ครั้งหนึ่งที่มีเธอ

ลำดับตอนที่ #7 : part 7

มีนก้าวเข้ามายืนชิดเวท พร้อมกับจ้องหน้า"รู้แล้วใช่ไหมว่าวันนี้วันอะไร
แล้วไหนล่ะของขวัญของเวทน่ะ"
"เอ่อ……"เวทเริ่มตะกุกตะกัก เพราะเขาไม่อาจบอกกับมีนได้ตามตรงว่าเขาลืมของขวัญทิ้งไว้ที่บ้าน
มันไม่ดีต่อเขาแน่หากจะพูดเช่นนั้น
แต่สวรรค์ยังคงเข้าข้าง
เมื่อมีเพื่อนนักเรียนชายห้องข้างๆอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและเอาของขวัญมาให้มีน
ก่อนจะมีคนที่สองสามและสี่ตามมา มองดูเหมือนกับบรรดาเมืองขึ้นมาส่งบรรณาการไม่มีผิด
เวทอาศัยเวลานั้นหลบออกมาได้ เด็กหนุ่มมองดูนาฬิกาข้อมือ ซึ่งบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง
ก่อนที่เวทจะตัดสินใจทำบางอย่าง………
…..หนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่หน้าห้องฝ่ายปกครอง
เวทและนักเรียนที่มาสายอีกกลุ่มหนึ่งเดินออกมาหลังจากรับบัตรมาสายจากอาจารย์ฝ่ายปกครองแล้ว
แต่ละคนดูเหนื่อยหอบจากการวิ่งเต็มแรงเยี่ยงคนที่มาสายทั่วไป
แต่สภาพของเวทนั้นดูเหมือนกำลังผ่านสนามรบ(ไม่ก็โดนจิ๊กโก๋ไล่กระทืบ)มามากกว่า
เนื้อตัวของเด็กหนุ่มมอมแมมเต็มไปด้วยฝุ่นและผง เสื้อผ้ายับยู่ยี่
ผมด้านหน้าตั้งชี้จากแรงลมตีเพราะซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มา
เหงื่อเต็มหน้าและเสื้อจากการวิ่งร้อยเมตรจากหน้าโรงเรียนมาที่ห้องเพื่อให้ทันก่อนเข้าแถว(แต่ไม่ทัน)
มิหนำซ้ำขาข้างหนึ่งยังเปียกเสียอีกด้วยเพราะเหยียบลงไปหลุมน้ำหน้าโรงเรียนโดยบังเอิญ
ในมือข้างซ้ายของเวทมีถุงกระดาษเล็กๆใบหนึ่งอยู่ด้วย เวทมองถุงในมือก่อนจะคิดถึงตัวเองว่า
กรรมอันใดหนอชีวิตกูจึงต้องมาผจญเรื่องแบบนี้
"เวท ไปไหนมาน่ะ แล้วทำไม โทรมแบบนี้ล่ะ"มีนถามเบาๆเมื่อเวทมานั่งที่โต๊ะ
"ธุระนิดหน่อยน่ะ"เวทตอบเบาๆเพราะกลัวครูที่กำลังสอนอยู่ได้ยิน
แล้วเขาอาจต้องไปตอบให้เพื่อนทั้งห้องฟังที่หน้าชั้น
มีนมองสภาพของเพื่อนชายก่อนจะยิ้มอย่างขบขัน"นี่ รู้ไหม เช้าวันนี้เวทเด่นกว่าใครเลย"
"โทรมเด่นกว่าใครน่ะสิ"เวทหันหน้าไปหาและพูดอย่างรู้ทัน ขณะที่มีนยังอมยิ้มอยู่……
ตอนพักย่อยช่วงเช้า เวทส่งของขวัญที่เตรียมมา ให้กับมีน
" สุขสันต์วันเกิดนะมีน นี่จ๊ะของขวัญ" เวทพูดพร้อมกับยิ้ม
"ขอบใจมากนะ"
เด็กสาวยิ้มอย่างร่าเริงขณะที่ดวงตามีประกาย"อะไรเหรอ"มีนยกกล่องขึ้นเขย่า
"ลองแกะดูสิ"เวทพูดยิ้มๆ
มีนแกะกระดาษห่อออกข้างในห่อเป็นกล่องสีขาวใบหนึ่ง
มีนเปิดกล่องและพบว่ายังมีกล่องที่เล็กกว่าอีกใบอยู่ข้างใน
"แหม ลูกเล่นเยอะจังนะ"มีนพูด
เวทอมยิ้มอย่างภูมิใจ"พิเศษสำหรับมีนไง"
"เอ อะไรกันน้า"มีนทำเสียงอยากรู้ ก่อนจะเปิดกล่องใบสุดท้ายออกมา เมื่อเห็นของในกล่อง
คิ้วสวยได้รูปของมีนขมวดเข้าหากันอย่างข้องใจ เมื่อมองเห็นหน้าของเพื่อนสาว
เวทก็รู้สึกว่าต้องมีอะไรสักอย่างผิดปกติเกิดขึ้นแน่
มีนส่งกล่องให้ดูพร้อมกับพูดเสียงเย็นๆ"ไม่เห็นมีอะไรเลย"
เวทตาเหลือก นึกรู้ทันทีว่า คงลืมเอาของขวัญใส่มาเป็นแน่
เวทรีบเก็บอาการร้อนรนและพยายามหาทางออกที่เหมาะที่สุด
"เอ่อ.."เวทพยายามหาคำอธิบาย"ก็นี่ไง ของขวัญของเวท
มันคือความหวังดีและปรารถนาที่จะให้มีนมีความสุขไง"
มีนยังตั้งตัวไม่ถูกกับของขวัญของเด็กหนุ่ม เครื่องหมายคำถามดูเหมือนจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยๆนั้น
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังงง เวทรีบอธิบายต่อตามที่จำได้จากหนังสือเล่มหนึ่ง"ความหวังดีนะ มีน
มันไม่อาจแสดงออกเป็นรูปธรรมได้หรอก เพราะมันเป็นความรู้สึกที่มาจากหัวใจ และสื่อถึงได้ด้วยใจเท่านั้น
เพราะฉะนั้นมีนจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าแต่ต้องมองด้วยหัวใจ"
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมีน
แม้เวทจะไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มนั้นหมายความว่าอย่างไรแต่เด็กหนุ่มก็รู้สึกว่า
มีนคงพอใจกับสิ่งที่เขาพูดแน่ๆ
"แหม อุตสาห์เอาความหวังดีมาให้"มีนพูดเสียงหวาน"ลืมของขวัญก็บอกมาเหอะ!"……….
ตอนเย็น หลังเลิกเรียน ทั้งสองเดินออกจากห้องไปที่ป้ายรถหน้าโรงเรียน
เหมือนอย่างเช่นที่ทำอยู่ทุกเย็น เนื่องจากวันนี้
มีนต้องแวะไปหาหนังสือที่ห้องสมุดจนเกือบห้าโมงถึงเสร็จธุระ ทั้งสองจึงกลับช้ากว่าทุกวัน บนทางเดินนั้น
คงมีเพียงเขาและเธอ เวทสังเกตว่าตั้งแต่พักเที่ยง ดูมีนเงียบผิดสังเกต
จะว่าไม่พอใจที่เขาลืมเอาของขวัญมาให้ ก็ไม่น่าใช่
เพราะเวทก็สัญญาไปแล้วว่าจะเอาของขวัญมาให้ในวันพรุ่งนี้ เวทอยากถามว่าทำไมเธอจึงดูเงียบขรึม
แต่เขาก็ไม่กล้าพอ จึงได้แต่เดินเงียบๆข้างๆเธอ สายลมหนาวพัดเอาใบไม้แห้งร่วงหล่นลงมา
"เวท"มีนเอ่ยขึ้น
"มีอะไรเหรอ"
"พรุ่งนี้ เวทไม่ต้องเอาของขวัญวันเกิดมาให้มีนหรอกนะ"เด็กสาวพูดเสียงเรียบๆ
"ทำไมล่ะ"เวทใจแป้ว
"มีนว่า มีนชอบที่เวทพูดเมื่อตอนเช้านะ
ความหวังดีเป็นความรู้สึกที่มาจากหัวใจและสื่อถึงได้ด้วยใจเท่านั้น
ของขวัญที่เวทให้มีนเมื่อเช้านี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ ถ้าหากเวทจะเอาของอื่นมาให้อีก
ก็คงจะมีคุณค่าเทียบกับความหวังดีของเวทไม่ได้หรอก" เด็กสาวพูด
"มีนพูดจริงเหรอ"เวทมองคนที่เดินอยู่ข้างๆไม่แน่ใจ
มีนหันมามองหน้าเวท ดวงตาของคนทั้งสองสบกัน
เวทรู้สึกว่าเขาเห็นรอยยิ้มอย่างจริงใจกับดวงตาที่เหมือนจะแฝงความหมายบางอย่างบนใบหน้างามนั้น
"จริงสิ "มีนพูด
เวทอึ้งอย่างคาดไม่ถึง "มีน…"เด็กหนุ่มพึมพำชื่อของเธอเบาๆพร้อมกับมองเธอ
"มีอะไรเหรอจ๊ะ" มีนเลิกคิ้ว
เวทรู้สึกตัวก่อนจะปฏิเสธ"เปล่าๆ..ไม่มีอะไรหรอก เดินต่อเถอะ" เวทเปลี่ยนเรื่อง
ใจจริงนั้น เด็กหนุ่มเกิดความรู้สึกที่อยากบอกความในใจกับเธอเสียในตอนนี้
เวทอยากบอกว่าที่ผ่านมาเขาคิดอย่างไรกับเธอ แต่เขาก็ยังกลัว
กลัวว่ามิตรภาพและสิ่งดีๆระหว่างเขากับเธอมันจะหายไปเพราะสิ่งที่เขาพูด
เหมือนผีเสื้อแสนสวยที่หากเมื่อใดเอื้อมมือไปหมายจะจับ มันก็จะบินลับหายไป
เวทถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเก็บความในใจของเขาเอาไว้…. เหมือนเช่นที่เป็น…..
เวทมองดูแสงไฟข้างทาง ความคิดของชายหนุ่มกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าดูคุ้นตา
เวทหลับตาลงก่อนจะลืมตาช้าๆ อันเป็นเวลาเดียวกับที่รถเมล์คันนั้นจอดสนิทพอดี
เวทก้าวลงจากรถอย่างสงบมองดูรอบๆและถอนใจ เฮ่อ นั่งรถเลยป้าย…อีกตามเคย…. (มีต่อ)