นผมสะบัดพริ้วไสว ก่อนหน้าขาวๆจะหันมา พร้อมตาคู่สวยจะมองไปมาอย่างเคอะเขิน
ปากที่มีรูปทรงน่ารักถูกเม้มไว้กลบเกลื่อนความอาย
พระเจ้า
ผู้ชายอะไรวะ
น่ารักเหี้ยๆ
หัวใจของงผมเต้นตุ๊บๆ ไปพร้อมกับจังหวะกระโดดตบ
รู้ว่าโรงเรียนนี้มีแต่คนหน้าตาดีๆ แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนน่ารักโดนใจขนาดนี้
ผมจ้องนักเรียนหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นตาไม่กระพริบ ไม่อยากจะพลาดความน่ารักสักวินาทีเดียว
แก้มที่แดงระเรื่อเพราะอายที่ถูกคนมอง ยิ่งทำให้ผมอยากเข้าไปหยิกแก้มซะจริงๆ
แม้แต่ตอนกระโดดตบ จังหวะที่ปลายผมสะบัดพริ้ว บอกเลยว่า ช็อตนี้... ปาร์คจะไม่ทน
สำหรับคนอื่นหน้าตาแบบนี้อาจจะน่ารักไม่เท่าไหร่
แต่สำหรับปาร์ค… คนนี้มาแรง สัญชาตญาณบอก
พอ!!!
ก่อนจะเพ้อมากกว่านี้
ผมต้องรู้ให้ได้..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kyungsoo ’s part
ผมยืนรอแบคฮยอนอยู่ที่ลานโดม เค้าบอกผมว่าลืมของที่จะให้น้องรหัสไว้ที่หอพักโรงเรียนก่อนจะวิ่งไปเอา ผมยืนรอมาหลายนาที จนตอนนี้แบคฮยอนก็ไม่มาสักที น้องม.4 ก็เริ่มจัดแถวนั่งเรียงกันที่ลานโดมแล้ว
“แฮ่กๆๆๆ” แบคฮยอนถือของพะรุงพะรัง วิ่งมาหาผม
“ไปไหนมา รอตั้งนาน กิจกรรมจะเริ่มแล้วนะ”
“โดนทำโทษมาอะดิ”
“โดนทำโทษเรื่องอะไร”
“เหยียบส้นรองเท้า”
“สมน้ำหน้า” ผมเตือนเรื่องนี้ก่อนออกจากหอมาแล้ว แต่เค้าก็ไม่ฟัง
“ย๊า!! คยองซู”
ผมแลบลิ้นใส่แบคฮยอน ก่อนจะตั้งใจฟังคำสั่งพี่ประธานนักเรียน
เมื่อพี่ ม.หกปิดตาน้องเรียบร้อย ก็ให้นักเรียน ม.5 เดินตามหาน้องภายในเวลา 5 นาที
ความจริงผมเป็นคนขี้อายไม่กล้าพูดกับใครก่อนหรอกครับ ดีที่น้องรหัสปิดตาเลยทำให้ผมกล้ามากขึ้น
เดินหาน้องรหัสมาสักพักแล้วตอนนี้ยังไม่เจอเลย ผมต้องรีบแล้วล่ะ เพราะว่าเวลาก็น้อยลงเรื่อยๆ
แต่บางอย่างก็ทำให้ผมหยุดเดินอัตโนมัติ
จงอิน..
รุ่นน้องที่ผมแอบชอบ..
ผมยกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลอบมองจงอินที่ถูกปิดตาอยู่แบบไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะเห็นว่าผมแอบมอง
“พี่รหัสชื่ออะไรครับ” เสียงเพื่อนคนนึงถามจงอิน
“พี่คยองซู ม.5/2ครับ”
อะไรนะ??!!!!!!
คยองซู... เมื่อกี๊จงอินพูดชื่อนี้ใช่มั้ยครับ?
ใช่มั้ยครับ.. ผมไม่ได้หูฟาดใช่มั้ย?!
ตึกตัก
..
ตึกตัก
..
ตึกตัก
..
ตึกตัก
..
เมื่อชื่อของผมออกจากปากจงอิน
หัวใจของผม… ก็เต้นแรงกว่าปกติ
พี่รหัสของจงอินคือผมเหรอ?
รู้สึกดีใจ แต่ก็หวั่นใจไปในเวลาเดียวกัน
(•/////w/////•)
ฮืออออ... หยุดร้อนเดี๋ยวนี้เลยนะแก้มบ้า!!
“อีกสองนาที” เสียงประกาศทำให้สติของผมกลับคืนมาชั่วขณะ
ผมค่อยๆเดินไปนั่งกอดเข่าข้างๆจงอินอย่างเงียบที่สุด
“พี่คยองเค้าไปอยู่ไหนของเค้าวะ”
อยู่นี่ อยู่ตรงนี้แล้วไง ผมบอกจงอินในใจ
ก่อนริมฝีปากของผมจะยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“อีกหนึ่งนาที”
“พี่คยองซู ผมอยู่ตรงนี้!!” ผมสะดุ้ง เมื่อจู่ๆจงอินตะโกนออกมา
งือออออ อยู่ตรงนี้แล้วครับ.. เด็กขี้โวยวาย
ผมค่อยๆเอานิ้วชี้จิ้มตรงต้นแขนอีกคนเบาๆ
ทันใดนั้น..
มืออีกคนจับเข้าที่มือผมอย่างรวดเร็ว
“พี่คยองรึเปล่า?”
“อ..อืม” .//////.
ทำไมต้องทำให้หัวใจผมเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย
ค่อยดึงมืออกจากการกอบกุมนั้น แล้วละสายตาจากจงอิน มองไปรอบๆ
หือออ? ⊙_⊙
เห็นเพื่อนสองคน กำลังวิ่งหา น้องรหัสตัวเอง
หนึ่งในนั้นคือ แบคฮยอน
“ห้า”
“สี่”
“สาม”
“สอง”
“หนึ่ง”
“ปิ๊ดดดดดด!!!”
แบคฮยอนโดนเข้าแล้ว..
“พี่รหัสจับมือน้องออกมาเลยครับ”
“ใครโดนทำโทษหรอพี่คยอง” จงอินถามผม หลังจากที่นั่งเงียบมานาน
“แบคฮยอนหน่ะ”
“เฮ้ยยยย!! พี่แบคจริงดิ โหยยยยย.. อยากดูอะ แกะผ้าปิดตาออกได้ป่ะ” ที่จงอินดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ คงเพราะเป็นแบคฮยอนลูกพี่ของเค้าสินะ
“พี่เขายังไม่ได้สั่งให้เปิดตาเลยนะ”
“พี่รหัสทุกคนเตรียมขนมให้น้องกันแล้วใช่มั้ยครับ งั้นป้อนน้องกันเลย” เสียงรุ่นพี่ซูโฮดังขึ้นอีกครั้ง
หืม?
..
ป้อน?
ต้องป้อนขนมให้จงอินกินงั้นหรอ
ฮืออออ... แค่นี้หัวใจของผมก็เต้นแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว T/////T
ผมหยิบขนมมาแกะ แต่แกะเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักที
ทำไมมือมันอ่อนแรงขนาดนี้
เสียงถุงขนมดังขึ้นเพราะการออกแรงแกะอย่างลุกลี้ลุกลนของผม
“แกะได้มั้ยพี่ มานี่เดี๋ยวแกะให้” จงอินแบมือไปข้างหน้า
พี่อยู่ข้างๆนายต่างหากล่ะ
ผมเอาถุงขนมวางไว้บนมือจงอิน
ทั้งๆที่ปิดตา จงอินแค่ออกแรงแกะนิดเดียวขนมก็ถุงเปิดออกแล้ว
“ส่วนคู่ที่ออกมา โดนทำโทษต้องใช้ปากป้อนน้องนะครับ”
ผมหลุดยิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำสั่งจากพี่ซูโฮ
เพราะหน้าตาของแบคฮยอนดูเหวอมาก จากนั้นเค้าก็หันไปเหวี่ยงพี่ซูโฮ
“อ่อเดี๋ยว.. ทุกคนครับ เปิดตาน้องรหัสตัวเองได้ ยกเว้นคู่นี้ที่อยู่ด้านหน้า” ฮ่าๆๆ แบคฮยอนโดนแกล้งเข้าแล้ว
เมื่อพี่ซูโฮประกาศเสร็จ ยังไม่ทันได้แก้ผ้าปิดตาออกให้ จงอินรีบก็ดึงผ้าออกเองทันที
ตอนนี้ทุกคนจับจ้องแบคฮยอนกับน้องรหัสกันเป็นตาเดียว
“อ๊ากกกกกกกกกก.. ดูท่าพี่แบคป้อนดิพี่คยอง แม่งง ตุ๊ดชิบบบ!! ฮ่าๆๆๆ”
จงอินเอาแขนตัวเองมาคล้องแขนผมเอาไว้
⊙/////⊙!!
บอกตามตรง ผมไม่ได้สนใจแบคฮยอนที่โดนออกมาทำโทษเลย
“เฮ้ยยย.. โดนป่าววะ โดนปากป่ะเนี่ย.. ฮิ้วววววววว…”
อะไรโดนอะไรผมไม่รู้
แต่ตอนนี้รู้สึกโดนเข้าแล้ว..
ผมก้มหน้าคอแทบชิดกับอก มองแขนอีกคนที่มาคล้องกับแขนผมไว้
ต้องทำยังไงต่อ ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ในหัวก็ตีกันวุ่นไปหมด..
“พี่คยอง เป็นอะไรรึเปล่า” จงอินละสายตาจากแบคฮยอนที่โดนทำโทษแล้วหันมามองหน้าผมแทน
“หะ หืออ?”
“ฮ่าๆๆ ทำไมต้องทำตาโตด้วยอะ”
ผมหันไปทางอื่น เพื่อหลบสายตาของจงอินที่กำลังมองผมอยู่
“พี่ไม่เห็นป้อนขนมผมเหมือนพี่รหัสคนอื่นเค้าเลย”
!!???
ผมรีบเอื้อมมือไปหยิบขนมในถุงออกมา ก่อนป้อนจงอินอย่างเก้ๆกังๆ
“เวลาป้อนทำไมไม่มองหน้าผมล่ะ ปากผมอยู่ตรงนี้”
จงอินจับมือของผมเพื่อบังคับให้ผมป้อนขนมเข้าไปให้ปากเค้า
ผมยังหลบสายตาคู่นั้นอยู่ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าสายตาของคนตรงหน้ากำลังมองผม
“พี่คยองเป็นพี่รหัสผม ตัวเล็กแค่นี้จะดูแลผมได้เหรอ”
⊙_⊙??!!
“ให้ผมดูแลพี่แทนมั้ย?”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chanyeol’s part
หลังจากที่พี่รหัสเปิดผ้าปิดตาผมออก
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
นี่มัน...
เนื้อคู่ปาร์คชานยอล!!!!
นักเรียนหน้าจิ้มลิ้มที่โดนทำโทษคนนั้น!!!!
เขาเป็นพี่รหัสผมงั้นเหรออออ??!!!!!
ตอนแรกที่ผมเผลองับปากพี่รหัส ก็รู้สึกขนลุกอยู่เหมือนกัน..
แต่พอรู้ว่าเป็นคนที่มีใบหน้าอันจิ้มลิ้มคนนั้น บอกตรงๆเลยว่า ไม่เสียใจเลย ที่ได้งับปาก
ทั้งหมดนี้... ต้องขอบคุณสรวงสวรรค์ ให้เราได้เจอะกัน ขอบคุณคนบนนั้น ที่ทำให้ฉันได้พบเธอ.. ♥~
พอก่อนดีกว่า
เดี๋ยววันหลังร้องให้ฟังใหม่
มีใครอยากฟังบ้าง???? ㅋㅋ
(.............................................................................จุดมากมายแทนความรู้สึก)
ตอนนี้หน้าเราก็ห่างกันไม่ถึงคืบ ผมมองพี่รหัสอย่างไม่ละสายตา
หัวใจผมเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้แต่กับผู้หญิงก็เหอะ
เปิดเทอมวันแรกก็โดนเข้าแล้ว ไอ่ปาร์คเอ๊ยย..
ผู้ชายอะไร..
น่ารักกว่าผู้หญิง
ตัวเล็ก
หน้าจิ้มลิ้ม
แถมปากยังนุ่มนิ่มอีกต่างหาก
หลังจากกิจกรรมรับน้องสายรหัสจบลง รุ่นพี่ม.6 ปล่อยให้ไปพักตามสบาย พี่รหัสก็พาผมไปใต้ตึก
“เออ.. พี่แบคฮยอนครับ ขอโทษนะที่ทำให้โดนแซว” เมื่อมาถึงผมเริ่มเปิดประเด็นพูดก่อน
“ไม่เป็นไร อย่าคิดมากเว้ย ขำๆ” คนตัวเล็กเอื้อมมือมาตบบ่าผมเบาๆ สัมผัสแค่นี้ตัวผมก็แทบจะระเบิดเป็นโกโก้ครั้นซ์แล้ว
“อ่ะ กูให้” พี่รหัสยื่นขนมมากมายในถุงใบใหญ่และกล่องของขวัญบางอย่างให้ผม
“ข..ขอบคุณครับ” สาบานว่าจะเก็บขนมเอาไว้ในตู้เย็น ไม่มีทางกิน ส่วนของในกล่องยังไม่รู้ว่าคืออะไรค่อยคิดอีกทีละกัน
“เป็นเด็กใหม่หรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“ใช่ครับ”
กริ๊งงงงงงงงงงงง!!!!!!
ทันใดนั้นกริ่งโรงเรียนก็ดังขึ้น ขัดจังหวะ คนเค้าจะจีบกัน?!!
“โรงเรียนเข้าละ.. แล้วนี่มึงอยู่ห้องไร”
“หนึ่งครับ”
“เก่งนะ ได้อยู่ห้องหนึ่ง วันนี้วันแรกยังไม่ได้เรียนหรอก ถ้ามีปัญหาไรบอกกูได้นะ”
ถ้ามีปัญหาชอบพี่รหัสตัวเอง บอกได้มั้ยครัชชชชช - x -
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
“มีเมจิกป่ะ”
“มีครับ”
ทันทีที่ผมรีบเปิดกระเป๋าหยิบสีเมจิกให้ พี่รหัสก็เอื้อมมือมาจับมือผมขึ้นมาก่อนจะเขียนอะไรบ้างอย่างลงไปที่หลังมือ
โอ้ยยยยยย มือแม่ง นุ่มนิ่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“นี่ไอดีไลน์กูนะ”
ผมพยักหน้าตอบพี่เขา แต่ตาไม่ละจากตัวหนังสือที่พี่เค้าเขียนในมือเลย
หัวใจไอ่ปาร์คจะระเบิด จะไม่ล้างมือตลอดชีวิต TT_TT
“กูต้องรีบไปหาเพื่อนแล้ว อย่าลืมแอดมานะ” พี่รหัสเอื้อมมือมายีหัว ยิ้มให้ผมอีกหนึ่งที ก่อนจะวิ่งออกไป
จากนั้น ผมก็…
นิ่ง
เป็น
ก้อน
หิน
ตอนนี้วิญญาณออกจากร่างไปเรียบร้อย
ผมยิ้มเหมือนคนบ้า เดินขึ้นบันไดช้าๆ อย่างคนไร้สติ
รู้ตัวอีกที..
นี่มันชั้นบนสุดแล้วนี่หว่า
ไอ่โง่เอ๊ยยย!!
ผมหันซ้ายหันขวามองรอบๆ ตอนนี้นักเรียนก็หายเข้าไปอยู่ในห้องกันหมดแล้ว
ผมเดินลงจากชั้น 6 มาชั้น 5 ซึ่งเป็นชั้นของพี่ ม.5 ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันมองหาป้าย ม.5/2
ห้องของพี่รหัสที่น่ารัก "ของปาร์คชานยอล" ^[+++++]^
อ่า… ห้องอยู่ตรงนี้นี่เอง
แล้วจะมาหาบ่อยๆนะพี่รหัส
ผมยิ้มให้อากาศ ก่อนจะเดินลงมาชั้น4 เข้าห้องของตัวเอง
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องก็มีคนลุกจากโต๊ะเดินมาหาผม
“หายไปไหนมาวะ เด็กใหม่”
“หืม?” ผมมองหน้าคนผิวสีแทนแบบงงๆ
“อ่ะ นี่พี่แบคฝากให้มึง” คนนั้นยื่นถุงบางอย่างมาให้ผม
พี่แบคฝากมาให้งั้นหรอ?
ผมมองถุงในมืออีกคนก่อนจะรับมา
“เออ มึงมานั่งนี่เลย นั่งข้างๆกู พี่แบคสั่ง” พูดแล้วมันก็ลากผมไปนั่งที่โต๊ะ
ผมนั่งลงแล้ววางถุงลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบของในถุงออกมา
นั่นคือ..
กล่องข้าวที่มีโพสอิทแปะไว้
ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงอะดิ
อย่าลืมกินด้วยนะ
– พี่รหัส –
ผมมองกล่องข้าวยิ้มไม่หุบ
ก่อนจะมีเสียงคนข้างๆแทรกขึ้นมา
"มึงยิ้มเหี้ยไรคนเดียววะ... อย่าบอกนะมึงชอบพี่แบค"
...
"พี่เค้ามีแฟนละนะมึง"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เย่เฮ้ท!! ตอนหนึ่งจบแล้ว ㅎㅂㅎ
เป็นไงบ้างงับ? ถ้ามึนๆงงๆตรงไหน ต้องขออภัยจริงๆจากใจ ㅠㅠ
อยากให้ปรับปรุงตรงไหน ติมาได้เลยน้า
ส่วนถ้าใครชอบเรื่องนี้ คอมเม้นเป็นกำลังให้ไรท์ด้วย >ㅅ<
ถ้าไม่ลืม แท๊ก #โค้ชซีเนียร์ ในทวิตให้ด้วยนะฮ้าบบบบ~
เจอกันใหม่ตอน 2 บะบายย ‘ ㅅ ‘ ♥
ความคิดเห็น