เรื่องเล่า(ที่แท้จริง)ของเจ้าชายเลือดผสม

ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องเล่า(ที่แท้จริง)ของเจ้าชาย 3

ในวันเสาร์ก่อนวันวาเลนไทน์  นักเรียนได้รับอนุญาตให้ไปเที่ยวฮอกส์มีด  ขณะที่เจมส์และเพื่อนๆของเขากำลังเตร็ดเตร่อยู่หน้าร้านซองโก  ซีเรียสก็สังเกตเห็นชายร่างบางผู้มีผมดำมันเยิ้มกับจมูกตะขององุ้ม เซเวอรัส   สเนป กำลังจ้องเข้าไปในร้านฮันนี่ดุกส์

“นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นมั้ย เขาแหลม...สนิฟเวลลัสกำลังซื้อช็อคโกแลตให้ผู้หญิง  ฉันเดาได้เลยว่ามันคงขมน่าดู”เจมส์มองตรงไปยังสเนป ซึ่งมีท่าทางลังเลใจเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะซื้อดีรึเปล่า  สเนปแลซ้ายแลขวาก่อนหยิบช็อคโกแลตชิ้นเล็กๆใส่กระเป๋า  แล้วยื่นเงินให้คุณอัมโบเรีย เจ้าของร้านก่อนจะรีบเดินออกไป

‘ใครกันน้าที่เซเวอรัสตั้งใจซื้อช็อคโกเเลตให้’เจมส์ยังหวังน้อยๆว่าผู้โชคดีนั้นจะเป็นเขา

แล้วเช้าวันวาเลนไทน์ก็มาถึง  ดูเหมือนเจมส์จะเนื้อหอมกว่าใครเพื่อน เพราะเขาได้รับช็อคโกแลตมากที่สุด  รองลงมาก็ซีเรียส

ขณะที่เขากำลังเดินไปห้องโถงใหญ่เพื่อกินอาหารเช้า  เขาก็สวนทางกับกลุ่มเด็กสลิธีรีน  ซึ่งในนั้นมีสเนปเดินอยู่รั้งท้าย  สเนปไม่แม้แต่จะหันมองเจมส์สักนิด

เจมส์พยายามฝืนตัวเองไม่ให้รั้งข้อมืออีกฝ่ายไว้  ซึ่งมันก็ช่างยากเหลือเกิน

และในเย็นวันนั้นขณะที่เจมส์กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า  เขาก็ล้วงลงไปสำรวจในกระเป๋าเสื้อคลุม  มีบางอย่างกลมๆซ่อนอยู่ในส่วนลึกของกระเป๋า  เขาดึงมันออกมาดูและพบว่ามันคือช็อคโกแลตก้อนเล็กๆ

“นายมันน่ารักจริงๆ...เซเวอรัส  อย่างนี้ต้องตอบแทนความใจดีของนายซะหน่อยแล้ว”

สเนปกำลังนั่งอยู่ในหอชายคนเดียว  หัวเตียงของเขาว่างเปล่า  ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้ช็อคโกแลตจากใครอยู่แล้ว  ใครที่ไหนจะมาชอบคนน่ารังเกียจและไม่มีอะไรอย่างเขา  ก็เขาไม่ได้ดังแล้วก็ดูดีอย่างเจมส์ พอตเตอร์นิ  พอนึกถึงเจมส์  เขาก็นึกถึงช็อคโกแลตที่เขาแอบหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อเจมส์ตอนที่เดินผ่าน ‘เจ้านั่นจะได้รับรึเปล่า แต่แค่ช็อคโกแลตอันเล็กๆอันเดียวมันคงไม่สำคัญอะไรกับพอตเตอร์ผู้โด่งดังอย่างนั้นหรอก’

“เฮ้อ”สเนปถอนหายใจ  แล้วอยู่ๆก็มีนกฮูกสีน้ำตาลบินโฉบเข้ามาจากทางหน้าต่าง   มันหย่อนจดหมายลงที่ตักของสเนป  ก่อนบินหายไป

สเนปเปิดมันออกอ่าน ...ลายมือโย้เย้ของเจมส์...

‘ขอบคุณสำหรับช็อคโกแลต  ฉันได้รับมันแล้ว  ออกมาพบฉันที  ฉันมีอะไรจะให้’

สเนปชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจไม่ทำตาม 

“...”ทุกอย่างยังคงเงียบสนิท

และไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว  สัมผัสหอมหวานรสช็อคโกแลตก็สอดเข้าที่ริมฝีปาก  ช็อคโกแลตค่อยๆละลายออกไปจากปากของทั้งคู่  แต่เจมส์ยังไม่อยากจะผละออกจากริมฝีปากนั้นเลย  เขาจ้องมองสเนปที่นั่งค้างตะลึงอยู่บนเตียงของตัวเอง(โทษฐานไม่ทำตามคำสั่งของเขา)

“ฉันอยากจะป้อนนายเองกับมือ...เอ้ ไม่ใช่ซิกับปาก  แล้วฉันก็พึ่งรู้ว่านายอยากให้ป้อนถึงเตียงด้วย”เจมส์เลียริมฝีปากตัวเอง

สเนปยังตะลึงไม่หาย  เขาแทบจะเเข็งเป็นหินกับสัมผัสเมื่อคู่  แต่แล้วก็ค่อยๆรู้สึกตัว

“นายทำบ้าอะไร  ถ้าเกิดมีคนมาเห็นเข้าล่ะ”สเนปจ้องมองเจมส์ที่ยังนั่งสบายอารมณ์อยู่ที่ปลายเตียงของเขา

‘อย่างน้อยสเนปก็ไม่ได้รังเกียจการกระทำของเขา  วันหลังคงต้องทำในที่ลับตากว่านี่จะได้ไม่โดนดุ’เจมส์คิด

 “ก็ฉัน...” ‘คิดถึงนายนิ’ เจมส์ต่อในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป  เพราะเขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องวีนใส่แน่ๆ “อยากเอาช็อคโกแลตมาให้นาย”

“ด้วยวิธีบ้าๆอย่างนี้นะหรอ”สเนปแอบซ่อนรอยยิ้มไว้แกล้งทำหน้าดุ

“หรือนายไม่ชอบ”

“...”สเนปเงียบ ‘จะให้บอกไปรึไงว่า ชอบ ไม่มีทาง’

“นายจะไม่ขอบคุณฉันสักคำเลยหรอ”

“ไม่...ฉันไม่ได้ต้องการซักหน่อย...นายเป็นคนเอามาให้ฉันเอง”

“ก็ได้...งั้นฉันขอคืน”เจมส์เท้าแขนค้อมสเนปไว้ แล้วยื่นปากไปใกล้ๆดวงหน้าของสเนป 

สถานการณ์อย่างนี้  บนเตียงของเขา  แล้วยังร่างอรชรอ้อนแอ้นนี่อีกล่ะ...เวรกรรม  แล้วเขาจะรอดจากเงื่อมือของหมาป่าเจมส์ มั้ยเนี่ย”

“พอตเตอร์...นายจะทำอะไรนะ”เจมส์ยิ้มกริ่ม  สเนปไม่อาจจะดิ้นหลุดได้อีกแล้ว

“ก็จะทวงความหอมหวานของช็อคโกแลตคืนจากปากของนายไง”สเนปกัดริมฝีปากแน่น

‘เจมส์ พอตเตอร์นายแกล้งฉันอีกแล้วนะ...คอยให้ถึงตาฉันบ้างเหอะ’สเนปคิดในใจ “ขอบคุณ”

"นึกว่าคนเย็นชาอย่างเซเวอรัส  จะพูดคำนี้ไม่เป็นซะเเล้ว  ฉันต้องรีบไปล่ะเดี๋ยวมีคนมาเห็น”เจมส์หายแวบไปทันที
"ไม่อยากจะเชื่อ"สเนปเม้มริมฝีปากแน้น
"อ้อ  ฉันเกือบลืม  หลับฝันดีนะ"เจมส์โผล่ออกมาไม่ให้ทันตั้งตัวอีกครั้ง  พร้อมกับจูบราตรีสวัสดิ์  ก่อนจะหายแวบไป
มันเป็นวาเลนไทน์ที่แสนวิเศษจริงๆ

*****************%%%%%%%%%%%%****************

              "อีก 2 อาทิตย์ ก็จะถึงงานเลี้ยงอำลาของชั้นปี 7 แล้ว  ฉันหวังว่าพวกเธอคงจะมีชุดที่จะใส่ในงานเต้นรำพร้อมแล้วนะ”ศาสตราจารย์มักกอนากัลพูดกับนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ “อ้อ...แล้วทุกคนก็อย่าลืมหน้ากากล่ะ  นั่นน่ะส่วนสำคัญของงานเลยนะ”

                ในคืนวันนั้น  ห้องโถงใหญ่ก็เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนที่สวมชุดและหน้ากาก  หลากหลายกันไป

                เจมส์กำลังมองหาสเนป  ซึ่งน่าจะอยู่ในกลุ่มเด็กสลิธีรีน  แต่ก็ไม่พบ

                ‘หรือว่าเจ้านั่น  จะไม่มา’เจมส์คิด แล้วก็ให้รู้สึกหดหู่ใจ

                แต่แล้วสายตาของเขาก็เผลอไปเห็น  สาวงามร่างบางนางหนึ่งในชุดราตรียาว คอกว้าง เผยผิวขาวเนียน ผมสีดำขลับยาวลงมาปะบ่า  หน้ากากสีเงินที่ใช้ปิดบังใบหน้าสะท้อนแสงวิบวับ  เพียงแค่แวบแรกที่เห็นเขาก็จำได้ทันทีว่าเธอผู้นั้นคือใคร

“เซเวอรัส”เสียงเบาเหมือนกระซิบของเจมส์ เอ่ยด้วยความประหลาดใจ    

เสียงเพลงค่อยๆบรรเลงขึ้น  หนุ่มสาวหลายคู่ต่างพากันออกไปเต้นรำ

แต่เจมส์ยังคงยืนสังเกตการณ์อยู่ตรงนั้น  สายตาจับจ้องไปยังเป้าหมายเดียวของเขา  ซึ่งบัดนี้หนุ่มมากหน้าหลายตา  เข้ามาชวนเธอไปเต้นรำ  แต่เธอก็ล้วนแต่ปฏิเสธทุกราย  จนกระทั่งเด็กหนุ่มบ้านเรเวคลอคนหนึ่งเข้ามาชวนเธอ  และเธอก็ตอบตกลง  แล้วทั้งสองก็ก้าวหายไปในฟลอร์เต้ารำ

“เอฟเวนส์...ไปเต้นรำกับฉันไหม”เจมส์ระงับอารมณ์เดือดปุดๆในใจไว้ หันไปชวนลิลี่ด้วยเสียงนุ่มนวลและสุภาพ  เธอตอบตกลง แล้วทั้งคู่ก็ก้าวเข้าไปในฟลอร์เต้นรำเช่นกัน

ท่วงทำนองเพลงยังคงบรรเลงต่อไปช้าๆเรื่อยๆ  นักเรียนกว่าครึ่งชั้นปีต่างทยอยลงบนฟลอร์  และเมื่อบทเพลงนี้สิ้นสุดลง  ทุกคนก็ผลัดเปลี่ยนคู่ของตัวเอง  เจมส์ซึ่งรอจังหวะนั้นอยู่แล้ว  ก็คว้าตัวสเนปไว้ได้ก่อนชายอื่นใด 

สเนปในร่างหญิงสาวเบ้ปากรำคาญใจ แต่เมื่อมองเห็นคู่ของตัวเองชัดๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย้ยยันที่มุมปาก

‘ฮึๆ...เจมส์ พอตเตอร์ นายกำลังถูกฉันต้มซะเปื่อยเลย’สเนปเกาะกุมที่เอวของเจมส์  มืออีกข้างจับมือของเจมส์ไว้  แล้วทั้งสองก็ออกก้าวไปตามจังหวะดนตรี

บทเพลงบรรเลงไปได้เกือบครึ่งเพลง  ทั้งสองช่างเป็นคู่ที่โดดเด่นที่สุดในฟลอร์  เจมส์ พอตเตอร์ กับ หญิงสาวนิรนาม

“อย่านึกว่าฉันจะจำนายไม่ได้นะ เซเวอรัส”เจมส์กระซิบเบาๆที่ข้างหูของสเนป “ก็นายน่ะ  ไม่เคยเล็ดรอดจากสายตาของฉันหรอก” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดบนใบหน้าของเจมส์  เมื่อเห็นอาการกระตุกเล็กๆของอีกฝ่าย

“ฮึๆ...คิดว่าจะต้มนายให้เปื่อยได้แล้วเชียว”สเนปจ้องตาคนตรงหน้า

“เซเวอรัส  ถ้าเกิดนายคืนร่างเดิมไม่ได้ล่ะ”เจมส์เอ่ยถามขึ้นในที่สุด

“ฉันจะฆ่านาย...พอตเตอร์”สเนปกระซิบด้วยเสียงต่ำเย็นชา

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจิริง  ฉันจะรับผิดชอบชีวิตนายทั้งชีวิตเอง”เหมือนสเนปได้ยินเจมส์ขอแต่งงาน  เนื้อตัวร้อนวูบวาบ  สลัดมือเจมส์ออกเหมือนต้องของร้อน

 เสียงเพลงสิ้นสุดลง  สเนปทำท่าจะผละออก แต่เจมส์กลับกระชับเขาไว้แนบอก

“นายจะทำอะไรน่ะ...พอตเตอร์”

“ก็ทวงสิทธิ์ของความเป็นเจ้าของไง”เจมส์ยิ้มเจ้าเล่ห์  เหวี่ยงและหมุนสเนปออกไปตามเสียงเพลงที่เร่งเร้ามากขึ้น  แล้วดึงตัวเขาเข้ามาในอ้อมกอด

“ปล่อยฉัน พอตเตอร์”มือของเจมส์ยังคงเกาะกุมอยู่ที่หัวไหล่นวลมน

“เรื่องอะไร...ฉันอยากให้นายรู้ไว้อย่างนะ เซเวอรัส  ของที่ฉันอยากได้  ยังไงมันก็เป็นของฉัน”

สเนปขบริมฝีปากแน่น  ทั้งโกรธทั้งอาย  แต่ก็ไม่อาจเลื่อนหลุดจากพันธะของเจมส์ได้เลย  สุดท้ายจึงต้องยอมจำนนเต้นต่อจนจบเพลง  เสียงเพลงจบลงเจมส์ดึงมือสเนปขึ้นมาจุมพิตเบาๆ แม้ไม่อยากปล่อยให้หลุดลอยไป แต่ต้องจำยอม

‘นายแค่พูดเล่นๆใช่ไหม เจมส์  นายไม่ทำจริงๆหรอก  อย่าหวังสูงให้มากนักเลย เซเวอรัส  แกควรรู้ตัวเองซักที’สเนปถอนหายใจออกมาเบาๆ  สัมผัสที่นิ้วมือยังตราตรึงอยู่ในใจ

*****************%%%%%%%%%%%%****************

                “จันทร์เจ้า...นายเห็นเจมส์ไหม  มันหายไปตั้งแต่เที่ยง  ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย  ควิดดิชมันก็ไม่ไปซ้อม  จะแข่งพรุ่งนี้อยู่แล้วด้วย” สเนปเดินผ่านเพื่อนต่างบ้านทั้งสอง แล้วแอบได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคุยกันพอดี

                ‘ก็คงไม่พ้น ไปจู้จี้กับ เอฟเวนส์’ สเนปคิด  มีท่าทางอามรมณ์เสียนิดๆ

                สเนปแวะไปยืมหนังสือที่ห้องสมุด  ขณะที่กำลังเดินหาหนังสือตามชั้นอยู่  ก็มีเสียงคุ้นหูเรียกชื่อเขา

“เซเวอรัส...ฉันนึกแล้ว...ว่านายต้องมา”เจมส์ยืนขวางทางสเนปไว้

                “เฮ้ๆ อย่าหลงตัวเองซิ พอตเตอร์  ฉันแค่ผ่านมายืมหนังสือไปทำรายงาน”สเนปดึงหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้นเป็นหลักฐาน

                เจมส์ยิ้มกริ่ม “72 วิธี มัดใจหนุ่มเนี่ยนะ...ฉันไม่คิดว่านายก็ต้องใช้มัน” 

สเนปแทบอยากจะเสกตัวเองให้หายไปตอนนี้เลย  มือหนอมือหยิบมาได้  “เอ้อ...ฉันยืมให้พาร์กินสัน”

“โกหกไม่เนียนเลยนะ เซเวอรัส...นายเป็นห่วงฉันก็บอกมาเถอะ”

“ฉันหมดธุระแล้ว...หลบไป พอตเตอร์”เจมส์ยังคงยืนนิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “อย่าให้ฉันต้องใช้กำลัง”สเนปทำเสียงเย็นชา

“เก็บค่าผ่านทางก่อน”เจมส์บุ้ยใบ้ไปที่แก้มของเขา

สเนปใช้หนังสือฟาดที่หัวเจมส์ทีหนึ่ง ก่อนจะแทรกตัวออกมาแล้วเดินจากไปไม่สนใจเสียงร้องโวยวายของเจมส์

(โทษฐานไม่สุภาพกับผู้หญิง)

เวลา 2ทุ่มกว่าๆ ห้องสมุดก็ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต  มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงที่เล็ดลอดมาจากด้านในสุดของห้องสมุด  สเนปในร่างสาวน้อยกำลังจ้องมองเจมส์ซึ่งนอนสลบคาหนังสือเวทมนต์คาถาชั้นสูง  แว่นตาเอียงกะเท่เล้  เห็นแล้วให้นึกขำ  สเนปเรียกผ้าห่มมาผืนหนึ่งคลุมให้เจมส์  ถอดแว่นสายตาของเขาออกวางไว้บนกองหนังสือ  ยิ้มให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะจากไป

*****************%%%%%%%%%%%%****************