คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อันนี้แค่เริ่ม ของจริงมันจากนี้ต่างหากล่ะ(Introduction)
นี่เป็นเรื่อราวเล็ๆน้อยๆอผมที่เิึ้นในเมือเล็ๆอผม และทุน้อรู้วามเ่าและบ้าบิ่นอผม ไม่้อห่ว เพราะมันูน่าำที่ผม้อออเินทาผภัยไป่าสถานที่อย่าไม่เ็มในัแล ผมไม่รู้ว่าพวุอยาฟัไหมับวีระรรมอันล้าหาาัยพ่อับแม่น้ำาไหล
เ้าเรื่อีว่านะรับ
ในสมัย่อน
ินแนอผมเป็นินแนที่มีแ่สราม และสรามยืเยื้อินเวลามาแรมปีแรมาิ
หรือเรียภาษาาวบ้านว่า “ไม่บไม่สิ้นไม่เลิไม่รา” ะที ันั้นบรรพบุรุษั้แ่พระเ้าหาว
ท่านเลยย้ายและปลีัวลมาใ้ทะเลลึ (อย่ามาถามผมว่าทำไ้ไ เพราะผม็ไม่รู้รับ)
เป็นพันๆไมล์ หาิน็ับปลา ุ้หอยและสิ่มีีวิำพวไรทะเลรับ เวลาผ่านพ้นไปเป็นห้าร้อยปี
ทุสิ่เริ่มวิวันาารและเปลี่ยนแปลามสภาพแวล้อม อย่าเ่น ลิลายเป็นน
ไทเโรทอปเป็นลูแมวี้อ้อน และเผ่าพันธ์และสิ่มีีวิทุนิ้อวิวันาารามสภาพ
โยเพาะพวเราาวใ้ทะเล้อใ้ีวิไม่่าับมนุษย์ะเท่าไหร่ มนุษย์ินอะไร
เื่อไหม พวเรา็ไ้ินนะรับ แ่แย่อย่าหนึ่ที่สภาพแวล้อมอบ้านเิผม
มัน่อยๆเสื่อมลเพราะมนุษย์ ทิ้ยะเอย
ทำลายบ้านอเพื่อนๆผมเอย น้ำมันหลาทะเลเอย ทิ้มือถือรุ่นล่าสุลทะเลยเอย
ให้ายสิ ะทิ้อะไรันนัหนา แ่็้ออบุพวเาที่ทำให้พวผมมีมือถือแบบาวเือใ้ันนทุวันนี้ เื่อไหมรับ ผมมีวามฝันบ้าๆอยู่อย่าหนึ่
ผมอยาะไปเอมนุษย์ และเป็นเพื่อนัยพวเา ทั้สอฝ่ายแฮปปี้ทรีีมีวามสุอาโลฮ่าว่าันไป
แ่เนื่อาที่บรรพบุรุษผมเยรบับมนุษย์
เลยเ็บแ้นเือโรธโทษันใยันไปยาวๆนะรับ …
“เ้าายมิไเพะ
รับมาที่ห้อลอลอพระอ์หน่อยไ้มั้ย๊ะ”
และผมลืมบอไป ผม….เป็น…
“เ้าายเพะ
ทรทำอะไรอยู่”
เ้า…ะ
“ถ้า้าพระนิษาอท่านทรริ้ว….”
“โอ้ยยยย แนะนำไปทั้ๆอย่านี้แหละ! ผมื่อมิไ เป็นเ้าายแห่เมือ ี เวิล์! เป็นบุรนที่สออราว์เวห์นฟอร์รับ ให้าย เมอร์ิเออร์ ให้ายสิเธอะัารบรรยายอผมทำไม
รั้นี้รั้ทีเ็แล้วนะรับ!!”
“รุเรียิันว่า ‘เมอร์ิเออร์
ออลิฟูเอย์ มาลาเบอร์ มิอาร์วินเรส’ สิเพะท่านมิไ
แล้วท่านพูอยู่ับใรหรอเพะท่าน” ำอบอเธอทำผมหายไปหลายลบ พร้อมับื่ออเธอทีู่ีมีสุลาิ
แทนที่ะมาเป็นนใ้ในวัอผม
…นี่หล่อนเป็นสปายหรือเปล่ายะอีะนี!!!
“เอาล่ะรับ ุ เมอร์ิเออร์ ออลิฟูเอย์ มาลาเบอร์
มิอาร์วินเรส ระผมมิไ เวห์นฟอร์ พร้อมที่ะไปับุแล้วรับ ” ่อนทีู่ะสวน้วยหมัเียว
รุารีบนำทาสูห้อลอเสื้อะทีให้ายเถอรับ ถ้าเป็นไปไ้เอาเธอ ไปไลๆหน้าผมที
่อนที่ผมะระโถีบระทืบๆ้ำๆย้ำๆใส่เธอัสิบรั้แล้วเอาให้หมาในไปินะให้ายสิ
“เอ้ย!!มิไๆๆๆ
วันนี้มีเทศาลานอบุบรรพบุรุนี่ รีบไปเถอะน่า านนี้นาย่านายพลานมลูวาที่ทำ้วยลูาลนะเฟ้ย!”
“เอ่อ…โรเล วิน์เลล์ อนนี้ผมำลัะไปห้อแ่ัว
แล้วพวนายเ้ามาในวัไ้ไ ท่านพ่ออนุาิหรอ”
ผมีในะที่ไ้เอเพื่อนสนิทอผมที่อยู่ที่โรเรียนเียวันเ้ามาในวั …เฮ้ย!เี๊ยวววว! ใรให้พวแเ้ามาฟ่ะ!!
“หึๆ พวเราแอบเ้ามา ไม่ใ่แอบอ่ะ แห่านทหารเ้ามาเลยแหละมิไ”
…..ไอ้พวไม่ยั้ิยั้ทำเอ้ยยยยย!!!!!!!!!!!
ไม่ี่อึใพวทหารนับสิบ
เินเ้ามารุมล้อมเ็ายัวิ๋วสอนอย่าน่าลัว
โรเลเิน้าวึ้นมาและเอามือมาป้อันวิน์เลล์ไว้อย่ามั่นใ เายือและมอพวทหารหลวอย่าล้าหา
ผมอยาะโนออไปเหมือนันนะว่า ‘นั่นเพื่อนผม
เาล้าหามั้ยล่ะรับ เย้ยยยย เย้ๆๆ’ แ่ทำไม่ไ้น่ะสิรับ
ถ้าผมทำ ผมโนบอระเพ็ยัเ้าปาแน่ๆ “พวุทหารรับ ทำไมรับ ทำไมสามันะเ้ามาไม่ไ้
พวเราเป็นเพื่อนเ้าายมิไ ถ้าไม่ให้ผมพาเ้าายไปร่วมานับเพื่อนๆนอื่นๆ ผมะ!! ” โอ้ววเย้ ไอ้วิน์ี้ ไอ้ล้าหา ไอ้ลามาว
นายแน่มาเฟ้ย เอาเลย ระโถีบ ว้าาบแล้วไล่ฟันทหาร
แล้วพาผมไปานเทศาลับเพื่อนๆ นายเ๋ที่สุเลยเพื่อนรั!!!
“อร้อล่ะรับ รุา้วย ผมอยาไปับมิไ นะรับท่านพี่ทหารสุหล่อ”
เพล้!!
หน้าแหมอไม่รับศัลยรรมเลยรับ
สุท้ายเพื่อนรัอผมสอน็้อโนหามไปหน้าประูวัและบอว่าห้ามเ้านว่าพระราาะอนุาิ
เอาเถอะเพือ่วามปลอภัยแ่ัวผมและพ่อับแม่มัน็้อทำละนะแบบนี้
แ่ะว่าไปเมือีแลน์แห่วามลับุ่อนเอาไว้อยู่รับ
ึ่แม้แ่ท่านพ่อ็ไม่ยอมบอผม
เรื่ออัมีแห่ประเทศผม มันื่อว่า ‘บลูแฟ’ มันเป็นอัมีที่พ่อับแม่ให้วามสนใมันมา
เยหายไปรั้นึแ่มันหล่นไปใ้ที่นอนอ ‘รีไลล่า’ น้อสาวผม็ามหาันทั้บ้านทั้เมือเผลอๆเือบเป็นสราม้วย้ำมั้
อัมีที่ไม่มี่าอะไรใหู้แล
ถ้ามันะเปลี่ยนแปลเมือใ้ทะเลอพวเรา็ว่าไปอย่า
เรื่อราวนี้ถูปิเป็นวามลับมาลอสิบปี
็ถูภนในพระราวัเปิเผยึ้น โย ‘ผมเอ’แหละรับ
“เ้าายเร็วเพะ สายแล้วนะเพะ”
“รู้แล้วรับุ เมอร์ิเออร์ ออลิฟูเอย์ มาลาเบอร์
มิอาร์วินเรส ”
อยูัวันผมะย่อื่อุ!!!
ความคิดเห็น