ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สายตา
"ขอบคุณที่มาส่ง" ข้าเคยขอบคุณสาวใช้ทันที เมื่อมาส่งข้าที่ห้องพักชั้นบนสุดที่อยู่ทามกลางนครแห่งรัตติกาลจนสามารถมองเห็นได้เกือบทั้งเมือง
"ข้าแค่ทำตอบที่ท่านหญิงสั่งมาก็แค่นั้น...เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก" สาวใช้ตอบก่อนจะหายตัวไป
"ข้าอุส่าพูดดีๆด้วยแท้ๆ" ข้าบ่นพึมพำก่อนจะมีความคิดดีๆเข้ามาในหัว
"ออกไปสำรวจหน่อยน่าจะดี...ถือว่าจะได้มีเรื่องราวการจดบันทึกสักหน่อย" ข้ายิ้มน้อยยิ้มก่อนจะรีบหาทางหนีออกมาแบบไม่มีใครจับได้
"เป็นนครที่งดงามจริงๆนะเนี่ย" ข้าเดินชมนครอย่างเพลิดเพลิน
"โครกกกกกกกกกกกกก !!!" ข้าสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงท้องร้องของตนเอง
"เวลาใช้พลังงานเยอะๆชอบหิวทุกทีเลย" ข้าที่หันซ้านหันขวามองหาร้านอาหาร จนไปเจอกับร้านราเมงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปที่อยู่ใกล้ๆ บรรยากาศภายนอกถูกตกแต่งด้วยของที่ดูเก่าแต่มีราคาจนดูหรูหราไปอีกแบบก่อนที่ข้าจะตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน
"ยินดีต้อนรับค่ะ" เสียงสดใสของพนักงานดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ส่งมาสักพักก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ไม่พอใจ เมื่อสังเกตดีๆก็พบว่าข้าเป็นผู้หญิงที่เข้ามาในร้านเพียงผู้เดียว มีสายตาจากลูกค้าผู้ชายและพนักงานผู้หญิงมากมายจับจ้องมายังข้าที่ยืนอยู่ตรงทางเข้า
"........." ข้าที่รับรู้ได้ถึงบรรยากาศไม่เต็มใจหนักก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังออกไปอย่างช้าๆ
"หิวไม่ใช่รึไง?" สุคุนะที่เดินเข้ามาในร้านด้วยสีหน้ารำคาญเล็กน้อย
"ซะ....สุคุนะ...." ข้าที่ทำสีหน้าแปลกใจทันทีที่เจอเขา แต่แล้วจู่ๆตัวข้าก็ถูกเหล่าบรรดาหญิงสาวพุ่งชนจนตัวปลิวออกมา
"ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอท่านอีก !!!" หญิงสาว1
"ข้ารอเวลาเจอท่านมานานมากเลยนะคะ" หญิงสาว2
"......" สุคุนะถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันทีเมื่อตอนนี้เขาอยู่ท่ามกลางหญิงสาวนับสิบ
อะไรนะ?.....ทำอย่างกับชินเวลาเจอผู้หญิงพวกนั้น....
"เจ้าคงเป็นแขกของท่านหญิงสินะ" เสียงหญิงสาวปริศนาดังขึ้นทางด้านหลังของข้า
"ค่ะ" ข้าที่หันไปตอบจนเผยให้เห็นหญิงสาวผมสีดำอมม่วงเล็กน้อยถักเปียยาวสองข้าง ชุดที่นางสวมใส่ช่างแตกต่างจากชุดของหญิงสาวที่ล้อมรอบตัวซุคุนะอย่างสิ้นเชิง
"เจ้าคงหิวมาก...เดี๋ยวข้าพาไปหาที่นั่งเงียบสงบกว่านี้และก็เรียกข้าว่า ซาอิ แล้วกัน" หญิงสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ
"แล้ว...." ข้าที่หันไปมองซุคุนะสลับกับนาง
"ปล่อยท่านสุคุนะไว้เถอะ....คงยากที่เขาจะออกมาจากตรงจุดนั้นได้....เดิมทีท่านก็ชอบนั่งกินสาเกกับพวกนางอยู่แล้ว" พอสิ้นเสียงพูดนางก็เดินนำทางข้าไป
แบบนี้เองสินะ....เริ่มไม่แปลกใจแล้วทำไมถึงถูกจับทำพันธะสัญญาได้ง่ายๆ....
"ห้องใต้ดิน?" ข้าที่แปลกใจกับทางเข้าลับที่มีบันไดทอดยาวลงไปมีเพียงแสงไฟจากโคมไฟเป็นแสงนำทางจนข้าเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย
"ปกติห้องใต้ดินจะใช้สำหรับแขกพิเศษของทางร้าน...ทางด้านล่างจะมีตู้ปลาขนาดใหญ่อยู่...ข้าคิดว่าเจ้าต้องชอบแน่ๆ" ซาอิพูดพร้อมรอยยิ้มสดใส
"จะ.....เจ้าหมายถึงตู้ปลาขนาดใหญ่ที่มีปลาตัวใหญ่ๆ...แล้วเรามองเหมือนอยู่ใน....ท้องทะเลรึเปล่า?" ข้าที่มีท่าทีตอนเต้นแบบสุดๆ
"ใช่...ถ้าหากเจ้าไม่ชอบ...ข้าจะพาไปหาที่นั่งตรงอื่นของทางร้านก็ได้นะ" ซาอิเอ่ย
"ชอบสิ....ข้าต้องชอบอยู่แล้ว !!!" ข้าพูดพร้อมสายตาเป็นประกาย
"งั้นเราลงไปกันเถอะ" ซาอิเดินนำลงไปตามด้วยข้าที่เดินตามไปแบบติดๆ
"!!!" ข้าที่ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นห้องใต้ดินที่มีขนาดกว้างพอสมควร
แต่มีของตกแต่งเพียงเล็กน้อย เหมือนกับอยากให้เพลิดเพลินกับตู้ปลาขนาดใหญ่ที่เป็นจุดขาย ถึงอย่างนั้นภายในห้องกับให้บรรยากาศถึงความเป็นส่วนตัว ทั้งๆที่เดินลงมาบันไดได้ประมาณเพียงหนึ่งชั้นของตึกสูงกับไม่มีเสียงจากทางด้านบนเลยแม้แต่น้อย
"เจ้าอยากกินเชิญสั่งมาได้เลยนะ" ซาอิกล่าวพร้อมยื่นเมนูอาหารมาให้
"ข้ากิน....!!!" ข้าทำสีหน้าตกใจสุดขีดเมื่อเห็นราคาของอาหาร
"ปกติราคาอาหารของมนุษย์จะแพงแบบนี้อยู่แล้ว...แต่เจ้าเป็นแขกของท่านหญิงดังนั้นข้าจะไม่คิดเงินกับเจ้า" ซาอิส่งยิ้มดั่งเทพธิดามาให้ข้า
"ซาอิ....เจ้าช่าง !!!" ข้าทำท่าทีจะร้องไห้
"เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน...เจ้าต้องชิมเมนูใหม่ที่ข้าพึ่งทำนะ" ซาอิ
"ไม่มีปัญหาค่ะ" ข้าตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่นานข้าก็เริ่มสั่งอาหารที่อยากกินทันทีแบบไม่รีรอใดๆ
"มีแค่นี้สินะ...งั้นเมนูไหนเป็นเมนูใหม่ข้าจะบอกนะ" ซาอิพูดจบก็เดินกลับไปทางด้านบนเพื่อเตรียมอาหารทันที
"เจ้าปลาตัวน้อย !!!" ข้าที่รีบวิ่งไปยืนบนโซฟาใจกลางห้องใต้ดินพร้อมกับเกาะกระจกเพื่อดูปลาที่กำลังหวากว่ายในน้ำอย่างสนุกสนาน
"มีสถานที่แบบนี้ด้วยหรอเนี่ย?" สุคุนะที่เดินลงมาด้วยสีหน้าแปลกใจกับห้องใต้ดิน
"เจ้ามาทำอะไรเนี่ย !!!" ข้าที่รู้สึกเหมือนถูกรบกวนพื้นที่ส่วนตัวแบบสุดๆ
"ก็มาหาที่เงียบๆนั่งดื่มด่ำกับสาเกชั้นดีนะสิ" สุคุนะเอ่ยพร้อมยกขวดสาเกขึ้นมาให้ข้าดู
"ไม่ไปนั่งดื่มกับพวกสาวๆสวยๆหละ?" ข้าเอ่ยทักด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย
"ข้ารำคาญนะ" พอสิ้นเสียงสุคุนะก็ทิ้งตัวลงตรงโซฟาข้างๆข้าที่กำลังยืนดูปลาอยู่ทันที
"....." ข้ามองเขาสักพักก่อนจะเริ่มมาสนใจปลาในตู้อีกครั้ง
"....." สุคุนะมองข้าด้วยหางตาเล็กน้อยพลางดื่มสาเกไปด้วย
"เจ้าปลาตัวน้อย" ข้าที่ยังคงตื่นเต้นไม่หาย
"เลิกสนใจปลาแล้วมารินสาเกให้ข้า !!!" สุคุนะพูดพร้อมดึงแขนข้าลงมานั่งดีๆเพื่อรินสาเกให้
"เจ้าก็ไปให้พวกสาวๆข้างบนมารินให้สิ !!!" ข้าที่พยายามแกะมือสุคุนะออกเพื่อจะกลับไปดูปลาต่อ
"ก็รำคาญยัยพวกนั้น !!!" สุคุนะเริ่มหงุดหงิดที่ข้าต่อต้านสุดกำลัง โดยที่เขาใช้แขนเพียงข้างเดียวจับแขนข้าเอาไว้เพราะอีกข้างถือสาเกอยู่
"ดื่มเองก็รินเองสิ !!!" ข้าที่แกะมือสุคุนะออกได้จนยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่ก็ถูกสุคุนะใช้ขาทั้งสองข้างกอดเอวข้าเอาไว้เพื่อไม่ให้หนี
ไอบ้า !!!
"จะดูปลาสินะ...." สุคุนะที่มีสีหน้าไม่สบอารมณ์แบบสุดๆก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างอยู่ทุบตู้ปลาเล็กน้อยพร้อมกับปล่อยจิตสังหารอ่อนๆผ่านกระจกไป จนทำให้ฝูงปลามากมายที่หวากว่ายอยู่ต่างพากันหนีไปจนหมดไม่เหลือเลยแม้แต่ตัวเดียว
"ปะ.....ปลาตัวน้อย...." ข้าที่ถูกกับจะขาดใจเมื่อตู้ปลาว่างเปล่าเรียกได้ว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตชนิดไหนอยู่ใกล้ๆเลยน่าจะถูก
"เท่านี้ก็หมดปัญหาแล้ว" สุคุนะแสยะยิ้มเล็กน้อย
"ไอผู้ชายใจดำ !!!" ข้าที่พยายามดิ้นหนีสุดแรง
"อยู่เฉยๆ...เดี๋ยวสาเกชั้นดีหก !!!" สุคุนะใช้ขากอดเอวแน่นกว่าเดิมจนทำให้สุคุนะเผลอดึงตัวข้าที่ถูกกอดอยู่เซมาหาตัวเขา
"เอ๊ะ !!!" ข้าที่ล้มลงใส่ตัวสุคุนะอย่างจังจนเราทั้งคู่ต่างล้มลงไปนอนบนโซฟา สาเกที่สุคุนะถืออยู่ก็หกใส่โซฟาเป็นที่เรียบร้อย
"ก็บอกให้อยู่เฉยๆ" สุคุนะถอนหายใจเล็กน้อย
"ไม่ใช่ความผิดข้าสักหน่อย !!!" ข้าที่โวยวายใส่
"จะลุกได้ยัง?" สุคุนะเอ่ยทักขึ้นทำให้ข้าเริ่มสังเกตก็พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนร่างกายของสุคุนะ
"อาหารที่สั่งกับสาเกมาแล้วจ้า !!!" ซาอิเดินเข้ามาพร้อมอาหารมากมายที่ข้าสั่งกับสาเกของสุคุนะ
"......" ทั้งข้าและสุคุนะต่างหันมองซาอิพร้อมกัน
"ขะ.....ข้า....ข้าจะวางไว้ตรงนี้" ซาอิพูดจบก็วางของไว้ตรงโต๊ะกลางห้องก่อนจะรีบวิ่งกลับขึ้นไปข้างบน
"ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ !!!" ข้าที่รีบดันตัวเองลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งตามไปเพื่ออธิบายจนปล่อยให้สุคุนะอยู่ในห้องใต้ดินเพียงลำพัง
"....." สุคุนะนอนมองประตูที่ข้าพึ่งวิ่งออกไปก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาด้วยความเหนื่อยพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"กลิ่น.....เหมือน....คุชินาชิ...." สุคุนะเอ่ยขึ้นพลางเอามือทั้งสองข้างปิดใบหน้าของตนเอง
หลังจากข้าพักผ่อนและกินอาหารเสร็จก็กำลังจะออกจากร้านพร้อมกับซุคุนะ ข้าก็รับรู้ได้ถึงสายตาอาฆาตของบรรดาหญิงสาวมากมายที่จับจ้องมายังข้าได้ทันที เพราะในจังหวะที่ข้าตามขึ้นมาเพื่ออธิบายให้ซาอิฟัง นางก็ตะโกนลั่นร้านว่าข้ากับสุคุนะกำลังนอนกอดกันอยู่ที่ห้องใต้ดิน แต่ถือว่าเป็นโชคดีในโชคร้ายที่ในตอนนั้นทั้งร้านเหลือเพียงแค่พนักงานไม่กี่คน นับจากที่เข้าร้านมาครั้งแรกส่วนลูกค้าก็ไม่มีใครนอกจากข้า
"ไว้มาอีกนะ !!!" ซาอิโบกมือลาพร้อมรอยยิ้ม ข้าที่หันไปโบกมือตอบด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
"งั้นก็ไปที่พักข้าแล้วกัน" สุคุนะเอ่ยขึ้นจนข้าผงะทันที
"ทำไม?" ข้าถามด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
"ข้าขี้เกียจเดินไปส่งเจ้า" สุคุนะหันมาตอบทันควัน
"ข้ากลับเองได้ !!!" ข้าเถียงกลับทันที
"แค่ในห้องใต้ดินเจ้าก็ทำข้าเสียสาเกชั้นดีไปตั้งหนึ่งขวด" สุคุนะเถียงกลับอีกแรง
"มันความผิดเจ้าเองที่ใช้ขากอดข้าไว้...จนเราทั้งคะ....คู่...." ข้าที่พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
"???" สุคุนะที่ได้แต่ยืนทำหน้างงใส่
"ช่างมันเถอะ....ข้าจะกลับเอง" ข้าที่รีบหมุนตัวเพื่อกลับที่พักตัวเอง ก่อนจะถูกสุคุนะดึงแขนข้าอีกครั้งพร้อมกับจับตัวข้าอุ้มพาดบ่า
"เจ้าจะทำอะไร !!!" ข้าที่โวยวายสุดเสียง
"ก็จะกลับที่พักเจ้าไง...ถ้าเจ้าไม่อยากไปที่พักข้า" พอสิ้นเสียงสุคุนะก็กระโดดพาข้าไปตามหลังคา
"ที่พักเจ้าก็ดูดีใช้ได้....ยัย 8 ขารู้จักเลือกดีหนิ" สุคุนะเดินสำรวจทันทีที่มาถึงห้องพัก
"กลับไปห้องพักเจ้าได้แล้ว !!!" ข้าที่พยายามดันตัวสุคุนะออกจากห้อง
"รู้แล้วๆ...ให้ตายสิ" สุคุนะหันมาทำสีหน้ารำคาญใส่ข้าเล็กน้อยก่อนจะรีบกลับไปที่พักของตนเอง
"ทำไมดูเชื่อฟังง่ายกว่าทุกที" ข้าที่รู้สึกแปลกๆกับท่าทีของสุคุนะที่เปลี่ยนไปจากเดิม
"ไม่รู้ด้วยแล้ว....รีบล้างตัวแล้วเข้านอนดีกว่า" ข้าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเริ่มจัดแจงเรื่องตัวเอง
ตั้งแต่สุคุนะแยกกลับที่พักของตนเองที่อยู่ห่างจากตัวนครพอสมควรได้สักพักใหญ่ๆ เขาก็ได้ล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะรีบเข้านอนเช่นกัน แต่ทว่าไม่ว่าจะข่มตานอนนานสักแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถนอนหลับได้เลย ทั้งเดินรอบห้องก็แล้ว ทั้งออกกำลังกายก็แล้ว แม้แต่นอนนับแกะก็ทำแต่เขาก็มิอาจนอนหลับลงได้
"ทำไมมันนอนไม่หลับ !!!" สุคุนะตะโกนดังลั่นด้วยความหงุดหงิด
.
.
.
.
.
แสงแดดยามเช้าได้สาดส่องลงมาผ่านหน้าต่างจนกระทบลงที่ใบหน้าของข้า ทำให้ข้าถูกปลุกจากการหลับไหลอันแสนยาวนาน ข้าพยุงตัวเองลุกนั่งจากเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือเล็กน้อย ครืด จู่ๆก็มีเสียงอะไรบางอย่างขยับอยู่ข้างกายข้า ข้าค่อยๆใช้หางตามองอย่างช้าๆก็พบกับวัตถุปริศนาอยู่ภายใต้ผ้าห่ม
"....." ข้านั่งมองพลางค่อยๆดึงผ้าห่มออกช้าๆ
"เช้าแล้วหรอ?" สุคุนะเปิดผ้าห่มออกด้วยสีหน้างัวเงีย
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !!!" ข้าตกใจสุดขีดพร้อมใช้เท้าถีบอีกฝ่ายจนตกเตียงไปในที่สุด โครม !!!
"เจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย?" สุคุนะลุกขึ้นมานั่งกับพื้นด้วยความหงุดหงิด
"ข้าต่างหากที่ต้องถาม !!!" ข้าพูดพร้อมชี้นิ้วใส่สุคุนะที่ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงกางเกงที่ใส่อยู่
"จะให้ข้านอนทั้งชุดแบบนั้นก็ร้อนพอดี" สุคุนะตอบพร้อมลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"แล้วเจ้ามานอนอะไรห้องข้า....เจ้ากลับไปที่ห้องพักตัวเองแล้วไม่ใช่รึไง?" ข้าที่ยังคงโวยวายไม่เลิก
"เมื่อคืนพอมาคิดๆดู....ข้ากลัวว่าเจ้าจะถูกจับกินเลยคิดว่ามานอนด้วยน่าจะปลอดภัยสุด" สุคุนะตอบพร้อมเดินไปหยิบชุดมาแต่งตัวทันที
"แต่เจ้าก็ไม่ควรโผล่มานอนข้างข้าแบบนี้" ข้าที่เริ่มปวดหัว
"เจ้าพูดเรื่องอะไร?" สุคุนะเอ่ยด้วยสีหน้าสงสัย
"???" ข้าที่ทำหน้างงใส่ทันที
"เมื่อคืนข้าจะนอนพื้นข้างเตียงเจ้า....แล้วตอนที่ข้ากำลังไปหยิบหมอนมานอนข้างล่าง....เจ้าก็ดึงแขนข้าให้ไปนอนบนเตียงด้วย" สุคุนะพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"มะ....ไม่จริง.....เจ้าโกหก !!!" ข้าที่เริ่มหน้าแดง
"แล้วเจ้าก็นอนกอดแขนข้าแน่นมาก....พร้อมพูดว่าอย่าทิ้งข้าไปนะ..." สุคุนะบรรยายพร้อมทำท่าทางที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ดู
"......" ข้าที่นั่งฟังจนสติหลุดไปเรียบร้อย
"ดังนั้นเมื่อคืน...." พอสุคุนะแต่งตัวเสร็จก็เดินมานั่งที่เตียงอีกครั้งพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ๆข้า
"เจ้ากับข้า....นอนกอดกันทั้งคืน.....อีกอย่าง.....กลิ่นตัวเจ้าหอมน่ากินมาก..." สุคุนะพูดกระซิบข้างหูข้าด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำจนทำให้ข้าเรียกสติตนเองกลับมาอีกครั้ง
"ขะ......ข้าจะไปอาบน้ำ !!!" ข้าที่รีบถอยหลังหนีจนตกเตียง โครม !!!
"หึ" สุคุนะหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทีของข้า ข้าที่รีบพยุงตัวเองขึ้นก่อนจะรีบเข้าไปในห้องน้ำพร้อมล็อกประตูทันที
ล้อเล่น.....ล้อเล่นแน่ๆ.....ข้าเนี่ยนะ......ข้าเนี่ยนะนอนละเมอ.....
หลังจากทำอะไรเสร็จทั้งข้าและสุคุนะต่างพากันเดินลงจากห้องพักเพื่อไปหาโจโรกุโมะ และตลอดทางข้างไม่คุยกับสุคุนะเลยแม้แต่น้อย แถมยังเดินห่างจากเจ้าตัวตั้ง 2 เมตรจนพากันมาถึงที่โจโรกุโมะอยู่
"ในที่สุดก็มาแล้ว" โจโรกุโมะพูดพร้อมรอยยิ้ม พอสิ้นเสียงทักทายของนางก็มีสาวใช้เอาอาหารและสาเกมาวางไว้ให้ ทั้งข้าและสุคุนะต่างพากันนั่งกินตามคำเชิญ
"เมื่อคืนได้ข่าวว่าเจ้ากับสุคุนะนอนกอดกันด้วยหนิ" โจโรกุโมะพูดทักขึ้นมาจนข้าสำลักข้าวทันที
"ไม่ใช่ๆ....เมื่อคืนไม่ได้นอนกอดกัน....ข้าให้สุคุนะกับไปที่พักของตนเองแล้ว" ข้าที่พยายามปฏิเสธ
"ข้าหมายถึงในห้องใต้ดิน?" โจโรกุโมะพูดพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีแปลกๆของข้า
ข้าทำอะไรลงไป.....อยากตายสะเดี๋ยวนี้เลย.....
"เลิกเรื่องไร้สาระได้แล้ว....ข้าอยากยกเลิกพันธะที่มีต่อเจ้า" สุคุนะกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังพอสมควร
"เจ้าหมายถึงพันธะแต่งงานกับข้างั้นหรอ?" โจโรกุโมะพูดพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย
"แล้วคิดว่าข้าพูดถึงเรื่องอะไร !!!" สุคุนะที่เริ่มโวยวายด้วยความหงุดหงิด
"อึก !!!" ข้าที่พยายามกลั้นขำสุดชีวิตเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่สุคุนะเมา
"เข้าใจแล้ว...ข้าจะยกเลิกพันธะสัญญาให้....แต่ไมริต้องมาเล่นเกมแข่งกับข้า" พอสิ้นเสียงโจโรกุโมะไม่ทันไรอุราอุเมะก็นำกล่องอะไรบางอย่างออกมายื่นให้ข้าที่นั่งกินอาหารอยู่
"???" ทั้งข้าและสุคุนะต่างทำสีหน้างงทันที
"เพื่อความยุติธรรม....ข้าจะให้เจ้าจับฉลากแล้วเกมที่จับได้เจ้าต้องแข่งกับข้า" โจโรกุโมะเดินลงมายืนอยู่ตรงหน้าข้าด้วยรอยยิ้มชวนหงุดหงิด
"แล้วข้าจะได้อะไร?" ข้าเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"หากเจ้าชนะข้าจะยกเลิกพันธะสัญญาของข้ากับสุคุนะพร้อมมอบของที่สุคุนะต้องการให้กับเขา" โจโรกุโมะนั่งลงตรงหน้าข้าพร้อมสายตาจริงจัง
"แต่หากเจ้าแพ้....ข้าจะขอกินเจ้า" พอสิ้นคำพูดของโจโรกุโมะในเสี้ยววินั้นเล็บของสุคุนะก็จ่อที่คอของนางจนเลือดไหลออกมา
"ท่านหญิง !!!" สาวใช้พากันแตกตื่นยกใหญ่
"คิดจะทำอะไร....ก็หัดรู้จักที่ต่ำที่สูงสะบ้าง?" สุคุนะที่เหมือนจะฟิวขาดได้ทุกเมื่อ
"เจ้าทำทุกอย่างเพื่อนางได้....แล้วนางสามารถทำทุกอย่างเพื่อเจ้าได้รึเปล่า?...ถ้าเจ้าจะพานางหนีไปตอนนี้ข้าก็ไม่ว่าอะไร....ถ้าคิดจะหนีก็ต้องหนีไปตลอดชีวิต..." โจโรกุโมะพูดเสียงแข็งพร้อมสายตาที่ไม่ยอมสุคุนะเหมือนทุกครั้ง
"ไพ่คารุตะ" ข้าที่นั่งอ่านคำในกระดาษสีขาว
"เจ้าทำบ้าอะไร?...รู้มั้ยว่าหากเจ้าแพ้ข้าก็ไม่ได้กินเจ้านะสิ !!!" สุคุนะที่โวยวายเสียงดังลั่นกับการกระทำของข้า
"งั้นข้าจะพยายามนะ" ข้าที่ส่งยิ้มแห้งๆให้
"งั้นจะแข่งด้วยไพ่คารุตะนะคะ" อุราอุเมะนำไพ่ 100 ใบมาวางเรียงยาวไว้ตรงพื้นทางด้านหน้าของข้ากับโจโรกุโมะในระยะ 87 เซนระยะความกว้างของวงไพ่ที่วางและระยะห่างของตัวผู้เล่นจากวงไพ่คือ 3 เซน
"ไม่มีใครเร็วสู้ท่านหญิงได้หรอก" สาวใช้1
"ถ้าเป็นพวกคำสาปหรือนักคุณไสยก็ว่าไปอย่าง...แต่กับอีผู้หญิงธรรมดาเนี่ยนะ" สาวใช้2
"ปกติต้องเล่นให้ครบ 100 ใบ แต่ข้าเบื่อง่ายดังนั้นจะขอลดเหลือเพียง 50 ใบและใน 50 ใบนี้...หากเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้เพียงครั้งเดียวโดยห้ามหยิบผิดแม้แต่ครั้งเดียว ข้าจะถือว่าเจ้าชนะโดยทันทีและก็ตามที่เราตกลงกันไว้ว่าใครแพ้ใครชนะ" โจโรกุโมะพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
มันเหมือนว่าข้าได้เปรียบแต่ความเร็วในการเคลื่อนไหวของนางกับของข้า....มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง
"งั้นไพ่ 50 ใบข้าจะเป็นคนเลือก" สุคุนะเสนอตัวด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย
"ข้าจะเป็นคนอ่านบทกลอนให้ค่ะ....แล้วข้าอยากให้ท่านสุคุนะช่วยเลือกไพ่เพิ่มอีกสัก 3 ใบเป็นการถ่วงเวลาเล็กน้อยในการแข่ง" อุราอุเมะเสนอแนวคิดเล็กน้อย
"รู้แล้วๆ" สุคุนะตอบพร้อมนั่งเลือกไพ่
โอกาสที่ไมริจะชนะเป็นไปได้น้อยมาก....ข้าต้องหาอะไรบางอย่างที่พอจะเป็นตัวช่วยนางได้...: สุคุนะ
"ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ ข้าจะให้เวลาในการจำบทกลอนบนไพ่ทั้ง 50 ใบที่วางอยู่ตรงหน้า และทางข้าจะมีบทกลอนที่ให้ท่านสุคุนะเลือกมา 53 ใบ....หากทั้งสองพร้อมให้สัญญาณข้าได้เลยค่ะ" อุราอุเมะกล่าว
บทกลอนพวกนี้.....ข้าเคยอ่านในหนังสือ....
"พร้อมแล้ว" โจโรกุโมะพูดพร้อมทำท่าทีเพื่อเรียกสมาธิของตนเอง
"ข้าก็พร้อมแล้ว" ข้าพูดพร้อมสูดหายใจเข้า
"งั้นจะขอเริ่มบทกลอนแรกค่ะ [ได้พบเจอคนที่ห่างหายกันมานาน ขณะที่ไม่แน่ใจว่าใช่คนนั้นหรือไม่ คนคนนั้นก็หลบหายเข้ากลีบเมฆไป เหมือนกับพระจันทร์ในยามกลางคืน]" พอสิ้นเสียงอุราอุเมะ โจโรกุโมะก็จับคู่ไพ่ได้ในทันทีในขณะที่ข้ากำลังเอื้อมมือเพื่อไปปัดไพ่ใบนั้น
เร็วมาก....
"คู่กับภาพของสายน้ำที่ไหลมาบรรจบถูกมั้ย?" โจโรกุโมะพูดพลางหยิบไพ่ขึ้นมา
"ถูกต้องค่ะ....ข้าขออ่านบทกลอนต่อไปเลยนะคะ" อุราอุเมะ
เวลาผ่านไปสักพักทางด้านของโจโรกุโมะก็จับคู่ไพ่ไปได้ถึง 45 ใบโดยที่ข้ายังไม่สามารถเอาชนะนางได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว ในหัวของข้าเริ่มคิดอะไรไม่ออกทั้งๆที่บทกลอนทั้งหมดที่อ่านมา ข้าสามารถจับคู่ได้ทันทีแต่ก็ยังคงช้าไปเมื่อเทียบกับโจโรกุโมะที่เร็วกว่าข้า
"ชิ" สุคุนะที่เริ่มหัวเสียไม่น้อย
"เจ้ามีโอกาสแค่ 5 ครั้งแล้วนะ...บทกลอนที่ช่วยถ่วงเวลาก็หมดแล้ว...จะเอายังไงต่อดีหละ...สึกิโกะ ไมริ" โจโรกุโมะเอ่ยชื่อข้าจนทำให้ข้ารู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
จะมาตายตรงนี้นะหรอ?....ข้ายังไม่ได้เจอท่านแม่เลยแท้ๆ....
ทำไมกันหละ?....ทั้งๆที่ข้าเพิ่มความเร็วในการหาตอนที่อุราอุเมะยังอ่านบทกลอนไม่จบเลยแท้ๆ....
แต่โจโรกุโมะก็ยังสามารถจับคู่ได้ก่อน....ทำไมหละ?....
ข้าที่เงยหน้ามองโจโรกุโมะก็พบว่านางกำลังนั่งจ้องมองข้าไม่ละสายตาแม้แต่น้อย ในขณะนั้นเองอุราอุเมะก็ได้เอ่ยบทกลอนขึ้นมาอีกครั้ง ข้าที่พอจับคู่ได้ก็รีบเอื้อมมือไปที่ไพ่แต่ก็ตามเคย ข้าไม่สามารถทันความเร็วของโจโรกุโมะได้
"อย่างที่ข้าบอก....สู้ท่านหญิงไม่ได้หรอก" สาวใช้1
"หุบปาก !!!" สุคุนะหันมาพูดกับสาวใช้ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ
ทั้งๆที่ไมริเหมือนรู้บทกลอนทั้งหมดแล้ว....แต่นางก็ยังแพ้ความเร็วอยู่ดีงั้นหรอ?....: สุคุนะ
ถ้าฆ่าโจโรกุโมะตอนนี้....ถ้าฆ่ายัย 8 ขาตอนนี้หละก็....: สุคุนะ
"อย่า" ข้าพูดเพียงแค่คำเดียวทำให้ทั้งสุคุนะและโจโรกุโมะถึงกับผงะทันทีเหมือนเห็นสายตาของข้าต่างไปจากทุกที
สายตาแบบนี้มัน...เหมือนกับ.....อิจิไม่มีผิด...: โจโรกุโมะ
"เหลือแค่ 4 ครั้งสินะ" ข้าถอนหายใจเฮือกใหญ่
ถึงจะบอกว่าโจโรกุโมะเร็วกว่า...แต่การออกตัวของนางก็ช้ากว่าข้าอยู่ดี....ทำไม?
ทำไมนางถึงออกตัวช้ากว่าข้า?
พออุราอุเมะกล่าวบนกลอนขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ข้าลองมองโจโรกุโมะก็พบว่านางยังคงจ้องมองข้าไม่ละสายตาเช่นเคย พอข้ามองไปที่ไพ่พร้อมกับเอื้อมมือไปก็ถูกนางแย่งไพ่ไปอีกอย่างเคย แต่แทนที่ข้าจะทำสีหน้าสิ้นหวังตอนนี้ข้ากับยิ้มแสยะออกมาแทน
มองการเคลื่อนไหวของข้าเป็นหลักสินะ....เพราะรู้อยู่ว่าข้าต้องพยายามเอาชนะให้ได้แน่ๆ....
"ถ้าจะเร็วกันแบบนี้....งั้นข้าก็ขอเพิ่มความเร็วขึ้นหน่อยแล้วกัน" ข้าพูดพร้อมรอยยิ้ม
เพิ่มความเร็ว?....ไมริยังเร็วกว่านี้ได้งั้นหรอ? : ซุคุนะ
"อย่างกับจะบอกว่าเจ้าสามารถจำบทกลอนได้สั้นลงกว่านี้" โจโรกุโมะพูดพลางรอยยิ้มที่มุมปาก
"ใช่...ที่ข้าทำช้าก็เพื่อความมั่นใจว่าไพ่ที่เลือกถูกรึเปล่า?...ก็เจ้าบอกว่าข้าห้ามเลือกผิดหนิ" ข้าพูดพร้อมส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
จะบอกว่าลดความมั่นใจของตนเองงั้นหรอ?....แต่สายตาเมื่อตอนนั้นมีสิทธิ์เป็นไปได้....ว่านางจะเริ่มเอาจริง : โจโรกุโมะ
"ข้าขอพูดบทกลอนต่อนะคะ [คลื่นสาดซัดเข้าที่สู่ชายฝั่ง ไม่เพียงแค่ในยามกลางวันเท่านั้น แม้ในยามค่ำคืน.....]" อุราอุเมะที่ยังไม่ทันพูดจบข้าก็เอื้อมมือเพื่อไปปัดไพ่โจโรกุโมะก็แย่งไปได้อีก
"[เหตุไฉนท่านจึงยังคงหลบเลี่ยงสายตาผู้คน ไม่ยอมมาปรากฎตัวให้ข้าเห็นในฝันด้วยเล่า]" อุราอุเมะ
"สุดท้ายก็เหมือนเดิม" โจโรกุโมะแสยะยิ้มให้
"คำตอบคือโขดหินริมทะเลยามน้ำลด" ข้าพูดพร้อมชูไพ่ขึ้นมา
"ถูกต้องค่ะ" อุราอุเมะกล่าวขึ้นทำให้โจโรกุโมะ สุคุนะ และสาวใช้มากมายต่างทำสีหน้าตกใจสุดขีด
"ทำไมกัน?....ที่ข้าเลือกน่าจะ.....คะ...คลื่นกับเมฆสีขาว...." โจโรกุโมะที่มองไพ่ด้วยสีหน้าตกใจ
"ข้าหลอกให้เจ้าไปเลือกไพ่ที่ผิดแล้วใช้จังหวะนั้นเลือกไพ่ที่ถูกมา...จริงอยู่ว่าข้าไม่อาจเอาชนะความเร็วของเจ้าได้....แต่ความเร็วของเจ้าก็เป็นดาบสองคมที่ทำให้เจ้าเลือกสิ่งที่ผิดเช่นกัน" ข้าพูดพร้อมแววตามุ่งมั่น
"ข้าแพ้แล้วสินะ....ทั้งพันธะสัญญาและของที่สุคุนะต้องการ....ข้าจะมอบให้" โจโรกุโมะถึงกับถอนหายใจกับความพ่ายแพ้ที่ไม่อาจเถียงได้ พ่ายแพ้ให้กับความเชื่อมั่นในพลังของตนเองมากจนเกินไป
"สุคุนะ....ข้าชนะแล้วนะ" ข้าที่หันไปส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
"เจ้า....ทำไมถึงพึ่งมาฉลาดเอาตอนท้ายๆแบบนี้ !!!" สุคุนะพูดพลางเอามือบีบหน้าข้าด้วยความหงุดหงิด
"กะขะพึงคิดะ(ก็ข้าพึ่งคิดได้)" ข้าที่พูดไม่เป็นภาษาจากการถูกบีบ
"คุณชายจะดีหรอครับ?....ที่จะเข้าไปคนเดียว" ทหารคนหนึ่งกล่าวด้วยความเป็นห่วง
"ข้าคนเดียวก็พอ.....เพราะข้าแค่มาตามหาน้องสาวจริงมั้ย?" อิจิหันมาพูดกับทหารของตนด้วยรอยยิ้ม
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น