Degenerate guy {2PM TK&CNN&KW}

ลำดับตอนที่ #3 : Degenerate guy {C.2}

:)  Shalunla

Title :  Degenerate guy

CHAPTER : 2

Category : long fiction

 Couple : Taecyeon x Nichkhun (Taeckhun)

Rate : PG

 

Story by : GAINCOOL

 

“ย่าห์ ฉันก็บอกนายแล้วว่าซื้อเยอะๆ นายก็ไม่ฟังกันบ้างเลย” เสียงบ่นของคนตัวเล็กที่ดังมาตลอดทางออกจากห้างสรรพสินค้า
“ก็จะได้ไม่ต้องมาซื้ออีกรอบไงซื้อครั้งเดียวไปเลย” คนตัวขาวๆข้างๆตอบแล้วหยิบของออกมาจากรถเข็น
“แต่นายซื้ออย่างกับจะเอาไปใช้เป็นปีเลยนะคุณอ่า” 
“นายก็เว่อร์ไปแล้วจุนโฮ รีบเดินเถอะน่าเดี๋ยวก็ไม่ทันรถบัสหรอก” ควตัวขาวที่ถือของเต็มสองมือเดินนำไป
“นายก็รอฉันบ้างสิ คุณอ่า” คนตัวเล็กบ่นเสียงอ่อยแล้วเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้







“งั้นนายก็อยู่ชั้น2ไปนะถ้าต้องการหรืออยากได้อะไรก็ลงไปเอาที่ชั้นล่างส่วนห้องน้ำมันอยู่ในห้องนอน” เสียงเข้มของคนร่างสูงพูดกับร่างบางขณะที่กำลังพาขึ้นบันไดไปสำรวจบ้านของเขา

“บ้านพี่นี่ใหญ่จัง พี่อยู่คนเดียวหรอ?” 
“อื้อ ที่นี่ฉันอยู่…แค่คนเดียวน่ะ” เสียงเข้มตอบลำบาก
“โอเคๆ ผมจะไม่ถามอะไรพี่อีกแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่ไม่พอใจไล่ผมออกจากบ้านพี่ผมก็ไม่มีที่ไปพอดี 5555” ร่างบางกล่าวติดตลกแล้วเดินตามไปเงียบๆ


“นี่ห้องนายนะ ฝุ่นมันจับนิดหน่อยนะพอดีไม่มีใครอยู่มาซะนานนายก็ทำความสะอาดเองแล้วกันส่วนห้องข้างๆนี่ห้องหนังสือ” คนตัวสูงพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องที่บอกว่าเป็นห้องของร่างบางที่ยืนข้างๆเขา

“อ้ออ แล้วอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ไหนล่ะฮ?”

“อยู่ข้างล่างเป็นห้องที่ติดกับห้องครัวที่ฉันพานายไปดูเมื่อกี้นั่นแหละนายลงไปเอาเองแล้วกันถ้าหิวก็ของกินอยู่ในตู้เย็น” 
“ครับบบบบบ” ร่างบางตอบแล้วเดินเข้าไปในห้องเพื่อสำรวจห้องที่ตอนนี้กลายเป็นห้องของเขาแล้ว

“นี่อูยอง” เสียงเข้มทำให้ร่างบางที่กำลังสำรวจส่วนต่างๆของห้องต้องหันไปมองตาม

“ไม่ว่าจะยังไงก็ตามนายห้ามขึ้นไปชั้นบนเด็ดขาด นี่คือกฎของการอยู่บ้านหลังนี้” เสียงเข้าพูดแล้วเดินหันหลังออกไปจากห้องทันที

“อะไรของพี่แกเนี่ย” ร่างบางสบถกับตัวเองอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

เอาเถอะอย่าไปคิดมากเลยอูยองเขาให้อยู่นี่ก็เป็นบุญและ = = ร่างบางคิดในใจก่อนที่จะลงไปเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดเพื่อมาจัดการกับห้องของตัวเอง









“นี่รูปใครหรอจุนโฮ ?” นิชคุณที่กำลังจัดของบนเตียงตัวเองเหลือบไปเห็นรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงของจุนโฮ

“รูปพี่ชายฉันอ่ะ” จุนโฮที่กำลังง่วนกับการช่วยเอาเสื้อผ้าของนิชคุณใส่ตู้หันมาตอบ
“พี่ชาย ? อ๋อออ ที่เป็นตำรวจใช่ไหม?” นิชคุณนึกออกที่จุนโฮเคยบอกว่ามีพี่ชายเป็นตำรวจ 1 คน
“ใช่ หล่อใช่ไหมล่ะ ฮิๆ” 
“หล่อกว่านายน่ะจุนโฮ 555555555” 
“ทำเป็นพูดเล่นไปคุณ ถ้านายเจอตัวจริงนายจะต้องหลงพี่ชายฉันแน่ๆ”
“จะบ้ารึไงจุนโฮ ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายนะ!” 
“ฉันก็ยังไม่ได้บอกว่านายชอบนี่ แค่นี้ก็ต้องมาตะคอกกันด้วย อีกอย่างที่นี่เกาหลีนะคุณโลกมันเปิดกว้างแล้วจะรักเพศไหนชอบเพศไหนมันเป็นเรื่องของหัวใจ” จุนโฮหันมามองรูมเมทของตนที่นั่งหน้าเครียดหลังจากที่ถูกกล่าวหาว่าชอบผู้ชาย
“ก็ช่างสิ ฉันมาเกาหลีมาทำงานนะไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้หรอกน่า” นิชคุณส่ายหน้าไปมา
“ทำเป็นมาส่ายหน้านะคุณ แล้วฉันจะคอยดูแล้วกันว่านายจะทำได้แบบที่นายพูดหรือป่าว ฮิๆ” จุนโฮหัวเราะร่าแล้วลุกออกไปนายห้อง

“ฮึ้ยย!” ทิ้งเพื่อนตัวขาวให้นั่งอารมณ์เสียที่ถูกขัดใจอยู่บนเตียงคนเดียว





นิชคุณ

“พรุ่งนี้นายออกไปไหนรึเปล่าคุณ” จุนโฮถามผมในขณะที่พวกเรากำลังนั่งทานอาหารค่ำกันอยู่

“คงไม่ล่ะ ออกก็คงพรุ่งนี้ทีเดียวเลยไปรายงานตัวที่ทำงานอ่ะ ทำไมหรอ?” 
“พรุ่งนี้ฉันต้องออกไปเริ่มงานสอบแบบโฮมสคูลที่บ้านของเด็กนักเรียนวันแรกน่ะ กลัวว่านายจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว” จุนโฮนี่ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆเลยให้ตายเถอะ
“ไม่เป็นไรน่า ฮ่าๆ นายไปทำงานเถอะ” ผมตอบพร้อมยิ้มออกไปให้จุนโฮเชื่อว่าผมไม่เป็นอะไรจริงๆ 
“โอเคค แล้วอย่าออกไปไหนไกลล่ะเดี๋ยวจะหลงเอาถ้าหิวนายก็ไปซุปเปอร์ฯข้างล่างนะ” จุนโฮกำชับผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“น่าาา ฉันไม่ไปไหนไกลหรอกถ้าหิวๆฉันก็อาจจะสั่งพวกพิซซ่าหรือพวกอาหารที่มันมีบริการส่งมาที่ห้องนี่ล่ะ” 
“ดีแล้วๆ พี่ฉันเตือนมาว่าแถวนี้มันมีคดีฆ่ากันอ่ะเป็นผู้ชายโดนยิงที่หัวน่ากลัวมาก” 
“น่ากลัวจังเลยอ่า” ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคิดถูกหรือผิดที่มาอยู่แถวนี้ TT
“ก็น่ากลัวน่ะสิฉันเลยไม่อยากให้นายออกไปหนมาไหนคนเดียว”
“อ้าวแล้วพรุ่งนี้ที่นายจะออกไปทำงานล่ะนายก็ไปคนเดียวไม่ใช่หรอ” 
“ไม่ต้องห่วงๆ บ้านของเด็กที่ฉันจะไปสอนอ่ะเขาจะส่งรถมารับ” ผมไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงพยักหน้าให้จุนโฮเฉยๆ






‘ตื๊ดด ตื๊ดดด ตื๊ดดดด’ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาตั้งแต่เช้าทำให้ผมต้องฝืนลืมตาขึ้นมารับ

“ว่าไงง” เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรผมจึงรับแบบเป็นเอง
[นายเพิ่งตื่นหรอคุณ]
“อื้อตอนนายโทรมานี่แหละ”
[นี่จะเที่ยงแล้วนะลุกมาฟังฉันระบายเดี๋ยวนี้!]
“ห๊ะ! จริงดิทำไมฉันยังรู้สึกว่ามันเช้าอยู่เลย” ใช่ทำไมผมรู้สึกว่าผมนอนไม่พอล่ะ
[ก็ใครใช้ให้นายเล่นคอมจนดึกดื่นขนาดนั้นล่ะ นี่ตอนนี้เพื่อนนายคนนี้กำลังจะบ้าตายอยู่แล้วนะ]
“แหะๆ อ้าวทำไมล่ะไปสอนวันแรกไม่ใช่รึไง”
[ก็ใช่น่ะสิแต่นักเรียนของฉันน่ะสิ เป็นคนอายุเท่าเรานี่แหละฉันอยากจะบ้าตายยย]
“ใจเย็นๆ ทำไมอ่ะมีอะไรเล่ามาๆ”
[หมอนี่นะจ้างฉันมาสอนตอนแรกฉันเข้ามาในบ้านฉันคิดว่าฉันมาอยู่บ้านมาเฟียซะอีกผู้ชายตัวยักษ์ๆใส่ชุดดำอยู่เต็มบ้านไปหมดแต่ละคนจ้องฉันซะเหมือนจะฆ่าฉันให้ตายอ่ะ]
“แล้วไงต่อๆ” หูก็ฟังจุนโฮไปส่วนมือผมก็ควานหาอะไรในตู้เย็นมารองท้อง
[พอเข้าไปในห้องที่ใช้สอนนะฉันคิดว่าจะเจอเด็กตัวเล็กน่ารักที่ไหนได้! เจอคนตัวใหญ่ไม่แพ้พวกที่ยืนอยู่ข้างนอกเลย ฉันตกใจไอ้หมอนั่นมันก็มาว่าฉันว่า ยืนบื้ออะไรอยู่จะสอนก็รีบมาสอนสิ นายคิดดูฉันอยากจะเริ่มสอนคนแบบนี้ไหมล่ะ]

“ฮ่าๆ เอาน่าก็เขารุ่นเรานี่ทำใจเถอะ แล้วตอนเรียนเขาเป็นยังไงบ้าง”
[มันก็ตั้งใจดีนั่นแหละ แต่มันตอนท้ายมาปากเสียพูดจาหาว่าฉันไม่น่าสอนหนังสือใครได้ พูดมาได้ยังไงฉันนี่ อี จุนโฮ คนที่เพื่อนๆในคราสเรียนต่างยกย่องมาเป็นเซียนเทพภาษาญี่ปุ่นแต่นายดูที่ไอ้ตัวใหญ่มันว่าฉันสิ ฮึ้ยย!]
“ฮ่าๆ ใจเย็น แล้วสอนเสร็จหรือไงถึงมาคุยกับฉันได้อ่ะ”
[ตอนนี้ฉันว่างอ่ะ มันบอกว่าขอตัวไปทำงานก่อนถ้าว่างๆช่วงบ่ายจะเข้ามาให้สอนใหม่ให้ฉันรอก่อน]
“งานแบบนายนี่ก็ดีนะ ฮ่าๆ คนเรียนเลือกให้ว่านายจะมีสิทธิว่างตอนไหน”
[ไม่ต้องมาประชดฉันเลยคุณ งั้นแค่นี้นะฉันจะไปหาอะไรกินสักหน่อย นายก็อย่าลืมกินล่ะ]
“อื้มๆ เจอกันที่บ้าน”

เมื่อวางสายจากจุนโฮผมก็ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจแล้วไปอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายมันสดชื่นซะหน่อย








อูยอง

“อ้าวตื่นนานแล้วหรอ” พี่แทคที่เพิ่งลงมาจากชั้นบนทักผมที่นั่งดูทีวีอยู่ห้องรับแขกใหญ่
“ผมตื่นจนกินข้าวเที่ยงเสร็จไปเมื่อกี้แล้วพี่ นี่มันก็เที่ยงกว่าแล้วนะ”
“อ้าวหรอ ข้างบนมันยังมืดอยู่นี่ฉันจะไปรู้ได้ยังไง” เขายักไหล่ไม่สนใจแล้วเดินตรงไปในครัว

“ผมทำของกินไว้เผื่อพี่แล้วนะอยู่ในตู้เย็นพี่เวฟกินได้เลย” ผมตะโกนเข้าไปบอกคนที่ก้มๆเงยๆหาของอยู่ในครัว

“เออๆ ขอบใจมาก” เสียงตะโกนตอบกลับมา





“นี่กินดีๆสิเลอะไปหมดแล้วน่ะ” เสียงเข้มดุผมที่กำลังตักไอติมเข้าปาก
“เอ๋?” ผมมองหน้าคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
“ก็นี่ไงเลอะขอบปากไปหมดแล้ว” มือคร้ามยื่นมาเช็ดขอบปากผมอย่างอ่อนโยน
“อ…เอ่อ ฮ่าๆ” ผมที่ทำอะไรไม่ถูกเลยหัวเราะกลบเกลื่อนไป
“ยังจะขำอีก” มือคร้ามใหญ่ค่อยๆละออกจากริมฝีปากผม

“พี่หิวหรือยังนี่ค่ำแล้วนะ” หลังจากที่ผมกับพี่แทคนั่งเงียบมานานก็เลยถามขึ้นเพราะตัวผมเองก็เริ่มหิวแล้ว
“ฉันยังไม่ค่อยหิวเลย จริงสินี่ก็ดึกแล้วนี่นานายหิวรึเปล่าล่ะ” นี่พี่เขาเพิ่งคิดได้หรอว่านี่ค่ำแล้ว ปาเข้าไปเกือบ 3 ทุ่มแล้วนะครับพี่ = =
“ผมหิวตั้งแต่ทุ่มนึงแล้วววว” ผมแกล้งพูดไปงั้นแหละจริงๆผมเพิ่งหิวเมื่อกี้เอง
“แล้วทำไมไม่บอก” พี่แทคพูดยิ้มๆแล้วขยี้ผมของผมเบาๆ
“เกรงใจนี่ ผมมาอยู่บ้านพี่กินฟรีพักฟรีแล้วยังจะต้องกวนพี่เวลาผมหิวอีก” ใช่ผมเกรงใจพี่แทคมากๆเพราะพี่เขาดีกับผมมากจริงๆทั้งช่วยฆ่าคนเลวๆ ให้ที่พักผมฟรี ให้ของกินดีๆฟรี ให้เงินผมใช้ฟรีๆ
“ช่างเถอะน่า เดี๋ยวฉันโทรสั่งบะหมี่ให้แล้วนายก็ไปรอรับหน้าบ้านเองแล้วกัน” พี่แทคพูดจบแล้วลุกเดินไปยังเคาท์เตอร์ที่มีโทรศัพท์บ้านตั้งอยู่



“กินบะหมี่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันแหะไม่ต้องทำความสะอาดให้ยุ่งยากกินเสร็จก็ทิ้งเลย”
“แต่ถ้ากินทุกวันแบบนี้พี่ไม่เบื่อรึไงล่ะ” ผมถามพร้อมเทน้ำใส่แก้วให้คนตัวใหญ่ตรงหน้า
“ฉันกินอะไรก็ได้ง่ายๆก็พอ” คนตัวใหญ่ตรงหน้าตอบแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“คนรวยนี่ก็แปลกเนอะ มีเงินไม่รู้จักใช้สร้างความสุขให้ตัวเอง” ผมส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจชีวิตคนรวยแบบพี่แทคจริงๆ บ้านก็ใหญ่เงินก็เยอะทำไมไม่จ้างคนใช้หรือซื้ออาหารแพงๆมากินให้ตัวเองสบาย แต่กลับทำตัวสบายๆทำอาหารกินเองถ้าสั่งก็สั่งแค่บะหมี่แทนที่จะสร้างจากร้านอาหารหรูๆมากิน
“เถอะน่า ดึกแล้วไปอาบน้ำนอนเถอะ”
“เดี๋ยวผมดูหนังเรื่องนี้จบก็จะขึ้นไปนอนแล้วล่ะ”
“งั้นฉันขึ้นห้องก่อนนะ ไม่ต้องปิดไฟก็ได้นะถ้าปิดแล้วมันจะมองไม่เห็นทางขึ้นเดี๋ยวจะล้มตกบันไดเอา”
“อื้มๆ” ผมเลือกที่จะไม่ตอบอะไรต่อแล้วเดินมานั่งที่โซฟาเพื่อดูหนังต่อให้จบ ส่วนพี่แทคก็เดินขึ้นชั้นบนไป




‘ก๊อกๆ’ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
“เข้ามาเลยพี่แทคผมไม่ได้ล็อก” ผมรู้ทันทีว่าเป็นใครเพราะบ้านหลังนี้มีแค่ผมกับพี่แทคอยู่กันสองคน
“ทำอะไรอยู่ทำไมยังไม่นอน” พี่แทคเปิดประตูเข้ามาแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง
“ใกล้จะนอนแล้วล่ะ ผมอ่านหนังสืออยู่” ผมที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่วางหนังสือในมือลงแล้วหันมาสนใจคนที่นั่งข้างๆเตียงแทน
“นายนี่จัดห้องดีนะเนี่ย” พี่แทคบอกแล้วมองไปรอบๆห้อง
“ฮ่าๆ ไม่หรอกผมก็แค่กวาดๆเช็ดๆแล้วจัดโน่นนี่ให้เข้าที่เอง” 
“น่านอนกว่าห้องฉันตั้งเยอะ” เขาพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
“พี่ก็มานอนห้องผมก็ได้ห้องออกจะกว้างนอนกันเป็นสิบก็ยังไม่แคบเลย ฮ่าๆ” 
“นอนกับนายเนี่ยนะ?” 
“อื้อ ก็นอนกับผมไง” ผมพยักหน้า
พี่แทคไม่พูดอะไรแต่ขำออกมาเบาๆอีกรอบ
“ขำอะไร”
“เปล่าๆ แล้วนายอาบน้ำรึยัง” พี่แทคส่ายหน้าแล้วถาม
“อาบแล้วๆ พี่ล่ะอาบรึยัง” ผมถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าพี่แทคคงจะอาบน้ำแล้วเพราะตอนนี้พี่เขาอยู่ในชุดนอนเป็นเสื้อแขนยาวและขายาวสีเทา
“อาบแล้วๆ อ่านหนังสือของนายไปต่อเถอะฉันไม่กวนแล้วล่ะ” ผมพยักหน้าแล้วหยิบหนังสือที่วางไปเมื่อกี้ขึ้นมาอ่านใหม่

“อ่ะ!” แต่ก็ตกใจเมื่อมีสัมผัสหนักๆมาทับบริเวณต้นขา
“เป็นอะไร ?” พี่แทคที่ตอนนี้ขึ้นมานอนบนเตียงโดยใช้ต้นขาผมเป็นหมอนถาม
“เปล่าๆ แล้วพี่มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย” ผมถามกลบเกลื่อนไป
“ก็นายบอกว่านอนกับนายได้นี่ ฉันก็นอนอยู่นี่ไง” พี่แทคตอบแล้วจ้องหน้าผม ตอนนี้ผมรับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจผมที่มันเต้นแรงและไม่เป็นจังหวะเอามากๆ
“ก…ก็เปล่า”
“ไม่ได้หรอ งั้นฉันลุกก็ได้” พี่แทคบอกแล้วกำลังผงกหัวขึ้นจากต้นขาของผม
“ยังไม่ได้บอกเลย” ผมกดไหล่หนาลงไปที่เดิม
“ก็เหมือนนายไม่ชอบ”
“ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ”
“หื้อ ว่าไงนะ”
“เปล่า ผมบอกว่าจะนอนก็นอนไปเถอะมานอนเป็นเพื่อนผมก็ดีห้องมันใหญ่นอนคนเดียวผมก็เหงา”
“โอเค” เขาตอบแล้วหลับตาลงช้าๆ





เป็นพักใหญ่ๆแล้วที่ผมนั่งจ้องหน้าคมของคนที่ใช้ต้นขาผมหนุนแทนหมอนและมันก็แปลกที่หัวใจผมมันยังเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะมาสักพักใหญ่ๆแล้วเหมือนกัน


“อื้อ” เสียงร้องเมื่อรู้สึกรำคาญทำให้ผมรีบชักมือที่ไม่รู้ว่าไปลูบบนหน้าของเขาเมื่อไหร่ออกทันที
ตั้งแต่ที่อยู่บ้านหลังนี้มาสองวันไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะกล้าสบตาคนที่นอนหลับอยู่แบบจังๆสักที
จาง อูยอง นี่นายกำลังคิดบ้าอะไรอยู่……

ผมส่ายหัวไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไปจากสมองแล้วพิงหัวไปกับหัวเตียงแล้วหลังตาลงช้าๆ ตามคนที่หลับไปก่อนหน้านี้