คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พี่ฟ่าน Stage 3.2
ในวันนั้น วันที่ผมใส่ชุดที่มันดูดี ผมก็ได้พบคุณ ผมน่ะโชคดีจริงๆ
พี่ฟ่าน
นี่มัน …อะไร!!
เลย์กับชานยอลยืนตะลึงงันกับราวแขวนเสื้อผ้าที่กำลังถูกเข็นเข้ามาในห้องพักของพวกเขาโดยคนจากบริษัทค่ายเพลงของพ่อเลย์ ชุดสูทดูเรียบหรูแขวนเรียงกันเป็นตับให้เลือกสรรอย่างพอใจ …ออกแนวจะสะใจเสียด้วยซ้ำ
“ขอโทษนะครับ …คือนี่มัน อะไร”
“ชุดสำหรับใส่ไปงานคืนนี้ครับ”
เลย์ร้องห้ะ สองคู่หูแฟนไซต์หันมองหน้ากันเลิกลั่กปกติเวลาไปถ่ายภาพตามงานต่างๆ ก็แค่ใส่ชุดลำลองที่ดูเหมาะสมกับงาน แต่นี่ …
ป๊าเกิดคึกอะไรอีกเนี่ย!
แต่เอาเถอะ เลย์ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าป๊ามีแผนอะไร คนตัวเล็กใช้ข้อศอกสะกิดสีข้างชานยอล เพยิดหน้าไปที่ราวแขวนชุดสูทเป็นเชิงว่าให้เลือก
ไม่รู้หรอกนะว่าป๊าคิดอะไรอยู่ แต่ที่คิดมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ล่ะ!! เอาหูชานยอลเป็นประกันเลย!
.
.
.
เลย์กับชานยอลถูกพามาที่งานด้วยรถเบนซ์สีดำสุดหรู พวกเขาออกมาจากโรงแรมก่อนที่สมาชิกวงกาแล็กโซจะมางานเสียอีก ทั้งสองคนสะพายกระเป๋ากล้องไว้ที่บ่า เมื่อถึงงานพ่อของเลย์ที่มารออยู่แล้วพาไปเดินลัดเลาะรอบงานแนะนำเลย์ที่เป็นลูกชายและชานยอลเพื่อนสนิทของลูกให้กับคนใหญ่คนโตที่ได้รับการเชิญมาได้รู้จัก
ชานยอลก็ไม่ได้หวงเพื่อนนะ
แต่ลูกสาวลูกชายของพวกคุณท่านทั้งหลายที่มองเลย์นี่ตาวิบวับเลย
อย่าหาว่าปาร์คชานยอลขัดจังหวะ
กระแอมไอซักสองสามทีเพื่อความหล่อ
คนนี้คริสอู๋จอง คือชงไว้แล้ว จบนะ?
“เออนี่ทั้งสองคน เอากล้องมาใช่ไหม” โดยที่ไม่ต้องแปลชานยอลที่เคยเรียนมาก่อนก็พยักหน้า เลย์ก็ทำแบบเดียวกัน คุณป๊าเห็นแบบนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วถกแขนเสื้อสูทยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง …ป่ะเด็กๆ”
“ไปไหนครับป๊า”
คุณป๊าที่เดินนำไปก่อนสามก้าวหันกลับมายิ้มให้ทั้งคู่
“ไปหาพี่ฟ่านไงลูก”
.
.
.
นี่มัน …นี่มัน …
ไคย่า!!
ไคย่าตัวเป็นๆ เนื้อเน้นๆ เต็มๆ คำเลย!!!
“หนึ่งสองสาม ! สวัสดีครับ พวกเรากาแล็กโซ”
ชานยอลสะกิดชายเสื้อสูทของเลย์ยิกๆ ซอยเท้าน้อยๆ บ่งบอกถึงความตื่นเต้นที่มีมากล้นจนกลั้นฟินเอาไว้ไม่อยู่ บอยแบนด์ในดวงใจทั้งหกคนยืนอยู่ตรงหน้าตัวเป็นๆ เลย!!
“สวัสดีๆ ผมชื่อจางจี้เหวิน นี่จางอี้ชิงหรือเลย์ลูกชายของผมแล้วนี่ปาร์คชานยอลเพื่อนของลูกชายผม พวกลูกๆ ของผมเขาเป็นแฟนคลับของพวกคุณ”
“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับพี่ๆ…ผมดีใจจังเลย” เลย์ที่คุมสติได้ดึงมือชานยอลออกจากชายเสื้อแล้วก้มศีรษะทักทาย หกหนุ่มหล่อก็ทำเช่นเดียวกัน
“ดีใจเช่นกันครับที่เราได้เจอแฟนบอยน่ารักๆ อย่างน้องเลย์อีกครั้ง"
ซูโฮกับลู่หานชายหางตามองหัวหน้าวงที่เหมือนจะจงใจเอ่ยชมแค่คนๆ เดียว รู้สึกผิดแปลกๆ จนซูโฮต้องเติมคำชมชานยอลว่าหล่อเข้าไปเสริม
โถ่ ไอ้ลีดเดอร์สองมาตรฐาน!
“ผมตื่นเต้นมากเลยครับ จะเสียมารยาทไหมถ้าพวกผมจะขอถ่ายรูป”
“ไม่ครับ ไม่เลย มาถ่ายรูปกันครับทุกคน”
เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็กฝึก ทุกๆ คน ย้ำ! ทุกๆ คน ! ไม่เคยเห็นคริสกระตือรือร้นเท่าวันนี้มาก่อน
ลู่หานสบตามองกับเมเนเจอร์ ฝ่ายนั้นก็ได้แต่พยักหน้า
ถ้าจะปฏิเสธก็ทำไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายคือลูกชายของสปอร์นเซอร์ใหญ่ในงานคืนนี้
เลย์ยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าด้านในของเสื้อสูท ส่งให้เมเนเจอร์ที่ยืนยิ้มรออยู่รับไปถ่ายให้
ลู่หานกับไคที่ยืนตรงกลางขยับแยกออกจากกันแบ่งสมาชิกวงเป็นสองฝั่งเพื่อให้เกิดที่ว่างตรงกลางสำหรับแฟนบอยสองคน
ตอนแรกก็เข้าใจว่าคนตัวสูงๆ ที่ยืนข้างๆ นี่คือชานยอล
แต่แผ่นหลังชานยอลนี่มันทำไมคุ้นๆ นะ…
ก็ว่าแล้ว…
คริส!!
มันย้ายจากตำแหน่งขวามือสุดมาอยู่ตรงกลางตั้งแต่ตอนไหน(วะ)ครับ!!!!
“ดูมือมันซะก่อน…” เสียงของซูโฮกระซิบเบาๆ รอดไรฟัน เมเนเจอร์นับให้สัญญาณ กดถ่ายรูปไปสี่ห้าช็อต ช่วงที่สองแฟนบอยหันมาขอบคุณลู่หานก็มองไปที่มือคริสตามที่ซูโฮบอก …
อุ้ยอะไรเอ่ยวางอยู่บนเอวเลย์
อุ้ยมือหัวหน้าวงของเรานั่นเอง!
ตอนที่ลู่หานกับซูโฮวุ่นอยู่กับการส่งซิกให้สมาชิกมองมือปลาหมึกของคริส เมเนเจอร์ก็หันไปคุยกับพ่อของเลย์ พยักหน้าสองสามครั้งแล้วก็หันกลับมาพูดกับทุกคน “เอาล่ะทุกคนหลังงานคืนนี้คุณจางท่านยินดีเลี้ยงหม้อไฟพวกเรานะ”
ห้ะ!!!
ไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวันที่เลย์ร้องห้ะในใจ หันไปสบตากับคุณป๊าฝ่ายนั้นก็ยักคิ้วทำหน้าเจ้าเล่ห์มาให้
นี่มัน …นี่มันอะไร!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
งานประกาศรางวัลเริ่มขึ้นตอนประมาณหนึ่งทุ่มกว่าๆ แขกที่ถูกเชิญมาในงานนี้มีทั้งคนดังจากหลายวงการ ส่วนของแฟนคลับถูกแยกซึ่งมีทั้งที่ยืนอยู่ด้านหลังและนั่งบนอัฒจรรย์
ตั้งแต่เจอกับเลย์และชานยอลในห้องแต่งตัวจนงานเริ่ม ก็ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ที่ซูโฮกับลู่หานต้องหันมาสบสายตาเอือมๆ ของกันและกัน …
“เลย์เอาชื่อแฟนไซต์ที่พี่เลือกไปตั้งจริงๆ หรอครับ”
“จริงสิครับ ชื่อมันเพราะมากๆ เลย ตอนแรกเลย์ก็เฉยๆ นะครับแต่พอพี่คริสติ๊กชื่อนี้เลย์ก็คิดว่ามันมีค่าเลยล่ะ”
ลู่หานสะกิดให้ซูโฮดูมือของคริสที่จิกอยู่กับเบาะเก้าอี้ พยักหน้าให้กันแล้วก็หันกลับไปสนใจการแสดงบนเวทีอีกครั้ง
“งั้นถ้าพี่ได้รางวัล เลย์ก็จะถ่ายให้รูปของพี่ไปลงใช่ไหมครับ”
“อะไรนะครับ” เลย์ไม่ได้ยินเพราะเสียงดนตรี เอียงใบหน้าน่ารักนั้นเข้าไปใกล้ๆ จนคริสได้กลิ่นหอมหวานจากน้ำหอมของเลย์ คริสยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ ใบหูของเลย์ทวนซ้ำประโยคเดิม
“ใช่ครับ นี่เลย์เอากล้องมาด้วย แต่เราบังเอิญได้ที่นั่งใกล้กันซะนี่ เลย์เลยถ่ายตอนพี่คริสอยู่ในงานไม่ได้เลย” เลย์หัวเราะคิกคักจนตาปิด
การจัดที่นั่งอาจเป็นเรื่องบังเอิญ แต่การที่เราได้เกิดมาเจอกัน…เค้าเรียกพรหมลิขิตจ้ะเลย์
โฮกกกกก
“งั้นถ่ายพี่ให้หล่อๆ เลยนะครับ”
“งั้นพี่คริสก็อย่าลืมมองหาน้องกระต่ายตัวนี้นะครับ” เลย์ชี้ไปที่ตุ๊กตากระต่ายสีขาวที่ติดอยู่บนเลนส์กล้องที่วางอยู่บนตัก เจ้ากระต่ายน้อยมีผ้าเชียร์ผืนเล็กเย็บติดอยู่ ผ้าเชียร์นั้นมีชื่อ KRIS ปักเอาไว้
ถ้าไม่ติดว่าคนทั้งโลกจะต่อว่าคริสก็อยากจะมองแค่กล้องตัวนี่ตัวเดียว
กลั้นฟินแป้บ
“ครับพี่จะมองมันนะ” คริสและเลย์ส่งยิ้มให้กัน คนตัวเล็กหันกลับไปหาชานยอลที่ดูเหมือนกล้องจะมีปัญหานิดหน่อย
คริสยิ้ม
ยิ้มตลอดงาน
ยิ้มให้ทุกกล้อง
อยากจะตะโกนออกไมค์ว่ารักเลย์แค่ไหน
แต่ทำไม่ได้…
ยังไม่ได้แต่ง
ฮริ๊งงงง
.
.
.
หลังหมดตารางงานก็มากันที่ร้านหม้อไฟชื่อดัง โต๊ะทั้งหมดภายในร้านถูกจับจองด้วยทีมงานและเมเนเจอร์ ส่วนสมาชิกวงกาแล็กโซ – พ่อของเลย์และคู่หูแฟนไซต์แยกมาในห้องวีไอพีที่เป็นส่วนตัวกว่า
หัวโต๊ะคือเจ้าภาพมื้อใหญ่
เลย์ ชานยอล ไค และลู่หานนั่งฝั่งซ้าย
คริส เซฮุน แบคฮยอน และซูโฮนั่งฝั่งขวาของโต๊ะ
ตอนแรกคริสจะได้นั่งท้ายโต๊ะแต่ใช้สิทธิความเป็นหัวหน้าวงเข้าสู้จนได้นั่งใกล้ท่านประธาน
แหม…
ฉลาดเข้าทางพ่อนะ! *เสียงจากลู่หานและซูโฮที่ทดลองเป็นแอนตี้แฟน*
คริสแทบจะไม่ได้กินเพราะเอาแต่ตักผักเอาใจคุณพ่อ(ตา) คีบเนื้อเอาใจน้องเลย์คนน่ารักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ตอนแรกก็เข้าใจว่ามันมีคู่เดียวนะที่งุ้งงิ้งกัน แต่ไอ้เสียงทุ้มๆ ที่ดัดเล็กๆ อยู่ใกล้ๆ นี่มันก็ไม่ธรรมดา
“ไคทานผักนะครับจะได้แข็งแรง”
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
“อะไรนะชอบคุณครับหรือครับ”
“ผมคิดว่าผมพูดถูกนะครับ”
“ไม่ตลกมุกผมเลยหรอ เสียใจๆ”
เหมือนจะอิ่มกันเลยนะ
อิ่มอกอิ่มใจ!
.
.
.
หลังจากรอเจ้าภาพจ่ายบิลเรียบร้อยแล้ว คริสที่เป็นตัวแทนของวงและเมเนเจอร์ก็เดินมาส่งท่านประธานและลูกๆ ที่รถที่จอดรออยู่แล้ว
ส่งท่านประธานขึ้นรถไปก่อนเพราะท่านต้องกลับบ้าน แล้วค่อยมาส่งเลย์กับชานยอลที่จะไปโรงแรมด้วยรถอีกคัน
“เอ่อเลย์ครับ…”
คริสเรียกก่อนที่เลย์จะก้าวขึ้นรถ ใบหน้าน่ารักนั้นทำให้คริสใจกระตุก ความกล้าที่รวบรวมมาตลอดตั้งแต่ในงานหายไปในพริบตา
“ครับ?”
“คือ …ขอ …ขอไลน์ได้ไหมครับ”
“หื้ม” เลย์เอียงหน้าเล็กน้อย ตากลมๆ นั้นเบิกกว้างขึ้นนิดหน่อย ก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ได้สิครับ”
ได้ยินอย่างนั้นคริสก็รนรานเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงกดเข้าโปรแกรมแชทสีเขียวแล้วยื่นให้เลย์ นิ้วเล็กๆ พิมพ์ไอดีของตัวเองลงไปแล้วก็ส่งกลับเจ้าของ
“เดี๋ยวพี่จะทักไปนะครับ”
“ครับ เลย์จะรอ”
เลย์จะรอ …
เลย์บอกว่าจะรอ…
คริสยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแม้ว่ารถของเลย์จะออกตัวไปแล้ว เมเนเจอร์ที่ยืนมองอยู่ต้องเดินเข้ามาสะกิดแล้วพากลับไปที่รถ เสียงแซวเสียงโห่ดังมาแต่คริสก็ฟังว่ามันคือดนตรีไพเราะที่ขับกล่อม
สงสัยจะไข้กลับ หน้าถึงได้ร้อนวูบวาบแบบนี้สินะคริสเอ๋ย!
TBC.
#รักเกินขนาด
Talk: Someone Calls the doctor ให้พระเอกทีค่ะ ไม่รู้จะทอล์คอะไร ยังไงก็ฝากรี ฝากแชร์ฟิคกากๆ เรื่องนี้ด้วยนะคะ มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลาน มีพ่อแม่พี่น้องก็ชักชวนกันมาอ่านได้(ทดลองประกาศเสียงตามสาย/ไร้แก่นสารมาก) สามารถคอมเมนต์ ติชม แซว แซะพระเอกหรือจะจีบนายเอกได้ที่แท็ก #รักเกินขนาด ได้เหมือนเดิม ตลอด 24 ชั่วโมงไม่เว้นวันหยุดราชการและนักขัตฤกษ์นะคะ มั๊วะ
ความคิดเห็น