เพียงใจ ใต้ไอรัก (ซีรีย์ คุณหมอที่รัก)

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าชาย...ในฝัน 100%

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหอคอยสีขาวที่ตั้งอยู่ในหุบเหวที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนานาชนิด จิตใจโหดร้าย มีเขี้ยวเล็บอันแหลมคมที่สามารถปลิดชิตผู้คนได้อย่างง่ายดาย

ที่นั่น มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งถูกแม่มดใจร้าย สาปเอาไว้ให้ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดการให้หัวใจของเจ้าหญิงกลายเป็นก้อนหิน

จิตใจและหัวใจอันสดใสร่าเริงของเจ้าหญิง จึงหม่นหมองด้วยความเศร้าและมีชีวิตอยู่ด้วยหัวใจที่เดียวดาย และเหว่หว้ายิ่งนัก

คำสาปของแม่มดร้ายตนนั้นจะมีผลไปตลอดกาลจนกว่า จะมีความรักอันอบอุ่นและมั่นคงจากดวงใจบริสุทธิ์จากชายคนหนึ่งที่คอยฟันฝ่าสัตว์ร้ายและอุปสรรคนานาอย่างไม่ย่อท้อ มาโอบอุ้มหล่อเลี้ยงดวงใจดวงน้อยของเจ้าหญิงองค์นั้น

เมื่อนั้นดวงใจของเจ้าหญิงจะเปลี่ยนจากแข็งกร้าวเย็นชา ไร้ความรู้สึก กลับมาสดใส อบอุ่น อ่อนโยนเหมือนดังเดิม

เหล่าผู้กล้ามากมายต่างได้ยินคำเล่าขานถึงรูปโฉมอันงดงามของเจ้าหญิง จึงพากันเดินทางมาเพื่อหวังจะปลดปล่อยคำสาปนั้นให้กับองค์หญิงองค์น้อยผู้น่าสงสาร

แต่อนิจจา แม้ว่าสัตว์ร้ายจะถูกเจ้าชายต่างๆจัดการด้วยคมดาบ แต่เจ้าหญิงก็ยังคงมีจิตใจเป็นก้อนหินเช่นดั่งเดิม

เมื่อรู้ว่าคำสาปไม่ไม่สามารถถูกทำลายได้ เจ้าหญิงจึงได้แต่นอนร้องไห้ เสียใจยิ่งนัก หัวใจของเจ้าหญิง ทุกข์ระทม โศกเศร้ากว่ากาลก่อนเป็นร้อยเท่าพันทวี

อันที่จริงคำสาปไม่ได้ถูกทำลายลงไปเนื่องมาจาก สิ่งที่เหล่าผู้กล้าที่เข้ามาหวังปลดปล่อยคำสาปให้กับเจ้าหญิง คือสิ่งภายนอกที่เจ้าหญิงมี หาใช่มีใจรักในหัวใจอันบริสุทธิ์ของเจ้าหญิงไม่

เหล่าผู้กล้าเมื่อรู้ว่าไร้หนทางในการทำลายคำสาป จึงหมดหวังในตัวเจ้าหญิงองค์น้อย และเดินออกไปจากชีวิต ที่ละคน สองคน

จนสุดท้าย เหลือเพียงเจ้าชายน้ำแข็งที่ยังคง เฝ้าคอยห่วงหา เอาใจใส่เจ้าหญิงอยู่ไม่ห่างด้วยความรัก ความปรารถนาดีอย่างจริงใจ เจ้าชายน้ำแข็งไม่เคยพูดหรือปริปากบอกถ้อยคำใดๆ แต่เจ้าหญิงก็รับรู้ถึงความรู้สึกเหล่านั้นด้วยหัวใจ

หัวใจของเจ้าหญิงที่เคยเย็นชา ไร้ความรู้สึก จึงค่อยๆกลับมาอบอุ่น อ่อนหวาน และอ่อนโยน

สายตาของเจ้าหญิงเริ่มมองไปข้างหน้า อย่างมีความหวัง มีชีวิตชีวา

รอยยิ้มอันเบิกบาน และเสียงหัวเราะของเจ้าหญิงเริ่มกังวานขึ้น

เจ้าหญิงคนเก่าที่เคยหายไปเพราะคำสาปเริ่มกลับมาแล้ว”

เสียงอ่อนโยนของใครบางคนค่อยๆเลือนหายไปจากห้วงความคิด ตอนจบของนิทานก่อนนอนที่ควรจะสุขสมหวัง ถูกแทนที่ด้วยบางประโยคจากน้ำเสียงของคนๆเดิม

ภาพตรงหน้าที่เลือนลาง โลกทั้งใบมีแต่ความว่างเปล่า

“หายเร็วๆนะคะ”

เอ๊ะ นั่นเสียงใคร ใครเรียก ใครพูดอะไร

ยิ่งเดินไปข้างหน้า…เสียงยิ่งชัดเจน มีทางเลือกสองทาง แล้วฉันควรจะเดินไปทางไหน

“นอนนานเกินไปแล้วค่ะ ตื่นมาได้แล้วนะคะ เจ้าหญิงของพี่”

ใครนอน นอนอะไร ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ยืนอยู่ตรงปลายทางระหว่างทางแยกสองทาง แล้วทางไหนที่ควรเดินไป ควรเดินไปทางไหนดี

“พี่ต้องไปแล้ว…แล้วพี่จะกลับมา” สิ้นเสียงอ่อนโยนอันแผ่วเบา ริมฝีปากอุ่นของใครคนหนึ่งประทับลงมาบนหน้าผากเล็ก

แม้ไม่เห็นหน้า แต่รับรู้ได้ในทุกความรู้สึก

“ไม่ อย่าไปนะ อย่าไป”       ร่างบางของคนที่กำลังสับสนในชีวิตขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆคลายปมลงเมื่อเริ่มนึกอะไรออก

“พี่คี พี่คีใช่มั้ย พี่คีกลับมาแล้ว รอนัชด้วย นัชกำลังจะไปหา ”

“พี่คี” เสียงตะโกนดังลั่น พร้อมร่างบางของหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอน 5 ฟุตขนาดใหญ่ตามมาตรฐานที่ล้อมรอบไปด้วยเจ้าตุ๊กตุ่นตัวทั้งน้อยและใหญ่ตามแต่ใจจะชอบสะดุ้งขึ้นมาสุดตัว คิ้วสวยได้รูปสีน้ำตาลเข้มตัดกับสีผิวขาวจัดอมชมพูอย่างเห็นได้ชัดขมวดมุ่นก่อนลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ ดวงตาคู่กลมเจือแววสับสนเหมือนเหตุการณ์ต่างๆ เพิ่งผ่านเข้ามาในชีวิตจริง

แต่มันก็แค่ความฝัน…ความฝัน…แค่ความฝัน

เธอพยายามพร่ำบอกกับตัวเองอย่างนั้น เปลือกตาบางพยายามปิดลง บอกกับตัวเองให้ตั้งสติ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ปรับโฟกัสสายตา ก่อนจ้องมองไปยังหมอนข้างที่กอด เตียงนอน หรือแม้กระทั่งฝาผนังห้องสีขาวสะอาด ก็พบว่าเธอยังอยู่ในห้องเดิม

ริมฝีปากบางกระซิบอะไรบางอย่างให้แค่ตัวเองได้ยินเพียงแผ่วเบา มือบางที่ขาวจัดไม่แพ้ใบหน้าตามแบบฉบับสาวเหนือยกขึ้นทาบตรงตำแหน่งของอวัยวะที่มีชื่อเรียกว่าหัวใจ

ที่ตรงนี้ วันหนึ่งซึ่งเธอเคยรู้สึกว่ามันเกือบหลุดลอยไป

แล้ว…ใครคนหนึ่ง..เสียงของใครคนนั้น…ก็เรียกมันให้กลับคืนมา

ร่างบางพยายามสูดลมหายใจยาวๆ ระงับอาการของหัวใจที่มันยังคงเต้นไม่ค่อยเป็นจังหวะ ก่อนค่อยๆ เขยิบตัวเองจากท่านอนก่ายหมอนข้างขึ้นมาลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ มือข้างเดิมเลื่อนขึ้นมาปัดปอยผมสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นลอนคลายตอนปลายตามสมัยนิยมที่บัดนี้ยุ่งเหยิงตามแบบฉบับคนเพิ่งตื่นนอนให้พ้นใบหน้าอย่างลวกๆ คิ้วสวยที่พาดผ่านใบหน้าเล็กกระทัดรัดที่อาจไม่ได้ดูสวยมาก แต่หลายคนที่พบเห็นก็ยังอดชื่นชมไม่ได้ว่ามันจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตา ริมฝีบางสีอมชมพูซีดซึ่งคงเป็นผลจากอาการตกใจยังไม่หายเม้นเข้าหากันหนักๆ อย่างคนกำลังใช้ความคิด พยายามปรับโฟกัสดวงตาคู่กลมใสแจ๋วนั้นอีกครั้ง มองไปโดยรอบก็พบว่ามันยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม ต่างจากเมื่อคืนตอนก่อนที่จะหลับไปก็ตรงแสงจากพระอาทิตย์ดวงกลมที่ลอดผ่านเข้ามากระทบใบหน้า เจ้าของดวงหน้าใสสะบัดหัวไปมาขับไล่ความคิดมากมายในสมองอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเงยหน้ากรอกตามองเพดานว่างเปล่าด้วยอารมณ์เดิมๆ

“ฝันไปอีกแล้วเรา” ริมฝีปากบางพึมพำกับตัวเองอีกครั้งก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เลือกที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่พอจะมีได้ทั้งหมดเกือบ 165 เซนติเมตร พาตัวเองเดินไปเอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ใกล้ๆ ตามตำแหน่งเดิมเป็นประจำทุกวัน

ตื่นจากความฝันมันก็คือการเริ่มต้นชีวิตใหม่

มันก็แค่…ใครสักคนที่ห่างไกล สัมผัสกันได้แต่ละครั้งก็แค่ในความฝัน

หรือมันอาจจะจริงอย่างที่หลายคนบอกไว้ “เจ้าชายในฝัน ไม่ได้มีตัวตนในชีวิตจริง”

...........................................

ฝากพี่คีด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

ปล. อาจมาช้า เพราะเพิ่งเเต่งได้ไม่กี่ตอน ไปงานหนังสือมา อินค่ะ คิดถึงคนอ่าน อิอิ ขอตัวไปอ่านหนังสือที่ซื้อมาก่อนนะ รักคนอ่านนะจ๊ะ