คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : effort...Jean*armin 3 End
อาร์มินกับเอเลน ไปคุยกันข้างนอกซึ่งผมไม่รู้ว่าพวกเค้าคุยอะไรกัน แต่ตอนที่เอเลนเปิดประตูเข้ามา อาร์มินดูตกใจมากและรีบผลักผมออก นี่เค้าแคร์ความรู้สึกเอเลนขนาดนั้นเลยหรอ.. (ต่อจากตอนที่2)
“จะ..แจนครับ”
“เมื่อกี้คุยอะไรกันหรอ?”
“คะ..คือว่า ผมก็อธิบายให้เอเลนเค้าฟังนะครับ”
“แล้วหมอนั่นรู้จักบ้านฉันได้ไง”
“คะ..คือเอเลนเค้าเห็นผมมากับแจนนะครับ ก็เลยตามมาแต่หลงทางนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็เจอบ้านแจน”
“อืม งั้นเหรอ”
“คะ..ครับ”
“นายกลับไปเถอะ ฉันง่วงแล้วหล่ะ”
“กะ..ก็ได้ครับ แล้วเสื้อผมอยู่ไหนหรอครับ”
“ในตะกร้านะ”
“คะครับ งั้นผมขอตัวนะครับ”
ตอนนี้อาร์มินกลับไปแล้ว เฮ้ออ หมอนี่จะคิดมากหรือป่าวนะ ที่ผมไล่ไปดื้อๆแบบนั้นแต่ก็ชั่งเถอะ ทำไงได้ น่าหงุดหงิดชะมัด ทำไมต้องอธิบายให้เอเลนฟังด้วย ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน !!
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นไปโรงเรียนอย่างไม่สบอารมณ์ เท่าไหร่ ก็เพราะเมื่อคืนผมเอาแต่นอนคิดเรื่อง อาร์มินหน่ะสิครับ
“ แจนครับ!!”
“ไงอาร์มิน”
“บังเอิญจังเลยนะครับ ไปโรงเรียนพร้อมกันมั้ยครับ”
“แล้วแต่”
“งั้นไปพร้อมกันนะครับ^^”
“อืม”
ผมกับอาร์มินเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน ผมกะว่า วันนี้ทั้งวันจะพูดกับอาร์มินให้น้อยที่สุด
เผื่อหมอนั่นจะรู้ตัวบ้างว่าผมโกรธอยู่ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผมแห้ะ - -
“งั้นผมเข้าห้องก่อนนะ”
“อืม บาย”
ตั้งแต่ตอนเช้าผมก็ไม่เจออาร์มินอีกเลย จนตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วผมก็ยังไม่เจออาร์มิน
มันแปลกๆยังไงอยู่แห้ะ -..- ผมรู้สึกเป็นห่วงอาร์มินขึ้นมาเลยเดินหาจนรอบโงเรียนก็ยังไม่เจอ
ผมก็เลยขึ้นไปบนอาคารเรียน แต่ผมก็ไม่เจอสะที เหลือที่สุดท้ายแล้วที่ยังไม่ได้ไปหา
‘ห้องศิลปะ’
ผมรีบวิ่งไปที่ห้องศิลปะ นั่นอาร์มินจริงๆด้วย เห๊ แล้วหมอนั่นทำอะไรหน่ะ! จะถอด...ถอดเสื้อทำไม!!
ผมแอบมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ
‘นี่อาร์มิน นายถอดกางเกงด้วยไม่ได้หรอ’
‘มะ...ไม่ได้หรอกเอเลน แค่นี่ผมก็อายจะแย่อยู่แล้ว’
‘ทีวันนั้นนาย..ถอดเสื้ออยู่กับแจนยังกล้าเลยนิ’
‘แต่ก็แค่เสื้อนั่นแหล่ะครับ ไม่ได้ถอดกางเกงสะหน่อย’
‘ฉันบอกนายแล้วไง ว่าอยากวาดภาพนู้ดนายหน่ะ’
‘งั้นแค่เถอดเสื้อเถอะนะครับ’
‘กะ ก็ได้ มาๆ’
ผมทนดูอยู่ไม่ไหว ก็เลยเปิดประตูเข้าไป
“อาร์มิน!!นายทำอะไรของนายหน่ะ ห๊า?”
“อะ คือว่าผม”
“เจ้าบ้าเอ้ย ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้”
“นายจะมายุ่งทำไมละ ห๊ะ !!”
“แล้วนายละ บังคับอาร์มินมาให้นั่งถอดเสื้อโชว์เรือนร่างทำเพื่อ??”
“เรื่องของฉัน นายอย่ายุ่งได้มั้ย ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!!!”
“แก!!!!...”
“คะ..คือว่า แจนผมว่าเราไปคุยกันที่อื่นเถอะนะครับ”
“อืม”
หลังจากนั้นผมกับอาร์มินก็เดินด้วยกันอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทางว่าจะไปไหน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาไม่มีคำพูดใดๆ
จนกระทั่ง.....
“คะ...คือแจน อย่าเพิ่งเข้าใจผิ...”
“นายจะแก้ตัวทำไม ทั้งๆที่หลักฐานมันก็คาตาฉันอยู่!!!!”
“ให้ผมอธิบายก่อนได้มั้ยครับ!!!! ฟังกันบ้าง!!”
“หนวกหู !! ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!!!”
“งั้นก็เรื่องของนาย!! ผมไม่อธิบายแล้ว เข้าใจผิดไปนั่นแหล่ะ เข้าใจผิดคิดว่าผมกับเอเลนทำอะไรอย่างว่ากันก็ได้นะครับคิดไปเลยผมไม่ว่า!!!”
“นายจะประชดทำไมห๊ะ!!!”
“แล้วแจน ทำไมไม่ฟังคนอื่นพูดบ้าง เป็นอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ผมทำอะไรก็ผิดก็บอกมาสิครับ!!”
นะ..นี่เราสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่หรอเนี่ย เหมือนสามีภรรยาหึงหวงกันเลยแห้ะ -/////- นะ..นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรแบบนี้นะเนี่ย ... นี่เราต้องสงบสติอารมณ์สักหน่อยแล้วละ
“ผมจะไปให้เอเลนวาดรุปต่อนะครับ ไปละ”
“นี่ นาย!! ฉันไม่ให้ไป!!”
“บายนะครับ”
“นี่ ฉันบอกให้หยุดไง โท่เว้ย!”
ผมรีบจับอาร์มินให้หันมา และเดินเข้าไปใกล้ๆ หมอนั่นก็ถอยหลัง ไปเรื่อยๆจนติดกำแพง ผมกระตุกยิ้มทีนึง
เอามือจับไหล่อาร์มินไว้ไม่ให้หมอนั่นหนีไปไหน
“จะ..แจนนายจะทำอะไร....”
“จะไปหาเอเลนไม่ใช่หรอ ไปสิฉันไม่ห้าม”
“มะ..ไม่ห้าม งั้นแจนก็ถอยออกไปสิครับ”
“ดื้อจริงๆเลยน้า ฉันเอาตัวบังนายไว้ขนาดนี้ยังจะอยากไปอีก”
“เรื่องของผม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย อย่ามายุ่งหน่า”
“ใช่!!ไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่ฉันอยากยุ่งนายจะทำไมห๊า!!”
“ก็ไม่ทำไมนิครับ อยากยุ่งก็ยุ่งไป ไม่ใช่เรื่องของผมเหมือนกัน”
“งั้นนายอยากจะให้มันเป็นเรื่องของเราสองคนมั้ยละ”
“...หมายความว่าไงครับ”
“หมายความว่าแบบนี้ไงละ…..”
“อุ๊บ OxO อื้อออออ ๆ”
หลังจากที่ผมพูดจบ ผมก็ไม่รอช้า รีบประกบปากหมอนั่น
อาร์มินทุบอกผมไม่ยั้ง ทั้งทุบตีสารพัด แต่ตอนนี้ผมก็ไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้วละครับ
“แฮ่ก แฮ่ก นะ..นายทำอะไรของนายห๊า!!!!”
“จูบไง จะให้ทำอีกทีมั้ย”
เพี๊ยะ !!!
“พอสักที ..อุ๊บ อือออออ”
ผมเข้าไปจูบอาร์มินอีกที ถึงหมอนั่นจะไม่ชอบยังไง จะตบจะตีผมยังไงผมก็ไม่สนแล้ว
วันนี้ อาร์มินต้องเป็นของผม -//////-
“แฮ่ก แฮ่ก พะ...พอเถอะนะแจน”
อาร์มินพูดเสียงแผ่วเหมือนแทบจะไม่มีแรง หมอนี่เวลาพูดแบบนี้ น่ารักชะมัด
“พอหรอ ก็ได้นะ พอตรงนี้แล้วไปต่อที่ห้องละกัน”
“จะ แจน!!-/////- มะ..ไม่เอาหรอกนะครับ”
“ไม่ทันแล้วละ...................”
ผมรีบอุ้มอาร์มินไปที่ห้องของผม เหมือนตอนนี้อาร์มินจะ เริ่มไม่โมโหแล้วละครับ หึอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย
พอถึงห้องผมก็รีบวางอาร์มินบนเตียงแล้วเริ่มเผด็จศึก
“จะ..แจนจะทำอะไรครับ”
“ทำการบ้าน”
“นะ..นี่มันการบ้านตรงไหนครับเนี่ย”
“การบ้านของสามีภรรยาไง-////-“
“>/////////////////////<”
“อืมมม จะ..แจน อุ๊บบ”
.”เรียก ชื่อฉันอีกสิ เรียกอีก”
“แจน...แจน”
“ใช่มากกว่านี้อีก”
“แจนอ่ะ อ่าห์ ยะ...อย่าจับตรงนั้นสิครับ”
“หืมแข็งขนาดนี้แล้ว ทนมานานหรือยัง”
“แจน!!!-//////-“
“ถอดเสื้อออกก่อนนะอาร์มิน”
“ถะ..ถอดให้ผมหน่อยสิครับ”
“หืมม ยั่วกันชัดๆเลยนะ เดี๋ยวเจอดีแน่”
“ฮะฮะ แจน ผมเจ็บนะครับ อ่าห์”
“ครั้งแรกก็เงี้ยและ ฉันจะทำให้ดีที่สุดนะ”
“งือออ”
.
.
.
คืนนั้น ผมกับอาร์มินก็ทำการบ้านหลายวิชาเลยละครับ ฮ่าๆ
“จะ..แจนผมเจ็บจัง”
“ไม่เป็นไรหรอกนะอาร์มิน เดี๋ยวนายก็ชิน”
“แจนนี่ละก็...”
“อาร์มิน”
“คะ..ครับ”
“ฉันรักนายนะ รักมากตลอด ฉันพยายามติวเข้มเพื่อสอบให้ติดมหาลัยนี้เพราะอยากจะมาอยู่กับนาย
ฉันพยายามอ่านหนังสือ พยายามทำการบ้าน พยายาม..”
“พอแล้วละครับแจน แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่า แจนรักผมมากแค่ไหน ผะ...ผมกะ..ก็รัก...แจนเหมือนกันนะครับ-//////-“
“อาร์มิน....”
“^____^”
.
.
.
ผมไม่รู้หรอกนะครับ ว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่ปัจจุบัน เรารักกันดี โอ้สสสสสส
End …….
Eren say
ห๊า มีฉากผมพูดด้วยหรอครับ นึกว่าจะเป็นแค่ตัวประกอบ (นายก็ตัวประกอบอยู่ดีแหล่ะหน่า)
ผมรู้อยู่แล้วละครับ ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ขึ้นมหาลัย อาร์มินกับแจน มีความรู้สึกดีๆต่อกัน ซึ่งผมก็ดูออก เพราะผมก็มีความรู้สึกดีๆให้อาร์มินเหมือนกัน ...... ผมคงจะยื้ออาร์มินให้ออกห่างจากแจนไม่ได้หรอกนะครับ
สองคนนี้เค้ารักกันดี ผมคงจะเป็นได้แค่ คนที่แอบรัก.....
“อะโอ๊ย”
“หืม ...”
“วันหลัง เดินให้มันดีๆหน่อยสิครับ”
“นายนั่นแหล่ะเดินก้มหน้าอยู่ได้”
“ระ..หรอครับขอโทษทีครับ”
“หึ ว่าแต่นายชื่อไรละ”
“....เอ..เอเลนครับ”
“อืม”
“แล้วชื่ออะไรหรอครับ”
“เรียกว่า รีไวล์ ละกัน”
“คะ..ครับ ^^”
ทำไมเวลาพูดกับคนคนนี้ มันหวิวๆ ยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าคนนี้มีอิทธิพลมากเหลือเกิน
สุขุม เย็นชา แต่น่าค้นหา.. นะ..นี่ผมคิดอะไรครับเนี่ย อร๊ากกกก
ความคิดเห็น