บันทึกรักคำสาปของสุคุนะ { Sukuna X OC }

ลำดับตอนที่ #3 : หมู่บ้านริมทะเล

   "อีกแล้ว.....ข้ามาไม่ทันอีกแล้ว" อิจิที่กัดฟันแน่นเมื่อเห็นซากศพมากมายนอนจมกองเลือดอยู่ ก่อนที่เขาจะเริ่มสำรวจพื้นที่อีกครั้ง 

     "หากคุณชายรู้อยู่แล้ว....ว่าคุณหนูจะไปที่หลุมศพ.....แล้วทำไมพวกเราไม่ไปรอหรอครับ ?" ทหารคนหนึ่งที่เอ่ยถามด้วยความสงสัย

     "ข้าแค่อยากรู้....ว่าใครจะสามารถพาน้องข้าไปส่งได้" อิจิที่ถอนหายใจ

     "......." ทหารที่ทำท่าที่กังวลเล็กน้อย

     "แต่ก็ถูกของเจ้า.....ข้าควรไปรอที่นั่น" อิจิที่กำมือแน่นก่อนจะลุกยืนขึ้น

     "บอกพวกคนที่เหลือ.....เราจะออกเดินทาง....พุ่งตรงไปที่เมืองผีเสื้อราตรี" อิจิที่ออกคำสั่งด้วยสีหน้าจริงจังเป็นอย่างมาก

ข้าหวัง.....ว่าคนที่พาเจ้าไป.....จะสามารถปกป้องเจ้าได้ถึงปลายทาง....: อิจิ

     "ทะเล !!!" ข้าที่ตื่นตาตื่นใจกับท้องทะเลสีครามอันกว้างใหญ่เป็นอย่างมาก

     "ทำตัวเป็นเด็กไปได้" สุคุนะที่รำคาญเสียงของข้า

     "สุคุนะ.....ข้าขอไปเล่นน้ำได้รึเปล่า ?" ข้าที่พูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน

     "ไม่" สุคุนะที่ตอบทันที

     "ใจร้าย.....ข้าไม่สน.....ข้าจะไปเล่น !!!" ข้าที่ทำสีหน้าไม่พอใจก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่ทะเลแต่ก็ถูกสุคุนะดึงคอเสื้อเอาไว้

     "ปะ.....ปล่อยนะ !!!" ข้าที่พยายามต้านแรงของเขา

     "พวกเราควรหาที่พักแล้วก็อาหารก่อน" สุคุนะที่พูดด้วยสีหน้าที่เริ่มหมดความอดทนกับข้าเต็มที

     "แต่......ข้า.....จะ......เล่นน้ำ !!!" ข้าที่พยายามดิ้นหนีสุดแรงก่อนจะถูกสุคุนะดึงคอเสื้อขึ้นจนตัวข้าลอยไปอยู่บนไหล่ของเขาอย่างง่ายดาย

     "น่ารำคาญ" สุคุนะที่ถอนหายใจทิ้ง

     "ปล่อยข้าลงนะ !!!" ข้าที่หน้าแดงแบบสุดๆ

     "ถ้าเจ้าเงียบจะปล่อย" สุคุนะที่ตอบอย่างเย็นชา

     "ปล่อย !!!" ข้าที่พยายามดิ้นอีกครั้งแต่อีกฝ่ายก็ยังคงเดินเข้าไปในหมู่บ้านเหมือนไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น

     "ไม่สังเกตรึไง?.....ว่ามีคนมองพวกเรา" สุคุนะที่พูดพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อกลุ่มคนมากมายในหมู่บ้านต่างมองพวกเราเป็นตาเดียว

     "เอ๊ะ !!!!" ข้าที่เริ่มสังเกตเห็นก่อนจะเงียบแล้วนำมือปิดหน้าตัวเองด้วยความอาย

     "หึ" สุคุนะที่มีรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ

     "เพราะ....งับ...เจ้าแท้ๆ......ขะเลยตกเป็น....งับ...เป้าสายตา" ข้าที่บ่นใส่สุคุนะไม่หยุดทั้งทีกำลังกินข้าวอยู่ นั่นก็เพราะกว่าจะหาที่พักได้ก็กินเวลานานไปถึงหนึ่งชั่วโมง มิหนำซ้ำสุคุนะไม่ปล่อยข้าเดินเลยหรือให้เข้าใจง่ายๆก็คืออุ้มข้ามาตลอดทาง

     "หุบปากแล้วกินไป" สุคุนะที่พูดพร้อมเปิดแผนที่ออกมาดู

     "เจ้า......อึก..." ข้าที่รีบกลืนข้าวทันที

     "???" สุคุนะที่หันมามองท่าทีของข้า

     "แล้วทำไมข้าต้องมา.....นอนร่วมห้องกับเจ้าด้วย !!!" ข้าที่โวยวายต่อ

     "แล้วจะให้ข้าทำไง.....พอข้าให้ไปเช่าห้องถูกๆ....เจ้าก็บ่นว่ากลัวแมลงสาบ....แต่ห้องพักที่ดูดีขึ้นมาหน่อยมันก็เหลือห้องเดียว" สุคุนะที่ตอบพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

     "ถ้างั้นเจ้าก็ไปนอนห้องพักถูกๆสิ....ส่วนข้าจะนอนห้องนี้ !!!" ข้าที่ชี้นิ้วไปยังประตู

     "ไม่" สุคุนะที่ตอบคำเดียวรู้เรื่อง

     "ข้าเป็นคนจ่ายเงินนะ.....เจ้าก็ไปนอนห้องพักถูกๆสิ !!!" ข้าที่พยายามใช้มือดันหลังสุคุนะออกจากห้อง

     "น่ารำคาญ" สุคุนะที่เอียงตัวหลบเล็กน้อยจนตัวข้าที่ออกแรงเต็มทีก็กลิ้งไปชนกับกำแพงห้อง

     "หึ......จงดีใจสะเถอะที่มีข้าเป็นชายที่นอนร่วมห้องกับเจ้า.....เพราะคงไม่มีชายใดนอนร่วมห้องกับผู้หญิงที่มีหน้าอกหน้าใจแบบเด็กน้อยอย่างเจ้าหรอก" สุคุนะที่พูดพร้อมหัวเราะเยาะเบาๆด้วยความสะใจ

     "ผู้ชายปากเสีย !!!" ข้าที่โมโหแบบสุดๆก่อนจะวิ่งไปหาสุคุนะพร้อมหมอนจะตีเขา

     "ยัยโง่" สุคุนะที่เอามือปัดหมอนหลบไปมาด้วยความสนุกสนาน

     "ย๊ากกกกกกกกกกกกกกก !!!" ข้าที่ยังคงพยายามใช้หมอนตีให้ถูกถึงแม้จะเปล่าประโยชน์ก็ตาม

     "หืม?" สุคุนะที่รู้สึกถึงอะไรบางอย่างก่อนจะจับหมอนของข้าเอาไว้แน่น

     "สุคุนะ?" ข้าที่แปลกใจกับท่าทีของอีกฝ่าย

มีคนแอบตามมางั้นหรอ? : สุคุนะที่สัมผัสได้ถึงพลังอาคมบางๆ

     "มีคนไปสำรวจหมู่บ้านที่มีพวกโจร" สุคุนะที่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะอาคมที่เขาวางเอาไว้เพื่อคนสะกดรอยดันมีคนไปสัมผัสมันเข้า

     "เอ๊ะ!!!.....ท่านพี่ตามมาเร็วเกินไปแล้ว" ข้าที่แปลกใจเป็นอย่างมาก

     "ท่านพี่?" สุคุนะที่ดึงหมอนออกจากมือข้าทันทีก่อนจะดึงคอเสื้อข้าเข้าไปหาเขาใกล้ๆ

     "เอ๋......ข้าไม่ได้บอกหรอ?......ว่ามาจาก.....ตระกูลสึกิโกะ....." ข้าที่พยายามหลบสายตาของอีกฝ่าย

     "เรื่องสำคัญแบบนี้.....ควรบอกข้าก่อน" สุคุนะที่เอามือดึงแก้มข้าด้วยความหมั่นไส้ 

     "ขะ.....ข้าขอโทษ...." ข้าที่พูดพร้อมเอามือจับแก้มตัวเอง

     "งั้นพวกเราไม่มีเวลามากนัก.....ข้าจะไปหาข้อมูลเพิ่ม" สุคุนะที่พูดจบก่อนจะยกสาเกดื่มไปขวดหนึ่งแล้วลุกขึ้น

     "ข้อมูล ?" ข้าที่สงสัยทันที

     "ที่ๆเจ้าจะไป....ข้าไม่แน่ใจว่าต้องผ่านหมู่บ้านดอกไม้สีแดงรึเปล่า?.....เพราะเจ้าก็ไม่รู้ว่าหลุมศพอยู่ที่เมืองไหน....ข้าเลยจะไปถามพวกชาวบ้าน....ส่วนเจ้าก็อยู่นี่" สุคุนะที่พูดจบก็ออกจากห้องไปทันที

     "ท่านพี่.....มาตามข้างั้นหรอ?......ข้าอยากเจอแม่เร็วๆจัง.....พอจะมีอะไรนึกออกบ้างมั้ยนะ?.....ที่พอจะช่วยหาหมู่บ้านได้เร็วขึ้น....." ข้าที่พยายามนึกไปนึกมาก็เผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว

"ไมริ.....ลูกชอบผีเสื้อสีอะไรจ๊ะ ?" ท่านแม่ที่เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

     "ท่านแม่ !!!" ข้าที่สะดุ้งตื่นทันที

     "ผีเสื้อ.....อาจจะเป็นข้อมูลที่ทำให้หาหมู่บ้านได้ง่ายขึ้น.....ต้องไปบอกสุคุนะ" ข้าที่รีบวิ่งออกจากห้องพักไปทันที ก่อนจะพบว่าตามหมู่บ้านเริ่มพากันปิดบ้านกันหมดทั้งๆที่พึ่งจะสองทุ่มแท้ๆ 

     "แปลกจัง.....ทำไมถึงปิดบ้านกันเร็วแบบนี้" ข้าที่พยายามไม่สนใจแล้วออกตามหาสุคุนะต่อ แต่ไม่ว่ายังไงก็หาเขาไม่เจอไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่เจอเลยแม้แต่เงา

     "แฮ่ก......แฮ่กแฮ่ก......แปลกเกินไป......แฮ่ก.....หมู่บ้านก็มีแค่นี้.....ทำไมถึงหาไม่เจอ" ข้าเริ่มรู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศรอบๆตัว ไม่นานจู่ๆก็มีหมอกหนามากขึ้นเรื่อยๆจนข้ามองไม่เห็นอะไรเลย

     "หมอก !" ข้าที่พยายามเดินไปตามกำแพงเพื่อหาทางออกก่อนจะก้าวพลาดตกบันไดจนตัวกระแทรกลงไปนอนที่ชายหาด

     "อึก.....เจ็บ......" ข้าพยายามสำรวจร่างกายว่ามีเลือดออกมั้ยแต่ก็พบเพียงรอยฟกช้ำเล็กน้อย

     "โล่งอกไปที" ข้าที่ถอนหายใจก่อนจะพยุงตัวเองขึ้น

     "ชายหาด?.....ถ้าจำไม่ผิด....ที่ห้องพักอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่" ข้าที่พยุงร่างตัวเองเดินตามกำแพงตรงชายหาดมาเรื่อยๆ

เหมือนเดินตรงชายหาด....จะรู้สึกเดินง่ายกว่าตามหมู่บ้าน....คงเพราะไม่ต้องพะวงเรื่องบันได....

     ข้าที่เดินมาเรื่อยๆก็พบกับแสงไฟจากเทียนไขตรงห้องพักก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นมากกว่าเดิม แต่พอไปถึงกับพบว่าที่พักที่เคยอยู่นั่นมีสภาพเหมือนถูกทิ้งล้างมาเป็นเวลานาน

     "เรื่องบ้าอะไรเนี่ย ?" ข้าที่มีสีหน้าตกใจสุดขีดกับสิ่งที่เกิดขึ้น

     "พึ่งจะเคย....อยู่กับสุคุนะแท้ๆ....เอ๊ะ !!!" ข้าที่ถอยหลังไปชนกับถ้วยชามก่อนจะพบว่าในถ้วยนั่นมีหนอนและแมลงมากมายเกาะอยู่ ข้าที่นึกถึงข้าวที่กินเข้าไปก็ถึงกับอาเจียนออกมาทันที

     "ใจเย็นๆ.......ข้าต้องใจเย็นๆ....." ข้าที่พยายามคุมสติตัวเองก่อนจะถูกอะไรบางอย่างพุ่งออกมาจากทรายแล้วลัดที่ขาแล้วลากไปยังทะเลทันที

     "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก !!!" ข้าที่พยายามหาอะไรจับเพื่อไม่ให้ตัวเองลงไปที่ทะเลแต่ก็ไม่มีอะไรที่สามารถดึงรั้งตัวข้าเอาไว้ได้ก่อนที่ข้าจะหันกลับไปมองทะเลแล้วเพ่งเล็งบางอย่างที่อยู่ในหมอก

     "ปีศาจผ้าขาว !!!" ข้าที่ตกใจกับผืนผ้าสีขาวขนาดใหญ่ที่กำลังลอยอยู่เหนือทะเล

ไม่มีเลือดออกแท้ๆ.....แล้วทำไมมันถึงจะกินข้าหล่ะ !!!!!!!!!!!!

     "อย่ามาล้อเล่นนะ !!!" ข้าที่พยายามใช้มือเกาะพื้นทรายไว้จนไปจับถูกกับเชือกที่ถูกมันไว้กับเสาเหล็กของบันได

     "ซะ..... !!!" ข้าที่จะตะโกนร้องแต่ก็ถูกปีศาจผ้าขาวพันผ้าปิดปากเอาไว้

หะ.....หายใจ.....ไม่ออก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

     "ข้าคงปล่อยให้เจ้าเรียกสุคุนะไม่ได้หรอก" คำสาปปีศาจผ้าขาวที่พูดพร้อมรอยยิ้ม

     "ปกติข้าจะฆ่าเหยื่อ....แต่ข้าจำเป็นต้องให้เจ้าหมดสติ....เพื่อพาไปหาท่านผู้นั้นเสียก่อน" ปีศาจผ้าขาวที่พูดพร้อมเริ่มลัดตัวข้าทั้งตัวเหมือนดักแด

สุคุนะ......ช่วยด้วย......

     "สุดยอด.....การที่เจ้ายังกั้นหายใจได้นานแบบนี้....แต่อีก 3 นาทีก็น่าจะหมดสติได้แล้ว....และไม่ต้องหวังว่าสุคุนะจะมาช่วย....เพราะเมืองนี้ทั้งเมืองอยู่ใต้อาณาเขตของข้า !!!!!!!!!!!!!!!!" ปีศาจผ้าขาวที่หัวเราะด้วยความสะใจ

     "พูดง่ายๆ.....พวกเจ้าและคนในหมู่บ้านต่างถูกภาพลวงตาของข้าหลอกนะสิ !!!" ปีศาจผ้าขาวที่ยิ้มแสยะอย่างดีใจ

ข้า.....ข้าจะ.....ข้าจะต้องไปหา.....ท่านแม่ !!! : ข้าที่กัดริมฝีปากตัวเองจนมีเลือดไหลออกมา

     "มะ.....ไม่ได้......ข้าจะ......ข้ากินนางไม่ได้......แต่ว่า.....กลิ่นมัน......หอมน่ากินเกินไป !!!" ปีศาจผ้าขาวที่เริ่มคุมสติตัวเองไม่ได้จนเริ่มลัดตัวข้าแน่นมากขึ้น

     "อึก !!!" ข้าที่เริ่มเจ็บและเริ่มหมดสติเช่นกัน

     "แค่ข้า.....ดูดซับเลือดเจ้า.....ข้าก็จะได้พลังอาคมมหาศาล....." ปีศาจผ้าขาวที่ลัดแรงขึ้นจนตัวข้าจะฉีกเป็นชิ้นๆ ก่อนจะถูกอะไรบางอย่างฟันผ้าผืนใหญ่ขาดสะบั้นทำให้ร่างของข้าที่ถูกมัดอยู่คลายออกมา

     "ก็บอกให้อยู่แต่ในห้อง" สุคุนะที่รับข้าเอาไว้ก่อนจะใช้อาคมย้อนกลับให้กับแผลที่ริมฝีปากของข้าทันที

     "ทำไม.....ทำไมเจ้าถึงหลุดจากอาณาเขตข้า !!!" ปีศาจผ้าขาวที่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสุคุนะ

     "อาณาเขตเจ้า?.........ผิดแล้วไอขยะ........คนที่ตกอยู่ในอาณาเขต........คือเจ้าต่างหาก" สุคุนะที่พูดพร้อมรอยยิ้ม

END.