บันทึกรักคำสาปของสุคุนะ { Sukuna X OC }

ลำดับตอนที่ #14 : พลาด

     ตูมมมมมมมมมมมมมมมม !!! ข้าพุ่งออกมาผ่านกำแพงคฤหาสน์ที่พึ่งทำลายไปจากนั้นเร่งฝีเท้าวิ่งตรงไปที่ป่าใกล้ๆทันที ตามมาด้วยเหล่าทหารเท็นงุที่พากันบินขึ้นฟ้า แล้วพุ่งลงมาจับข้าเหมือนนกกำลังจับปลาในแม่น้ำ ข้ากระโดนหลบไปมาโดยไม่หยุดเร่งฝีเท้า ความพยายามของข้าได้สำเร็จเมื่อสามารถเข้าไปในป่าได้ ทำให้เหล่าเท็นงุต้องลงมาจากฟ้าเพื่อตามหาข้า

     "เจ้าไปทางนั้น" เท็นงุตนหนึ่งออกคำสั่ง ข้าแฝงตัวอยู่ในเงาต้นไม้พร้อมกับค่อยๆจัดการเท็นงุทีละตัว ทำให้เท็นงุที่เหลือเริ่มตื่นตระหนก 

     "อย่าแตกกลุ่มชะ !!!!!" ข้าพุ่งไปจับหัวเท็นงุตนหนึ่งกระแทรกกับต้นไม้เต็มแรงจนหมดสติ

     "ใช้วายุพิโรธ !!!" สิ้นเสียงของเท็นงุตนหนึ่ง พวกที่เหลือพากันอยู่เป็นวงกลมเว้นระยะห่างประมาณหนึ่งช่วงแขนพร้อมหันหน้าออกมา

จะทำอะไรนะ???

     "เริ่มได้ !!!" เหล่าเท็นงุพร้อมใจกันกลางปีกออกแล้วกระพือปีพร้อมกันอย่างต่อเนื่อง ลมที่เกิดจากปีกขนาดใหญ่บนแผ่นหลังของเหล่าเท็นงุ ทำให้สามารถพัดป่าไม้ปลิวไปตามแรง รวมถึงข้าด้วยที่ลอยปลิวออกมาอยู่บนฟ้า

     "รุนแรงเกินไปแล้ว !!!" ข้าพยายามตั้งหลักลองรับแรงกระแทรกก่อนถึงพื้นได้สำเร็จ ตัวข้างกลิ้งไปตามพื้นก่อนจะมาหยุดลงเมื่อแผ่นหลังของข้ากระแทกเข้ากับซากของต้นไม้ 

     "อั่ก !!!" ข้าพยุงตนเองลุกขึ้นให้เร็วที่สุดเพื่อหนีจากที่โล่งแบบนี้

     "ข้าแปลกใจมากเลยที่เจ้าสามารถใช้พลังคุณไสยได้แบบนี้" สึบาสะทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยพลางค่อยๆบินลงมายืนตรงหน้าข้า

     "......" ข้ายืนมองด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

     "แต่ก็เหมือนยังใช้ได้ไม่ดีนัก....และเจ้าก็ไม่กล้าแม้แต่จะฆ่าพวกเราเมื่อมีโอกาส" สึบาสะพูดพร้อมรอยยิ้มชวนหงุดหงิด

     "ผู้ชายที่ชอบตามตื้อผู้หญิงแบบนี้นะ....ข้าละเกลียดที่สุด" ข้าพูดพร้อมใบหน้ากวนประสาทเล็กน้อย

ต้องใช้พลังคุณไสย...ห่อหุ้มตัวให้มากที่สุด

     "จับนางมา" พอสิ้นเสียงสึบาสะเหล่าเท็นงุต่างพุ่งลงมาเพื่อจับตัวข้า

     ข้ากระโดนหลบไปพลางตอบโต้กลับไปด้วย เท็นงุตนหนึ่งใช้อาวุธฟาดลงมาใส่ตัวข้า แต่ข้าใช้แขนรับการโจมตีเอาไว้ได้ทันก่อนจะใช้หมัดต่อยสวนกลับไปเต็มแรง เท็นงุที่เหลือต่างพุ่งเข้าหาข้าพร้อมกันด้วย ข้านำมือทั้งสองข้างแตะพื้น พลางยกตัวส่วนขาทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวแล้วใช้มือหมุนตัวเป็นลูกข่าง ทำให้ขาทั้งสองข้างปัดอาวุธกระจัดกระจาย

     "ตามด้วย!!!" ข้าดีดตัวเองขึ้นมายืนอีกครั้งพร้อมใช้หมัดและเท้าเตะจัดการเหล่าเท็นงุทันที เหล่าเท็นงุไม่สามารถโต้ตอบการโจมตีของข้าได้ทันทำให้ถูกจัดการไปจนหมด

     "ย๊ากกกกกกกกก !!!" ข้าพุ่งตัวไปเตะที่กลางลำตัวของสึบาสะ

     "แข็งอะไรขนาดนี้ !!!" เท้าของข้าถูกหยุดด้วยปีกสีดำขนาดใหญ่ของสึบาสะ

     "ข้าชอบแววตาของเจ้าเหลือเกิน" สึบาสะยิ้มแสยะก่อนจะจับข้อเท้าของข้าแล้วทำการเหวี่ยงข้าออกไปเต็มแรง ข้าลอยกลิ้งไปตามพื้นด้วยสภาพสะบักสะบอม

     "แฮ่ก......แฮ่ก....." ข้าที่ยังคงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้ง

     "การที่เจ้าจัดการเหล่าเท็นงุฝีมือดีของข้าได้จนหมดแบบนี้....สุคุนะของฝึกเจ้ามาดีใช้ได้" สึบาสะค่อยๆเดินมาหาข้าอย่างช้าๆ

     "จริงๆ....ข้าไม่อยากจะใช้มันเลย....." ข้ามองสึบาสะด้วยแววตาเย็นชา

     "???" สึบาสะเคียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย

     "ข้ายังไม่สามารถควบคุมมันได้...เท็นงุที่ไม่เกี่ยวข้องอาจถูกลูกหลงได้...แต่ตอนนี้..." ข้าสูดหายใจเข้าพลางปล่อยลมออกมาอย่างช้าๆ

     "ช่างแม่ง" ข้าง้างหมัดขึ้นมาพร้อมต่อสู้พลังคุณไสยมากมายห่อหุ้มตัวข้าเอาไว้ แต่หมัดของข้ามีเปลวเพลิงล้อมรอบเอาไว้ด้วยเช่นกัน

     "ฮะ.....ฮ่าๆๆๆแบบนี้สิ....ต้องแบบนี้สิ.....หากข้ากับเจ้ามีทายาทด้วยกัน....ตระกูลเท็นงุต้องแข็งแกร่งขึ้นแน่!!!" สึบาสะยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีที่สัมผัสได้ถึงจิตสังหารของข้า

     ข้าพุ่งไปหาสึบาสะแบบไม่รีรอพร้อมต่อยรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง แต่ความเร็วของข้าก็ไม่อาจตามสึบาสะได้ทันอยู่ดี และดูเหมือนสึบาสะจะรับรู้ได้ตามสัญชาตญาณว่าหากถูกหมัดที่ห่อหุ้มไปด้วยเปลวเพลิงต้องจบไม่สวยแน่ เขาจึงได้เพียงแต่หลบหมัดข้าไปมาเท่านั้น

ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่....ข้าได้หมดแรงก่อนแน่ !!!

     "ย๊ากกกกกกกกก !!!" ข้าใช้เท้าเตะไปที่ส่วนหัวของอีกฝ่ายด้วยพลังคุณไสยธรรมดา ทว่าสึบาสะก็สามารถจับข้อเท้าของข้าไว้ได้

     "หึ" ข้าแสยะยิ้มก่อนที่เท้าของข้าจะมีเปลวเพลิงขึ้นมาเป็นตัวระเบิดเพิ่มแรงเตะข้าไปอีกชั้น ทำให้เท้าของข้าเตะเข้าไปที่ใบหน้าของสึบาสะได้สำเร็จ

     "อึก !!!" ด้วยแรงเตะของข้าทำให้ส่วนหัวของสึบาสะกระแทกกับพื้นอย่างจัง ข้ารีบจะใช้หมัดเพลิงต่อยอัดไปที่ท้องของอีกฝ่ายทันที เปลวเพลิงของข้าทะลุผ่านหลังของสึบาสะทำให้พื้นดินโดยรอบแตก ผลจากการโจมตีของข้าทำให้ตามเนื้อตามตัวของสึบาสะเริ่มมีรอยไหม้ขึ้นมา 

     "เริ่มยุ่งกับข้าสะ" ข้าดึงคอเสื้อของสึบาสะขึ้นก่อนจะต่อยหมัดอัดเข้าที่ใบหน้าไปหนึ่งครั้ง แม้จะเป็นเพียงหมัดที่ถูกห่อหุ้มด้วยพลังคุณไสยธรรมดา แต่ก็แรงพอที่ทำให้จมูกของสึบาสะหักได้ เลือดของเขาติดมือของข้ากับมาก่อนที่ข้าจะเอาเสื้อของสึบาสะเช็ดมันออก 

     ตอนนี้สึบาสะไม่มีการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น ถึงข้าจะรู้สึกไม่น่าไว้วางใจแต่ก็ไม่สามารถอยู่ตรงนี้ได้นาน ขาข้างขวาของข้าเริ่มรู้สึกชาและข้ายังปวดไปทั้งตัวอาจเนื่องมาจากการใช้พลังคุณไสยอย่างต่อเนื่องทั้งๆทีพึ่งหัดใช้ได้ไม่นาน ข้าค่อยๆพยุงตัวเองเดินไปให้ห่างจากจุดนั้นให้มากที่สุด

ต้องหาที่ซ่อน....เพื่อพักฟื้นร่างกะ....!!!

     ข้าที่รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างแทงลงที่ท้ายทอย ข้าคอยๆดึงสิ่งที่ปักอยู่ออกมาพบว่าเป็นขนนกสีดำ มือที่จับขนนกค่อยๆไม่รู้สึกสิ่งใด ตาของข้าเริ่มพร่ามัวทำให้ข้าถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที ข้ายังคงพยายามพยุงตนเองให้ลุกขึ้นแต่ขากับไม่รู้สึกอะไร ข้าจึงได้เพียงแต่ค่อยๆคลานไปข้างหน้าด้วยที่ตามองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืด

     "หมัดของเจ้าทำข้าแสบไปทั้งตัวเลย" เสียงสึบาสะดังขึ้นจากทางด้านหลังข้าจึงรีบหันไปตามสัญชาตยาณแม้มองไม่เห็นก็ตาม

     "เจ้าทำอะไร?" ข้ายังคงคลานถอยหนีออกมา

     "พลังคุณไสยของข้า....คือรูปแบบของพิษและข้าสามารถกำหนดได้ว่าขนปีกอันไหนใช้พิษแบบไหนโดยที่ขนปีกของข้ามีทั้งหมด 3 ระดับ ซึ่งระดับ 3 คือทำให้สลบตอนที่ข้าพาเจ้ามา ระดับ 2 คือทำให้เป็นอัมพาตในเรื่องของการมองเห็น ระดับ 1 คือยาที่ทำให้ตาย..." สึบาสะกระซิบข้างหูของข้าทำให้ข้ารีบจะคว้าตัวอีกฝ่ายแต่ก็ไม่สำเร็จ

     "ไม่ต้องห่วงไป....พิษที่เจ้าโดนไปแค่ระดับ 3 และ 2.......อีกเดี๋ยวทุกอย่างก็จบแล้ว..." มันเป็นประโยคสุดท้ายที่ข้าได้ยินก่อนจะหมดสติลง

.

.

.

.

.

     "ยังไม่ถึงอีกหรอ?" สุคุนะเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นที่ยังไม่ถึงเมืองเวหาสักที

     "เจ้าควรหัดใจเย็นกว่านี้สักหน่อยนะ" หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยโดยไม่สนใจว่าสุคุนะนั่งจ้องนางจนจะกินเลือกกินเนื้อกันอยู่แล้ว

     "คราวหน้าคราวหลังก็หัดสักสอนลูกตนเองสะบ้าง....ว่าอย่ายุ่งกับของของคนอื่น" สุคุนะถอนหายใจเล็กน้อย

     "ทำไมเจ้า?" แม่สึบาสะทำสีหน้าแปลกใจสุดขีด

     "พลังคุณไสยของเจ้ากับที่ข้าสัมผัสได้ก่อนที่ไมริจะหายไป....มันเหมือนกัน" สุคุนะพูดขึ้นพลางนั่งเท้าคาง

     "สึบาสะ....หลงรักนางมาตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อนแล้ว...." แม่สึบาสะเริ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

     "ข้าไม่สนเหตุผลหรอก....ตอนนี้ที่ข้าสนมีเพียงแค่....ข้าต้องพานางกลับมาให้ได้" สุคุนะปล่อยจิตสังหารออกมาอีกครั้ง

     "ทำไมเจ้าถึงยึดติดกับนางนัก?" คราวนี้แม่สึบาสะเป็นฝ่ายถามบ้าง

     "มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า" สุคุนะตอบพร้อมหันหน้าหนีไปอีกทาง

     "หากเป็นเจ้าที่ข้าได้ยินตามข่าวลือ....เจ้าน่าจะสามารถกินนางได้หากเจ้าปรารถนา" แม่สึบาสะพยายามถามไล่ต้อนสุคุนะ

     "มันติดตรงพันธะสัญญา" สุคุนะตอบเพื่อให้นางหยุดถาม

     "เจ้าแน่ใจ?.....ไม่ใช่ว่า.....เจ้าใช้มันเป็นข้ออ้างมากกว่างั้นหรอ?" พอสิ้นเสียงของแม่สึบาสะ สุคุนะใช้มือตบลงบนพื้นเกวียนด้วยความโมโห

     "เจ้าต้องการอะไรกันแน่?" สุคุนะเริ่มเลือดขึ้นหน้า

     "ข้าแค่สงสัย.....ว่าราชาคำสาปอย่างเจ้า.....อาจเกิดหลงรักมนุษย์ขึ้นมาก็ได้" แม่สึบาสะยิ้มแสยะเล็กน้อย

     "หลงรัก?.....ไม่มีวันหรอก....ความรู้สึกของมนุษย์.....ข้าไม่มีมันอีกแล้ว" สุคุนะตามด้วยสีหน้าเยือกเย็น

     "ถ้างั้นก็ดี.....เพราะหากเจ้ารักนางขึ้นมาจริงๆ.....แล้วเกิดนางรักเจ้าเช่นกัน.....สิ่งที่นางรักเป็นเพียงเปลือกนอกที่เจ้าแสดงให้เห็น.....ไม่ใช่ตัวตนของเจ้าที่สามารถฆ่าและทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างเยือกเย็น" แม่สึบาสะกล่าวพลางสบตากับสุคุนะ

     "งั้นมาพิสูจน์กันดีกว่า....หากลูกชายของเจ้าทำข้าโกรธถึงขีดสุดได้ในเรื่องของไมริ....สัญญาระหว่างเจ้ากับข้าก่อนหน้านี้ถือว่าเป็นโมฆะ" สุคุนะแสยะยิ้มให้ 

     "ข้าตกลง" แม่สึบาสะตอบรับทันทีแม้ในใจของนางจะรู้สึกลังเลขึ้นมาก็ตาม

     "จริงสิ....เจ้าต้องปลอมตัวด้วย....ถึงแม้สึบาสะจะสู้เจ้าไม่ได้แต่ประสาทรับรู้ของเขาถือว่าดีมาก" แม่สึบาสะกล่าวจบก็รีบหยิบเสื้อผ้าสำหรับปลอมตัวมาให้สุคุนะทันที

     "เจ้าจะทำอะไร?" สุคุนะเห็นแม่สึบาสะนำกระดาษเปล่ามาก่อนที่นางจะใช้เลือดตนเองเขียนเป็นตัวอักษรอะไรบางอย่างลงไป

     "เจ้าต้องสวมมันไว้เพื่อปกปิดพลังคุณไสยของเจ้า" แม่สึบาสะนำกระดาษมาผูกปิดตาของสุคุนะเอาไว้ให้เหลือเพียงแค่ปาก และแล้วตะวันก็ได้ลับขอบฟ้าจังหวะนั้นเองทั้งสุคุนะและหญิงสาวได้มาถึงเมืองเวหาเป็นที่เรียบร้อย ทั้งคู่ต่างพากันลงจากโอโมโระคุรุมะ ไม่นานก็มีเท็นงุสาวรับใช้วิ่งมารับแม่สึบาสะ 

     "ท่านหญิงยินดีตอนรับกลับค่ะ" สาวใช้กล่าวพลางก้มหัว

     "แล้วท่านผู้นี้....." สาวใช้ก้มพลางมองสุคุนะที่สวมชุดองเมียวสีดำพร้อมกระดาษปกปิดดวงตาเอาไว้

     "เป็นแขกคนสำคัญของข้า....เจ้าไม่ต้องสนใจหรอก....แล้วหญิงสาวที่ลูกชายข้าพามาอยู่ไหน?" แม่สึบาสะกล่าวถามขึ้นทันที

     "นางอยู่ในห้องของนายน้อยเรียบร้อยแล้วค่ะ" สาวใช้กล่าว

     "ข้าจะเดินเล่นสักหน่อย....เรื่องที่เราคุยกันไว้ค่อยคุยต่อหลังจากเจ้าพร้อม" สุคุนะเดินหนีออกมาทันที

     "แต่เรื่องงานแต่งของท่านสึบาสะ....ถูกยกเลิกเรียบร้อยแล้วค่ะ" สิ้นเสียงสาวใช้ทำให้แม่สึบาสะถึงแปลกใจเล็กน้อย

     "ทำไม?" นางรีบถามกลับทันที

     "เพราะว่า........" สาวใช้บอกเหตุผลออกไปทำให้แม่สึบาสะถึงกับนางเปลี่ยนสีทันที

     สุคุนะลักลอบเข้าไปในคฤหาสน์ส่วนของสึบาสะได้สำเร็จ แม้ตอนแรกจะแอบเข้ามายากแต่พอเข้ามาได้ก็ไม่มีเป็นหา เพราะไม่มียามหรือคนเฝ้าสักคน สุคุนะค่อยๆเดินเปิดประตูไปทีละห้องทีละห้อง จนมาหยุดตรงห้องสุดท้าย ตามด้วยเสียงโซ่ตรวนดังขึ้นจากในห้องพร้อมกับเสียงน้ำที่ถูกเปิดทิ้งไว้

     "ไมริ?" สุคุนะค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในห้อง

     "สึบาสะ !!!" แม่สึบาสะรีบเดินตรงดิ่งมาหาสึบาสะที่กำลังทำแผลจากการต่อสู้กับข้าอยู่

     "ท่านแม่กลับมาแล้วหรอครับ?" สึบาสะรีบลุกขึ้นพร้อมส่งยิ้มกว้างไปให้

     "เจ้าทำอะไรสึบาสะ?" ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยสีหน้าหวาดกลัว

     "ท่านแม่พูดถึงเรื่องอะไรงั้นหรอครับ?" สึบาสะทำสีหน้าสงสัยกลับ

     "ไมริ?.....เจ้าอยู่ตรงนั้นหรอ?" สุคุนะมองตามโซ่ที่ลากยาวเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนที่จะค่อยๆเดินตามไปดูอย่างช้าๆและระวังตัวให้มากที่สุด

     "เจ้าทำอะไรกับนาง?....เจ้าทำอะไรกับไมริ !!!" แม่สึบาสะเริ่มโวยวาย

     "ท่านแม่ไม่ต้องกังวลไป....ข้าก็แค่...." สึบาสะยิ้มตอบอีกครั้ง

     "อย่าเข้ามานะ !!!" ข้าตะโกนบอกพลางจะปิดประตูห้องน้ำแต่ถูกมือหนาของสุคุนะคว้าประตูได้ทัน

     "เจ้าจะหลบหน้าข้าทำไม?....แล้วเจ้าเปิดน้ำทิ้งทำไมเนี่ย?" สุคุนะที่มองเข้ามาในห้องน้ำ เห็นแต่เงาข้าและไอน้ำปกคลุมไปทั่ว

     "ทำไมเจ้า....ถึงทำแบบนั้น....เจ้าไม่ควร....เจ้าไม่ควรทำกับนางแบบนั้น...." แม่สึบาสะถึงกับขาอ่อนเมื่อลูกชายได้บอกสิ่งที่ตนเองทำจากปากของเขาเอง

     "ไอน้ำพวกนี้น่ารำคาญจริง !!!" สุคุนะพยายามเดินจะเข้าไปปิดน้ำแต่ถูกข้าพลักตัวเอาไว้

     "อย่าปิดมันนะ !!!" ข้าที่ยังคงแอบอยู่ในกลุ่มควัน

     "ข้าเห็นร่างกายเจ้ามาหมดแล้ว....จะเขินอายอะไรอีก" สุคุนะถอนหายใจเล็กน้อย

     "ไว้ข้าแต่งตัว....เสร็จแล้วค่อยหนี" ข้าบอกอีกฝ่าย สุคุนะสัมผัสได้ถึงมือของข้าที่ดันตัวเขาเอาไว้ กำลังสั่นเทาเหมือนหวาดกลัวอะไรอยู่

     "ทำไมข้าไม่ควรทำแบบนั้น?....สิ่งที่ข้าทำถือว่าปราณีนางมากแล้ว" สึบาสะยังคงไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป

     "ถึงแม้ว่าเจ้ายังไม่ได้ทำกับนางแบบนั้น....แต่สิ่งที่เจ้าทำกับนาง...." ผู้เป็นแม่ต่อว่าสึบาสะอย่างหนัก ในขณะนั้นเองสุคุนะตัดสินใจจับแขนข้าแล้วดึงตัวข้าออกมาจากกลุ่มควัน ทำให้ข้าตั้งตัวไม่ทันจนล้มไปนั่งกับพื้น

     "อย่ามองนะ !!!" ข้าตะโกนบอกพร้อมพยายามปกปิดเรือนร่างของตน

     "ในฐานะของผู้หญิง...หากสิ่งนั้นไม่ได้จากชายที่รัก....ก็ไม่ต่างจากการตกเป็นของชายอื่น" แม่สึบาสะกล่าวออกมาทั้งน้ำตาเมื่อรับรู้ได้ทันทีว่าจะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น

     "......." สุคุนะยืนมองร่างกายข้าที่เต็มไปด้วยรอยแดงมากมาย ทั้งที่คอ ลำตัวและแผ่นหลัง

     "ขะ.....ข้า....ข้าพลาดเอง....." ข้าพยายามจะลุกไปหาอะไรมาปกปิดเรือนร่างแต่ขาของข้าไม่สามารถขยับไปไหนได้ แค่ตอนหนีมาที่ห้องน้ำเพื่อแอบสุคุนะก็เต็มกลืนแล้ว แคว่ก! สุคุนะฉีกชุดองเมียวทิ้งไปจนเหลือเพียงชุดเดิมของเขาแต่เขายังคงสวมกระดาษปิดตาไว้อยู่

     "สะ....สุคุนะ...." ข้าหันมามองด้วยสีหน้าตกใจ

     "เจ้าสวมชุดข้าไปก่อนแล้วกัน" สุคุนะถอดชุดกิโมโนตนเองออกจนเหลือไว้เพียงกางเกงสีดำ ก่อนจะนำมันมาสวมใส่ให้ข้าอย่างอ่อนโยน

     "สึบาสะ....ทำอะไรเจ้าบ้าง?" สุคุนะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มทำให้ข้ารู้สึกสบายใจขึ้นมาแม้จะไม่เห็นแววตาของเขาก็ตาม

     "สึบาสะ.....ยังไม่ล่วงเกินข้า....แค่ทำ.....รอยพวกนี้ไว้บนตัวข้า...." ข้าพูดพลางกัดฟันแน่น

ถึงข้าจะโชคดีที่ยังไม่ถึงขั้นนั้น....แต่ว่า....ทั้งหมดที่เกิดขึ้น....ข้าพลาดเองทั้งนั้น....

     "เข้าใจแล้ว....เจ้าคงเหนื่อยมามาก....ดังนั้น....นอนรอข้าไปก่อน" สุคุนะพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วแตะที่หน้าผากของข้าทำให้ข้าหมดสติไปอีกครั้ง 

     สุคุนะอุ้มข้าขึ้นไปวางไว้บนเตียงอย่างถนุถนอมให้มากที่สุด ก่อนที่เขาจะลูบหัวข้าเล็กน้อย แล้วเดินออกมาจากห้อง ขณะนั้นเองก็มีสาวใช้เดินมาเจอเข้าพอดี นางไม่ทันได้ตะโกนร้องใดๆ ตัวของนางก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆในพริบตา สุคุนะค่อยๆเดินมุ่งหน้าไปหาสึบาสะและทุกครั้งที่เขาเจอใครก็ตามทั้งผู้ชาย ผู้หญิงและเด็กจะถูกฆ่าโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

     สุคุนะดึงกระดาษที่ปกปิดด้วยตาของตนเองออก ทำให้บรรดาเหล่าเท็นงุมากมายที่อยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้สัมผัสได้ถึงสิ่งที่น่ากลัวและจิตสังหารได้อย่างชัดเจน สุคุนะเดินออกมาจนถึงห้องที่สึบาสะกับผู้เป็นแม่อยู่ โดยที่สภาพของสุคุนะเต็มไปด้วยเลือดของเหล่าเท็นงุที่เขาพบเจอระหว่างเดินมา

     "สุคุนะ!!!" ทั้งสึบาสะและแม่ของสึบาสะต่างหน้าซีกทันทีเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาสีแดงก่ำของสุคุนะที่ยืนมองอยู่ด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นเป็นอย่างมาก

     "สัญญาของข้ากับเจ้า....เป็นโมฆะ" พอสิ้นเสียงของสุคุนะ ร่างกายของแม่สึบาสะรวมถึงเหล่าเท็นงุที่อยู่ในระยะของสุคุนะต่างถูกหั่นเป็น 2 ส่วน

     "ทะ.....ท่านแม่ !!!" สึบาสะตะโกนร้องทั้งน้ำตาเมื่อเห็นร่างของแม่ขาดเป็นสองท่อน

     "นี่คือผลของการ....มายุ่งกับของของข้า" สุคุนะโผล่มายืนทางด้านหลังสึบาสะ

     "แก !!!" สึบาสะหันมาก่อนจะถูกสุคุนะต่อยอัดเข้าที่หน้าจนลอยไปชนกำแพงอย่างจัง ตูมมมมม! 

     "อั่ก!" สึบาสะที่ยังคงไม่หายจากอาการบาดเจ็บที่สู้กับข้า สุคุนะเดินมาหาสึบาสะก่อนจะจิกหัวขึ้นมาพลางใช้เข่าเตะเข้าไปที่ใบหน้าอีกครั้ง 

     "ข้าต้องขอบใจเจ้า....ที่เจ้าสามารถทำให้ไมริยอมใช้ไฟได้....ถือว่าเป็นการฝึกที่ดีเลยหละ" สุคุนะส่งยิ้มให้สึบาสะที่นอนมองอยู่

     "นั้นสินะ" พอสิ้นเสียงของสึบาสะ เขาก็ทำการใช้ขนนกแทงใส่สุคุนะเพื่อใช้พิษระดับ 1 สุคุนะถูกแทงถึง 3 เส้น

     "แค่ก!.....แบบนี้เอง...." สุคุนะกระอักเลือดออกมาก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของสึบาสะไปหนึ่งที แล้วทำการจับตัวสึบาสะหันหลังให้เขา

     "จะทำอะไร !!!" สึบาสะที่พยายามจะบินหนีจึงถูกสุคุนะหักปีกสีดำไปหนึ่งข้าง  กึก!

     "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" สึบาสะร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

     "ปีกคู่นี้สินะ....ที่พาไมริมา..." สุคุนะแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะถอนปีกสึบาสะออกจากแผ่นหลังของเขาทำให้เลือดกระเซ็นไปทั่วและทำการโยนปีกทิ้งไป

     "อ๊ากกกกกกกกกกกกก.....อ๊ากกกก!!!" สึบาสะเจ็บจนไม่อาจร้องออกมาเป็นเสียงได้อีก น้ำตาของเขาได้ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

     "ไม่ต้องกังวลไป...." สุคุนะจับตัวสึบาสะหันกลับมาเหมือนเดิม

     "ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายง่ายๆเหมือนคนอื่นหรอก...." สุคุนะต่อยหน้าสึบาสะไม่ยั้ง ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะๆ

     "จงดื่มด่ำกับความเจ็บปวดให้พอใจเถอะ" สุคุนะง้างหมัดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

END.