ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หมู่บ้านแห่งพงไพร
"เอาจริงดิ?" ข้าที่ยืนมองสะพานแขวนเก่าที่ดูท่าทางจะพังลงมาได้ทุกเมื่อ แถมสะพานแขวนนี้ยังยาวเป็นกิโลจนแถบมองไม่เห็นอีกฟาก รวมถึงความสูงของหน้าผาที่ทางด้านล่างถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว
"มันเป็นทางลัดที่ลดเวลาการเดินทางไปได้ถึง 2 วัน" สุคุนะที่พูดจบก็เดินไปยังสะพานทันที
"อีกเหตุผลคือเจ้าพยายามเลี่ยงไม่ให้เจอเจ้าสาวสินะ !!!" ข้าที่ตะโกนไล่หลังจนอีกฝ่ายผงะ
"........" สุคุนะหันมามองข้าด้วยสายตาที่เซ็งแบบสุดๆ
"เดาถูกด้วยสินะ" ข้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับการแกล้งอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจเดินข้ามสะพานตามไป
ทั้งข้าและสุคุนะต่างพากันข้ามสะพานมาได้ครึ่งทาง ก่อนที่หมอกสีขาวด้านล่างจะถูกลมพัดขึ้นมาจนบดบังวิสัยทัศน์ทำให้ไม่เห็นอีกฟากของสะพาน พร้อมกับกลิ่นอายคำสาปที่ออกมาด้วยเช่นกัน สุคุนะที่หยุดยืนสักพักก่อนจะหันมาพูดกับฉันที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง
"ไมริ....ถอยหลังกลับไป" สุคุนะออกคำสั่งทันที
"ขะ.....เข้าใจแล้ว..." ข้าที่ได้แต่ทำตามคำสั่งก่อนจะค่อยๆถอยหลังหนีอย่างช้าๆ
"สุคุนะ.....นั่นเจ้าสินะ?" เสียงอันเย็นละเยือกดังขึ้นจากอีกฟาก
"ต้องการอะไร?" สุคุนะที่พูดจบก็ใช้พลังไสยเวทย์โจมตี ก่อนจะมีหางของสัตว์อะไรบางอย่างสีขาวขนาดใหญ่โจมตีสวนออกมาเช่นกัน ด้วยแรงปะทะของพลังไสยเวทย์ทำให้หมอกที่เคยปกคลุมหายไปทันที จนเผยให้เห็นบุคคลปริศนาจากอีกฟากของสะพาน
"อย่ารีบร้อนนักสิ" หญิงสาวร่างเล็กที่พูดขึ้นก่อนจะเผยให้เห็นหางสีขาวขนาดใหญ่ทั้ง 9 หางออกมา
"ยังเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจเหมือนเดิม.....คิซึเนะ" สุคุนะที่พูดพร้อมแววตาไม่พอใจ
"ฮ่าๆๆๆ....อย่าพูดให้ข้าดูไม่ดีแบบนั้นสิ" คิซึเนะที่หัวเราะด้วยความสนุกสนาน
"พอ....ข้าฟังเจ้าพูดมากพอแล้ว" สุคุนะโจมตีใส่คิซึเนะอีกครั้งก่อนที่นางจะเอียงตัวหลบเล็กน้อยจนการโจมตีของสุคุนะเผลอไปตัดเชือกสะพานเข้าเส้นหนึ่ง
เกลียดจริงๆ......ไอการใช้พลังไสยเวทย์ได้ไม่เต็มที่แบบนี้.....: สุคุนะ
"สนใจแต่ข้าจะดีหรอ ?" คิซึเนะที่พูดพร้อมแสยะยิ้มให้จนสุคุนะเอ๊ะใจ
"สุคุนะ !!!" ข้าที่ตะโกนเรียกสุดเสียงหลังจากกลับมาอีกฝั่งได้
"!!!" สุคุนะหันมาตามเสียงก่อนที่เชือกของสะพานแขวนจะขาดออก ในจังหวะนั้นเองหางตาของเขาก็เหลือกไปเห็นตัววีเซิลสีขาวเทาขนาดใหญ่เท่ากับม้าหรืออาจจะใหญ่กว่านั้น แต่สิ่งที่แปลกไม่ใช่ขนาดตัวแต่เป็นใบมีดขนาดใหญ่ที่ออกมากจากแขนของมันทั้งสองข้าง
"บัดซบ !!!" สุคุนะที่พูดด้วยความแค้นใจกับความโง่ของตัวเอง
"ทำได้ดีมาก....คะมะอิตะซิ" คิซึเนะเกาะหางของคะมะอิตะซิที่ลอยอยู่บนอากาศ ก่อนที่เธอจะมองไปยังร่างของสุคุนะที่ค่อยๆตกลงไปยังหน้าผาด้านล่าง
"สุคุนะ !!!" ข้าตะโกนร้องสุดเสียงก่อนจะเงยหน้ามองไปยังบนท้องฟ้าที่มีสายตาของคิซึเนะจ้องมองกลับมายังข้าที่ยืนอยู่
"วิ่งสิ" สิ้นเสียงของคิซึเนะข้าจึงรีบวิ่งสุดฝีเท้าเข้าไปในป่าทันที
แย่แล้ว......แย่แล้วๆๆ !!!
"วิ่งเข้าไปในป่าหรอ?....ฉลาดดีหนิ" คิซึเนะที่ลงมาจากคะมะอิตะซิ
"ท่านคิซึเนะ" คะมะอิตะซิที่เอ่ยขึ้นเหมือนสงสัยว่าจะให้ทำอะไรต่อ
"ทำลายป่าสะ......แต่อย่าพึ่งฆ่านาง" คิซึเนะออกคำสั่งพร้อมหยิบขลุ่ยขึ้นมาเป่าบรรเลง
เสียงบรรเลงอันไพเราะของขลุ่ยได้ดังขึ้นไปทั่วพื้นป่าอันใกล้ คะมะอิตะซิลอยไปตามสายลมพร้อมตัดต้นไม้เป็นสองส่วน ข้าที่พยายามปิดหูเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงเพลงแต่ก็ไม่อาจต้านเสียงไว้ได้ ร่างกายเริ่มช้าลงแม้แต่การตอบสนองต่อสิ่งรอบๆตัวก็เช่นกัน ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนคนกำลังตกอยู่ในภวังค์
"นางอยู่ตรงนี้ !!!" คะมะอิตะซิตะโกนให้สัญญาณ คิซึเนะที่ค่อยๆเดินมาแต่ก็ยังไม่หยุดบรรเลงเพลงแต่อย่างใด
ตั้งสติสิ.......ไมริ.......ตั้งสติสิ !!!
ข้าที่พยายามเอามือตบหน้าตัวเองมาเพื่อเรียกสติแต่เหมือนจะไม่ได้ผลอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ตัวของข้าที่เริ่มไม่ทำตามคำสั่งจนตอนนี้หยุดยืนเป็นเป้านิ่งก่อนจะทิ้งตัวคุกเข่านั่งกับพื้น คะมะอิตะซิที่ลอยลงมาอยู่ตรงหน้าข้าส่วนคิซิเนะก็ได้ยืนมาหยุดอยู่ทางด้านหลังของข้า
"เอาหละ.....จงหลับไปสะ" คิซึเนะหยุดบรรเลงเสียงเพลงพร้อมยืนมือมาจับที่หัวของข้า
"สะ......สุคุ.....นะ......." ข้าล้มลงไปนอนหมดสติกับพื้น
"ได้เวลาพาตัวไปแล้ว....หลังจากที่ข้าเฝ้ารอมาตั้งนาน..." คิซิเนะที่ยืนมือมาจับคอเสื้อของข้าก่อนจะถูกลูกธนูยิงใส่เข้าที่ไหล่ด้านซ้าย
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" คิซิเนะร้องด้วยความเจ็บปวด
"ท่านคิซิเนะ !!!" คะมะอิตะซิพูดด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
"โปรดมอบพลังอันศักดิ์สิทธิ์ให้แก่ข้า......" เสียงปริศนาของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมดึงคันธนูสุดแขน
"บังอาจนัก !!!" คะมะอิตะซิพุ่งตัวไปหาหญิงสาวปริศนาด้วยใบมีดขนาดใหญ่ ขณะนั้นเองแสงจากดวงตะวันได้สาดส่องลงมาจนเผยให้เห็นร่างของหญิงสาวผมยาวสีดำดั่งอีกาพร้อมนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่กำลังจับจ้องไปยังเป้าหมาย
"เหล่าพงไพร !!!" สิ้นเสียงหญิงสาวก็ได้ได้ยิงธนูสวนผ่านตัวคะมะอิตะซิไปปักพื้นทางด้านหลัง
"ฮ่าๆ...เหมือนจะยิงพลาดนะ !!!" คะมะอิตะซิที่โผล่มาอยู่ตรงหน้าพร้อมใช้ใบมีดฟันลงมาที่หญิงสาว
"ข้าไม่เคยพลาด" หญิงสาวที่ตอบก่อนจะมีรากไม้มากมายพุ่งขึ้นมาจากพื้นเพื่อปกป้องหญิงสาวจากการโจมตีของคะมะติซิไว้ได้
"แก !!!" คะมะอิตะซิที่กำลังโกรธสุดขีด
"แบบนี้ต้องรีบพา....ยัยนี่ !!!" คิซิเนะที่กำลังจะคว้าตัวข้า แต่จู่ๆมือของนางก็หายไปแบบไร้เหตุผล
"!!!" คิซิเนะยืนมองมือของตัวเองที่กำลังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
ชะ......ใช้.......ไสยเวทย์........ย้อนกลับไม่ได้......: คิซิเนะ
"เหมือนจะพลาดไปหน่อยนะ.....น่าเสียดายจัง" เสียงของชายปริศนาได้ดังขึ้นจากในเงามืด
"แก !!!" คิซิเนะกัดฟันแน่นเมื่อเห็นบุคคลปริศนาตรงหน้าอย่างชัดเจน
"งั้นต่อไป.....ก็ !!!" ชายปริศนาที่พูดไม่ทันจบก็ถูกใบมีดของคะมะอิตะซิมาขวางเอาไว้
"มันกำลังจะหนี !!!" หญิงสาวปริศนาที่ตะโกนบอกก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสพื้นทันที
"ท่านคิซิเนะ !!!" คะมะอิตะซิบินมารับตัวคิซิเนะหนีทันที
"ไม่ปล่อยให้หนีหรอก !!!" สิ้นเสียงหญิงสาวรากไม้มากมายได้พุ่งขึ้นไปโจมตีใส่พวกคิซิเนะทันที แต่ด้วยพลังคำสาปของคะมะอิตะได้ใช้สายลมให้พัดพาหายไปได้แบบชิวเชียด
"ชิ !!!" หญิงสาวที่ทำสีหน้าไม่พอใจแบบสุดๆ
"ไหนบอกไม่ให้หนีไปได้ไง?....ยู.....ซา.....โกะ....จัง...." ชายปริศนาที่แซวหญิงสาวทันทีด้วยสีหน้าทะเล้น
"ไม่เหมือนกับใครบางคนหรอก....อุส่ามีโอกาศแต่ดันทำพลาด" หญิงสาวที่เถียงกลับทันควัน
"ฮ่าๆๆๆๆ....แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน.....แล้วผู้หญิงคนนี้จะทำไงต่อ?" ชายปริศนาเอ่ยถามพร้อมนั่งมองข้าที่กำลังหมดสติ
"............" ข้าที่พยายามลืมตาตื่นแต่ด้วยพลังของคิซิเนะยังไม่หมดฤทธิ์ทำให้ยากที่จะตื่น
คะ.....ใครกัน......???
"ท่านคิซิเนะ !!!" คะมะอิตะซิเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากหนีมาได้ ตอนนี้พวกเขาลอยอยู่บนฟ้าเพื่อมุ่งหน้าไปที่ฐาน
"ทำไมคนจากตระกูลโกโจถึงมาอยู่ที่นี่กัน !!!" คิซิเนะที่กำลังนั่งอยู่บนหลังคะมะอิตะซิด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ....ไม่เป็นไร.....ข้ายังอุส่ารอเจ้ามาได้ถึง 10 ปี...จะรออีกหน่อยเป็นไรไป...: คิซิเนะ
".........." ข้าที่ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆพร้อมปรับสายตาก่อนจะหันมองสิ่งรอบตัว
"ข้าหมดสติ?" ข้าพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งสุดท้ายนั้นคือข้ากำลังจะถูกพาตัวไปแต่ได้มีคนมาช่วยไว้ได้ทันและสุคุนะตกหน้าผาไป
สุคุนะจะเป็นอะไรรึเปล่านะ?......แต่คนอย่างหมอนั่น.....คงไม่ตายหรอก.....
"ก่อนอื่นต้องรู้ให้ได้ว่าอยู่ที่ไหน?" ข้าที่ทำท่าทีจะยืนขึ้นทันใดนั้นก็มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา
"ตื่นแล้วหรอ?.....ก็ช่วยไม่ได้กว่าฤทธิ์จะหมดปกติใช้เวลา 3 วัน แต่ข้าใช้สมุนไพรรักษาเจ้ารวมถึงร่างกายของเจ้าที่แข็งแรงดีเลยได้ผลเร็ว ทำใให้เจ้าหลับไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง" หญิงสาวที่พูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"ท่านยูซาโกะ....ดิฉันเตรียมโรงอาบน้ำให้แล้วค่ะ" สาวใช้ที่เดินมารายงาน
"ขอบใจนะ" ยูซาโกะส่งยิ้มให้เล็กน้อย
"มีอะไรงั้นหรอ ?" ยูซาโกะหันมาถามข้าที่กำลังนั่งเหม่อลอยมองหน้านางอยู่
จะงดงามเกินไปแล้ว !!!!
"ไม่มีอะไร" ข้าที่รีบปฎิเสธ
"จริงสิ....ข้าชื่อ โนริยะ ยูซาโกะ ยินดีที่ได้รู้จัก....แล้วเจ้าชื่อ?" ยูซาโกะเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย
"ขะ......ข้าชื่อ สึ !!!" ข้าที่พึ่งนึกได้ว่าหนีออกจากบ้านมาแถมอิจิยังตามหาตัวข้าอยู่
"???" ยูซาโกะที่เริ่มสงสัยกับท่าทีของข้าเล็กน้อย
"ขะ....ข้า......ข้าชื่อ สึ......สึกะ ไม" ข้าที่ตอบด้วยสีหน้ากังวล
"งั้นหรอ?.....เป็นชื่อตระกูลที่แปลกดี" ยูซาโกะที่พูดจบก็เดินออกจากห้อง
"ไม่ไปอาบน้ำรึไง?.....เจ้าพึ่งถูกพวกคำสาปไล่ล่ามานะ" ยูซาโกะเอ่ยชวนพร้อมรอยยิ้ม
"อะ.....อือ" ข้าที่รับลุกเดินตามหลังนางไป จนมาถึงโรงอาบน้ำขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นบ่อออนเซ็นท่ามกลางป่าเขามากกว่า แต่มันกับดูสวยงดงามจนเกินบรรยายก่อนที่เราทั้งคู่จะพากันลงไปในบ่อออนเซ็นเพื่ออาบน้ำล้างตัว
"แล้วเจ้าเดินทางมาทิศเหนือทำไม ?" ยูซาโกะที่พูดเข้าประเด็นทันที
"อะ......พอดีข้า.....จะมาหา......ท่านแม่นะ....." ข้าที่ตอบพร้อมหลบสายตา
"งั้นหรอ" ยูซาโกะที่ถอนหายใจเล็กน้อย
"จะ.....เจ้าไม่ถามข้าต่อหรอ ?" ข้าที่ตกใจกับท่าทีอีกฝ่าย
"ทำไมต้องถามต่อ.....ดูยังไงก็รู้ว่าเจ้าปิดบังอะไรบางอย่างกับข้า" ยูซาโกะที่พูดอย่างตรงไปตรงมาจนข้าผงะทันที
นี่ข้า.......ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ?
"ถ้างั้นทำไม....ถึงให้ข้าทำตัวสบายได้ขนาดนี้ ?" ข้าที่ถามต่อเพื่อให้หายข้องใจ
"ก็เจ้าไม่ใช่คนไม่ดี.....แค่มีเหตุผลที่พูดความจริงกับข้าไม่ได้เท่านั่น" ยูซาโกะพูดพลางหยิบสาเกขึ้นมาดื่มเล็กน้อย
"........." ข้าที่ได้แต่เอาตัวจุ่มน้ำเพราะไม่รู้จะทำตัวยังไง
"ข้าเป็นผู้ใช้อาคมระดับ 1....ส่วนที่เจ้าอยู่ตอนนี้เป็นหมู่บ้านแห่งพงไพร" จู่ๆยูซาโกะก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"บะ......บอกข้าทำไม?" ข้าที่ถามกลับทันที
"ก็เหมือนเจ้าอยากรู้หนิ" ยูซาโกะตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"............." ข้าที่ได้แต่ทำหน้าอึน
"ฮ่าๆๆๆๆ....เจ้าช่างเป็นคนตลกจริง !!!" ยูซาโกะหัวเราะลั่นกับท่าทีของข้าที่ไปต่อไม่เป็น
"กะ.....ก็ถ้าข้าถูกดูออกง่ายขนาดนี้.....แล้วจะให้ข้าทำอะไรต่อละ !!!" ข้าที่เขินกับความซื่อบื้อของตัวเอง
ถ้าเจ้าสุคุนะอยู่.....มีหวังถูกล้อจนวันตายแน่ๆ !!!
ในขณะนั้นเองก็มีชายร่างสูงกำลังค่อยๆเดินตามริมแม่น้ำไปอย่างช้าๆ แต่ตัวเขากับปล่อยพลังไสยเวทย์ที่น่าขนลุกออกมาด้วยความหงุดหงิดในหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้บริเวณแถวนั้นไม่มีพวกคำสาประดับต่ำอยู่เลยแม้แต่ตัวเดียว
กล้าดียังไง.......ถึงได้ทำเสื้อผ้าข้าเปียกแบบนี้......ยัยจิ้งจอก !!! : สุคุนะ
"เหมือนจะมีคนไม่สบอารมณ์นะคะ" เสียงปริศนาดังขึ้นทางด้านหลังของสุคุนะ
"ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี.....ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไป" สุคุนะปล่อยจิตสังหารออกมาอย่างไม่รีรอ
"งั้นท่านสุคุนะ.....จะไม่สนใจเด็กสาวที่มาด้วยงั้นหรอคะ?" หญิงสาวผมสีชมพูเหมือนดอกซากุระเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
"ตูมมมมมมมมมมมม !!!" ทันใดนั้นหญิงสาวปริศนาก็ถูกสุคุนะจับคอแล้วเหวี่ยงตัวนางทุบไปยังกำแพงหินทางด้านข้างเข้าอย่างจัง
"อั่ก !!!" นางที่พยายามต้านแรงของสุคุนะด้วยแรงทั้งหมดที่มี
"อย่ามา.....ยั่วโมโหข้า....." สุคุนะพูดจบก็ทำการหักคอของนางทิ้งทันที
"เป็นแค่......คำสาปชั้นต่ำแท้ๆ......." สุคุนะปล่อยร่างอันไร้วิญญาณทิ้งไว้แล้วเดินมุ่งหน้าต่อไปโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัวใดๆทั้งสิ้น แม้จะมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่
"ข้าเกลียดพวกที่เอาแต่มอง......ถ้าไม่รีบไสหัวไป......แกตายเป็นรายต่อไปแน่......." สุคุนะหันมามองด้วยแววตาเยือกเย็น
"ขออภัยที่ลูกน้องข้ามิอาจรู้จักที่ต่ำที่สูง" หญิงสาวผมเทายาวมีเขาตรงหน้าผากได้รีบออกมาจากที่ซ่อนพร้อมคุกเข่าลงทั้งสองข้างก่อนจะก้มหัวให้กับสุคุนะอย่างไม่รีรอ
".........." ซุคุนะหันมามองก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้นเรื่อยๆ
"ขะ.....ข้าเป็นคนของท่านหญิงราชินีแมงมุม.....ท่านหญิงได้ฝากของมาให้ท่านสุคุนะค่ะ !!!" หญิงสาวที่กลัวตายได้รีบหยิบของขึ้นมามอบให้สุคุนะโดยที่นางยังคงก้มหัวอยู่ที่พื้น
"หน้ากาก?" สุคุนะหยิบของขึ้นมาดูด้วยสีหน้าสงสัย
"ท่านหญิงบอกว่าหากจะเดินทางต่อไป.....ท่านสุคุนะจำเป็นต้องสวมหน้ากากที่จะปกปิดพลังที่แท้จริงของท่าน" หญิงสาวรีบอธิบาย
"ทำไม ?'' สุคุนะถามกลับด้วยสีหน้าที่อ่านออกประมาณว่าหากตอบไม่ตรงตามที่เขาต้องการคือตายเท่านั่น
"เพราะมีสายข่าวของท่านหญิงบอกมาว่าคนของตระกูลโกโจได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านแห่งพงไพรได้ไม่นานนี้ค่ะ !!!"
"ไม่นาน?.....งั้นจะบอกว่าเป็นเวลาเดียวกับที่ข้ามาถึงสะพาน?" สุคุนะที่เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย
งั้นยัยโง่นั่น....ก็ยังพอมีโอกาศรอด.....: สุคุนะ
"เข้าใจแล้ว.....ข้าจะใส่ไว้.....ถ้าเป็นเวลาปกติถึงจะเป็นคนจากตระกูลโกโจข้าก็ไม่กลัว....แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องความสนุกของตัวเองเท่าไหร่" สุคุนะพูดจบก็สวมหน้ากากที่มีรูปร่างหน้าทรงคล้ายยักษ์ทันที
"อีกอย่างที่ท่านหญิงฝากมาค่ะ" หญิงสาวที่เอ่ยพูดอีกครั้ง
"อะไร?" สุคุนะที่ทำท่าทีจะเดินออกมา
"หากท่านสุคุนะสวมหน้ากาก.....จะไม่สามารถถอดมันออกได้อีกจนกว่าจะไปพบกับท่านหญิงค่ะ" หญิงสาวพูดจบก็รีบหายตัวหนีไป
"บ้าจริง !!!" สุคุนะที่หัวเสียหนักกว่าเดิมที่ไม่อาจฆ่าหญิงสาวคนนั้นได้ทัน ก่อนที่เขาจะพยายามถอดหน้ากากออก แต่ก็ไม่สามารถถอดออกได้ เนื่องจากพันธะสัญญาที่ถูกสร้างขึ้นหากใครสวมหน้ากากนี้จะไม่สามารถถอดออกได้จนกว่าจะทำตามคำเรียกร้อง 1 อย่างจากผู้สร้างพันธะ
"เก่งจริง.....ยัย 8 ขา !!!" สุคุนะบ่นด้วยความหงุดหงิด
"เจ้าไม่อยากเปลี่ยนชุดหรอ ?" ยูซาโกะเอ่ยถามข้าที่ยังคงสวมชุดเดิม
"จะให้ข้ารบกวนเจ้ามากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก !!!" ข้าที่รีบปฎิเสธ
"ทำไมหล่ะ ?" ยูซาโกะถามด้วยสีหน้าสงสัยเล็กน้อย
"กะ.....ก็ข้าไม่ใช่เพื่อนเจ้า.....แถมข้ายังไม่บอกชื่อจริงกับเจ้าด้วยซ้ำ....." ข้าที่ทำสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"เจ้าพอมีเงินติดตัวมั้ย ?" ยูซาโกะเอ่ยถามอีกครั้ง
"พอมีอยู่นะ.....ทำไมหรอ?" สิ้นเสียงคำถามยูซาโกะก็ดึงลากข้าออกจากคฤหาสห์นางแล้วมุ่งหน้าลงไปที่บริเวณหมู่บ้านแบบไม่รีรอ
"ท่านยูซาโกะสวัสดีค่ะ/ครับ" เสียงทักทายจากชาวบ้านมากมายทำให้ข้ารู้ว่ายูซาโกะเป็นที่รักของคนในหมู่บ้านเป็นอย่างมาก
"ข้าว่าชุดนี้เหมาะกับเจ้าดีนะ !!!" ยูซาโกะที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับการเลือกชุดให้ข้า
"มัน....เหมือนจะไม่เหมาะกับการเดินทางเท่าไหร่ ?" ข้าที่ทำสีหน้ากังวลกับชุดกิโมโนที่ยาวถึงข้อเท้า เดิมทีข้าก็ไม่ค่อยชอบมันอยู่แล้วถ้าแบบสั้นก็พอไว้
"ไงท่านยูซาโกะ....วันนี้ก็ยังงดงามเหมือนเดิมเลยนะครับ" ชายวัยกลางคนที่เข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับชายหนุ่มอีกคน
พวกหวังแต่เงิน.......
"มีธุระอะไรหรอคะ?.....ตอนนี้ข้ากำลังเลือกชุดให้เพื่อนข้าอยู่" ยูซาโกะที่แสดงสีหน้าเย็นชาใส่ทันทีซึ่งต่างกับตอนที่อยู่กับข้าอย่างสิ้นเชิง
"พอดี....ข้าพาลูกชายมาแนะนำ....เขาพึ่งเรียนจบจากเคียวโตะเมื่อไม่นานมานี้เอง....ถ้าหากสนใจทะ !!!" ชายวัยกลางคนที่พูดไม่ทันจบก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดเป็นอย่างมาก
"ผู้ชายที่ได้แต่กระดิกนิ้วสั่งคนอื่น....ข้าไม่สนใจหรอกนะ" ยูซาโกะที่ปฎิเสธเสียงแข็งทำให้ชายวัยกลางคนกับลูกชายเสียหน้าเป็นอย่างมาก
"คะ.....คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน......เป็นแค่ตระกูลชั้นต่ำที่ไต่เต้าขึ้นมาได้....อย่าทำตัวอวดดีหนัก !!!" ชายวัยกลางคนต่อว่ายูซาโกะด้วยความโมโห แต่เหมือนคนที่โมโหมากกว่าจะเป็นยูซาโกะที่ถูกต่อว่าถึงตระกูลของเธอ จนทำเอาชายวัยกลางคนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพาลูกชายหนีทันที
"ยู....ซาโกะ...." ข้าที่ตกใจกับสีหน้าของยูซาโกะที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้า
"ถ้าจะปฏิเสธผู้ชาย.....ก็มีวิธีที่ดีกว่านี้นะ....." เสียงปริศนาได้ดังขึ้นจากทางด้านหลังของพวกข้า
"มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย ?" ยูซาโกะที่เปลี่ยนสีหน้าจากโมโหเป็นสีหน้าที่แสดงถึงความน่ารำคาญจากอีกฝ่าย
"สักวันจะไม่ได้เป็นเจ้าสาวนะ....ยูซาโกะจัง" ชายร่างสูงผมยาวสีขาวนัยน์ตาสีฟ้าครามอันสดใสได้พูดพร้อมส่งยิ้มมาให้เล็กน้อย
"???" ข้าที่ได้แต่ยืนงงอยู่ท่ามกลางสองคนนี้
"ดูเหมือนเจ้าจะไม่เป็นอะไรมากสินะ" ชายร่างสูงที่พูดทักทายข้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ช่างเป็นน้ำเสียง.....ที่แตกต่างจากซุคุนะโดยสิ้นเชิง.....
"จริงสิไม.....ไอผู้ชายหน้าไม่อายคนนี้...ชื่อ โกโจ ซาโตรุ คนที่มีส่วมร่วมเล็กน้อยในการช่วยเจ้า" ยูซาโกะที่แนะนำให้ข้ารู้จักทันที
"ทำไมแนะนำข้าแบบนั้น !!!" ซาโตรุที่โวยวาย
เอ๊ะ !!!
"ซาโตรุ....นี่คือไม....สึกะ ไม" ยูซาโกะพูดแนะนำเสร็จก็หันไปเลือกชุดให้ข้าต่อด้วยรอยยิ้ม
ผู้ชาย.....คนนี้.....มัน........
"ช่างเถอะ.....ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ.....ไมจัง" ซาโตรุพูดพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ข้าที่กำลังยืนตกใจอยู่ เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคู่หมั้นของข้าที่บังเอิญไปหาแผนที่บนโต๊ะของท่านพ่อจนไปเจอชื่อของผู้ชายคนนี้ในจดหมายนัดเรียกดูตัวนั้นเอง
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น