สวยสังหาร

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5

                                                          5

       ภายในบ้านของสารวัตรจรัญ   เขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์วันนี้ที่พาดหัวข่าวว่า คุณหญิงนริศาลอบชู้กับบอดี้การ์ดของตนเอง

“ไม่น่าเชื่อว่าคนดีๆอย่างคุณหญิงนริศาจะกล้าทำได้”สารวัตรจรัญบอก

     ในแวววงสังคม คุณหญิงนริศา และ คุณหญิงยุพิน เป็นคนดีในสายตาทุกคน เพราะทั้งสองเป็นต้นแบบในการเริ่มชีวิตหรือทำชีวิตให้ดีขึ้นของทุกคนในต่อหน้าเท่านั้น

สักพักเขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา  เขาจึงมองดูพบว่าเป็น บุ้งกี้ หญิงสาวในตำรวจสายลับในกรุงลอนดอน เพื่อนสาวของเขา ว่าแล้วเขาก็รับโทรศัพท์

“สวัสดีครับ นี่บ้านจรัญครับ”สารวัตรจรัญบอก

“สารวัตรจรัญหรอ นี่บุ้งกี้เองนะ  ตอนนี้สารวัตรว่างอยู่ไหม”บุ้งกี้ถาม

   เอมมิกาแอบเข้าบ้านสารวัตรจรัญเธอปลอมตัวเป็นคนสวนหญิง สารวัตรจรัญเดินมาพร้อมโทรศัพท์ในมือ

“ว่างครับ สำหรับบุ้งกี้ผมว่างเสมอ”สารวัตรจรัญบอก

 เอมมิกา ที่แอบมองดูที่หน้ากระจกได้ยินสิ่งที่สารวัตรจรัญพูดกบหญิงสวในโทรสัพท์ทุกอย่างโดยผ่านหูฟัง เพราะว่าตอนที่เธอใช้ตุ้มหูยาสลบ เธอใส่เครื่องติดสัญญาแบบที่ใครมองไม่เห็นให้สารวัตรจรัญ

      “ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมด  เจ้าชู้ไม่เลิก”เอมิกาบอก

“คือ เมื่อวานนี้เพียวโทรฝากคลิปเสียงให้สารวัตรด้วยค่ะ เดี๋ยวบุ้งกี้ส่งคลิปไปให้นะค่ะ”บุ้งกี้บอก  แล้วก็ส่งคลิปเสียงที่เอมิกาส่งไปให้สารวัตรจรัญ เขาบอกดูพบว่าเป็นคลิปีเสียงไม่เปิดหน้าตาให้เขาเห็น

“ไง นายจรัญคิดว่าโยนหนามให้คนอื่นแล้วจะคลายคดีนาคฤทัยได้ไง  ฝันไปเถอะต่อให้นายพลิกแผ่นดินตาหาร่องรอยนายก็ไม่มีวันรู้เรื่องนี้ นอกจาก.............”เอมมิกาบอก

   “นอกจากอะไร”สารวัตรจรัญบอก

“ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้นายมาที่สำนักพิมพ์บารอนพร้อมเพื่อนของนาย ขอยำนะห้ามส่งเพื่อนตำรวจของนายมา  ไม่งั้นนาย็จะถูกตราหน้าว่านายส่งคนมาตาย ถ้าไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นคนตราบาปสร้างความตายให้คนอื่นก็มาหาฉันที่สำนักพิมพ์บารอนตอนเที่ยวตรง”เอมมิกาบอก  เมื่อพูดเสร็จเธอก็ตัดสาย

ภายในห้องทำงานของสารวัตรทั้งสามกำลังนึกคิดเกี่ยวกับแผนการที่สามสาวบอกตน  นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้สารวัตรทั้งสามต้องวิตกกังวนจนเป็นอย่างมาก เพราะว่ามีหญิงสาวนิรนามไม่เอยชื่อ ไม่เอยอะไรเลยนอกจากสิ่ทงี่พวกเธอต้องการ

“ถ้าคุณอยากรู้คดีการตายของคุณนาคฤทัย คุณต้องช่วยฉันฉีกหน้ากากนายพลชอนออกมา”เอมมิกาบอก

“ฉันควรทำดีหรือไม่ทำดีเนี่ย”สารวัตรจรัญบอก

“แกว่าถ้าเราทำตามที่สาวๆบอกพวกเธอจะทำตามสัญญาหรือเปล่า”สารวัตรณรงค์บอก

“ฉันว่าสามสาวนี้เอาจริง แต่ฉันว่าเราไปสืบประวัติของสามสาวแล้วก็เจ้าของบริษัทและบริษัทดีกว่าไหม จะได้เหมือนสุภาษิตที่ว่า ไก่เห็นตีนงู งูเห็นตีนไก่”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

“นี่แกว่าพวกเราเป็นไก่หรอ”สารวัตรณรงค์บอก

“อืม”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

“พอแล้ว เลิกมีเรื่องกันสะที ฉันว่าที่ไอ้ก้องบอกมาก็ถูกถ้าจะทำงานให้กันก็ต้องรู้ข้อมูลของอีกฝ่าย”สารวัตรจรัญบอก

   สักพักเขาเดินไปที่คอมพิวเตอร์ช่วยกันหาข้อมูลของสามสาว แล้วก็เปิดเจอเว็บไซด์หน้าหลักของบรัทบารอน เขามองไปที่สมาชิก

“เจอแล้ว”สารวัตรจรัญบอก

สารวัตรทั้งสองเดินมาแล้วมองที่ประวัติของสมาชิกในบริษัทบารอนรวมถึงตัวบารอนและตัวของแม่บ้านดรุณีด้วย

“เอมมิกา แดลลี่  ลูกสาวคนเดียวของคุณครูเดียว แดลลี่และนางสาวสุพรรษา แดลลี่ อาชีพ นักเข้าเล่ม อันดับหนึ่งของบริษัท  ยุวันดี เวียงวลา  ลูกสาวของมาริสา กิจการอาชีพนักวาดรูปปกอันดับหนึ่งประจำบริษัท และ สมายด์ แสนเล่ห์ ลูกสาวคนเดียวของนางสาวสุมาลี แสนเล่ห์”สารวัตรจรัญอ่าน

“แปลก”สารวัตรก้องเกียรติบอก

“แปลกยังไง”สารวัตรณรงค์บอก

“แปลกต้องข้อมูลประวัติ ตอนที่ฉันไปบ้านของพลตำรวจโทเวียง เวียงวลาในห้องที่เรานั่งฉันเห็นรูปภาพของยุวันดี  เวียงวลา”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

“นามสกุลเดียวกับพลตำรวจโทเวียง เวียงวลาเลยนะ”สารวัตรณรงค์บอก

“มันมีความเป็นได้ไหม ไอ้โลมที่คุณยุวันดีกับคุณอาเวียงเป็นพ่อลูกหรือหลานท่าน”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

แล้วสารวัตรจรัญเอาโทรศัพท์จดเรียกจ่าเพ็ง เข้ามา

“จ่าเพ็ง คุณช่วยหาประวัติของบารอน เจ้าของบริษัทบารอนได้ไหม”สารวัตรจรัญถาม

“ได้ครับ”จ่าเพ็งบอก

   หลังเลิกงานเอมิกาขับรถกลับบ้านพร้อมคิดถึงเรื่องที่นัดสารวัตรจรัญมาเป็นตัวแปลสำคัญที่จะช่วยเธอในการแก้แค้นนายพลชอน

“พรุ่งนี้แล้วเอมิกาฝันจะเป็นจริง โทรบอกยัยดีกับมายด์ก่อนดีกว่า”เอมิกาบอก

“สวัสดีค่ะ นี่บ้านเต็มฟ้าค่ะ”ยุวันดีบอก

“สวัสดีจ๊ะดี นี่เอมเอง” เอมิกาบอก

“อ้าวเอม โทรหาดีทำไมหรอ”ยุวันดีถาม

“พรุ่งนี้ฉันเชิญคุณสารวัตรจรัญกับสารวัตรทั้งสองคนที่จัดการคดีของไอ้นายพลชอนมาที่สำนักพิมพ์เราตอนเที่ยงตรง ฉันอยากให้ดีช่วยเตรียมห้องรับแขกให้สมเกียรติ์คุณสารวัตรทั้งสามด้วยนะ”เอมมิกาบอก

“ได้สิ แล้วเอมจะทำอะไรกับพวกเขานะ”ยุวันดีถาม

  รุ่งขึ้นสารวัตรก้องเกียรติ์และสารวัตรณรงค์มาที่บ้านของสารวัตรจรัญ  ขณะนั้นสารวัตรจรัญกำลังใส่เสื้อนอกเครื่องแบบคือใส่เสื้อคอกลมคลุมด้วยเสื้อบางๆประจำหน่วยงานตำรวจสายลับ

“นายจะทำอะไรนะ โลม”สารวัตรก้องเกียรติ์ถาม

“ฉันจะไปหาคนที่ฆ่าคุณนาคฤทัยนะ เขานัดฉันกับพวกแกให้ไปหาที่สำนักพิมพ์บารอนนะ”สารวัตรจรัญบอก

“สำนักพิมพ์บารอน ฉันไม่เคยได้ยินชื่อเลยนะ โลม”สารวัตรณรงค์บอก

“ฉันเปิดดูในคูเคิ้ลแล้ว สำนักพิมพ์บารอนเป็นสำนักพิมพ์หนังสือแบบปิด มีพนักงานไม่ถึงสิบคน เพราะว่าเงินเดือนสูง พนักงานต้องทำงานหนักนะ”สารวัตรจรัญบอก

“แล้วแกดูพิกัดรึยัง”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

“ดูแล้ว อยู่แถวๆห้างที่คุณนาคฤทัยเป็นเจ้าของนะ”สารวัตรจรัญบอก

“ก่อนไปฉันมีอะไรขอแกบางอย่าง”สารวัตรจรัญบอก

   ณ สำนักพิมพ์บารอน   สามสาวนั่งมองภาพกล่องวงจรเปิดจากโทรทัศน์ในห้องตรวจสอบความปลอดภัยของบริษัท  สมายด์เห็นว่ามีคนมาสามคน เธอจำหน้าของสารวัตรจรัญได้ ถึงแม้นว่าเขาและเพื่อนๆจะไม่ได้ใส่เครื่องแบบตำรวจเหมือนในทีวีจะตาม

“เอม มาดูนี้สิ นี้ใช่คุณสารวัตรจรัญกับเพื่อนๆของเขาหรือเปล่า”สมายด์บอก

  เมื่อเอมมิกาได้ยินจึงหันไปมองดูภาพที่สามสารวัตรแต่งตัวแบบชาวบ้านธรรมดา 

“คิดว่าแต่งตัวแบบนี้แล้ว เอมมิกาจะดูไม่ออกรึไง”เอมมิกาบอก

“ไปสาวๆ ไปต้อนรับคุณสารวัตรกันเถิด”เอมมิกาบอก

   เมื่อได้ยินดำเชิญจากเอมมิกา ยุวันดีและสมายด์จะดำเนินตามแผนที่ทั้งสามตั้งไว้โดยสมายด์จะเป็นคนปิดไฟชั้นที่สอง ซึ่งเป็นชั้นทำงานของเธอ

“ขอให้สนุกนะค่ะ คุณสารวัตร”

    กล่าวถึงสารวัตรจรัญและเพื่อนทั้งสองของเขา คือ สารวัตรก้องเกียรติ์และสารวัตรณรงค์ เดินมาที่บันไดเลื่อนของสำนักพิมพ์บารอน เขาหยิบหนังสือที่ยุวันดีจัดมาให้มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับคดีที่พวกเขาต้องการรู้ ยุวันดีรู้ว่าสารวัตรอยากรู้จึงวางไว้  สารวัตรจรัญพยายามเปิดหาข้อมูลที่เกี่ยวกับการสังหารคนของนายพลชอน แต่ไม่พบ 

“สิ่งที่คุณต้องการอยู่นี้”

เสียงของบารอนดังขึ้นจากไมค์ประกาศที่มีลำโพงอยู่ใกล้ๆที่ที่สารวัตรทั้งสามนั่ง

“คุณนึกว่าผู้ร้ายจะบอกแผนการทุกอย่างกับตำรวจหรอกครับ คุณสารวัตร”บารอนบอก

“คุณเป็นใคร”สารวัตรก้องเกียรติ์ถาม

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ ถ้าสารวัตรอยากรู้คดีสังหารคุณนาคฤทัยและคนของนายพลชอนก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”บารอนบอก

“ข้อแลกเปลี่ยน”สารวัตรณรงค์ทวนคำ

   จากนั้นไฟที่บริษัทก็ดับลงมีควันออกมาจากทางขึ้นและลงบันไดเลื่อนทำให้สารวัตรทั้งสามสลบลงบนที่นั่ง แล้วสามสาวก็ออกมาพร้อมกับบารอน

   “ บอกอค่ะ แล้วที่นี้เราจะเอายังไงกับสารวัตรสามคนนี้ล่ะค่ะ”สมายด์ถาม

“ค้นตัว แล้วก็เชิญแขกไปที่ห้องฉัน”บารอนบอก

     สิ้นคำบารอนก็กลับขึ้นไปที่ห้องทำงานของเขา  จากนั้นสามสาวก็เริ่มค้นตัวสารวัตรทั้งสาม สมายด์ค้นไปที่เสื้อของสารวัตรณรงค์ เห็นตุ๊กตาบาร์บี้ที่พ่อของเธอซื้อให้สมัยเด็กก็นกถึงอดีตของตนเอง

“แม่จ้า พ่อกลับมาแล้วจ๊ะ”

เสียงของเด็กหญิงสมายด์ดังขึ้น บิดาของเธอชื่อว่า นายมิตรภาพ วันจิต  มีอาชีพเป็นปลัดของอำเภอในจังหวัดสุพรรณบุรี ส่วนมารดาของเธอชื่อว่า สุมาลี วันจิต เป็นคนขายขนมหวานเจ้าอร่อยประจำอำเภออยู่ที่สุพรรณบุรี เด็กหญิงสมายด์อออกนอกบ้านใส่รองท้าแล้ววิ่งไปหา มิตรภาพ ผู้เป็นบิดา

“ไง เจ้าหญิงน้อยของพ่อ”มิตรภาพบอกลูกสาวแล้วอุ้มลูกสาวไปหาภรรยาของเขาซึ่งรอเขาอยู่ที่หน้าบ้าน

“เดี๋ยว มาลีจะเอาน้ำมาให้พี่นะ”สุมาลีบอกมิตรภาพ

  “พ่อมีของมาฝากลูกด้วย มายด์”มิตรภาพบอก

“อะไรค่ะ”สมายด์ถามบิดา

  แล้วเขาก็เอาตุ๊กตาบาร์บี้ที่ซื้อมาระหว่างทางกลับบ้าน มันเป็นตุ๊กตาบาร์บี้รุ่นใหม่ล่าสุด

 สมายด์นึกถึงรอยยิ้มครั้งสุดท้ายของมารดา  ระหว่างที่สมายด์กำลังคิดถึงอดีต ได้มีเสียงของคนบางคนใกล้ๆเธอดังขึ้น

“มาย มาย”

เสียงของเพื่อนทั้งสองของเธอดังขึ้น

“มีอะไรหรอ”สมายด์ถามเพื่อนทั้งสอง

“แกเป็นอะไรเนี่ย ฉันเรียกกันตั้งหลายครั้ง”เอมมิกาบอก

“ก็แค่คิดถึงพ่อของฉันนะ”สมายด์บอก

“อืม พูดถึงพ่อแก เมื่อวานนี้ฉันได้ข่าวมาว่า พ่อแก คุณรุจ คุณอัง จะบินกลับมาที่ประเทศไทยวันพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมงนะ”เอมมิกาบอก

“แล้วแกมาบอกฉันทำไม ฉันเกลียดผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ ”สมายด์บอก

  ผู้ชายคนนั้นคงไม่รู้ว่ามารดาของเธอต้องเสียน้ำตาและช้ำใจมากเท่าไหร่ที่รู้ว่าเขากำลังจะแต่งงานใหม่ มันก็เหมือนความรู้สึกของมารดาของยุวันดีและยุวันดีในวันนั้น  มารดาของเธอใจสลาย เมื่อรู้ว่าคนที่จะแต่งงานกับพ่อของเธอ คือ อังศุมาลิน น้องสาวต่างมารดาของเธอ   อังศุมาลินคิดแก้แค้นสุมาลีที่ได้เป็นทั้งลูกคนโปรดของนริศรา มารดาของเธอ ยาของสมายด์ และยังไม่รวมความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกแม่ยายของเธอขายตัวและเป็นบ้าในปัจจุบัน

“นี่ผีตนไหนมันมาเข้าสิงเพื่อนฉันเนี่ย คนหนึ่งไม่มีแม่ มีพ่อก็เกลียด คนหนึ่งแม่เป็นบ้า ก็เกลียดพ่อ”เอมมิกาบ่น

“ก็แกไม่ใช่ฉันกับยัยมาย นี่ยัยเอม แกจะไปเข้าใจอะไร ผู้ชายก็เหมือนกันแหละเห็นผู้หญิงเป็นแค่เสื้อผ้าสวยๆวันไหนไม่สวยดั่งใจก็ไปใส่เสื้อที่สวยกว่า”ยุวันดีบอก

เมื่อค้นกระเป๋าสามหนุ่มเสร็จแล้วสามสาวก็เอาของของชายหนุ่มที่เป็นอันตราย เช่น ปืน ไม้ขีดไฟ เป็นต้นไปเก็บไว้ที่ที่ปลอดภัย และมัดมือสามหนุ่มไว้กับเก้าอี้ที่ข้างโต๊ะบารอนเมื่อเสร็จแล้วสามสาวก็กลับไปทำงานที่ชั้นของตัวเอง สักพักสามหนุ่มก็ฟื้นขึ้น บารอนรู้สึกจึงพูดไปว่า

“ฟื้นแล้วหรอครับ คุณสารวัตร”บารอนบอก

“คุณจับผมมาทำไม ต้องการอะไรจากผมและเพื่อนๆ”สารวัตรจรัญบอก

“ผมคือ บารอน เจ้าของสำนักพิมพ์บารอนที่คุณนั่งอยู่ตรงนี้ ผมจับคุณมาเพื่อจะมาเจรจากันเรื่องคดีสังหารคุณนาคฤทัยและคนของไอ้นายพลชอน”บารอนบอก

“กรุณาให้เกียรติ์ท่านนายพลชอน ท่านนายพลที่ดีของบ้านเมืองเราด้วยครับคุณบารอน”สารวัตรณรงค์บอก

“สำหรับคนโง่ที่โดนไอ้นายพลชอนหลอกอย่างพวกคุณและประชาชนคนอื่นผมไม่ถือสาคุณหรอที่จะให้เกียรติเรียกไอ้นายพลชอนว่านายพลชอน แต่สำหรับผมและเจ้าหน้าที่ที่นี้จำนวนห้าคนถือว่าเขาเป็นคนไม่ดี คนบาป คนร้ายกาจ พวกทารุณกรรมเด็กและผู้หญิง”บารอนบอก

“ ไม่จริงท่านเป็นคนดี ขนาดทหารที่ทำงานพลาดอย่างมากก็แค่โดนสก๊อตจ้ำยี่สิบ”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

“ก็พวกคุณมองแค่เบื้องหน้าไม่มองเบื้องหลัง ลองคิดดูสิภรรยาของท่านายพลชอนแต่ละคนมีไหมคนไหนที่ชอบไอ้นายพลชอน”บารอนบอก

“นี่ตกลงคุณต้องการให้พวกเรารู้อะไรจากคุณกันแน่ คุณบารอน คุณคงไม่ใช่แค่เจ้าของสำนักพิมพ์บารอนอย่างเดียวใช่ไหมครับ”สารวัตรจรัญบอก

“หนึ่งผมต้องการให้คุณรู้ว่าฆาตกรตัวจริงเป็นใคร สองผมคือเจ้าของสำนักพิมพ์นี่ แล้วผมก็เป็นศาลชั้นสูงสุดที่จะมาพิจารณาคนเลวอย่างไอ้นายพลชอน”บารอนบอก

“คุณไม่ได้ทำงานคนเดียวแน่ คุณทำงานกันเป็นกลุ่มใช่ไหมคุณบารอน”สารวัตรณรงค์บอก

“ใช่ ผมทำงานกันเป็นกลุ่ม และที่แน่ๆคุณจะไม่มีวันรู้คดีการตายของคุณนาคฤทัยหรือคนอื่นๆเลย ยกเว้นแต่………………”บารอนกำลังบอก

สามสาวเปิดประตูเข้ามาเห็นสามสารวัตรตื่นมาก็เตรียมอาวุธสำรองไว้ที่ตัว

“อย่าบอกนะว่าสามสาวที่ยืนตรงนี้เป็นคนที่ทำงานให้คุณนะ คุณบารอน”สารวัตรจรัญบอก

“ใช่”บารอนบอก

สารวัตรทั้งสามได้ยินคำตอบก็ขำกัน เอมมิกาเห็นอย่างนั้นก็ชกไปที่หน้าโดนสารวัตรจรัญเต็มๆ มัดของเอมมิกาหนักกว่ามัดตำรวจทั่วไป

“ถ้าคุณอยากรู้คดีการตายคุณนาคฤทัยและอยากเจอลูกคุณนาคฤทัย คุณต้องร่วมมือกับเราฉีกหน้ากากของไอ้นายพลชอนออกมา”บารอนบอก

นับเป็นข้อเสนอที่ดีมาก เเต่เขาเป็นข้าราชการที่ทำหน้าที่ดูแลทุกข์สุขของประชาชน เมื่อประชาชนอย่างท่านนายพลชอนมาขอความช่วยเหลือเขาต้องช่วย เขาไม่อาจละทิ้งหน้าที่นี้ได้ เพราะจะถูกประขาขนตราหน้าว่า คนใจบาป

    “ไม่ครับ ถึงเราจะอยากจะรู้เรื่องคดีการตายของคุณนาคฤทัย แต่เราเป็นตำรวจ มีหน้าที่ที่ถูกมอบหมายที่สำคัญ ถึงผมไม่รู้จากคุณ เดี๋ยวคนอื่นก็ต้องเอาหลักฐานหรือชี้คนที่ฆ่าคุณนาคฤทัยและจับลูกชายของเธอได้อยู่ดี ”สารวัตรจรัญบอก

“ก็จริง อีกอย่างหนึ่งถ้าคุณไม่ปล่อยเรา เราแจ้งตำรวจจับคุณแน่”สารวัตรณรงค์บอก

“พวกเราไม่เคยกลัวตำรวจอย่างพวกคุณ เอาแต่ใช้กำลังบีบคั้นให้ศัตรูต้องทรมาน เข้าข้างคนไม่ดี ทำคนบริสุทธิ์ต้องตาย เนี่ยหรอ ผู้พิทักษ์สันติภาพมนุษย์”เอมมิกาบอกด้วยความโมโห

“ไม่จริงตำรวจอย่างเราไม่เคยเข้าข้างคนผิด”สารวัตรก้องกียรติ์บอก

   สักพักมีสายแจ้งเตือนภัยดังขึ้น

“มีผู้บุกรุก มีผู้บุกรุก”

“แย่แล้ว ดี มาย เธอสองคนไปจัดการ รู้นะต้องทำเช่นไร เอม เธอเฝ้าคุณสารวัตรเอาไว้อย่าให้หลุดรอดสายตานะ ส่วนฉัน ฉันจะไปดูนาคีที่ห้อง ไปล่ะ ”

สิ้นคำสั่งบารอนก็เข้าไปดู นาคี ลูกสาวของนาคฤทัย ที่ทุกคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นชาย สมายด์และยุวันดีเปิดประตูออกนอกห้องเพื่อไปสังหารคนที่บุกรุก เพราะรู้ว่าคนที่บุกรุกคือใคร

ภายในห้องทำงานของบารอน สามหนุ่มพยายามเกี้ยวกล่อมเอมมิกาที่กำลังชงกาแฟให้ปล่อยตน

“คุณคนสวยครับ คุณปล่อยเราสามคนไปเถอะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้แล้วก็จะไม่แจ้งตำรวจ”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

“ไอ้โลม ช่วยกันหน่อยสิว่ะ”สารวัตรก้องเกียรติ์บอก

“ถ้าเขาไม่ปล่อยก็ไม่ต้องไปขอร้อง ถึงให้ขอร้องไปจนตายคนอย่างยัยทอมไม่มีวันช่วยเราหรอก”สารวัตรจรัญยั่วเอมมิกา

 เอมมิกาได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงต่อกลับไปว่า

“ถ้าคนรู้จักพูดดีๆ อาจปล่อยก็ได้นะนายขยันกวน”เอมมิกาบอก

เมื่อสารวัตรจรัญฟังก็โกรธ จึงหาเรื่องเอมมิกา

“ถึงฉันจะกวน แต่ฉันก็หล่อเลือกได้ล่ะกัน”สารวัตรจรัญบอก

 เอมมิกาได้ยินอย่างนั้นก็แกล้งทำเป็นอ้วก แล้วพูดต่อว่า

“ตรงแป๊ะเลย ทั้งหล่อ ปากมาก มารยาทดี ”เอมมิกาบอก

“สเป๊กเธอหรอก”สารวัตรจรัญบอก

“ไม่ใช่ แต่เป็นสเป๊กของ…………….”เอมมิกาบอก

“ของใคร”สารวัตรจรัญบอก

แล้วเอมมิกาก็เอากาแฟวางไว้ที่โต๊ะทำงานของบารอนแล้วก็กำลังนั่งหารูปบิกกี้ น้องหมาแถวๆบ้านเธอ แต่มีใครไม่รู้เปิดประตูห้องเข้ามา คนนั้นคือ ทหารของนายพลชอนที่นายพลชอนส่งมาฆ่าบารอน

“มีใครเคยบอกนายไม่ว่า ให้เคาะประตูก่อนเปิด มันไม่ดีรู้ไหม”เอมมิกาบอก

 พร้อมหยิบช้อนที่ค้นกาแฟขว้างไปทะลุหัวของนายทหารคนนั้นพอดี ทำให้ขาดใจตาย สารวัตรทั้งสามมองด้วยความทึ่ง เพราะอาวุธที่เธอเลือกใช้หรือทักษะการต่อสู่กันแน่ที่ทำให้พวกเขาอึ่งและทึ่ง

“ถึงกับอึ่งไปเลยหรอกค่ะ คุณสารวัตร นี่แค่โชว์ชุดแรกนะค่ะ”เอมมิกาบอก

  หลังจากที่สมายด์และยุวันดีสังหารตำรวจและนำไปฝังที่วัดแถวๆสำนักพิมพ์แห่งนี้เสร็จก็กลับมาที่ห้องทำงานบารอนเห็นนายทหารถูกแทงด้วยช้อนตายหน้าห้องก็รู้ว่าเป็นฝีมือของเอมมิกา

“แล้วบอกอล่ะ”ยุวันดีถาม

“ไปดูนาคี ”เอมมิกาบอก

“เอม เราควรพาคุณสารวัตรไปในที่ที่ปลอดภัยนะ”สมายด์บอก

“ใช่ ฉันจะปล่อยคุณสารวัตรขยันกวนและเพื่อนๆของเขาไป ถ้าพวกเขาทำตามที่บารอนเสนอ คือ ช่วยพวกเราฉีกหน้ากากของไอ้นายพลชอน หรือไม่ต้องพบลูกชายของคุณนาคฤทัยและคดีการตายของเธอ”เอมมิกาบอก

“เอาไงดีว่ะ ไอ้โลม”สารวัตรณรงค์ถาม

“ตกลงเราจะช่วยคุณ แต่เราจะแน่ใจได้อย่างไงว่าคุณจะทำตามที่สัญญา”สารวัตรจรัญบอก

“นี่คุณคิดว่า ฉันหลอกใครเป็นหรอ ได้ฉันจะเปิดคลิปที่คุณนาคฤทัยคุยกับฉันเรื่องไอ้นายพลชอนก่อนเธอจะสิ้นลมหายใจ แต่รู้ไว้ด้วยไม่ว่าคุณจะทำอะไรเรารู้หมด”เอมมิกาบอก

 พร้อมเปิดคลิปที่นาคฤทัยคุยกับสามสาว แต่เธอเลื่อนไปตอนที่เธอเล่าเรื่องราวต่างๆให้สารวัตขยันกวนที่เธอตั้งให้และก็เพื่อนของเขา

“ในวันที่ข้าพเจ้าเข้าไปอยู่ในโรงแรมซึ่งเป็นโรงแรมที่สามีของข้าพเจ้า เมียหลวงและเมียเก็บของเขาอาศัยอยู่ สวัสดี ฉันรู้ว่าเธอมีตัวตน ฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงไม่ชอบสามีของฉัน แต่เขาเป็นคนไม่ดีอย่างที่เธอพูดจริง ตอนแรกเขาทำดีต่อฉัน แต่เวลาที่เขาพาฉันเข้าที่นี้เหมือนพาฉันไปนรกเลย เขาไม่เคยหันกลับมาหาฉันเลย เขาเอาแต่ตบตีฉันจนฉันเกือบแท้งลูกของเขา ใช่ฉันกำลังท้องลูกของเขา เมียหลวงของเขาตอนแรกฉันไม่ชอบเอเลย แต่พอได้รู้จักกันจริงๆแนกลับรู้สึกว่าอยากให้เธอเป็นสามีของฉันแทนมากกว่า โรงแรมของเขาอยู่ที่ใกล้ๆศูนย์บัชชาการนายร้อยของจังหวัด ฉันคงต้องไปแล้ว เดี๋ยวสามีของฉันจะสงสัย”นาคาบอก

 เมื่อคลิปจบลง สามหนุ่มก็อึ่งถึงสิ่งที่นาคฤทัยบอกกับสามสาว มันแตกต่างจากตอนที่นายพลชอนบอกสื่อเลย แต่ยังไงเขาก็ไม่เชื่อ แต่เพราะเขาเป็นตำรวจมอบความยุติธรรมให้แก่ทุกคนจึงต้องจำใจช่วยสามสาวฉีกหน้ากากของนายพลชอน

“แล้วเราต้องทำอย่างไรต่อ ยัยทอม”สารวัตรจรัญบอก

“ยัยทอม”สมายด์และยุวันดีบอก

“อืม ฉายาฉันเอง”เอมมิกาบอก

  หลังจากที่สามสาวทำงานเสร็จก็ล่อยสารวัตรทั้งสามออกไป  สมายด์เดินไปซื้อบัวลอยของโปรดของมารดาของเธอและแวะไปซื้อหนังสือพิมพ์ที่ร้านใกล้ๆโรงพยาบาลที่มารดาของเธออยู่ ปรากฏว่า มีหัวข้อพาดข่าวว่า พวกใจร้าย-ฆ่าวิมล-ภรรยาลำดับที่สิบ-ของท่านนายพลดี

“อ่านต่อหน้าที่สิบสี่ ”สมายด์บอก

แล้วเปิดหนังสือพิมพ์ไปหน้าที่สิบสี่เจอเนื้อหาว่า เมื่อวานตอนเที่ยงคืนมีกลุ่มใจร้ายเข้าไปลักทรัพย์ในห้องของนางวิมล ดวงเด่น และฆ่าเธอ จากรายงานสดจากท่านนายพลชอนทราบว่าเป็นพวกที่สังหารคุณนาคฤทัย ภรรยาของท่านนายพลชอน  สมายด์อ่านหนังสือพิมพ์ก็แค้นใจ

“ป้าจ๊ะ หนังสือเล่มนี้ราคาเท่าไหร่ค่ะ”สมายด์บอก

“สิบบาทจ๊ะ”แม่ค้าตอบ

แล้วสมายด์ก็ควังเงินในกระเป๋ามาให้แม้ค้าขายของ แล้วหยิบหนังสือพิมพ์ เดินทางไปหามารดาที่โรงพยาบาล เมื่อขึ้นถึงห้องที่แม่อยู่ ปรากฏว่าเธอเห็นมารดากำลังอยู่กับมิตรภาพ บิดาของเธอ  อังศุมาลิน ภรรยาคนใหม่ของบิดาและ รุจจี ลูกชายของบิดาของเธอ 

“พี่ต้องขอโทษแทนแม่พี่ด้วยนะ มาลี”มิตรภาพบอกอดีตภรรยา

“ขอโทษแล้วฉันหายไหม ” สุมาลีบอก

“ฉัน พี่มิตรแล้วก็เจ้ารุจ อยากขอโทษคุณจริงๆนะค่ะ คุณสุมาลี” อังศุมาลินบอก

“ถ้าคุณอยากขอโทษแม่ฉันจริงๆคุณช่วยออกไปจากที่นี้ อย่ากลับมาให้เราสองคนเห็นหน้าอีกต่อไป”สมายด์เปิดประตูเดินเข้ามา

“สวัสดีครับ คุณมาย”รุจจีทักทาย

“สวัสดีเช่นกันค่ะ คุณรุจ”สมายด์บอก

  เมื่อพูดกับสมายด์และสุมาลีเสร็จแล้ว มิตรภาพก็พาอังศุมาลินและภวังค์กลับบ้าน  ภายในบ้านของมิตรภายนั้นเป็นบ้านหลังใหญ่เป็นบ้านไม้ มีต้นไม้และสัตว์เลี้ยงเยอะ เพราะทุกคนชอบธรรมชาติและรักสัตว์มาก

“คุณพ่อกลับมาแล้ว”กิ่งบอก

   กิ่งฉัตร อรุณศรี เป็นลูกสาวอีกคนของมิตรภาพและอังศุมาลิน อรุณศรี  หลังจากที่สุมาลีได้รู้ข่าวการแต่งงานใหม่ของสามีก็ช็อกทำอะไรไม่ถูก แก้วตา มารดาของมิตรภาพแสนสงสารสุมาลีและสมายด์ ลูกสะใภ้และหลานสาวของตัวเอง  จึงสร้างบ้านให้อยู่กันที่สุพรรณบุรี วันหนึ่งสุมาลีไปตลาดซื้อของใช้มาที่บ้าน นายพลชอนเห็นความงามของสุมาลีจึงอยากได้เป็นภรรยาจึงไปขอจากแก้วตา แก้วตาอยากให้สุมาลีและสมายด์เริ่มต้นชีวิตใหม่จึงให้ โดยหารู้ไม่ว่ามันเป็นแผนของนายพลชอน  เมื่อมิตรภาพรู้ข่าวภรรยาเป็นบ้าก็เริ่มออกตามหาทันที่แต่ก็ไม่พบ จึงจ้างนักสืบส่วนตัวไปหาจนรู้ว่าสมายด์ได้ให้สุมาลีรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวชแถวๆทางออกจากกรุงเทพ และได้ให้ แซลมอน  หรือ นาคี ลูกสาววัยสิบขวบของนาคฤทัยเฝ้าไว้

“พี่มายว่าไงบ้างค่ะ พ่อ”กิ่งถามบิดา

“เหมือนเดิม ไล่พ่อกลับมา”มิตรภาพบอก

ภายในห้องผู้ป่วย สุมาลีใส่ชุดคนไข้จิตเวช สมายด์กำลังแกะบัวลอยที่ซื้อมาให้มารดา สุมาลีเห็นหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ในโต๊ะจึงหยิบมาอ่านเห็นการพาดข่าวเรื่องการตายของวิมล ก็พอรู้ว่าเป็นฝีมือของลูกสาวตน เมื่อสมายด์แกะบัวลอยเสร็จก็ยกมาให้มารดา

“มายด์ นี่ฝีมือลูกใช่ไหม”สุมาลีถาม

แล้วส่งข่าวที่เธอเพิ่งอ่านไปไม่กี่นาทีนี้มาให้เธอ

“ไม่ใช่จ๊ะแม่”สมายด์บอก

“ถ้าไม่ใช่ลูกแล้วใคร”สุมาลีบอก

“แม่ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอกค่ะ เดี๋ยวทางตำรวจจัดการเอง”สมายด์บอก

“แม่รู้นะว่าลูกทำงานให้กับบารอนทำงานล้างแค้น ลูกจะจองเวรพวกนั้นไปถึงไหนไหนเมื่อเรื่องนี้มันจบไปตั้งนานแล้ว”สุมาลีบอก

“สำหรับแม่มันอาจจะจบ แต่มายไม่มีวันจบ มายจะทำทุกทางให้คนชั่วอย่างนายพลชอนถูกลงโทษสักวันหนึ่ง”สมายด์บอกก่อนจะพูดต่อว่า “แล้วแม่รู้ไว้ด้วยว่าคนที่สังหารภรรยาคนต่างๆของนายพลชอนไม่ใช่ฝีมือของมาย”

   พูดจบสมายด์ก็หยิบหนังสือพิมพ์กลับบ้าน  สุมาลีกังวนใจเป็นอย่างมาก เธอไม่ได้กลัวนายพลชอนจะบาดเจ็บแต่กลัวว่าลูกสาวก็พลอยเป็นแพะรับบาปจากการกระทำของนายพลชอน สุมาลีไม่ยอมให้คนชั่วทำร้ายลูกสาวของเธอแม้แต่ปลายเล็บ เธอกดเรียกพยาบาลมาที่ห้อง

“คุณสุมาลีต้องการอะไรหรือเปล่าค่ะ”พยาบาลบอก

“ช่วยต่อสายไปที่ศูนย์บัญชาการตำรวจหน่อยค่ะ”สุมาลีบอก

  พยาบาลจึงนำโทรศัพท์โทรหาพลตำรวจโทเวียง เวียงวลา แต่ช่วงนั้นเป็นช่วงไปทำงานพลตำรวจเอกน้ำมนต์ เวียงวลาจึงรับสายแทน

“สวัสดีค่ะ บ้านเวียงวลาค่ะ”น้ำมนต์บอก

“ขอสายพลตำรวจโทเวียง เวียงวลาได้ไหมค่ะ”สุมาลีบอก

“คือ คุณพ่อท่านไม่อยู่ค่ะ มีอะไรฝากบอกดิฉันได้นะค่ะ ดิฉันพลตำรวจเอกน้ำมนต์ เวียงวลาค่ะ”น้ำมนต์บอก

สุมาลีพยายามนึกแล้วก็นึกออกว่าพลตำรวจเอกน้ำมนต์ผู้นี้เป็นน้องสาวของยุวันดี เพื่อนสาวของสมายด์

“ค่ะ คือ ดิฉันเป็นแม่ของสมายด์ เพื่อนของพี่สาวคุณน้ำมนต์ค่ะ จะมาบอกคลายคดีคุณนาคฤทัยและคุณวิมลค่ะ”สุมาลีบอก

    พอเสร็จงานพลตำรวจโทเวียง เวียงวลาก็กลับมาที่บ้าน พลตำรวจเอกน้ำมนต์ เวียงวลาจึงบอกบิดาเรื่องที่สุมาลีฝากบอก

“พ่อค่ะ เมื่อเช้าคุณอาสุมาลี แม่ของพี่สมายด์เพื่อนของพี่ เอ้ย คุณยุวันดี ท่านฝากบอกว่า ท่านจะบอกคดีคุณนาคฤทัยและคุณวิมลทั้งหมดค่ะ”น้ำมนต์บอก

“แล้วคุณสุมาลีท่านได้บอกลูกหรือเปล่าว่าจะคุยกันได้เมื่อไหร่”พลตำรวจโทเวียง เวียงวลาบอก

“ยังค่ะ ท่านบอกแค่นี้ค่ะ คุณพ่อ”น้ำมนต์บอก

  “คุยอะไรกันนะ”คุณหญิงยุพินบอก

   เธอแอบฟังพลตำรวจโทเวียง เวียงวลาและน้ำมนต์คุยกันนานแล้ว บังเอิญลูกศรกำลังเดินลงมาเห็นมารดาจองมองใครจึงถามว่า

“คุณแม่มาทำอะไรตรงนี้ค่ะ”ลูกศรบอก

สักพักพลตำรวจโทเวียง เวียงวลาก็รู้ว่าคุณหญิงยุพิน ภรรยาของตนแอบฟังตนอยู่

“น้ำมนต์ ลูกไปอาบน้ำเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย วันนี้พ่อมีแขกคนสำคัญที่ต้องชวนมากินข้าวที่บ้านหลังเล็ก”พลตำรวจโทเวียง เวียงวลาบอก

  บ้านหลังเล็กนั้นเป็นบ้านที่ยุวันดีและมาริสาเคยอยู่อาศัย หลังจากที่มาริสาเสียชีวิตเขาไม่เคยคิดที่จะรื้อบ้านหลังนี้เลย แต่เอาเป็นบ้านพักผ่อนของเขา  หลายปีที่ใช้ชีวิตกับคุณหญิงยุพิน ทำให้เขาได้รู้ว่า เขาไม่เคยมีความสุขเลยที่ต้องอยู่กินกับผู้หยิงที่ชอบเอาแต่ใจ เห็นแก่ตน เขาจึงย้ายห้องนอนมาอยู่ที่บ้านหลังเล็กตั้งแต่ลูกศรเกิด 

                ภายในบรรยากาศอาหารเย็นของบ้านเล็กอาหารถูกว่างอย่างเป็นระเบียบโดยฝีมือของน้ำมนต์ น้ำมนต์ได้เชิญสุมาลีมากินข้าวโดยที่สมายด์ไม่รู้ ทั้งสามคือ พลตำรวจโทเวียง เวียงวลา พลตำรวจเอกน้ำมนต์และสุมาลี ร่วมรับประทานอาหารร่วมกัน เป็นที่รู้กันว่า คุณหญิงยุพินเป็นคนถือตัวไม่ชอบกินอาหารร่วมกับผู้ที่ด้อยกว่าเธอ ส่วนลูกศรไม่ได้เป็นเหมือนมารดาของเธอ แต่จำเป็นต้องนั่งรับประทานอาหารกับมารดา

“ตกลง คุณสุมาลีมีอะไรจะบอกผมเกี่ยวกับคดีการตายของคุณนาคฤทัยและคุณวิมลเหรอครับ”พลตำรวจโทเวียง เวียงวลา

“คือ การตายของสองคนนี้ คุณเวียงนะจะรู้นะค่ะรอยตรวจแผลต่างๆของทั้งสองมีรอยที่ถูกปืนยิงตรงส่วนสำคัญนั้นคือ หัวใจ สิ่งที่ฉันจะบอกคุณคือ อย่ามองข้ามสิ่งที่เล็ก ”สุมาลีบอก

“สิ่งที่เล็ก แล้วสิ่งที่เล็กที่คุณว่าคืออะไร”พลตำรวจเวียงถาม

“คุณเวียงลองคิดดูให้ดีสิค่ะ ทั้งสองไม่เคยมีเรื่องปาดหมางกับใคร ถ้าก็มีแต่กับสามีเธอเอง ฉันได้ข่าวว่าก่อนหน้าที่ทั้งสองจะตายมีการทะเลาะกันไม่ใช่หรอค่ะ”สุมาลีบอก

“ส่วนนั้นก็ใช่นะครับ แต่การทะเลาะกันก็ไม่ถึงขนาดฆ่ากันตายนะครับ”พลตำรวจเวียงบอก

“แต่ก็จริงอย่างที่คุณอาสุมาลีบอกนะค่ะคุณพ่อ สามีที่ทะเลาะกับภรรยาจนฆ่ากันตายมีตั้งเยอะ”พลตำรวจเอกน้ำมนต์บอก

“แต่ท่านนายพลชอนเป็นคนดี ท่านไม่ฆ่าคนอย่างที่แกใส่ความหรอ ยัยมนต์ ยัยตัวอิจฉรา”คุณหญิงยุพินบอก แล้วเดินเข้ามาตรงหน้าการสนทนาของทั้งสาม

“ไม่ทราบว่าใครเชิญคุณหญิงมาที่นี้”พลตำรวจเวียงถาม

“ไม่มีใครเชิญฉันหรอกค่ะ แต่คุณคงลืมไปว่าที่นี้บ้านของฉัน ฉันมีสิทธิ์จะไปที่ไหนก็ได้”คุณหญิงยุพินบอก

“ใช่คุณมีสิทธิ์อยู่ที่นี้ น้ำมนต์”พลตำรวจเวียงบอก

“ค่ะ คุณพ่อ”น้ำมนต์บอก

“พาคุณสุมาลีไปพักบนห้องลูกก่อน ”พลตำรวจเวียงบอก

พอได้รับคำสั่งน้ำมนต์ก็พาสุมาลีไปพักที่ห้องของตน

“คุณให้ คนนอกมาพักบ้านเราได้ไงค่ะ คุณเวียง”คุณหญิงยุพินบอก

“ที่คุณยังให้นายสุเมธมาพักได้เลย อีกอย่างรู้ไว้ด้วยคุณสุมาลีไม่ใช่คนอื่นท่านเป็นแม่ของสมายด์ เพื่อนของลูกสาวผม”พลตำรวจโทเวียงบอก

“คุณไม่ต้องมาอ้าง พี่สุเมธเลย เขาเป็นพี่ชายของฉัน ส่วนสุมาลีไม่ใช่ อ้อ ที่คุณไม่ยอมให้อะไรยัยศรเลยเพราะคุณเก็บเอาไว้ให้แม่ลูกสาวตัวดีทั้งสองคนของคุณหรอค่ะ”คุณหญิงยุพินบอก

“คนอย่างพลตำรวจโทเวียง เวียงวลารักลูกเท่ากัน คุณต่างหากรักลูกไม่เท่ากัน คุณหญิงยุพิน”พลตำรวจโทเวียง เวียงวลาบอก

“ใช่ ฉันรักลูกไม่เท่ากัน แต่ไม่ใช่เพราะคุณเลี้ยงอีกาฝากไว้อย่างยัยมนต์หรอค่ะ ฉันถึงต้องกลายเป็นคนใจร้ายใจยักษ์”คุณหญิงยุพินบอก

สักพักแม้บ้านณาราเดินเข้ามา พลตำรวจโทเวียงเห็นจึงบอกว่า

“อ้าว แม่บ้านมาพอดีช่วยเก็บข้าวด้วยนะแล้วก็อัญเชิญคุณหญิงกลับบ้านด้วย”

พลตำรวจโทเวียง เวียงวลาบอกแล้วเดินขึ้นไปที่ห้อง แม่บ้านณาราก็เก็บข้าวและพาคุณหญิงยุพินกลับบ้าน