vaqercurse แกจะไปกับข้าไหม!

ลำดับตอนที่ #1 : หนี! สานต่อเป้าหมาย

 

 

ตักๆ ตัก เคร้ง! 
"อย่าหนีน่ะ! ยัยเด็กนี่ หยุดหยุดเดียวนี้ว้อย!"
เสียงของชายร่างใหญ่ ผิวคล้ำตะโกนมาจากด้านหลังของเด็กสาววัย 7 ขวบ ร่างเล็กกำลังวิ่งหนีสุดแรงขาที่จะก้าวได้ เพื่อกระเสือกกระสนหนีการตามล่าที่แสนน่ากลัว 
"อย่าตามมาน่ะ!" เสียงสั่นๆออกมาจากปากของเด็กหญิงตัวเล็ก น้ำตาเอ่อครอดวงตาคู่สวยเด็กหญิงทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
ตึกๆๆ
เสียงของชายร่างใหญ่ยังตามมาอยู่ไม่ไกลนักทำให้เธอต้องฝืนวิ่งต่อ ทั้งๆที่แรงของเธอแทบไม่มีแล้ว..... สำหรับเด็กอายุ 7 ขวบการที่ต้องมาเผชิญเรื่องน่ากลัวเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าสนุกซักเท่าไหร่ แถมยังกลายเป็นอะไรที่น่ากลัวสุดๆอีกต่างหาก
"อึก ฮือฮือ.." เด็กหญิงร้องไห้ออกมาเมื่อคิดว่าทำไม่ตัวเองต้องมาพบกับเรื่องเช่นนี้ การดูถูกต่างๆนาๆที่โรงเรียนยังไม่พออีกหรือ...เเต่เธอก็ไม่ได้เสียใจที่จนหรือไม่มีพ่อแม่ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังได้อาศัยอยู่ในบ้านแสนอบอุ่นกับป้าของเธอ....ย้อนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว...

' เด็กชื่อเว็นทูล่าอยู่ไหน! ' ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็กและเอ่ยชื่อของเป้าหมายเสียงแข็ง
'คุณ..จะหาเด็กคนนั้นทำไมหรือ' ป้าผู้เป็นเจ้าของบ้านเอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มนวน
'เป็นรับสั่งของนายท่าน' ชายหนุ่มตอบ
'นายท่าน...หรือว่า! คนคนนั้นกลับมารับแล้วเหรอ!' ป้าเอ่ยอย่างตกใจ
'...' ชายหนุ่มพยักหน้า
'ไม่..ไม่มีทาง!ฉันจะไม่ยกเด็กให้! คุณกลับไปบอกเจ้านายของคุณได้เลย!' ป้าพูดเสียงแข็ง
'ผมขอความร่วมมือด้วย!' ชายหนุ่มกล่าวนิ่งๆ และปรากฎคนใส่ชุดหลวงอีก2คนเดินเข้ามาล็อกแขนป้าเจ้าของบ้าน
'คุณควรอ่านกฏนี่'ชายหนุ่มยื่นหนังสือให้ แต่ป้ากลับขัดขืน เหวี่ยง เตะ
'อย่ามาจับฉัน! อย่ายุ่งกับเว็นทูล่า!..' ป้าตะคอก
'คุณป้า! ทำไมถูกจับไว้อย่างนั้นล่ะค่ะ' เสียงของเด็กหญิงพูดด้วยท่าทางไร้เดียงสา
'เว็นทูล่าหนีเร็ว!' ป้าตะโกนเด็กหญิงทำหน้างง และก็เริ่มเข้าใจเมื่อชายคนเดิมย่างสามขุมเข้ามา เด็กหญิงไม่รอช้า รีบวิ่งโดยไม่ลืมตะโกนกลับ
'ป้า! ป้าวีลาส อย่าเป็นอะไรไปน่ะค่ะ!'.....

...............................................

กลับมา ณ ปัจจุบัน
ตัก ตีก ตึก แฮกแฮก เคร้ง!
ร่างเล็กฝืนวิ่งต่ออย่างเหนื่อยอ่อน ร่างกายที่ตอนนี้จวนเจียนจะไม่ไหวต้องก้าวขาอย่างสม่ำเสมอเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของชายร่างใหญ่ที่ตามมา 

'ตาลุงนี่กินควายเข้าไปหรือไงน่ะถึงถึกขนาดนี้' เด็กหญิงสบถกับตัวเองเบาๆและเหลือบไปเห็นมุมมืดมุมหนึ่งที่พอจะเข้าไปหลบได้ เธอจึงรีบเบียดดตัวเข้าไป และลอบมองชายร่างใหญ่ที่กำลังจะมาถึง...
ด้านฝั่งของป้าวีลาส
"ปล่อย! ปล่อยฉันน่ะโว้ย!"
เสียงของผู้เป็นป้าตะโกนรอบที่ล้านแปด จนชายทั้งสองต้องยกมือมาปิดหู
"เฮ้! ป้าหยุดตะโกนได้แล้ว เอานี่ไปอ่านก่อนไป๊" ชายคนหนึ่งพูดและยัดหนังสือใส่มือป้า ป้่จึงจำยอม

และเปิดหนังสืออ่าน
"สวัสดี...ข้าคิดว่าผู่ที่เปิดหนังสือเล่มนี้ต้องเป็นท่าน วีลาส..."
เสีบงทุ้มๆดังออกมาจากหนังสือ
"มิลาเคล!" ป้าเอ่ยอย่างตดใจเมื่อพบว่านี่คือเสียงที่เธอคิดไว้แต่แรก
"ออ..อีกอย่างท่านโปรดอย่าโยนหนังสือเล่มนี้ทิ้ง ใจเย็นฟังข้าก่อน..."
"ท่านต้องการอะไร?"
"ข้ามิได้ต้องการสิ่งใดจากท่านและเด็กหญิงผู้นั้นเลย..เพียงแตข้าได้ทำการผิดบาปอย่างใหญ่หลวงและเกือบลืม...ข้าสัญญาต่อหน้า'พวกเรา' ในวันนั้นไว้แล้วว่า...
แม้นเมื่อเจ้าอายุย่างแปดพรรษา
ข้าโปรดมาเอื้องเอ่ยให้ท่านรู้
จะรับเลี้ยงไม่ให้แคลวแม้ปลายหู
เพราะข้ารู้ดูประจักษ์ริดคำคลาย...  "
"มิลาเคล..ข้าไม่คิดว่าเจ้ายังจำได้" ป้าเอ่ยประชดใส่เจ้าของเสียง
"...ข้าจำได้ทุกอย่าง แม้ท่านในวันนั้นข้าก็ยังจำได้.."
"เฮอะ เน่าซะไม่มี หากเจ้าคิดหยอดคำหวานเพื่อเรื่องนี้ ข้าคิดว่ามันไม่สำเร็จ"
"เดี๋ยว..วีลาส! ข้าไม่อยากทำร้ายใคร ได้โปรดข้าจะให้ท่านเป็นแม่เลี้ยงของเด็กคนนั้นในที่ของข้าอย่างเต็มที่..."
"หึ มิลาเคล...ถึงข้าจะไม่ยอมท่านก็ต้องจับตัวพวกข้าไปอยู่ดี หากเป็นเช่นนี้แล้วข้าจะขัดขืนไปเพื่อเหตุใด"
ป้าวีลาสกล่าวพลางถอนหายใจ
"ท่านก็รู้...รู้มานานแล้ว"
"เอาเถอะข้าจะยอมท่านสักหน..."
"ขอบคุณ...วีลาส" 
เมื่อสิ้นเสียง ชายร่างใหญ่ก็กลับมาพร้อมเด็กน้อยที่หลับอยู่ ในตัวของเธอไม่มีแม้บาดแผลหรือรอยเปื่อนสัดนิด ทำให้ป้าโล่งใจเป็นอย่างมาก....ทั้งหมดจึงหายตัวไปน่ะที่ซึ่งอยู่ไกลแสนไกลทิ้งความว่างเปล่าและความกระหายอยากรู้ไว้ให้มนุษย์รอบข้างอย่างไร้คำตอบ...

เอาหล่ะ...จุดเริ่มต้นก็อยู่ตรงนี้แหล่ะ พวกเจ้าเอ๋ย มาเปิดตำนานพร้อมกันเถิด...