Maya’s Crush แผนรักสะกดใจนายเจ้าเสนห์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 คุณหนูมายะ

 6 ปีผ่านไป

 ณ.คฤหาสณ์ของตระกูลเเสงอัคคี

    "โว้ยยยยยย!!! นี่มันอะไรกันเนี่ยยย!  ทําไมห้องฉันเป็นแบบนี้ ! วายะ!โทยะ! มาเอาของออกไปจากห้องพี่เดี๋ยวนี้นะ! คุณพ่อ! แม่บ้านคะ หายไปไหนกันหมดเนี่ย -_-"
      ฉัน 'มายะ' อายุสิบเจ็ดปี ลูกสาวคนเดียวของพ่อ (เนื่องจากฉันมีน้องชายอีกสองคน)เเละยังเป็นทายาทคนต่อไปของตระกูล 'แสงอัคคี'อันโด่งดัง ตอนนี้กําลังหัวเสีย น้องชายตัวเเสบทําห้องของฉันเลอะเทอะไปหมด นี่ฉันออกไปช๊อปปิ้งแค่ครึ่งวันเองนะ -3-
กลับมาพบว่าบ้านตัวเองตอนนี้สภาพไม่ต่างอะไรกับป่าช้า คนในบ้านหายไปหมด แม้เเต่เเม่บ้านซึ่งปกติจะคอยมารับฉันถึงหน้าประตูบ้าน(?) แถมข้าวของยังกระจัดกระจายไปหมด รูปภาพราคาเหยียบเเสนที่พ่อลงทุนไปซื้อมาจาก อังกฤษ บัดนี้เเตกย่อยยับไม่มีชิ้นดี == ข้าวของเละเทะอย่างนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่ฝีมือใคร
"ปัง!" 
"O_o"  ฉันถึงกับสะดุ้งกับเสียงนั่น ใครมาเล่นอะไรแปลกๆเเถวนี้อีกเนี่ย - -^
"ปังปังปังปัง!"
เสียงปืนรัวเป็นชุดยาว ฉันที่ตั้งสติได้จึงรีบวิ่งตามไปหาต้นตอของเสียงนั่น
"..."
และภาพที่ฉันเห็นก็คือ..เอ่อ ..น้องชายตัวเเสบทั้งสองคนกําลัง ยิงปืนไล่อะไรบางอย่างโดยมี พ่อของฉันและทุกคนใบ้านยืนให้กําลังใจอยู่ติดๆ ฉันเริ่มงงแล้วนะ มาไม้ไหนกันแน่เนี่ย
"อ้าวว!!มายะลูกเลิฟ กลับมาแล้วเหรอลูก >o<" พ่อฉัน  - -"
"กลับมาตั้งนานเเล้วล่ะค่ะ -_- ว่าแต่ทั้งสองคนทําไมอยู่ๆถึง..." ฉันเงียบไปเมื่อเห็นสีหน้าของน้อง
"เป็นอะไรกันเนี่ย" ฉันถามเพราะสีหน้าน้องของฉันทั้งสองคนในตอนนี้เหมือนกับเพิ่งจะไปขวิดกับอะไรมา ประมาณนั้น (บรรยายซะ==")
"คน"  ดูมัน - -
"รู้หรอกว่าคน หมามันคงยิงปืนไม่เป็นหรอก"
"สุนัข" ดันมาแก้ให้ฉันอีก -[]-
"สองตัวด้วย!!" เริ่มโมโหเเล้วนะ
"เอ่ออ..คือ น้องมันอารมณ์ไม่ดีมาจากโรงเรียนน่ะจ๊ะ ลูกรัก อย่าไปสนมันเลยนะ T^T หนูกลับห้องไปก่อนเถอะ " พ่อฉันรีบแก้ตัวแทนน้อง
"พ่อไล่หนูเหรอคะ O_O" ฉันเเกล้งสําออย เเล้วทําท่าเหมือนจะร้องไห้
"T--T"
"(  -_-)(   -_-)"  ไอ้แสบสองตัวเหล่ตามองมาทางฉันอย่างรู้ทัน ชิ!
 " พูดอะไรอย่างนั้น จะอยู่ที่นี่ทั้งวันพ่อก็ไมไล่หนูหรอกลูก อย่าทําหน้าเเบบนั้นนะ T^T"
 เข้าเเผนฉันเรียบร้อย :D
"งั้นหนูขอเงินไปช๊อปเพิ่ม พรุ่งนี้นะคะ *0*"
"-_-" โทยะ
"- -" " วายะ
"อีกแล้วเหรอ -_-" " พ่อ -[]-
"น้าาาา นะคะ o/\o"
"...."
"T^T"
ฉันเเสร้งทําเป็นร้องไห้ รู้หรอกว่าถ้าเป็นไม้นี้พ่อต้องใจอ่อนทุกที วะฮ่าๆ
 (  -____-)(   -____-) วายะ+โทยะ
" เฮ้ยยยย!! พ่อยังไม่ได้บอกว่าไม่ให้เลยนะ งั้นเดี๋ยวพ่อจะรีบโอนเงินให้เลยลูก
โอ๋ๆ อย่าร้องนะ เห็นหนูร้องแล้วพ่อจะร้องตาม TT^TT"
เห็นไหมล่ะ แผนสําเร็จ :]
" - [] - " โทยะ
"-[]-^'' วายะ
" ^o^"
ฉันหันไปหาน้องชายทั้งสองคนเเล้วโชว์รอยยิ้มเเห่งชัยชนะ(?) หึๆๆ ให้รู้กันซะบ้างว่าฉันเป็นใคร :D

“ได้ไงอ่ะ !! พ่อลำเอียง ทีพวกเราขอพ่อไม่เคยจะให้ “ วายะ-_-

“รักแต่ลูกสาว...เฮอะ!” โทยะ..ดูเขาพูดสิ       

“อ้าวๆ วอนซะแล้ว เดือนที่แล้วฉันเพิ่งโอนเงินให้พวกแกไป มาหาว่าฉันลำเอียงรักแตลูกสาวได้ไง --“

พ่อ...หนูรักพ่อที่สู้ดดดด!!>.<

“แต่นั่นมันเดือนที่แล้วนะพ่อ!!” วายะยังเถียงไม่เลิกรา

“แล้วของเดือนนี้ล่ะ” โทยะ...มันไม่หยุดจริงๆด้วย--*

“ไม่รู้ไม่ชี้..พ่อไปล่ะ “พอพูดจบพ่อก็เดินหายวับไป  ปล่อยให้น้องชายฉันยืนอ้าปากหวอมองตามหลังไป

ชิ้ง!! ฉันคิดไปเองหรือเปล่าเนี่ย O-o มันวาบๆข้างหลังเหมือนมีคนกำลังจ้องอยู่ และเมื่อฉันหันกลับไป...

“เจ้มายะสุดสวยของผม *-*!!”วายะ

“วันนี้เธอช่างดูน่ารักหวานแหววเสียนี่กระไร +_+”โทยะ...แหวะ เลี่ยน

ทั้งสองคนต่างทำหน้าตาอ้อนวอนสุดชีวิต ทีเมี่อกี้ล่ะทำเป็นเก่ง --* ฉันว่าฉันรู้แผนของสองคนนี้แล้วล่ะ

“ถ้าจะขอเงินละก็…ไม่ :] “ ฉันหันไปพูดพลางฉีกยิ้มหวานใส่น้อง

“เชอะ -^- “ วายะ

“ใจร้ายย!!”  ดูพูดเข้าสิ...ฉันเป็นพี่พวกเธอนะยะ !

 แต่ก็..สะใจดี โฮะๆๆๆๆ!!