คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Nymphomania-3 [end]
โรคนิมโฟมาเนีย เป็นอาการป่วยทางจิต ผู้ป่วยจะมีความผิดปกติในการควบคุมพฤติกรรมในเรื่องเพศ ทำให้เกิดความต้องการทางเพศมากกว่าปกติ
ความพยายามของเลย์จบสิ้นลงแล้ว
เลย์สะดุ้งตื่นขึ้นในคืนหนึ่ง ในอกรวมถึงเนื้อตัวร้อนผ่าวไปทั้งร่างราวกับมีไฟมาสุม ร่างบางตะเกียกตะกายลงเตียงไปควานเอาขวดยาที่วางอยู่หน้ากระจก หายใจหอบถี่ ประตูห้องน้ำถูกเปิดและปิดลงอย่างรุนแรง ฝักบัวถูกเปิด เลย์นั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่ใต้สายน้ำเย็นนั้น
เม็ดยาสีขาวถูกเขย่าออกมาสองเม็ดและกลืนมันลงคอโดยไม่มีน้ำตาม โรคของเลย์กำลังกำเริบ ส่วนกลางลำตัวแข็งขืนร้อนผ่าวรอคอยการปลดปล่อย แต่เลย์เมินเฉยมัน เลย์ยังคงดื้อและบังคับจิตใจเบื้องลึกของตัวเอง
“ฮึก …อือ..” น้ำตาอุ่นร้อนไหลลงมารวมกับสายน้ำจากฝักบัว เส้นผมลู่ลงมาตามโครงหน้า เนื้อตัวเปียกปอนจนน่ากลัวว่าจะไม่สบาย แต่ในนาทีนี้เลย์ไม่กลัวแล้วแค่การไม่สบาย เลย์รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย เหมือนร่างกายจะละลายสลายด้วยความร้อนในตัวนี้
ร่างบอบบางล้มตัวลงไปนอนกับพื้นห้องน้ำเย็นเฉียบ อ้าปากหอบเอาอากาศเข้าปอด สองขาถูกันไปมาระบายความอึดอัดที่ช่วงล่าง คว้ากระปุกยาที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมา ยาอีกสี่เม็ดถูกกลืนลงคออีกครั้ง น้ำหูน้ำตาไหลจนน่าสงสาร อาหารเย็นที่กินเข้าไปก็ถูกขย้อนออกมาจนหมดรวมทั้งยาที่กินเข้าไปล่าสุดนี่ด้วย
เลย์ได้ยินเสียงคริสเรียกและเคาะประตูห้องน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะเงียบหายไปครู่ใหญ่ เลย์ขยับปากตอบแล้วแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ออกมา สองมือกำหน้าอกตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา
สูดหายใจเข้าปอดลึกแล้วตัดสินใจเปล่งเสียงออกไปแต่ก็แหบพร่าเหลือเกิน “ช่วย…ด้วย”
เสียงกุญแจและเสียงทุ้มที่ตะโกนเรียกชื่อเขา …คือสิ่งสุดท้ายที่เลย์รับรู้
.
.
.
คริสใช้ฟันกัดลงบนกำปั้นของตัวเอง คิ้วเข้มขมวดมุ่นจนใบหน้าดุนั้นดูน่ากลัวขึ้นไปอีก เขาพาตัวเลย์ส่งโรงพยาบาลทัน หายเข้าห้องฉุกเฉินไปเกือบสองชั่วโมงเลย์ก็ถูกย้ายมาที่ห้องพักปกติ ไม่นานหมอก็เข้ามาดูอาการที่ห้องพักอีกครั้ง คริสยังจำคำพูดของหมอถึงอาการของเลย์ได้ …และคริสก็ได้รู้ว่าเขาละเลยเลย์ไปมากแค่ไหน
“คนไข้มีอาการเครียดสะสมครับ คุณพอจะทราบหรือเปล่าว่าคนไข้มีเรื่องวิตกกังวลอะไรถึงขนาดต้องไปซื้อยามาทาน”
“ผม – ไม่ทราบครับ”
“คุณเป็นคนพาคนไข้มาที่นี่ใช่ไหมครับ ขอโทษนะครับคุณสองคนเป็นอะไรกัน”
คริสหน้าสลดตอบแผ่ว “แฟนครับ”
“ก่อนจะมาที่นี่พวกคุณกำลังมีเพศสัมพันธ์กันหรือเปล่า”
คริสทำหน้างง “ไม่นิครับ เรากำลังนอนกันแล้วอยู่ๆ เขาก็ลุกพรวดไปจากที่นอน ผมนึกว่าเค้าท้องเสีย ไม่ได้เอะใจด้วยซ้ำ แล้ว…มันเกี่ยวอะไรกับที่ผมกับเลย์มีอะไรกัน”
“ตอนที่มาถึงที่นี้ คุณเลย์มีอารมณ์ทางเพศเพราะอวัยวะเพศแข็งตัว มันทำให้หมอค่อนข้างตกใจมาก”
“เลย์…เป็นแบบนั้นหรอครับ”
“ครับ ..หมอจะไปตรวจที่ห้องพักอีกทีในตอนเช้า ถ้าคุณเลย์ตื่นช่วยดูแลให้ใกล้ชิดนะครับ ถ้ามีอะไรผิดปกติเรียกพยาบาลได้ตลอดเวลา”
ไม่ได้ติดต่อกันนานแสดงว่าเลย์โกหกเขาที่บอกว่าไปบ้านของชานยอลสินะ …
คริสค้นโทรศัพท์ของเลย์ไปเรื่อยๆ จนเจอกับเบอร์โทรออกที่เลย์โทรบ่อยๆ มองนาฬิกาก็บอกเวลาหกโมงเช้าแล้ว ถ้าโทรไปตอนนี้คงจะไม่ผิดมั้งอาจจะเป็นเพื่อนสนิทที่เลย์อาจจะเล่าอะไรให้ฟังก็ได้?
ตัดสินใจกดโทรออก รอสายอยู่พักใหญ่ปลายสายก็กดรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“สวัสดีค่ะเลย์”
สวัสดีค่ะหรอ?
“สวัสดีครับ ผมคริส”
“คริสหรือคะ?”
“แฟนของเลย์ครับ”
“อ๋อคุณคริส” น้ำเสียงของเธอร่าเริงขึ้น “มีอะไรหรือเปล่าคะโทรมาหาแต่เช้าเลย”
“คุณ …เป็นอะไรกับเลย์ครับ” ผู้บริหารก็แบบนี้มีปัญหาก็ถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา
“ฉันหรอคะ …เอ่อ …ฉันเป็นจิตแพทย์ค่ะ”
เลย์โทรหาจิตแพทย์ ? ทำไมกัน?
“คุณคะ” เธอพูดขึ้นเมื่อคริสเงียบไป “มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือ เลย์เข้าโรงพยาบาลครับ เขากินยาเกินขนาดแล้วก็…” คริสเม้มริมฝีปาก เรื่องแบบนี้จะพูดกับผู้หญิงได้หรือ “คือขอโทษนะครับ เลย์ไปหาคุณด้วยเหตุผลอะไร”
“คุณเลย์ยังไม่ได้บอกคุณคริสหรือคะ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงบอกไม่ได้น่ะค่ะ มันเป็นความลับจริงๆ”
คริสเม้มริมฝีปากเข้าหากัน หายใจเข้าลึกๆ
“ผมขอร้อง” ผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่เสียงสั่น เขาที่ไม่เคยเอ่ยปากขอร้องใครแต่กำลังขอร้องกับผู้หญิงคนหนึ่ง …ซึ่งมีผลกับคนรักของเขา “ผมขอร้อง ผมอยากรู้ว่าเลย์เป็นอะไร ผมไม่อยากเสียเค้าไป”
น้ำใสๆ กลิ้งหยดลงโดนเสื้อยืดสีเทาของคริสจนเป็นรอยด่าง คริสกำลังร้องไห้ …
คุณหมอสาวถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม “เข้าใจแล้วค่ะ – คุณเลย์เป็นโรคนิมโฟมาเนีย พูดกันง่ายๆ คือมีความต้องการทางเพศสูงค่ะ”
คริสเงียบไปพักหนึ่งด้วยความตกใจ ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว “เลย์เขาไม่เคยบอกผมเลย”
“คุณเลย์เค้ากลัวค่ะ เขากลัวทุกอย่าง กลัวการถูกทิ้ง กลัวการถูกรังเกียจจากคนที่เขารัก”
คริสเหลือบตาขึ้นมองเพดานกลั้นน้ำตา เลย์ของเขาต้องโดดเดี่ยวถึงเพียงนั้นเลยหรือ? อะไรที่ทำให้เลย์คิดว่าเขาจะทิ้ง จะรังเกียจกัน
“ผมต้องทำยังไง หมอที่โรงพยาบาลบอกผมว่า เอ่อขอโทษนะครับ – เลย์เค้ามีอารมณ์ทางเพศในตอนที่มาถึง แต่ผมสาบานได้ว่าก่อนหน้านั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน”
“เอาอย่างงี้ค่ะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหน ดิฉันจะเข้าไปคุยกับแพทย์ประจำตัวคุณเลย์ เรื่องนี้ต้องทำงานประสานกัน มันค่อนข้างละเอียดอ่อนมาก”
คริสบอกชื่อโรงพยาบาล เลขห้องและชื่อจริงของเลย์กับเธอ ก่อนจะวางสายเธอก็กำชับให้ดูแลเลย์อย่างใกล้ชิดเพราะเธอกลัวเลย์จะคิดสั้นทำร้ายตัวเอง
ถึงไม่บอกคริสก็ทำอยู่แล้ว …เพราะเขาคงไม่ยอมให้อภัยตัวเองหากเลย์ต้องมาเจ็บปวดกับความทรมานเพียงคงเดียวแบบนี้อีก
“คริสรักบี๋นะ ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่คริสทำโทษบี๋แน่” มือเล็กที่มีสายน้ำเกลือปักอยู่หลังมือถูกคริสประคองจับไว้อย่างอ่อนโยน มอบจุมพิตที่ปลายนิ้วเรียวสวย
ตอนนี้ ฝันดีนะเลย์…
.
.
.
เลย์ตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นๆ คริสดีใจแทบตายตอนเห็นมือเล็กขยับหลังจากที่นิ่งไปจนใจเสีย ค่อยๆ พยุงเลย์นั่งพิงเตียงคนไข้ รนรานหาน้ำมาป้อนให้ถึงปาก ดูแลดีซะจนเลย์คลี่ยิ้มบาง
เลย์เป็นนางเอกเรื่องนี้ แต่จะไม่ถามแน่นอนว่าที่นี่ที่ไหน สายน้ำเกลือปักขนาดนี้คงไม่ใช่ห้างสรรพสินค้าหรอก
“บี๋เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรแล้ว สบายใจได้”
คริสลูบกลุ่มผมนิ่มไปมา มือเล็กถูกสอดประสานเข้ากับมือของคริส ดวงตาคมแต่มีแววอ่อนโยนจ้องมองมาที่เลย์ “บี๋ …วันหลังเป็นอะไร บี๋ต้องบอกคริสนะ บี๋เก็บไว้คนเดียวไม่ได้ คริสอยากดูแลบี๋อยากรู้ว่าบี๋เป็นอะไร ต่อไปนี้คริสจะไปส่งบี๋หาคุณหมอ ไปนั่งให้กำลังใจบี๋ทุกครั้งเลยนะ”
เลย์ตาเบิกกว้าง “คริสรู้?”
“รู้แล้ว รู้หมดทุกอย่าง แล้วบี๋ก็ไม่ต้องกลัวว่าคริสจะเกลียดจะชังนะ คริสชอบโรคแบบนี้เร่าร้อนดี”
เสียงฝ่ามือฟาดเพี๊ยะลงกับต้นแขนล่ำ คริสโอดครวญซุกหน้าลงกับหน้าขาของเลย์ออดอ้อน “ล้อเล่นน่า คริสรักบี๋ คริสจะดูแลบี๋เอง ไม่ต้องเครียดแล้วนะครับ”
แก้มขาวมีสีระเรื่อเพราะคำหวานที่คริสพูดบอก กระชับมือที่จับกันเอาไว้แน่น น้ำตาใสๆ กลิ้งลงมาตามปรางค์แก้ม นิ้วโป้งใหญ่ๆ ยกขึ้นเกลี่ยให้แต่มันก็ยิ่งไหลมามากกว่าเดิมจนคริสหัวเราะ เลย์เองก็ยิ้มทั้งน้ำตา
ถ้ามีคริส เลย์จะไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวด้วยความกลัวเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว
.
.
.
คริสทำเรื่องย้ายมาประจำสาขาที่แคนาดา เพราะมีคนรู้จักแนะนำว่ามีหมอเรื่องกามโรคคนหนึ่งเก่งมากๆ อยู่ที่นี่คิดว่าจะดีต่อเลย์หากได้รับการรักษาจากหมอที่เชี่ยวชาญโดยเฉพาะ ช่วงแรกๆ เลย์ก็มีอาการกำเริบอยู่บ่อยๆ เพราะการบำบัดโดยวิธีการหักห้ามใจก็ไม่ต่างอะไรกับฝืนใจตัวเอง เลย์เป็นคนเชื่อฟังหมอมากโดยเฉพาะเมื่อหมอบอกว่า ห้าม ลด อดทน จนแทบจะกลายเป็นเอามันมาบังคับตัวเอง
ฝืนเข้ามากๆ ร่างกายก็แอนตี้ เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลเพราะช็อคบ้าง ปวดหัวหนักเพราะเครียดบ้าง จนตอนแรกคริสตกใจทำอะไรไม่ถูก ปัจจุบันก็มีสติพอจะปัดป้องเลย์ที่วนแต่จะเข้ามานัวเนียยั่วเย้าเพราะแรงอารมณ์แล้วก็ประคองรถไปถึงโรงพยาบาลได้อย่างปลอดภัยทั้งคู่
ผ่านไปปีครึ่งหมอก็วางใจที่จะปิดเคสของเลย์ลงซะเพราะอาการนิมโฟมาเนียที่ทุเลาลงจนความต้องการที่มากมายนั้นเป็นปกติ ชีวิตรักเองก็เป็นไปอย่างราบรื่น หลังจากนั้น ทั้งคู่เข้าพิธีสวมแหวนแต่งงานกันอย่างเงียบๆ ซะเป็นรางวัลสำหรับคนเก่งของคริสที่ยอมอดทนมากมายขนาดนี้
เลย์จะไม่โทษป๊าที่เป็นสอนเรื่องอย่างว่าให้
เลย์จะไม่โทษพี่ชายที่มอบสัมผัสอันน่ารัญจวนให้จนเขาเสพติดมันกระทั่งเป็นโรคแปลกๆ นี้
เลย์จะไม่โทษใครเพราะเลย์เองก็ยอมให้ตัวเองถูกทำแบบนั้นมาตั้งแต่ต้น
แต่เลย์จะไม่ยอมให้ใครทำแบบนั้นอีกแล้ว..
เลย์รู้สึกขอบคุณคริสที่รัก ที่คอยอยู่ข้างๆ ในวันที่ทุกข์ สุข และเข้าใจเลย์เสมอ
“บี๋รักดาร์ลิ้งนะ”
เลย์บอกรักคริสพร้อมสรรพนามใหม่ที่เพิ่งคิดขึ้นมา ก่อนหลับตาพริ้มรับจูบหวานๆ เป็นการสาบานจากคริส
สำหรับพวกเขาแล้วเพราะความรักคือการเข้าใจ ใส่ใจ และดูแลกัน
FIN
#รักเกินขนาด
Talk : จบแล้วซีรี่ย์ที่หนึ่ง เป็นเรื่องที่เขียนยากมาก(ก.ไก่ 8 ล้านตัว) จะสังเกตว่าในเรื่องคริสกับเลย์ไม่ทะเลาะกันเลยค่ะ เพราะหมิวคิดว่าเขาสองคนรักกันมาตั้งน๊านนนน จะเสียเวลาทะเลาะกันไปทำไมกะเรื่องแค่นี้ ให้เค้าเอาเวลาดูแลกันดีกว่าโน๊ะ (ฮริ๊งง) จั่วหัวไว้ว่า The Series แสดงว่ามีอีกหลายเรื่องตามมาค่ะ (นี่แน่ะ) ยังไงอย่าเพิ่งหนีไปไหน ติดตามไรท์กากๆ คนนี้ น้องบี๋(เลย์)กับดาร์ลิ้งกาแล็กซี่ต่อไปด้วยนะคะ
สำหรับลิงค์เอ็นซีเน๊อะ มีรีดเดอร์แนะนำมาว่าแปะไว้ที่อื่นดีไหมเดี๋ยวโดนแบน หมิวแปะไว้ที่ไบโอทวิตเตอร์ (@choimew_21195) แล้วกันนะคะ เห็น CUT เมื่อไหร่ก็ส่องกันได้เลยเน้อ ทอล์คยาวแล้วไม่มีคนอ่านหรอก(มั้ง?) ขอบคุณสำหรับการติดตามทุกๆ คอมเม้นต์ค่ะ จุ้บๆ
ความคิดเห็น