ตอนที่ 50 : จดหมายน้อยถึงเฮีย 60%
ดวงตากลมลืมขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นจากมือใครอีกคนที่ยังกุมมือกันไว้ไม่ปล่อย แอบมองใบหน้าคนที่ยังนอนอยู่ด้านล่าง รอยยิ้มที่มีก็ยิ่งปรากฏชัดเจนขึ้นไปอีก ผมไม่เป็นทรงหล่นลงมาปิดหน้าขาวซะยิ่งกว่าผู้หญิง มือบางต้องเอื้อมไปช่วยปัดเบาๆ ให้มันเข้าที่ เข้าใจว่าเจ้าตัวคงจะรำคาญมันอยู่ไม่น้อย ก่อนจะค่อยๆ แกะมือออกจากการเกาะกุมของเขา เห็นอาการขยับตัวคิ้วขมวดยุ่งอยู่บ้าง แต่สุดท้ายร่างสูงก็ยังนอนต่อไปได้ในที่สุด
หลายวันที่ผ่านมา เขาคงจะเหนื่อยน่าดูสินะ
เหนื่อยกับงานและภาระมากมายที่แบกรับ แถมยังต้องมาเหนื่อยกับการทำอะไรต่อมิอะไรให้เธออีกตั้งมากมาย
เจ้าของดวงหน้าขาวใสที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมองคนๆ หนึ่งที่ยอมเหนื่อยทำทุกอย่างเพื่อเธอผ่านกระจก จ้องเข้าไปในแววตากลมโตเกินกว่าสาวหมวยทั่วไป ดวงตาคู่ที่เคยสดใสในสายตาคนภายนอก แต่เมื่อยิ่งมองลึกลงไปเท่าไรกลับยิ่งหม่นลงเท่านั้น แต่วันนี้และตอนนี้กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นอีกต่อไป
ปัญหามากมายที่ต้องแบกรับ พร้อมสถานะเมียน้อยที่ใครบางคนจ้องหยิบยื่นให้ถูกคลี่คลาย เพราะผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนที่ไม่เคยอ่อนหวานอ่อนโยนต่อเธอเลยสักนิด แต่ไม่รู้ทำไมในแววตาคู่นั้นมันถึงเจือไปด้วยความเอ็นดู ความห่วงใยที่มีต่อกันมากมายอย่างบอกไม่ถูก เธอรับรู้มันได้ด้วยความรู้สึก
“เฮียจะให้ๆๆๆ ให้เธอมากกว่านี้ ให้มันไปตลอดทั้งชีวิต”
ประโยคนี้ยังดังก้องอยู่ในหัวซึมลึกเข้าไปในหัวใจ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่มันทำให้เธอยิ้มให้กับตัวเองโดยไม่รู้ตัว มันเป็นประโยคที่ห้วนที่สุด แต่กลับจริงใจมากมายในความรู้สึก ก่อนดวงหน้าหวานจะซับสีเลือดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนึกถึงทั้งคำพูด ทั้งเหตุการณ์ที่เธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าชีวิตนี้จะเกิดขึ้นได้กับตัวเอง
“เธอรู้หรือเปล่าว่าการจูบ เป็นการบอกรักที่เงียบที่สุด”
ลลนาเผลอแตะริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว พอคิดได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นเป็นอย่างไร อดขัดใจนิดๆ ไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายที่บอกรักได้แปลกที่สุดในโลก มันเป็นการบอกรักที่ทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ถ้าเขาขืนทำอย่างนี้บ่อยๆ เธออาจหัวใจวายไปพร้อมๆ กับสิ่งที่เขากำลังทำ…มันก็ไม่แน่
จูบแรก กับผู้ชายคนแรก มันหวิวๆ ล่องลอย รวมถึงรุ่มร้อนเหมือนมีใครเอาไฟมาสุมไว้ในตัว แต่ขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนหวานอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกมากมายที่รับรู้ได้ มันทำให้เธอแทบหยุดหายใจ
แต่เธอไม่เคยรู้สึกเสียดายเลยที่ต้องมอบมันให้ผู้ชายคนนี้…ท่านรองภัทรพล
ภัทรพล ใครจะเชื่อว่าชื่อนี้ตราตรึงอยู่ในหัวใจเธอมาเนิ่นนานราวหลายล้านปีแสง คิดแล้วก็อดยิ้มและส่ายหัวให้ตัวเองไม่ได้ ยามนึกถึงเหตุการณ์บางอย่างที่พาเธอมารู้จักและมีใครอีกคนเข้ามาในชีวิต
ใช้เวลาจมอยู่ในห้วงความคิดตัวเองเป็นพัก ก่อนเธอจะรู้สึกตัวดึงสายตากลับมาเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังงัวเงียตื่นนอนขึ้นมาพอดี
เขาไม่จำเป็นต้องรู้ในตอนนี้ รอจนกว่าเธอจะแน่ใจ แล้ววันนั้นเธอจะบอกทุกอย่างเองเมื่อถึงเวลา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
