คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : การปรากฎตัว...เซเรฟมา...ทำร้ายเพื่อจะเครีย
“ยัยตัวประหลาดมันอยู่ไหน!!!!!!”
ชายวัยกลางคนที่อยู่หน้าสุดพูดขึ้นมาเสียงดังฟังชัด และก็เกิดความเงียบขึ้น
“ลุงเป็นใคร”สามคำง่ายๆ ของนัตสึทำให้ลุงแกเงิบไปเลย
“ฉันเป็นหัวหน้าหมู่บ้านมาหายังตัวประหลาด มาร่านั่น เพราะยัยนั่นมันทำให้พวกเราต้องตาย มันคอยสาปแช่งหมู่บ้านของพวกเรา มันส่งปีศาจมาทำลายหมู่บ้านของเรา”
“ไม่จริงฉันไม่มีวันทำอย่างนั้นอีกอย่างปีศาจซักตัวฉันยังไม่เคยเลี้ยงด้วยซ้ำ พวกคุณไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน งั้นขอถามหน่อยปีศาจที่ว่ามันชื่ออะไร”
“ได้ฉันจะบอกให้ปีศาจ ตนนั้นมันชื่อ...”ยังไม่ทันที่หัวหน้าหมู่บ้านพูดจบก็มีอีกเสียงนึงพูดขึ้นมาแทน
“เซเรฟ”ชายอีกคนที่เดินออกมา เขาก้าวเข้ามาในกิลด์นั่นคือ สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงผู้ที่ร้ายกาจยากเกิดต่อกรทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่’เซเรฟ’
"ใช่มันชื่อเซเรฟ เฮ้ย แก.........เซเรฟ"เหมือนผู้ใหญ่บ้านเพิ่งรู้ตัวว่าตัวอันตรายอยู่ข้างๆเค้า
ท่ามกลางความตกตะลึง มีเพียงมาคาร่าเท่านั้นที่ยังทำสีหน้าเรียบเฉยอยู่
“มาทำไม”มาคาร่าถาม
“ก็เกิดตามเสียงหัวใจมาไงคับ”เซเรฟตอบแบบใสซื่อ ทำเอาคนทั้งกิลด์อึ้งไปเลยเพราะไม่คิดว่าเขาจะมีมุมนี้
“ไม่ต้องการ”
“แล้วนายใช่มะที่เป็นคนทำให้ในหมู่บ้านตาย แล้วยังหลอกว่าเป็นเพราะโลกละบาทอีก”
“ถ้าใช่แล้วทำไม ผมแค่ต้องการช่วยคุณก็แค่นั้น”
“ฉันไม่ต้องการของแบบนั้น นายมันก็ไม่ต่างไปจากหมอนั้นทำทุกอย่างเพื่อความแค้นทำเพื่อฆ่าไม่สนวิธีการ ฉันไม่ต้องการได้ยินไหมฉันไม่ต้องการ”มาคร่าตะคอกใส่
"ฮึ มาคาร่าดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไปมากเลยนะ หายไปไหนแล้วล่ะ...ไอ้นั่นหน่ะ"เซเรฟเอ๋ยอย่างมีเลสะนัย
"นายพูดอะไรฉันไม่เข้าใจที่นายพูด"มาคาร่าพูดเฉฉัย
"เธอก็น่าจะรู้นะอีกมุมนึงของเธอน่ะ"เซเรฟกระซิบบอก
"ยัยนั่นมันตายไปแล้ว"มาคาร่าเอ๋ยเสียงเบาเช่น ทั้งคู่คุยกันแค่สองคน เสียงเหล่านั้นไม่มีใครได้ยินนอกจากทั้งคู่
"ฮึ ฉันจะคอยดูว่ามันตายไปแล้วจริง"เซเรฟบอก
"..."มาคาร่าเลือกที่จะเงียบ
"..."เซเรฟก็เงียบ
บรรยากาศเริ่มอึดอัดเข้าไปเป็นเท่าตัว
"เฮ้ย พวกแกสองคนลืมฉันไปแล้วหรือไง"ผู้ใหญ่บ้าน(ที่เพิ่งมีบทอีกที)พูด
"ตกลงแกเป็นพวกของมาคาร่าสินะ งั้นพวกแกก็ตายมันไปทั้งคู่นี่แหละ บังอาจมาที่มทำลายหมู่บ้าน"ผู้ใหญ่บ้าพูดอย่างเดือดดาน
"ใช่ๆเพราะพวกแกหมู่บ้านเราเลยมีคนตายทั้งที่ไม่เคยมีใครถูกฆ่าตาย แกยัยฆาตกร!!!!"ลูกบ้านคนหนึ่งตะโกนใส่
"ใช่ๆเพราะพวกแกสองคน ทำให้พวกเราต้องลำบาก ยัยตัวซวย"แล้วตามมาด้ายเสียงลูกบ้านอีกจำนวนหนึ่ง
"ใช่ๆ พวกแกน่ะน่าจะรีบตายๆไปซะอย่ามีชีวิตอยู่ให้รกโลก"
"ใช่ๆ ไปตายซะเราไม่ต่องการ"
"ยัยตัวซวย!!!"
โป๊ก
"โอ้ย"มาคาร่าร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อใครคนหนึ่งปาขวดแก้วมาใส่เธอ เธอล้มลง และหลังจากขวดที่หนึ่งตามมา ที่สองและสามก็ตามมาเรื่อย
"โอ้ย เจ็บนะ อย่าทำฉัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่ใช่คนทำนะ โอ๊ย ฮึก ได้โปรดหยุดเถอะนะขอร้องล่ะ ฮึก "มาคาร่ายมมือเพื่อบังตัวเองแต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหรเมื่อของมันมาเรื่อง
"อย่ามาตอแหลยัยตัวประหลาด แค่นี้มันไม่ได้ครึ่งของความเจ็บปวดที่หมู่บ้านเราได้รับหรอนะ"ลูกบ้านคนหนึ่งพร้อมกับปาขวกแก้มที่ถูกทุบให้เป็นครึ่งนึงทำให้มีปลายแหลมมากมายไปหามาคาร่า
มาคาร่าเบิกตาโพลงแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นบัง
ปึก!!!!
มาคาร่าไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เธอถึงลืมตาขึ้นมาดูแต่ภาพตรงหน้าทำให้เธอต้องเบิกตาโพลงอย่างตะลึง
"!!!!!!"
ภาพตรงหน้าคือลิลลี่ในมนุษย์กำลังยืนบังขวกแก้วให้เธอ ขวดแก้วมันกำลังเสียบอยู่ที่ท้องของลิลลี่
"อึก"
"ลิลลี่"มาคาร่าตกใจ
"ไอ้โง่มายืนบังทำไมล่ะ โดนแล้วก็สมควร"ลูกบ้านพูดอย่างหยุดหงิด
"จะมากไปแล้วนะ"นัตสึที่เริ่มเดือด
"พวกนายบังอาจมาทำร้ายคนในกิลล์เราได้ยังไง ถึงจะเป็นประชาชนแต่ถ้ามาทำร้ายกันแบบนี้แถมกล่าวหากันแบบผิด พวกเราจะไม่ทนแล้วนะ"เอลซ่าที่เริ่มเดือดเต็มที่พูดอย่างโมโห
"เอาสิเข้ามาเลยทุกคน จะได้รู้ว่ากิลล์นี้มันป่าเถื่อนทำร้ายคนธรรมดาไม่มีทางสู้"ผู้ใหญ่บ้านเยาะเย้ย เพราะดูเหมือนพวกเค้าจะถือไผ่เหนือกว่า
"หนอย"นัตสึกัดฟันอย่าเจ็บใจ จะทำร้ายก็ไม่ได้เพราะพวกเขามันประชาชนธรรมดาไม่มีเวทมนตร์อะไร ถ้าพวกเขาทำร้ายมันก็เป็นเหมือนการทำคนไม่มีทางสู้
"ไง ทีนี้จะทำไงล่ะหืม"พวกชาวบ้านเริ่มท้าทาย
"มาสเตอร์คะ"เอลซ่าขอความเห็นจากมาสเตอร์
"อืม ในเมื่อพวกเขาทำร้ายลูกๆของเราต่อหน้าต่อตาพ่อแม่มีหรือจะทนได้ ในเมือพวกเขาเป็นคนเรื่อมก่อน เราก็ไม่ต้องกลัวว่ามันจะผิดเพราะงั้นจัดการได้เลยเอลซ่า"มาคารอฟเอ่ย
"ค่ะ มาสเตอร์"เอลซ่าขานรับ
"ฮึ ได้ยินแล้วนะ ดูซิใครมันถือไผ่เหนือกว่ากัน"นัตสึผู้อย่างมีชัย
"หนอย"พวกชาวบ้านต่างพากันกัดฟัน เพราะทำอะไรไม่ได้ในเมื่อพวกเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
"ชิ ไปกลับพวกเรา "ผู้ใหญ่บ้านพูดอย่างเจ็บใจเมื่อทำอ่ะไรไม่ได้
"แต่ผู้ใหญ่ครับ"
"ฉันบอกให้กลับ"
"ครับ"ลูกบ้านขานรับแล้วเดินออกไป
"แล้วก็อย่านึกว่าพวกเราจะยอมง่ายๆ พวกเราจะกลับมาอีก"ผู้ใหญ่บ้านพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินออกไปเป็นคนสุดท้าย
"เฮ้ยเดี๋ยวก่อน มาเครียร์กันให้รู้เรื.........."นัตสึวิ่งออกไปเพื่อจะเครียร์กับคนพวกนั้นให้รู้เรื่อง แต่เมื่อเขาวิ่งออกไป ก็พบแต่ความว่างเปล่าไม่มีร่องรอยของการมาเยือนของคนจำวนมาแต่อย่างใด
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!
_____________________________________________________________
และแล้วก็แต่จบไปอีกตอน บอกตามตรงว่าเหนื่อยมากเลยปวดหลังก็ปวดเอวปวด ปวดไปหมด แต่เพื่อนักอ่านทุกคนที่อย่ากรูตอนต่าไปไรต์ก็จะพยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุดนะคะ ติชมได้ไรต์ไม่ว่า
ฝากคอมเม้นต์เพื่อไรต์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น