Maya’s Crush แผนรักสะกดใจนายเจ้าเสนห์

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 Mr. World Clock VS. Touya + Waya Brother!!

"จิ๊กๆๆๆ"
เสียงฝีเท้าของฉันที่ตอนนี้กําลังค่อยๆย่อง(แถวบ้านเรียกแอบ)ออกมาจากคฤหาสน์ ตามลําพัง-__-
มองซ้าย....มองขวา....
โอเค..ทางสะดวก!
 ตอนนี้เวลาตีห้าตรงเป๊ะ..
แต่ฉันเตรืยมตัวไปโรงเรียน..นับว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเนี่องจากคฤหาสน์หลังยักษ์ที่แน่นอนว่าต้องใช้คนทําความสะอาดหลายสิบคน..นับว่าเป็นความสําเร็จครั้งยิ่งใหญ่(?)
แต่ก็อาจจะไม่ใช่เพราะฉันไม่เคยถูกใครจับได้- -*
เหตุผลของการ'แอบ'ครั้งนี้คือ..เพราะไม่งั้นเดี๋ยวพ่อจะให้ฉันเอา'ตาบ้า'นั่นไปด้วยอีกคน
แต่พอฉันมาถึงหน้าคฤหาสน์...
"-___-"
"- [] - ' "ใครก็ได้..โกหกฉันที!
เอาอีกแล้วว!! ความพยายามทั้งหมดของช้านน! ยอมรับว่าปลื้มจนนํ้าตาคลอ T.T
มิวสิคที่ตอนนี้อยู่ในเครื่องแบบชุดนักเรียนยืนมองฉันนิ่ง...
เป็นไปได้อย่างไร-__- ฉันว่าฉันตื่นเช้าแล้วนะ
อย่างงี้ฉันก็ต้องไปกับหมอนี่น่ะสิ T..T
"ทําไมนายตื่นเช้ากว่าฉันล่ะ!"
"เธอคงต้องถามตัวเองก่อนล่ะว่าทําไมตื่นหลังฉัน-__-"
หนอยๆนายคิดว่านายเป็นใครเนี่ย ถามมาดีๆดันตอบมากวนๆ
เดี๋ยวแม่ปั้ดจับต้มเลยนี่! -[]- เอ๋...ต้ม-_-..โหดไปมั้ง
"ทีนี้มีแผนการประหลาดอะไรอยู่ในหัวอีกล่ะแม่คุณ-___-" ดันรู้อีก
"นายรู้ดะ..เฮ้ย!ไม่ใช่ ฉันจะบอกว่าเปล่าฉันไม่ได้คิดอะไรหรอกย่ะ"
เฮ้ยย!หน้าฉันร้อนอยู่อ่ะ..ทําไงดีเนี่ย
"เหรอ" เขาพูดพลางยักคิ้วข้างหนึ่งอย่างทะเล้น
"นายจะมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้อีกนานไหมถ้าไม่ไปโรงเรียน...ฉันไปล่ะ!"
ฉันพูดพลางทําท่าจะเดิน
"เถียงไม่ออกมากกว่า" เขาพูดในลําคอหวังไม่ให้ฉันได้ยิน..สายไปแล้วมั้ง
หูฉันน่ะเก็บได้ทุกเสียงในระยะร้อยไมล์ย่ะ(เวออร์)
"ว่าไงนะ!”
"เปล๊า" แหม..เนียนนะยะ
มาเรียนกับฉันไม่ว่า
หมอนี่อยู่ห้องเดียวับฉันแถมนั่งหลังฉันอีกต่างหาก-__-^แต่ปัญหาหลักๆคือ..
"กริ๊ดดดกร๊าดดด!"
"อ๊ายๆๆ!มิวสิคคุง!"
"กริ๊ดดดดดดด!"
และนี่คือเสียงต่างๆที่ฉันได้ยิน-__-"
"ขอเบอร์หน่อยนะคะ"
"..."
"มีเฟสรึเปล่าอ่ะ"
"..."
"บ้านอยู่ไหนเหรอ"
"....."เงียบกริบ-..- ไม่มีคําตอบออกจากปากหมอนั่นแต่อย่างใด
มิวสิคยังคงนั่งหลับตาฟังเพลงโดยไม่สยใจยัยพวกนั้นแต่อย่างใด-[]-
และในขณะนั้น
ชิ้ง!
( -.-)( -.-)
สายตายัยพวกนั้นเริ่มมองมาที่ฉันแทน..เฮ้ย!ไม่รู้เรื่องนะ!
"นี่เธอ..เมื่อกี้เห็นมาด้วยกันนี่นา"
"มายะ นั่นใครเหรอ"
"หรือว่า..."ยัยพวกนั้นเบิกตาโตแล้วมองมายังฉันสลับกับมิวสิค
อร๊ายย..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!!
มิวสิคเหลือบตามองมาทางฉัน ประมาณว่า'อย่าได้เอ็ดอะไรไปเชียวล่ะ'
"ฉันไม่รู้-__-"
"-[]-"
ยัยพวกนั้น
มิวสิคยิ้มน้อยๆที่มุมปาก แหอะๆอย่าได้เข้าใจผิด ฉันตอบอย่างนั้นไปเพื่อปกป้องงตัวเองต่างหาก
"ยิ้มอะไร"
"..."เงียบกริบ
"ฉันคุยกับนายอยู่นะ!"
"เธอควรสนใจคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอตอนนี้มากกว่านะ-__-"
เสียงใครหว่า..ช่างคุ้นๆจริง-___-
และเมื่อฉันหันหลังกลับไป...อาจารย์ประจำวิชาเลขคนใหม่กำลังยืนทำหน้าหยิกแบบไม่พอใจสุดๆ ฉันผิดที่ไหนกันเล่า!

“สวัสดีค่ะอาจารย์ :] ”

“นี่เธอ มันเริ่มเรียนมาสองนาทีแล้วนะ”

“นี่มันเพิ่งจะเจ็ดโมงห้าสิบเก้าจุดห้าสิบวินาที อีกตั้งสิบวิน่ะค่ะ สงสัยว่านาฬิกาของอาจารย์จะมีปัญหามั้งคะ”

“หนอย ว่าไงนะ คุยในเวลาเรียนไม่ว่า แล้วยังมาหาว่านาฬิกาฉันเสียอีกเรอะ?!  ”เป็นอาจารย์ใหม่มาสอนวันแรกแท้ๆ ยังมาขึ้นเสียงใส่ฉันตอนเช้าแบบนี้ ไม่ชอบเลยจริงๆ

“หนูไม่ได้กล่าวหาว่านาฬิกาของอาจารย์เสียนี่คะ ก็แค่บอกว่ามันมีปํญหาเฉยๆเอง”

 “ยังกล้าเถียงอีกเรอะ ตามหลักแห่งความเป็นจริงแล้ว เวลาป็นสิ่งที่มีค่ายิ่ง คู่ควรแก่การรักษาและใช้มันให้คุ้มค่าที่สุด ผู้คนที่ชอบคุยในเวลาเรียนหรือเถียงกับครูโดยใช่เหตุจะถูกจัดอยู่ในกลุ่มคนที่ไม่มีความรับผิดชอบ และไม่รู้จักใช้เวลาให้คุ้มค่ากับความเป็นจริงในโลกยุคปจุบันที่เรากาลังเผชิญอยู่... ! และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น” 

หลังจากพรรณณาอยู่ยาว สงสัยว่าอาจารย์คงจะเป็นนคนควบคุมเวลาที่สองของโลกแทนที่ national date line แน่ๆ - -“ แต่ไอ้คำลงท้ายเมื่อกี้...ไม่ชอบเลยแฮะ

“ว่ายังไงนะ  แล้วอาจารย์เข้ามาว่าหนูก่อนทำไมล่ะ”

“หนอยยย”

“ปึง!”

นี่ไม่ใช่เสียงทุบโต๊อหรืออะไร แต่มันคือเสียงปิดประตูที่ดังกระหึ่มห้อง

“-[]-”

....โอ้....ม่ายน้า!!!!

ยอมรับว่า..ฉันเกือบหงายหลังไปเลยทีเดียว....เมื่อพบว่าน้องชายนายแบบทั้งสองคนที่พ่อสั่งปิดข้อมูลทั้งหมด...บัดนี้ยืนอยู่ต่อหน้าประชาชีประจันหน้ากับอาจารย์world clock (ตั้งชื่อให้เอง)...แค่เรื่องตัวเองฉันยังเคลียร์ไม่เสร็จเลย..มันยังหาเรื่องมาเพิ่มให้ฉันอีก..ม่ายยยย!! โห..ซึ้งจริงๆเลยน้องพี่

“กริ๊ดดดดดด!!”

“โทยะคุงงง!”

“วายะซังง!!” เอาอีกแล้วว

หนวกหูเสียจริง...ไม่ยักรู้ว่ามีแฟนคลับน้องชายฉันอยู่แถวนี้ด้วย น้องออกจะดังแต่ดูพี่สาวสิ...ชิ..คิดแล้วก็โมโห -^-

“ขอลายเซ็นหน่อยน้า”

“โทยะคุงเกิดวันไหนเหรอ”

“วายะซังมีเบอร์ใหมคะ” มันยังไม่เลิก

“โอ้ย!...เงียบ!” เสียงของอาจารย์ทำให้ทุกคนสงบ

“พวกเธอเป็นใครกัน กล้าดียังไงมาขัดจังหวะการสอนของครูมืออาชีพอย่างฉัน ” ครูถามอย่างเอาเรือง เอ๊ะ ถ้าฉันได้ยินไม่ผิด ครูมืออาชีพงั้นเหรอ หลงตัวเองมากไปมั้ง-0-

“ครูมืออาชีพเหรอ”-0-โทยะทวนคำพูดนั้นอีกครั้ง

“ใช่แล้ว และจากคำพูดของฉันครูมืออาชีพผู้ฉลาดปราดเปรื่องไปทุกเรื่องไม่มีเปลืองเวลาคนนี้ที่ได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว บลาบลาบลา...”อาจารย์เอามือจับแว่นเหมือนกับนักสืบโคนัน

“ไม่มีทางผิดแน่นอน วะฮ่าๆๆ”

“แค่บรรยายก็ล่อไปห้านาทีได้แล้วมั้ง=-=” วายะ พูดถูกใจพี่จริงๆเลยน้อง

“คิกๆๆ” เพื่อนร่วมห้องฉันเริ่มหัวเรอะ ไม่เว้นแม้แต่นายมิวสิค

“หัวเรอะอะไรกัน หนอย เด็กที่ไม่รู้จักใช้เวลาให้คุ้มค่าไม่สมควรที่จะเรียนกับครูที่ติดลำดับหัวกะทิของโลกอย่างฉัน ใครรู้ตัว ออกไปซะ”

“หึๆ” โทยะเริ่มหัวเรอะในลำคอทุกครั้งที่ป็นแบบนี้จะมีแต่เรื่องน่าอับอายเกิดขึ้นเสมอ

ซุบซิบๆๆ เด็กในห้องเริ่มซุบซิบกันยกใหญ่ ก่อนที่จะมีคนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้อง คนแล้ว คนเล่า –[]-

“เฮ้ยยย! นี่พวกเธอจะไปไหนกัน กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

“อาจารย์เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอคะ “

“หนอยแน่ะ พวกเธอ ฝีมือพวกเธอใช่ไหม”

“หา?”

“อะไรกันครับ ตัวเองทำเอง ว่าคนอื่นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”

“แล้วพวกเธอเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ หา”

“มาตามพี่สาวกลับบ้าน”และแน่นอนว่าคําว่า'พี่สาว'ที่ออกมาจากปากของวายะนั้นทําให้ไม่กี่คนที่อยู่ในห้องหันมามองกันหมด
โอ้..ซึ้งจริงๆเลยน้องพี่ T^T ว่าแล้วทั้งสองก็เดินมาทางฉัน

“พ่อให้มาตาม” โทยะพูด

“นายด้วย” เขาเหล่ตามองไปทางมิวสิคอย่างไม่พอใจนัก

“ขอความกรุณาด้วยนะครับอาจารย์ ^w^” วายะพูดพลางหันไปหาอาจารย์ แล้วฉกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเขี้ยว (?)

“พวกเรามีไอ้นี่ด้วยครับ :]” โทยะยื่นกระดาษใบหนึ่งให้ครู ครูจึงรับกระดาษไปแล้วอ่านอย่างไม่พอใจนัก

“-_-“ รีบไปละกัน ครั้งนี้ฉันจะหยวนให้” ฉันแอบเห็นอาจารย์กัดฟันด้วยแหละ

“ขอบพระคุณครับ J ”

“กรี๊ดดดด” เสียงดังมาจากเด็กที่นั่งข้างฉัน

“ว๊ายยย!!”

“อ๊ายยย!!”

“น่าร๊ากก!!”

“เงียบ!! รักษาเวลาให้คุ้มค่ากันหน่อยสิ เอ้า มาเรียนกันต่อ ห้าคนที่แหลือเนี่ยแหละ”

ฉันยิ้มน้อยๆแบบสะใจขณะออกมาถึงหน้าโรงเรียน ฉันได้ตีน้องสองคนอย่างหมั่นไส้ไปสองที

“เดี๋ยวเถอะ ไปยื่นอะไรให้ครูพี่เนี่ย”

“ลานเซ็น” แค่เนี่ยนะ

“ของ?”

“พ่อ” –[]- มานปายเอามาด้ายยางง๊ายย?? พ่อไม่เคยจะเซ็นให้ใครด้วยซ้ำนอกจากธุรกิจตัวเองง่ะ

“ของจริงปะเนี่ย?”

“แล้วพี่คิดว่าไง” วายะพูดพร้อมกับอมยิ้มมาให้ฉัน

“ปลอมชัวร์”

“เก่งนี่”

“แน่นอนย่ะ”

“แลวตกลงจะพาพี่ไปไหน”

“เดี๋ยวก็รู้น่า” โทยะพูดอย่างหมดอารมณ์

พวกเราสี่คน (รวมมิวสิคด้วย) ขึ้นรถมาจากหน้าโรงเรียนจนมาถึง…ถึง…เอ๋!! เดี๋ยวก่อน MME…เอ่อ - -* กรี๊ดดดดดด!!  Melody Music Entertainment นี่มันค่ายเพลงที่น้องชายฉันอยู่นี่หว่า

“เฮ้ยยย!!จอด!จอดรถเดี๋ยวนี้นะพวกเธอเอาพี่มาที่นี่ทำไม”

“^-^” “^v^” และนี่คือคำตอบที่ฉันได้รับ - -^

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” มีคนมาเคาะกระจกประตูฝั่งที่น้องชายฉันนั่ง “O_O”

ผู้ชายผมสีดำเข้มพอๆกับน้องชายฉัน ตาสีคาราเมล ผิวสีขาว ออกคล้ำนิดๆ เดี๋ยวนี้ฉันเจอแต่คนหล่อ -.,-

“นาเสะ” โทยะพูด “นายมาสายจัง…แล้วคนที่พูดถึงนั่น…” นาเสะ นิ่งไปครู่เมื่อมองมาเห็นฉันกับมิวสิค

“O_O” นาเสะยังนิ่งอยู่

“ใช่จริงๆสินะ”โทยะพูดอีกครั้ง