คุณชายเย็นชามัดใจยัยสาวมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #2 : วันเเห่งตวามวุ่นวาย

 ตอนที่ 2 วันแห่งความวุ่นวาย

กริ๊ง   กริ๊งงงงงง   กริ๊ง

เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลา  7.30 น. เป็นเวลาเช้าทำให้คนที่อยู่ในชุดนอนรูปหมีน้อยบนเตียงที่นอนอยู่ไม่อยากตื่นต้องตื่นขึ้นมาอย่างหน่ายๆ  วันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนของอาที่ดูแลอยู่ในฐานะ ผ.อ ซึ่งเป็นโรงเรียนติดอันดับของโลกและมีขนาดใหญ่  ที่มีแต่พวกลูกคุณหนู  คุณชาย มาเฟียเรียนอยู่ซึ่งเน้น     มาตรฐานความปลอดภัยเป็นหลักจึงมีกำไรที่ดีโดยเฉพาะการผูกมิตรกับพวกมาเฟียแก๊งอื่นๆและเป็นที่ไว้วางใจทำให้ลูกหลานมาเรียนที่นี่มีแต่พวกลูกคุณหนู  คุณชาย มาเฟียเท่านั้นไม่รวมเด็กนักเรียนทุน

“พุดดิ้งตื่นยัง”เสียงของอาเรียกดังมาจากข้างล่าง

“ค่า”  ฉันแต่งตัวเสร็จ อ้อลืมบอกไปว่าเครื่องแบบโรงเรียนนี้เป็นชุดเสื้อนักเรียนแขนสั้นมีเอกลักษณ์อย่างหนึ่งคือตรงปกคอเสื้อมีเข็มกัดประจำโรงเรียนรูปราชสีห์และมีเนคไทสีดำกระโปรงสั้นเลยหัวเข่าไปคืบนึงสวมทับพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำคล้ายสูท

ฉันเดินลงมาข้างล่างเจอคุณอาอยู่ในไปรเวทที่สบายแต่ก็ทำให้อาดูเท่มากขึ้นกว่าอายุซึ่งอาฉันอายุแค่27 ปีเป็นอาที่อายุน้อยที่สุดของโลกแน่ๆเลย แถมหล่อ รวยเพอเฟกค์มาก ถ้าไม่ติดเป็นอาหลานฉันคงไม่ปล่อยไว้แล้วละนะ

“เสร็จแล้วหรอครับคนสวย”

“ปากหวานจังอาใครไม่รู้น่ารักจังเลยนะคะชิน”อะไรเขานะเอ๊ะว่าแต่จินหายไปไหนนะ

“แล้วรักป่ะล่ะ   มองหาจินอยู่หรอ…เห็นว่ามีประชุมด่วนนะ”เออ  ฉันนี่อึนกับคำพูดของชินจัง

“เปล่า หนิคะไปกันเถอะค่ะ”ฉันพูดพลางเกาะไหล่คุณอาไป

โรงเรียน

ฉันลงก่อนจะถึงโรงเรียนเพราะฉันเข้ามาในฐานะคุณหนูผู้สืบสายเลือดราชวงศ์ที่เก่าแก่และเหลือรอดเพียงคนเดียวของตระกูลซึ่งไปเรียนที่ญี่ปุ่นตั้งแต่ 4 ขวบหลังจากแม่ตายก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย

พอฉันชั้นเดินเข้ามาก็ถูกมองไม่ขาดสายมีทุกสายตาของพวกผู้ชายที่มองมาบอกได้ถึงความต้องการได้อย่างปิดไม่อยู่ส่วนพวกผู้หญิงบ้างคนก็รู้สึกถึงแรงอิจฉา อ่าว่าแต่เราอยู่ห้องอะไรนะ                         

  ฉันคิดไปพลางเดินไปอย่างงงๆกับเส้นทางของโรงเรียนแห่งนี้เพราะความใหญ่โตและซับซ้อนทำให้หลงง่ายมาก

โอ๊ย!

ฉันร้องออกมาอย่างหัวเสียเพราะถูกใครก็ไม่ รู้ชนอย่างจังแถมล้มก้นจ้ำเบ้าบวกกับหลงทางจึงทำให้โมโหง่ายมาก

“ขอโทษนะ”น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นให้ความรู้สึกที่เย็นยะเยือกอย่างน้ำแข็ง  แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกหลงไหลกับน้ำเสียงนั้นอย่างประหลาด

“ไม่เป็นไร”พอฉันพูดจบก็เงยหน้าไปสบกับ เขาคนนั้นที่ชนฉันมีใบหน้าราวกับเทพบุตร (เวอร์ไปแล้ว) มันทำให้ฉันหยุดทุกอย่างไปชั่วขณะราวกับถูกแช่แข็ง

“หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก”เขาพึมพำบางอย่างโดยที่ฉันไม่ได้ยินและเดินจากไปโดยเหลือกลิ่นของเขาให้รู้สึกที่สดชื่น สบาย โรคจิตหรือเปล่าเนี่ยเรา

เฮ้ย ! ลืมถามทางเลยเราจากนั้นฉันก็เดินต่อไปเรื่อยๆจนเจอกับสวนหย่อมที่ใช้ไว้พักผ่อน

ฉันจึงนั่งลงพักอย่างเหนื่อยเพราะเดินรอบโรงเรียนเนี่ยแหละไม่รู้ใครเป็นคนสร้างเนี่ยเออลืมไปอาเราเองนี่น่า

“ทำไรอยู่คุณหนู” เสียงเอ่ยกระซิบข้างหูฉันอย่างแผ่วเบา ฉันรีบหันหน้าไปมาทันทีด้วย สัญชาติญาณ

“ โธ่เอ้ย!พี่โซเองฉันก็คิดว่าใครที่ไหน”พี่โซมองฉันอย่างอ่อนโยนและนั่งลงอย่างเงียบๆแต่ก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นความสงสัยแทน

“เธอต้องการอะไรกันแน่พุดดิ้ง? ทำไมเธอต้องกลับมาก่อนเวลาอันควรด้วย?”พี่โซถามอย่างสงสัยและอยากรู้เหตุผลซึ่งเป็นเหตุผลที่ฉันบอกไม่ได้

“ฉันก็แค่ต้องการ....กลับมาอยู่ที่นี่เนี่ยแหละคะก็เท่านั้นแหละ”

“…..”โซ

“อย่ากังวลสิคะเดี๋ยวแก่ไม่ รู้นะ เห็นมั้ยหน้าย่นแล้ว ยิ้มหน่อยซี่ น้า น่า”ฉันพูดอย่างร่าเริงพลางใช้มือดึงแก้มทั้งสองข้างของโซ จนแดง

“ โอ๊ย เจ็บพอแล้วเชื่อแล้วเดี๋ยวย่น จริงๆหรอกฮึ พี่เชื่อใจเราก็ได้...ว่าแต่เราว่าพี่ว่าแก่ หรอเด็กแก่แดด”พี่โซพูดพลางบี้หน้าฉัน   แต่ว่านะพี่โซการไว้ใจใครสักคนมันก็ทำให้เราเจ็บได้เหมือนกัน

“เชื่อใจคนง่ายจังน่ะคะ”

“พี่ไม่ได้เชื่อใจใครง่ายซะหน่อย   แต่พี่เลือกที่จะเชื่อใจคนๆนั้นเพราะพี่ไว้ใจเขาตั้งหาก^ ^”ฮึก คำตอบของพี่โซทำให้ฉันถึงกับจุกอึดอัดพูดไม่ออก ความรู้สึกผิดเริ่มถากโถมมาเรื่อยๆ

“เออพี่คะ”

“อะไรหรอครับคุณหนูคนสวย”พี่โซถามอย่างปากหวานต่อพร้อมทำหน้าสงสัย

“ว่าแต่ว่า    ห้องเรียนฉันอยู่ที่ไหนหรอ แฮ่ๆ^ ^”ฉันพูดอย่างอายๆกับความซุ่มซ่ามพลางเกาหัวแก้เขิน

“จริงๆเลยน่า ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ คุณหนูพุดดิ้ง”พี่โซพูดอย่างเอ็นดู

“โถ่พี่คะมันก็ต้องมีบ้างสิ” ฉันพูดอย่างงอนๆ

“ป่ะเดี๋ยวพี่พาไปเอง”พี่โซจูงมือฉันเดินไปถึงห้อง

“ขอบคุณค่ะ  จุ๊บ ”ฉันพูดขอบคุณพร้อมจุ๊บแก้มพี่โซ

“บาย”

“ค่ะ”

“นักเรียนเงียบๆหน่อย  วันนี้ครูขอแนะนำนักเรียนใหม่ที่พึ่งย้ายมาจากโรงเรียนไซโคชื่อดังของญี่ปุ่น และเป็นนักเรียนทุนของที่นี่ด้วยคะ แนะนำตัวสิคะ”อาจารย์สาวสวยหมวยอึมหันมาพูดแล้วยิ้มๆ

“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อ  พุดดิ้ง   ฮากลูเอล ฝากตัวด้วยนะ”ฉันแนะนำตัวเสร็จก็ต้องเจอกับพวกปลาไหลหน้าหม้อและพวกเลสเบี้ยนที่ทำตาเยิ้มจนน่ากลัว                                                     ( นี่น้ำลายไหลแว้วเช็ดหน่อย:คิดในใจ)

“เออ ที่นั่ง....”ฉันหันไปถามครู

“ที่ว่างตรงกลางเลยคะ”โหเด่นโคตรโดนรุมตาย

“อ้าวพุดดิ้ง”เสียงทักของคนอยู่หลังห้องเป็นใครมิได้นอกเสียจากเจ้าเพื่อนสมัยเด็กอย่างโชนั่นเองซึ่งกลายเป็นจุดเด่นของห้อง

“รู้จักกันหรอคะ งั้นนายโชครูฝากพุดดิ้งด้วยนะ”ครูพูดจบฉันก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะข้างๆโช

“มีหนังสือมั้ยพุดดิ้ง”โชถามขึ้น

“มีแต่ขี้เกียจหยิบดูด้วยละกัน’’ฉันพูดพร้อมเอื่อมมาดูหนังสือกับโช

กริ๊งงงง

เสียงออดบอกเวลาจบคาบเรียนดังขึ้นทำให้ฉันรู้สึกดีมากอย่างบอกไม่ถูกแต่เมื่อครูออกไปก็อยากเป็นลมเมื่อต้องเจอกับฝูงผู้คนที่เข้ามาล้อมเป็นวงกลมจนอึดอัด(จะล้อมไรนักหนาเนี่ยร้อน)

“ มีแฟนยัง”ผู้ชายคนแรกถาม

“นั่นสิ มีแฟนยัง”ผู้ชายคนที่2

“ยัง”

“อยู่ที่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้างละแม่นักเรียนทุน”ผู้หญิงคนที่1ถามอย่างประชดประชัน

“ใช่คงจะอับจนหนทางเรียนต่อเลยสินะ”คนที่2

“ถ้าต้องการเงินมาหาฉันได้ที่ห้องได้นะรับรองเยอะกว่าที่เธอต้องเป็นนักเรียนทุนอีก”ผู้ชายคนที่3

“ขอโทษนะคะถ้าพวกคุณจะล้ำเส้นโดยที่เห็นว่าฉันเป็นนักเรียนทุนยากจนละก็โปรดอย่าเข้าใจผิด ทุกคนต่างเท่าเทียมกันและทุกคนไม่สามารถเลือกที่จะเกิดได้แต่เลือกที่จะเป็นคนดีได้ถึงฉันจะอับจนไร้หนทางยังไงฉันก็ยังมีสมองที่สามารถมายืนอยู่ที่จุดเดียวที่คุณยืนได้ส่วนเรื่องเงินฉันว่าฉันมีมากพอที่จะเลี้ยงตัวเองได้ ขอตัวก่อน”นางเอกจ๊ะนางเอก โฮะๆฉันลุกขึ้นมาอย่างหัวเสียวันแรกก็มีเรื่องแล้ว  แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย

“กรี๊ด”พอออกมาจากห้องก็ได้ยินเสียกรี๊ดโวยวายดังห้องเลย คนบ้าป่าวอ่ะ พุดดิ้งอยากเรียนกับคนปกตินะ

ติดตามตอนต่อไป(หนูพุดดิ้งมาแรง)

เปลียนเเปลงนิดหน่อย