คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขาดฉันไปแล้วเธอจะรู้สึก
คืนหนึ่งหลังวันพิจารณาคดีของแฮร์รี่ ท็องส์เดินทางกลับมาที่กริมโมเพลช แต่ก็ไม่ทันร่วมรับประทานอาหารกับทุกคน ในห้องครัวคงเหลือเพียงลูปินที่นั่งเขียนรายงานอยู่
“กลับมาแล้วหรอท็องส์ เธอกินอะไรมารึยัง” ลูปินเสกให้ข้าวของๆเขาที่วางระกะระกะบนโต๊ะหายไป เพื่อที่ท็องส์จะได้มีที่ว่าง
“ยังเลย ฉันไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงหิวจนไส้แทบขาดอยู่แล้ว” ลูปินเดินไปตักสตูในหม้อให้ท็องส์
“โอ้ ขอบคุณรีมัส”ลูปินส่งจานสตูให้เธอแล้วนั่งลงตรงข้าม “รีมัสคุณรู้ข่าวรึยัง” เหมือนมีเครื่องหมายคำถามผลุดขึ้นอยู่เต็มหัวลูปิน
“ข่าวอะไร
“อัมเอิลออ”ท็องส์กลืนอาหารลงคอ “มอบหมาย งานให้เราทำ”เธอซดน้ำตามอึกใหญ่
“งานอะไรกัน”ลูปินเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“คือ...ฉันต้องไปสืบเรื่องนายมัลฟอย กับ ฟัดจ์ แต่ดัมเบิลดอร์คิดว่าควรจะให้คุณช่วย รีมัส คุณก็รู้ ว่าฉันนะจอมซุ่มซ่าม แต่ถ้ามีคุณคอยช่วยก็น่าวางใจหน่อย”
ลูปินหยุดคิด ก่อนตอบตกลง “ได้สิ...ถ้ามันเป็นสิ่งที่ช่วยภาคีได้ฉันก็จะทำ”
“ขอบคุณๆมากรีมัส”
แล้วทั้งคู่ก็เริ่มทำงานด้วยกัน เป็นคู่หูดูโอ้คู่ใหม่ของภาคี
“หวัดดีรีมัส”เสียงใสแจ๋วของท็องส์เอ่ยทักคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วในห้องนั่งเล่น
“หวัดดีท็องส์”ลูปินเงยหน้าขึ้นยิ้มแล้วกลับไปทำงานของเขาต่อ
“ทานอะไรรึยัง ฉันซื้อของกินมาฝาก” ท็องส์ยกของถุงใหญ่ 2 ถุงขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“รีมัสไม่ใช่อย่างนั้นซิ อย่างนี้ต่างหาก”แต่ก็มีบ้างที่ความเห็นไม่ตรงกัน
“รู้แล้วๆ”
“ท็องส์ระวัง” โคร้ม!อินตกเก้าอี้
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า” หญิงสาวทำหน้าบึ้ง ลูปินยิ้ม ‘ยังจะมีหน้ามายิ้มน่ารักอีก’
แต่เรื่องก็จบลงด้วยดีด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ท็องส์ใจอ่อนยวบ
“หวัดดีรีมัส”และจะเป็นอย่างนี้ประจำตั้งแต่ทั้งคู่เริ่มทำงานด้วยกัน
“หวัดดีท็องส์”ลูปินขมวดคิ้วมุ่นกับข้อมูลที่ได้รับมาเมื่อเช้า
“ดูคุณเหนื่อยๆนะ ไปพักหน่อยดีไหม”
“ไม่เป็นไรท็องส์ ฉันสบายดี”
“ท็องส์!ระวัง” แกร้ง แก้วเกือบหล่นจากโต๊ะ
“อิมเพดิเมนทา”ลูปินร่ายเวทให้แก้วหยุดนิ่ง คว้ามันไว้ได้ทัน
“โอ้ยใจหาย นึกว่าจะแตกเป็นใบที่แปดของสัปดาห์ซะแล้ว เก่งเหมือนกันนะเนี่ยรีมัส”
“เพราะฉันต้องอยู่กับเธอนี่แหละ ถึงต้องคอยระวังนู้นนี่ให้ไม่แตกพัง”
“หวัดดีรีมัส”ทุกๆวันจนมันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตทั้งคู่อย่างไม่รู้ตัว “ขอโทษนะ วันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายนะเลยเผลองีบไป”
“ท็องส์เธอควรจะกลับบ้าน”ลูปินทำเสียงดุ “เกิดไม่สบายหนักขึ้นมาจะทำไง ไม่ต้องแวะมาทุกวันก็ได้ ถึงเธอไม่อยู่ฉันก็จะทำส่วนของเธอแทนเอง”
ลูปินเองไม่รู้เลยว่าพูดอะไรออกไป คนฟังนิ่งเงียบ หันหลังเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
นาฬิกาตีบอกเวลา 6 โมงตรง แต่ยังไม่มีวี่แววของท็องส์ ลูปินมองดูนาฬิกาทุกๆ 5 นาทีด้วยความกังวลใจ ‘ท็องส์หายไปไหน หรือจะไม่สบายหนัก’ ความคิดวนเวียนอยู่ในสมองจนไม่เป็นอันทำงาน
เสียงประตูหน้าเปิดออก ลูปินยิ้มด้วยความหวัง
“หวัดดีรีมัส”และวันนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว แทนที่จะเป็นเสียงใสแจ๋วของท็องส์ แต่กลับเป็นเสียงทุ้มลึกของคิงสลีย์แทน
“หวัดดีคิงสลีย์ แล้วท็องส์ล่ะ”ชายหนุ่มหุบยิ้ม
“เธอไม่ค่อยสบายเลยขอลาหยุดนะ เธอฝากเอกสารนี่มาให้คุณนะ”คิงสลีย์ยื่นซองเอกสารและหนังสือพิมพ์สควิบเบอร์ให้
“ท็องส์เป็นอะไรมากรึป่าว”ลูปินถามขึ้น
“ไม่หรอก ท็องส์นะอึดจะตาย คงจะแค่หาเรื่องอู้ล่ะมั้ง”
คิงสลีย์บอกลา
ลูปินดึงเอกสารออกมา พลิกอ่านทีละแผ่น ‘เธอจะเป็นอะไรมากไหมท็องส์’
ท็องส์หายไปเป้นวันที่ 2 ลูปินดูหงุดหงิดงุ่มง่ามเหมือนหมีกินผึ้ง ซีเรียสซึ่งเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆก็ยังรู้สึกประหลาดใจ
‘จันทร์เจ้ามันเป็นอะไรของมัน จะกลายร่างพรุ่งนี้ก็ไม่ใช่ รึว่าจะเพราะ...’ ซีเรียสจินตนาการในหัวแล้วก็แอบยิ้ม
ความคิดเห็น