เรื่องเล่า(ที่แท้จริง)ของเจ้าชายเลือดผสม

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องเล่า(ที่แท้จริง)ของเจ้าชาย 1

“นายกำลังมองฉันอยู่ใช่ไหมเจมส์  พอตเตอร์” คำพูดสุดท้ายก่อนสเนปจะสิ้นใจ

แฮร์รี่นำของเหลวที่เป็นความทรงจำของสเนป  กลับไปที่ปราสาท ‘มันต้องมีความจริงบางอย่าง  ความจริงต้องอยู่ในนี้แน่ๆ   ความจริงบางอย่างที่พ่อไม่มีโอกาสจะเล่าให้เขาฟัง  ความจริงที่ดัมเบิลดอร์ไม่ต้องการบอก  ความจริงที่สเนปพยายามเก็บมันไว้’  แฮร์รี่ตรงไปที่ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์  เขาเทความทรงจำของสเนปลงในเพนซิพ  แล้วจุ่มหน้าลงไปในของเหลวใส

ตอนนี้แฮร์รี่ยืนอยู่ตรงโถงทางเดิน  เขาเห็นสเนปและพ่อของเขา

“พอตเตอร์ นายเป็นคนเอามันมาใช่ไหม”เซเวอรัส สเนปจ้องมองคนร่างใหญ่ด้วยสายตาจับผิด

“ถ้าใช่แล้วจะทำไมสนิฟเวลลัส”เจมส์ยิ้มเยาะโยนของที่ขโมยมาอย่างสบายอารมณ์

“ฉันจะไปฟ้องศาสตราจารย์มักกอนากัล”สเนปออกก้าวเดินแซงหน้าเจมส์มุ่งตรงไปที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์

“แล้วนายนึกว่าฉันจะปล่อยให้นายไปฟ้องง่ายๆหรอ  ‘อาวูมึน แนปซีโอ’ ”เจมส์ท่องคาถาที่พึ่งคิดค้นขึ้นมา ชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปที่สเนป  เกิดฝุ่นควันอบอวนไปทั่ว  เจมส์จ้องมองผลงานของเขาตาปริบๆ

“กรี๊ด!!!”เสียงทะลุเพดานดังมาจากสเนปซึ่งกำลังใช้มือเรียวบางสำรวจร่างกายตัวเองที่บัดนี้มีส่วนเว้าส่วนโค้งออกมา โดยไม่สนใจสายตาของเด็กหนุ่มอีกคน

 “พอตเตอร์นายทำอะไรฉัน  ฉันจะ....”สเนปทำท่าจะโวยขึ้นอีก  แต่ถูกเจมส์ห้ามไว้ก่อนเนื่องจากสายตาอีกนับสิบที่กำลังจ้องมาทางนี้

 “พอฉันนับถึง3ให้วิ่งเลยนะ1…2”เจมส์ดึงผ้าคลุมล่องหนออกมาคลุมทั้งตัวเขาและสเนป

“3”แล้วทั้งสองก็ออกวิ่งด้วยความเร็วเท่าที่จะทำได้  ไปอย่างไร้จุดหมาย

‘แล้วทำไมเขาต้องทำตามเจ้าพอตเตอร์ด้วยนะ’อยู่ๆความคิดนี้ก็โผล่ขึ้นมาในหัวสมองของสเนป

‘นี่เขากำลังทำอะไรเนี่ย’สเนปหันมองคนใต้ผ้าคลุมข้างๆ...คนที่มันทำให้ร่างกายเขาต้องกลายเป็นแบบนี้...ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

บนชั้น 4  ทั้งสองหยุดนั่งหอบริมกำแพง  เจมส์ดึงผ้าคลุมล่องหนออกแล้วม้วนเก็บ

“พอตเตอร์...นายต้องแก้คำสาปเดี๋ยวนี้”สเนปหันมาจ้องหน้าเจมส์ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

“นายในร่างนี้ก็น่ารักอยู่แล้ว...จะเปลี่ยนกลับไปทำไม” อันที่จริงเจมส์ไม่ได้คิดคาถาที่ใช้แก้ไว้

คนฟังสะดุ้งเล็กน้อย ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรอย่างนั้นออกมา “นี่นายอย่าบอกนะว่า  นายเอาคำสาปที่นายคิดเองมาใช้กับฉัน โดยที่ยังไม่มีวิธีแก้น่ะ  พอตเตอร์ ฉันจะฆ่านาย”

ร่างบางกระชากข้อเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา    แล้วบรรยากาศแปลกๆก็บังเกิดขึ้น เมื่อใบหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันแค่คืบ  มือหนาสัมผัสใบหน้าอ่อนหวานแบบผู้หญิงของสเนป  ค่อยๆเลื่อนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากเรียวบางแห้งผาก  ก่อนจะสมทบลงมาด้วยริมฝีปากของเขา  สัมผัสอ่อนหวาน  นุ่มนวล  เคลิบเคลิ้มจนลืมตัว  เปิดรับอย่างเต็มใจ

แสงตะวันลอดผ่านม่านสีอ่อน มายังร่างบาง

สเนปค่อยๆลืมตาขึ้น  สัมผัสแรกที่รับรู้คืออ้อมกอดอบอุ่นของตัวคนข้างๆที่แผ่ออกมา  เขาสำรวจดูร่างกายตัวเอง(ยังครบสมบูรณ์ดีทุกประการในร่างผู้หญิง...ฮะ!! ร่างผู้หญิง)

‘ให้ตายเถอะ เมื่อคืนเขาทำอะไรลงไป’ แขนข้างหนึ่งของคนข้างๆโอบรัดไว้หลวมๆ ส่วนอีกข้างพาดต่างหมอนให้เขาได้หนุนนอนตลอดคืน  จมูกของเจมส์อยู่ห่างจากดวงหน้าของเขาไม่ถึงคืบ

                สเนปค่อยๆขยับตัวไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึก  แต่คนร่างใหญ่ก็ความรู้สึกไวกลับยิ่งกระฉับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้น

“ปล่อยฉัน พอตเตอร์”สเนปกลับมาทำเสียงเย็นชา

“เรียกฉันว่าเจมส์ซิ  เซเวอรัส”เจมส์ลืมตาขึ้นมาแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์

“บอกให้ปล่อยไง”สเนปควานหาไม้กายสิทธิ์ของตัวเองจากผ้าคลุม “ครูซิ...”

แต่ก่อนที่สเนปจะร่ายคาถาจบ  เจมส์ก็ปิดปากเขาไว้เสียแล้ว  สัมผัสนุ่มนวลจนเขาไม่อาจบังคับตัวเองได้  ไม้กายสิทธ์ค่อยๆลดลง  และกลายเป็นการเปิดช่องโหว่ให้อีกฝ่าย 

“เอ็กซเพลลีอาร์มัส”เจมส์ถอนริมฝีปากออกพร้อมทั้งร่ายคาถาปลดอาวุธ

ไม้กายสิทธิ์พุ่งหวือจากมือของคนข้างๆ มายังมือเจมส์

“เอาไม้กายสิทธิ์ของฉันคืนมาพอตเตอร์”สเนปดิ้นหลุอดออกจากพันธะของเจมส์  เขาลุกขึ้นยืนแล้วถอยออกไปตั้งหลัก

“นายจะขอให้คนช่วยก็ไม่มีประโยชน์หรอกเซเวอรัส  เพราะฉันขอให้ห้องต้องประสงค์เก็บเรื่องของเราเป็นความลับ...ขอร้องฉันดีๆซิเซเวอรัส  ทำเหมือนเมื่อคืนนี้ไง”ดวงหน้าขาวซีดของคนฟังขึ้นสี

“จะไม่มีคืนนั้นอีกแล้วพอตเตอร์  เอาไม้ฉันคืนมา”เจมส์ยังคงยิ้มอย่างเหนือชั้นกว่า

“เมื่อกี่ฉันเเค่ปลดอาวุธ  แต่ถ้าเกิดนายยังทำตัวไม่น่ารักกว่านี้ ฉันอาจจะปลดอย่างอื่นของนายแทน”เจมส์ใช้สายตามองสำรวจไปทั่วร่างของอีกฝ่าย ‘ถ้าไม่ใช่ไอ้ร่างบ้าๆนี่ เขาจะพุ่งไปชกเจ้าพอตเตอร์ซักป๊าบ’

สเนปถอยหลังหนึ่งก้าวเมื่อเจมส์ลุกและเดินใกล้เข้ามา  สเนปถอยจนหลังชิดกำแพง

 “ฉันจะทำให้นายไม่ลืมคืนนั้นของเรา”เจมส์จับข้อมือเขาไว้แล้วค่อยๆโน้มใบหน้าลงมา  

ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา สเนปหลับตาอย่างหวาดกลัว

มันยิ่งทำให้เขายิ่งอยากแกล้ง

“เจมส์...”พลันสเนปก็เรียกชื่อเขาออกมาด้วยเสียงนุ่มนวล  เจมส์ชะงักแล้วก็ยิ้มออกมา ‘ในที่สุดก็ยอมเรียกจนได้  ให้มันได้อย่างนี้ซิ  น่ารัก น่าเเกล้งจริงๆ’

เจมส์ยอมคืนไม้กายสิทธิ์ให้เขา  แต่เนื่องจากเจมส์เป็นคนปลดอาวุธมัน  ไม้นั่นจึงยังคงถือเป็นสิทธิ์ของเขาอยู่ 

“เจมส์  พอตเตอร์ ...นายมันคือจอมวายร้าย”สเนปพึมพำกับตัวเองขณะเดินลงไปยังห้องนั่งเล่นรวมของสลิธีรีน

“เฮ้เซเวอรัส  นายหายไปไหนมาทั้งคืน”เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งของเขาเดินเข้ามาหา

“ออกไปห่างๆ ฉันอารมณ์ไม่ดี”สเนปมองด้วยสายตาเย็นชา  ก่อนเดินหายไปยังหอนอนชาย

*****************************%%%%%%%%*********************************