ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : part4
เวทต้องสารภาพกับตัวเองว่าตั้งแต่ใช้ชีวิตในฐานะนักเรียนมาจนย่างเข้าวัยสิบเจ็ดปี
เขาไม่เคยต้องทำอะไรที่ทำให้ใจหายใจคว่ำเท่ากับช่วงที่ได้รู้จักกับมีนมาก่อนเลย
และหนึ่งในนั้นก็ต้องรวมเอาการตัดกุหลาบในแปลงหวงห้ามหลังห้องพักอาจารย์ฝ่ายปกครองเข้าไปด้วย
ตอนที่แอบมุดรั้วเข้าไปในแปลงกุหลาบนั้นเวทรู้สึกเหมือนกับกำลังเข้าไปในกรงสิงโตและดึงหนวดมันออกมาอย่าง
ไรอย่างนั้น ยิ่งความดุความเฮี้ยบของอาจารย์ฝ่ายปกครองนั้นก็เป็นที่ครั่นคร้ามในบรรดานักเรียนทั้งหลาย
ดีที่มีดวงหน้าใสๆกับรอยยิ้มหวานๆของมีนคอยเป็นกำลังใจอยู่ข้างนอกรวมทั้งดูต้นทางให้ด้วย
"เวท หลบเร็ว มีคนมา"มีนรีบป้องปากบอก เวทรีบมุดเข้าไปในดงไม้พุ่มติดแปลงกุหลาบ
ขณะที่มีนหลบออกไปอีกทางหนึ่ง นักกีฬาของโรงเรียนกลุ่มใหญ่เดินคุยเสียงดังผ่านมา
"อ้าวน้องมีน ยังไม่กลับเหรอครับ
ทำอะไรอยู่"หนึ่งในนั้นซึ่งเป็นรุ่นพี่มอห้านักกีฬาบาสเกตบอลรูปหล่อขวัญใจสาวๆค่อนโรงเรียนทักเด็กส
าว
"กำลังจะกลับแล้วค่ะ" มีนตอบขณะที่สายตาก็เหลือบไปทางดงไม้ติดแปลงกุหลาบ
"กลับพร้อมกันไหมครับ"รุ่นพี่ชวนพร้อมกับทำตาหวาน
รุ่นพี่นักบาสคนนี้ก็เป็นหนึ่งในบรรดาชายหนุ่มที่มาจีบมีนอยู่
"ไม่เป็นไรค่ะ มีนต้องรอคุณพ่อมารับน่ะค่ะ"เด็กสาวปฏิเสธ
"อ้าวก็ไหนว่า เมื่อกี้กำลังจะกลับไงครับ"รุ่นพี่ยังคุยไม่เลิก
เวทที่นั่งอยู่ในพุ่มไม้ได้ยินเสียงสนทนาแว่วๆ
เด็กหนุ่มนึกด่ารุ่นพี่ขี้หลีคนนั้น"เมื่อไหร่มันจะไปเสียทีวะเนี่ย"เขาพึมพำกับตัวเอง
ด้วยว่าใบไม้มันทำให้เขาเริ่มระคายตัวอีกทั้งมดและยุงก็เริ่มกัดแล้วครั้นจะออกไปตอนนี้ก็กลัวว่าความซวยจ
ะมาเยือนเพราะการที่เขาจะโผล่ออกมาจากแปลงกุหลาบหวงห้ามหลังห้องพักอาจารย์แบบนี้ไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดเลย
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ รุ่นพี่กลุ่มนั้นก็จากไป เวทจึงมุดออกจากพุ่มไม้อย่างทุลักทุเล
แต่ก็ไม่ลืมที่จะหักดอกกุหลาบดอกใหญ่ติดมือออกไปด้วย
"ขอบใจนะ ดอกไม้สวยมากเลย"มีนยิ้มเมื่อเขาส่งดอกไม้ให้
"ที่จริงเนี่ย ซื้อที่ร้านยังสวยกว่านี้อีก ไม่เห็นต้องมาแอบเด็ดที่นี่เลย"เวทบ่น
เด็กสาวมองหน้าเขา" ก็มีนอยากให้เวททำอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่นทำนี่"…………
นั่นเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่เขามีกับเพื่อนสาวที่ชื่อ มีน
นอกเหนือไปจากความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นมาตลอดเวลาที่เขาและเธอคบกัน เวทไม่อยากเรียกมันว่าความรัก
เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นใช่ความรักหรือไม่
และนั่นเองทำให้เขาไม่เคยบอกถึงความรู้สึกที่เขามีให้เธอได้รับรู้ เพราะนอกจากยังไม่แน่ใจแล้ว
เวทยังกลัวว่า การพูดออกไปจะทำลายมิตรภาพระหว่างเขากับเธอลง
จวบจนกระทั่งวันหนึ่งหลังการสอบไล่มัธยมห้าจบลง
เวทกับมีนเดินออกจากอาคารเรียนเพื่อกลับบ้านด้วยกันเหมือนอย่างเคย นับแต่สอบเสร็จ
เวทสังเกตว่าเพื่อนหญิงของเขาดูเงียบขรึมกว่าทุกวัน
แต่เด็กหนุ่มก็คิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะเธอยังเหนื่อยกับการสอบอยู่
ขณะที่เดินกันมาเงียบๆ จู่ๆเด็กสาวก็พูดขึ้นว่า"เวท วันนี้ไปเดินเล่นที่ริมหาดเป็นเพื่อนมีน
ได้ไหม"
เหมือนอย่างเช่นเคย เวทไม่ปฏิเสธ และครู่ต่อมาทั้งสองคนก็มาเดินอยู่บนถนนเลียบชายหาด
ซึ่งทั้งคู่มักมาเดินเล่นบ่อยๆโดยเฉพาะในเย็นวันศุกร์ หรือเสาร์อาทิตย์
ทั้งสองคนเดินช้าๆ สายลมจากทะเลพัดมาต้องผิวหน้าและเนื้อตัว เสียงคลื่นซัดหาดเป็นระยะ
นานๆทีจะมีรถสักคันวิ่งผ่านมาบนถนนนั้น มีนยังคงไม่พูดอะไร จนเวทเริ่มสงสัย
"มีน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูเงียบๆจังล่ะ ปวดหัวหรือ"เด็กหนุ่มถาม
มีนส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะเดินแวะเข้าไปที่ศาลาซึ่งทั้งสองจะมานั่งเป็นประจำทุกครั้งที่มาที่นี่
เด็กสาวนั่งและหันหน้าไปยังท้องทะเล ขณะที่เวทนั่งอยู่ข้างๆ
"เวท" เด็กสาวเรียก
"มีอะไรเหรอ"
"อาทิตย์หน้า มีนต้องย้ายบ้านแล้ว"
เวทชะงักด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมามองเด็กสาว "จริงเหรอ"
"ก็จริงน่ะสิ มีนทำเรื่องขอลาออกไปแล้วด้วย"
"ทำไม เวทไม่เห็นรู้เลยล่ะ"เด็กหนุ่มถามขณะที่ในใจวูบลง
"มีนเห็นว่ากำลังเป็นช่วงสอบไล่ เลยยังไม่เล่าให้ฟัง มีนกลัวเวทจะคิดมาก"เด็กสาวพูดเบาๆ
"ทำไมเวทต้องคิดมากด้วยล่ะ"แม้ปากจะพูดแบบนั้นแต่ใจของเด็กหนุ่มตอนนี้แทบจะดับวูบแล้ว
"มีนรู้นะว่าที่ผ่านมา เวทคิดอย่างไรกับมีน"เด็กสาวพูด พร้อมกับหันมาสบตาเขา
เวทนิ่งอึ้งก่อนจะกลบเกลื่อน" เวทไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"
"จริงเหรอ"มีนจ้องหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะหันหน้าออกไปยังท้องทะเล"บางที
เราอาจไม่ได้เจอกันอีกก็ได้นะเวท"เด็กสาวพูดขึ้น
"แต่ เราก็ยังติดต่อกันได้นี่ ทางโทรศัพท์ ทางจดหมาย " เวทแย้ง"อีกอย่างหนึ่ง
วันหนึ่งเราต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ"
มีนไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากนั่งมองทะเลอย่างเงียบๆ ขณะที่เวทเริ่มรู้สึกว่า การจากกันคราวนี้
เขาอาจไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกจริงๆก็ได้ ความคิดนี้ทำให้เด็กหนุ่มอยากจะบอกความในใจของเขากับเธอ
แต่เวทก็ยังไม่กล้าที่จะพูดต่อหน้าอยู่ดี…..
ตอนเช้าของวันศุกร์ในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ที่หน้าบ้านของมีน
ก่อนที่เธอและครอบครัวจะออกเดินทาง เวทมาส่งเธอแต่เช้า ก่อนมีนจะไป เวทมอบของชิ้นหนึ่งให้เธอ
"อะไรเหรอ"เด็กสาวถามพร้อมกับมองดูห่อของในมือ
"ลองเปิดดูก็รู้เอง"เวทตอบ"แต่อย่าเพิ่งเปิดตอนนี้ล่ะ"
"ทำไมล่ะ"มีนสงสัย
"เวทขอร้องก็แล้วกัน" เด็กหนุ่มพูด
ในเวลาเดียวกัน กิ๊กน้องสาวของมีนก็เดินเข้ามา เด็กหญิงยกมือไหว้เพื่อนของพี่สาวขณะที่เวทยิ้มรับ
"พี่เวทมาส่ง กิ๊กเหรอค่ะ"เด็กหญิงพูดแหย่
เวทหัวเราะ"ก็คงงั้นแหละ ถ้าไงพี่ขอให้น้องกิ๊กโชคดีนะ"
"ขอบคุณค่ะ"เด็กหญิงยิ้มให้ก่อนจะวิ่งกลับไปที่รถ
มีนมองหน้าเด็กหนุ่มอีกครั้ง "ชอบใจนะเวท กับสิ่งดีๆที่ผ่านมา มีนไปก่อนนะ"
"โชคดีนะ" เวทพูดพร้อมกับยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย…………
(มีต่อ)
เขาไม่เคยต้องทำอะไรที่ทำให้ใจหายใจคว่ำเท่ากับช่วงที่ได้รู้จักกับมีนมาก่อนเลย
และหนึ่งในนั้นก็ต้องรวมเอาการตัดกุหลาบในแปลงหวงห้ามหลังห้องพักอาจารย์ฝ่ายปกครองเข้าไปด้วย
ตอนที่แอบมุดรั้วเข้าไปในแปลงกุหลาบนั้นเวทรู้สึกเหมือนกับกำลังเข้าไปในกรงสิงโตและดึงหนวดมันออกมาอย่าง
ไรอย่างนั้น ยิ่งความดุความเฮี้ยบของอาจารย์ฝ่ายปกครองนั้นก็เป็นที่ครั่นคร้ามในบรรดานักเรียนทั้งหลาย
ดีที่มีดวงหน้าใสๆกับรอยยิ้มหวานๆของมีนคอยเป็นกำลังใจอยู่ข้างนอกรวมทั้งดูต้นทางให้ด้วย
"เวท หลบเร็ว มีคนมา"มีนรีบป้องปากบอก เวทรีบมุดเข้าไปในดงไม้พุ่มติดแปลงกุหลาบ
ขณะที่มีนหลบออกไปอีกทางหนึ่ง นักกีฬาของโรงเรียนกลุ่มใหญ่เดินคุยเสียงดังผ่านมา
"อ้าวน้องมีน ยังไม่กลับเหรอครับ
ทำอะไรอยู่"หนึ่งในนั้นซึ่งเป็นรุ่นพี่มอห้านักกีฬาบาสเกตบอลรูปหล่อขวัญใจสาวๆค่อนโรงเรียนทักเด็กส
าว
"กำลังจะกลับแล้วค่ะ" มีนตอบขณะที่สายตาก็เหลือบไปทางดงไม้ติดแปลงกุหลาบ
"กลับพร้อมกันไหมครับ"รุ่นพี่ชวนพร้อมกับทำตาหวาน
รุ่นพี่นักบาสคนนี้ก็เป็นหนึ่งในบรรดาชายหนุ่มที่มาจีบมีนอยู่
"ไม่เป็นไรค่ะ มีนต้องรอคุณพ่อมารับน่ะค่ะ"เด็กสาวปฏิเสธ
"อ้าวก็ไหนว่า เมื่อกี้กำลังจะกลับไงครับ"รุ่นพี่ยังคุยไม่เลิก
เวทที่นั่งอยู่ในพุ่มไม้ได้ยินเสียงสนทนาแว่วๆ
เด็กหนุ่มนึกด่ารุ่นพี่ขี้หลีคนนั้น"เมื่อไหร่มันจะไปเสียทีวะเนี่ย"เขาพึมพำกับตัวเอง
ด้วยว่าใบไม้มันทำให้เขาเริ่มระคายตัวอีกทั้งมดและยุงก็เริ่มกัดแล้วครั้นจะออกไปตอนนี้ก็กลัวว่าความซวยจ
ะมาเยือนเพราะการที่เขาจะโผล่ออกมาจากแปลงกุหลาบหวงห้ามหลังห้องพักอาจารย์แบบนี้ไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดเลย
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ รุ่นพี่กลุ่มนั้นก็จากไป เวทจึงมุดออกจากพุ่มไม้อย่างทุลักทุเล
แต่ก็ไม่ลืมที่จะหักดอกกุหลาบดอกใหญ่ติดมือออกไปด้วย
"ขอบใจนะ ดอกไม้สวยมากเลย"มีนยิ้มเมื่อเขาส่งดอกไม้ให้
"ที่จริงเนี่ย ซื้อที่ร้านยังสวยกว่านี้อีก ไม่เห็นต้องมาแอบเด็ดที่นี่เลย"เวทบ่น
เด็กสาวมองหน้าเขา" ก็มีนอยากให้เวททำอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่นทำนี่"…………
นั่นเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่เขามีกับเพื่อนสาวที่ชื่อ มีน
นอกเหนือไปจากความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นมาตลอดเวลาที่เขาและเธอคบกัน เวทไม่อยากเรียกมันว่าความรัก
เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นใช่ความรักหรือไม่
และนั่นเองทำให้เขาไม่เคยบอกถึงความรู้สึกที่เขามีให้เธอได้รับรู้ เพราะนอกจากยังไม่แน่ใจแล้ว
เวทยังกลัวว่า การพูดออกไปจะทำลายมิตรภาพระหว่างเขากับเธอลง
จวบจนกระทั่งวันหนึ่งหลังการสอบไล่มัธยมห้าจบลง
เวทกับมีนเดินออกจากอาคารเรียนเพื่อกลับบ้านด้วยกันเหมือนอย่างเคย นับแต่สอบเสร็จ
เวทสังเกตว่าเพื่อนหญิงของเขาดูเงียบขรึมกว่าทุกวัน
แต่เด็กหนุ่มก็คิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะเธอยังเหนื่อยกับการสอบอยู่
ขณะที่เดินกันมาเงียบๆ จู่ๆเด็กสาวก็พูดขึ้นว่า"เวท วันนี้ไปเดินเล่นที่ริมหาดเป็นเพื่อนมีน
ได้ไหม"
เหมือนอย่างเช่นเคย เวทไม่ปฏิเสธ และครู่ต่อมาทั้งสองคนก็มาเดินอยู่บนถนนเลียบชายหาด
ซึ่งทั้งคู่มักมาเดินเล่นบ่อยๆโดยเฉพาะในเย็นวันศุกร์ หรือเสาร์อาทิตย์
ทั้งสองคนเดินช้าๆ สายลมจากทะเลพัดมาต้องผิวหน้าและเนื้อตัว เสียงคลื่นซัดหาดเป็นระยะ
นานๆทีจะมีรถสักคันวิ่งผ่านมาบนถนนนั้น มีนยังคงไม่พูดอะไร จนเวทเริ่มสงสัย
"มีน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูเงียบๆจังล่ะ ปวดหัวหรือ"เด็กหนุ่มถาม
มีนส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะเดินแวะเข้าไปที่ศาลาซึ่งทั้งสองจะมานั่งเป็นประจำทุกครั้งที่มาที่นี่
เด็กสาวนั่งและหันหน้าไปยังท้องทะเล ขณะที่เวทนั่งอยู่ข้างๆ
"เวท" เด็กสาวเรียก
"มีอะไรเหรอ"
"อาทิตย์หน้า มีนต้องย้ายบ้านแล้ว"
เวทชะงักด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมามองเด็กสาว "จริงเหรอ"
"ก็จริงน่ะสิ มีนทำเรื่องขอลาออกไปแล้วด้วย"
"ทำไม เวทไม่เห็นรู้เลยล่ะ"เด็กหนุ่มถามขณะที่ในใจวูบลง
"มีนเห็นว่ากำลังเป็นช่วงสอบไล่ เลยยังไม่เล่าให้ฟัง มีนกลัวเวทจะคิดมาก"เด็กสาวพูดเบาๆ
"ทำไมเวทต้องคิดมากด้วยล่ะ"แม้ปากจะพูดแบบนั้นแต่ใจของเด็กหนุ่มตอนนี้แทบจะดับวูบแล้ว
"มีนรู้นะว่าที่ผ่านมา เวทคิดอย่างไรกับมีน"เด็กสาวพูด พร้อมกับหันมาสบตาเขา
เวทนิ่งอึ้งก่อนจะกลบเกลื่อน" เวทไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"
"จริงเหรอ"มีนจ้องหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะหันหน้าออกไปยังท้องทะเล"บางที
เราอาจไม่ได้เจอกันอีกก็ได้นะเวท"เด็กสาวพูดขึ้น
"แต่ เราก็ยังติดต่อกันได้นี่ ทางโทรศัพท์ ทางจดหมาย " เวทแย้ง"อีกอย่างหนึ่ง
วันหนึ่งเราต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ"
มีนไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากนั่งมองทะเลอย่างเงียบๆ ขณะที่เวทเริ่มรู้สึกว่า การจากกันคราวนี้
เขาอาจไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกจริงๆก็ได้ ความคิดนี้ทำให้เด็กหนุ่มอยากจะบอกความในใจของเขากับเธอ
แต่เวทก็ยังไม่กล้าที่จะพูดต่อหน้าอยู่ดี…..
ตอนเช้าของวันศุกร์ในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ที่หน้าบ้านของมีน
ก่อนที่เธอและครอบครัวจะออกเดินทาง เวทมาส่งเธอแต่เช้า ก่อนมีนจะไป เวทมอบของชิ้นหนึ่งให้เธอ
"อะไรเหรอ"เด็กสาวถามพร้อมกับมองดูห่อของในมือ
"ลองเปิดดูก็รู้เอง"เวทตอบ"แต่อย่าเพิ่งเปิดตอนนี้ล่ะ"
"ทำไมล่ะ"มีนสงสัย
"เวทขอร้องก็แล้วกัน" เด็กหนุ่มพูด
ในเวลาเดียวกัน กิ๊กน้องสาวของมีนก็เดินเข้ามา เด็กหญิงยกมือไหว้เพื่อนของพี่สาวขณะที่เวทยิ้มรับ
"พี่เวทมาส่ง กิ๊กเหรอค่ะ"เด็กหญิงพูดแหย่
เวทหัวเราะ"ก็คงงั้นแหละ ถ้าไงพี่ขอให้น้องกิ๊กโชคดีนะ"
"ขอบคุณค่ะ"เด็กหญิงยิ้มให้ก่อนจะวิ่งกลับไปที่รถ
มีนมองหน้าเด็กหนุ่มอีกครั้ง "ชอบใจนะเวท กับสิ่งดีๆที่ผ่านมา มีนไปก่อนนะ"
"โชคดีนะ" เวทพูดพร้อมกับยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย…………
(มีต่อ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น