คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : WEREWOLF
ทั้งสองได้พบหน้ากันน้อยลง ลูปินค่อนข้างจะหลบหน้าท็องส์อยู่บ่อยๆ ท็องส์เองก็มีงานยุ่งที่กระทรวง และไม่ค่อยแวะมาที่กริมโมเพลชอย่างเช่นทุกที ซีเรียสนั้นหยั่งรู้ และเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่าง และเขาก็อยากให้เพื่อนรักสมหวังกับความรักในครั้งนี้
นอกจากเวลางาน ลูปินก็จะปลีกตัวมาหาเขาบ่อยขึ้นด้วยท่าทางเงียบเฉียบ ไม่ยิ้มแย้มเหมือนเก่า
“นายฟังฉันอยู่ไม่เนี่ย จันทร์เจ้า ฉันไม่ได้มีเพื่อนเป็นตอไม้นะเฟ้ย”ซีเรยสทำหน้าบูดบึ้ง กับท่าทางเหม่อลอยของเพื่อน
“ฉันเห็นด้วยกับนาย เท้าปุย”นับวันจะยิ่งเหมือนมันดังกัสเข้าไปทุกที แต่ผิดตรงที่เจ้านี่หัวใจมันด้านชา
“นายเห็นด้วย ใช่ มันก็สมควรแล้วที่นายจะเปิดใจรับใครเข้ามาบ้างเสียที โดยเฉพาะคนที่เขาก็ยอมรับนายได้”
“ซีเรียส ฉันพูดกับนายกี่รอบแล้ว ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับ...ฮือ”ลูปินดูขึงเครียดทุกครั้งงที่พูดเรื่องนี้
“แต่ท่าทางของนายมันบอก ไม่มีเหตุผลเลยสักนิดที่นาย...”
“ก็เพราะฉันเป็นมนุษย์หมาป่า แก่ๆ จนๆ ที่ใครๆก็ไม่อยากจะคบหาสมาคมด้วย นี่แหละเหตุผล”ลูปินก้มหน้ามองมือตัวเอง
“แต่ท็องส์ไม่ได้รังเกียจสิ่งที่นายพูดมาสักนิด”
“เธอยังไม่ได้เห็นตอนฉันกลายร่างนะสิ ฉันจะยินดีมาก ถ้าเธอจะ...คนที่เพียบพร้อมกว่านี้ ไม่ใช่ฉัน”ลูปินลุกขึ้นเดินออกไปทางประตู
“หวัดดีซีเรียส รีมัส อยู่รึเปล่า”เย็นวันนั้น ท็องส์ก็มาที่กริมโมเพลช
“เจ้าบ้านั่นออกจากบ้านไปตั้งแต่บ่าย ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”
“แล้วเขาทานยารึยัง”ท็องส์ยิ้มเจื่อนๆ
“ตายแล้วสงสัยมันจะลืมกินยา...กรรมแล้วไง ไปเตร็ดเตร่ข้างนอก เกิดกลายร่างขึ้นมาไม่เกิดโศกนาฏกรรมกลางกรุงหรอเนี่ย...ท็องส์เธอรออยู่ที่นี่ระหว่างฉันไปตามหา เผื่อรีมัสจะกลับมา”ซีเรียสควานหาขวดยาในกระเป๋าลูปิน
“ฉันจะไปกับคุณ รีมัสบอกไหมว่าจะไปไหน”ท็องส์ก้มดูนาฬิกา 5 โมง 45
“มันไม่ได้บอก เอางี้เราแยกกันหา ท็องส์!เอายาไป แล้วอีก10นาทีเจอกัน”
“ตกลง”ซีเรียสแปลงร่างเป็นสุนัขสีดำวิ่งหายไป
ท็องส์เริ่มออกตามหาด้วยหัวใจที่ประหวั่นวิตก เธอขี่ไม้กวาดวนหาไปทั่วเมืองแต่ก็ไม่พบ
‘พระอาทตย์ใกล้จะตกแล้ว รีมัสคุณอยู่ที่ไหน’แต่แล้วเธอก็พบเขาไนช่วงวินาทีสุดท้าย
เขาหลบอยู่ในซอกมืดๆเพราะรู้ตัวดีว่าใกล้จะกลายร่างแล้ว
“รีมัส คุณต้องกินยาเร็วเข้า”ท็องส์ส่งขวดยาให้รีมัส ลูปินกระดกเข้าไปจนหมดขวด
“ท็องส์! หนีไป เธอจะตกอยู่ในอันตราย หนีไป”ลูปินแทบจะพยุงตัวเองไว้ไม่ไหว เนื้อตัวเริ่มสั่นเทา เขาดูทรมานมากขวดยาหลุดจากมือ
“รีมัส”ท็องส์จ้องมองลูปินซึ่งเริ่มมีเล็บเขี้ยวงอกออกมา ขนรุงรังสีน้ำตาลงอกจนคลุมเต็มตัว นัยน์ตากลายเป็นสีแดงเกรี้ยวกราดดูน่ากลัว จ้องมองมาทางเธอ เสียงเห่าหอนดังก้องออกมา
ลูปินในร่างหมาป่าไม่สามารถควบคุมร่างตัวเองได้ สัญชาตญาณสั่งให้เขากระโจนเข้าใส่เธอ เล็บแหลมคมขูดโดนผิวเนื้อส่วนแขนและเสื้อคลุมของท็องส์ เธอตัวสั่นเทาด้วยความกลัวร่างหนักๆของมนุษย์หมาป่ายังคงค่อมร่างเธอไว้ ไม่ปล่อยให้หลุดไปไหน ท็องส์จ้องมองลึกเข้าไปในตามัน สิ่งที่เห็นคือน้ำใสๆ
แต่ก่อนที่มันจะได้ฝังเขี้ยวลึกลงไปยังซอกคอขาว สุนัขสีดำตัวใหญ่ก็กระโจนเข้ากระแทกมันเต็มแรง ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่นาน ก่อนยาจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วมนุษย์หมาป่าค่อยๆสงบลง
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ”สุนัขสีดำแปลงกลับไปเป็นซีเรียส “ถ้าฉันมาช้าอีกนิด เธอคงตกเป็นเหยื่ออันโอชะของมันแน่
ท็องส์”
“รีมัสๆ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”ท็องส์วิ่งตรงไปยังร่างมนุษย์หมาป่าที่นอนแน่นิ่งอย่างไม่นึกเกรงกลัว
“ให้ตายเถอะ เราล่ะอุตส่าห์ช่วยชีวิตไว้ แต่กลับไปห่วงมนุษย์หมา.ป่า..มันไม่เป็นไรหรอกท็องส์ แค่สลบไปเท่านั้นเอง”ซีเรียสทำท่าน้อยอกน้อยใจ
“ขอบคุณซีเรียส”
“รีบพามันกลับเถอะ ก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า”
พวกเขาพาลูปินในร่างมนุษย์หมามาไว้ในห้องรับแขก ท็องส์ยังคงยืนยันที่จะอยู่เฝ้าลูปินไม่ว่าซีเรียสจะไล่เท่าไรก็ตาม ก็ไม่ยอมกลับ
“ถ้าฉันมีแฟนอย่างเธอนะท็องส์ ป่านนี้รักตายเลย เจ้าโง่รีมัสนี่สิ ไม่ได้เข้าใจอะไรเลย ฉันยังสงสัยว่ามันมีหัวใจรึเปล่า”
“ฮึๆ ฉันก็ทำในฐานะเพื่อนเท่านั้นแหละ รีบไปนอนเถอะซีเรียส คุณเองก็เหนื่อยมามากแล้ว ขอบคุณนะ”ท็องส์ยิ้มให้ด้วยใบหน้าอิดโรย
“ฝากดูแลเจ้าโง่เง่านี่ด้วยแล้วกัน”
ซีเรียสออกไปจากห้อง เหลือเพียงหญิงสาวที่นั่งอยู่กับมนุษย์หมาป่าตามลำพัง
“รีมัส...อย่าทิ้งฉันไปนะ...ฉันต้องการคุณ”ท็องส์กอดแผงคอของมนุษย์หมาไว้ แล้วก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ลูปินตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเช้าตรู่ ความรู้สึกแรกที่รับรู้ คือเขาไม่ได้อยู่ในร่างเจ้าตัวมีขนแล้ว ความรู้สึกที่สองคือใครบางคนนอนพิงอยู่ที่อกของเขาอยู่ ลูปินก้มลงมองร่างเล็กนุ่มนิ่มที่นอนซุกอยู่ที่อกของเขา
แล้วหัวใจก็เกิดอาการชักกระตุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้นกับเขา เกิดอะไรขึ้นกับท็องส์ เกิดอะไรขึ้นกับคนอื่น
ลูปินมองสำรวจร่างเธอให้เต็มตา เสื้อคลุมบางส่วนมีรอยขีดข่วน นัยน์ตาสีดำมองเรื่อยลงมาจนถึงต้นแขนที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ อารมณ์ต่างๆเกิดขึ้นปนเปในจิตใจ ทั้งโกรธตัวเอง ทั้งเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปกับท็องส์ และความรู้สึกแปลกๆที่ซ่อนลึกอยู่ในจิตใจ
ลูปินถกแขนเสื้อท็องส์ขึ้น ค่อยๆแกะผ้าพันแผลออก
ท็องส์สะดุ้งตื่นขึ้น “รีมัส!”เธอดึงแขนข้างที่เจ็บออกจากการเกาะกุมเขยิบตัวออกห่างอย่างเขินอาย “คุณยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ”เสียงของลูปินกราดเกรี้ยวจนท็องส์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ถึงแม้นัยน์ตาจะกลับเป็นสีดำสนิทแล้วแต่ทำไมมันช่างดูน่ากลัวกว่าเมื่อคืนนี้อีก “ท็องส์ ฉันบอกให้เธอหนีไป ทำไมไม่หนี เกิดถูกฉันกัดขึ้นมาแล้วจะทำไง”
“ถ้าฉันโดนกัด ฉันก็จะได้เป็นแบบคุณงะ...”ท็องส์พุดติดตลกแต่ยังไม่ทันจบประโยคดี
เพี้ย!!เร็วกว่าจะยั้งไว้ได้ ฝ่ามือของชายหนุ่มก็ฟาดลงบนแก้มของหญิงสาว ส่งผลให้เธอถึงกับหันไปตามแรงมือ
ลูปินเองก็ตกใจกับสิ่งที่ทำลงไป ทำไมเขาถึงทำอย่างนั้นลงไป เขาไม่เคยควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนี้นิ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา ไม่สิมันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจเขาต่างหาก
ความเจ็บบนใบหน้าไม่เท่ากับในหัวใจ น้ำตาหยดใสๆค่อยๆเอ่อคลออยู่ในดวงตาของท็องส์
“เธอไม่เข้าใจ...ท็องส์”ลูปินหันมองไปทางอื่น เขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ โดยเฉพาะเขาเป็นคนทำให้เธอร้อง
“ไม่เข้าใจงั้นเหรอ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเนี่ยยังเรียกว่าไม่เข้าใจอีกหรอ อย่างไหนล่ะที่คุณเรียกว่าเข้าใจ ฉันเป็นห่วงคุณมาก จนแทบบ้า”ท็องส์ระเบิดออกมา
“คุณต่างหากที่ไม่เคยเข้าใจอะไรฉันเลย...คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันต้องการอะไร...ฉันต้องการคุณ ได้ยินไหมรีมัส ฉันต้องการคุ...”เธอคงพูดได้เพียงแค่นั้น เพราะลูปินใช้ริมฝีปากปิดปากเธอเสียแล้ว ชายหนุ่มบดจูบรุนแรงด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นในจิตใจ
เขาไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้อีกแล้ว โกรธร่างมนุษย์หมาป่าที่ทำร้ายเธอ โกรธท็องส์ที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกจริงๆของเขา โกรธฟ้าที่มอบชีวิตน่ารังเกียจอีกด้านมาให้เขา และเกลียดใจตัวเองที่ไม่อาจทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองได้
ท็องส์พยายามจะขัดขืน แต่เธอก็ทำได้แค่เพียงยึดหัวไหล่ของลูปินไว้ ท็องส์สั่นเทิ้มไปทั้งกาย ไม่เคยคิดว่าการจูบจะทำร้ายเธอได้มากขนาดนี้ ร่างทั้งร่างพันอ่อนยวบไม่มีแรง ปล่อยให้อีกฝ่ายรุกล้ำอยู่ฝ่ายเดียว ใจเจ้ากรรมก็เต้นซะโครมครามอย่างกับจะหลุดออกมาให้ได้ กลัวเขาจะไม่รู้รึไงว่าเธอหลงใหลเขามากแค่ไหน
ผ่านไปกี่นาทีไม่มีใครรู้ อารมณ์ในใจค่อยๆอ่อนลง และรสจูบก็แปลเปลี่ยนเป็นความหอมหวาน หยิบยื่นให้กับเธอ แทนคำว่าขอบคุณ
ลูปินถอนจูบออก เขาหายใจรุนแรง เลือดสูบฉีดแดงซ่านขึ้นมาบนใบหน้า
“แอกซีโอ กล่องปฐมพยาบาล”ลูปินโบกไม้กายสิทธิ์ แล้วสิ่งของที่ต้องการก็บินหวือเข้ามาในห้อง
ชายหนุ่มจัดการทำแผลให้เธอ
ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ จนกระทั้งลูปินพูดขึ้นในที่สุด “เธอโดนฉันกัดรึป่าว”ท็องส์เพียงแต่ส่ายหน้าน้อยๆ “แล้วเจ็บตรงไหนอีกไหม”
เธออยากจะพูดออกไปว่าตรงหัวใจนี่ไง แต่ก็ทำได้แค่ส่ายหน้า
“ฉันเสียใจกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นท็องส์ ทั้งที่เธออุตส่าห์ช่วยฉันไว้แท้ๆ ฉันนี่มันแย่จริงๆ”ลูปินเสกเรียกถุงน้ำแข็งให้เธอเอามาประคบแก้มที่บัดนี้มีรอยแดงบวมๆ
“ใช่!...คุณนี่มันแย่บรมโคตรเลยรู้ไหม”ท็องส์แอบประชด แต่มันก็ทำให้อีกฝ่ายแอบลอบยิ้ม เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เย็นชาใส่อย่างที่เขากลัวว่าจะเป็น
“ฉันแค่ไม่อยากให้เธอตกอยู่ในอันตราย แล้วทีหน้าทีหลังก็หัดฟังซะบ้าง”ลูปินกลับมาใช้น้ำเสียงธรรมดา
“เป็นห่วงฉันก็พูดออกมาตรงๆดีกว่า”ท็องส์เชิดปากขึ้นแอบยิ้มนิดๆ
“ใช่ เพราะเธอก็เป็นส่วนหนึ่งในภาคี ฉันถึงต้องห่วง”ท็องส์หุบยิ้ม
“ภาคีๆ พูดเป็นอยู่แค่เรื่องเดียวรึไง รีมัสงี่เง่า”เธอเน้นเสียงหนักตรงคำสุดท้ายก่อนลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
“แล้วจะไปไหนน่ะ”ลูปินลุกเดินตาม
“หมดธุระแล้วนิ จะอยู่ให้รกหูรกตาคุณทำไม”มีท่าทางน้อยใจนิดๆเจือมาในน้ำเสียง
ลูปินเดินตามไปส่งที่ประตู
“ขอบคุณนะท็องส์”ลูปินยิ้ม
รอยยิ้มของคนๆนี้ส่งผลต่อหัวใจเธอทุกที พลันเต้นแรงผิดปกติ ท็องส์ออกจากกริมโมเพลชไปด้วยอาการกลั่นยิ้ม ‘ถึงคุณจะบอกว่าห่วงเพราะฉันเป็นหนึ่งในภาคี แต่ริมฝีปากนั้นคุณคงไม่ได้มอบให้ฉันเพื่อภาคีใช่ไหม’
ลูปินเดินกลับเข้ามาในห้องครัวด้วยจิตใจที่ว้าวุ่นอีกครั้ง เขาไม่เคยใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อน ไม่เคยโกรธใครได้มากขนาดนี้ ไม่เคยห่วงใครได้มากขนาดนี้ และไม่เคยลงโทษใครด้วยการ ‘จูบ’
“เขาเรียกว่า ‘ความรัก’ไงล่ะ...รีมัส เหมือนอ่านใจเขาออก ซีเรียสเดินมาในห้องครัวแล้วเปรยออกมาดังๆ
“นายจะเป็นห่วงคนๆนั้นจนเป็นบ้าเป็นหลัง โกรธตัวเองที่ทำให้เธอเจ็บ หวั่นไหวกับคำพูดหรือท่าทาง และอยากจะปกป้องเธอเหมือนเป็นเจ้าของ”
“ฉันก็แค่เอ็นดูท็องส์เท่านั้นแหละ”ลูปินใช้ประโยคเดิมๆปิดกลั้นใจตัวเอง แต่มันกลับก้องสะท้อนในหัวของหญิงสาวที่เผอิญเดินกลับมาเอาของ รอยยิ้มเมื่อครู่พลันหายไป ‘คุณก็แค่เอ็นดูฉันเท่านั้นแหละ...จูบอ่อนหวานเมื่อกี่ ก็คงจะเป็นความเอ็นดูของคุณด้วยซินะ...รีมัส’
ความคิดเห็น