เรื่องเล่ายามเย็นย่ำ

ลำดับตอนที่ #1 : กระแสตอบรับของฉันและเสียงกระซิบของเธอ

โบราณเคยบอกว่าเย็นย่ำแล้วถ้าใครเรียกอะไรห้ามขานตอบ

จริงเหรอ....?  ไม่เคยได้ยินเลยนะ

แต่เค้าว่ากันว่า... ถ้าตอบรับแล้ว.. เราจะเป็นที่รู้จักไปทั่วเลยนะ

สนใจเหรอ..?

งั้นก็....

ลองมาฟังกันหน่อยไหม..?

โรงเรียนมัธยมชื่อดังในจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ห้องน้ำหญิงอาคารเรียนที่ 1 ชั้นล่าง

ลินดากำลังมองกระจก.. กระจกในห้องน้ำของโรงเรียนที่ลินดาต้องรีบออกไปก่อนที่คุณครูจะมาตรวจเจอนักเรียนตกค้างในเวลาค่ำมืด

ในนั้นมีสิ่งที่ไม่น่ามองอยู่ อีกฟากของกระจกที่สะท้อนให้เห็นอยู่คือห้องส้วมที่แบ่งห้องเป็นชั้นๆ และมันถูกทาสีส้มอ่อนตัดกับกำแพงขาวโทรมที่บัดนี้เหลืองซีดบ้างเป็นบางส่วน (และลินดาต้องมั่นใจว่าต้องมีบางส่วนเคยร่วงหล่นใส่หัวนักเรียนที่กำลังปลดทุกข์อยู่บ้างสักคนสองคน ดีที่ไม่ใช่ลินดา)

แต่ที่น่าขัดใจที่สุดไม่ใช่ห้องส้วมโทรมๆ กับแสงไฟที่ติดๆ ดับๆ พวกนั้น

มันคือใบหน้าของลินดาต่างหาก...  ลินดาต้องทำยังไงนะ... ต้องทำยังไง... ให้ดูดีขึ้นมาได้

ดูดีชนิดที่ว่าทุกคนยังคงพูดถึงกันอยู่แม้ว่าจะแยกย้ายหรือเรียนจบกันไปแล้วเลยล่ะ

แต่พอมองเงาสะท้อนในกระจกแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

ลินดารู้ว่าเธอหน้าตาขี้เหร่ ดวงตาของเธอมันโตกว่าชาวบ้าน แถมตาดำยังเยอะกว่าตาขาวอีก ไหนจะจมูกที่ปลายกลมมนและไม่มีดั้ง รวมไปถึงริมฝีปากที่ยื่นจนเกินไปนั่นอีก อีกทั้งผิวของลินดาไม่ได้ขาวอมชมพูตามแบบพิมพ์นิยม และตามแบบสาวเหนือทั่วไป แต่ผิวลินดาเป็นสีน้ำผึ้ง รูปร่างของลินดาค่อนข้างติดผอม แต่ทว่าต้นขาและช่วงล่างกลับอวบเกินไป รวมไปถึงรองเท้าที่หาไซส์ได้ยากเพราะว่าแม้มันจะเล็ก ไม่ได้ใหญ่เหมือนใครเค้า แต่เพราะว่ามันเล็ก..มันเลยทำให้ขาของลินดาดูใหญ่กว่าความเป็นจริงเข้าไปอีก

หรือว่าลินดาควรจะไปศัลยกรรมขาแบบที่เขาแนะนำกันดีนะ..? ไม่หรอก.. งานพรอมกำลังจะเริ่มในวันพรุ่งนี้แล้วนะ

งานเลี้ยงงานสุดท้ายของปีการศึกษาสุดท้าย งานเลี้ยงตอนม.6 ของเธอ

ในชั่วเวลาที่ลินดากำลังกะพริบตาเพื่อพักสายตาในชั่วเสี้ยววินาทีตอนกำลังเพ่งมองรอยหลุมสิวที่เธอบีบมันตลอดเวลาที่ขึ้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งผ่านสายตาของตัวเองไป

ลมเหรอ..? ลินดามองไปรอบๆ นิดๆ ก่อนจะได้ยินเสียงก่อกแก่กทางประตู

“ลินดา...ลิน..อยู่ในนั้นใช่ไหม?” ลินดาเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะรับคำ แม้ว่าเสียงที่ลินดาตอบขานจะไม่คุ้นหูเลยก็ตามที

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าใคร.... เธอรีบเดินออกไปพลางกระชับกระเป๋านักเรียนที่สะพายข้างเอาไว้ให้แม่นมั่นก่อนจะมีสีหน้างงงวยเมื่อพบว่าบรรยากาศรอบนอกนั้นไม่มีผู้คน

วังเวงจัง.. แล้วเมื่อครู่นี้ใครเรียกเธอกันนะ ลินดารีบมองไปรอบๆ ก่อนจะเดินตามหา แล้วก็ต้องสะดุดกับเสียงหวีดหวิวที่ดังข้างหู

เธอหันหลัง

มันว่างเปล่า

ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด เส้นขนทั้งหมดบนร่างของเธอก็ลุกชัน พร้อมๆ กับที่ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเส้นผมของเธอเริ่มพันใบหน้าและลำคอจนหายใจไม่ออก

อึด...อัด...  แล้วก็น่ากลัว ลินดารีบดึงทึ้งผมออกจากใบหน้าอย่างลนลาน เธอตัดผมสั้นเรียบตามระเบียบโรงเรียน แล้วทำไมพอลมพัด เส้นผมถึงได้พากันพัดมาแตะต้องใบหน้าเธอและพันยุ่งเหยิงผิดวิสัย

เธอยอมรับว่าเธอกลัวจับขั้วหัวใจแล้วตอนนี้

“ลินดา.. ลินดา... เธอน่ารักนะ ฉันเหงาจังเลยลินดา มอยู่ด้วยกันนะ” จู่ๆก็มีเสียงกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับรู้สึกว่าแรงรัดของเส้นผมที่พันกันยุ่งตั้งแต่ใบหน้ามันเริ่มลามไปที่ลำคอ

และ...หลอดลม เธอรู้สึกหน้ามืดพร้อมกับลิ้นเริ่มจุกในลำคอเพราะหายใจไม่ออก

“ร้อน..ร้อนจังเลย... ว่าไหมลินดา?” ไม่..เธอไม่ได้ร้อน ลินดาพยายามปฏิเสธในขณะที่สติของเธอเริ่มขาดห้วง แขนขาของเธอเริ่มสั่นเทาแล้วทรุดลงไปกับพื้น

“ร้อน..ร้อนจังเลย.. ต้องปล่อยแล้ว.. รีบ.. รีบ..” น้ำเสียงนั้นยังคงหลอกหลอนข้างหูเธอ แต่ทว่ามันก็เริ่มขาดๆ หายๆ พร้อมกับที่แรงรัดที่ลำคอและใบหน้าของเธอยังคงไม่หายไปไหน มันยังคงรัดแรงขึ้นกว่าเดิมจนสมองของเธอชาหนึบ ปากของเธอพยายามอ้าออกแต่ก็อ้าไม่ได้ ลำคอของเธอตีบตัน น้ำมูกและน้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมา

เธอพยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย แล้วหันไปประจันหน้ากับคนที่กระซิบจากด้านหลัง

มันว่างเปล่าอีกแล้ว...

และในขณะที่เธอกำลังจะหมดสติไปจริงๆ ใบหน้าของเธอก็ถูกจับพร้อมกับมีเสียงตะโกน

“...!!”

แล้วทุกอย่างก็ดับมืด ณ ตรงนั้น

ไม่มีใครรู้ว่าใครเรียกลินดา แต่ที่แน่ๆ หน้าหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นได้มีข่าวของเธอ.. ลินดาที่จู่ๆ ตายแบบไร้สาเหตุที่หน้าห้องน้ำหญิงชั้นหนึ่งของอาคารเรียนเก่าแก่ในโรงเรียนชื่อดัง

ชื่อเสียงของเธอจะยังคงอยู่กับข่าวลือในโรงเรียนชั่วนิรันดร์

อืม..เธอเป็นที่โจษจันแล้วนะ รู้สึกดีไหม?
 

จบข่าวลือ
 

*สวัสดีค่ะ แอจจี้ค่ะ (หรือว่านามแฝงที่ใช้บนบอร์ดก็ช็อคโกแลคลาเต้นะคะ) เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นอยากจะลองแต่งดูสักครั้งค่ะ ส่วนตัวไม่ค่อยอยากจะเรียกว่าแนวสยองขวัญสักเท่าไหร่ งั้นเรียกว่าแนวเรื่องเล่าที่ไม่น่ารักก็แล้วกันนะคะ ขอคำติชมด้วยนะคะ*