ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนคนแรก
"ท่านแม่ได้โปรดอย่างทิ้งข้าไว้คนเดียว !!!" เด็กชายที่พูดทั้งน้ำตา แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฟากของประตู ไม่นานได้มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาในบ้าน
"........" เด็กชายที่รีบเอามือปิดปากตัวเองด้วยความหวาดกลัว
"นังบ้า.....สุคุนะอยู่ไหน !!!" เสียงของชายวัยกลางคนที่พูดด้วยความโมโห
"เลิกยุ่งกับลูกสักที....เจ้าจะทำอะไรข้าก็ได้....แต่ห้ามทำลูกของข้านะ !!!" หญิงสาวที่พูดทั้งน้ำตา
"อึก.....ท่าน....แม่....." สุคุนะที่พูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาพร้อมกับนั่งมองแม่ตัวเองที่กำลังอ้อนวอนสุดชีวิตผ่านทางรูเล็กๆตรงประตูตู้
"แกอยากตายใช่มั้ย !!!" ชายวัยกลางคนทำการต่อยไปที่ใบหน้าของหญิงสาวจนนางล้มลง หญิงสาวที่พยายามหนีแต่ก็ถูกจิกผมเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะตบที่ใบหน้าของนางไปหลายครั้งด้วยความโมโห
หลังจากชายวัยกลางคนได้ระบายอารมณ์เรียบร้อยก็เดินออกจากบ้านไป พร้อมหยิบเงินที่หญิงเก็บออมมาจากการขายของเพื่อเลี้ยงชีวิตไป ก่อนที่นางจะเดินมาเปิดตู้เสื้อผ้าออกทำให้ซุคุนะรีบสวมกอดแม่ทันทีทั้งน้ำตา สุคุนะได้ชำเลืองมองตามร่างกายของแม่ผู้เป็นที่รักด้วยความโศกเศร้าเป็นอย่างมาก
"ไม่เป็นอะไรหรอกลูก" หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมจับใบหน้าเล็กๆของลูกชายอย่างอ่อนโยน
"ท่านแม่.....พวกเราหนีไปกันเถอะ.....ไม่ต้องอยู่กับผู้ชายเลวๆแบบนั้นหรอก !!!" สุคุนะที่พูดด้วยสีหน้าจริงจังเป็นอย่างมาก
"เข้าใจแล้ว.....ตอนนี้ก็มืดพอควรที่จะหนี....ลูกไปหาเงินที่อยู่ในชั้นใต้ดินมานะ.....แม่จะเก็บของให้" หญิงสาวส่งยิ้มให้ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกไปทำหน้าที่ของตนเอง
สุคุนะที่กำลังหาเงินอยู่ใต้ดินก็พบเข้ากับกล่องไม้เก็บของแม่ ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งขึ้นบันไดมาด้วยความดีใจในขณะเดียวกันนั้น หญิงสาวผู้เป็นแม่ก็ได้ล้มหมดสติอยู่ในห้องด้วยใบหน้าที่ขาวซีกเป็นอย่างมาก สุคุนะที่รีบวิ่งมาพยุงแม่ไปนอนบนเตียงทันที
"ท่านแม่.....ท่านไม่สบายตัวร้อนมาก" สุคุนะพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
"แม่ไม่เป็นอะไร.....เราควรรีบเก็บของ.....แค่กๆๆ" หญิงสาวที่พยายามลุกขึ้นไปเก็บของอีกครั้ง
"ท่านแม่ควรนอนพักก่อน....." สุคุนะพอพูดจบก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่ง
"ลูก......สุคุนะ !!!" หญิงสาวตะโกนร้องเรียก
สุคุนะได้ไปร้านขายยาต่างๆในหมู่บ้านเพื่อซื้อยาที่พอรักษาอาการป่วยของแม่ได้ จนกระทั่งมีร้านยาแห่งหนึ่งที่ราคาไม่แพงมากอีกทั้งยังได้ยาจำนวนเยอะพอสมควรอีก ถึงตอนแรกสุคุนะจะลังเลซื้อเพราะหมดถูกเกินไปแต่มันก็เป็นยาชนิดเดียวกันกับร้านขายยาต่างๆที่มีราคาสูงกว่า
"ท่านแม่....ข้ากลับมาแล้ว !!!" สุคุนะที่เดินกลับเข้ามาในบ้านก่อนจะพบเข้ากับรองเท้าของชายกลางคนอยู่ที่หน้าประตู
"แกกล้าดียังไงซ่อนเงินไว้มากขนาดนี้ !!!" ชายวัยกลางคนที่ตะโกนขึ้น
"ท่านแม่ !!!" สุคุนะที่รีบวิ่งไปตามต้นเสียง
"เจ้าจะเอาเงินก็เอาไป.....แต่ปล่อยข้ากับลูกไปเถอะ !!!" หญิงสาวที่พยายามสู้แรงของอีกฝ่าย
"คิดว่าข้าจะปล่อยไปง่ายๆหรอ?.....ข้าจะเก็บพวกแกสองตัวไปค้าทาส !!!" ชายวัยกลางคนที่พูดขึ้นพร้อมง้างหมัดก่อนจะต่อยลงไปที่ใบหน้าของหญิงสาว
"!!!" ด้วยอาการป่วยทำให้นางทรงตัวไม่มั่นคงพอเลยทำให้ล้มลงจนหัวไปกระแทรกกับมุมโต๊ะภายในห้อง
"ทะ......ท่าน......แม่....." สุคุนะที่เข้ามาในห้องพอดี
"บ้าน่า !!!" ชายวัยกลางคนตกใจเป็นอย่างมากกับเลือดมากมายที่ไหลออกมาเต็มพื้น
"ท่านแม่......" สุคุนะที่ค่อยๆเดินมาเหมือนคนขาดสติ
ในค่ำคืนนี้คนทั้งหมู่บ้านต่างแปลกใจกับท้องฟ้าที่กลายเป็นสีแดงฉานเหมือนเลือด มิหนำซ้ำดวงจันทร์ยังเป็นพระจันทร์เสี้ยวที่ผู้คนต่างเชื่อว่าเป็นคืนของพวกปีศาจ และที่หน้าแปลกกว่านั้นหมู่บ้านที่ไม่เคยมีหมอกลงมาก่อน ก็ได้เกิดหมอกจางๆปกคลุมล้อมรอบอย่างน่าประหลาด
"ตายแล้วหนิ !!!" ชายวัยกลางคนพูดด้วยความหวาดกลัวเมื่อเขาสำรวจร่างกายของหญิงสาว ก็พบว่าเธอได้หมดลมหายใจไปแล้ว
"ตะ.....ตาย....." สุคุนะที่ได้ยินก็หยุดชะงักทันที
"มันไม่ใช่ความผิดข้านะ.....แม่ของแกต่างหากที่ผิด !!!" ชายวัยกลางคนที่ยังปฎิเสธ
"ท่านแม่......ตายแล้ว...." สุคุนะพูดพร้อมกำหมัดแน่นจนเลือดไหลออกมาทั้งสองข้าง ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาจนจุกที่อกแทบหายใจไม่ออก
"ถึงจะไม่มีแม่แก....แต่ถ้าขายแกก็น่าจะได้เงินเยอะอยู่.....แล้วข้าก็จะหนีไปต่างเมือง..." ชายวัยกลางคนที่เดินตรงมาหาสุคุนะทันที
ทำไม.....ทำไมชีวิตข้า......
ทำไมชีวิตข้าถึงได้.........โชคร้ายแบบนี้........
"ไม่ต้องเสียใจ...เดี๋ยวแกก็ได้อยู่กับแม่ในไม่ช้า......." ชายวัยกลางคนดึงแขนสุคุนะเพื่อพาออกจากบ้านทันที
ทำไมกัน.......ท่านแม่ทำอะไรผิด.......ทำไม.....ท่านถึงได้ตายแบบนี้....
ไม่สิ.......โลกใบนี้ต่างหาก......ที่ผิด........โลกใบนี้ต่างหาก.......ที่ควรหายไป.......
"หืม?" ชายวัยกลางคนที่หันมามองสุคุนะก่อนจะพบว่ามือที่เขาจับแขนของสุคุนะอยู่ได้ถูกอะไรบางอย่างตัดขาด
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก !!!" ชายวัยกลางคนที่ร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดทรมารพร้อมกับเลือดมากมายไหลออกมาไม่หยุดจนเต็มพื้น
"ถึงแกจะเป็นพ่อ......แต่ก็.......ตายเป็น....." สุคุนะที่พูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
"ดะ......ได้โปรด....อย่า.....ยะ !!!" ชายวัยกลางคนถูกหั่นเป็นชิ้นๆจนเลือดสาดกระจายไปทั่ว
"อ๊ากกกกกกกกกกกก !!!" สุคุนะร้องด้วยความเจ็บปวดที่จู่ๆร่างกายของเขาก็ร้อนขึ้นเหมือนถูกน้ำร้อนสุกๆลาดไปทั้งตัว เสียงพูดปริศนาดังก่องอยู่ในหัวไม่หยุดจนทรมาร ไม่นานตามร่างกายของซุคุนะก็มีสัญญาลักษณ์สีดำอะไรบางอย่างขึ้น
ทรมาร..........ข้าทรมาร.......เหลือเกิน.......
......ได้โปรด..........อย่าทิ้งข้าไป........
"ท่านแม่ !!!" สุคุนะตะโกนร้องทั้งน้ำตาด้วยความทรมารที่เกินจะรับไหว
2 - 3 เดือนต่อมาก็ได้มีข่าวลือถึงเด็กปริศนาที่มีเลือดอาบตามร่างกายกำลังเดินไปตามถนน พอชาวบ้านบางกลุ่มจะเข้าไปช่วยเหลือ เด็กคนนั้นก็ได้หายตัวไป ก่อนจะมีข่าวลืออีกเรื่องที่เล่ากันว่ามีหมู่บ้านแห่งหนึ่งได้หายไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ไม่มีแม้แต่ศพหรือซากบ้านที่ได้รับความเสียหายจากการต่อสู้ มีทิ้งไว้เพียงความคราบเลือดมากมายเต็มพื้นพร้อมความว่างเปล่าของพื้นป่าที่หายไปเกือบทั้งหมด ทำให้เหล่านักเขียนแผนที่ต้องขีดฆ่าชื่อหมู่บ้านนั้นทิ้งไปตลอดกาลซึ่งก็ คือ หมู่บ้านดอกไม้สีแดง
.
.
.
.
.
"........" สุคุนะที่ลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในบ้านหลังเก่าที่ดูท่าทางจะถูกทิ้งไว้นานพอสมควร
"เจ้าตื่นแล้ว !!!" ข้าที่หันมามองด้วยความดีใจ
"อึก......เจ้าแบกข้ามา ?" สุคุนะที่เอ่ยถาม
"ถ้าจะเรียกว่าแบก....เรียกลากเจ้ามาน่าจะดีกว่า" ข้าที่นึกถึงสภาพตอนลากตัวสุคุนะมายังบ้านหลังเก่าอย่างถุลัดทุเล
"หืม?...เสื้อข้าอยู่ไหน ?" สุคุนะก้มมองร่างกายส่วนบนเปลือยเปล่าของตนเองที่เหลือไว้เพียงกางเกงเท่านั้น
"พอดี.....ตอนลากเจ้ามา.....ข้าทำสายลัดเอวของเจ้าขาด....ตอนนี้ก็กำลังเย็บให้อยู่....." ข้าที่พูดไปยิ้มแห้งๆไปด้วย
"ช่างเถอะ" สุคุนะที่ถอนหายใจก่อนจะสังเกตเห็นรอยฟกช้ำตามร่างกายของข้า
"รู้ทั้งรู้ว่ากลับไปจะเจ็บตัว....ก็ยังจะไปอีก" สุคุนะที่บ่นทันทีด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"แล้วจะให้ข้าทำไง?.....ปล่อยให้เจ้านอนหมดสภาพหรอ?" ข้าที่เถียงกลับด้วยความหงุดหงิดทั้งๆที่ช่วยไว้แทนจะได้คำขอบคุณกลับแต่ได้รับคำบ่นแทนสะได้
"ข้าดูแลตัวเองได้" สุคุนะที่เถียงกลับ
"แล้วที่หมู่บ้านคืออะไร....ถ้าไม่ได้ข้าที่ใช้ไม้ฟาดเจ้าชาวบ้านนั้น....เจ้าก็คงไม่รอดหรอก" ข้าที่เถียงกลับบ้าง
"ช่างกล้าพูด.....ทั้งๆที่ทำข้าวต้มก็ยังทำไม่เป็นแท้ๆ......" สุคุนะตักข้าวต้มขึ้นมาที่เหลวเป็นน้ำไปแล้ว
"กึก....." ข้าที่เถียงไม่ออกกับฝีมือการทำอาหารของตัวเอง
"แล้วที่หมู่บ้าน.....ต่างคนต่างช่วยกัน.....เจ้าไม่ควรยกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเดียวที่ได้ช่วยมากกว่า" สุคุนะที่จู่ๆก็พูดแบบคนมีเหตุผลขึ้นมาทำเอาข้าแสดงสีหน้าแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติเขาไม่จำเป็นต้องเถียงก็ได้แค่ปล่อยจิตสังหารกลับมาก็พอ
ข้าให้ยากินเกินจำนวนรึเปล่าเนี่ย ?
"อะไร ?" สุคุนะที่ทำสีหน้าเยือกเย็นใส่กลับมาปกติ
"เฮอ....ยังปกติดีอยู่สินะ" ข้าที่ทำสีหน้าโล่งใจ
"ถึงจะไม่รู้ว่าอะไร....แต่รู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า" สุคุนะที่หงุดหงิดกับท่าทีของข้าก่อนจะหันไปทำข้าวต้มใหม่อีกครั้ง
"เสร็จแล้ว !!!" ข้าที่หยิบผ้ามัดเอวขึ้นมาเพื่อชมผลงานตัวเอง
"แล้วทำไมสายมัดเอวของข้าถึงมีลวดลายแปลกๆ?" สุคุนะที่เดินมาหยิบขึ้นพร้อมมองสัญลักษณ์ที่มีลักษณะเป็นรูปสามเหลี่ยมบนล่างสีขาวโดยมีเส้นขีดขั้นระหว่างสามเหลี่ยมสองอัน
"ก็ข้าเห็นมันเรียบเกินไป....เลยเติมลวดลายให้นิดหน่อย" ข้าที่ตอบด้วยสีหน้าภูมิใจกับผลงานตัวเอง
"แล้วทำไมลวดลายต้องเหมือนกับคอเสื้อเจ้าด้วย ?" สุคุนะเหล่ตามามองข้าทันที
"เอ๊ะ......กะ.....ก็...." ข้าที่หลบสายตาอีกฝ่าย
"นี่เจ้า......" สุคุนะที่มองจับผิดข้าแบบสุดๆ
"......." ข้าหลบสายตาอีกฝ่าย
"เป็นลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็นเลยจริงๆสินะ" สุคุนะที่เบะปากใส่
"ก็ข้าทำเป็นแค่แบบเดียว !!!" ข้าที่เริ่มโวยวาย
"งั้นก็ไปกินข้าวสะ" สุคุนะที่เริ่มหยิบเสื้อผ้ามาใส่
"ข้าว?" ข้าหันไปมองหม้อก็ได้กลิ่นหอมของข้าวทันทีจนท้องร้องดังลั่นห้อง
".........." สุคุนะที่ถึงกับพูดไม่ออก
".........." ข้าที่นั่งเขินกับเสียงท้องร้องของตัวเอง
หลังจากกินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายหาที่นอนที่สบายที่สุดกับตัวเอง แต่ก่อนจะนอนสุคุนะได้ร่ายอาคมเอาไว้เพื่อมีใครเข้ามาใกล้จะได้ตื่นตัวทัน โดยข้านอนอยู่ริมหน้าต่างส่วนสุคุนะนอนอยู่ตรงประตู ถึงแม้จะไม่มีที่นอนแต่ก็พอนำเศษผ้ามาปูนอนแทนได้อยู่
"เจ้าไม่จำเป็นต้องช่วยข้าก็ได้นะ" สุคุนะที่เปิดประเด็นเก่าขึ้นมา
"ยังไม่จบกับเรื่องนั้นอีกหรอ ?" ข้าที่เริ่มคิ้วขมวด
"เจ้าโชคดีที่มีแค่ลอยฟกช้ำ....ถ้าเกิดมีเลือดออกขึ้นมา....ถึงเป็นข้าก็คงไปช่วยไม่ทัน" สุคุนะที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเป็นอย่างมาก
ถ้าอยู่ห่างจากข้าเจ้าจะอยู่ในอันตราย......ไม่อยากให้......เกิดขึ้นอีก : สุคุนะ
"ก็เจ้าเป็นเพื่อนคนแรกของข้า......ข้าก็เลยไม่ทันได้คิดหน้าคิดหลัง" ข้าที่พูดพร้อมหันมานอนมองสุคุนะที่นั่งพิงกำแพง
"เพราะข้าเป็นห่วงเจ้ามาก....เกินไปหน่อยละมั่ง?" ข้าที่พูดพร้อมส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
"........" สุคุนะที่ได้ยินก็มีสีหน้าแปลกใจเป็นอย่างมาก
"เจ้ามีความสุข.......งั้นข้าก็กินเจ้าได้สินะ" สุคุนะพูดด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย
"เร็วเกินไปแล้ว !!!" ข้าที่เริ่มทำตัวไม่ถูก
"หึ" สุคุนะกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ
"สุคุนะ..." เสียงของข้าที่ดังขึ้นปลุกให้อีกฝ่ายลืมตา
"!!!" สุคุนะที่ตกใจเมื่อหน้าของข้าใกล้กับหน้าของเขาเป็นอย่างมาก
"ข้าลืมบอกอีกเรื่อง" ข้าที่พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะถูกสุคุนะเอามือดันหน้าออกไปจนหงายหลัง
"ถ้าเอาหน้าเข้าใกล้ข้าอีก......ได้เจอดีแน่ !!!" สุคุนะที่ดูหงุดหงิดแบบสุดๆ
สุคุนะดูหงุดหงิด......แต่เวลาคนเราหงุดหงิดหน้าต้องแดงขนาดนี้ด้วยหรอ ?
"ข้าจำได้ว่าท่านแม่เคยถามว่าชอบผีเสื้อแบบไหน?.....พอเป็นข้อมูลได้มั้ย?" ข้าที่คาดหวังแบบสุดๆ
"ผีเสื้อ?" สุคุนะหยิบแผนที่ขึ้นมาทันที
"คิดว่าน่าจะเป็นที่นี่นะ" สุคุนะชี้ไปยังหมู่บ้านที่มีชื่อว่าผีเสื้อราตรี
"งั้นเราลองไปที่นั่นกัน" ข้าพูดด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นแบบสุดๆ
"อีกไกลพอสมควร.....แต่ระหว่างทางพวกเราจะต้องผ่านดินแดนของปีศาจแมงมุม" สุคุนะที่เริ่มคิดหนัก
"ทำไมหรอ?" ข้าที่ถามทันที
"ก็ข้า...เคยเล่นพนันแพ้นะสิ" สุคุนะที่เริ่มปวดหัว
"แล้ว?" ข้าที่ถามต่อ
"ตอนนั้นข้าเมา....เลยไปทำสัญญาว่าหากข้าแพ้.......ข้าจะแต่งงานกับนาง แต่หากข้าชนะต้องได้ของชิ้นหนึ่ง" สุคุนะพูดจบก็คอตกทันที
"งั้นก็ปฎิเสธสิ.....ว่าไม่เอาของแล้ว" ข้าที่เสนอแนวคิด
"มันเป็นพันธะสัญญา....ข้าไม่สามารถปฎิเสธได้" สุคุนะที่อธิบายให้ฟังด้วยความหงุดหงิด
"แต่งงาน......ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" ข้าหัวเราะออกมาด้วยความสนุกสนาน
"???" สุคุนะที่ถึงกับงงกับท่าทีของข้า
"ไม่คิดว่าเจ้าจะมีเรื่องที่กังวลเป็น" ข้าที่ยังคงหัวเราะอยู่
"ทำไม?" สุคุนะที่ถามกลับ
"ก็เจ้าดูไม่ใช่พวกกังวลอะไรพวกนี้....เจ้าดูเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเอง...ถึงแม้จะมีความคิดที่เอาแต่ใจแบบสุดๆด้วยก็เถอะ" ข้าที่พูดพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย
"จะชมหรือด่า?" ซุคุนะเริ่มหงุดหงิด
"ไม่ได้ด่า....แค่จะบอกว่า....นิสัยแบบนั้นของเจ้ามันเป็นข้อดีมากๆ เพราะจะทำให้คนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ....เหมือนที่ข้าเป็นอยู่" ข้าที่พูดจบก่อนจะนึกได้ถึงความหมายของคำพูดที่พึ่งพูดออกไป จนทำให้ข้ารีบวิ่งไปนอนแล้วหันไปอีกทางทันที
ข้าพูดอะไรเนี่ย?......เหมือนพูดอย่างกับว่าจะอยู่กับสุคุนะตลอดไปงั้นแหละ !!!!!!!!!!!
"........." สุคุนะที่นั่งมองข้าสักพักก่อนจะเก็บแผนที่
สบายใจ?..........อยู่กับข้า.....เนี่ยนะ ??? : ซุคุนะ
ในขณะเดียวกันอีกดินแดนหนึ่งที่ห่างไกลพอสมควร ในเมืองแห่งความบันเทิงของเหล่าชายหนุ่มยามค่ำคืน ที่ต่างพากันมาพักผ่อนจากการเดินทางไกลแสนไกล โดยไม่ทราบเลยว่าเมืองแห่งนี้เป็นเมืองของปีศาจแมงมุม ยามเช้าจะเป็นเพียงเมืองร้างธรรมดา แต่หากพระอาทิตย์ตกดินเมื่อไหร่จะกลายเป็นคืนของปีศาจได้ออกล่า แต่ก็ใช่ว่าทุกคนที่หลงเข้ามาจะถูกกินเสียหมด
เพราะเมืองแห่งนี้มีความบันเทิงมากมายทั้งการพนันและผู้หญิง หากต้องการต่อชีวิตก็แค่ชนะพนันให้มากพอจะซื้อชีวิตตัวเองก็แล้วแต่โชคว่าไปพบเจอกับข้ารับใช้ที่อิ่มแล้วรึเปล่า? หากกินมาเยอะพอก็อาจปล่อยให้กลับแบบไม่มีต้องเสียอะไรเลย แต่พวกผู้ใช้อาคมจะรู้จักที่นี่เป็นอย่างดีนั้น เพราะมักให้ปีศาจแมงมุมหาข้อมูลมาให้เพื่อแลกกับการให้ปีศาจแมงมุมได้ทำการออกล่าแบบนี้ต่อไปเพื่อเลี้ยงดูพวกข้ารับใช้
แต่ก็มีมนุษย์อยู่คนหนึ่งที่ถึงจะไม่ใช่ผู้ใช้อาคม แต่เป็นบุคคลที่ถูกขนามนามว่าแข่งแกร่ง หากคำสาปปีศาจตนใดไม่รู้จัก ก็ระวังคอตันเองให้ดีๆถ้าไปทำอะไรไม่ถูกใช้มนุษย์คนนี้เข้าซึ่งมนุษย์คนนี้ก็คือ ซุคุนะ ถึงตอนไปที่เมืองของแมงมุมเขาจะตัดหัวของข้ารับใช้ไปสัก 8 - 9 คนก็ตาม แต่ด้วยนิสัยที่ยิ่งยโสของเขาทำให้ปีศาจแมงมุมตกหลุมรักเข้าอย่างจัง
"ท่านหญิง !!!" สาวใช้คนหนึ่งได้วิ่งเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ารีบร้อน
"มีอะไร?" หญิงสาวผมสีขาวยาวดั่งหิมะได้พูดขึ้น
"มีข่าวลือมากมายของพวกคำสาปได้พูดขึ้น......ถึงท่านสุคุนะค่ะ" สาวใช้ที่ก้มหัวให้เพื่อรายงาน
"ว่า?" หญิงสาวที่เอ่ยถาม
"ว่ากันว่า.....ท่านสุคุนะได้พามนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง.....ไปไหนมาด้วยไม่ห่างกายค่ะ" สาวใช้ที่พูดพร้อมเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่เปลี่ยนร่างกลับมาเป็นคน
"มนุษย์?......ผู้หญิง?......อะไรกันเนี่ย.....สุคุนะคิดจะนอกใจข้างั้นหรอ???" หญิงสาวที่พูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
"ถ้าหากเห็นพวกเขา.......จงพามาหาข้าทันที" หญิงสาวที่ออกคำสั่งคนรับใช้ทันที
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น