เรื่องเล่า(ที่แท้จริง)ของเจ้าชายเลือดผสม

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องเล่า(ที่แท้จริง)ของเจ้าชาย 2

สเนปต้องใช้ความพยายามอย่างสุดซึ้งในการปิดบังร่างกายอันน่าอับอายนี้  และคงเป็นโชคร้ายซ้ำสองที่ชั่วโมงแรกของวันนี้คือชั่วโมงปรุงยาซึ่งสลิธีรีนต้องเรียนกับกริฟฟินดอร์ ‘จะมีอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกไม่เนี่ย’สเนปคิด

เซเวอรัสนั่งลงประจำที่ของตัวเองในกลุ่มสลิธีรีน  เยื้องไปสองแถวข้างหน้า  คือที่นั่งของลิลี่  เอฟเวนส์  ปีเตอร์  และแถวข้างหน้าถัดไปคือรีมัส  ซีเรียส และเจมส์

ที่นั่งของเจมส์ยังคงว่างเปล่า  จนกระทั่งศาสตราจารย์ซลักฮอรน์เริ่มเปิดตำราสอน

“ศาสตราจารย์ซลักฮอรน์  ผมต้องขอโทษด้วยครับที่มาช้า”เจมส์โผล่มาจากหน้าประตู

“ฉันหวังว่าเธอคงไม่ได้ไปเถลไถลที่ไหนใช่ไหม คุณพอตเตอร์”ซลักฮอรน์เงยหน้าขึ้นจากตำรา

“ครับ...คือผมติดธุระบางอย่างที่สำคัญมากๆ”

“เอาเถอะคราวนี้ฉันจะเว้นโทษให้  แต่ถ้ามีคราวหน้าอีกเธอคงไม่รอด”เจมส์เข้ามายังที่นั่งของตนเอง

ถ้าสเนปไม่ได้คิดไปเอง  เขาว่าเขาเห็นเจมส์ขยิบตาให้ พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กๆ

ศาสตราจารย์ซลักฮอรน์ให้นักเรียนปรุงน้ำยาจากความนึกคิดของตนเอง  จนกระทั้งท้ายชั่วโมงศาสตราจารย์ซลักฮอรน์จึงเดินมาดูน้ำยาจากหม้อปรุงยาของแต่ละคน  ซลักฮอรน์มองผ่านหม้อน้ำยาสีดำขุ่นขลักของเจมส์  และสีเขียวเหนียวหนืดเหมือนน้ำมูกของซีเรียส  หยุดดูน้ำยาสีเงินอ่อนๆของลูปิน  และพินิจในหม้อของลิลี่อยู่นานก่อนเอ่ยชมในความคิดสร้างสรรค์ของเธอที่คิดค้นน้ำยาแก้มึนงง ซลักฮอรน์มาหยุดยืนที่หม้อของสเนปจ้องมองของเหลวสีแดงอมชมพูกลิ่นหอมหวานเหมือนน้ำตาล

“น้ำยาแห่งชีวิต...คุณรู้อะไรไหมเซเวอรัส สเนป  น้ำยาที่ผู้ปรุงปรุงออกมา  มันมักจะบอกได้ถึงความรู้สึกนึกคิดของผู้ปรุง  ผมคิดว่าคุณต้องปรุงมันออกมาด้วยหัวใจแน่ๆ”ซลักฮอรน์เงียบไป  ก่อนจะคลี่ยิ้ม

“และจากประสบการณ์ของผม ผมคิดว่า คุณกำลัง...มีความรัก”เกิดเสียงเฮฮาภายในห้อง  ทั้งเสียงเป่าปาก  โห่ร้อง  เสียงเชียร์ และเสียงหัวเราะ

“เจมส์...นายได้ยินไหม  สนิฟเวลลัสกำลังมีความรัก  ใครน้าาา...ผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้น”เสียงนั้นดังมาจากซีเรียส  เขาแกล้งทำเป็นพูดดังๆให้สเนปได้ยิน

สเนปเหลือบมองเจมส์  เขาไม่ได้มีท่าทีจะสนใจฟังเท่าไรนัก  ยังคงง่วนอยู่กับของบางอย่างบนโต๊ะ

หลังจากนั้นศาสตราจารย์ซลักฮอรน์ก็ปล่อยนักเรียนออกจากห้อง  สเนปรีบเก็บข้าวของจนเสร็จและเดินออกไปเป็นคนแรก  เขาอยากจะหนีออกไปจากสถานที่นี้ให้เร็วที่สุด

“สนิฟเวลลัส  กำลังมีความรัก...เจ้าก้อนเมือกตกหลุมรักเจ้าหญิงหน้าตกกระ”ซิเรียส แบล็กเดินตามหลังเขามาพร้อมกับปีเตอร์ ซึ่งหัวเราะคิกคักกับคำพูดของซิเรียส  มีลูปินเดินตามมาไม่ห่างนัก

ลิลี่เดินผ่านเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนของเธอต่อ

ผลัก!!อยู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนโดนบางอย่างกระเเทกเข้าที่หลัง

สเนปสบถคำหยาบคายออกมาอย่างเผลอตัว  แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าคนชนก็ถึงกับปิดปากเงียบทันที 

“โทษทีสนิฟ...เอ่อสเนป”เจมส์ช่วยเก็บข้าวของพะรุงพะรังใส่มือสเนปดังเดิม “ไว้เจอกันนะ”แล้วเขาก็วิ่งผ่านไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆของเขา

“เอ้า นักเรียนทุกคน  เปิดหนังสือหน้า 168 เรื่องประวัติศาสตร์กริงก็อตส์”ศาสตราจารย์บินส์เอ่ยด้วยน้ำเสียงยืดยาน

สเนปค่อยนๆพลิกหนังสือเปิดออก  แล้วเขาก็พบกับแผ่นกระดาษว่างเปล่าที่ถูกคั่นไว้ในหน้าหนังสือ

“อะพาซีอุม”สเนปพึมพำเบาๆ แล้วตัวหนังสือที่เขียนจากหมึล่องหนก็ค่อยๆปรากฏขึ้น  ลายมือโย้เย้คุ้นตาของใครบางคน

‘ก่อนพระอาทิตย์ตกของวันนี้   เจอกันที่ทะเลสาบ...เจมส์’สเนปพับกระดาษเก็บใส่กระเป๋า  เขากำลังคิดหนักว่าจะทำอย่างไรต่อไป

**************************%%%%%%%%%%%%**************************

เขาคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ หรือคงจะถูกสะกดด้วยด้านมืดของตัวเอง เพราะกำลังเดินไปที่ทะเลสาบ   ด้วยความหวังว่าเจมส์จะหาวิธีแก้คำสาปได้แล้ว

ที่นั่นว่างเปล่าไร้ผู้คน  สเนปนั่งลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ ‘นี่เขากำลังนั่งรอศัตรูที่เขาเกลียดชังที่สุดนะเหรอ...ให้ตายเถอะเซเวอรัส  นายกำลังทำผิดมหันต์’ เสียงในใจกระซิบบอก 

แต่เขาก็ยังคงรอ

แล้วอยู่ๆก็มีกวางตัวหนึ่งโผล่ออกมา  มันเดินมาหาเขาแล้วใช้หัวดุนมือเขาไว้อย่างออดอ้อน  สเนปลูบหัวมันอย่างเบาๆ

เจ้ากวางสะดุ้งโหยง  เมื่อสเนปลุกขึ้นยืนพร้อบกับกำหินในกำมือแน่น  ก่อนจะเขวี้ยงมันลงน้ำด้วยอารมณ์ขุ่นเขือง

“เจมส์ พอตเตอร์ ฉันจะฆ่านายยยย...ปล่อยให้ฉันรอแล้วนายก็ไม่มา  นี่นายกำลังแกล้งอะไรฉันอีก”มือใหญ่สองข้างโอบกอดเซเวอรัสไว้จากด้านหลัง ใบหน้าและจมูกโด่งๆระเรื่อยไปตามซอกคอและผมสีดำมันเยิ้ม

คนโดนกอดสะดุ้ง  พร้อมทั้งหันกลับมามอง

“อย่าโกรธฉันเลยน้าา...เซเวอรัส  แล้วฉันจะไม่ปล่อยให้นายต้องรออีกแล้ว”เจมส์กดจมูกโด่งๆลงบนแก้มของอีกฝ่าย  นั่นทำให้สเนปหน้าขึ้นสีเรื่อ

“นายไม่ต้องมาทำเล่นลิ้นกับฉันเลย...พอตเตอร์...ถึงร่างกายฉันจะเป็นผู้หญิง  แต่ฉันก็ไม่หลงคารมนายหรอก”

เจมส์ยังคงยิ้มให้หน้าหวานๆของสเนป “แล้วก็เลิกยิ้มซะที  นายเรียกฉันมานี่เพราะหาวิธีแก้ได้แล้วใช่มั้ย”

“ก็ประมาณนั้น แต่ว่า ฉันยังไม่ได้ลองเลย กะว่าจะให้นาย...”

“ไม่...และไม่เด็ดขาด” สเนปเหมือนรู้ทัน

แต่สุดท้ายเขาก็ต้องจนใจ  ยอมเป็นหนูทดลองให้จนได้

“พร้อมนะ เซเวอรัส...อินเซนดีโอ” ประกายไฟลุกขึ้นที่เส้นผมของสเนป  “อากัวเมนตี” ด้วยความตกใจ เจมส์จึงเสกน้ำถังใหญ่ราดใส่สเนปทันที

“พอตเตอร์...นายแกล้งฉันใช่ไหม”สเนปในร่างเปียกปอนสั่นหงิกๆอยู่ใต้ผ้าคลุมของเจมส์

“ฉันเปล่านะ...คือฉันขอโทษ...ขอโทษจริงๆ”เจมส์ต้องใช้ความพยายามอย่างสูงไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา แล้วแสร้งทำหน้าสำนึกผิด “ให้ฉันลองใหม่อีกครั้งนะ รับรองว่าคราวนี้ไม่ผิดพลาดแน่

 ‘เจมส์  พอตเตอร์ผู้สูงส่งกำลังพูดว่าขอโทษกับเขา...เหลือเชื่อ’สเนปคิด  แต่ก่อนที่สเนปจะได้คิดอะไรต่อ เจมส์ก็ส่งคาถาบทใหม่ออกมา

“ลิเบอร์ แคต้า”เกิดฝุ่นควันขึ้นตลบอบอวน

‘เมี้ยว...เหมี๋ยว...เมี๊ยว...เมี๋ยว’(คราวนี้เขากลายเป็นแมวดำ) แล้วแทบจะทันที เจ้าเหมียวสเนปก็กระโดดขึ้นจะข่วนหน้าเจมส์  ดีที่เจ้าตัวคว้ามันได้เสียก่อน

“อย่างนี้นะหรอที่เรียกว่าไม่ผิดพลาด...ฉันยอมกลับไปอยู่ในร่างผู้หญิงดีกว่า” เหมียวสเนปบ่นพึมพำอยู่บนตักของเจมส์ ซึ่งกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับหนังสือเวทมนต์คาถา

แล้วทั้งคู่ก็คุยกันไปเรื่อยๆจนเจมส์ยิงคำถามนี้ออกมา

“เซเวอรัสนายคิดยังไงกับ ลิลี่  เอฟเวนส์...ฉันหมายถึงเอ่อ...แค่เพื่อน...หรือมากว่านั้น”

‘ยายเลือดสีโคลนอวดเก่ง’สเนปคิด

“ทำไมกัน...หรือนายหึงลิลี่ เอฟเวนส์”สเนปไม่ตอบแต่ถามกลับอย่างรองเชิง

‘ให้ตายซิ คนที่ฉันหึงนะ  นายมากกว่า’เจมส์คิด

“ใช่...เพราะเธอช่างแสนน่ารัก  และไม่คู่ควรกับนาย”เจมส์แกลังยั่วสเนป  แต่มีหรือที่คนอย่างสเนปจะไม่รู้ทัน

“เสียใจด้วยนะพอตเตอร์  เพราะนายคงช้ากว่าฉันไปก้าวหนึ่ง  ลิลี่รู้จักกับฉันมาก่อนที่นายจะรู้จักเสียอีก  และตอนเด็กๆเราก็สนิทกันมาก”สเนปจ้องมองด้วยสายตาเย็นชากลับไป

เจมส์ยิ้ม “ฉันชักหึงนายแล้วซิ”คำพูดหลุดออกมาจากปาก  ถ้าตอนนี้สเนปยังอยู่ในร่างคน  หน้าคงขึ้นสีให้อีกฝ่ายเห็นแน่ๆ  แต่ในเมื่ออยู่ในร่างแมว  เขาจึงระบายออกทางเสื้อคลุมของเจมส์ด้วยการข่วนหนักๆแทน

“ดีทีคาร์อัส”เจมส์ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เจ้าตัวนุ่มนิ่มบนตัก

แล้วมันก็กลับมาเป็นสเนปในร่างผู้หญิงนั่งอยู่บนตักของเขาแทน

สเนปแทบจะเด้งขึ้นทันทีที่รู้ตัว

“แล้วฉันจะพยายามหาคาถาแก้ให้นายจนได้  แต่ตอนนี้ก็ทนอยู่ในร่างน่ารักๆนี้ต่อไปก่อนนะ”เจมส์ลุกขึ้นยืน จูบไวๆที่ปากของสเนป ก่อนเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์

ปล่อยให้คนโดนขโมยจูบ(อีกแล้ว)นั่งนิ่งเป็นตอไม้ ไม่ไหวติง

 “อือ...อาทิตย์หน้าก็วาเลนไทน์แล้ว ฉันหวังว่าฉันจะได้รับช็อคโกแลตจากนายนะ   เซเวอรัส  ระวังจะโดนจับได้นะ ว่าหนีมาทำอะไรตอนกลางคืน  นั่งบื้ออยู่ได้รีบกลับเข้าปราสาทซิ”ตะโกนกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

เซเวอรัสลุกขึ้นยืนมองไปยังท้องฟ้า  นี่มันคงเพราะร่างบ้าๆนี่แน่เลย

*************************%%%%%%%%%%%***********************