คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ภารกิจ
เช้าวันรุ่งขึ้น ท็องส์เดินทางมาถึงกริมโมเพลชตั้งแต่เช้า เธอพบลูปินนอนซบหน้าหลับอยู่ที่โต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยหนังสือ เธอค่อยๆย่องเข้าไป แต่ถึงแม้ระมัดระวังเพียงใดก็ไม่วายปัดมือไปชนแก้วกาแฟ ทำให้มันล้มคว่ำหกใส่รายงานของลูปิน
“โอ๊ย!!!ตายแล้ว ฉันนี่แย่จิงๆ”ลูปินสะดุ้งตื่นขึ้น ขณะที่ท็องส์กำล้งร่ายเวทแก้ไข
“ไม่เป็นไรท็องส์...เดี๋ยวฉันจัดการเอง”ลูปินกระดิกไม้กายสิทธิ์เบาๆ แล้วทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิม มือหนาตั้งใจจะคว้ากระดาษขึ้น แต่มือเล็กของท็องส์คว้ามันขึ้นมาได้ก่อน
“ท็องส์ เธอน่าจะหยุดพักอีกสักวันนะ เธอยังเหนื่อยๆอยู่เลย”
“ฉันหายดีแล้ว ไม่ปล่อยให้คุณทำงานคนเดียวหรอกน่า ถึงคุณจะอยากไล่ฉันก็ตาม”หญิงสาวแอบประชด
“ดูพูดเข้า น้อยใจเป็นเด็กๆไปได้”
“ในสายตาคุณฉันก็ยังเด็กอยู่จริงๆนิ”ท็องส์ค้อนใส่
ลูปินหันไปสนใจงานของตัวเองต่อ เสียงลากเก้าอี้ดังมาจากฝั่งตรงข้าม ท็องส์นั่งลงตรงข้ามเขาแล้วเริ่มงานของตนเอง ลูปินหันเหสายตาขึ้นมองหญิงสาวซึ่งทำหน้าขมวดคิ้วกับเอกสารตรงหน้า
ลูปินเองไม่รู้ตัวเลยว่าคนตรงหน้าได้เข้ามาวิ่งวุ่นในใจของเขาแล้ว เพียงแค่เธอนั่งทำงานอยู่ตรงข้าม แต่เขากลับรู้สึกเป็นสุขที่ได้นั่งมองเธอทำงาน ทุกท่าทางและนิสัยซุ่มซ่ามของเธอทำให้เขาไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไป ทุกคำพูดที่เธอมีให้เหมือนมันมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปให้กับใจของเขา
“รีมัส...รีมัส”ซีเรียสเอามือโบกไปมาหน้าลูปิน “นายเป็นอะไรของนาย ช่วงนี้ดูแปลกๆไปนะ”
“เปล่า”ลูปินตอบเสียงนิ่ง
“ฉันสังเกตเห็นนะ ว่านายน่ะเหม่อมองท็องส์อยู่บ่อยๆ”ซีเรียสหัวเราะกับท่าทีสะดุ้งเฮือกของเพื่อน
“นายจะบ้ารึไง...ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นกับท็องส์ซะหน่อย” ลูปินเอ่ยถึงหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ยังที่นั่งของเธอแล้ว
“ท็องส์นะ น่ารักดีนะ ถึงจะซุ่มซ่ามไปหน่อยก็เถอะ”พูดยังไม่ทันขาดคำ
โคร้ม!! “ฉันไม่เป็นไร ไอ้ที่ใส่ร่มบ้าเอ้ย” เสียงหญิงสาวดังมาให้ได้ยินจากหน้าประตู
ลูปินเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ผู้ร้ายปากแข็ง” ซีเรียสจับพิรุธเพื่อนจนได้
“ฉันคิดว่าเราน่าจะบุกถ้ำเสือกันนะ”ท็องส์เสนอ
“ท็องส์ เธอจะบ้าหรอ นั่นนะเสี่ยงที่จะถูกจับมากเลยนะ”ลูปินออกเสียงค้าน
“แล้วพวกเราจะมานั่งหาข้อมูลอยู่แต่ข้างนอกเนี่ยนะเหรอ รีมัสคุณไม่เคยได้ยินสุภาษิตนี้หรือไง รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”ท็องส์วาดท่าทาง แล้วมือบางก็เผลอปัดแก้วล่วงอีกแล้ว
“อิมเพดิเมนทา “รีมัสสลัดไม้กายสิทธิ์เบาๆ อย่างเคยชิน ไม่มีวันไหนที่เขาไม่ต้องใช้คาถานี้ตั้งแต่มีเธอเป็นเพื่อนร่วมงาน
“ขอโทษที ฉันนี่มันจอมซุ่มซ่ามจิงๆ”
“พึ่งรู้ตัวหรอ”
“ไม่ต้องมาซ้ำเติมหรอกน่า เอ้อรีมัส คุณกินยายัง”ลูปินเองก็มีท็องส์เป็นเครื่องเตือนความจำ เวลาเขาลืมกินยา
“ฉันเกือบลืม...ขอบใจท็องส์”ลูปินรีบเดินไปล่วงขวดยาในกระเป๋ากระดกจนหมดขวด
“คุณเองก็ขี้ลืมเหมือนกันนั้นแหละ”ท็องส์ยิ้ม ผมสีชมพูหมากฝรั่งทำให้เธอดูสดใสยิ่งขึ้น
“พอกันทั้งคู่”ลูปินกลับมานั่งที่เก้าอี้ “ท็องส์ เธอแน่ใจแล้วหรอที่จะเข้าไปสืบในบ้านมัลฟอยน่ะ”
“แหม หลานจะไปเยี่ยมบ้านบ้างจะเป็นไรไป”
“พวกเขาจะไม่นับญาติกับเธอน่ะซิ...ฮึๆ”
“นะรีมัส ฉันอยากเป็นสายลับกะเค้าบ้างอะ มันเท่ห์ดีออก”
“ฉันว่าเธอคงดูหนังของพวกมักเกิ้ลมากไปแล้วล่ะ”ท็องส์เบ้ปาก “เราแค่ต้องหาแผนดีๆก่อนท็องส์”แต่ประโยคต่อมาของเพื่อนร่วมงานก็ทำให้เธอยิ้มออกมาได้
ตึงๆตือ ดื๊อ ดึงๆ ตือ ดือ ดึงๆ
“ท็องส์ ไม่ต้องเว่อร์ขนาดนั้นก็ได้”หญิงสาวแต่งตัวด้วยชุดดำ มีหมวกและแว่นตาดำพร้อมเสร็จสรรพ
“แค่เธอเปลี่ยนทรงผมกับรูปหน้าก็ไม่มีใครจำเธอได้แล้ว”ลูปินเกาหัวแกรกๆ
“แหะๆ ลืมไป”
“เรามีเวลา 42 นาที หรืออาจจะน้อยกว่านั้น ขณะที่ครอบครัวมัลฟอยไปงานเลี้ยงในการจัดการแผนการ จำสิ่งที่ฉันพูดได้หรือป่าว ห้ามเปิดเผยตัวจิง ถ้ามีปัญหาอะไรใช้ไม้กายสิทธิ์แตะที่ข้างแก้มแล้วนึกถึงฉัน อย่า!!!เผลอไปซุ่มซ่ามทำอะไรของเขาแตก และที่สำคัญถ้าหากเกิดอะไรขึ้น แกะห่อนี้ออกแล้วกำของชิ้นนี้ไว้ เข้าใจไหมท็องส์”ลูปินเน้นเสียงหนัก
“เซอร์ เยส เซอร์”ท็องส์ตะเบะมือเหมือนตำรวจ
ลูปินใช้เวทสะเดาะกลอนประตูหลังของบ้านมัลฟอย ตามคำบอกเล่าของท็องส์ที่เคยมาเที่ยวเล่นที่นี่ในสมัยเด็กๆ
“ฉันจะขึ้นไปสำรวจข้างบน เธอจัดการข้างล่างนะท็องส์”ลูปินพูดได้แค่นั้นก่อนผละออกไป
หญิงสาวเดินสำรวจไปรอบบ้าน แต่ก็ยังไม่พบหลักฐานอะไร เธอเดินเข้าไปในห้องรับแขก ค้นดูตามตุ้หนังสือ และกองกระดาที่วางวซุ่มๆกัน แล้วเธอก็พบกับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งของเดลี่พรอเฟ็ต ซึ่งเก่ามากตั้งเต่ปี 1980 หน้าแรกมีรูปบ้านหลังหนึ่งที่ถูกพังจนพินาศ มีหัวกระดาษตัวโตๆเขียนไว้ว่าการจากไปของจอมมาร และเด็กผู้รอดชีวิต ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์’
มีเสียงดังกึกกักมาจากเตาผิง ท็องส์รีบหลบเข้าไปซ่อนหลังม่านทันที ร่างสูงของ ลูเซียส มัลฟอย ปรากฏขึ้นจากเตาผิง และกำลังมุ่งตรงไปทางบันได
เธอชี้ไม้กายสิทธิ์ที่ข้างแก้มร้องเรียกลูปินในใจ
‘รีมัส มัลฟอยกำลังขึ้นไปฉันบน รีมัสเขากำลังจะขึ้นไปชั้นบน’
ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ท็องส์รู้สึกเป็นกังวลใจมากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
เปรี้ยง!! เสียงราวกับฟ้าผ่า ลำแสงสีแดงพุ่งตรงมาจากข้างบน
“รีมัส”ท็องส์แทบจะกระโจนออกไปด้วยความเป็นห่วงอีกฝ่าย
‘ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น แกะห่อนี้ออกแล้วกำของชิ้นนี้ไว้’คำพูดของรีมัสย่ำเตือนเธอขึ้นใจ หญิงสาวตัดสินใจแกะห่อของออกมันเป็นเพียงกิ่งไม้เล็กๆเท่านั้น ท็องส์กำมันไว้ในมือ
พลันหัวก็หมุนติ้วแล้วร่างเธอก็หายไป
ที่แท้มันคือกุญแจนำทางนั่นเอง
แล้วเธอก็รู้สึกว่าใครบางคนมาปรากฏตัวอยู่ข้างๆเธอ
“รีมัส!!...คุณหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่ตอบกลับมาบ้าง ฉันนึกว่าคุณโดนจัดการไปแล้วซะอีก”
“ก็เกือบๆนั่นแหละ โชคดีนะที่เธอบอกให้ฉันรู้ตัวก่อ...”
แขนทั้งสองข้างของท็องส์โอบรอบคอเขาไว้ ลูปินตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าหญิงสาวจะทำอะไรแบบนี้
“ฉันเป็นห่วงคุณรู้มั้ยรีมัส คนบ้า”หญิงสาวขยับตัวออกห่างหันเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น
ปล่อยให้คนโดนกอดนั่งนิ่งเป็นตอไม้อยู่เป็นนานสองนาน
การปลอมตัวเป็นสายลับของพวกเขาประสบความสำเร็จ ลูปินได้รายงานบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มาจากโต๊ะทำงานของลูเซียส และคนในภาคีก็ลงความเห็นเดียวกันว่าของที่โวลเดอร์มอร์ต้องการนั้นอยู่ในกระทรวงเวทมนตร์ และเป็นไปได้มากที่จะอยู่ในกองปริศนา
ดัมเบิลดอร์จึงให้สมาชิกในภาคีผลัดเปลี่ยนเวรยามมาเฝ้าที่นี่
“ท็องส์ ท็องส์”หญิงสาวในผมม่วงทรงบ๊อบกำลังยืนสัพงกอยู่ตรงทางเดินหน้ากองปริศนา ลูปินซึ่งเป็นเวรต่อจากเธอในวันนี้จึงเข้ามาสะกิด
“ฮะๆ อะไร เกิดอะไรขึ้น ผู้เสพความตายบุกแล้วหรอ”ลูปินยิ้มอย่างอดไม่ได้
‘ทำไมเธอต้องปล่อยไก่ให้คนๆนี้เห็นอยู่เรื่อยเลย’
“ฉันว่ากรรมการจัดการสอบมือปราบมารคงต้องใส่คะแนนให้เธอผิดแน่เลย ถึงได้หลุดมาเป็นมือปราบมารเนี่ย”
“สงสัยจะจริง...รีมัส ฉันก็มีความสามารถเหมือนกันนะ”ท็องส์ขึ้นเสียงสูงพึ่งรู้สึกตัวว่าโดนอีกฝ่ายหลอกด่า
“ฉันล้อเล่นหรอกน่า รีบกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เธอยังต้องทำงานอีกไม่ใช่หรอ”
“หาว...งั้นฉันขอตัวก่อนนะ โชคดีนะรีมัส”
“ดูแลตัวเองด้วยนะท็องส์”หญิงสาวโบกมือก่อนเดินจากไป
ความคิดเห็น