ครั้งหนึ่งที่มีเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : part1

ยามเย็น บริเวณใต้อาคารเรียนของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
เมื่อมองออกไปข้างหนึ่งจะเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาไหลผ่านหน้าไป ที่นี่เป็นที่โปรดของ ชาญเวทย์
หรือเรียกสั้นๆว่า เวท ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี ร่างเล็กแต่สันทัดไม่สั้นไม่ยาว(หมายถึงสายตาน่ะ
อย่าคิดมาก) เวท
เข้าเรียนที่นี่ได้ราวสามเทอมแล้วในฐานะนักศึกษาปริญญาโทแม้จะเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มตั้งใจตั้งแต่แรก
หรือพูดให้ถูกคือตั้งแต่ก่อนจบปริญญาตรี แต่
เวทก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าทางที่เขาเลือกนี้ลำบากและยากไม่ใช่เล่น
ชายหนุ่มชอบที่นั่งบริเวณนี้มาก เนื่องจากปริญญาโทของที่นี่เรียนตอนเย็นถึงค่ำ เวทจึงมักจะมาถึง
ให้เร็วกว่าเวลาเรียนเพื่อที่จะได้มีเวลามานั่งซึมซับบรรยากาศดีๆเพื่อเตรียมตัวก่อนเข้าเรียน
ขณะที่เวทกำลังนั่งปล่อยอารมณ์อย่างเงียบๆนั่น
นักศึกษาสาวกลุ่มหนึ่งเดินสนทนาหัวเราะต่อกระซิกลงมาจากตัวอาคาร
หนึ่งในนั้นหันมาเห็นชายหนุ่มเข้าและร้องทักขึ้นอย่างดีใจ ก่อนจะเดินแยกจากกลุ่มตรงเข้ามาหา
เวทหันกลับไปตามเสียงทัก และพบว่าผู้ที่ทักเขาเป็นเด็กสาวผิวขาว ผมยาว จมูกโด่งเล็กน้อย คิ้วเรียวงาม
ตาคมกลมโต แม้จะยังนึกไม่ออกว่าเขาเคยเห็นดวงหน้าคล้ายแบบนี้ที่ไหนมาก่อน
แต่ชายหนุ่มก็ส่งยิ้มให้เพื่อมิให้อีกฝ่ายเก้อเขิน
"พี่เวท จำกิ๊กได้ไหมค่ะ"เด็กสาวพูด"กิ๊ก น้องพี่ มีน ไงคะ"
"น้อง ของมีน เหรอ"เวททวนคำเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอย่างนึกออก"จำได้สิ แหม
ไม่เจอกันตั้งหลายปีเลยนะ ตั้งสี่หรือห้าปีก่อนได้มั้ง"
"หกปีกับสองเดือนค่ะ "เด็กสาวพูดยิ้มๆ" ตั้งแต่ย้ายบ้าน กิ๊กก็ไม่ได้เจอพี่อีกเลย"
"แล้วนี่กิ๊กเรียนคณะนี่เหรอ"เวทถาม
"ค่ะ แล้วพี่เวทมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ"เด็กสาวถาม
ก่อนจะก้มลงมองหนังสือที่กองอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม"
พี่เวทเรียนที่นี่เหรอคะ"ดวงตากลมโตของเด็กสาวแฝงแววอยากรู้
"ครับ"เวทตอบ" พี่เรียนโทที่คณะนี้แหละ "
"ดีจังเลย คณะเดียวกับกิ๊กเลย "เด็กสาวพูดอย่างดีใจ
เวทยิ้มแต่ไม่ได้กล่าวอะไร ขณะที่กิ๊กซึ่งกำลังจะพูดต่อ ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ "พี่เวท
เดี๋ยวกิ๊ก ต้องไปก่อนนะคะ พอดีนัดกับเพื่อนเอาไว้น่ะค่ะ"
เด็กสาวไหว้ลาก่อนจะเดินไป แต่หลังจากเดินได้สองสามก้าว
เด็กสาวก็หันกลับและเดินมาหาเขา"เกือบลืมแน่ะ พี่เวทมีเบอร์ไหมคะ กิ๊กขอหน่อยค่ะ
เผื่อจะได้โทรไปคุยกัน"เด็กสาวพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เวทบอกเบอร์ไป ขณะที่เด็กสาวกดตามและโทรเข้า เวทหยิบมือถือของตนออกมามองดูเบอร์ในนั้นครู่หนึ่ง
"ว่างๆกิ๊กจะโทรไปคุยด้วยนะคะ"เด็กสาวพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป
เวท มองตามร่างในชุดนักศึกษาจนลับตา ดวงหน้าของเด็กสาวทำให้ ชายหนุ่มนึกไปถึงใครคนหนึ่ง
ซึ่งเขาไม่ได้ยินชื่อของเธอผู้นั้นมากว่าหกปีแล้ว
……เวทรู้จักกับมีน เมื่อตอนเรียนมัธยมสาม ตอนนั้นเวทจำได้ว่า
เธอย้ายมาจากโรงเรียนอื่นและมาต่อที่โรงเรียนเดียวกับเขา วันแรกที่เขาพบเธอเป็นวันเปิดเทอมพอดี
ขณะที่เริ่มต้นชั่วโมงแรก อาจารย์ประจำชั้นก็พาเธอเข้ามาแนะนำในฐานะนักเรียนใหม่
"นักเรียนทุกคน วันนี้ครูขอแนะนำเพื่อนใหม่ให้พวกเธอได้รู้จักกัน เธอชื่อ มีนา
เพิ่งย้ายมาจากจังหวัดข้างๆ หวังว่าพวกเธอทุกคนคงจะยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่คนนี้นะ"
ตลอดเวลาที่อาจารย์แนะนำนักเรียนใหม่นั้น เวทยังก้มหน้าก้มตาให้ความสนใจกับการ์ตูนที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ
เด็กหนุ่มใช้เวลาตระเวนหาอยู่หลายวันกว่าจะได้การ์ตูนเล่มนี้มา
มิหนำซ้ำมันยังเป็นเล่มสุดท้ายที่เหลืออยู่อีกด้วย
เวทอ่านอย่างเพลินจนกระทั่งใครคนหนึ่งมานั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ
"เรานั่งด้วยคนนะ"
เสียงใสๆทำให้เวทเงยหน้าขึ้นจากการ์ตูน เจ้าของเสียงเป็นเด็กสาวผิวขาว ผมสั้น ตาคมกลมโต
จมูกโด่งเล็กน้อย คิ้วเรียวงาม เพียงเท่านั้น
เวทก็แทบจะหมดความสนใจในการ์ตูนไปโดยสิ้นเชิง"สวัสดีจ๊ะ เราชื่อมีนา
"เด็กสาวแนะนำตัวเองกับเพื่อนใหม่"เรียกสั้นๆว่า มีน ก็ได้"
"สวัสดี เราชื่อ เวท"
"ชื่อเวทเหรอ" เด็กสาวทวนคำพร้อมกับยิ้ม"เวทมนต์ หรือเวทนาเอ่ย"
เวทสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดแซวของเด็กสาว เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายก็เห็นแววล้อเลียนแฝงอยู่ในดวงตา
"เวท เมื่อกี้อ่านอะไรอยู่เหรอ ขอมีนดูมั่งสิ"เด็กสาวพูดพร้อมกับมองหนังสือในมือของเขา
เวทส่งหนังสือการ์ตูนที่อยู่ใต้โต๊ะให้เด็กสาวตามคำขอ แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะรับหนังสือไป
สายตาอันคมกริบของอาจารย์ประจำชั้นก็เหลือบเห็นเข้า "นายชาญเวทย์ !"…….
ในที่สุด การ์ตูนเล่มนั้นก็มีอันถูกพรากจากไปโดยอาจารย์ประจำชั้น
มิหนำซ้ำเวทยังถูกอาจารย์ตำหนิประเดิมเป็นคนแรกของปีการศึกษาด้วย
ถึงแม้เวทจะเสียดายด้วยว่าหนังสือเล่มนั้นเป็นเล่มสุดท้ายที่มีขาย
แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ตำหนิใครแม้แต่เด็กสาวผู้เป็นต้นเหตุด้วยว่าเวทคิดว่าความงามนั้นไม่เคยทำผิด
"เราขอโทษนะที่ทำให้เธอถูกยึดการ์ตูนไป" มีนพูดกับเวทในตอนพักเช้า
"ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ"เวทพูดพร้อมกับนึกขอบคุณที่อาจารย์ยึดการ์ตูนของเขาไป
ทำให้เขากับเด็กสาวมีเรื่องสนทนามากขึ้น
เด็กหนุ่มตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเหมาการ์ตูนมาหมดร้านให้อาจารย์ยึดอีก
"เอางี้นะ เดี๋ยวมีนซื้อใช้ให้แล้วกัน"เด็กสาวพูดอย่างกระตือรือล้น
"ไม่ต้องหรอก "เวทปฏิเสธ"อีกอย่าง หนังสือนั่นไม่มีขายแล้วล่ะ"
"เหรอ"มีนนิ่งเงียบ เงียบไปนาน จนเวทนึกเสียใจที่พลั้งปากพูดออกไป
"เอาอย่างนี้แล้วกัน เราจะเอาหนังสือนั่น คืนมาให้เธอเอง"เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
"เธอจะทำยังไง"เวทสงสัย
"วิธีง่ายๆ ก็แอบหยิบคืนมาไง"มีนพูดอย่างร่าเริง"เดี๋ยวตอนพักเที่ยง
เธอพาเราไปที่ห้องพักครูทีก็แล้วกัน"
"ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ถ้าครูจับได้ เธอแย่แน่"เวทรีบห้าม
"ไม่มีทางหรอกน่า"เด็กสาวพูดพร้อมกับยิ้ม
ในที่สุด เวทก็ต้องยอมจำนนกับความคิดของเธอ
หรืออาจเพราะความงามอีกแหละที่อยู่เหนือทุกเหตุผลทั้งผิดชอบชั่วดี
แม้เวทจะรู้ดีว่าการขโมยของจากโต๊ะในห้องพักครูจะเป็นเรื่องใหญ่ถ้าถูกจับได้ก็ตาม เที่ยงวันนั้น
เวทพามีนไปที่ห้องพักครู เด็กสาวรอจนครูทั้งหมดไปทานอาหารเที่ยงและไม่มีใครอยู่
จึงหลบเข้าไปในห้องโดยให้เวทดูต้นทางให้
หลังจากเวทใจหายใจคว่ำด้วยความลุ้นระทึกประมาณเดียวกับการดูหนังผีรวดเดียวร้อยแปดเรื่อง
มีนก็สามารถเอาหนังสือกลับมาให้เขาได้โดยปลอดภัย
"เห็นไหม เราบอกแล้วว่า แค่เนี้ยเรื่องเล็ก เมื่อก่อนเราทำประจำเลย
"มีนพูดพร้อมกับส่งหนังสือให้"เธอเอาไปซ่อนไว้ก่อนนะแล้วเดี๋ยวตอนเย็น
เราขอยืมอ่านด้วยก็แล้วกัน"
เวทมองอย่างทึ่งนิดๆ ทีแรกที่เขาเห็น เวทคิดว่ามีนน่าจะเป็นเด็กสาวที่ออกเรียบร้อยหน่อยๆ
แต่จริงๆแล้วกลับไม่ใช่และนั่นก็กลายเป็นเสน่ห์อีกแบบหนึ่งของเธอ
ตอนเย็นวันนั้นหลังเลิกเรียน เวทส่งหนังสือให้เธอตามสัญญา
ก่อนจะเดินออกจากห้องมาที่ป้ายรถหน้าโรงเรียน ในจังหวัดเล็กๆนี้
มีเพียงรถประจำทางไม่กี่สายที่วิ่งรอบเมือง
"บ้านเธออยู่ไหนหรือ" เวทถามขณะที่กำลังเดินออกมาหน้าโรงเรียน
"บ้านเราอยู่เลยศาลากลางไปน่ะ แล้วเธอล่ะ"เด็กสาวถามกลับ
"ก็แถวๆนั้นแหละ"เวทรีบมั่ว ด้วยว่าอยากขึ้นรถคันเดียวกับเธอ
เด็กสาวมองพร้อมกับยิ้ม"เหรอ"
เวทเห็นประกายล้อเล่นเต้นวิบวับเล็กน้อยในดวงตากลมโตของเด็กสาว" งั้นก็ไปทางเดียวกันเลยสินะ
"
เวทเกือบจะดีใจแล้ว ถ้าไม่ใช่ประโยคต่อมาที่เธอพูดว่า
"แต่วันนี้ คุณพ่อเรามารับ ถ้าไงเธอกลับกับเราดีไหม"……
…..แม้จะอยากกลับกับเธอ แต่เวทก็ต้องปฏิเสธข้อเสนอของเด็กสาว
ด้วยรู้สึกว่าการที่ตนจะนั่งรถพ่อของเธอกลับไปด้วยนั้น คงไม่ใช่ความคิดที่เข้าท่าสักเท่าไหร่
เนื่องจากเด็กหนุ่มเชื่อว่าเขาคงไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอแน่
และถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเขาต้องลำบากนั่งรถไปคนละทางกับบ้านของตัวเองโดยที่ระยะทางมันก็ไกลไม่ใช่เล่น
เด็กหนุ่มจึงทำได้เพียงยืนมองเธอขึ้นรถเก๋งของพ่อเธอและขับออกไป
วันนั้นเวทยืนอยู่เพียงลำพังที่ป้ายจนเย็นก่อน
ไม่ใช่เพราะความเศร้าจนอยากอยู่คนเดียวแต่เพราะรถขาดระยะ……..
…….." เวท ทำอะไรอยู่ ยังไม่เข้าเรียนอีกเหรอ" เสียงของเพื่อนสาวร่วมชั้น
ทำให้ชายหนุ่มออกจากภวังค์ความคิด
" อ้าว ฟ้าเองหรือ"เวทพูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายหนึ่ง "ได้เวลาแล้วเหรอ"
หญิงสาวพยักหน้า "ก็ใช่น่ะสิ รีบไปเหอะ วิชานี้อาจารย์แกยิ่งเฮี้ยบด้วย
ไปสายเกินสิบห้านาทีแกไม่ให้เข้าห้องเลยนะ"
"งั้น ก็ไปสิ"เวทพูดก่อนจะออกเดินไปพร้อมกับหญิงสาว
"เมื่อกี้เป็นอะไรหรือ เห็นท่าทางเหม่อลอยชอบกล"ฟ้าถามขณะทั้งสองกำลังเดินขึ้นตัวอาคาร
"ช่างสังเกตจังนะ"เวทพูด"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก พอดีเมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อยน่ะ
เลยยังง่วงๆอยู่"เวทแก้ตัวไปส่งเดช
"แหม อะไรจะง่วงติดพันขนาดนั้น นี่มันจะค่ำแล้วนะจ๊ะ" ฟ้าพูดพร้อมกับยิ้ม
เวทยิ้มรับอีกฝ่ายโดยไม่ได้พูดอะไรอีกจนเข้าห้องบรรยาย
สองวันต่อมา เวทตื่นนอนตั้งแต่ตีสามครึ่ง เพื่อเข้าห้องน้ำแล้วนอนต่อ
ก่อนจะตื่นจริงๆอีกครั้งในเวลาตีห้าด้วยความตั้งใจจะออกมาวิ่งรอบหมู่บ้านเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์
ยามเช้ามืด
เมื่อออกวิ่งได้ครึ่งทางเวทเริ่มสังเกตว่าเช้านี้ดูเหมือนจะสว่างช้ากว่าทุกวัน
ไม่นานชายหนุ่มก็ได้คำตอบเมื่อเสียงฟ้าร้องคำรามกระหึ่มมาแต่ไกล
เมฆฝนก่อตัวอย่างรวดเร็วก่อนที่หยดน้ำจะเริ่มตกลงมา เวทแวะหลบเข้าที่ศาลาข้างทาง
ไม่นานนักก่อนที่ฝนจะเริ่มตกกระหน่ำลงมา
ชายหนุ่มนั่งมองสายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่มีอะไรจะทำดีไปกว่านั้น
พลันความคิดของเขาก็ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่คล้ายๆกันนี้ เพียงแต่ต่างกันที่เวลา
……..เสียงออดโบราณรุ่นสงครามโลกครั้งที่สองดังก้องกังวานราวจะขาดใจ
แต่เสียงของมันไม่ต่างอะไรกับระฆังสวรรค์ของนักเรียนทั้งหลาย หลังจากทำความเคารพครูแล้ว
บรรดานักเรียนต่างเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน
"เวท วันนี้มีนอยากกินไอครีมน่ะ ไปด้วยกันหน่อยสิ"
เด็กสาวเอ่ยชวนขณะทั้งสองกำลังเตรียมกลับบ้าน
"แต่วันนี้การบ้านเยอะนะ ไม่รีบกลับไปทำล่ะก้อ คืนนี้อานเลย"เวทแย้งขึ้น
หลังเวลาผ่านไปหลายเดือน ความสนิทสนมของทั้งสองก็เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม เนื่องจากมีนเพิ่งย้ายมาใหม่
และเวทเป็นเพื่อนคนแรกของเธอในโรงเรียนนี้ ดังนั้นในฐานะเจ้าถิ่นเดิม
เด็กหนุ่มจึงต้องคอยช่วยเหลือแนะนำเธอเกี่ยวกับเรื่องต่างๆหลายเรื่อง จึงทำให้ทั้งคู่สนิทกันมากขึ้น
"แหม แค่กินไอศครีมเดี๋ยวเดียวเอง อีกอย่างร้านไอศครีมอยู่เลยศาลากลางไปหน่อยเท่านั้นเอง
ใกล้บ้านเวทไม่ใช่เหรอ" มีนว่า
เด็กหนุ่มเกือบจะหลุดปากไปแล้วว่า ไม่ใช่
ก็พอดีเขานึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังโกหกเธออยู่ว่าบ้านเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอเท่าไหร่
ยิ่งช่วงหลังๆมีบางวันที่มีนกลับบ้านเอง
เวทก็ถือโอกาสกลับพร้อมเธอไปด้วยซึ่งที่จริงก็เกือบทุกวันน่ะแหละ
"เออ ก็ใช่น่ะนะ"เวทตอบรับอย่างไม่เต็มปากนัก ตามประสาคนโกหก
"งั้นก็ไปกินไอศครีมกันเถอะ"มีนจับแขนเด็กหนุ่มพร้อมกับยิ้มหวาน"นะ นะ
มีนเลี้ยงก็ได้"
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก" เวทรีบปฏิเสธ แม้ว่าเวทจะยึดถือในคติที่ว่า อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ
แต่เด็กหนุ่มก็เกิดความละอายหากจะให้สาวที่ตนแอบหมายปองเป็นคนเลี้ยง(แต่ถ้าเป็นเพื่อนไม่เคยเกี่ยงอยู่แล
้ว) " เดี๋ยวเราเลี้ยงเธอเองก็แล้วกัน"
หลังจากทานไอศครีมแล้ว เด็กสาวชวนเวทไปเดินเล่นที่ริมชายหาดซึ่งต้องนั่งรถออกไปอีก
แม้จะเริ่มห่วงการบ้านขึ้นมาบ้าง แต่ความรู้สึกอยากอยู่ใกล้เด็กสาวนั้นมีมากกว่า
ในที่สุดทั้งสองคนก็มาเดินอยู่บนถนนที่เลียบผ่านชายหาด
เนื่องจากหาดบริเวณนี้ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวจึงไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก ต้นสนขึ้นเรียงรายสองฟากฝั่งถนน
ลมทะเลพัดใบสนพลิ้วไหว เวทลอบมองเด็กสาวที่เดินอยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวเนียน
เส้นผมถูกลมพัดปลิวบางส่วนอยู่ที่ข้างแก้มบางใสนั้น
"เวท รู้ไหม มีนน่ะ
ชอบทะเลมากเลยนะ"เด็กสาวเอ่ยขึ้น"ทุกครั้งที่มีนไม่สบายใจและได้มองดูทะเล
มันทำให้มีนรู้สึกว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่และเราก็เป็นเพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งเท่านั้น พอคิดแบบนี้
แล้วความทุกข์ใจที่มีอยู่ก็เหมือนว่ามันจะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลยทีเดียว"
"งั้นเหรอ" เวทกล่าวรับ
ขณะใจเริ่มนึกไปถึงความทุกข์ใหญ่ของตนเกี่ยวกับการบ้านในคืนนี้และยังเวลาที่กว่าจะถึงบ้านอีก(ทำทั้งคืนแ
หง…)
"จริงๆนะเวท มีนว่าอาจเป็นเพราะสิ่งมีชีวิตเกิดมาจากท้องทะเล
ดังนั้นพอยามใดที่เราได้อยู่ใกล้ทะเลก็เหมือนกับอยู่ใกล้มารดาที่ให้กำเนิด
เลยทำให้เราเกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา"
คงไม่อบอุ่นเท่าไหร่มั้งถ้าว่ายน้ำไม่เป็น….เวทคิด ก่อนจะพูดขึ้น"
มีนพูดยังกับพวกนักเขียนอย่างนั้นแหละ แบบนี้น่าจะลองแต่งนิยายดูนะ สำนวนใช้ได้เลย"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ"เด็กสาวพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงใส
เวทมองเด็กสาวที่เดินอยู่ข้างๆ แม้เขาจะยอมรับว่ายิ่งเวลาผ่านไปเขาและเธอต่างก็สนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น
แต่เวทกลับรู้สึกเหมือนว่า เขารู้จักตัวตนของเธอน้อยลงทุกที
มันดูเหมือนไม่มีสิ่งใดเลยที่เขาจะคาดเดาได้ถูกต้องสำหรับผู้หญิงคนนี้
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาแต่ไกล ทำให้เวทหยุดคิดและมองขึ้นไปบนฟ้า กลุ่มเมฆดำลอยตัวมาเกาะกลุ่มหนาแน่น
ขณะที่ลมเริ่มพัดแรงขึ้น จนเกิดคลื่นเป็นระลอก
"มีน เราว่า พวกเราน่าจะกลับกันได้แล้วนะ ท่าทางฝนกำลังจะตก"เวทพูดขึ้น
"สักเดี๋ยวเถอะนะ"เด็กสาวขอร้อง
"ทำไมล่ะ"เวทถาม
"มีนยังไม่อยากกลับ"เด็กสาวให้เหตุผลง่ายๆ
เวททำได้เพียงยอมจำนนกับเหตุผลของเธอ ทั้งสองเดินกันต่อ แต่ไม่นานนักก่อนที่หยดน้ำจะเริ่มตกลงมา
และกลายเป็นสายฝนกระหน่ำ เวทพาเด็กสาวมาหลบฝนที่ศาลาเล็กๆริมหาด ทั้งสองคนเปียกพอสมควร
เวทส่งผ้าเช็ดหน้าเพื่อให้เด็กสาวใช้เช็ดศรีษะให้แห้ง
มีนรับผ้าผืนนั้นมาและใช้มันเช็ดศรีษะจนแห้งตามที่เด็กหนุ่มบอกก่อนจะส่งผ้าคืน เวทรับผ้าคืนมา
กลิ่นหอมกรุ่นของเด็กสาวยังติดอยู่ที่ผ้านั้น
ในความทรงจำของเวท ถึงช่วงเวลานั้น พวกเขาทั้งสองคนทำได้เพียงนั่งรอเวลาจนกว่าฝนจะหยุดตก
ซึ่งหยุดเอาเมื่อราวเกือบค่ำ ตลอดเวลาดังกล่าว ดูเหมือนสายฝนจะทำให้ความคิดของมีนว่างเปล่า
เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรนอกจากทอดสายตามองทะเลและสายฝนที่เบื้องนอก
แต่เวทกลับรู้สึกว่าบางทีเพียงการได้มองเธออย่างเงียบๆก็ทำให้เขามีความสุขขึ้นอย่างน่าประหลาด…