คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พี่ฟ่าน Stage 1
เธอคือที่รักของฉัน คือโลกของฉัน
“หนึ่ง สอง สาม สวัสดีครับ พวกเรากาแล็กโซ!”
อ๊าย!!!!!
เสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับดังพอๆ กับเสียงกดชัตเตอร์รัวๆ เพื่อเก็บภาพบอยแบนด์ชื่อดังที่ยืนยิ้มหล่ออยู่บนเวที ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งก้าวออกมารับโธรฟี่จากผู้อันเชิญสาวสวย ส่งยิ้มหวานละมุนให้แล้วก็หันกลับมาชูมันขึ้นเหนือศีรษะโบกไปมาให้แฟนคลับได้กรี๊ดและรัวชัตเตอร์อีกครั้ง
“พี่คริส เขยิบหน่อยพี่ยืนบังหน้าผม”
สมาชิกคนหนึ่งกระซิบรอดไรฟันแล้วก็จับเอวหัวหน้าวงให้ย้ายมาอีกทางแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างกวาดสายตามองไปยังกล้องทุกตัวที่อยู่ตรงหน้า หัวหน้าวงร่างสูงย่อเข่า งอหลังลงจนถึงระดับของไมโครโฟน กล่าวขอบคุณครอบครัว ผู้บริหาร ผู้จัดงาน เมเนเจอร์ แม่บ้าน คนขายต๊อกหน้าบริษัท บลาๆๆ ไปจนถึงแฟนคลับที่มากันจนกินพื้นที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของฮอลล์ในวันนี้
ฝากอัลบั้มใหม่ใกล้คลอดแล้วก็ฉีกยิ้มสวยๆ ส่งท้ายให้สาวๆ สลบกันคางาน เสียงเข้มพูดส่งสัญญาณสมาชิกในวงอีกครั้ง
“หนึ่ง สอง สาม! ขอบคุณครับ!!!”
ภาพชายหนุ่มทั้งหกคนโค้งตัวลงอย่างพร้อมเพรียงคือภาพที่สวยงามที่สุดในคืนนี้
.
.
.
ภายในห้องแต่งตัวที่หลังเวที สมาชิกห้าชีวิตคนโวกเวกเสียงดังว่าโดนหัวหน้าวงยืนบังอย่างโน้น แย่งซีนอย่างนี้ ได้รับมะกอกกันไปคนละลูกก็ครางหงิงๆ
“ช่วยไม่ได้ ก็ฉันสูงนี่หว่า”
“พี่รู้ไหมว่าเสริมส้นไม่ได้ช่วยอะไรผมเลยน่ะ! บ้าจริง พยอนแบคฮยอนจะมีรูปหล่อๆ ในงานคืนนี้ไหมเนี่ย”
“โอยพี่ ผมโดนสปอร์ตไลท์ส่องถึงไหมก็ไม่รู้เลย” เมนเต้นผิวเซ็กซี่ของวงพูดขึ้นเนือยๆ คิมจงอิน หรือสเตจเนมว่าไคส่ายหน้าเอือมระอากับความบ้ากล้องอลังการของเมนโวคอล
“พวกนายอย่าบ่นได้ไหม มันไม่มีอะไรร้ายแรงเท่าตอนที่ฉันกำลังจะพูดแล้วไมค์ถูกปิดหรอกนะ” คริสกรอกตา ไม่สนใจเสียงบ่นของซูโฮแล้วสไลด์หน้าจอโทรศัพท์เข้าแอคเคาท์ทวิตเตอร์ที่ตั้งไพรเวทไว้เพื่อดูรูปพรีวิวของตัวเองจากแฟนไซต์ต่างๆ
ด้วยคุณภาพของกล้องราคาแพงหรือเปล่าที่ทำให้เขาออกมาหล่อเหลาเอาการแม้จะเป็นรูปพรีวิวเบลอๆ ที่ถูกถ่ายจากหน้าจอกล้องผ่านโทรศัพท์อีกทีก็ตาม
คริสแฝงตัวเป็นแฟนบอยผู้คลั่งไคล้วงกาแล็กโซมากโดยตั้งชื่อทวิตเตอร์ว่า แฟนบอยพี่ฟ่าน กดติดตามบ้านแฟนไซต์เกือบทุกบ้านที่เขาเห็นจากกูเกิ้ลและได้ยินชื่อบ่อยๆ แต่มันก็มีอยู่บ้านหนึ่งล่ะนะที่นอกจากจะถ่ายรูปสวยแล้ว ….ยังเป็นแฟนบอยที่สวยมากอีกด้วย
RETWEETED BY แฟนบอยพี่ฟ่าน
[Preview] Kris @ KLS gayo daejeon 2013 pic.twitter.com/911l00A7YK
.
.
.
“วันนี้ทุกคนหล่อมากเลยเน๊อะชานยอล แต่พี่ฟ่านไม่ค่อยหันมามองกล้องเค้าเลย อุตส่าห์เอาตุ๊กตาน้องมังกรน่ารักๆ มาติดเลนส์กล้องให้สนใจแล้วแท้ๆ” เสียงใสบ่นออกมางุ้งงิ้งระหว่างที่กำลังเก็บกล้องตัวใหญ่ใส่กระเป๋าแล้วแบกมันขึ้นสะพายไหล่ ตัวเล็กๆ นะ แต่แข็งแรงใช่ย่อย
“ไม่มองงานนี้งานหน้าก็ต้องมาบ้างแหล่ะ เลย์จังน่ารักจะตาย ใครเห็นก็สะดุด มีตำแหน่งติ่งไอดอลเป็นประกัน” ชานยอลว่าอย่างนั้นเพราะแฟนคลับของทุกวงมีการทำแท็ก ประกวดติ่งน่ารักขึ้น ชานยอลก็แกล้งเลย์ด้วยการโพสต์รูปลงไป มีคนรีไปเกือบ 3000 คน เลยยกย่องเพื่อนด้วยการเรียกว่า "ติ่งไอดอล" แข่งกับเน็ตไอดอลซะเลย
“พูดเกินไป” ว่าแบบไม่จริงจังแล้วก็หัวเราะคิกคักเมื่อเพื่อนตัวสูงที่ชื่อชานยอลใช้แขนใหญ่ๆ นั้นเกี่ยวคอซะจนบังไปซะครึ่งหน้าโผล่มาแต่ดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋ว
“จะตามไปบริษัทไหม หรือเราจะกลับห้องกันเลย”
“อื้อ กลับห้องดีกว่า เราเหนื่อย พี่ฟ่านก็ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ”
“บางทีก็สงสัยนะเลย์ กาแล็กโซนี่มีพี่ฟ่านของน้องเลย์จังคนเดียวหรือเปล่า”
“ไม่นะ มีคริส ลู่หาน ซูโฮ แบคฮยอน เซฮุน แล้วก็ไคของพี่ชานยอลแห่งบ้านไคย่า Hyung is here ด้วย” ชานยอลปล่อยแขนจากคอเลย์แล้วก็หัวเราะจนตัวงอ ชื่อบ้านนี้ชานยอลเอาไปให้ไคเลือกถึงงานแจกลายเซ็น ได้ยินกี่ทีก็จั๊กจี้ชะมัด
เลย์กระชับกระเป๋ากล้อง ยืนหน้ามึนมองเพื่อนตัวสูงที่ยังคงหัวเราะแบบไม่เกรงใจใคร นี่มันกลางถนนเลยนะ คนไม่ใช่น้อยๆ เลย์ก้มศีรษะขอโทษคนรอบข้างแล้วก็สะกิดแขนชานยอลเรียกสติ มือใหญ่ยกขึ้นปาดน้ำตาป้อยๆ ยกแขนโอบไหล่เพื่อนแฟนคลับตัวบางแล้วเดินต่อ
“อย่าพูดชื่อบ้านฉันเลยเลย์ ได้ยินกี่ทีก็ขนลุก”
“นายขนลุกไม่ได้นะชานยอล!” เลย์หยุดเดินอีกครั้งแล้วกระทืบเท้าปึง! “ชื่อบ้านของเรา เราอุตส่าห์เอาไปให้ดวงใจของเราเลือก สิ่งที่เค้าเลือกคือสิ่งที่ดีที่สุด เราควรภูมิใจ!”
เอาแล้วไง วิญญาณแฟนเกิลเข้าร่างแล้ว
“ไม่ว่าจะไคย่าซารางแฮ ไคย่าฮยองอิสเฮียร์ ไคย่ามองกล้องหน่อย ไม่ว่าอะไรชื่อไหนตราบใดที่เค้าเลือกให้เราต้องรักมันเข้าใจไหม ห้ามตลก!”
ชานยอลอ้าปากค้างมองใบหน้าของเลย์ที่ไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่นิดเดียว คิ้วเคิ้วนี่ขมวดจนจะกลายเป็นโบว์ ถ้าช่วงขายาวมากกว่านี้คงกระโดดเตะก้านคอชานยอลไปแล้ว
“โอเคๆ กระผมจะไม่หัวเราะอีกแล้วครับคุณมาสเตอร์เลย์แห่งบ้านกาแล็กซี่ฟ่านฟ่าน”
“กาแล็กซี่อันเดอร์สกอร์ฟ่านฟ่าน !! นายนี่บอกกี่ครั้งก็ไม่จำแบบนี้ไงถึงเสิร์ทหาบ้านฉันไม่เคยเจอซักทีน่ะ”
แล้วชานยอลก็ต้องฟังเลย์บ่นงุ้งงิ้งไปตลอดทางจนถึงโรงแรมที่พัก ถามว่าเถียงได้ไหม แน่นอนว่าคนอย่างปาร์คชานยอลเถียงได้ ตัวโตกว่าจะแกล้งให้ร้องไห้เลยก็ได้ แต่ชานยอลไม่ทำไง
รักหรอ ?
เปล่า
ชานยอลก็แค่….
กลัว…
กลัวคุณหนูเลย์ลูกชายค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของจีนใช้เส้นเอาบัตรสื่อมวลชนมาให้ใช้ไว้ถ่ายรูปไคย่าต่างหาก
ฮริ๊งงงงงงง
.
.
.
คริสนั่งพิงหัวเตียง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวกับหน้าจอไอแพดที่วางอยู่บนตัก ใช้เวลาก่อนนอนไปกับการเลื่อนดูไทม์ไลน์เรื่อยๆ รอว่าวันนี้แอคเคาท์ส่วนตัวของมาสเตอร์นิมบ้านกาแล็กซี่อันเดอร์สกอร์ฟ่านฟ่านจะมาอัพทวีตว่าอะไรถึงเขาหรือไม่ ส่วนใหญ่เจอแต่รูปจากแอคเคาท์บ้านแฟนไซต์ของเลย์เท่านั้น รูปล่าสุดที่ลงก็เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว
หรือว่าจะนอนไปแล้วนะ?
กดปุ่มโฮมและกำลังจะกดล็อคหน้าจอไอแพดเพื่อเตรียมตัวเข้านอนแต่ก็เหมือนจะลืมทำกิจวัตรประจำวันบางอย่าง กดเข้าแอพทวิตเตอร์อีกครั้ง เข้าไปที่แอคเคาท์ส่วนตัวของเลย์อีกหน เลื่อนดูรูปของเลย์ที่เคยอัพลง มีทั้งรูปตอนกำลังต่อคิวเข้างานประกาศรางวัลอะไรซักอย่าง รูปตอนไปนั่งดื่มกาแฟที่ถ่ายคู่กับผู้ชายหน้าหล่อคนหนึ่งฉีกยิ้มน่ารักซะจนคริสอยากจะจับมาฟัดให้จมเขี้ยว แต่มีรูปหนึ่งที่คริสชอบที่สุด เป็นรูปแรกสุดที่เลย์อัพลงเมื่อเกือบสามมาแล้ว
เลย์ไนท์ครับทุกคน > < (เห็นภาพนี้อาจฝันร้ายได้ แบร้)
ถ้ามีใครบังอาจมาฝันร้ายเพราะรูปเลย์ที่แสนน่ารักขนาดนี้ มันผู้นั้น ใจ! บาป!! มาก!!!
ทำปากจู๋จูบหน้าจอไอแพดอย่างแสนรักแล้วกดล็อกหน้าจอ กำลังจะหันมาตบหมอนก็เจอกับสายตาแปลกๆ จากรูมเมทอายุอันดับหนึ่งของวงที่นอนอยู่เตียงข้างๆ
“คริส …หนักเลยว่ะ”
“นายไม่เข้าใจหรอกลู่หาน นายมันไร้หัวใจ ไม่เข้าใจคำว่ารักหรอก”
“จ้ะ …ฉันมันไร้หัวใจ ไม่เข้าใจคำว่าเลย์ เอ้ย คำว่ารักหรอก” ว่าแล้วก็เอาผ้าห่มคลุมหัวเพื่อป้องกันการเห็นภาพอุจาดตาหากหัวหน้าวงคิดจะปล้ำไอแพดขึ้นมาจะได้ไม่ฝันร้าย
คริสล้มตัวลงนอนหันหลังให้ลู่หาน ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มแต่ก็ต้องถีบออกเพราะรู้สึกร้อน
ร้อนๆ หนาวๆ สงสัยจะเป็นไข้ใจ อยากได้มาสเตอร์นิมเลย์จ๋ามาดูแล
คนเมาที่ไหนมาอ้วกแถวๆ หอวะ?
.
.
.
คืนนั้นคริสฝัน …บรรยากาศเหงาๆ ของงานแจกลายเซ็นครั้งแรกของวงกาแล็กซี่ที่เพิ่งจะเดบิวต์ได้ไม่นาน แฟนคลับมีประมาณ 400 กว่าคนที่อยู่ในห้องประชุมที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานนี้ มีเพียง 100 คนเท่านั้นที่ได้รับลายเซ็นพร้อมกับได้แปะมือกับพวกเขา
แฟนคลับสาวๆ ต่อคิวกันมามากมาย คริสก็ก้มหน้าก้มตาเซ็นอย่างเดียวแบบไม่ได้จดจำใครเป็นพิเศษ ก้มลงเซ็น แปะมือกับเธอ แล้วก็เปลี่ยนคนใหม่ จนกระทั่งมีเด็กในชุดนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งเดินขึ้นมาบนเวที แล้วหยุดยืนตรงหน้าคริส เปิดอัลบั้มหน้าที่มีรูปของเขาแล้ววางลงตรงหน้า คริสเซ็น ถามชื่อแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
“ชื่ออะไรครับ”
“เลย์ครับ แอล เอ วาย”
คริสเงยหน้าขึ้นแวบหนึ่งเพราะเสียงนั้นน่าจะไม่ใช่ผู้หญิง เห็นลักยิ้มน่ารักที่ข้างแก้มใส มือสั่นๆ นั้นเขียนด้านบนลายเซ็นว่า ให้เลย์ ส่งคืนให้แล้วก็ยืนขึ้นแปะมือกับอีกฝ่าย
มือขาวๆ เล็กๆ นุ่มนิ่มจนอยากจะจับมากุมเอาไว้ที่ตรงหัวใจไม่ปล่อยไปไหน อยากจะบอกว่าอย่าเอามือนิ่มๆ นี้ไปให้ใครจับนะครับ ผมหวง มีแฟนยังครับ ขอไลน์ได้ไหม ถ้าไม่ว่าอะไรอยากจะขอใจเธอแลกเบอร์โทรไว้โทรหายามคิดถึงยอดดวงใจของคริสนี้
คริสตื่นจากวังวนความคิดแสนหวานหยดย้อยเมื่อการ์ดมาเชิญตัวเลย์ลงจากเวที ดวงตากลมโตของเลย์มองต่ำ ยอมลดฝ่ามือลงแล้วเดินคอตกลงเวทีไปอย่างหมองหม่น ฝ่ายนั้นคงใจหายที่หมดเวลาได้แปะมือกับไอดอลสุดหล่ออันเป็นที่รัก
เลย์จ๋า พี่คริสเองก็อยากจะหยุดเวลาที่มีแต่เราสองไว้เหมือนกัน…
และนั่น คือครั้งแรกที่คริสได้เจอกับเลย์ …
รักแรกพบของเขา
“เลย์อย่าไป เลย์ครับบบ”
“โอ้ย !!! ลู่เก่อจะนอนเว้ยไอ้คริส!!!!”
TBC.
#รักเกินขนาด
ความคิดเห็น