คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Degenerate guy {C.3}
Title : Degenerate guy
CHAPTER : 3
Category : long fiction
Couple : Taecyeon x Nichkhun (Taeckhun)
ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าๆ แต่เด็กหนุ่มต่างถิ่นอย่างนิชคุณต้องมาอยู่ห้องคนเดียวเพราะรูมเมทของตนเองเพิ่งโทรมาบอกว่าจะกลับมาดึก แต่เขาก็ชินแล้วเพราะรูมเมทของเขาตั้งแต่ไปทำงานวันแรกก็กลับดึกเสมอ
‘ ก๊อกๆ ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้นิชคุณต้องละความสนใจกับทีวีตรงหน้าแล้หันไปทางต้นเสียงแทน
‘สงสัยจะเป็นจุนโฮ’ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตูแล้วเปิดออก
“ไหนบอกจะกลับดึกไงจุน.... คุณเป็นใคร!” แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อคนที่อยู่หลังประตูไม่ใช่จุนโฮ แต่เป็นคนตัวสูงตารีเหมือนจุนโฮ
“เอ่อ... ฉันเป็นพี่ชายจุนโฮน่ะ ชื่อมินจุน นายคงเป็นรูมเมทจุนโฮใช่ไหม ?” ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบอะไรคนที่เพิ่งถือวิสาสะดันประตูให้กว้างขึ้นแล้วเดินเข้ามา
“อ้ออ พี่ชายของจุนโฮที่เป็นตำรวจนี่เอง” เมื่อรู้ว่าเป็นคนที่จุนโฮเคยเล่าให้ฟังเขาจึงไม่ได้ว่าอะไรจึงปิดประตูให้แล้วเดินตามนายตำรวจหนุ่มนอกเครื่องแบบที่เข้ามาก่อนแล้ว
“อื้มใช่ นายชื่ออะไรนะ ? คุณใช่ไหม?” นายตำรวจนอกเครื่องแบบหรี่ตามนึกชื่อของเขา
“ใช่ฮะ แต่ว่าพี่ฮะจุนโฮไม่อยู่นะออกไปทำงานเห็นบอกว่าจะกลับดึกๆ”
“อื้อ ฉันรู้จุนโฮโทรไปบอกฉันให้มาอยู่เป็นเพื่อนนายน่ะเพราะมันบอกว่าไม่รู้จะได้กลับกี่โมงกันแน่” มินจุนกล่าวแล้วเดินสำรวจทั่วห้อง
“อ๋อฮะ งั้นเชิญพี่มินจุนเดินดูห้องได้เลยนะฮะผมขอตัวไปดูรายการเพลงต่อก่อน” พูดจบนิชคุณก็แยกตัวออกไปนั่งที่หน้าทีวีแบบเดิม
“นี่นิชคุณ” หลังจากที่ในห้องเงียบมานานไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงทีวีที่นิชคุณเปิดดู มินจุน ที่เพิ่งเดินสำรวจห้องเสร็จก็เดินมาหานิชคุณที่นั่งอยู่ตรงหน้าทีวี
“ฮะพี่ ?” นิชคุณหันไปหาคนที่ยืนนิ่งเรียกเขา
“นายหิวรึเปล่า”
“ก็นิดหน่อยฮะ พี่มินจุนล่ะฮะ”
“ก็หิวน่ะสิ ตั้งแต่เลิกงานมาฉันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย” มินจุนตอบแกมบ่น
“ฮ่าๆ งั้นเราไปหาอะไรทานกันเถอะฮะ” นิชคุณลุกขึ้นเตรียมออกไปข้างนอก
“แล้วที่ห้องไม่มีอะไรกินหรอ”
“ไม่ฮะ”
“แล้วนายรู้ร้านหรอ”
“ไม่ฮะ”
“แล้วนายจะเลี้ยงฉันรึเปล่า”
“ไม่ฮะ”
“แล้วฉันต้องเลี้ยงนายใช่รึเปล่า”
“ใช่ฮะ”
“ฮ่าๆ ฉันคิดว่านายจะพูดเป็นแต่ไม่ฮะซะอีก” มินจุนหัวเราะกับท่าทีตลกของคนที่วุ่นเดินปิดทีวีและเดินหาของตัวเอง
“ไม่ได้หรอกฮะ ยังไงพี่ก็ต้องเลี้ยงคุณเพราะจุนโฮ ให้พี่มาดูแลคุณ ฮ่าๆ” นิชคุณที่เตรียมตัวจะออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้วเดินมายืนตรงหน้ามินจุน
“โอเคๆ งั้นเราไปกันเถอะ” มินจุนเดินนำไปก่อน
“เย้! ฮ่าๆๆๆๆ” และตามด้วยนิชคุณที่หัวเราะร่า
“พี่แทค” คนตัวเล็กเดินหาคนที่ตัวเองเรียกชื่อทั่วบ้าน
‘ไปไหนของเขานะ’ ได้แต่คิดในใจเพราะไม่รู้จะติดต่อกับคนตัวสูงยังไงดี
‘กริ๊งงง กริ๊งงงงง’ เสียงโทรศัพท์บ้านดังมาจากห้องโถงใหญ่ข้างล่าง ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบวิ่งไปรับ
“ฮัลโหลครับ”
[อูยองฉันเองนะ]
“พี่แทค ว่างไง แล้วตอนนี้พี่อยู่ไหนอ่ะ”
[ตอนนี้ฉันออกมาทำธุระน่ะ นายหาอะไรกินไปก่อนได้เลยนะ ฉันอาจจะกลับเช้า]
“ครับๆ”
แล้วสายก็ตัดไป คนตัวเล็กถอนหายใจเดินขึ้นไปหยิบเงินที่อยู่บนหองตัวเองลงมากะว่าจะสั่งอะไรสักอย่างให้มาส่งที่บ้าน
“แล้วนายอยากกินอะไรล่ะเนี่ยอูยอง” ได้แต่คุยกับตัวเอง คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาแล้วนั่งเปิดทีวีดูเล่นคนเดียว
อูยอง
เฮ้อ อยู่คนเดียวนี่มันน่าเบื่อจริงๆนะครับ ทั้งๆที่ผมก็อยู่คนเดียวมานานแล้วนะแต่พอมาอยู่กับพี่แทคแล้วพี่แทคไม่อยู่มันทำให้ผมค่อนข้างรู้สึกเดียวดาย ฮ่าๆ
คิดดูสิครับ เมื่อคืนยังนอนด้วยกันอยู่เลย เช้ามาพี่เขาก็ไม่อยู่ซะแล้ว แต่ช่างเถอะครับไม่เป็นไรพี่เขางานยุ่ง
ตอนนี้ผมเดินมาหาอะไรลงท้องตัวเองในตลาดเล็กๆแถวๆนี้ที่มีของกินให้เลือกมากมาย
“อ๊ะ!/โอ๊ะ!” มัวแต่คิดอะไรเพลินทำให้ผมไปชนกับคนคนนึงเข้า
“ขอโทษฮะ” ผมโค้งขอโทษเขาอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรครับๆ” คนตัวสูงตาตี่ท่าทางเงียบขรึมแบบนี้นี่มัน....
“อ้าวพี่มินจุนเป็น……” คนตัวเล็กพอๆกับผมหน้าขาวเล็กตาโตตัวขาวมากแทบจะทิ่มตาผมได้กับสำเนียงภาษาเกาหลีแปล่งๆแบบนี้ไม่ใช่คนเกาหลีแน่ๆ
“อ้าวคุณไปไหนมาพี่ก็เดินหาตั้งนาน” คนที่ผมเพิ่งชนเมื่อกี้หันไปมองคนที่เรียกเขาหน้าตาตื่น
“คุณเดินหลงอ่ะฮ่าๆ ขอโทษนะ แล้วพี่กับเอ่อ น้องคนนี้เป็นมีอะไรรึเปล่า” คนชื่อน่าจะชื่อคุณมองผมกับคนที่ถูกผมชนแบบงงๆ อ่อ คงจะเป็นแฟนกันสินะ
“พอดีพี่กับน้องคนนี้เดินชนกันอ่ะ ว่าแต่นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม” หันไปตอบแฟนเสร็จก็หันมาถามผมต่อ
ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“เดินแถวนี้ต้องระวังนะ ไปเดินชนใครเข้าล่ะอาจจะเป็นเรื่องได้นะ” เขาเตือนผม
“ฮะ ยังไงก็ขอโทษอีกทีนะฮะ” ผมโค้งให้อีกครั้งแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
“ย่าห์ แฟนน่ารักเป็นบ้าแต่ตัวเองนี่นิ่งๆขรึมๆน่ากลัวชะมัด”
“นี่! นาย! ฉันมาเป็นครูนะไม่ได้มาเป็นคนใช้นาย ปล่อยฉันกลับบ้านได้แล้ว!!” เสียงเล็กตะวาดลั่นคฤหาสน์หลังใหญ่
“ก็ฉันยังไม่เข้าใจนี่ นายจะรีบกลับทำไมก็บอกแล้วว่าที่นี่มีที่พักให้นายอย่างสบายเลยล่ะ” แต่คนตัวใหญ่กับไม่สนใจกับสีหน้าโมโหของตัวที่ตัวเล็กกว่าไม่ แต่กลับพูดแบบใจเย็นอย่างหน้าตาเฉย
“ฮึ่ยย! งั้นนายก็รีบจำๆเข้าไปสิไอ้เด็กยักษ์!!” คนเป็นครูแทบจะถลอกหนังหัวลูกศิษย์ตัวโต
“นี่จุนโฮ นายอย่าดุฉันสิ” ไม่พูดเปล่ามือหนากลับเลื้อยมารุ่มร่ามแถวๆเอวบาง
“นี่ ฮวาง ชานซอง! ฉันโตกว่านายนะจะเรียกก็ช่วยเรียกแบบให้เกียติรฉันบ้าง!” จุนโฮแกะมือปลาหมึกออกทันที
“ครับๆ คุณครูผมขอโทษครับ”
“งั้นนายก็รีบจำๆคำศัพท์พื้นฐานพวกนี้ให้ได้สักทีฉันจะได้กลับ!” จุนโฮออกคำสั่งแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ของตัวเองกอดอกแบบโมโหสุดขีด
“ถ้านายกลับก่อน 5 ทุ่ม ฉันจะหักเงินนาย 70%” ลูกศิษย์ตัวใหญ่ที่ก้มหน้าก้มตากับคำศัพท์อยู่นานก็เงยหน้าขึ้นมา
“นายว่าอะไรนะ !”
“ตามที่ฉันพูดนั่นแหละ”
“ก็ตามใจนายเถอะ......” จุนโฮเองก็ไม่ได้สนใจกับคำพูดของชานซองมากนัก เพราะชานซองบอกว่าถ้ากลับก่อน 5 ทุ่ม แต่นี่มัน 5 ทุ่มครึ่งแล้วเว้ยไอ้ยักษ์! ไอ้บ้า!!!
เช้าๆแบบนี้การออกกำลังกายเป็นสิ่งที่นิชคุณต้องการมากที่สุด จุนโฮนะจุนโฮกรนดังจนเขาต้องตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกติ
แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะนิชคุณชอบอากาศตอนเช้ามากที่สุด และเขาเองก็เข้าใจจุนโฮที่ทำงานโต้รุ่งกลับมาก็เกือบเช้า ส่วนพี่มินจุนก็นอนอยู่ตรงโซฟา แต่นี่มันก็เป็นเวลาเช้าเกินไปที่เขาจะไปปลุก เลยตัดสินใจออกมากออกกำลังกายคนเดียวที่สวนสาธารณะใกล้ๆ
นิชคุณ
ว้าว นี่เจ็ดโมงเช้าแล้วหรอเนี่ย ผมวิ่งตั้งแต่ 6 โมงครึ่งเลยนะออกกำลังกาย 30 นาที ครบพอดี ฮิๆ แต่เหนื่อยมาเลยอ่ะ ไปหาที่นั่งพักดีกว่า
“เฮ้ย!” แต่เมื่อไปถึงที่ม้านั่งที่มีบังมันก็ทำให้ผมตกใจ
มีผู้ชายตัวใหญ่ๆ กำลังนั่งคอพับอยู่บนม้านั่ง ตายรึยังเนี่ย TT แม่ฮะช่วยน้องคุณด้วย
“คุณๆ” ผมลองสะกิดแล้วเรียกดูเผื่อเขาจะยังไม่ตาย
แต่พอผมสะกิดไปที่ไหล่เขาเท่านั้นแหละมือหนาก็คว้าข้อแขนที่ใครๆก็บอกว่าเล็กเหมือนผู้หญิงแล้วดึงให้ผมลงนั่งบนตัวเขาทันที
“เธอเป็นใคร!” เสียงเข้มขึ้น
“เอ่อๆ ขอโทษนะพอดีเห็นคุณหลับอยู่เลยปลุกคิดว่าคุณเป็นอะไรไป” ด้วยความที่ช็อคแบบสุดขีดทำให้ผมหลุดภาษาอังกฤษแบบรัวๆใส่ไป เขาจะฟังออกไหม นิชคุณ นี่มันเกาหลี ไอ้คุณณ ไอ้คุณณ T^T
“ไม่ใช่คนเกาหลีหรอ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแค่ง่วงน่ะเลยมานั่งงีบอยู่ตรงนี้แต่ขอบคุณเธอนะที่มาปลุก” เขาเองก็รัวภาษาอังกฤษใส่ผมเช่นเดียวกัน ดูจากหน้าตาแล้วเขาก็ดูเป็นคนมีเงินมีทองนะทำไมมานอนตรงนี้
“มองหน้าฉันทำไม? ถามทำไมไม่ตอบ” สงสัยผมจะพิจารณาหน้าเขานานเกินไป TT
“ผมพูดเกาหลีได้นิดหน่อยครับ ผมเป็นคนไทย” ผมรีบตอบเขาไปเป็นภาษาเกาหลี
“อ้าวนี่ผู้ชายหรอกหรอ” อ้าวนี่เขาคิดว่าผมเป็นผู้หญิงหรอบ้าเอ้ยย = =
“ก็ใช่ไงครับ”
“คิดว่าผู้หญิง ตัวก็เล็กหน้าก็เล็กตาโต ตัวขาว แล้วยังจะใส่ขาสั้นแบบนี้มาวิ่งอีก” เขาพูดแล้วมองตามที่ตัวเองพูดจนมาหยุดอยู่ที่ขาของผมที่มีกางเกงสั้นจุ๊ดจู๋ที่ตอนนี้เลิกขึ้นแทบจะเห็นกางเกงลิงก็ว่าได้
“นี่! มองอะไร! “ ผมตะวาดไปเพราะจะเอามือมาปิดก็ทำไม่ได้เพราะถูกคนที่ผมนั่งทับล็อคไว้แน่น
“อ้าว ทำไมมองไม่ได้รึไงก็ผู้ชายเหมือนกัน”
“เออ ก็นั่นแหละ”
เมื่อไม่มีใครพูดอะไร เขากับผมก็มองหน้ากันนิ่งๆ ผมกับเขามองหน้ากันอยู่นาน
จนกระทั่ง
“นี่! จะมาทำอะไรกันตรงนี้ก็รอมืดๆโน่นนี่มันจะเช้าแล้วกลับไปทำที่บ้านไป!!” เสียงป้าคนนึงตะโกนมาทำให้ผมกับเขาดีดตัวออกจากกันแบบอัตโนมัติ
ความคิดเห็น