คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : effort...Jean*armin 2
อผมทนมองอยู่ไม่ได้ เลยเดินกลับไปที่ห้องเรียน
วันนั้นทั้งวัน ผมนั่งเรียนอย่างไม่มีสติ ตอนนี้สติผมไม่อยู่กับเนื้อกลับตัวเลยครับ
หมอนั่น อาร์มิน ทิ้งผมไปแล้ว ไปคบกับเอเลนงั้นหรอ ! หึ่ยยยย
อ๊อดดดดดดดดดดด
พักแล้วหรอเนี่ย อืมม ผมเดินอย่างหมดอาลัยตายอยาก
ไม่น่าเชื่อว่าอาร์มินจะทำให้ผมเศร้าขนาดนี้ได้ ผมเดินคิดถึงวันเวลาเก่าๆ ที่ผมกับอาร์มินอยู่ด้วยกันมาตลอดทาง
ผลั่ก ตุบ !
“อะ โออ้ย”
“หืม ขะ...ขอ..”
“แจน!!!!!!นี่แจนจริงๆหรอครับ แจน*00*”
“อะ..อาร์มิน!!”
“ผะ...ผมคิดถึงแจนที่สุดเลยครับ ฮือออ”
อาร์มินในที่สุดอาร์มินก็เห็นผมแล้วว หมอนี่พอรู้ว่าเป็นผมก็กระโดดกอด ร้องไห้เฉยเลย ฮะฮะหมอนี่
ผมนึกว่าจะลืมผมไปสะแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกดีใจมีความหวังขึ้นมาแล้วละครับ
“นะ..นาย ฉัน ก็คิดถึงนายเหมือนกัน คิดถึงมาก มากที่สุด”
“จะ..แจน ฮือออออ -///-“
“อะ...อ่าวแจน นายมาได้ไงเนี่ย”
“หืม เอเลน ฉันก็สอบเข้ามานะสิ”
“นะ..นายเนี่ยนะ”
“อืม แล้วทำไม”
“ก็ป่าวหรอก”
หึ่ย เอเลน ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในฝีมือผม ว่าผมสอบติด อย่างนี้มันหยามกันชัดๆ
“อะ..เอ่อทั้งสองคนผมว่าไปหาที่นั่งกันเถอะนะครับ”
“อืม ไปสิอาร์มิน” เอเลนพูด พร้อมทั้งกอดคออาร์มินเดินไปด้วย
ผมที่มองอยู่ข้างหลัง ก็เดินตามไปอย่างหงุดหงิด จะสนิทเกินไปละนะ อาร์มิน
“นี่อาร์มิน ไปซื้อข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“อะ ดะ..ได้ครับแจน ^^”
“เห้ อาร์มิน นายจะไปไหนนะ”
“ฝากจจองโต๊ะด้วยนะครับ เอเลน...”
ผมที่มองออาร์มินกับเอเลนกอดคอเดินกันอยู่ก็รู้สึกหงุดหงิด หึงหวง เลยไปลากอาร์มินออกมาซื้อข้าวเป็นเพื่อน
“แจนครับ รู้มั้ยผมดีใจมากๆเลยนะครับ ที่แจนมาอยู่มหาลัยนี้”
“งั้นเหรอ...แล้วตอนแรกทำไมถึงทิ้งฉันละ”
“เอ่อ...ผะ..ผมขอโทษนะครับ”
“ฉันไม่รักนายแล้ว”
“อะ..แจน ผมขอโทษนะครับ TT”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
“…….”
ที่ผมบอกว่ารักไปเมื่อกี้ อาร์มินคงจะคิดว่ารักแบบเพื่อนแหงเลย แต่ก็ชั่งเถอะครับ ^^ ตอนนี้อาร์มินหน้าหงอยเลยละครับ ผมชอบแกล้งหมอนี่เป็นประจำ ฮะฮะ น่ารักไปไหนน้า ผมมองอาร์มินตามยิ้มๆ
“พ่อหนุ่ม จะมองหน้าอีกนานมั้ย สั่งข้าวสิ”
“อะ..ขอโทษทีครับป้า งั้นขอสั่งเป็นสปาเก็ตตี้ละกันครับ”
“ได้ละจ้ะ นี่ๆพ่อหนุ่ม หนุ่มผมบลอนคนนี้เข้ามาวันแรก ก็มีหนุ่มๆสาวๆมาขอถ่ายรูปใหญ่เลยนะ ระวังละถ้าไม่รีบจะมีคนอื่นเอาไปก่อน”
“เห๊ จะ...จริงหรอครับ อย่างนี้ผมต้องรีบรวบหัวรวบหางแล้วละครับฮะฮะ”
อาร์มินยังไม่เลิกหน้าหงอย ผมเลยเดินนำหน้ามาก่อน แต่หมอนั่นยังยืนอยู่ที่เดิม เห้อจริงๆเลยนะ สงสัยต้องให้ง้อ
ตอนที่ผมกำลังจะเข้าไปง้อ ก็มีผู้ชาย 2 คน เดินเข้ามาหาอาร์มิน พร้อมทั้ง ขอถ่ายรูป แต่ขอถ่ายรูปอย่างเดียวนี่ผมยังพอให้อภัยนะ แต่ทำไมต้อง ยื่นหน้าไปติดอาร์มินสะขนาดนั้นด้วยละ ผมทนไม่ไหวเลยเดินเข้าไปแทรก
“ขอถ่ายรูปด้วยคนนะ”
“อะ..แจน”
แชะ แชะ แชะ
หลังจากถ่ายรูปเสร็จ ผมก็เลยพาอาร์มิน ออกมานั่งกินข้าวที่อื่น ที่มีแค่ผมกับอาร์มิน ปล่อยเอเลนไว้นั่นละ และอีกอย่างโรงอาหารคนเยอะ เดี๋ยวมีพวกผู้ชายมาแต๊ะอั๊งสุดที่รักผมอีก
“แจน ทำไมไม่ไปกินที่โรงอาหารละครับ”
“ก็ฉันอยากกินตรงนี้อะ นายจะทำไม กลับไปหา เอเลน!! ก็ได้นะ”
“....ไม่ต้องหรอกครับ ผมอยู่กับแจนเนี่ยแหล่ะ”
“หึ ดีมาก ^^”
ผมพูดพร้อมทั้งขยี้หัวอาร์มินไปทีนึง ผมรู้สึกดีใจจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ หมอนี่ยอมทิ้งเอเลนไว้ และมาอยู่กับผม
-////- เหมือนตอนนี้อาร์มินจะเลิกหงอยแล้วละนะครับ ฮะฮะ
“เอ่อแจนครับ อาทิตย์หน้าจะมีงานต้อนรับเด็กปี 1 แจนคู่กับใครหรอครับ”
“หืมงานหรอ หมายความว่าไง”
“มันเป็นคล้ายๆงาน Prom นะครับแต่เป็น Prom สำหรับรับน้อง แล้วก็สามารถพาคนข้างนอกหรือ เพื่อนมาเป็นคู่ก็ได้ครับ”
“อ่อ....งั้นหรอถ้างั้นฉันคู่กับนายละกัน!”
“เอ่อ...คือว่า”
“หืม ไม่ได้หรอ”
“....อะ..ดะได้ครับได้ ^^”
“ดีเลย!!”
ผมพูดพร้อมทั้งกอดคออาร์มินไปด้วย อ่าหมอนี่ตัวนุ่มนิ่มชะมัด ><
.
.
.
Armin says
หลังจากที่ผมย้ายมา วันนั้นที่ผมไปบอกแจนว่าผมต้องย้าย ผมเข้าใจความรู้สึกแจนนะครับ เพราะผมก็ไม่อยากย้ายเหมือนกัน ไม่อยากย้ายไปไกลคนรัก ...... ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าผมรักแจนมากแค่ไหน
แต่พอผมรู้ว่าแจน ย้ายมามหาลัยเดียวกับผม ผมก็ดีใจจนร้องไห้ออกมาเลยละครับ ผมรู้สึกว่า เราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง ! หลังจากที่ผมกับแจนเจอกันแล้ว ผมก็เลยบอกเรื่องงาน Prom แจนเค้าบอกว่า อยากคู่กับผม ผมก็อยากคู่กับแจน แต่ผมไม่รู้ว่าแจนจะมาเข้ามหาลัยนี่ ผมเลยไปคู่กับเอเลนก่อนแล้ว แต่พอรู้ว่าแจนอยากคู่กับผม ผมก็เลยตกลงจะคู่กับแจน ผมก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไง ถ้าผมไปบอกเอเลน เค้าต้องโกรธผมแน่ๆ
และถ้าผมไปบอกแจนว่าไม่คู่กับแจนแล้ว โอกาสที่ผมจะอยู่ใกล้แจนก็จะหลุดไป
ผมจะเอายังไงดีละครับเนี่ย TT
.
.
.Jean say
หลังจากที่ผมกับอาร์มินกินข้าวเสร็จแล้ว ก้แยกย้ายกันขึ้นห้อง ผมที่อยู่ห้องโหล่สุด กับอาร์มินที่อยู่ห้อง คิง ต่างกันมากเลยนะครับ โฮกกกก
อ๊อดดดดด
วิชาสุดท้ายหมดแล้ว อ่า เลิกสะที จะได้กลับหอไปนอนต่อแล้ว
หลังจากที่ผมเดินออกมากำลังจะกลับบ้าน ผมก็แอบเห็นอาร์มินกับเอเลน กำลังนั่งทำอะไรก็ไม่รู้สองต่อสอง
หะ...เห้ย!!!! อาร์มินนาย (ภาพที่แจนเห็นและคิดไปไกลคือ ...อาร์มินกำลังก้มลงไปตรงปิกาจู้เอเลน ส่วนเอเลนก็หลับตาพริ้ม)
ความเป็นจริง...(อาร์มินก้มลงไปเก็บปากกาที่หล่น ส่วนเอเลน หลับตาเพราะเหนื่อยกับการทำการบ้าน)
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาอาร์มิน
“อะ..อาร์มินนายทำอะไร!!”
“อะอ่าว จะ..แจนหรอครับ”
“นายทำอะไรบอก ฉันมาก้มลงไปทำอะไรห๊า!!”
“คะ...คือว่าผม”
“มานี่เลยเจ้าบ้า !!”
“อะ จะ..แจน”
ผมลากอาร์มินกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่โรงยิม ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่
“บอกฉันมาเมื่อกี้นายทำอะไรกับเอเลน ห๊า!ฉันหึงรู้มั้ย อะ.-///-”
“จะ..แจน...-////////-คือผะ...ผมป่าวนิครับ ผมแค่ก้มลงไปเก็บปากกา”
“ห๊า เก็บปากกา”
“ครับ นี่ไง”
อาร์มินพูดพร้อมชูปากกาที่ก้มลงไปเก็บเมื่อกี้ขึ้นมาดู อ่านี่ผมเข้าใจผิดหรอเนี่ย แทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว
ละแล้วที่ผมพูดไปเมื่อกี้ ละ ที่ผมบกว่าหึง หมอนั่นจะได้ยินหรือป่าวนะ
“แล้ว จะ..แจนหึงผมทำไมหรอครับ ???”
จึ้ก !! เหมือนพูดแทงใจดำ หมอนั่นได้ยินนนนนนนนนน
“หึง หึงอะไรฉันบอก ฉันโกรธหูผึ่งเลยต่างหาก” (ซึนได้ใจจริงๆ)
“แต่ ผมได้ยินชัดเลยนะครับว่า หึง”
“อะเอ่อชั่งเหอะหน่า เออนี่อาร์มินคือว่าห้องฉันรกมากเลยอะ แล้วฉันทำคนเดียวไม่ไหวนายช่วยหน่อยได้มะ”
“หืม โตแล้วนะครับ ทำไมไม่ทำเอง”
“คะ..คือ ฉันทำแล้วนะ เต่ไม่รู้ทำไมทำไปทำมา ข้าวของเละหนักกว่าเดิมอีก”
“อุ๊บ ฮ่ะฮ่ะ ขะ..เข้าใจแล้วครับ ฮ่าๆ”
“ชิ!”
“แล้วทำวันไหนครับ”
“วันนี้เลยสิ ข้าวของขี้ฝุ่นเต็มไปหมด มีหวังคืนนี้ฉันนอนไม่หลับแหง”
“อะ..โอเคครับ”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง เป็นขอให้อาร์มินช่วยทำความสะอาดห้องผม จริงๆผมทำแล้วนะครับ แต่พอผมถูพื้นก็ชน ตู้ข้าวของที่อยู่บนตู้ก็หล่นลงมา ก็เลยเปลี่ยนไปซักผ้า พอซักผ้า ซักไปซักมา เสื้อผ้าก็ขาดไปหลายตัวไม่รู้ว่าทำไมกันนะครับ เลยต้องมารบกวนอาร์มินเนี่ยแหล่ะ TT
“อืม ถึงแล้วละ”
“ครับ...”
“งั้นเปิดละนะ”
แอ๊ดดดดดดด
“เอ่ออออออออ”
หน้าแจน ^^””””””””” (ยิ้มแห้งๆ)
หน้าผม O.O”””””””””” (เหงือตก)
“อาจจะสกปรกไปนิดดดดด”
“ไม่นิดแล้วละครับ รีบทำความสะอาดกันเถอะครับ”
“ขะ...ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
ผมถอดทุกอย่างออกหมดจนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว
“จะ..แจนจะใส่ชุดนี้หรอครับ”
“อืม ใช่ใส่ชุดนักศึกษาทำมีหวังเปื้อนขี้ฝุ่นหมด”
“ตะ..แต่”
“นายก็ควรจะถอดเสื้อผ้าออกบ้างนะ ไม่งั้นจะเปื้อนขี้ฝุ่นหมด”
“มะ..ไม่เอา หรอก...”
“มานี่”
ผมถือวิสาสะ จับอาร์มินหันหน้ามาแล้วปลดกระดุมเสื้ออก
“จะ..แจนไม่เอาผมไม่ถอดหน่า >///////////////////<
“เดี๋ยวนายก็มาบ่นอีกว่าเสื้อดำไปหมดเลย นุ่นนี่ๆ”
“ผะ ผมไม่บ่นหรอกครับ อะ”
ผมไม่สนใจพลางแกะกระดุม ส่วนอาร์มินก็พยายามจะติดกระดุม จนผมต้องจับมืออาร์มินไว้ และใช้มือข้างเดียวของผมแกะกระดุม จนเม็ดสุดท้าย
หน้าผม *00000*
หน้าอาร์มิน >//////////////////////<
“ยะ..อย่ามองแบบนั้นสิครับ”
“ฉันว่า นายควรจะถอดกางเกงด้วยนะ”
“ยะ..อย่าเชียวนะครับ แค่เสื้อก็พอแล้วละครับ”
“อะ...ก็ได้ ><”
หมอนี่ เวลาถอดเสื้อแล้ว ผมแทบจะทนไม่ไหวเลย แต่คงต้องเก็บอาการไว้ก่อนละนะครับ
“อะ..โอ้ย อะไรไม่รู้เข้าตาฉัน”
“แจน อะไรเข้าตาหรอครับ ขอผมดูหน่อยนะ”
“ฉันลืมตาไม่ได้อะมันแสบ”
“สงสัยขี้ฝุ่นเข้าตาแน่เลยครับแจน หลับตาไว้นะ อย่าขยี้นะครับ”
“ยังไม่หายเลยอะ”
“ผมว่าไปลืมตาในน้ำดีกว่านะครับ”
อาร์มินพาผมเดินไปในห้องน้ำ พร้อมทั้งบอกให้ผมก้มหน้าจุ่มลงไปในน้ำและลืมตา อ่าค่อยยังชั่วดีขึ้นเยอะเลย
“ดีขึ้นหรือยังครับแจน”
“อืมดีขึ้นแล้วละ”
“ตาดูแดงๆนะครับ ขอผมดูหน่อยนะ”
ตอนนี้ผมกับอาร์มินนั่งอยู่บนเตียง (ทำไมต้องบนเตียง) อาร์มินจับหน้าผมเพราะต้องการจะดูตาผมว่าเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้หน้าเราไกล้กันมากเลยละครับ หมอนี่ดูใกล้ๆน่ารักชะมัด ตาสีฟ้าใบหน้าขาวใสอมชมพู ผมบลอนตัดบ๊อบสั้นเข้ากับโคงหน้า อีกอย่างที่ผมอยากจะลิ้มลองมากที่สุด ริมฝีปากกะทัดรัด อมชมพูดูน่ากินน่ากัดมาก ผมไม่รอช้า ค่อยๆยื่นหน้าเข้าใกล้ ใกล้ขึ้นอีก ใกล้ขึ้นอีก
พรวด !
“พวกนายทำอะไรกันนะ”
“ห้ะ ปะเปล่านะครับ ไม่ได้ทำอะไรนะครับเอเลน”
“ไม่ได้ทำอะไรได้ไงก็เมื่อกี้ฉันเห็นพวกนายสองคนกำลังจะ .... แล้วดูแต่งตัวถอดเสื้อทำไมเนี่ยอาร์มิน”
“ผะผมว่า ไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะครับ”
อาร์มินกับเอเลน ไปคุยกันข้างนอกซึ่งผมไม่รู้ว่าพวกเค้าคุยอะไรกัน แต่ตอนที่เอเลนเปิดประตูเข้ามา อาร์มินดูตกใจมากและรีบผลักผมออก นี่เค้าแคร์ความรู้สึกเอเลนขนาดนั้นเลยหรอ...
ฉับ ฉับ ฉับ ะจะอะ ยังไม่จบนะฮ้ะ เเต่ตัดค้างสุดๆเลยละสิ 555555 ซอรี่นะฮั้ฟฟฟ ช่วยๆไรท์เม้นด้วยน้า
ไงก็ติดตามตอนต่อไปนะ
ความคิดเห็น