ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : นครแห่งรัตติกาล
"สาคู !!!" ซาโตรุวิ่งมาพร้อมขวดสาเก 7 - 8 ขวด
"......." สุคุนะนั่งมองด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ
"เจ้าชอบกินเนื้อรึเปล่า?" ยูซาโกะหันมาถามข้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"ชอบที่สุดเลย !!!" ข้าตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง จนสุคุนะที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
ที่พวกเรามานั่งกินเหล้าเฉลิมฉลองกันแบบนี้ ก็เพราะเจ้าซาโตรุไม่มีเพื่อนชายร่วมดื่มสาเกมานานแล้ว หลังจากงานดอกไม้ไฟจบลงเลยพากันมายังคฤหาสน์ของยูซาโกะ จนสุคุนะถูกเชิญชวนให้พักในตัวคฤหาสน์ด้วยกันเนื่องจากเป็นผู้ร่วมเดินทางของข้า
"สาคู....เจ้าไม่ต้องเกรงใจหรอก ฮ่าๆๆๆๆ!!!" ซาโตรุที่นั่งรินสาเกให้แบบไม่หยุด
"ข้าว่าเจ้าเริ่มเมาแล้ว" สุคุนะเอ่ยเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของซาโตรุที่เริ่มแดง
"ซาโตรุเป็นแบบนี้เสมอนั่นหละ....เป็นผู้ชายคออ่อนแท้ๆแต่กับชวนคนอื่นดื่ม" ยูซาโกะบ่นเล็กน้อย
"อร่อยจัง" ข้าที่นั่งกินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย
"ไมเจ้าเองก็ดื่มสาเกกับข้าด้วยสิ" ยูซาโกะเอ่ยจบก็รินสาเกให้ข้าแบบไม่รีรอ
"ตะ.....แต่ข้าไม่เคยดื่มมาก่อน" ข้าที่พยายามปฏิเสธ
"เจ้าควรหัดดื่มเอาไว้...หากเกิดวันใดถูกมอมเหล้าขึ้นมาจะว่ายังไง...." ยูซาโกะเอ่ยพร้อมส่งสายตาไม่ไว้เนื้อเชื่อใจไปยังสุคุนะที่กำลังยกขวดสาเกดื่มอยู่ โดยหน้ากากยักษ์ที่เขาสวมใส่ได้เปิดปากออกให้ดื่มสาเกได้
"ข้าไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก" สุคุนะตอบเหมือนอ่านใจ
"แล้วข้าจะไว้ใจได้อย่างไร....ปล่อยให้ไมสาวน้อยผู้น่าสงสาร อยู่กับชายแปลกหน้ากันสองคนเนี่ยนะ" ยูซาโกะถึงกับส่ายหัวทันที
"ไม่หรอก....สาคูไม่ทำแบบนั้นหรอก" ข้าที่พยายามแก้ต่างให้
"ไม.....เจ้าช่าง...." ยูซาโกะทำสีหน้าเศร้าใจเล็กน้อย
เมาแล้วแน่ๆ....
"ทำไมหญิงที่จิตใจงามอย่างเจ้า...ถึงได้เดินทางกับชายแบบนี้กันนะ" ยูซาโกะสวมกอดข้าไปร้องไห้ไป
"........" สุคุนะถึงกับกุมขมับ
"ไมจัง..." ซาโตรุที่คลานมานั่งข้างหลังข้า จนทำให้ทั้งข้าและสุคุนะหันไปมองด้วยความสงสัย
"เป็นผู้หญิงนะ...ไม่ควรพกไม้กระดานไปไหนมาไหนด้วยสิ..." พอสิ้นเสียงของซาโตรุมือทั้งสองข้างของเขากับจับเข้าที่หน้าอกของข้าเต็มไม้เต็มมือทันที
"!!!" ทั้งข้าและสุคุนะต่างทำสีหน้าตกใจสุดขีด
"ไอโรคจิต !!!" ยูซาโกะที่ยังแยกประสาทออกได้ทำการต่อยเสยเข้าที่คางของซาโตรุจนร่างลอยทะลุหลังคาแล้วไปตกอยู่ในบ่อปลาข้างหลังสวนของคฤหาสน์ ตูมมมมม!!!
"มะ.....ไม้กระดาน...." ข้าที่ช็อคกับเรื่องหน้าอกของตัวเองอยู่
"หึ.....พึ่งรู้ตัวรึไง?" สุคุนะขำเล็กน้อย
"เจ้า...!!!" ข้าที่ไม่สามารถสันหาคำมาด่าเขาได้
"ทำไมถึงไม่กินหละ...สาคู...." ยูซาโกะที่หันมาเห็นอาหารของสุคุนะที่ไม่มีล่องรอยการกินเลย
"ข้าไม่หิว" สุคุนะเอ่ยสั้นๆเพื่อตัดบท
"พอดี...ตอนดูดอกไม้ไฟสุคุนะกินมาเยอะแล้วนะ" ข้าที่รีบอธิบายทันที
"งั้นหรอๆ" ยูซาโกะพูดพร้อมหัวเราะอย่างสนุกสนาน ข้าถึงกับถอนหายใจเมื่อผ่านมาได้แบบฉิวเฉียด ก่อนที่ข้าจะหันไปมองสุคุนะที่กำลังดื่มดำกับสาเกชั้นดีอยู่
จะว่าไป....ข้าไม่เคยเห็นเขาแตะอาหารนอกจากข้าวต้ม....เมื่อครั้งนั้นเลย...
งานเลี้ยงย่อมมีการเลิกลาทั้งข้าและยูซาโกะต่างพากันไปโรงอาบน้ำ ส่วนสุคุนะกับซาโตรุพากันแยกย้ายไปห้องพักของตนเองในคฤหาสน์ ถึงแม้คนที่พาไม่สิต้องเรียกว่าลากซาโตรุไปห้องพักก็ไม่พ้นสุคุนะนั้นเอง หลังจากพาเจ้าตัวขี้เมาไปส่งถึงห้องสุคุนะก็ขอเดินสำรวจพื้นที่เล็กน้อย
"เจ้าไม่ไปอาบน้ำงั้นหรอ?" ยูซาโกะที่พึ่งอาบน้ำเสร็จบังเอิญมาเจอสุคุนะระหว่างทางพอดี
"ข้าคิดว่ามาเดินย่อยอาหารสักหน่อยก่อนไปนะ" สุคุนะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"งั้นหรอ?....ข้าคิดว่าเจ้าจะทำอะไรไม่ดีเสียอีก.....สุคุนะ..." ยูซาโกะเอ่ยถามชายตรงหน้าจนทำให้เขาถึงกับผงะทันที
"เจ้าพูดเรื่องอะไร?" สุคุนะทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"ไม่ต้องห่วง....ข้าเขียนอาคมเก็บเสียงเอาไว้แล้ว...จะไม่มีใครได้ยินสิ่งที่เราพูดกันหรอก" ยูซาโกะพูดจบสุคุนะก็กวาดสายตามองรอบๆตัวเขาที่มีสัญลักษณ์อะไรบางอย่างเขียนเอาไว้บนกำแพง
"ตั้งแต่เมื่อไหร่?....เจ้ารู้ถึงตัวตนข้า....ตั้งแต่เมื่อไหร่?" สุคุนะที่เอ่ยถามแบบไม่รีรอ
"ตั้งแต่เห็นเจ้าครั้งแรก...ที่งานดอกไม้ไฟ" ยูซาโกะเอ่ยพร้อมสีหน้าจริงจัง
"งั้นเจ้าโกโจก็คงรู้ตัวตนของข้าด้วยสินะ" สุคุนะหัวเราะเล็กน้อย
"เจ้าโง่นั้นไม่สังเกตลักษณะเฉพาะตัวของใครหรอก....ที่ข้ารู้ว่าเป็นเจ้าก็ตอนที่เห็นหน้ากากมันมีอาคมของปีศาจแมงมุมอยู่...ถึงจะพยายามปิดกลิ่นอายแค่ไหน แต่กลิ่นของเลือดมนุษย์มันก็แรงอยู่ดี" ยูซาโกะที่เริ่มเปลี่ยนสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
"แล้วเจ้าจะทำยังไง?....จะฆ่าข้าตอนนี้งั้นหรอ?" สุคุนะถามพร้อมรอยยิ้มภายใต้หน้ากาก
"ไม่หรอก....ตราบใดที่ไมยังอยู่กับเจ้า...ข้าจะปิดเรื่องนี้เอาไว้เพราะข้าก็พอสังเกตได้อยู่บ้างว่า ไมเองก็รู้ว่าเจ้าเป็นใคร แต่ที่ทำให้ข้าสนใจก็คือ ทำไมคนที่หยิ่งยโสและเห็นแก่ตัวอย่างเจ้า ถึงได้มาเป็นคนพาไมไปหาท่านเเม่กัน?" ยูซาโกะเอ่ยพร้อมกำหมัดแน่น
"ตัวนางไงหละ....หลังจากพานางไปแล้ว....ข้าก็จะกินนาง" สุคุนะเอ่ยพร้อมหัวเราะในลำคอมีเพียงเขาที่รู้ว่ามันไม่ใช่ความจริง
"ว่าไงนะ?....คนอย่างเจ้ากล้าดียังไง!!!" ยูซาโกะเลือดขึ้นหน้าทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของราชาคำสาปผู้นี้
"ยังไงมันก็เป็นพันธะสัญญาของข้ากับนาง....ถ้านางคิดจะหนีก็ตายอยู่ดี...แต่ไม่ว่านางจะเลือกทางไหน...โชคชะตาที่รอนางอยู่ตรงหน้าคือ ความตายเท่านั้น" สุคุนะพูดจบก็เดินผ่านตัวยูซาโกะไป
"เจ้าใช้กลอุบายอะไรมาหลอกนางกัน !!!" ยูซาโกะกระชากแขนสุคุนะด้วยความโกรธสุดขีด
"กลอุบายงั้นหรอ?" สุคุนะถอนหายใจครู่หนึ่งก่อนจะหันมามองยูซาโกะด้วยสายตาเยือกเย็นเพราะเขาเองก็เริ่มหมดความอดทนไม่ต่างกัน
"นางเป็นคนเริ่มทำพันธะขึ้นมาเองต่างหาก" สุคุนะ
"ยังไงไมก็ไม่ควรมาตายง่ายๆแบบนี้...ผู้หญิงแบบไม...ไม่ควรมาตายอย่างทุกข์ทรมารแบบนี้ !!!" ยูซาโกะเอ่ยพร้อมบีบแขนซุคุนะแน่น
"ทุกข์ทรมาร?" สุคุนะนึกถึงภาพเหตุการณ์ในอดีตตอนที่เจอข้าครั้งแรกในสภาพที่สิ้นหวังทุกสิ่งทุกอย่าง
"แล้วจะให้ข้าเกิดมาทำไม.....หากต้องมีชีวิตที่ต้องเจ็บปวดแบบนี้.....ทำไมข้าต้องเกิดมาด้วย........แค่เริ่มเดินทางจะไปที่หลุมศพ......ก็มีผู้คนตายมากมายขนาดนี้.....หากข้าไปต่อ.....ต้องมีคนตายอีกแน่.....แต่ว่า......" ข้าที่เริ่มร้องไห้
"แต่หากข้าตาย....คำสาปที่กินข้า.....ก็จะมีพลังคำสาปมหาศาล.....และผู้คนก็ต้องตกเป็นเหยื่ออีก....แล้วแบบนี้ข้าควรทำยังไง.....มีชีวิตต่อไปก็ไม่ได้.....จะตายก็ไม่ได้เช่นกัน...." ข้าที่ค่อยๆมองมายังสุคุนะทั้งน้ำตา
"ไม่รู้....เจ้าไม่รู้อะไรเลยแท้ๆ..." สุคุนะปัดมือยูซาโกะออกก่อนจะเดินหนีออกมาแบบไม่สนใจใยดีใดๆทั้งสิ้น
ไม่นานยูซาโกะก็กลับมาที่ห้องของตนเองโดยมีข้าที่พักอยู่ด้วย ในขณะที่ข้ากำลังจัดสันที่นอนของตัวเองอยู่ จู่ๆยูซาโกะก็โผเข้ามากอดตัวข้าทันที ข้าตกใจเลยนึกว่านางยังคงเมาค้างไม่หาย ข้าดันตัวนางออกเล็กน้อยก็พบว่านางกำลังร้องไห้
"เจ้าเป็นอะไร?" ข้าถามด้วยความเป็นห่วง
"ทำไม?....ทำไมเจ้าถึงเลือกเดินทางกับเจ้าคนนั้น?" ยูซาโกะเอ่ยพลางเช็ดน้ำตา
"ถูกสาคูแกล้งมางั้นหรอ?" ข้าที่ถามด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
"ประมาณนั้น...." ยูซาโกะที่ไม่อยากเผยความจริงว่านางรู้อยู่แล้วว่าสาคูคือสุคุนะ เพื่อไม่ให้ข้าเป็นกังวลไปมากกว่านี้
"สาคูชอบแกล้งแบบนี้อยู่ตลอดนั้นหละ...อย่าไปคิดมากนะ" ข้าพูดพร้อมลูบหัวยูซาโกะอย่างอ่อนโยน
"ตลอด?" ยูซาโกะทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย
"ฮ่าๆๆๆ ถึงภายนอกจะดูเป็นคนโหดร้ายแต่ก็มีมุมที่อ่อนโยนเหมือนกันนะ...แม้ว่ามุมร้ายๆจะมีเยอะกว่าก็เถอะ" ข้าพูดจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที
"เจ้า.....หลงรักเขางั้นหรอ?" ยูซาโกะยิงคำถามใส่จนข้าถึงกับจุกอกทันที
"ไม่.....ไม่มีทาง.....ข้าเนี่ยนะ....จะหลงรักเจ้านั่น !!!" ข้าปฎิเสธเสียงแข็งแต่หน้ากับแดงเป็นมะเขือสุก
"มันก็มีสิทธิ์ที่เจ้าจะหลงรักสาคู....เพราะเท่าที่ข้ารู้มาเจ้าไม่เคยออกจากคฤหาสน์เลย...ก็เป็นไปได้ว่าเจ้าจะหลงรักผู้ชายครั้งแรก" ยูซาโกะอธิบายอย่างมีเหตุผล
"......" ข้าที่อึ้งกับคำตอบของยูซาโกะ
"เพราะงั้นสิ่งนั้นไม่ใช่ความรักหรอกนะ....เจ้าสบายใจได้ข้าแค่แกล้งเจ้าเล่น" ยูซาโกะหัวเราะ
"งั้นสิ่งที่เรียกว่าความรัก....คือแบบเจ้ากับซาโตรุใช่มั้ย?" ข้าเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"พูดอะไรของเจ้านะ !!!" ยูซาโกะเป็นฝ่ายหน้าแดงบาง
"ก็แหม...ตอนข้าสวมชุดกิโมโนแล้วถูกซาโตรุชม....เจ้ามองซาโตรุไม่กระพริบตาเลยหนิน่า" ข้าพูดพร้อมทำสายตาของยูซาโกะเมื่อตอนนั้นให้ดูสายตาที่จ้องมองด้วยความไม่พอใจ
"ขะ....ขะ.....ข้า.....นะ.....คะ......แค่....." ยูซาโกะที่ไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว
"แต่ก็อาจเป็นอย่างที่เจ้าพูด.....หากข้าอยู่กับสาคูมากเกินไป....." ข้าที่เอ่ยขึ้นทำให้ยูซาโกะถึงกับหยุดฟังอย่างตั้งใจ
"ข้าอาจ....จะหลงรักเข้าสักวันหนึ่งก็ได้....." ข้าเอ่ยพร้อมหันไปมองท้องฟ้านอกหน้าตาด้วยรอยยิ้ม
"ขะ......ข้าเองก็ไม่รู้หรอกนะ.....ว่าความรักจริงๆคือแบบไหน.....แต่ถ้าเจ้าเชื่อว่าสิ่งที่เจ้ารู้สึกว่ามันคือความรัก....ขะ......ข้าก็อยากจะขอ.....ให้เจ้าเชื่อแบบนั้น" ยูซาโกะเอ่ยพร้อมกัดฟันแน่น เพราะนางเองก็ไม่สามารถเป็นคนตัดสินได้เช่นกัน
"อือ !!!" ข้าฉีกยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายทันที
"เดินทางกันดีๆนะ" ยูซาโกะเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
"แล้วซาโตรุหละ?" ข้าถามพร้อมหันซ้ายหันขวาเมื่อยังไม่เห็นแม้แต่เงา
"ข้าให้คนไปตามมาแล้ว....แต่เมื่อยังเมาค้างอยู่ไม่หายนะ" ยูซาโกะยิ้มแห้งๆ
"ก็สมควร" สุคุนะเอ่ยเมื่อนึกถึงฉากที่ซาโตรุยกขวดสาเกดื่มไปถึง 5 ขวด
"แล้วเจ้าใส่ชุดนี้จะดีหรอ?....ไม่ซื้อชุดใหม่ไปหละ?" ยูซาโกะมองเสื้อผ้าชุดเดิมที่ข้าใส่เอามาครั้งแรกในหมู่บ้าน
"ชุดนี้มีความหมายกับข้านะ" ข้าตอบพร้อมส่งยิ้มให้ดังเดิม
"จริงสิ...ไมเจ้าไปรับอาหารจากในครัวไว้เป็นเสบียงสำหรับเดินทางด้วยน่าจะดี" ยูซาโกะเสนอแนวคิดก่อนที่ข้าจะรีบวิ่งตรงไปห้องครัว
"ห่วงกินจริงๆ" สุคุนะเอ่ยด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย
"ข้าจะไม่บอกเรื่องเจ้ากับใคร" ยูซาโกะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
"ทำไม?" สุคุนะถามกลับทันที
"เพื่อตัวของไมเอง...ข้าไม่อยาก....ข้าไม่อยากให้การเดินทางมัน...ไม่สิ...ข้าไม่อยากทำลายความรู้สึกของไม" ยูซาโกะพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ
"แม้เจ้าจะรู้อยู่แล้วงั้นหรอ?...ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง" สุคุนะถามซ้ำอีกครั้ง
"ข้ามั่นใจมากยิ่งขึ้นว่านางเป็นคนเริ่มทำพันธะกับเจ้า...ถ้าหากสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่นางเลือกและตัดสินใจด้วยตนเอง...ข้าก็จะไม่ขัดขวางนางอย่างเด็ดขาด" ยูซาโกะพูดพร้อมสายตามุ่งมั่น
"หึ....ดูเหมือนยัยโง่นั้น....ก็ยังรู้จักคบหาเพื่อนสินะ" สุคุนะพูดพร้อมรอยยิ้มมุมปากภายใต้หน้ากากและด้วยคำพูดของเขาทำให้ยูซาโกะถึงกับแปลกใจ
"สาคู...ไปกันเถอะ !!!" ข้าตะโกนร้องเรียกพร้อมโบกไม้โบกมือที่ตนยืนอยู่ตรงประตูทางออกหน้าคฤหาสน์
"เจ้าวางใจเถอะ....ข้าเองก็ไม่ยอมให้การเดินทาง....มันหมดสนุกหรอกนะ" สุคุนะพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากมา
"หรือว่า.....เจ้า....." ยูซาโกะที่ได้แต่คิดไว้ในใจ เพราะนางเองก็ไม่แน่ใจนักว่าสิ่งที่คิดจะถูกรึเปล่า
"ออกเดินทางกันแล้ว....ไปรายงานท่านหญิงกันเถอะ" เงาปริศนาที่จับจ้องทั้งข้าและสุคุนะอยู่ไกลๆภายในเงามืดก่อนที่จะหายไปในทันที
.
.
.
.
.
"ทางที่เราไปไม่ใช่ทางนี้ไม่ใช่หรอ?" ข้าเอ่ยทักทันทีเมื่อรู้สึกถึงเส้นทางที่แปลกตาออกไป พอสังเกตบริเวณรอบๆก็พบกับต้นไม้หนาทึบมากมายปกคลุมเหนือหัว ที่แม้แต่แสงจากดวงตะวันไม่อาจเล็ดลอดออกมาได้
"ข้าว่า....มันไม่ใช่ทางที่มนุษย์.....ควรจะมานะ" ข้าที่พูดจบก็รีบเร่งฝีเท้าเดินตัวติดกับสุคุนะทันที
"เจ้ากลัว?" สุคุนะเอ่ยถึงแม้จะได้ยินเพียงแค่เสียง แต่ข้าก็สามารถรับรู้ได้ว่าตนเองกำลังถูกเยาะเย้ยอยู่
"เจ้าจะไปหาปีศาจแมงมุมอะไรนั้นสินะ" ข้าพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ทำไมเจ้า !!!" สุคุนะหันมามองทันทีด้วยความตกใจ
"ตลอดทางที่เดินมา....ข้าเห็นใยแมงมุมเต็มไปหมด" ข้าชี้นิ้วไปทางใยแมงมุมขนาดเท่าฝามือบริเวณต้นไม้
"อึก...." สุคุนะทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันทีแม้จะอยู่ภายใต้หน้ากากก็ตาม
"เพราะหน้ากากสินะ" ข้าที่ยังพูดต่อพร้อมเป็นฝ่ายเดินนำบ้าง
"เจ้ารู้มากแค่ไหนกันเนี่ย !!!" สุคุนะที่เริ่มไม่ไว้ว่างใจข้าแล้ว เพราะเดิมทีเป็นผู้หญิงซื่อบื้อที่ถูกหลอกได้ง่ายมาตลอด
"เหมือนจะมีคนไม่พอใจนะเนี่ย....พอข้ามาลองคิดๆดูแล้ว ปีศาจที่สามารถทำให้เจ้าตกอยู่ในสภาพที่น่าสงสารแบบนี้ได้ก็คงมีแค่ปีศาจแมงมุม....เพราะขนาดตอนเมายังถูกให้ทำพันธะแต่งงานด้วยเลยหนิ" ข้าพูดพร้อมรอยยิ้มสะใจเล็กน้อย
"จะ.....เจ้าไปติดนิสัยนั้น....มาจากใครกัน...." สุคุนะกัดฟันแน่นที่ถูกข้าล้อเลียน
"ไม่ได้ติดมาจากใครสักหน่อย....ข้าก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว....แค่ขึ้นอยู่กับว่า....ข้าอยู่กับใคร...." ข้าพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่ก่อนจะพูดจบข้าก็รีบหันหน้ากลับไปตั้งหน้าตั้งตาเดินนำต่อ แม้สุคุนะจะได้ยินเพียงแค่เสียงในช่วงท้ายของประโยค แต่ก็รับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าของข้าแม้จะเพียงเสี้ยวเดียวก็ตาม
บางที....ข้าก็คิด.....ว่าถ้าหากข้าได้เจอเจ้าเร็วกว่านี้....ข้าจะยังกลายเป็นนักสาปแช่งอยู่รึเปล่า? : สุคุนะ
"เอ๊ะ!!!" ข้าหยุดเดินทันทีเมื่อเห็นเงาปริศนาของใครบางคนยืนขวางเอาไว้
"มารับพวกเราสินะ" สุคุนะทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันทีเมื่อเงาปริสนาตรงหน้าคือหญิงสาวที่เป็นคนมอบหน้ากากยักษ์ให้แก่เขา
"ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งค่ะ....ท่านสุคุนะ" หญิงสาวเอ่ยพร้อมก้มหัวให้
"ยัยนั่นช่างกล้าที่ให้เจ้ามารับข้านะ....รู้ทั้งรู้ว่าข้าอาจจะฆ่าเจ้าทิ้งก็ได้หากเจอกันอีกครั้ง" สุคุนะปล่อยจิตสังหารออกมาทันที
"........" ข้าที่ยืนมองสุคุนะด้วยสีหน้าเอือมระอา
"อะไร !!!" สุคุนะหันมาถามทันทีเมื่อเห็นท่าทีของข้าที่มีต่อเขา
"ช่างเถอะ....ยังไงก็เป็นนิสัยที่แก้ไม่หายอยู่ดี" ข้าถอนหายใจเฮือกใหญ่
"อึก !!!" สุคุนะที่รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยามแบบสุดๆ
"งั้นจะไปกันเลยมั้ยคะ?" หญิงสาวเอ่ยทักอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
"รีบพาไปได้แล้ว !!!" สุคุนะโวยวายเสียงดังก่อนจะเดินนำข้าไปเหมือนทุกครั้ง
"รอด้วย !!!" ข้าที่รีบวิ่งตามแผ่นหลังตรงหน้าไปด้วยรอยยิ้ม
พวกเราใช้เวลาพักใหญ่ในการเดินทางจนตะวันลับขอบฟ้า ขณะที่กำลังเดินไปตามถนนในป่าทึบที่เริ่มมืดจนมองไม่เห็น แต่แล้วก็มีแสงไฟจากเทียนถูกจุดขึ้นตามทางยาวในป่าไปสุดอยู่ตรงแสงไฟขนาดใหญ่ ที่ตอนแรกตลอดทางที่เดินมาข้าขอสาบานว่าไม่เห็นแม้แต่แสงไฟสักดวง
"ยินดีต้อนรับสู่ดินแดนความฝันของเหล่าชายหนุ่ม....นครแห่งรัตติกาล" หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหายตัวไป
"งดงามเกินไปแล้ว !!!" ข้าที่ตอนนี้ตาเป็นประกายเรียบร้อย
"รีบไปกันได้แล้ว" พอสิ้นเสียงสุคุนะก็เดินนำทันที
"ทำไมข้าถึงพึ่งเห็นกัน?....มันใหญ่โตขนาดนี้น่าจะเห็นตั้งแต่ที่ไกลๆ" ข้าเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยเป็นอย่างมาก
"เดิมทีนครแห่งนี้ไม่ต้อนรับผู้หญิง" สุคุนะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"มีแค่ผู้ชายที่มาที่นี่ได้งั้นหรอ?" ข้าที่ยังคงไม่เข้าใจ
"ถึงแม้ผู้ชายจะเข้ามาได้เท่านั่น...แต่ถ้าหากไม่ใช่ตอนกลางคืนที่นี่ก็เป็นเพียงเมืองล้าง...นครแห่งรัตติกาลมีไว้แค่ให้นักเดินทางเข้ามาติดกับเพื่อเป็นอาหารให้กับพวกปีศาจและคำสาปบริเวณแถวนี้นะสิ" สุคุนะชี้แจ้งอย่างละเอียด
"แล้วทำไมแค่ผู้ชายหละ?...ถ้าให้ผู้หญิงเข้ามาด้วยก็มีอาหารกินเพิ่มไม่ใช่หรอ?" ข้าเอียงคอเล็กน้อย
"ยัยโง่!!!...ทีเรื่องแบบนี้ดันไม่รู้งั้นหรอ!!!" สุคุนะโวยวายใส่ข้ายกใหญ่ก่อนจะเดินกระทืบเท้านำทางต่อ
"ข้า....พูดอะไรผิด....." ข้าบ่นกับตัวเองสักพักก่อนจะรีบเดินตามไปเช่นกัน
"สุคุนะนี่ !!!" ข้าที่พยายามตะโกนเรียกแต่อีกฝ่ายกับไม่หัน จนข้ารีบวิ่งตามไม่มองทางทำให้ข้าเผลอไปชนเข้ากับชายวัยกลางคนเข้าอย่างจัง โครม!!! เสียงดังคนทางด้านหลังทำให้สามารถเรียกความจนใจสุคุนะได้สำเร็จ
"ข้าขอโทษ !!!" ข้าเอ่ยพร้อมรีบพยุงตัวอีกฝ่าย
"ท่าทางเจ้าดูงดงามมากพอควร...มีคนซื้อเจ้าไปรึยัง?" ชายวัยกลางคนกล่าวจนข้ารีบผงะถอยหนี
"จะ....เจ้าหมายถึงอะไร ?" ข้าที่ค่อยๆถอยหนีแต่ก็ถูกอีกฝ่ายจับแขนเอาไว้
"ไม่ต้องเกรงใจ...ยิ่งท่าทางของเจ้าช่างน่าเอ็ดดู....ข้าสามารถจ่ายได้เท่าที่เจ้าต้องการเลยนะ" ชายวัยกลางคนที่พยายามดึงข้าไปหาเขา
แรงเยอะอะไรแบบนี้ !!!
"นางถูกข้าซื้อแล้ว....อย่าริอาจเอามือสกปรกมาแตะต้องของๆข้า" สุคุนะดึงตัวข้าเข้าไปในอ้อมกอดจนแขนของข้าที่ถูกจับอยู่หลุดออกมาจากชายวัยกลางคนได้
"มือสกปรก?.....เจ้าคนชั้นต่ำรู้มั้ยว่าพูดอยู่กับใคร!!!" ชายวัยกลางคนเริ่มหัวเสีย
"เจ้าต่างหาก...ที่รู้มั้ยว่าพูดอยู่กับใคร?" สุคุนะปล่อยจิตสังหารออกมาจนชายตรงหน้าขนลุกขึ้นมาทันที
"ฝะ....ฝากไว้ก่อนเถอะ !!!" ชายวัยกลางคนรีบเดินหนีออกไป
"พอเข้าใจแล้วใช่มั้ย?....ว่าที่นครแห่งนี้มีไว้ทำอะไร?" สุคุนะหันมาถามข้าต่อด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ขะ....เข้าใจดี.....แล้วค่ะ..." ข้าที่หน้าซีกเป็นไก่ต้ม และแล้วหลังจากเดินผ่านตัวเมืองมานานในที่สุดทั้งข้าและสุคุนะก็พากันมาถึง ใจกลางของนครแห่งรัตติกาลที่มีวังขนาดใหญ่ตั้งอยู่ก่อนที่พวกเราจะพากันเดินเข้าไปทันที
"เดินทางกันมาไกลน่าดูเลยนะ" หญิงสาวผมยาวสีขาวสง่าเอ่ยขึ้น นางนั่งมองข้ากับสุคุนะด้วยรอยยิ้มจากบัลลังก์ที่อยู่สูงจากพื้นพอสมควร
"ในที่สุดก็เอาออกสักที" สุคุนะถอดหน้ากากยักษ์ทิ้งลงพื้นพร้อมกับใช้เท้าเหยียบจนแตกละเอียด
"มันแพงนะ....อย่าทำให้เสียดายเงินนักสิ....ที่รักของข้า" หญิงสาวกล่าวก่อนจะเดินลงมาจากบัลลังก์แล้วตรงมายังข้ากับสุคุนะ
"ที่รัก?....เป็นคำพูดที่น่าสะอิดสะเอียนเสียจริง....โจโรกุโมะ" สุคุนะทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
"ก็เราทำพันธะสัญญากันไว้แบบนั้นหนิ....และเจ้าไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธมันเช่นกัน" โจโรกุโมะพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากก่อนจะมายืนอยู่ทางด้านหลังของข้าแบบไม่ทันตั้งตัว
"สมกับเป็นคำสาปแห่งชีวิต...กลิ่นเจ้าช่างหอมหวานน่ากินจริงๆ" โจโรกุโมะลูบไล้ใบหน้าข้าเล็กน้อย
"จะถือว่าเป็น....คำชมแล้วกัน...." ข้าที่เริ่มตัวเกร็ง
"เจ้าจะให้ข้ามาพบก็เพราะเรื่องแต่งงานงั้นหรอ?" สุคุนะถามเพื่อเข้าประเด็นทันที
"ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอก....ข้าแค่อยากรู้..." โจโรกุโมะสั่งให้คนรับใช้หาโต๊ะมาให้ข้ากับสุคุนะนั่ง
"ว่าทำไมคนที่สนใจแต่ตนเองอย่างเจ้า....ถึงได้ทำขนาดนี้เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว" โจโรกุโมะเอ่ยพร้อมกลายร่างเป็นปีศาจแมงมุมครึ่งคน
"!!!" ข้าที่รับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาลจากสายตานางที่จ้องมายังข้า
"ยังไงข้าก็ไม่เปลี่ยน....ข้าสนใจแต่ตนเองยังไง....ก็ยังคงสนใจแต่ตนเองอย่างนั้นเรื่อยมา..." สุคุนะพูดพลางหยิบสาเกดื่มที่คนรับใช้ของโจโรกุโมะเอามาให้
"นั้นสินะ....ถึงขนาดที่ไม่รู้เลยว่าสาเกที่เจ้าดื่มมียาพิษ" พอสิ้นเสียงโจโรกุโมะไม่ทันไรสุคุนะก็สำลักเลือดออกมาจากปากทันที
"สุคุนะ !!!" ข้าตกใจสุดขีดก่อนจะรีบวิ่งไปดูซุคุนะ
"นี่เจ้า....!!!" สุคุนะมองด้วยสายตาเยือกเย็นใส่โจโรกุโมะ
"ไม่ต้องห่วงข้าเตรียมยาแก้พิษไว้ให้แล้ว" โจโรกุโมะกลับคืนร่างเป็นคนอีกครั้ง
"กี่วันกันสุคุนะ....กี่วันแล้วที่เจ้าไม่ได้กินเนื้อมนุษย์?" โจโรกุโมะเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"แค่ก....มันไม่เกี่ยวกับเจ้า...." สุคุนะตอบพร้อมเช็ดเลือดที่ปาก
"งั้นก็เกี่ยวกับนางสินะ....ถึงจะไม่รู้ว่าอะไร....แต่ต้องเกี่ยวกับพันธะสัญญาที่เจ้าทำกับนางใช่มั้ย?" โจโรกุโมะหันมามองข้าด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะใช้กรงเล็บพุ่งเข้ามาโจมตีใส่ข้าที่นั่งอยู่
"ถ้าหาก....ไม่ติดตรงที่เจ้ายังมีประโยชน์กับข้าอยู่....ข้าคงฆ่าเจ้าไปแล้ว!!!" สุคุนะจับแขนของโจโรกุโมะเอาไว้ทำให้กรงเล็บของนางไม่ถึงตัวข้าได้แบบฉิวเฉียด
"น่าสมเพช....ช่างเป็นผู้ชายที่น่าสมเพช.....พาเขาไปที่ห้องพักประจำพร้อมกับนำยาแก้พิษมาให้เขาด้วย" โจโรกุโมะออกคำสั่งคนรับใช้ทันทีก่อนที่พวกนางจะรีบไปทำ
"ถ้าหากเป็นเนื้อมนุษย์ที่คนอื่นเป็นคนหามาให้คงไม่เป็นไรสินะ ดังนั้นเจ้าไปทำอาหารมาให้สุคุนะกินสะ...เข้าใจมั้ยอุราอุเมะ?" โจโรกุโมะเห็นไปพูดกับหญิงสาวผมสั้นสีขาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
"เข้าใจแล้วค่ะ" อุราอุเมะตอบก่อนจะหายตัวไป
"ส่วนเจ้า สึกิโกะ ไมริ ตามข้ามาที่ห้อง...พอดีข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าสองคน" โจโรกุโมะหันมาออกคำสั่งกับข้าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
"....." ข้าที่ได้แต่ลังเลอยู่
"จะมากไปแล้วโจโรกุโมะ!!!" สุคุนะที่เริ่มหัวเสียแต่เขาก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง
"บัดซบ!!!" สุคุนะเกลียดสภาพตัวเองในตอนนี้มากที่สุดแม้แต่พลังไสยเวทย์ย้อนกลับก็ทำงานได้ช้าลง
ทั้งหมด.....มันเพราะข้า.....
"เข้าใจแล้ว....ข้าจะไป" ข้าที่ตอบพร้อมท่าทีกล้าๆกลัวๆ
"งั้นก็ดี" โจโรกุโมะที่แปลกใจเล็กน้อยที่ข้ายอมตามมา
"ไมริ!!!" สุคุนะคว้าแขนข้าไว้พร้อมสายตาที่ไม่พอใจกับการกระทำของข้า
"ที่เจ้าเป็นแบบนี้เพราะข้า....ข้านะ....ข้าไม่อยากให้เจ้าลำบากไปมากกว่านี้" ข้าที่พูดพร้อมสีหน้าเศร้าใจกับความอ่อนแอของตนเอง
"ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกินอาหารของมนุษย์ไม่ได้...เลยทำพันธะสัญญาโง่ๆแบบนั้น...ขอโทษนะ...ดังนั้นหลังจากเจ้าฟื้นตัวเมื่อไหร่....ไว้เรามาเจอกันนะ" ข้าส่งยิ้มให้พร้อมจับมือสุคุนะที่จับข้าอยู่จนอีกฝ่ายค่อยๆปล่อยมือออก
"ไม่ต้องยุ่ง....ข้าเดินเองได้ !!!" สุคุนะพยุงร่างตัวเองขึ้นพร้อมพลักไสคนรับใช้ออกไป
"หากเจ้าแตะต้องไมริแม้แต่ปลายนิ้ว....ข้าจะทำลายที่นี่ให้พังพินาศ" สุคุนะพูดพร้อมปล่อยจิตสังหารออกมาขู่โจโรกุโมะจนทำให้บรรยากาศรอบๆเยือกเย็นจนน่าขนลุก
"ข้าก็บอกแล้วหนิว่าจะคุยนะ" โจโรกุโมะถึงกับถอนหายใจ
ไม่นานก็พากันแยกย้ายสุคุนะไปห้องพักประจำของเขาทุกทีที่มานครแห่งนี้ ส่วนข้าก็เดินตามโจโรกุโมะมาถึงห้องพักของนางที่ใหญ่โตมหาศาลจนสามารถนอนร่วมกันได้ถึงสิบคนกันเลยทีเดียว โจโรกุโมะเดินไปจุดเทียนหอมกลิ่นดอกกุหลาบ ก่อนที่นางจะไปนั่งบนเก้าอี้พร้อมดื่มสาเกไปพลางส่วนข้าก็นั่งเก้าอี้ของแขกฝั่งตรงข้าม
"เจ้าจะคุยอะไร?" ข้าที่รีบเข้าประเด็นทันที
"พันธะของเจ้าคงเกี่ยวกับการห้ามฆ่ามนุษย์ระหว่างเดินทางสินะ" โจโรกุโมะกล่าวขึ้นจนข้าผงะทันที
"ข้าแค่พูดดูเชิง...ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง..." โจโรกุโมะที่ไปต่อไม่เป็นเมื่อข้าเเสดงท่าทีที่ดูออกง่ายขนาดนี้
"แหะๆๆ" ข้าหัวเราะแห้งๆพร้อมเกาหัวเล็กน้อยเพื่อแก้เขิน
"ตามสายข่าวที่ข้ารู้มา...คงประมาณ 3 วันได้ที่ซุคุนะไม่ได้กินเนื้อมนุษย์....เจ้ารู้มั้ยหมายความว่าไง?" โจโรกุโมะถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนข้ามิอาจรู้ว่านางคิดเช่นไร
"ก็เหมือนกับมนุษย์ที่อดอาหารใช่มั้ย?" ข้าที่ตอบด้วยสีหน้ากังวล
"ใช่....แต่คำสาปและปีศาจอย่างเรา...จะไม่ตายเพราะอดอาหารแต่จะตายเพราะประสาทรับรู้และความสามารถต่างๆทดถอยลง ถึงแม้สุคุนะยังคงเป็นมนุษย์แต่เขาก็เลิกกินอาหารของมนุษย์มานานแล้วเช่นกัน" โจโกรุโมะดื่มสาเกหมด ก็วางมันลงบนโต๊ะแล้วเปลี่ยนสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที
"เจ้าคิดจะให้สุคุนะปกป้องเจ้าไปทั้งๆที่ไม่ได้กินอาหารไปตลอดการเดินทางเลยงั้นหรอ? เจ้าคิดจะเป็นฝ่ายได้ประโยชน์อยู่ฝ่ายเดียวงั้นหรอ? สึกิโกะ ไมริ" โจโกรุโมะใช้ใยแมงมุมรัดข้ากับเก้าอี้ก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวนาง
"มะ....ไม่....ไม่ใช่แบบนั้น !!!" ข้าพยายามใจดีสู้เสือ
"งั้นตอบข้ามาสิไมริ !!!" โจโรกุโมะเริ่มขึ้นเสียงใส่ข้า
"เจ้าจะสามารถฆ่ามนุษย์เพื่อสุคุนะได้รึเปล่า?....และก็ใช่ว่ามนุษย์ที่เจ้าฆ่าจะเป็นคนเลวเสมอไป...เพราะหากวันใดไม่มีมนุษย์ชั่วๆให้เจ้าฆ่านอกจากคนบริสุทธิ์....ถึงตอนนั้น...เจ้าจะยอมมือเปื้อนเลือดรึเปล่า?" โจโรกุโมะถามพร้อมจับใบหน้าข้าก่อนจะออกแรงบีบจนข้าเริ่มเจ็บ
"ขะ....ข้าคงทำไมได้ !!!" ข้าตอบปฎิเสธทันทีจนทำให้นางแปลกใจเช่นกันก่อนจะปล่อยให้ใบหน้าของข้าเป็นอิสระ
"ข้า....ข้าในตอนนี้ทำไมได้...ข้ายังอ่อนแอเกินไป...แต่ข้า....แต่ข้าก็ไม่อยากให้ซุคุนะต้องมาลำบากเพราะข้าเช่นกัน" ข้าก้มหน้าตอบที่ตัวเองไม่สามารถทำประโยชน์อะไรให้กับสุคุนะได้เลย
ทั้งๆที่....ทั้งๆที่ข้ามักถูกช่วยไว้เสมอแท้ๆ.....แต่ข้ากับ....ไร้ค่าสิ้นดี....
"ให้ตายสิ...เป็นเหตุผลที่น่ารำคาญสิ้นดี....ใช่อยู่ว่าคำสาปและปีศาจต้องกินมนุษย์...แต่เจ้าสุคุนะก็สามารถกินคำสาปและปีศาจอย่างเราได้เช่นกัน" โจโรกุโมะถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เอ๊ะ?" ข้าเงยหน้ามองด้วยความสงสัยสุดขีด
"แต่คงยาก...เพราะรอบตัวสุคุนะไม่มีพวกคำสาปที่อยากเข้าใกล้ด้วยหรอก...นอกจากเจ้าจะออกไปล่าพวกมันด้วยตัวเองโดยห้ามสุคุนะไปด้วย...อะไร?....เจ้ามองหน้าข้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง!!!" โจโรกุโมะถึงกับสะดุ้งเมื่อข้ามองนางด้วยสายตาที่เป็นประกาย
"เจ้าเป็นปีศาจที่ดีจังเลยนะ" ข้าพูดพร้อมส่งยิ้มให้
"ปีศาจที่ดีมีที่ไหนกัน !!!" โจโรกุโมะเถียงกลับ
"งั้นเจ้าก็เป็นปีศาจตนแรกที่ดีสำหรับข้า...เพราะเจ้าอุสาบอกเรื่องสำคัญแบบนั้นกับข้า...ถ้าให้ข้าไปถามกับสุคุนะเจ้านั่นคงไม่บอกข้าหรอก...เพราะชอบมองข้าเป็นยัยโง่ตลอดนะ ฮ่าๆๆ" ข้าหัวเราะอย่างสบายใจก่อนที่ใยแมงมุมจะสลายหายไป
"ไปพักผ่อนสะ...เดี๋ยวคนรับใช้ของข้าจะไปส่งเจ้าที่ห้องพัก" โจโรกุโมะพูดพร้อมหันหน้าหนีข้า
"ขอบคุณนะโจโรกุโมะ" ข้าเอ่ยลาก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที
"เป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อเสียจริง....ไม่เห็นนางจะน่าสนุกตรงไหนเลยหนิ....สุคุนะ?" โจโรกุโมะเอ่ยทักชายร่างสูงที่กำลังนั่งริมระเบียงหน้าต่างด้านนอกพร้อมดื่มสาเกและกินอาหารไปด้วย
"สนุกหรือไม่ข้าเป็นคนกำหนด...ไม่ใช่เจ้า" สุคุนะตอบพร้อมถอนหายใจ
"ถึงขนาดยกอาหารมานั่งเฝ้าถึงบนนี้....นางคงสำคัญกับเจ้ามากสินะ" โจโรกุโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"ไม่หรอก...นางไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น" สุคุนะกินเสร็จก็หายตัวไปจากระเบียงทันที
สำหรับข้า......ใน....ตอนนี้....: ซุคุนะ
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น