ครั้งหนึ่งที่มีเธอ

ลำดับตอนที่ #6 : part 6

….."แน่ใจเหรอวะ ว่าที่เล่ามาเนี่ย เอ็งไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง" ต่อ  รุ่นพี่ที่ปรึกษาคนสำคัญของเวทเอ่ยขึ้นหลังจากเวทเล่าเรื่องของน้องกิ๊กให้ฟัง  ขณะที่ชายหนุ่มกำลังสังสรรค์กับเพื่อนๆร่วมแก๊งที่ร้านเจ้าประจำแถวประชาชื่น
"แต่หนูว่า มันก็อาจเป็นอย่างที่ไอ้เวทมันว่าก็ได้นะพี่" กุ้ง หญิงสาวผิวคล้ำ สวยแบบคมเข้ม
(จนเกือบดำ) สมาชิกหญิงเพียงคนเดียวของกลุ่มออกความเห็นบ้าง เวทมองทั้งสองฝ่ายอย่างชั่งใจว่าจะเห็นด้วยกับใคร ก่อนจะหันไปหาข้อสรุปจากพี่ตี้ รุ่นพี่ผู้อาวุโสสุดของกลุ่ม ด้วยว่าประสบการณ์ความรักของพี่ตี้นั้นโชกโชนมีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา (แต่ส่วนใหญ่จะเป็นน้ำตามากกว่า) เวทจึงเชื่อว่าน่าจะมีความเห็นดีๆที่ต่างออกไปจากพี่และเพื่อนบ้าง
"ก็ไม่เห็นยาก เอ็งก็ถามไปตรงๆเลยก็สิ้นเรื่อง  ว่าน้องเค้าคิดอย่างไรกับเอ็ง"พี่ตี้ยุให้ทำแบบที่ตนเคยทำมาก่อน(และแห้วมาก่อน)
เวทฟังอย่างครุ่นคิดด้วยสติและสัมปชัญญะเท่าที่มี ก่อนจะเปลี่ยนสายตามาทางต่อ
"แต่พี่ว่านะ เวท ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่เอ็ง คิดยังไงกับเขามากกว่า"ต่อพูดในอีกแง่มุมหนึ่งบ้าง"
เอ็งชอบเขาหรือว่า…แค่เห็นเขาแล้วนึกถึงบางอย่าง"ต่อพูดเป็นปริศนา
แต่เวทก็เข้าใจว่า"บางอย่าง"ที่เพื่อนรุ่นพี่ของเขาพูดนั้นคืออะไร…….
ระหว่างกลับบ้านเวทนำคำพูดของเพื่อนรุ่นพี่มาคิด นั่นสิ ตอนนี้ที่เขาว้าวุ่นแบบนี้
เป็นเพราะเขาเริ่มชอบน้องกิ๊กหรือเปล่า
หรือแค่เพราะว่าน้องกิ๊กทำให้เขานึกถึงมีนซึ่งเป็นรักครั้งแรกของเขา
มาถึงตอนนี้เวทแน่ใจแล้วว่าในเวลานั้นความรู้สึกที่เขามีให้กับมีนนั้นสามารถเรียกได้ว่าเป็นความรัก(แต่กว่าจะคิดได้ก็ผ่านไปแล้วตั้งหกปี ความรู้สึกช้าาาาา..ไปหน่อย)
เวทนึกเสียดายว่าถ้าตอนนั้นเขาคิดได้แบบนี้ เขาคงกล้าที่จะพูดความในใจไปแล้ว
ชายหนุ่มนึกย้อนไปถึงครั้งหนึ่งที่เขาเกือบจะสารภาพความในใจกับมีน
ตอนนั้นเขาอยู่มอห้า มีอยู่ครั้งหนึ่งเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนก็จะเป็นวันเกิดของมีน
เวทใช้เวลาตลอดเดือนนั้นเพื่อพยายามมองหาของขวัญที่ดีที่สุดและเหมาะที่จะมอบให้กับเพื่อนหญิงแต่เวทก็ยังอดเสียวสันหลังไม่ได้ว่าคราวนี้มีนจะบังคับให้เขาทำอะไรแผลงๆแบบวันวาเลนไทน์หรือวันเกิดในปีก่อนหน้านั้นหรือเปล่า
 เวทยังจำได้ว่าเมื่อวันเกิดของเธอตอนอยู่ มอสาม อันเป็นปีแรกที่เขารู้จักกับเธอ มีนอยากได้ดอกบัวที่อยู่ในสระหน้าโรงเรียน
"มีน จะให้เวทลงไปในสระ นี่เหรอ"เวทมองดอกบัวที่ชูช่ออยู่กลางน้ำสลับกับดวงตากลมโตของเด็กสาวตรงหน้า
"มีนไม่ได้บอกให้เวทลงไปในสระนี่นา แค่บอกว่ามีนอยากได้ดอกบัวดอกนั้นเท่านั้นเอง"เด็กสาวพูด
"เอางี้ดีกว่าไหม เดี๋ยวเวทไปซื้อที่ตลาดให้ จะเอากี่ดอกบอกมาเลย"เวทพยายามหาทางออกเพราะไม่อยากเสี่ยงกับการถูกอาจารย์ด่าแถมยังอาจถูกปลาแขยงรุมตอดอีกต่างหาก
"แต่มีนอยากได้ดอกนั้นนี่นา"เด็กสาวยังยืนกราน"แหม วันเกิดมีนทั้งทีทำให้แค่นี้ก็ไม่ได้"
เวทชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง"เอาล่ะ งั้นมีนรอเดี๋ยวนึง เวทจะเด็ดดอกบัวนั้นมาให้มีนเอง"
มีนยิ้มอย่างดีใจ ซึ่งเพียงรอยยิ้มนี้ อย่าว่าแต่แค่ดอกบัวกลางสระหน้าโรงเรียนเลย
ต่อให้เป็นบัวอเมซอนกลางฝูงปลาปีรันย่า เวทก็ไม่กลัว
เวทไปหาไม้ยาวๆมาได้หนึ่งอัน เด็กหนุ่มเอากิ่งไม้มามัดติดกับปลายไม้อันนั้นโดยใช้ต้นหญ้าเหนียวมาฝั่นเป็นเชือก หลังจากอุปกรณ์พร้อม  เวทก็ไต่ลงตลิ่งที่ค่อนข้างชันใช้มืออีกข้างจับต้นไม้ที่อยู่ริมสระไว้และยื่นมืออีกข้างออกไปเขี่ยดอกบัว ให้เข้ามาใกล้ๆเพื่อที่เขาจะเอื้อมถึง
"อีกนิด เวท อีกนิดเดียว จะได้แล้ว"มีนให้กำลังใจ ทำให้เวทพยายามยื่นมือออกไปอีก
จนดอกบัวถูกเกี่ยวเข้ามาใกล้ พอที่มือจะเอื้อมถึง ขณะที่มีนยืนลุ้นอยู่ใกล้ๆพร้อมกับคอยดูต้นทางไปด้วย
"ได้แล้วเวท ดีจังเลย"มีนร้องบอก
เวทจับก้านดอกบัวได้ในที่สุด เด็กหนุ่มยิ้มอย่างสมใจ ขณะที่พยายามดึงดอกบัวออกมานั้นเอง
เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อจุดศูนย์ถ่วงร่างกายของเด็กหนุ่มย้ายจากสมดุลเป็นไม่สมดุล
มืออีกข้างของเวทก็เลื่อนหลุดจากต้นไม้ที่จับอยู่ และร่างของเด็กหนุ่มก็ร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำ
ตูม……น้ำในสระกระจายขึ้นมาและเกิดเป็นระลอกกลายเป็นวงกว้างและหายไป
มีนร้องอุทานอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายโผล่ขึ้นมาได้ มีนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ก่อนจะช่วยดึงมือเวทขึ้นมาจากสระ เมื่อเห็นสภาพของเด็กหนุ่ม มีนก็หัวเราะอออกมาอย่างขบขัน
สภาพของเวทเปียกโชกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า
มีสาหร่ายสีเขียวประดับที่ศรีษะและใบหน้าแต่พองามมองดูเหมือนพรายทะเลไม่ก็ข้าวห่อสาหร่ายอย่างไรอย่างนั้น
"แหม เวทใจดีจัง มีนจะเอาแค่ดอกบัว  เวทจะจับปลามาให้มีนเป็นของแถมด้วยเหรอจ๊ะ"เด็กสาวถามด้วยเสียงกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ
เวทอยากจะโกรธแต่เมื่อเห็นหน้าสวยๆตาใสๆก็โกรธไม่ลง นี่แหละที่โบราณเค้าว่าผู้กล้าตกบ่วงหญิงงาม แต่อย่างกรณีของเวทคงต้องเรียกว่าผู้กล้าตกสระเพราะหญิงงามมากกว่า
"เอ้านี่ ดอกบัวของมีน"เวทที่เปียกโชกไปทั้งตัว
มีสาหร่ายสีเขียวประดับที่ศรีษะและใบหน้าแต่พองามมองดูเหมือนพรายทะเลไม่ก็ผีสาหร่ายยื่นดอกไม้ให้เด็กสาวที่ยิ้มรับอย่างร่าเริง
"ขอบคุณนะจ๊ะ"มีนพูด……
…ในวันเกิด ตอนอยู่มอสี่ มีนอยากได้ไข่ห่านในโรงเลี้ยงที่อยู่หลังโรงเรียน
เวทมองลงไปในคอกห่านซึ่งมีห่านอยู่ห้าหกตัว อย่างคิดหนัก
เพราะใครๆก็รู้ดีว่าห่านนั้นทั้งดุทั้งจิกกัดและตีได้เจ็บนัก ยิ่งมันกำลังเฝ้าไข่แบบนี้ละก้อ
ยิ่งดุเป็นทวีคูณ
"มีน"เวททำเสียงละห้อยเพราะยังไม่อยากอุทิศก้นของตัวเองให้เป็นเป้าโจมตีของห่านทั้งหลาย"
ถ้ามีนอยากได้ลูกห่านไปเลี้ยง เวทว่าเราไปซื้อที่ตลาดดีกว่าไหม"
มีนส่ายหน้า"แหม วันเกิดมีนทั้งทีนะ เวท"
ประโยคนี้อีกแล้ว ปีก่อนก็ประโยคนี้แหละทำเอากูหวัดกินไปหลายวัน เวทนึกในใจ
ก่อนจะมองเข้าไปในคอกห่านอีกครั้ง ดูเหมือนพวกห่านจะรู้สึกถึงอันตราย จึงตั้งขบวนล้อมรังอย่างหนาแน่น ก่อนจะแปรแถวเตรียมประจันบานกับเขา
เวทมองพร้อมกลืนน้ำลายลงคออย่างนึกหวาดๆในจงอยปากของพวกมัน ก่อนจะหันมามองเด็กสาวอีกครั้ง   มีนยิ้มให้กำลังใจ เมื่อเห็นรอยยิ้มจองเด็กสาว เวทก็ฮึดขึ้นมาทันที
อย่าว่าแต่แค่ไข่ห่านเลยต่อให้ไข่ไทรันโนซอรัส เวทก็จะไปเอามาให้ได้
เด็กหนุ่มกระโดดลงไปในคอกอย่างกล้าหาญราวกลาดิเอเตอร์เข้าสู่สังเวียนเพื่อประจัญบานกับฝูงสิงโต
หลังจากล่อหลอกพักหนึ่ง(และโดนจิกไปหลายที) เวทก็บุกเข้าถึงรังและคว้าไข่มาได้สองใบ
เวทถูกฝูงห่านไล่รุมจิกตีจนต้องวิ่งหนีไปรอบคอกหลายรอบกว่าจะโดดหนีออกมาได้
ขณะที่มีนซึ่งยืนมองดูอยู่ริมคอกอมยิ้มอย่างขบขัน เวทหันกลับไปมองฝูงห่านที่มีท่าทีโกรธแค้นที่เสียไข่ไป
เด็กหนุ่มแน่ใจว่าคราวนี้ถ้าเขาลงไปอีกพวกมันคงรุมยำเขาเละแน่ แต่แม้จะโดนห่านจิกจนก้นระบม  เวทก็ได้ไข่ห่านมากำนัลเพื่อนหญิงสมใจ
มีนยิ้มให้เวทที่ยื่นไข่ห่านให้ด้วยท่าทางที่ยังหอบไม่หายกับก้นที่ยังระบมอยู่"ขอบใจนะจ๊ะ
ดูสิน่ารักจังเลย"มีนพูดชม
"หมายถึงเวทเหรอ" เด็กหนุ่มทำตาซื่อ
"บ้า มีนหมายถึงไข่นี่ต่างหาก"มีนพูดและค้อนนิดๆ
เวทอดสงสัยไม่ได้ว่าไข่ห่านมันน่ารักตรงไหนกัน ตัวเขาเองสิน่ารักกว่าเป็นกอง
แต่เด็กหนุ่มก็ไม่สนใจที่จะถาม เพราะแค่เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอ เขาก็พอใจแล้ว
"เออ เวท มีนเปลี่ยนใจแล้วล่ะ"เด็กสาวพูดขึ้น ขณะที่ตาขวาของเวทเริ่มกระตุกเป็นลางบอกเหตุ
"มีนว่า เวทเอาไข่ไปคืนมันเถอะ สงสารแม่ห่านน่ะ"……….
นั่นคือเหตุการณ์ในวันเกิดของมีน สองปีที่ผ่านมา เวทภาวนาว่าปีนี้
ขออย่าให้มีนขอให้เขาทำอะไรพิสดารแบบนั้นอีกเลย
เวทยังนึกไม่ออกว่า เขาจะให้อะไรเป็นของขวัญมีน สองปีก่อนหน้านี้นอกจากวีรกรรม(ที่จำต้อง)ทำเพื่อเธอแล้ว  เขาซื้อตุ๊กตาตัวใหญ่แล้วก็สร้อยข้อมือทำจากเงินให้เธอ แต่ดูเหมือนยังไม่ถูกใจเธอเท่าไหร่
เมื่อเวทมาลองย้อนนึกถึงลักษณะนิสัยของเธอแล้ว
เวทก็รู้สึกว่าตุ๊กตากับสร้อยข้อมือคงไม่เหมาะกับนิสัยของมีนจริงๆ
หากเปลี่ยนเป็นนวมชกมวยสักคู่ไม่ก็สนับมือทองเหลืองสักอันคงจะเหมาะกว่า
แต่เวทก็กลัวว่าขืนซื้อของพวกนั้นให้จริงๆ มีนอาจเอามาประเดิมใช้กับเขาก่อนเลยก็ได้
ในที่สุดหลังจาก ใช้เวลาค้นหาอยู่พักใหญ่ เวทก็หาของที่เขาจะมอบให้เป็นของขวัญกับมีนในปีนี้ได้  เด็กหนุ่มเชื่อมั่นว่าของชิ้นที่เขาเลือกนี้ ต้องเป็นที่ถูกใจของมีนอย่างแน่นอน
ของชิ้นนั้นเป็นนาฬิกาตั้งโต๊ะทำเป็นรูปภูเขาเล็กๆที่หน้าปัดวาดเป็นรูปนกสองตัวเกาะคู่กันโดยสื่อความหมายได้ว่าแทนตัวเขาและมีน ซึ่งเวทเห็นว่าโรแมนติกสุดๆ ที่สื่อความในใจด้วยของขวัญ
เมื่อวันเกิดของมีนมาถึง เวทตั้งใจว่ามอบของขวัญให้กับมีนทันทีที่เห็นหน้า
ในวันนั้นเด็กหนุ่มไปยืนซุ่มรอที่ปากทางหน้าบ้านของเธอตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง ก่อนเจ็ดโมงเล็กน้อย
เวทก็เห็นมีนเดินออกมาจากบ้าน เวทรีบเปิดกระเป๋าจะหยิบของขวัญออกมา แต่ทว่า
"เฮ้ย ทำไมไม่มีวะ"เวทพยายามควานหาแต่ก็หามีไม่
"สงสัยลืมไว้ที่บ้านแหงเลย"เวทคิดจะกลับไปเอาแต่ก็ไม่ทัน เพราะเด็กสาวมาถึงตัวแล้ว
"เวท วันนี้มารอแต่เช้าเลยนะ"มีนทักอย่างร่าเริง
"หวัดดีจ๊ะ"เวทไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านี้
"เอ วันนี้ วันอะไรเอ่ย"มีนเอามือไขว้หลังเอียงคออมยิ้ม
"ก็…ก็…วันศุกร์ไง"เวทพูด ขณะที่กำลังจะหาทางออกก็พอดีรถวิ่งมา"รถมาพอดีเลย มีน
รีบขึ้นเถอะ"เวทรีบชวน
ครู่ต่อมา ทั้งสองคนก็มาถึงห้องเรียนยังไม่ทันที่ทั้งสองจะก้าวเข้าไปในห้อง
ก็มีนักเรียนชายรุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหา
"น้องมีน สุขสันต์วันเกิดครับ" รุ่นพี่คนนั้นกล่าวพร้อมกับส่งกล่องของขวัญกล่องหนึ่งให้
"ขอบคุณค่ะ  พี่มาร์ค"มีนยิ้มพร้อมกับรับของมาและพลิกดูเล็กน้อยก่อนจะว่างลงบนโต๊ะตัวหนึ่งใกล้ๆอย่างไม่ใส่ใจนัก
"เย็นนี้มีนว่างไหมครับ "รุ่นพี่เริ่มต้นชวนพร้อมกับหวังลึกๆ
เด็กสาวทำเป็นนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า"เย็นนี้ มีนต้องรีบกลับบ้านน่ะค่ะ คงจะไม่ว่าง"
คำตอบของมีนทำเอาอีกฝ่ายต้องจากไปอย่างผิดหวัง ขณะที่เวทมองอย่างสะใจนิดๆ
เด็กสาวเปลี่ยนสายตามายังเพื่อนชายที่ยืนอยู่ข้างๆ "ยิ้มอะไรน่ะเวท"เธอถาม
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก"เวทปฏิเสธ
มีนก้าวเข้ามายืนชิดเวท พร้อมกับจ้องหน้า"รู้แล้วใช่ไหมว่าวันนี้วันอะไร
แล้วไหนล่ะของขวัญของเวทน่ะ"
(มีต่อ)