คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro : code senior
ณ.โดมขนาดใหญ่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง
“น้องม.4ทุกคนรีบเปิดดูชื่อพี่รหัสตัวเองนะครับ พี่จะนับ1-3 ให้พี่ม.6 เข้าไปปิดตาน้องทุกคน”
เด็กนักเรียนชาย ม.4 นั่งเรียงแถวอยู่กลางโดมอย่างเป็นระเบียบรีบอ่านกระดาษสีขาวใบเล็กอยู่ในมือที่ได้มาจากการจับฉลากเมื่อสักครู่
“หนึ่ง..”
ชานยอลเด็กนักเรียนใหม่ในชั้นม.4 เปิดอ่านชื่อพี่รหัสตัวเองในกระดาษสีขาวแผ่นเล็ก
“แบคฮยอน…ม.5/2”
“สอง”
“แบคฮยอน ม.5/2” ชานยอลพูดทวนชื่อพี่รหัสตัวเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“สาม”
แบคฮยอนม.5/2
ชานยอลคิดชื่อนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของเขาเสมอก่อนจะถูกรุ่นพี่ปิดตาไว้ก่อนเสียงประกาศจากประธานนักเรียนจะดังขึ้นอีกครั้ง
“พี่ม.6 ปิดตาน้องเสร็จออกมาได้เลยครับ.. ต่อไปให้พี่ม.5ทุกคนเดินตามหาน้องรหัสภายในเวลา 5 นาที พี่คนไหนตามหาน้องช้า ทั้งคู่จะโดนทำโทษ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Baekhyun’s part
สิ้นเสียงประกาศ ผมเดินแยกจากคยองซูเพื่อนสนิทของผม เพื่อตามหาน้องรหัสที่นั่งโดนผ้าปิดตาไว้อยู่
เสียงกลองจากพี่ม.6ดังขึ้นเป็นจังหวะ จะสร้างความกดดันเพื่อใคร?
ตอนนี้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด ไหนจะต้องถือขนมกับของที่จะให้น้องรหัส ไหนต้องเดินหลบเพื่อนที่เดินชนกันไปกันมา ไหนจะต้องเดินระวังไม่ให้เหยียบหัวน้องที่นั่งอยู่อีก ผมเดินก้มๆเงยๆถามชื่อพี่รหัสจากน้องตามทางที่ผมเดินผ่าน แต่ก็ยังไม่มีน้องคนไหนบอกชื่อของผมเลยสักคน เพื่อนบางคนที่หาน้องเจอก็นั่งลงข้างๆน้องรหัสของตัวเองบ้างแล้ว
“เหลือสามนาที” เสียงประธานนักเรียนดังขึ้นอีกครั้ง
ผมเงยหน้ามองรอบๆ จำนวนเพื่อนที่ยื่นอยู่ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ
เชี่ยแล้ว.. ผมรีบเดินถามน้องที่เหลืออยู่ แต่ก็ยังไม่มีใครได้พี่รหัสเป็นผม
“อีกสองนาที”
เพื่อนที่ยืนอยู่ตอนนี้ประมาณสิบกว่าคน
เฮ้ยย.. เดี๋ยวดิวะ อย่าพึ่งนั่งกันดิ น้องรหัสกู มึงไปอยู่ไหนเนี่ยยยย!?
“อีกหนึ่งนาที”
โอ้ยยยยย.. แล้วน้องที่เหลือมึงจะนั่งห่างไกลคนละโยดทำไม กูเหนื่อยที่จะต้องตามหาละนะ
ผมหันซ้ายหันขวาไปมา หันไปอีกที
เฮ้ยยยยย!!
ตอนนี้เหลือผมกับเพื่อนอีกคนยืนอยู่กันสองคน ผมรีบวิ่งไปหาน้องที่ยังไม่มีพี่รหัสนั่งด้วยที่ใกล้ที่สุด
แล้วพบว่า แม่ง.. ซวยละ ไม่ใช่น้องรหัสกู
ผมกับเพื่อนที่ยืนอีกคนมองหน้ากัน
เพื่อนคนนั้นมองผมเหมือนรู้อะไรบางอย่าง มันรีบวิ่งมาหาน้องที่ผมพึ่งถามไป
แล้วน้องของผมล่ะ? ผมมองหาน้องที่ยังไม่มีพี่นั่งด้วย
เจอแล้ว!!
นั่งหัวโด่คนเดียวอยู่ตรงนั้นทำไมกูไม่เห็นมึงตั้งแต่แรกวะ
เสือกนั่งไกลอีกนะ.. และแล้วเสียงนับถอยหลังก็ดังขึ้น
“ห้า”
“สี่”
“สาม”
ผมรีบวิ่งไปหาน้องรหัสสุดชีวิต
“สอง”
“หนึ่ง”
“ปิ๊ดดดดดดดดดดดด!!!”
และแล้ว… กูก็ไม่ทันเพื่อนอีกคนอยู่ดี
ผมย่อตัวลงนั่งหอบข้างๆน้องรหัสที่ถูกปิดตาอยู่
“แฮ่กๆๆ เฮ้ย..ขอโทษนะ” ผมขอโทษที่ผมหาน้องเจอคนสุดท้าย ทำให้ต้องโดนทำโทษไปด้วยเลย
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรพี่” น้องรหัสดูร่าเริงมาก ตลกหรอ หัวเพราะพร่อง กูเหนื่อยวิ่งตามหามึงคนเดียวเนี่ย = =
“พี่รหัสจับมือน้องออกมาเลยครับ” เสียงสั่งจากพี่ซูโฮประธานนักเรียน
ผมเอื้อมมือไปจับมือของน้องรหัสให้ลุกขึ้นยืน
…
ทำไมมือใหญ่จังวะ
แต่พอมันยืน ทำให้รู้เลยว่า.. มือใหญ่ไม่เท่าไหร่ แถมตัวควายอีกต่างหาก
ความสูงมึงทำลายศักดิ์ศรีความเป็นสุภาพบุรุษของกูมาก
ผมเดินจูงมือนำทางน้องรหัสที่ปิดตาอยู่ให้ออกไปยืนข้างหน้าด้วยกัน
ดีนะที่มีคนเห็นแค่เพื่อนชั้นเดียวกัน เพราะน้องทุกคนยังปิดตาอยู่ ไม่งั้นคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“พี่รหัสทุกคนเตรียมขนมให้น้องกันแล้วใช่มั้ยครับ งั้นป้อนน้องกันเลย”
เพื่อนทุกคนเตรียมแกะขนมจะป้อนให้นอนตามคำสั่งรุ่นพี่ แต่…
“ส่วนคู่ที่ออกมา โดนทำโทษต้องใช้ปากป้อนน้องนะครับ”
ผมหันขวับไปทันที!!
“เฮ้ยยยยยยยยย.. พี่ซูโฮ อย่าแกล้งแบคดิ” ผมรู้จักและสนิทกับพวกพี่กรรมการนักเรียนเป็นอย่างดี เพราะผมเป็นเด็กกิจกรรมและทำผิดกฎโรงเรียนบ่อย แม่งจะแกล้งกันใช่ม้ายยยยยยยยยยย
“ช่วยไม่ได้นะ มันเป็นกติกา เริ่มสิ”
ผมหน้าบึ้งก้มหน้าก้มตาแกะขนมคุกกี้ที่เตรียมมาให้น้องรหัส
“อ่อเดี๋ยว.. ทุกคนครับ เปิดตาน้องรหัสตัวเองได้ ยกเว้นคู่นี้ที่อยู่ด้านหน้า”
“พี่ซูโฮ!!”
“ปฏิบัติครับน้อง!!” พี่ซูโฮพูดออกไมค์เสียงอย่างดัง ผมมองไปรอบๆ ตอนนี้ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่ผมกับน้องรหัส
อายก็อาย แต่ทำไงได้วะ มาถึงขนาดนี้แล้ว
ผมหยิบคุกกี้ชิ้นเล็กขึ้นมางับไว้
น้องรหัสตัวสูงที่ถูกปิดตา ไม่ได้รับรู้เลยว่าตัวกูสูงแค่ไหนของตัวมึง ไม่ก้มไม่เหี้ยอะไรช่วยกูเลย
เสียงเชียร์จากเพื่อนๆน้องๆดังขึ้นแซวเป็นระยะๆ และเสียงกลองก็เร่งจังหวะสร้างความกดดันอีกครั้ง
แล้วกูจะป้อนมึงยังไงเนี่ย ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองแคระขนาดนี้มาก่อน
ผมใช้มือสองข้างจับไหล่น้องรหัสไว้ก่อนจะเขย่งเท้าและเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อเอาคุกกี้ชิ้นเล็กที่ผมงับชนเข้ากับปากอีกคนเบาๆ
เมื่อน้องรหัสตัวสูงรู้สึกว่ามีคุกกี้แตะที่ริมฝีปาก มันก็รีบงับคุกกี้ทันที
แต่ไม่เท่านั้น!!
มึงงับปากกูไปด้วยทำไมมมมมมมม!!
ไอ่สาสสสสสสสสสสสสสสสส
ผมสะดุ้งรีบผละตัวออกอย่างเร็ว
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว%(^#@#%^/&@#%^!!
เสียงวีดร้องกวนตีนของทุกคนดังขึ้น
ผมมองน้องรหัสที่ยืนนิ่งเคี้ยวคุกกี้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“เปิดตาน้องรหัสได้เลยครับ”
ผมมองค้อนพี่ซูโฮรอบที่สองพันหกร้อยยี่สิบแปด?
ก่อนจะหันไปใช้มืออ้อมไปแก้มัดผ้าด้านหลังที่ใช้ปิดตาน้องรหัส
เมื่อผ้าหลุดออก..
ก็พบว่า...
หล่อ -,.-
หน้าตาดี
สมกับเป็นน้องรหัสกู
แต่สิ่งที่ทำให้ผมนิ่งอยู่อย่างนั้น คือสายตาของน้องรหัส
สายตานั้นมองเข้ามาในตาผมอย่างชัดเจน
ที่มันชัดเจนก็เพราะหน้าผมกับน้องรหัสห่างกันไม่ถึงคืบ - * -
ผมรีบหันหน้าออกทันที เพราะอยู่ดีๆก็เริ่มรู้สึกร้อนๆตรงหน้าเฉยเลย
เป็นไรเหี้ยแบค มึงเป็นไร
ถ่อวววววว.. คงอายเพราะคนโห่แซวมากใช่มั้ย..
ใช่แล้วล่ะ - [] -;;
“ชื่ออะไรครับ” รุ่นพี่คริสรองประธานยื่นไมค์มาจ่อปากน้องรหัสของผม
“ปาร์คชานยอลครับ” น้องรหัสผมบอกชื่อตัวเองแล้วยิ้มให้ผม พี่คริสถามละจะมองหน้ากูทำไมวะ -__-
“มีอะไรอยากจะบอกพี่รหัสมั้ยครับ” พี่คริสยื่นไมค์ถามน้องรหัสผมอีกครั้ง
“คุกกี้หวานดีนะครับ”
code Senior
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะ :D
พึ่งลองแต่งเรื่องแรก ยังไม่ค่อยเก่ง T /\ T
มีคำหยาบบ้าง เพื่อเพิ่มอรรถรส5555 ต้องขอโทษด้วยนะงับ
ยังไงก็ฝากติดตามฟิคด้วยน้าาาาาาาา♥~
ใครเล่นทวิต #โค้ดซีเนียร์ แท๊กนี้เลยนะ
คอมเม้นติชมได้เลย ' w '
สุดท้าย พึ่งสมัครเด็กดี ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ตกแต่งก็ไม่เป็น
ต้องขอขอบคุณธีมสวยๆจาก mx-xine
ไปแล้ว.. เจอกันใหม่ ตอน1 นะ
บ๊ายบาย จ๊วบ >)3(<
ความคิดเห็น