Maya’s Crush แผนรักสะกดใจนายเจ้าเสนห์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 แขกผู้มาเยือน

 

 หลังจากมีความสุขที่ได้แกล้งน้องชายทั้งสองคน ฉันจึงมานั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ในห้องรับแขกขนาดยักษ์ของตระกูลเรา โดยมีแมวตัวโปรดของฉัน'คุกกี้'นอนอยู่บนตัก แต่พอคิดไปคิดมา เฮ้ออ... ชีวิตมันช่างน่าเบี่ออะไรเยี่ยงนี้=-=เป็นถึงคุณหนูผู้สืบทอดตระกูลดัง ไปไหนมาไหนก็จะต้องคอยระวังตัวตลอดเวลา วันๆจะต้องไปเรียนป้องกันตัวบ้างอะไรบ้าง ทําอะไรต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา...ช่างน่ารําคาญเสียจริง! จะไปช็อปปิ้งคนเดียวก็ไม่ได้ เนื่องจากเพื่อนเลิฟของฉัน ‘มิกิ’ ไปญี่ปุ่นแล้ว ง่ะ...อยากไปบ้างT^T

 "ซู้ดดด" (นี่คือเสียงจิบ?)
 ฉันหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบพลางถอนหายใจอย่างหมดอารมณ์
 "ชีวิตมันช่างน่าเบี่อจริงๆ สําหรับใครบางคนอ่ะ เนอะ? โทยะ- -*"
  มันโผล่มาอีกแว้ววว -[]-"
 "นั่นดิ..ได้แต่นั่งซดชาไปวันๆ ไม่ก็คุยกับไอ้เหมียว อันที่จริงเจ๊ไม่ต้องลงทุนออกไปผลาญเงินข้างนอกแก้เบี่อหรอกนะ นั่งจิบชาสนทนากับแมวเนี่ยแหละ ชีวิตที่ช่างสวยหรู- -*”

 โอ้...แน่ใจเรอะ ว่าใช้ปากพูด-_-
"ไม่ต้องมาพูดจาประชดประชันฉันเลยนะยะ -0-'' พวกเธอก็เหมือนกันแหละ อย่างน้อยฉันกับคุกกี้ก็ไม่เคยไปโวยวายลั่นบ้าน...ไม่เคยทําห้องใครเลอะเทอะเหมือนใครบางคนหรอกนะ " ฉันประชดกลับไป
 "แรงง-_-*" วายะ
 "ว่าแต่ลมอะไรหอบมาเนี่ย ทีนี้จะยัดเยียดอะไรให้ฉันอีกล่ะ -[]-,"
"อันนี้ยิ่งแรง-[]-เราไม่ได้จะยัดเยียดอะไรให้เจ๊สักหน่อย ก็แค่มีอะไรมาเสนอ :] "
โทยะยิ้มหวานจนเห็นเขี้ยว- -^...ฉันเริ่มรับรู้ได้ถึงความร้ายกาจของสิ่งที่กําลังจะตามมา
"มีอะไรก็รีบๆพูดมา..ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอกนะ- -'" ß นี่ไม่ใช่ความจริง -_- ฉันแค่พยายามที่จะพูดเพื่อปัดให้สองคนนี้ไปไกลๆเฉยๆ
"ขี้ตู่- -* วันนี้เจ๊ว่างทั้งวันต่างหาก" วายะ...มันจะรู้ทันฉันไปถึงไหนนน
“ใครบอก วันนี้ฉันมีสัมนาที่โรงเรียนย่ะ”

“วันนี้มีเรียนด้วยเหรอ 0.0 วันเสาร์นะเนี่ย”

 "เออว่ะ..อ้อไม่ใช่ๆ วันนี้ฉันมีนัดกับยัยมิกิว่าจะไปช็อปปิ้ง”

“มิกิอยู่ญี่ปุ่น” เอ๋..มิกิ..นั่นสินะ มิกิไปญี่ปุ่นแล้วนี่...กริ๊ดดด!! แล้วนี่ฉันจะแก้ตัวว่าอะไรต่อวะเนี่ย T^T

“อ้อ..วันนี้ฉันมีนัดไปกินข้าวกับ..”

“กับ?”

“โดราเอม่อน-[]-” ฉันซึ่งคิดอะไรไม่ออกแล้วเลยเผลอโพ่ลงอะไรเพ้อเจ้อออกไป

“-0-“

“-__-“

 โดราเอม่อนเนี่ยนะ...บ้าไปแล้วฉัน T.T

“ฝากบอกคิดถึงชิซึกะจังของเค้าด้วยนะ” โทยะ...ดันรับมุขฉันอีก

“ไอ้บ้า!”

“อ้าว..ด่าเค้าทำไมT.T เค้าแค่ฝากความคิดถึงไปให้สุดที่รักเค้าเองนะตัวเอง -_-“

(น้องฉันบ้าการ์ตูนมาก-__-)

“อะแฮ่มๆ..แล้วไอ้ที่ว่าจะเสนอนั่นมันอะไร ฉันชักสงสัยแล้วแฮะ..อะไรกันนะที่ทําให้คุณชายวายะและโทยะ หอบตัวเองมาหาฉันได้ถึงที่เชียว ^^ "
 ( -..-)(-..- )
วายะกับโทยะมองหน้ากันราวกับมีแผนการอะไรอยู่ในใจ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าสองคนนี้มีแผนอะไรกัน!
 "วันนี้จะมีแขกมาที่บ้าน" โทยะเริ่มพูด
 "แล้ว?"
 "พ่อบอกให้พี่ลงไปรับ"วายะกล่าว
 "แล้วทําไมต้องเป็นฉันด้วย! เธอสองคนก็ลงไปรับเองสิ ปกติฉันก็ไม่ค่อยมีบทบาทอะไรในด้านธุรกิจของพ่ออยู่แล้วนี่ ไม่รู้ล่ะ! ฉัน...ไม่ไป!!"
 "พ่อบอกว่าจะเพิ่มเงิน..." โทยะ0..0
"ว่าไงนะ!..เอ่ออ...งั้น เปลี่ยนใจค่ะ- -*"
"เปลี่ยนใจง่ายจังเนอะ- -^" โทยะพูดพร้อมทําสีหน้าประชดประชันใส่ฉัน ทำไมยะ-^-
"หา? หืม.. เมี่อก็ฉันพูดอะไรเหรอO-o" ฉันแกล้งทําท่าอินโนเซนส์ใส่น้อง
 "-__-"
 "-..-"
 "คุณหนู!!คุณชายคะ!!! แขกมาแล้วค่ะ!!!"
 แม่บ้านทําท่าหอบเต็มที่เมี่อวิ่งมาตามพวกเราหลังจากที่วิ่งขึ้นบันไดมาประมาณ หกชั้นได้ - -*
 "เเขกมาแล้วงั้น.. พวกเราไปล่ะ" วายะ-,.-
 "โชคดีครับ^~^" โทยะ- -
 ฉันจึงจําใจต้องลงไปรับแขกเอง--' แต่มันฟังดูทแม่งๆนะ เพราะปกติจะไม่ใช่ฉันที่จะต้องเป็นคนรับแขก
"มายะ! แล้วไอ้แสบสองตัวนั่นล่ะ O_o" พ่อวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
"พ่อบอกให้หนูลงมารับไม่ใช่เหรอคะ -_- "
 "พ่อเปล่า:0" ว่าไงนะ?!
"พ่อบอกให้ไอ้สองตัวนั่นลงมารับ-__-" โทยะ..วายะ!!! ฮึ่ม กลับมาเมื่อไหร่ พวกนายเสร็จฉันแน่
 "สองคนนั้นอยู่ไหนคะ..หนูจะ.."
 "อย่าเพิ่งเลยลูก T-Tหาตอนนี้คงไม่เจอแล้วล่ะ...ช่วยพ่อรับแขกก่อนเหอะ"

 เออ..ก็จริงนะ...หาตอนนี้จะไปเจอได้ไงโดยเฉพาะสองคนนั้นด้วยสิ
  เมื่อฉันมองไปรอบๆห้อง พบว่ามีผู้ชายสองคนนั่งจ้องฉันอยู่ เหมือนจะเป็นพ่อลูกกัน คนเป็นพ่อดูท่าทางจะเป็นมิตรมากแต่เมี่อฉันมองไปยังอีกคนหนึ่ง
"0.0"
 ฉันถึงกับตะลึง เพราะเขามีผมสีนํ้าตาลเข้ม จมูกเรียว ใบหน้าได้รูป.. โดยรวมๆ ถือว่าหล่อเอาการเชียวล่ะ -.,- แต่ที่สําคัญ หน้าเขาดูคุ้นมากเหมือนว่าฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่จําไม่ได้แล้ว เมี่อฉันมองไปยังเขา

“/-0-“ßดื่มน้าอยู่

“(   -_-)”

พรวด!! เขาลำลักน้าพร้อมกับไอไปสองสามที

“0.0” ฉันมองเขาประมาณว่าถึงกับสำลักเลยเรอะ แต่รู้สึกว่าเขาเองก็ตกไม่แพ้ฉันเหมือนกัน

 เอ.. ว่าแต่...เราเคยเจอกันหรือเปล่าเนี่ย

ในขณะนี้ ฉันอยู่ในห้องรับแขกกับพ่อ และคนแปลกหน้าอีกสองคนส่วนผู้ชายที่ดูหน้าคุ้นๆนั่นก็นั่งจ้องฉันไม่เลิกรา
'จะจ้องหาเตี่ยนายเรอะ- -*'
อุบส์-^-....อันที่จริงฉันกะว่าจะตะโกนประโยคนั้นออกมาซะแล้วสิ...แต่ต้องไม่ใช่ต่อหน้าพ่อฉันแน่นอน-_- ฉันจึงหันไปจ้องแขม่งที่หน้าเขาด้วยสายตาอย่างเอาเรื่อง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัวเสียก่อนเลยก้มหน้าไปฟังเพลงต่อ..เพิ่งรู้ตัวหรือไงยะ-^- ซึ่งพอดูจากท่าทางเงียบขรึมนั่นแล้วฉันคาดเดาว่าเขาคงจะเป็นคนพูดน้อย(ตัดสินเอาเอง)...และนั่นยิ่งทําให้บรรยากาศในห้องรับแขกยิ่งดูอึมครึมเข้าไปอีก
"มิวสิค...จะไม่ทักอะไรเพื่อนหน่อยเหรอลูก- -" คนที่ดูเหมือนว่าจะเป็น'พ่อ'ของเขากล่าว อ้อ!... อีตานี่ชื่อ'มิวสิค' นี่เอง- -*
"หวัดดี"

เขากล่าวพร้อมเงยหน้ามามอง ไม่ได้ฟังเพลงอยู่หรอกเหรอเนี่ย  
"หวัดดี"ฉันกล่าวตอบ-_- ก็เขาพูดมาแค่นั้นแล้วจะให้ฉันพูดอะไรต่อล่ะ :|
"แค่นี้เหรอ.. อ้อเกือบลืมแน่ะ เสี่ยซายะ ฉันกะว่าจะเอาลูกชายมาพักอาศัยที่ Valentia นี้ชั่วคราวน่ะ รวมถึงจะเอามันเข้าโรงเรียนด้วยระหว่างที่ฉันไปต่างประเทศ...."
 ผู้ซึ่งเป็น ’พ่อ’ ของเขากล่าว

 ( -..-) -->(0.0)

 พ่อเริ่มเหล่มองมาที่ฉัน.. ฉันไม่เกี่ยวนะ-_- ท่าทางพ่อจะมีแผนอะไรมาโปะให้ฉันอีกแน่ๆ
 "ก็ให้พักที่นี่ก็ได้.. แล้วก็ให้เข้าโรงเรียนเดียวกับมายะด้วย จะได้มีเพื่อนด้วยไง ใช่ไหมลูก ( -.-)>>" นั่นไง.. ถ้าแทงหวยสงสัยฉันได้โล่แล้ว(?) แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ยยย T..T
"เอ่อ..มะ..เอ้ย!คะ..ค่ะ" ปากฉันมันขยับเองง่ะ T^T อ้ากก ฉันตอบไปได้ยังไงเนี่ยย!! T^T
"งั้นฝากด้วยนะหนู" ผู้ใหญ่คนนั้นตอบ

“เอ่อ..คือ..” ไม่เอา ไม่อาววว ฉันอย่ากตะโกนดังๆออกไปว่า

’ไม่!’ แต่ตอนนั้นกลับรู้สึกว่าตัวฉันลีบลงด้วยสายตาพิฆาตของใครคนหนึ่ง

(   -_-) เอ่อ...อย่าจ้องหนูแบบนั้นสิคะพ่ออ T^T ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่ปะทะกับสายตาแบบนั้นแล้วอย่างกับตัวฉันหดลงเหลือครึ่งเซน.อย่างนั้นล่ะ เวลาพ่ออารมณ์ดีก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าโกรธละก็...พายุกระหน่าดีๆนี่เองล่ะ  
"คะ...ค่ะT^T"

ฉันพูดออกไปได้ไงเนี่ย.. แค่ตัวเองฉันยังเอาไม่รอดเล้ย...ม่ายยย!! T^T
"งั้นตั้งแต่นี้ไปก็ให้มิวสิคมาพักที่นี่ชั่วคราวล่ะกันนะ ส่วนเรื่องเรียนก็... ฝากด้วยละกันนะมายะ อย่าทําพ่อเสียหน้าล่ะ เพราะพ่อมีหุ้นส่วนกับเขาอยู่- -*"

 รู้สึกว่าเสียงพ่อจะแผ่วลงตรงไอ้ประโยคสุดท้ายนะคะเนี่ย=-=
 "ค่ะ"(ครั้งที่สาม-__-)

 ทั้งที่ในใจฉันอย่ากจะตะโกนออกไปว่า
'เรื่องของเขาก็ปล่อยเขาไปสิ..ฉันไม่เกี่ยว!'
หรืออะไรประมาณนั้นด้วยซํ้า แต่มันคงจะดูไม่สง่างามนัก -^-(แน่นอนล่ะ-_-)

แต่..แงงง ทำไมต้องให้ฉันดูหมอนี่ด้วยเนี่ยยย แค่นี้ชีวิตของหนูมันยังน่าเบื่อไม่พออีกเหรอคะพ่อT^T พอตกเย็นพ่อของคนที่ชื่อมิวสิคก็ต้องรีบบินไปต่างประเทศ ส่วนน้องชายทั้งสองคนก็แอบออกจากบ้านตอนหกโมงเย็นไปถ่ายแบบโดยไม่ให้ฉันเห็น เพราะรู้ตัวว่าคงจะโดนฉันแว้กเรื่องเมื่อเช้า-_- อ้ออ..ลืมบอกไป :] ...น้องชายฉันเป็นนายแบบ+นักร้องชื่อดังของเมืองนี้เลยนะ แต่ไม่มีใครเคยหาประวัติส่วนตัวพวกเขาเจอผ่านสื่อทางอินเทอร์เน็ต..(เนี่อง จากโดนพ่อฉันสั่งแบนหมดทุกเว็บ-__-" ใหญ่ขนาดใหน..คิดเอา-[]-)
 ก๊อกๆๆ!
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใครคะ"
"..." เงียบ==''
ก็อกๆๆ!
"ใครคะนั่น"
"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกแต่อย่างใด
ก็อๆๆๆๆๆๆ!
...หน็อย.. บ้านแกขายขนมเปี๊ยเรอะ ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย 
"ค่ะๆมาแล้วๆ...อย่าให้รู้นะว่าใคร แม่จะจับไล่ออกให้หมดเลย=="
"-__-"
ฉันยอมรับว่าตกใจนิดๆ เมี่อเปิดออกไปแล้วเห็นว่าเป็น มิวสิคที่ตอนนี้อยู่ในชุดไปรเวทธรรมดา กำลังยืนกอดอกพิงประตูอย่างวางมาด
"คนเขาถามว่าใคร ทําไมไม่ตอบยะ"
" --''  
"ใบ้กินเหรอ ฉันถามนายนะ"
"...." ไม่คุยด้วยแล้ว หมดอารมณ์

"ว่าแต่..มีอะไรเหรอ"

“...”

แล้วพี่แกก็เริ่มจ้องฉันจากหัวจรดเท้า ฉันลืมใส่อะไรหรือไง?=-=
"เธอเพิ่งตื่นใช่ไหมเนี่ย-_-" มันรู้ไดไงเนี่ยย-[]- ฉันเพิ่งตื่นจากการนอนกลางวันเมื่อตอนน้องชายฉันออกจากบ้านเนี่ยเหละ
 "จะยืนจ้องฉันอีกนานไหม.. พ่อเธอให้มาตามไปกินข้าว- -*" ทำเป็นรำคาญไปได้...เฮอะ
 "แล้วไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า "ฉันพูดอย่างเฉยเมย
 "แล้วตกลงจะไปได้ยัง- -"
 "เออ! " หมดอารมณ์เต็มทีแล้วนะ
 "เป็นผู้หญิง..พูดจาไม่งามเอาเสียเลยนะ " กวนซะละ-_-
 "แล้วนายจะทําไม"
 "แล้วฉันก็ไม่ทําไม-_-...ก็แค่เตีอนด้วยความหวังดีเฉยๆ..ไปดีกว่า..ยัยทอม " ยังมาด่าฉันอีก-[]- ช่างกล้าา!
 "นี่นาย!"ฉันใช้นิ้วอันเรียวงาม(?)ชี้หน้าไอ้บ้านั่นพร้อมเตรียมตัวด่าเต็มที่
 "นาย.." แต่ทว่า...
 "-[]-" แล้วพอบอกว่า'ไป' พี่แกก็ไปจริงๆ-_-เขาหันกลับไปอย่างไม่แยแส...

มานเดินหายวับไปโน่นแว้วว...
ไม่มีคําว่า'รอ'อยู่ในพจนานุกรมค่ะพี่น้อง

“เฮ้ย เดี๋ยว รอด้วยสิ!” ฉันตะโกนกลับไป แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะหันกลับมาเลยสักนิด...หน็อยๆ ไอ้บ้า! -_-

โอย...เจองานหินเข้าให้แล้วสิฉัน.. 'มายะ'เอ๋ย..งานนี้เธอจะรอดไหมเนี่ย!!...แงงงToT