คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จุดเริ่มต้นของการมา...ที่พักพิง
พูดเรื่องของพวกเขามากละมาเข้าเรื่องกันนะหลังจากที่นัตสึพูดประโยคด้านบนแล้วฉันสังเกตุเห็นลูซี่หน้าซีดไปเลยน้ำตาเธอครอเบ้าไกล้ไหลเต็มทนฉันสงสารเธอจังแต่ที่ฉันต้องตลึงก็คือด้ายแดงที่ผูกนิ้วก้องของลูซี่ต่อกับนัตสึได้พอดีเลยแต่ที่แปลกก็คือนัตสึมีด้ายแดงอีกเส้นที่ไปผูกติดกับลิซาน่าตายละแย่แน่”มันไม่มีทางเป็นไปไดหรอกนัตสึเพราะไม่ว่านานแค่ไหนฉันก็ไม่สามารถรับความรู้สึกนายได้แต่มีอีกสองคนที่นายจะต้องเลือกถ้านายเลือกพลาดนายจะไม่มีทางได้ย้อนกลับไปเลือกใหม่อีกถึงมันจะต้องมีเสียใจแต่คนที่เสียใจที่สุดคือคนที่นายเลือกพลาดไปและนายอาจจะไม่ได้เจอเธออีก จบนะ ”ฉันพูดจบสายตาก็หันไปเห็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งมีหูมีหนวดตาหางยาวมันก็คือแมว
“น่ารัก”แค่นั้นแหละฉันก็กระโจนเข้าไปหาแมวตัวนั้นน่ารักอะ
“ชื่อไรจะเจ้าแมวน้อยที่น่ารัก”ลิลี่หน้าแดงทันทีหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย”ช ชื่อลินลี่”
“ชื่อนารักจังเลย นี่ๆลินลี่คุยอยากแปลงร่างเป็นมนุษย์มะ”
“ทำได้หรอ”ลินลี่ถามด้วยความแปลกใจ
“ได้สิ เอาล่ะนะ”
แป๊ะ
เกิดควันพุ่งขึ้นรอบตัวของลิลลี่หลังจากที่ควันเริ่มจางหายแล้วทุกคนในกิลด์ต่างตะลึงกันอีกครั้งเมื่อจากแมวนามลินลี่กลายเป็นผู้ชายที่น่าตาหล่อเหลาเอาการทำเอาสาวๆทุกคนในกิลด์ใจละลายทุกคน รวมเอซ่าด้วย(เจ๊แกก็เป็นไปกับเขาหรอเนี่ย//ไรต์//จะทำไมไอ้ไรต์ แล้วทำไมไม่ไปแต่งต่อหละ//เอซ่า//ออจริงด้วย//ไรต์)”เฮ้เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย”ลิลลี่ถามอย่างงงเพราะยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา”ออ ลิลลี่คุงเอากระจกไหม”มิร่าถามลิลลี่พอได้กระจกไปส่องแล้ว เจ้าตัวถึงกับตะลึงในความหล่อของตัวเอง (?)และเพิ่งสังเกตว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อทำให้เผยให้เห็นซิกแพ็กค์เป็นมัดๆที่ทำให้ผู้หญิงใจละลาย
”เป็นไงบ้างลิลลี่อยู่ในร่างมนุษย์เป็นไงบ้างล่ะ ตอนแรกนึกว่าจะน่าเกลียจแต่ที่ไหนได้ตอนออกมาหล่อดีนะแสดงว่านายเป็นคนที่หล่ออยู่แล้วเมื่อมาอยู่ในร่างมนุษย์เลยหล่อขึ้นไปอีกนะเรา”
มาคาร่าพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาก็ไม่ปาน’อะ เอาเสื้อไปใส่ซะเปลือยอยู่ได้อยากเป็นพวกโรคจิตหรือไง”มาคาร่าพูดขึ้นแต่ที่เธอพูดมันดันไปกระทบใครเข้า”นี่เธอหาว่าฉันโรคจิตหรอ”เกรย์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก ก็แน่สิเขาไปชอบให้ใครมาพูดแบบนี่กับเขา”ฉันพูดชื่อนายหรอนายถึงโต้กลับอะ”เจอคำตอบแบบนี้ทำเอาเกรย์เงิบไปเลยก็แน่หละ”หนอยยัยตัวประหลาดอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอว...เฮ้ย”เกรย์ตกใจที่จู่ๆมาคาร่าก็ร้องไห้ออกมา
มาคาร่า รายงาน
‘ตัวประหลาด’คำๆนี้เป็นคำที่ฉันเกรียดที่สุดเลยได้ยินทีไรรู้สึกเจ็บทุกที ทำไมใครๆก็เรียกฉันว่าตัวประหลาดกันไม่เข้าใจเลยฉันน่ะอย่ากจะเป็นเหมือนคนธรรมดาก็แค่นั้นแล้วน้ำใสๆก็ไหลลงมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอทันที่ที่วันหยดลงจะถึงพื้นมันได้เปลี่ยนจากน้ำเป็น อันมณีลักษณะกลมสีชมพูอ่อนตกลงสูพี้ท่ามกลางสายตาของทุกคน
เกรย์ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเลยเกิดมาเขาเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงร้องไห้ก็หนนี้เหละ(ไม่นับจูเบียเพราะชีเป็นคนที่เจ้าน้ำตาเป็นงานอดิเรก)
ทันไดนั้นราชันย์ที่ไม่มีบทเลยเริ่มร่ายเวทย์”บารามาเวีย”ราชันย์ร่ายเวทย์ใส่เกรย์แทบจะในทันทีที่น้ำตาของมาค่าตกลงสู่พื้น เขาคิดว่าจะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาทำให้คนที่เขารักร้องไห้เด็ดขาด
“แกต่อยฉันทำไมวะ”เกรย์ถามราชันย์ด้วยอารมณหงุดหงิดเอาการ
“นายทำให้คาร่าร้องไห้นายไม่ควรจะมีชีวิตอยู่อีก นายรู้ไหมว่าคำที่นายพูดออกมามันไปกระทบจิตใจยัยนั่นแค่ไหน ยัยนั่นหนะต้องถูกชาวบ้านหาว่าเป็นตัวประหลาดมากี่ร้อยครั้งรู้ไหม รู้ไหมยัยนั่นน่ะต้องเสียน้ำตาไปเท่าไร น้ำตาของยัยนี่มีค่า มหาศาลเกินกว่าอัยมณีใดๆในโลกด้วยซ้ำ เป็นสิงที่จะต้องปกป้องด้วยชีวิตไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้ยัยนั่นร้องไห้อีกเด็ดขาด ไม่ยั้งอย่าหาว่าไม่เตือน”
ราชันย์พูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์เสียสุดๆ แต่ไหนแต่ไรมาแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนท้ามาพูดกับมาคาร่าแบบนี้ไม่มีทางที่จะรอดไปง่ายๆหรอกแต่เห็นว่ามาคาร่าเพิ่งเข้ากิลด์มาใหม่เลยยังไม่อยากสร้างความปวดหัวให้ยัยนั่นเท่าไร เพราะยัยนั่นโกรธขึ้นมาเมื่อไรหละก็น่ากลัวแน่นอน ขอบอก
“นี่ที่ว่าโดนเรียกว่าตัวประหลาดมันหมายความว่ายังไงหรอ”เอรซ่าถามด้วยความสงสัย”ก็ยัยนี่น่ะ...”ราชันย์กำลังจะพูดต่อแก่ก็ถูกมาคาร่าร้องห้าม
“อย่าบอกเชียวนะ”มาคาร่าบอก
“แต่เราอยากรู้นี่นา”ลูซี่เสริม
“ขอโทษนะแต่มันไม่ได้จริง ความเจ็บปวดมากมายมันยากเกินที่จะพูดถึง”มาคาร่าตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าศร้อย เธอผ่านอะไรมาเยอะเกินไป
“งั้น...ให้เราช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดพวกนี้ได้ไหม”เอลซ่าเสนอ
“เออ ....จะดีหรอ”มาคาร่าถามอย่างชั่งใจ
“แฟรี่เทลน่ะเป็นเหมือนบ้าน เป็นที่พักพิงทุกคนในนี้เป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน นะ เธอมาอยู่ที่นี่เธอก็คือพวกพ้องในกิลด์แฟรี่เทลแห่งนี้ยังไงล่ะ”เอลซ่าพูด
‘อบอุ่น’อา...ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ นานจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ตั้งแต่ที่พ่อเขาหายตัวไป แม่ที่เคยแข็งแรงก็เริ่มล้มป่วยลง และจากเธอไปในที่สุด นานจังนะ
“ก็ได้ฉันจะเล่าให้ฟังทั้งหมด...เรื่องมันเรื่อมหลังจากพ่อขอฉันหายตัวไป แม่ฉันก็เริ่มล้มป่วงลงผู้คนในหมู่บ้านหาว่าฉันเป็นปีศาจเพราะว่า..ฉันน่ะเป็นคูกครึ่ง อย่างที่บอกท่านพ่อของฉันเป็นมังกรแต่แม่ของฉันน่ะ...ฮึก ท่านเป็นมนุษย์ ฉันที่เกิดออกมาจึงมีอะไรไม่ต่างจากตัวประหลาดยามวันเพ็ญ พระจันทร์ขึ้นก็กลายเป็นมังกรที่น่ากลัว ทุกคนในหมู่บ้านรังเกียจเรา หลังจากที่แม่เสียฉันก็ต้องอยู่ตัวคนเดียว โดนชาวบ้านขับไล่ให้ออกจากหมู่บ้าน ตอนแรกฉันไม่ออกไปพวกมันบอกว่าจะไปขุดหลุมศพ เอาศพแม่ฉันขึ้นมาแล้วเอาไปทิ้งแม่น้ำฉันไม่ต้องการแบบนั้นจึงจำเป็นต้องออกจากหมู่บ้านมา ใช้ชีวิตอยู่ในป่า ไม่มีที่ไปต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดียวแล้วอ้างว้างจนฉันได้มาเจอกับเด็กที่น่ารักทั้งหกคน ฉันได้สอนเวทย์เท่าที่จำได้ให้พวกเขาเอาไปใช้ป้องกันตัว หลังจากที่ฉันเดินทางไปเรื่อยเปื่ยงก็มีคนในหมู่บ้านจำนวนมากเดินทางมาหาฉัน บอกกับฉันว่าฉันเป็นตัวการที่ทำให้ครอบครัวพวกเขาตาย พวกเขาจะตามราวีฉันไปเรื่อยๆ ไม่มีการหยุดไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนจะหลบซ้อนตัวอยู่ที่ไหนพวกมันก็หาฉันเจอแทบทุกครั้งฉันไม่มีที่ไปจริงๆ”
ถึงตอนนี้มาคาร่าหลุบตาต่ำลง
“แฟรี่เทลคือที่พักพิงที่สุดท้ายที่ฉันจะฝากความหวังใว้เพราะท่านแม่บอกว่า ถ้าไม่มีที่ไปให้ไปเข้ากิลด์ที่แฟรี่เทลเพราะที่นี่จะเจอคนเก่งๆมากมายและจะได้เจอคนที่ฉันตามหาซักวัน...”มาคาร่าเล่าจบทุกคนในกิลด์พากันอึ้ง เพราะไม่คิดว่าเธอจะเจอเรื่องอะไรที่กดดันขนาดนี้ ไหนจะพ่อที่หายไป แม่ของเธอที่ตายไป เจอชาวบ้านขับไหล้อีก
ชีวิตเธอเจออะไรมาเยอะจริง
ตอนนี้ทั้งกิลด์ตกอยู่ในความเงียบ ไร้เสียงใด เอื้อนเอยออกมา แม้แต่เสียงนกร้องก็ไม่มี ราวกับที่นี่เป็นป่าช้าก็ไม่ปาน
“แล้วทำไมพวกนั้นต้องตามจองร้านจองผลานเธอด้วยล่ะทั้งๆที่เธอออกจากหมู้บ้านนั้นไปแล้ว”เอลซ่าเอ่ยทำลายคามเงียบ
"ไม่เป็นไรตอนนี้เธอก็มาอยู่ที่นี่แล้วไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอกสะบายใจได้ พวกเราจะดูแลเธอ
เองนะ"เอลซ่าพูด
"ได้จริงๆหรอ ฉันอยู่ที่นี่ได้จริงๆนะ"มาคาร่าถน้ำตาอาบแก้มด้วยความดีใจ
"แน่นอนเธออยู่ได้ไม่มีใครไล่เธอหรอก เราจะดูแลเธอเองนะ"ลูซี่พูดด้วยน้ำเสียงใจดี
"ขอบคุณขอบคุณจริง"มาคาร่าพูดขอบคุณพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
"เมื่อลูกของเราท้อ หรือเหนื่อยไม่มีที่พักพิงจงจำไว้เสมอว่าแฟรี่เทลคืบ้านของเจ้านะ"มาคารอฟ(ที่มาจากไหนไม่รู้พูด)
"มาสเตอร์คะ"มิร่าเรียก
"อืม ฉันรู้แล้ว ไม่เป็นไรที่นี่ยินดีต้อนรับเจ้าเสมอ มาคาร่า"
"ฮึก ขอบคุณค่ะมาสเตอร์ ขอบคุณ"มาคาร่าพูดพร้อมเอามือปิดปากเพื่อกลั้นสะอื้น
"เอาล่ะลูซี่ เธอพาเพื่อนคนใหม่ของเราไปพักนะ"มาคารอฟบอกลูซี่
"ค่ะมาสเตอร์"ลูซี่ขานรับมาคารอฟ
"ตามาสิมาคาร่าฉันจะพาเธอไปพักก่อนนะ"
"อื้มขอบคุณค่ะคุณลูซ๊่"
"ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ เรียกลูซี่เฉยๆเถอะ"
"อือ ลูซี่"มาคา่าพูดพรางยิ้มให้
ในขณะที่มาคาร่ากับลูซี่กำลังจะเดินออกไปประตูกิล์ก็ถูกเป็ดออกอย่างแรง
"ยัยตัวประหลาดมันอยู่ไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
2 be con ____________________________________________________________________
แหม จบไปแล้วกับอีกตอน บอกตามตรงตอนนี้ไรต์ใช้ความรู้สึกล้วนๆในการแต่ง บอกตมตรงมันบีบหัวใจไรต์สุดๆ พยายามแต่งออกมาให้ชีวิตมันรังถทเท่าที่พอจะทำได้
ตอนหน้าเราจะมาลุ้นกันมามาคาร่าและเหล่าแฟร่เทลจะทำยังไงกับบุคคลที่มาด้วยความแค้นแบบนี้ ติดตามได้นะคะ
ยังไงก็ช่วงเม้นต์ ติชมไรต์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น