คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >ให้ตายสิ (identity v)
ข้อมูลต่างๆในเรื่องนี้ อิงจากเกม identity v อาจมีการปรับเปลี่ยนเพื่อให้เหมาะสมกับเนื้อเรื่อง...
และเรื่องนี้มาแบบสั้นๆ งงๆ ขอโทษด้วยค่าาาT^T
ให้ตายสิ!
มาร์ควิ่ง
วิ่งอยู่ในสถานที่ที่น่ากลัว ยกมือขึ้นกระชับหมวกฟางเรียกความมั่นใจให้แก่ตนเอง มือขวาถือกล่องเครื่องมือสนิมเกาะสีเขียวหม่น เสียงอีการ้องเสียงบาดหูเมื่อวิ่งผ่าน ต้นไม้แห้งตายมีอยู่ให้เห็นประปราย
เสียงก๊อกๆแก๊กๆเวลาที่พยายามเอาชิ้นส่วนออกมาคงไม่น่ากลัวเท่าไหร่หากไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่เงียบขนาดนี้
เสียงหัวใจเต้นเบาๆเหมือนเพียงเตือนให้ได้ยิน มือขาวยกขึ้นกุมอกซ้ายแน่น เหงื่อผุดซึมตามขมับด้วยความกังวล
ตึกๆๆๆๆๆ!
เขาไม่ทันหันไปมองด้วยซ้ำว่ามันหน้าตาเป็นยังไง รู้แค่ว่าเสียงหัวใจที่เต้นโครมๆนี่มันคงไม่หยุดแน่ถ้าหากไม่หนีให้ไกล
วิ่งผ่านซากกำแพงเก่าๆ พยายามวิ่งเลี้ยวไปมาเพื่อให้ยากต่อการตามตัว เสียงหัวใจเริ่มเบาลง จนกลับเป็นปกติ มาร์คถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ต้องรีบซ่อมเสาสัญญาณที่เหลือ จะได้รีบออกจากที่นี่...
สองขาเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง มีบ้างที่ก้มตัวลงต่ำด้วยความระแวง เดินวนอยู่นานจนเจอกับเสาสัญญาณที่ตามหา ร่างบางรีบรุดเข้าไปใกล้ ลงมือซ่อมและใส่รหัสอย่างลุกลี้ลุกลน จึงมีบ้างที่ทำพลาดจนไฟดูดเข้า
ตึก ตึก ตึก ตึก
มาร์คเจ็บ แต่ก็ต้องวิ่ง
ร่างทั้งร่างร้าวระบม และเจ็บปวด สองเท้าที่เริ่มล้าจากการวิ่งยังคงต้องก้าวต่อ หากเขาเจอมันอีกครั้งคงไม่รอดแน่
และดูเหมือนมาร์คจะวิ่งช้าไป เขาโดนมันจับได้เสียแล้ว ความหวังอันหริบหรี่คือการดิ้นให้หลุดจากการจับกุม แต่มันช่างเหนื่อยและยากเหลือเกิน เหงื่อไหลลงตามกรอบหน้า มีบ้างที่ไหลเข้าตาจนแสบไปหมด หัวใจยังคงเต้นเร็วเพราะอยู่ใกล้นักล่า
มันว่างเขาลงบนเก้าอี้ ตรึงทั้งตัวของเขาไว้ด้วยลวดหนาม มัดจนแน่น ความแหลมคมของมันกดลงบนผิวขาวจนมีเลือดซิบตามตัวเต็มไปหมด แล้วจึงเดินออกห่างจนลับตาไป ช่างทรมานเหลือเกิน รู้สึกลมหายเหมือนจะขาดห้วงไป
คงได้แต่รอความช่วยเหลือ...
นั่น! แจ็คสันใช่ไหม!? เขาจำได้!
มาร์คตะโกนเรียกด้วยแรงทั้งหมดที่มี
แจ็คสันก้าวเข้าใกล้คนที่นั่งอยู่เก้าอี้ เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วมองมาที่มาร์คอย่างมีเลศนัย
มาร์คพยายามที่จะขอความช่วยเหลือ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย แต่ละวินาทีที่หายใจ ช่างยากลำบาก
แจ็คสันขยับเข้าใกล้กว่าเดิม ปลายจมูกสูดกลิ่นหอมที่ข้างคอขาว กระซิบใกล้ใบหู และเป่าลมร้อน ทำให้มาร์คขนลุกไปทั้งร่าง
ข้อเสนอที่มีแต่เสียกับเสียนี่มันอะไรกัน ใครจะยอมวะ
อีกฝ่ายพูดพลางชี้นิ้วไปรอบทิศทาง
แจ็คสันยกยิ้มพอใจ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วประทับริมฝีปากลงมาโดยที่มาไม่ทันตั้งตัว แรงบดขยี้อย่างเอาแต่ใจเร่งอุณหภูมิในกายให้พุ่งสูงขึ้น ร่างกายต้องการออกซิเจน แต่ก็ไม่อาจละจากจูบที่ดึงดูดคนสองคนให้แนบชิดคลอเคลียกันได้
แจ็คสันผละออกมา สายตาคมกริบกวาดมองใบหน้าของมาร์คที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างพอใจในผลงาน ก้มลงขบเข้าที่ใบหูขาว กระซิบถ้อยคำหยาบโลน และบอกบางอย่างให้อีกคนได้รับรู้
"ต้องอย่างนี้สิ..เด็กดี... หลังจากที่ฉันช่วยนายออกมาแล้ว ก็ช่วยรับผิดชอบที่ทำให้ฉันหลงนายแทบบ้าด้วยนะ...มาร์ค:)"
ให้ตายสิ
มาร์คสบถอยู่ในใจ...
END
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ^^ ขอบคุณมากๆ
♡
ความคิดเห็น