ปรายฝน

สายฝนพรำลงมาแต่เช้ามืด มองเห็นฟ้ามัวครึ้มมาตั้งแต่ยอดดอย วันนี้อากาศไม่เป็นใจอีกแล้ว

ธาราเกลียดฝน

เกลียดฤดูฝน

และเกลียดทุกวันที่ฝนตก

เกลียดที่สุดเลย…

สายฝนทำให้ทุกอย่างที่นี่ดูแย่ อากาศเหนียวเหนอะ พื้นเฉอะแฉะ ตัวทากโผล่ยั้วเยี้ย จะไปไหนมาไหนก็ลำบาก ฝนตกใส่หัว ผมก็เสียทรง ตกค่ำก็ปวดหัว พาลจะเป็นไข้เอาเสียดื้อ ๆ

ฝนตก...ลูกค้าก็น้อย ใครก็ไม่อยากมาพักรีสอร์ทกลางป่ากลางเขา เอาในช่วงที่ฝนตก เอารถมาก็ลำบาก กลัวจะลื่นตกเขา ที่สำคัญมาอยู่ป่าอยู่ดอยเอาตอนฝนตกเนี่ย เหงาเอามาก ๆ

ธาราถึงได้เกลียดหน้าฝน...

ลูกค้าที่ชอบมากันมากตอนหน้าฝนก็เห็นจะมีแต่พวกคู่ข้าวใหม่ปลามัน ที่รักกันจี๋จ๋า นั่งแอบอิงดูสายฝนโปรยปรายกันอย่างชื่นมื่น กับอีกพวกที่หนีเมียแก่ ๆมากกอีหนูซะไกลถึงยอดดอยเชียงราย แบบนั้นก็จี๋จ๋าน่าอ้วกกันไปอีกแบบ

เป็นภาพที่ขัดตาผู้จัดการฝ่ายการตลาดสาวโสดอย่างธาราเสียจริง

หล่อนเกลี๊ยด...เกลียดหน้าฝน

“เจ๊...มานั่งหน้าง้ำมองลูกค้าจีบกันอะไรตรงนี้เนี่ย เสียมารยาทจริง ๆเลย”

เสียงแหลมเล็มของดาด้าลูกทีมฝ่ายการตลาดดังขึ้นข้าง ๆตัว “ลูกพี่” เกือบปล่อยแฟ้มหลุดจากมือ ก่อนจะรีบทำตัวกระฉับกระเฉงแก้เก้อ

“อะไรยะ เสียมารยาทที่ไหน ลูกค้าอยู่ตั้งตึกโน่น เราอยู่ในออฟฟิศใครจะมองเห็น”

“หงุดหงิดฝนตกอีกล่ะสิ ทำใจเหอะเจ๊ เนี่ยเข้าหน้าฝนแล้ว มันจะโผล่มาให้เห็นเป็นประจำ”

ดาด้าทำท่าเหมือนผีหลอก มองธาราตีหน้ายุ่งอย่างนึกขัน

“เอาน่าเจ๊ ถึงงานน้อย เงินเราก็ดีเหมือนเคย เดือดร้อนอะไร”

“เฮ้ย! ไอ้ด้า พูดเหมือนไม่รู้จักเจ๊น้ำ ...แกไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่แกเดือดร้อนเรื่อง"แฟน"ต่างหาก”

“สบชัย” หนุ่มน้อยร่างเล็กประจำออฟฟิศเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน ธาราเงยหน้าจากแฟ้มกระดาษใบหน้าเป็นสีชมพูระเรื่อ

“อูย...หน้าแดงเลย แทงใจดำสิเนี่ย”

คนร่างเล็กยังตั้งหน้าแซวต่อ ธาราซัดแฟ้มลงโต๊ะปึง ตีหน้าเครียดจ้องลูกน้อง ก่อนจะเดินออกห้องไปอย่างคนไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย

ลูกน้องแกล้งทำหน้าม่อย ก่อนจะลอบยิ้มอย่างขบขันเมื่อลับหลังลูกพี่สาว

ธารามุ่งหน้าลงจากตึกออฟฟิศเพื่อขึ้นไปที่ตึกใหญ่ หล่อนนึกหงุดหงิดเล็ก ๆ ขำหน่อย ๆ กับคำพูดของลูกน้องเมื่อครู่ ไม่ผิดอะไรนักที่ “เจ้าชัย” หรือที่บางครั้งหล่อนเรียกมันว่า “เจ้าสบ”ยาม ที่ความหมั่นไส้ถึงขีดสุดมันว่ามา หล่อนเกลียดสายฝนก็ด้วยอีกเหตุผลหนึ่งก็คือความเหงานี่แหละ เชียงรายนี่ไม่ใช่ถิ่นฐานบ้านเกิดของเจ้าหล่อนเลย สาวปักษ์ใต้ที่แรมรอนมาไกลถึงยอดดอยเมืองเหนือนี้ ต้องมีความอดทนอยู่ไม่น้อยจึงจะสามารถไต่มาจนถึงตำแหน่งใหญ่ของออฟฟิศได้ ด้วยวัยที่เพิ่งพ้นเบญจเพส โดยไม่ได้ใช้ “เต้า” ช่วยอะไรเลยซักนิด

แต่การมาขลุกอยู่ที่รีสอร์ท บนยอดเขานี้ก็เป็นเรื่องยากไม่น้อยที่จะหาใครมาเป็นคู่ใจ

“ก็รับ FB (Food and Beverage Manager) ไว้พิจารณาซักคนสิเจ๊ คลายเหงาได้คลายหนาวด้วย”

เจ้า สบ เคยแนะนำหัวหน้าฝ่ายอาหารที่รูปร่างสมตำแหน่งม้ากมากให้ ให้ตายเหอะ ...หล่อนไม่เคยนึกรังเกียจใครที่รูปร่างหน้าตาหรอกนะ    ถ้าลุงแกจะลดความอุบาทว์ของนิสัยลงอีกสักนิด หล่อนก็คงจะพอยอมรับได้ แต่นี่กระไร ...หัวงูชะมัด

ธารา...แม่น้ำสายน้อย...ก็เลยต้องเหี่ยวแห้ง เป็นแม่น้ำฤดูร้อนมาตลอด 26 หนาว 26 ฝนนี่แล้ว