รักแท้หรือจะเเพ้ความต่าง (ลูปินxท็องส์)

ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันครั้งแรก

“หวัดดี ท็องส์”ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าอบอุ่น ยิ้มละไมให้เธอ

เด็กหญิงตัวน้อยยื่นมือเล็กๆไปสัมผัสมือใหญ่อย่างเขินอาย  ผมของเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วง  ด้วยเพราะเธอเป็นเมตามอร์ฟเมกัสตั้งแต่เกิด  จึงสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตัวเองได้

สร้างความประหลาดใจให้กับฝ่ายอาคันตุกะหนุ่ม

“ฉันลืมบอกนายไปรีมัส...ท็องส์เป็นเมตามอร์ฟเมกัส”ซีเรียสหันมามองเด็กหญิงตัวน้อย  ก่อนแนะนำเพื่อนของเขาให้รู้จัก “นี่คือ...รีมัส ลูปิน เป็นเพื่อนฉันเอง”

ท็องส์ยังคงจ้องหน้าลูปินตาปริบๆ  แต่เมื่อรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายก็จ้องกลับเหมือนกันจึงหลบสายตาลง  แล้วหันไปมองลูกพี่ลูกน้องญาติห่างๆของเธอแทน

“แม่กับพ่อกำลังรออยู่พอดีเลย”เธอเอ่ยเสียงใสแจ๋วแล้ววิ่งนนำเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เพร้ง!!

‘โอะ...โอ เอาเข้าอีกแล้วไงเรา’ด้วยความรีบร้อนบวกนิสัยซุ่มซ่ามของเธอ  แจกันโบราณใบงามที่ถูกเธอวิ่งชนก็ล้มคว่ำแตกกระจายอยู่กลางโถงทางเดิน

“นิมฟาดอร่า!!”เสียงกัมปนาทของคุณนายท็องส์ดังมาจากในบ้าน

“เอาอีกแล้วไงล่ะ”ซีเรียสหัวเราะเบาๆก่อนจัดการเสกคาถาให้แจกันกับไปเป็นเหมือนเดิม

“ขอโทษค่ะ...ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ”ท็องส์กล่าวคำขอโทษเป็นพัลวัน  กิริยาท่าทางของเธอทำให้ลูปินถึงกับเผลอยิ้มออกมาทีเดียว

“แม่บอกกี่ครั้งแล้วให้ระมัดระวัง...ทำตัวซุ่มซ่ามอย่างนี้  แล้วแม่จะกล้าปล่อยให้ไปเรียนที่ฮอกวอตส์ได้ไง”คุณนายท็องส์บ่นกระปอดกระแปดใส่ลูกสาวชุดใหญ่  แล้วก็พึ่งนึกได้ว่ามีขายหนุ่มอีกสองคนยืนอยู่ตรงนั้นด้วย “ท็องส์ก็ซุ่มซ่ามอย่างนี้ประจำแหละ... เอะซีเรียสแล้วนั่นพาใครมาด้วยน่ะ”

“รีมัส  ลูปิน เพื่อนผมเอง”ลูปินยื่นมือไปจับมือคุณนายท็องส์

“เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ” คุณนายท็องส์เชื้อเชิญอาคันตุกะทั้งสองเข้าไปในห้องนั่งเล่น  ปล่อยให้เด็กหญิงนั่งหน้าหงอยอยู่คนเดียว

“จะอยู่กินข้าวเย็นก่อนไหมซีเรียส...รีมัส”คุณท็องส์เอ่ยขึ้นหลังจากจบบทสนทนา

“เอ่อ...ไม่รบกวนดีกว่า  พวกเราต้องรีบไปทำอย่างอื่นต่อ”ซีเรียสหยิบเสื้อคลุมเดินทางของตนกำลังจะเดินออกไปหน้าประตู  พลันก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องมาจากหลังบ้าน

“กรี๊ด!!!...แม่จ๋า  ช่วยด้วย”ท็องส์ห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม้หลังบ้าน  ด้วยพิสดารเสกมนตร์เล่นตามภาษาเด็ก

ลูปินวิ่งไปถึงเป็นคนแรก  พอดีกับที่ร่างเล็กล่วงลงมา  เขาคว้าตัวเธอไว้ในอ้อมแขนได้ทันพอดี

“พระเจ้าช่วย...นิมฟาดอร่า  ลูกเล่นอะไรพิเรนทร์ๆอีกแล้วนะ”ลูปินปล่อยเจ้าตัวเล็กที่สะอึกสะอื้นด้วยอาการตื่นกลัวสุดขีดไปหาแม่ของเธอ “ขอบคุณมากนะรีมัส”คุณนายท็องส์เอ่ย

“วีรบุรุษเหมือนเคยนะจันทร์เจ้า...เห็นทีเราคงต้องกลับแล้วล่ะคุณนายท็องส์”ซีเรียสขยี้หัวของท็องส์ที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีชมพูแปร๊ด “บ้ายบาย นิมฟาดอร่า...อย่าก่อเรื่องวุ่นอีกล่ะ”

“ขอตัวนะครับ คุณนายท็องส์ ลาก่อนจ๊ะท็องส์”ลูปินยิ้มละไมให้เด็กหญิงก่อนจากไป

และนับจากวันนั้นเธอก็ไม่เคยได้เจอเขาอีกเลย  แต่รอยยิ้มของเขาผู้นั้น  ยังตราตรึงอยู่ในใจเธอตลอดมา  ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร