fairy tail (love) การผจญภัยของเหล่าภูติ

ลำดับตอนที่ #9 : ดวงจิตของมนุษย์....อ้างว้าง

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!!!"

นัตสึตะโกนออกมา เมื่อเขาวิ่งออกมาเพื่อหมายจะต่อย หน้าหัวหน้าหมู่บ้านให้หายแค้นที่ทำกับมาคาร่า แต่ว่าพอออกมาพวกชาวบ้านหายไปอย่างไรร่องรอยไม่มีแม้แต่ร่องรอยการมาเยือเลย

"มาคาร่าพวกคนที่มามันหายไปไหนกัน"นัตสึกลับเข้ามาถามมาคาร่าที่กำลังนั่งทำแผลให้ลิลลี่ในร่างมนุษย์

"หายไปอย่างกับไม่ใช่มนุษย์เลยน่ะ"นัตสึพูดต่อ

"ก็พวกเขาไม่ใช่มนุษย์ไงล่ะ"มาคาร่าทำหน้าเครียด

"หมายความว่าไง แล้วไม่ใช่มนุษย์แล้วพวกนี้มันเป็นตัวอะไร"เอลซ่าถาม

"พวกเขาคือด้วงจิตที่มีความแค้นสะสมมากมายจนทำให้เราเห็นมันเป็นรูปเป็นร่างของมนุษย์ "

"แล้วพวกเราสามารถกำจัดมันได้ไหม"เกรย์ถาม

"ไม่ได้หรอกค่ะ ดวงจิตที่เต็มไปความแค้นนั้นไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ไม่มีทางดับลงได้ง่ายๆหรอค่ะ สิ่งที่พวกเขาต้องการคือทำให้ฉันอยู่ที่ไหนไม่ได้ให้เหมือนกับสิ่งที่พวกเขาเคยเจอ ง่ายๆคือเขาต้องการแก้แค้นจนกว่าจะพอใจจึงยอมไป"มาคาร่าพูดด้วยเสียงที่เศร้าศร้อย

"แล้วทำไมเธอไปปรดปล่อเข้าล่ะ ถ้าทำไม่ได้ให้พวกเราช่วยไหม"ลูซี่เสนอ

"ฉันเคยลองคุยกับพวกเขาแล้ว พยายามแล้วแต่พวกเขาก็ไมฟังเลย ที่ฉันทำได้คือ ต้องอดทนรับการกระทำที่รุนแรงพวกนี้เพื่อชดใช้ความผิดเหล่านั้น"

"แล้วทำไมเธอถึงต้องไปรับบาปเหล่านั้นแทนคนอื่นด้วยล่ะเธอไม่ไได้เป็นคนทำนี่"เอลซ่าถาม

"ไม่หรอความผิดของฉันก็มีเช่นกัน ครอบครัวของฉันสร้างปัญญหาไว้ให้พวกเขา ถ้าฉันไม่เกิดมา พวกเขาคงไม่ต้องมาเกรียจครอบครัวเรา พวกเขาทำแบบนี้ถูกแล้วแหละ ฮึก ปล่อยให้พวกเขาทำเถอะค่ะ ฮึก ถ้ามันจะช่วยลดความผิดบาปของคครอครัวฉันได้ฉันก็จะเป็นคนรับมันไว้เอง ไม่เป็นไรฮึก....ฮึกไม่เป็นไรจริงๆนะ"มาคาร่าพูดไปสะอื้นไป 

 ทุกคนสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้ได้ผ่านน้ำเสียงของเธอ

'เธอผ่านอะไรมาเยอะเลยซินะมาคาร่า'ทุกคนคิดพร้อมกัน

"เธออย่าทำเหมือนตัวเองเข้มแข็งนักสิทั้งที่เธอกำลังเจ็บปวดอยู่นะ เธอมีพวกเรา มีเด็กของเธอที่อยู่กับเธอ เธอไม่จำเป็นที่จะต้องรับความเจ็บปวดไว้คนเดียว แฟรี่เทลคือบ้าน คือครอบครัวของเธฮแล้วนะมีอะไรบอกพวกเราได้ ไม่จำเป็นต้องเจ็บคนเดียว"ลิลลี่ดึงมาคาร่าเข้าไปกอดแล้วพูดปลอดเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ระบายมันออกมาให้หมดสิความเจ็บปวดของเธอ เธอคงเหนื่อยมากสินะ"ลิลลี่พูด

"ฮึก ฮือ........................"มาคาร่าปล่อยโฮออมาดังๆอย่างไม่อายเพื่อปลดปล่อความทรมารความเหนื่อยอ่อน และอ่ออนล้าที่สะสมมาเป็นเวลายาวนาน
     
"ฉันเหนื่อย ฮึก เหนื่อยเหลือเกิน ฮือ............."
        นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้รับการปลอบใจ บนโลกนี้เธอคิดเสมอว่าไม่มี
ใครที่เข้าใจเธอจริง เธอจึงพยายามอย่างมากในการเรียนรู้ การต่อสู้ที่จะอยู่คน
เดียว  นานเหนือเกินที่ไม่มีคนมาถามว่าเธฮเป็นยังไงบ้าง  สะบายดีไหม เหนื่อย
หรือเปล่า มาตั้งนานตั้งแต่แม่เธอหายไปนาน นานจนเหมือนเธอ(แม่)ตายไปแล้ว  มันทำให้เธอต้องออกจากหมู่บ้านเพราะแรงกดดันจาดความเกรียจชังคงพวกคนในหมู่บ้าน ตอนแรกเธอร่อนเร่ไปเรื่อยไม่มีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง  จนเธอมาเธอมาเจอกับเด็กๆของเธอ ทำให้เธอมีควมสุขกับชีวิตมากขึ้น แต่เธอก็ยังเหงา ยังกังวล เพราะอายุไขของพวกเขามันช่างสั้นมากทำให้เธอเห็นการสูญเสียมามากมาย ความตายที่พรากคนที่เธอรักไปเสียหมด ทำให้เธอต้องดูแลและปกปองพวกเขาให้มากที่สุด เท่าที่สองมือของเธอจะทำได้  เธอจึงเลือกที่จะสร้างบ้านให้พวกเขาอยู่อย่างปลอดภัยโดยไม่คำนึงถึงพลังตัวเองเท่าไหร่  แต่เธอก็ไม่ได้กังวลอะไรกับมันมากนัก พยายามทำตัวให้มีความสุข ปิดกั้นความรู้สึกรักออกไป ทั้งๆเธออยากรัก อยากมีคนที่เธอรักและรักเธอ  แต่เธอทำไม่ได้  แต่เมือเธอมาที่แฟรี่เทล  เธฮกลับรู้สึกอบอุ่นถึงมันจะเป็นเพียงการที่เธอเพิ่งมา แ แต่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  นี่สินะที่เค้าเรียก
      
     ครอบครัว

หลังจากที่มาคาร่าร้องให้อย่างหนักต่อหน้าต่อตาคนทั้งกิลล์แล้วเธอสลบไปคาอกลิลลี่  ลิลลี่ที่ทำแผลเสร็จแล้วอุ้มมาคาร่า ไปที่เตียงในห้องพยาบาลของกิลล์ว่าเธอลงอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้คนที่หลับตื่นขึ้นมา แล้วห่มผ้าให้เธออย่างเบามือ เสร็จแล้วก็นั่งลงข้างๆกับเตียงของเธอ

       น่าแปลกที่ลิลลี่รู้สึกเป็นห่วงเธออย่างประหลาด ทั้งที่เพิ่งรู่จักกันแค่วันเดียวเท่านั้น  
     
      'มันเพราะอะไรกันนะ'ลิลลี่ได้แต่คิดทบทวนในใจเงียบ

ผู้หญิงคนนี้ผ่านอะไรมาเยอะกว่าที่พวกเรารู้


ด้านหน้าห้องพยาบาล

"นี่ๆฉันว่านะลิลี่ต้องชอบมมาคาร่าแน่ๆเลยถึงได้เป็นห่วงกันขนาดนั้น"ลูซี่กระซิบกรซาบกับเรวี่เพื่อนของเธอ

"นั่นสินะ แต่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงเองนะจะชอบกันเร็วขนาดนั้นเลยหรอ"เรวี่ถาม

"ก็ประมาณว่ารักแรกพบไงที่เจอหน้าปุ๊บตกหลุมรักปั๊บเลยไง"ลูซี่ก็ยังเมาส์ต่อไปอีก

"จริงหรอ ดีจังเลยลิลลี่จะมีแฟนแล้ว แต่ว่าเขาเป็นเอ็คซีดนะจะรักกันได้หรอ"เรวี่ยังถามต่อ

"เรวี่จังไม่รู้หรอว่า  ความรักมันไม่กำหนดเผ่าพันธ์ เพศ  หรืออะไรหรอ แค่รักก็พอ"ลูซี่พูด

"ลิลลี่นี่ดีจังเลย"เรวี่พูด

"ไม่เห็นดีซักนิด"กาซิลที่มาจากไหนไม่รู้เข้ามาในวงสนทนา

"ไม่ดียังไงหรอ "เรวี่ถาม

"ก็ถ้ามันมีแฟนเราก็จะไปทำภาระกิจน้อยลง อีกอย่างมันเป็นคู่หูฉันนะ"กาซิลโวย

"แต่มันก็ทำให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันนะกาซิล"เรวี่บอก

"แต่"กาซิลชั่งใจ

"ไม่ดีหรอ"เรวี่ทำหน้าน้อยใจ

"ดี ดีมากเลย ช่างมันเถอะมันจะมีแฟนหรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันมาเรวี่ก็พอ"กาซิลรีบเปลี่ยนใจมาเข้าข้างเรวี่ทันที(คนหรือจิ้งจกวะเปลี่ยนสีเร็วเวอร์)
     
      และทั้งคู่ก็คุยกัน  หนุงหนิงไม่สนใจโลกภายนอกอีกเลย


     อาเมน


(แล้วบทฉันละหายไปไหนยัยโบต๋น:ลูซี่  /เงียบไปยังตัวประกอบประจำตอน เดี๋ยวไม่ให้มีบทเลยหนิ:โบตั๋น  /ยอมแล้วจ้า:ลูซี่)

_____________________________________________________________

จบไปแล้วกับอีกหนึ่งตอน  ขอให้ทุกท่านเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ  แล้วจะรีบมาอัปให้น้า