ครั้งหนึ่งที่มีเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : part3

และนี่เองที่เป็นเหตุให้เวทต้องกลับบ้านช้ากว่าเดิมขึ้นไปอีก แต่เวทก็ยอมอย่างเต็มใจ
ทุกวันที่มีซ้อมเชียร์ เวทจะไปนั่งที่ริมสนามเฝ้ามองดูมีนซ้อมเต้น
แม้ในกลุ่มเชียร์ลีดเดอร์จะมีแต่คนสวยๆแต่ในสายตาของเวทนั้น มีนเป็นคนที่สวยที่สุดแล้ว
แต่ก็ไม่ใช่เวทคนเดียวที่นั่งดูเชียร์ลีดเดอร์ซ้อมเต้น
ยังมีบรรดานักเรียนชายของโรงเรียนอีกหลายคนที่นั่งดูอยู่ด้วย
ส่วนมากดูกันอย่างสงบปากสงบคำมีวิพากษ์วิจารณ์บ้างก้แต่พองามเว้นแต่กลุ่มหัวโจกตัวแสบประจำโรงเรียนเท่าน
ั้น
"เฮ้ยดูคนนั้นสิวะ หุ่นงี้สุดยอดเลยว่ะ"พวกมันคนหนึ่งพูดขึ้น"แบบนี้ น่า… ชะมัดเลย"

"คนไหนวะ"อีกคนถาม
"ก็คนนั้นไง คนขาวๆที่ยืนแถวหน้าทางซ้ายน่ะ"ไอ้คนแรกพูด
เวทหันไปชำเลืองพวกมัน เพราะคนที่พวกมันพูดถึงคือมีน นั่นเอง
"เฮ้ยๆ คนนั้นกูรู้จัก ชื่อน้องมีน อยู่มอสี่" อีกคนพูดขึ้น
"มีแฟนหรือยังวะ ถ้าไม่มีกูจะได้สอยซะ"คนแรกพูดอย่างคะนองปาก
เวทนั่งฟังอย่างไม่ค่อยพอใจนักที่มันพูดถึงเพื่อนหญิงของเขาอย่างไม่ให้เกียรติเท่าไหร่
แต่เด็กหนุ่มก็พยายามไม่เอาใจใส่ จนกระทั่ง พวกเชียร์ลีดเดอร์ซ้อมเสร็จและกลับบ้าน มีนก็เดินออกมาหาเขา
"วันนี้เลิกเร็วจังนะ"เวทพูด
"ทำไม เธออยากดูสาวๆเต้นกันต่อ ล่ะสิ" มีนว่า
พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เด็กสาวดึงผ้าผูกผมออกเพื่อรวบผมใหม่ให้เข้าที่
"เวท ช่วยรวบผมให้มีนทีสิ"เธอพูดพร้อมกับส่งผ้าผูกผมให้
เวทลังเลเล็กน้อย ก่อนจะรับผ้ามา
"ให้พวกพี่ช่วยผูกผมให้เอาไหมจ๊ะน้อง" เสียงแซวลอยลมมาจากกลุ่มหัวโจกที่นั่งอยู่
มีนหันขวับไปมอง ก็เห็นพวกนั้นยักคิ้วหลิ่วตาพร้อมกับพูดต่อ
"เต้นสวยจังเลยน้อง ผิวงี้ข้าว ขาว ว่างๆไปเต้นที่บ้านพี่หน่อยได้ไหมจ๊ะ"
"ไอ้พวกบ้า" เด็กสาวพูดเบาๆ
"ใจเย็นๆน่า มีน อย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย
รีบกลับดีกว่า"เวทรีบเตือนเพราะรู้สึกว่าตาขวาเริ่มกระตุกชอบกล
"ดูสิเฮ้ย เขินจนพูดไม่ออกเลยว่ะ แก้มงี้แดงเป็นเชอรี่สุกเชียว
น่ากินชะมัด"พวกมันพูดพร้อมกับส่งเสียงฮา "จะรีบกลับไปไหนกันจ๊ะ"
มีนหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ และก่อนที่เวทจะห้ามทัน มีนก็ถอดรองเท้าขว้างกลับไปที่พวกนั้นทันที
รองเท้าข้างนั้นลอยไปสัมผัสปากไอ้คนพูดอย่างแม่นยำ มันโกรธมากและลุกขึ้นเดินตรงมาทางเธอ
"เล่นรองเท้ากันเลยเหรอน้อง แบบนี้มันวอนหาเรื่องซะแล้วมั้ง"มันคำราม
เวทรีบเข้าห้ามทัพ"ใจเย็นๆก่อนเถอะครับ
ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วย"เวทพูดพร้อมกับหันมาทางเด็กสาว"มีนขอโทษพี่เค้าสิ"
"ไปขอโทษมันทำไมเวท เราไม่ได้ผิดเสียหน่อย"มีนโวย" แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ"
"เฮ้ย แบบนี้มันต้องสั่งสอนกันหน่อยแล้ว" เจ้าคนแรกพูดพร้อมกับคว้าข้อมือเด็กสาวไว้
ไวจนตามองไม่ทันกำปั้นน้อยๆของมีนพุ่งเข้าตรงดั้งจมูกไอ้หมอนั่นเต็มที่จนมันคว่ำลงไปกองอยู่กับพื้น
ขณะที่พวกนั้นอีกสามคนรวมทั้งเวทต่างตะลึง หลังจากหายตกใจพวกที่เหลือก็รุมเข้ามาพร้อมกัน
เวทจึงตัดสินใจพุ่งหมัดแรกออกไป….
หนึ่งชั่วโมงให้หลัง ที่ห้องปกครอง
เวทกับพวกนักเรียนหัวโจกสี่คนหน้าตาฟกช้ำดำเขียวโดยเฉพาะพวกหัวโจกทั้งสี่ที่สภาพยับเยินยิ่งกว่าสองในสี่
มีอาการยืนเซนิดๆคล้ายนักมวยที่เมาหมัด ทั้งหมดยืนเรียงแถวหน้ากระดานอยู่หน้าอาจารย์ปกครอง
โดยมีมีนยืนนิ่งอยู่ด้วย
" เอาล่ะ คราวนี้ถือว่าเธอช่วยปกป้องเพื่อน"
อาจารย์ปกครองพูดกับเวทพร้อมกับมองมาที่เด็กสาวที่ทำหน้าน่าสงสาร"อาจารย์จะตัดคะแนนความประพฤติเธออ
ย่างเดียว"
"ครับ"เวทพูดรับ
อาจารย์เปลี่ยนสายตามามองนักเรียนชายสี่คน "ส่วนพวกเธอ ตอนนี้คะแนนความประพฤติถูกตัดหมดแล้ว
ถ้าคราวหน้าพวกเธอไปรังแกใครอีกล่ะก้อ ถูกไล่ออกสถานเดียว จำไว้ด้วย"
"ครับ อาจารย์"ทั้งสี่พูดพร้อมกัน
"ไปได้"อาจารย์พูดสั้นๆ…..
เสียงเล่าลือไปทั่วว่าเวทชกกับนักเรียนรุ่นพี่สี่ต่อหนึ่งและคว่ำพวกนั้นในหมัดเดียว
ทำให้ชื่อของชายหนุ่มกลายเป็นที่รู้จักในวันเดียว ในฐานะเด็กมอสี่ที่ปราบแก๊งหัวโจกของโรงเรียนลงได้
ส่วนพวกนักเรียนรุ่นพี่เหล่านั้นก็ไม่มายุ่งวอแวกับเวทและมีนอีก
แต่มีความจริงอยู่ข้อหนึ่งที่ไม่มีใครรู้นั่นคือ
ที่ชกรุ่นพี่สองคนล้มคว่ำในหมัดเดียวและคนหนึ่งถึงกับหมดสตินั้นไม่ใช่ฝีมือเวทแต่เป็นกำปั้นน้อยๆของมีนต
่างหาก
"เมื่อก่อนเราเคยหัดมวยไทยน่ะแล้วก็เทควันโด ตั้งแต่ตอนประถมปลายแล้ว "มีนเล่าให้ฟัง
"เหรอ"เวทมองมือขาวๆบางๆอย่างเกรงๆ
ยามนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนว่าดวงตากลมโตของสาวน้อยข้างหน้าดูน่ากลัวขึ้นมา
แต่ถึงจะน่ากลัวก็ยังน่ารักอยู่ดี
" ทำไมมองเราแบบนั้น"มีนสังเกตสายตาของอีกฝ่าย"ทำท่ายังกะเห็นผี"
"เปล่าสักหน่อย"เวทรีบปฏิเสธก่อนถือโอกาสหยอด"ผีที่ไหนน่ารักแบบนี้ล่ะ"……
วันเวลาผ่านไปจนล่วงเข้าเดือนกุมภาช่วงเวลาของดอกกุหลาบและช็อกโกแลต
บรรดาเด็กหนุ่มต่างซื้อหาดอกไม้มากำนัลแก่หญิงที่ตนหมายปอง
ส่วนรายไหนที่หาไม่ทันก็แอบเด็ดจากแปลงของโรงเรียนไปก่อน
เช้าวันที่ 14 เวทกับมีนเดินหิ้วกระเป๋าเข้ามาในห้องเรียน
ทั้งสองชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นดอกไม้และช็อกโกแลตวางอยู่เต็มโต๊ะของมีนพร้อมการ์ดสีสวยสด
"ของใครบ้างนะเนี่ย" มีนพูดพร้อมกับนั่งลงและหยิบการ์ดขึ้นมาดู "เวท
มีนว่าวันนี้เราไม่ต้องเสียตังค์ซื้อข้าวเที่ยงแล้วล่ะ"เด็กสาวพูดยิ้มๆ
เวทมองของบนโต๊ะเด็กสาวด้วยความรู้สึกโหวงๆอย่างอธิบายไม่ถูกเด็กหนุ่มอดกลัวไม่ได้ว่าในบรรดาดอกไม้และช็
อกโกแลตเหล่านั้นจะมีสักชิ้นหนึ่งที่มีนมีความรู้สึกพิเศษกับคนให้
มีนแยกช็อกโกแลตกับดอกไม้ออกจากกันและหยิบช็อกโกแลตก่ล่องหนึ่งส่งให้เวท
"กินนี่สิเวท มีนให้
เยอะแบบนี้กินคนเดียวไม่หมดแน่"เด็กสาวพูดก่อนจะเก็บช็อกโกแลตที่เหลือทั้งหมดลงใต้โต๊ะ
เวทลอบสังเกตท่าทางของอีกฝ่าย แต่ก็ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะไม่ใส่ใจกับชิ้นใดเป็นพิเศษ
ทำให้เวทรู้สึกโล่งใจขึ้นมา
"ว่าแต่ ทำไมเธอไม่เห็นซื้อดอกไม้ให้เราเลยล่ะ" มีนพูดขึ้น
" ก็…ก็.."เวทเกิดอาการใบ้กินเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย
เขาจะพูดได้อย่างไรว่าที่ไม่ซื้อดอกไม้ให้เธอก็เพราะกลัวว่ามันจะกลายเป็นสัญญาณบอกความในใจของเขาให้เธอไ
ด้ทราบ เวทกลัวว่าหากเธอรู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอ มีนอาจไม่ให้ความสนิทสนมกับเขาเช่นนี้อีก
"เป็นอะไร ลิ้นชาเหรอ"มีนพูด
"ก็ที่ไม่ให้ ก็เพราะเห็นเธอได้เยอะแล้วนี่ ก็เลยไม่รู้ว่าจะซื้อทำไมอีก"
เวทพูดไปแล้วก็นึกอยากเตะตัวเองที่ให้เหตุผลได้ห่วยที่สุด
ดูท่าว่ามีนก็ไม่พอใจกับเหตุผลของเขาสักเท่าไหร่ เด็กสาวพูดขึ้น"ไม่รู้ล่ะ ปีนี้
เราอยากได้ดอกไม้จากเธอ เพราะฉะนั้น ไปหามาเดี๋ยวนี้เลย" มีนสั่งเป็นคำขาด
"เล่นบังคับกันเลยเหรอ" แม้ปากจะพูดเช่นนั้นแต่ในใจก็อดปลื้มไม่ได้
"งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนเราจะไปซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ๆมาให้ก็แล้วกัน"
มีนส่ายหน้า"เราไม่อยากได้ดอกไม้ซื้อ"
เวทชักเริ่มเขม่นตาขวาเล็กน้อย"แล้วอยากได้แบบไหนล่ะ"
สายตาของเด็กสาวมองผ่านไปยังแปลงกุหลาบหลังห้องพักอาจารย์ปกครอง
พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเด็กสาว…
(มีต่อ)