คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Storm. - Intro -
Storm โชคชะตาลิขิตรัก
Type : Romantic Drama
Actors : Siwon Kyuhyun Donghae
Author : GaemGiG407
------------------------------------------------------------------------------------------------
โชคชะตามักเล่นตลกกับเราเสมอ....
คุณคิดอย่างนั้นมั้ยครับ?
.
.
.
.
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าทำให้ผมชะงักไปทันที
...ภาพ...ของคนสองคนกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มในมุมอับของผับชื่อดังใจกลางเมืองที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปผ่านมา...แล้วผมเห็นได้ยังไง? ผมไม่ได้เป็นคนจับได้ด้วยตัวเอง หากเพื่อนสนิทที่มาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ เป็นคนเห็นและจำได้ว่าผู้ชายหนึ่งในสองคนนั้นคือคนรักของผม มันรีบโทรมาบอกผมให้รีบออกมาดูด้วยตาตัวเอง...ใช่...เป็นชเว ซีวอน...คนรักของผมกับใครอีกคนที่ผมไม่รู้จัก
"เอาไงต่อคยูฮยอน?" อี ฮยอกแจหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงห่วงใย มือบางของมันบีบเบาๆ บนไหล่ของผมคล้ายจะบอกให้ใจเย็นๆ ตอนนี้ผมใจเย็นที่สุดแล้ว เพราะยังคงยืนมองคนทั้งคู่ไม่ละสายตาไปไหน หากภายในใจกลับเต้นระรัวด้วยความโกรธที่โดนหักหลัง พยายามกำมือทั้งสองข้างให้แน่นที่สุดเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้มันระเบิดออกมา
"กลับ..." คำตอบของผมทำให้ฮยอกแจหันมองผมด้วยความไม่เข้าใจแทบจะทันที และเหมือนมันจะพูดอะไรบางอย่าง หากผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วจึงหันหลังเดินออกจากผับไปโดยที่ไม่รอมัน
...ถ้าทำอย่างในเพลงไทยที่ว่า...ปิดหูปิดตาแล้วรักเธอไปเหมือนเคย*...ผมจะทนได้มั้ยนะ?
*เพลง เธอหลอกฉัน...ฉันหลอกเธอ ของ รุจ เดอะ สตาร์ สี่
ผมกลับมาคอนโดฯ ด้วยการขับรถเอื่อยๆ ของเพื่อนสนิทที่วิ่งตามผมออกมาจากผับและไม่ยอมให้ผมกลับคนเดียวด้วยรถแท็กซี่ มันบอกว่ากลัวผมฟุ้งซ่านนั่งร้องไห้ให้คนขับแท็กซี่เห็น ผมรู้ว่ามันอยากให้ผมอารมณ์ดีถึงหยอกออกมาอย่างนั้น หากอารมณ์ของผมตอนนี้ทำให้ผมหัวเราะกับคำหยอกล้อของมันไม่ออก ภาพบาดตาบาดใจยังคงติดตา และตลอดทางที่นั่งรถกลับน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลไม่ยอมหยุด แม้จะปาดทิ้งไปหลายที หากน้ำใสก็ยังเอ่อล้นออกมา และนี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฮยอกแจขับรถช้าๆ เพื่อให้ผมร้องไห้เงียบๆ อยู่ข้างๆ มัน
"นายอยู่คนเดียวได้แน่นะ?" ฮยอกแจถามผมด้วยความเป็นห่วงหลังจากเดินขึ้นมาส่งผมจนถึงหน้าห้อง แม้ผมจะไล่ให้มันกลับไปแล้วก็เถอะ หากมันก็ยังยืนกรานจะขึ้นมาส่ง ผมรู้นิสัยมันดี ถ้ามันตั้งใจจะทำอะไรแล้วใครก็ขัดมันไม่ได้
"อืม...นายกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร" ผมฝืนยิ้มส่งให้มันเพื่อให้มันสบายใจว่าผมไม่เป็นไรจริงๆ แม้ภายในใจจะหวาดกลัวความเดียวดายและโดดเดี่ยวก็เถอะ
"นี่ถ้าไม่ติดว่าม๊าจะด่าเพราะกลับบ้านดึกนะ คืนนี้ฉันจะเฝ้านายทั้งคืนเลยคอยดู" บอดี้การ์ดบอกอย่างหมายมั่นพร้อมกับมองผมด้วยสายตาหรี่เล็กคล้ายจะข่มขู่กัน หากสักพักก็หายไปกลายเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนเข้ามาแทนที่ก่อนจะวางมือบางของมันลงบนศีรษะของผมลูบเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน "ถ้ามีอะไรก็โทรหาฉันนะ"
ผมพยักหน้ารับเบาๆ ด้วยน้ำตาที่ไหลรินอีกครั้ง หากครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเสียใจกับเหตุการณ์ที่ไปเจอมา มันคือความซึ้งใจของเพื่อนที่แสนดีกำลังยืนอยู่ตรงข้าม ผมโผเข้ากอดร่างผอมซบหน้าร้องไห้กับไหล่กว้าง
"ขอบใจนะฮยอกแจ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนายก็อยู่ข้างๆ ฉันเสมอ ขอบใจนะ...ขอบใจมากจริงๆ" เสียงของผมหายไปเป็นช่วงๆ เพราะแรงสะอื้นก่อนจะรับรู้ถึงการกอดตอบของเพื่อน มันตบหลังผมเบาๆ คล้ายจะปลอบประโลมก่อนจะดึงร่างของผมให้ออกห่างเพื่อมองสบตากัน
"เก็บคำขอบใจไว้พูดกับฉันพรุ่งนี้เถอะ เพราะพรุ่งนี้ฉันจะมาหานายแต่เช้าและนายก็ต้องอยู่ด้วย เข้าใจนะ?"
ผมรู้ที่มันพูดแบบนี้เพราะกลัวว่าผมจะคิดสั้นฆ่าตัวตาย หากแปลกที่ผมไม่มีความคิดนั้นอยู่ในสมองเลย คงเป็นเพราะผมมีเพื่อนที่ดีอย่างฮยอกแจมั้งเลยไม่อยากเสียเพื่อนแสนดีคนนี้ไป
"ไปล่ะ" ฮยอกแจกล่าวลาคำสั้นๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
ผมมองตามแผ่นหลังที่หายเข้าไปในลิฟท์ของคอนโดฯ ก่อนที่หัวใจจะกระตุกวูบเมื่อลิฟท์อีกตัวข้างๆ เปิดออก ปรากฎร่างสูงกำยำของคนที่ผมคุ้นเคยดีกำลังเดินตรงมาทางผม...เขามาทำไม? แม้การมาคอนโดฯ ของผมจะเป็นเรื่องปกติ หากในเวลาตีสองเช่นตอนนี้เขาไม่เคยโผล่มาด้วยซ้ำ และอะไรบางอย่างก็สั่งให้ผมรีบหลบเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เพราะยังไม่พร้อมจะเจอเขาในตอนนี้...ตอนที่...ภาพที่เขาทำอะไรกับใครยังติดตา
มือของผมที่กำลังสั่นเทายกขึ้นล็อคประตู ผมตัดสินใจดีแล้วที่ไม่ขอเจอหน้าเขาในตอนนี้ เพราะผมคงไม่สามารถฝืนยิ้มหรือปิดหู ปิดตาทำเป็นไม่รับรู้แบบในเพลงไทย...เพลงนั้นได้แล้ว
...ใช่...ผมได้คำตอบแล้ว...ว่าผม...ทนไม่ได้...
ความเงียบเข้าครอบครุมทุกพื้นที่ภายในห้องที่ยังคงมืดสนิทเพราะผมไม่กล้าเปิดไฟกลัวแสงไฟจะลอดออกจากห้องให้เขารู้ว่าผมอยู่ในห้อง หลายนาที...ไม่มีแม้กระทั่งเสียงออดหน้าห้องให้ได้ยิน ทั้งๆ ที่เขาจะต้องกดออดแล้วเรียกผมให้มาเปิดประตู ด้วยความแปลกใจ ผมเลยแง้มประตูออกไปดูเหตุการณ์ด้านนอก...
...และทำให้รู้ว่าคนที่เขามาหาไม่ใช่ผม!...
ภาพบาดตา บาดใจเกิดขึ้นอีกครั้ง...
...ภาพ...ของซีวอนโดนใครคนนั้นที่เจอในผับดึงเข้าไปจูบ หากคนรักของเขาจะผลักออกหรือก็เปล่า เขาจูบตอบร่างบางตรงหน้าเหมือนที่ทำในผับก่อนที่จะหายเข้าไปในห้องกันสองคน...และผมเห็น...สายตาของซีวอนมองมาทางห้องของผม
ผมรีบปิดประตูหายใจหอบถี่กับภาพที่เพิ่งได้เห็น น้ำใสหยาดรินลงจากสองตาอีกครั้งอย่างยากที่จะยับยั้ง...ผมคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ในเมื่อสิ่งที่หนีมากลับมาปรากฎอยู่ใกล้ๆ ให้เห็น...ผมตรงไปที่ห้องนอนเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าใบโต เก็บของที่จำเป็นทั้งหมด และก่อนที่จะเดินออกจากห้องผมก็หันไปเห็นรูปคู่ของผมกับซีวอนถ่ายคู่กันที่วางอยู่บนโต๊ะ น้ำตาหลั่งรินอีกครั้ง...ยิ่งเห็นหน้า ยิ่งปวดใจ...ผมจับมันคว่ำหน้าลงก่อนจะเดินจากมันไป
...ผมควรโทรหาฮยอกแจ...คิดถึงตรงนี้ผมกลับไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพราะผมไม่อยากให้มันเป็นห่วงและอีกอย่างที่ๆ ผมคิดไว้ว่าจะหนีไปก็ใช้โทรศัพท์ของที่นี่ไม่ได้...
...ประเทศไทย...
Talk*
ยาวไปมั้ยสำหรับอินโทร ?
ขอบอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้มีฉากที่ประเทศไทย
เพราะฉะนั้นใครจะจิ้นว่าหิมะตกคงเป็นไปไม่ได้ 555
ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ *โค้งงงง*
ความคิดเห็น