บันทึกรักคำสาปของสุคุนะ { Sukuna X OC }

ลำดับตอนที่ #12 : มนุษย์ธรรมดา

     "ที่ไหนกัน?" ข้าที่มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด แต่แล้วก็มีแสงเทียนถูกจุดขึ้นกลางความมืดมิดแห่งนี้ พร้อมร่างของหญิงสาวสวมผ้าคลุมหัวสีน้ำตาลที่กำลังนั่งอยู่

     "ได้โปรด....อย่าพรากลูกข้าไปเลย....." หญิงสาวกล่าวพลางโอบกอดอะไรบางอย่างในอ้อมแขน

     "ข้าจะยอมทำทุกอย่าง....ขอแค่....มอบชีวิตของลูกข้าคืนมา !!!" หญิงสาวเริ่มพูดเสียงดังมากขึ้น

     "ข้าขอชีวิตของลูกสาวข้าคืนมา !!!" หญิงสาวตะโกนพูดทั้งน้ำตา แต่แล้วผ้าคลุมหัวก็ได้หลุดออกมาทำให้ข้าเห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเจน

     "ท่านแม่?" ข้าที่ได้แต่เอ่ยเรียกแต่กับไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้และดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สามารถรับรู้ถึงตัวตนของข้าเช่นกัน

     "ได้โปรดพระเจ้า....นำลูกสาวข้ากลับคืนมา !!!" ท่านแม่ยังคงตะโกนเช่นเดิมพร้อมวางสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ตรงหน้าและมันคือร่างของเด็กทารกที่ไร้ลมหายใจ

     "ได้โปรด....คืนลูกข้ามา...." น้ำเสียงของท่านแม่เริ่มสนหวังมากขึ้นเรื่อยๆ

     "ข้ามีน้องสาวด้วยงั้นหรอ?" ข้าที่ทำอะไรไม่ได้มากจึงได้เพียงแค่ยืนดู

     

     "ข้า.....ข้าขอลูกข้าคืน....ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิใด.....ไม่ว่าจะต้องจ่ายด้วยอะไรก็ตาม....ข้าพร้อมจะมอบให้....ได้โปรด....." แต่แล้วฟ้าได้ผ่าลงมายังร่างของเด็กทารกที่อยู่ตรงหน้าท่านแม่เข้าอย่างจัง เปรี๊ยง! ร่างของท่านแม่กระเด็นไปชนเข้ากับกำแพงอย่างจัง

     ร่างของเด็กทารกที่เคยแน่นิ่งไปเริ่มขยับเข้าอีกครั้ง สายตาของท่านแม่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ดีใจเป็นอย่างมาก แต่แล้วข้างกลายของเด็กทารกก็ได้มีเงาสีดำโผล่ขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มแสยะที่ส่งมายังท่านแม่ที่นอนมองอยู่

     "เจ้าสัญญาแล้ว...." เงาสีดำกล่าวพร้อมนำเล็บกรีดบริเวณกลางอกของทารกเป็นรูปกากบาท ก่อนที่รอยมันจะจางหายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน

     "เมื่อถึงเวลาข้าจะมารับนางและหากเจ้าผิดสัญญา.....โชคชะตาที่รอนางมีเพียงความตาย" พอสิ้นเสียงเงาสีดำก็ได้สลายหายไปทันที เสียงเด็กทารกร้องดังขึ้นท่านแม่รีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง

     "ไม่ร้องนะ...แม่ไม่ยอมให้ใครพาเจ้าไป....ไม่ยอมเด็ดขาด....แม่จะปกป้องลูกเอง....ไมริ" ท่านแม่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม

     ข้าตื่นจากการหลับไหลทันทีเมื่อได้ยินชื่อของเด็กทารกคนนั้น ฟ้าที่เคยสว่างได้หายลับไปเป็นการบ่งบอกว่าข้าหมดสติไปนานพอสมควร ท่ามกลางไฟสลัวจากเทียนในห้องทำให้ข้าสังเกตเห็นเงาใครบางคนที่กำลังนั่งอยู่ พอสังเกตดีๆปรากฎเป็นสุคุนะที่กำลังนั่งเท้าคางหลับอยู่ ใบหน้าของเขาดูนิ่งสงบถึงข้าจะเคยเห็นมาแล้วตอนเจอครั้งแรก แต่พอมองใกล้ๆแบบนี้สุคุนะก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการ

เอ๊ะ?....ใบหน้า....ซุคุนะมัน.....

     ข้าที่สังเกตเห็นรอยไหม้เล็กๆบริเวณแก้มของเขา ก่อนที่ข้าจะพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วมองรอยแผลให้ชัดๆ รอยแผลบนใบหน้าของสุคุนะกำลังรักษาตนเองอยู่ ก็เท่ากับว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้หยุดใช้พลังคุณไสยเลยตั้งแต่เช้า และที่มาของรอยแผลก็เกิดจากข้า ความทรงจำและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้ายังคงจำได้ชัดเจนถึงแม้ตอนนั้นข้าจะไม่มีสติอยู่ก็ตาม 

     "ถ้าว่างมานั่งจ้องหน้าข้า...ควรเอาเวลาไปนอนไม่ดีกว่าหรอ?" สายตาของข้ากับเขาสบตากันพอดีจนข้าสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนที่รอยแผลเป็นของสุคุนะจะรักษาเสร็จพอดีเช่นกัน

     "คนที่ควรจะไปนอน....น่าจะเป็นเจ้ามากกว่า..." ข้าเถียงกลับทันควันถึงแม้จะยังหลบสายตาจากอีกฝ่าย

     "ทำไมเจ้าถึงขาดสติ?" สุคุนะถามเข้าประเด็นจนข้าถึงกับตัวเกร็ง

     "ขะ.....ข้า....." ข้าที่ไม่อยากนึกถึงจนเผลอใช้มือจิกชุดที่ใส่อยู่ มันเป็นนิสัยปกติของข้าที่มักจะแสดงออกมาเวลาไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่ง ตลอดชีวิตที่อยู่คฤหาสน์ข้ามักทำแบบนี้เสมอ เพราะถึงแม้จะพูดไปทุกคนก็จะต่างทำสีหน้าเศร้าใจทำเหมือนเข้าใจความรู้สึกของข้า แต่จริงๆก็ไม่อยากยุ่งหรือไม่อยากเข้าใกล้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่ที่ทำแบบนั้นก็แค่ให้มันจบๆไป

     "เฮ้อ" สุคุนะจับมือทั้งสองข้างของข้าขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของตน

     "ซุ....สุคุนะ...." ข้าพยายามดึงมือออก

     "เจ้าก็เห็นแล้วหนิ....รอยไหม้นะ..." พอสิ้นเสียงของสุคุนะข้าก็หยุดชะงัดทันที

     "ถ้าเจ้ายังปิดกั้นอยู่แบบนี้...เจ้าไม่มีทางควบคุมมันได้หรอก...ขนาดข้ายังต้องใช้เวลานานกว่าจะรักษามันหาย หากเป็นมนุษย์ธรรมดาคงตายไปแล้ว...." สุคุนะเริ่มเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง

     "มองหน้าข้าไมริ....สบตากับข้า...." น้ำเสียงที่หนักแน่นของสุคุนะยากเกินที่ข้าจะปฏิเสธ 

     ข้ามองไปยังสุคุนะพร้อมสบตาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง แววตาของซุคุนะเป็นแววตาที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาที่มองข้าเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่คำสาปแห่งชีวิตที่ไม่ควรเข้าใกล้และควรถูกคุมขังไม่ให้ห่างกาย แม้จะบอกย้ำมาตลอดว่าทั้งหมดก็เพื่อตัวข้าเองแต่แท้จริงก็เพื่อปกป้องผู้บริสุทธิ์ที่อาจตายได้เพียงข้าบาดเจ็บเล็กน้อย

     "ตลอดเวลาที่ผ่านมา....คงทรมารมากสินะ....การที่ต้อง.....อยู่ตัวคนเดียว....โดยไม่สามารถพึ่งพาใครได้...." สุคุนะกุมมือของข้าแน่นจนข้าสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากมือหนาคู่นั้น 

     "เพียงแค่การโดดเดี่ยวเท่านั้น....ก็สามารถเปลี่ยน....ให้มนุษย์เลือกที่จะปิดกั้นทุกสิ่ง....เพียงเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง....เพราะข้าเองก็เคยเป็น" สุคุนะพูดพร้อมส่งรอยยิ้มเล็กๆ ข้าที่นั่งมองด้วยสีหน้าแปลกใจพอสมควรก็ได้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างสัมผัสที่แก้มทั้งสองข้างซึ่งมันคือน้ำตาของข้าที่ไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว

     "ขะ....ข้าเห็น....อึก....ข้าเห็นท่านแม่....ถูกฆ่า....โดยที่มือของข้า....มักเปื้อนเลือดเสมอ....ไม่ว่า....ไม่ว่าข้าจะพยายามลืมมันแค่ไหน....ข้าก็มักจะฝันถึงมัน...." ข้าร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นทั้งๆที่มันควรจะเจ็บปวด แต่ข้ากับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมีใครสักคนรับฟังความเจ็บปวดจากใจจริง

     "......" สุคุนะปล่อยมือที่เคยกุมมือข้าออกแล้วเปลี่ยนมาเช็ดน้ำตาของข้าแทน

ทำไม?......ทำไมเจ้า.....ถึงได้เปราะบางแบบนี้? : สุคุนะ

     "อึก....ขอบคุณ.....ข้าว่า....ข้า....ไม่เป็นอะไรแล้ว...." ข้าหยุดร้องไห้พร้อมส่งยิ้มกลับไป 

     "งั้นก็ดี....ข้าว่าพรุ่งนี้เจ้าคงไม่เสียสติอีก....คิดว่านะ" สุคุนะหัวเราะเล็กน้อย

     "พรุ่งนี้ข้าจะทำลายหุ่นไล่กาให้ดู !!!" ข้าพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

     "หากทำไม่ได้คงต้องมีบทลงโทษสักหน่อย" สุคุนะมองมายังข้าพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

     "ไหนงั้น?" ข้าทำสีหน้าลำบากใจแบบสุดๆเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายวางแผนอะไรไว้

     "เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง....ตอนนี้ข้าขอพักก่อนแล้วกัน" สุคุนะพูดพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อย

     "งั้นข้าไม่กวน.....เอ๊ะ?" ข้าที่พอสังเกตฟูกที่ตนเองนอนอยู่ก็พบว่ามันถูกวางเอาไว้ติดกันเหมือนครั้งแรก แต่ไม่ทันที่ข้าจะได้คิดทบทวนสิ่งใดข้าก็ถูกสุคุนะดึงตัวให้ลงไปนอนด้วยกันเสียแล้ว

     "จะ.....เจ้าทำอะไร?" ข้าพยายามดันตัวอีกฝ่ายให้ออกห่างแต่เหมือนจะส่งผลตรงกันข้าม

     "ข้าใช้พลังคุณไสยไปตั้งมากมายเพื่อช่วยเจ้า....ดังนั้นคืนนี้เจ้าต้องเป็นหมอนให้ข้า" สุคุนะที่ยังคงกอดข้าไม่เลิก

     "หมอน?....เจ้าก็มีอยู่บนหัวไม่ใช่รึไง!" ข้าที่พอสู้แรงไม่ได้ก็เริ่มใช้เสียง

     "ปกติข้าจะมีหมอนข้างกายด้วย....ขนาดเมื่อวานข้ายังหลับๆตื่นๆเลย" สุคุนะถึงจะใช้เหตุผลอะไรมาอ้างก็ฟังไม่ขึ้นเมื่อสีหน้าของเขาในตอนนี้ดันสวนทางกับสิ่งที่พูด

     "แต่สีหน้าของเจ้า....มันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด !!!" ข้าที่ยังพยายามดันอีกฝ่ายออกจนมือเผลอหลุดเข้าไปสัมผัสกล้ามอกของสุคุนะเข้า

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

     "ทำเป็นอายไปได้...ทั้งๆที่ข้าก็เห็นหมดทุกซอกทุกมุมแล้วแท้ๆ" สุคุนะถอนหายใจเล็กน้อบกับการกระทำที่ใสซื่อของข้า

     "เจ้า....เจ้า.....!!!" ข้ามิอาจหาคำมาต่อว่าอีกฝ่ายได้

     "พอดีเลย....บทลงโทษของเจ้า....เอาเป็นว่า....มีหุ่น 3 ตัวก็ 3 วัน หากเจ้าไม่สามารถทำลายหุ่นไล่กาได้ในแต่ละวัน....." สุคุนะค่อยๆยื่นหน้าเอามาใกล้ๆข้าอย่างช้าๆ

     "ข้าจะเริ่ม....จูบที่หน้าผาก....แก้ม.....และที่คอ....ตามลำดับไปแล้วกัน...." สุคุนะกระซิบข้างหูจนข้าขนลุกขึ้นมาทันที

     "ไม่.....ข้าไม่ยอมหรอก !!!" ข้าปฏิเสธเสียงแข็ง

     "อย่าดีแต่พูด....การกระทำต้องมาด้วยนะครับ" สุคุนะพูดพลางเอานิ้วแตะที่ปลายจมูกข้าเล็กน้อย ข้าที่รู้ตัวว่าหนีไม่ได้จึงเปลี่ยนจากการผลักไสอีกฝ่ายเป็นเอาหน้ามุดผ้าห่มแทน

     "ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเจ้าเนี่ยสนุกกว่าที่คิด" สุคุนะหัวเราะลั่นด้วยความสนุกสนานในความทุกข์ของคนอื่น

     "จริงสิท่านไมริเป็นยังไงบ้างนะ?....ท่านสุคุนะก็ใช้พลังคุณไสยตลอด" อุราอุเมะที่ลุกมาทำธุระส่วนตัวเลยตัดสินใจแวะมาดูอาการของข้า ตอนนี้ก็ดึกพอสมควรนางเลยตัดสินใจค่อยๆเปิดประตูดูให้เงียบที่สุด แต่แล้วไม่นานอุราอุเมะก็มีรอยยิ้มที่มุมปากออกมาเมื่อเห็นข้ากับสุคุนะนอนอยู่

     "พรุ่งนี้เช้าคงต้องทำอาหารสุดฝีมือแล้วสิ" อุราอุเมะค่อยๆทำปิดประตูให้เบาที่สุด

     แสงจันทร์ในยามค่ำคืนค่อยๆไล่แสงมาอย่างช้าๆผ่านทางหน้าต่าง จนตกกระทบลงบนร่างของคนสองคนที่กำลังนอนอยู่ ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆเข้ามาในห้องเท่านั้น ฟูกนอนที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยได้ยับยู่ยี่พร้อมกับหมอนที่กระจัดกระจายเหมือนผ่านสงครามอะไรบางอย่าง แต่กระนั้นกับกลายเป็นภาพที่ให้ความอบอุ่นแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก

.

.

.

.

.

     "เมื่อคืนหลับสบายรึเปล่าค่ะ?" อุราอุเมะเคยถามพร้อมรอยยิ้ม

     "กะ.....ก็ดี...." ข้ากินอาหารไปมือสั่นไป

     "ปวดคอเป็นบ้า" สุคุนะเอียงคอไปมาเพื่อให้หาย

     "ไม่ยอมนอนที่ใครที่มันเอง....ช่วยไม่ได้" ข้าเอ่ยพร้อมสีหน้าไม่สบอารมณ์

     "หึ....อย่าลืมบทลงโทษด้วยหละกันวันนี้นะ" พอสุคุนะเอ่ยขึ้นเล่นทำข้าสำลักน้ำทันที

     "นี่เจ้าจริงจังหรอ?" ข้าเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด

     "งั้นเจ้าลองทำลายหุ่นไล่กาไม่ได้สิ....จะได้รู้ว่าข้าจริงจังหรือเปล่า?" สุคุนะพูดด้วยใบหน้ากวนประสาท

     "....." อุราอุเมะยิ้มเล็กยิ้มน้อยพลางเก็บจานอาหารไปด้วย

     "ข้าไม่เสี่ยงหรอก....ยังไงวันนี้ข้าจะทำลายให้ได้ !!!" พอพูดจบข้าก็รีบวิ่งไปที่หุ่นไล่กาทันทีโดยมีสุคุนะนั่งมองอยู่ที่ระเบียงตามเดิม

     "ย๊ากกกกกกกกกกกก!" ข้าออกแรงหมัดสุดตัวต่อยไปยังหุ่นไล่กาแต่ผลรับก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     "ทำไม?" ข้าหน้าซีกเล็กน้อย

     "สู้เขานะ สู้เขา...ฮ่าๆๆๆๆ" สุคุนะตะโกนส่งเสียงตามหลังจนข้าเริ่มหัวร้อน

     "ไม่ยอมหรอก !!!" ข้าเริ่มต่อยหมัดรัวๆใส่หุ่นไล่กาอย่างบ้าคลั่งและก็เหมือนเดิมไม่มีอะไร

ทำไม?....หรือข้ามีพลังงานด้านลบไม่พองั้นหรอ?

     ข้าลองรวบรวมสมาธิไปที่มือทั้งสองข้าง พร้อมหลับตาลงและพยายามจินตนาการถึงเหตุการณ์ในวันที่ท่านแม่ถูกฆ่า ข้าปรับลมหายใจไม่ให้เร็วหรือช้าเกินไป จากนั้นข้าก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆแล้วมองไปยังหุ่นไล่กาตรงหน้า และสิ่งที่เห็นก็คือร่างของท่านแม่ที่เต็มไปด้วยเลือด แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเพราะข้ายอมรับว่าในตอนนั้นข้าอ่อนเเอ ทว่าครั้งนี้ไม่อีกแล้วข้าจะก้าวข้ามขีดจำกัดของตนเอง

เพื่อไปพบ......ท่านแม่ที่หลุมศพ....และข้าต้องห้ามตาย....

....ถึงแม้ว่า.....บทสรุปสุดท้าย.....ข้าจะตายอยู่ดี......

แต่ข้าจะขอตาย......เพราะสุคุนะเท่านั้น !!!

     "!!!" ข้าออกแรงต่อยหมัดลงไปที่หุ่นไล่กาอีกครั้งแต่คราวนี้มีแรงอัดออกมาจากหมัดข้าจนทำให้หุ่นไล่กากระเด็น ข้าฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจทันที

     "เหมือนจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีนะคะ" อุราอุเมะนำชามาเสิร์ฟสุคุนะ

     "ข้าบอกให้ทำลายนะ...ไม่ใช่ต่อยให้มันกระเด็นอย่างเดียว !!!" สุคุนะตะโกนบอกด้วยรอยยิ้มกวนประสาทตามเดิม

     "รู้แล้ว !!!" ข้าตอบกลับทันทีก่อนจะรีบวิ่งไปอุ้มหุ่นไล่กามาตั้งไว้ที่เดิม

     "คราวนี้ต้องกระจุย" ข้าสัมผัสได้ถึงพลังคุณไสยที่กำลังไหลเวียนอยู่ในตัวได้อย่างชัดเจน ก่อนที่ข้าจะต่อยหมัดใส่หุ่นไล่การัวๆ พลางลดปริมาณคุณไสยไม่ให้มากเกิดไปจนหุ่นลอยไปอีกครั้งเนื่องจากขี้เกียจวิ่งไปเก็บ

     ผัวะ ผัวะ ผัวะๆๆๆๆๆ ถึงจะลดพลังคุณไสยที่ปล่อยออกมาแต่แรงหมัดของข้ายังเท่าเดิม จนเริ่มมีเลือดซิบที่มือ ทำให้ข้าเผลอคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจนเป็นฉนวนให้เกิดเปลวเพลงที่มือของข้าอีกครั้ง อุราอุเมะจะรีบเข้ามาช่วยแต่ก็ถูกสุคุนะห้ามเอาไว้ ข้ารู้สึกแสบที่มือเป็นอย่างมากพราะถูกไฟเผา ถึงกระนั้นข้าก็ยังออกแรงต่อยไปที่หุ่นไล่กา และเหมือนเปลวไฟจะทำให้พลังโจมตีเพิ่มสู้ขึ้นเช่นกัน ถึงจะใช้ปริมาณพลังคุณไสยและแรงหมัดเท่าเดิม

อย่ากลัว....ไฟนี้.....เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายข้า......อย่าได้กลัวมัน.....

     "แหลกไปสะ !!!" ข้าง้างหมัดสุดแขนเปลวไฟที่เคยเผามือข้าได้หยุดลงเหลือไว้เพียงรอยไหม้เท่านั้น ข้าอัดหมัดสุดแรงไปยังตรงกลางอกของหุ่นไล่กา จนเกิดเปลวเพลิงทะลุผ่านตัวหุ่นไป ตูมมมมมมมมม !!! หุ่นไล่การะเบิดแตกกระจายและด้วยเหตุนี้จึงเป็นการบ่งบอกว่าข้าก้าวไปข้างหน้าได้ก้าวหนึ่งแล้ว

     "ท่านไมริสำเร็จแล้วนะคะ !!!" อุราอุเมะตะโกนด้วยความดีใจเพราะนางลุ้นมากว่าข้าจะบาดเจ็บ

     "สุคุนะ.....สำเร็จแล้ว !!!" ข้าหันหมัดไปหาสุคุนะด้วยรอยยิ้มที่ดีใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่ามือของข้าจะมีรอยไหม้ก็ตามแต่กับไม่รู้สึกเจ็บเลย

     "จดจำความรู้สึกนั้นไว้หละ....แต่ตอนนี้มานั่งพักตรงนี้ก่อน" สุคุนะเอ่ยพลางตบพื้นเบาๆข้างที่เขานั่งอยู่

     "ไม่เอา.....ข้าจะฝึกต่อ" ข้าพูดด้วยความมุ่งมั่นก่อนจะใช้เท้าเตะไปยังหุ่นไล่กาตัวที่ 2 

     "งั้นก็ตามใจ" สุคุนะถอนหายใจเล็กน้อยกับความดื้อรั้นของข้า

     ข้ายังคงฝึกต่อยเตะกับหุ่นไล่กาโดยไม่ใช้พลังคุณไสยเท่าตัวแรก แต่ข้ามุ่งเป้าไปที่การพยายามฝึกใช้พลังคุณไสยแบบไม่เผ่งเล็งสมาธิให้มันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายแทน และข้าเริ่มจับจุดรูปแบบพลังคุณไสยของตนเองได้เล็กน้อย ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถควบคุมไฟอย่างที่ต้องการ 

     "หากไปต่อยมนุษย์ธรรมดาและเกิดมีไฟออกมาก็ยุ่งนะสิ" ข้านั่งทรุดด้วยความเหนื่อยล้า

     "เป็นไง?....เหนื่อยแล้วสิ" สุคุนะเดินมาเยาะเย้ย

     "ชิ" ข้าเบะปากใส่ทันทีเพราะมันดันเป็นแบบที่เขาพูดนั้นแหละ

     "ขอมือหน่อย" สุคุนะนั่งลงตรงหน้าพลางยื่นมือมา

     "ข้าไม่ใช่หมาสักหน่อย !!!" ข้าเริ่มโวยวายเล็กน้อย

     "น่ารำคาญจริง" สุคุนะดึงมือข้าไปรักษาทันที

     "เอ๊ะ.....ขอบใจ...." ข้ารีบดึงมือกลับหลังรักษาเสร็จ

     "ไปนั่งกินอะไรก่อนสิ....อุราอุเมะอุส่าทำให้" สุคุนะยืนขึ้นพลางยื่นมือมาให้ข้าจับ ข้ามองด้วยสีหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปคว้าตามคำชวน สุคุนะดึงตัวข้ายืนขึ้นทันทีก่อนที่พวกข้าจะพากันไปนั่งที่ระเบียง

     "จริงสิ....แล้วรางวัลข้าคืออะไร?" ข้าหันมาพูดด้วยสีหน้าคาดหวัง

     "รางวัลอะไร?" สุคุนะคิ้วขมวดทันที

     "ก็ขนาดเจ้ายังมีบทลงโทษหากข้าไม่สามารถทำลายหุ่นไล่กาได้....ก็ต้องมีรางวัลให้ข้าด้วยสิ" ข้าที่เริ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

     "งั้นหรอๆ.....เวลาหมาทำตามคำสั่งต้องให้ขนมสินะ" สุคุนะเอ่ยพลางทำทีครุ่นคิด

     "ก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่ใช่หมา !!!" ข้าโวยวายอีกครั้งพลางหยิบขนมขึ้นมากิน

     "แล้วเจ้าอยากได้อะไร?" สุคุนะหันมาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังจนข้าแปลกใจ

     "อยากได้....งั้นหรอ?....แล้วข้าอยากได้อะไรดีหละ?" ข้าเริ่มคิดหนักแทน

ชุดเสื้อผ้าข้าก็ไม่ค่อยสนใจ....ของใช้?.....ไม่มีอะไรจำเป็นสำหรับข้าเลย.....

     "......." สุคุนะนั่งรอฟังคำตอบจากข้านานอยู่พอสมควรจนเริ่มทำสีหน้ารำคาญ

     "พอ....ข้าคิดออกแล้ว" สุคุนะกล่าวด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ

     "เจ้าคิดอะไรออก?" ข้าที่รีบหันมามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตื่นเต้น

     "มันมีหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่....ข้าจะพาเจ้าไปหาซื้อของที่จำเป็นแล้วกัน" สุคุนะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

     "เจ้ามีเงินหรอ?" ข้าทำด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจแบบสุดๆ

     "เห็นแบบนี้ข้าก็มีเงินติดตัวนะ" สุคุนะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยต่อท่าทีของข้า

     "แต่ข้าไม่มีของจำเป็นที่ต้องใช้นะ" ข้าทำสีหน้าคิดหนัก

     "เดี๋ยวก็ถึงฤดูหนาวแล้ว....แล้วจะให้เจ้าเปลี่ยนชุดเดี๋ยวกูบอกว่าขยับร่างกายไม่สะดวก อย่างน้อยๆก็ควรหาอะไรมาคลุมเพื่อกั้นหนาวเอาไว้ แล้วพวกเราต้องเดินทางอีกเกิดเจ้าป่วยขึ้นมามันยิ่งน่ารำคาญ และการเดินทางจะล่าช้ากว่าเดิมอีก" สุคุนะบ่นยาวใส่จนข้าหูชา

     "รู้แล้วๆ...ไปซื้อก็ได้ !!!" ข้ารีบตัดบท

     "ดี.....งั้นเราไปกัน" สุคุนะพูดเสร็จก็ยืนทันที

     "เอ๊ะ?" ข้าทำหน้าตกใจอีกครั้ง

     "มั่วทำอะไร?....ลุกสิ" สุคุนะจับแขนดึงข้าขึ้น

     "ไปตอนนี้เนี่ยนะ?" ข้าถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

     "พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน....รีบไปรีบกลับมากินข้าวที่อุราอุเมะเตรียมไว้ก็จบ" สุคุนะวางแผนในหัวเรียบร้อย

     "อุราอุเมะไม่ไปด้วยหรอ?" ข้า

     "แค่ข้าก็พอมั่ง?....เดี๋ยวพวกเราค่อยซื้อมาเพื่ออุราอุเมะด้วย ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยอุราอุเมะ?" สุคุนะหันไปตะโกนถามอุราอุเมะที่กำลังตากผ้าอยู่ไม่ไกล

     "ข้าจะเฝ้าที่นี่ให้เองค่ะ....เชิญไปเที่ยวกันตามสบายไม่ต้องห่วงทางนี้นะคะ" อุราอุเมะส่งยิ้มกว้างมากให้

     "งั้นไปกันได้แล้ว" สุคุนะจับคอเสื้อแล้วลากข้าไปทันที

เดี๋ยวววววววววววววววววว !!!

     

     "คนเยอะจัง?" ข้าที่เห็นคนอย่างกับหนอนเดินไปเดินมาแต่โชคยังดีที่ถนนกว่าจนดูไม่น่าอึดอัดเท่าไหร่

     "แวะร้านนั้นเป็นร้านแรกก็แล้วกัน" สุคุนะชี้นิ้วไปทางร้านขายเสื้อผ้าก่อนจะเดินนำข้าไป

     "รอด้วย" ข้าที่รีบเดินตามไปติดๆ

     "พ่อรูปหล่อสนใจผ้าชิ้นไหนดีครับ?" พ่อค้ากว่าด้วยรอยยิ้มต้อนรับหลังเห็นข้ากับสุคุนะเดินเข้ามาในร้าน

ไม่มีใครรู้จักสุคุนะเลยหรอเนี่ย?....สุดยอด.....สะดวกดีแฮะ

     "พอจะมีพวกของใช้สำหรับฤดูหนาวรึเปล่า?" สุคุนะเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย

     "มีครับๆ....เชิญทางนี้เลย" พ่อค้ารีบเดินมาส่งพวกข้าที่โซนของฤดูหนาว

     "เชิญเลือกตามสบายเลยนะครับ" พอพูดจบพ่อค้าก็เดินไปดูลูกค้าคนอื่นๆ

     "มีแต่ของสวยๆทั้งนั้นเลย" ข้าที่ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบแต่งตัวแต่ก็พอรู้ว่าของพวกนี้มีราคาสูงพอสมควร

     "ที่ของเยอะและดูมีราคา เพราะหมู่บ้านนี้เป็นเขตแดนแผนทางเหนือของญี่ปุ่น" สุคุนะที่เหมือนจะอ่านความคิดข้าได้ถึงตอบแทน

     "แบบนี้เอง" ข้าหยิบผ้าชิ้นนั้นชิ้นนี้ขึ้นมาดู ก่อนจะสังเกตเห็นกลุ่มผู้หญิงยืนซุบซิบอะไรบางอย่างพลางหันมามองสุคุนะที่กำลังเลือกดูของเช่นกัน

เจ้าหมอนี่.....เนื้อหอมขนาดนั้นเชียวหรอ?

     "......" สุคุนะมองข้าด้วยหางตาเล็กน้อยก่อนจะเลือกของต่อ

     "ดูสิถุงมือน่ารักมากเลย !!!" ข้าสวมถุงมือลายเสื้อสีส้มขึ้นมาให้สุคุนะ

     "......" สุคุนะตอบข้าด้วยการเบะปากแทน

     "ถ้าไม่ชอบก็บอกกันดีๆก็ได้มั้ย?" ข้าทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที

     "เฮ้อ" สุคุนะถอนหายใจยาวเหยียด

     "ข้าจะไปดูของอีกฝั่งแล้วกัน" ข้าก็เดินออกไปทันทีโดยมีสายตาของสุคุนะยืนมองแผ่นหลังของข้าจนลับสายตา

     ข้าที่ยังหาของที่ถูกใจตนเองไม่ได้แต่ส่วนของอุราอุเมะข้าเลือกไว้เรียบร้อยแต่ก็ต้องไปคุยกับสุคุนะอีกทีว่าจะเอาแบบไหน ซึ่งข้ามั่นใจว่าต้องมีเถียงกันแน่ไม่มีทางที่เรื่องจะจบแบบงามๆ ข้าลองหยิบผ้าคลุมบนชั้นออกมาดูจนเกิดช่องว่างที่สามารถมองเห็นอีกฝั่งได้ 

     "ข้าว่าสีนั้นไม่เหมาะกับท่านนะคะ" เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากอีกฟากทำให้ข้าอดแอบมองไม่ได้ผ่านช่องของชั้น

     "แล้วเจ้าคิดว่าสีไหน?" สุคุนะหันมาถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตอนแรกข้าก็คิดว่าเป็นคนขายแต่ที่ไหนได้เป็นผู้หญิงในกลุ่มที่ซุบซิบกันตอนแรก

     "ข้าว่าสีม่วงแบบองุ่นเหมาะกับท่านมากกว่า" หญิงสาวพูดจบก็หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาให้สุคุนะสวมแล้วเจ้าตัวก็ยอมสวมแบบโดยดีด้วยนะ

อะไรนะ?....ตอนเจอข้าครั้งแรกยังจะฆ่าข้าอยู่เลยไม่ใช่หรอ?

     "อือ....ก็เหมาะกับข้ากว่าสีอื่น" สุคุนะสำรวจเสื้อคลุมเสร็จก่อนจะถอดออก

     "ท่านอยากให้ข้าช่วยอะไรอีกรึเปล่า?" หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

     "นั้นสิ" สุคุนะยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง

     "งั้นช่วยไปไกลๆข้าทีสิ....กลิ่นน้ำหอมของพวกเจ้าทำข้าแสบจมูก" สุคุนะตอบด้วยรอยยิ้มเล่นทำกลุ่มผู้หญิงหน้าเสีย

     "ฮา!!!" ข้าเผลอหลุดขำเสียงดังจนรีบเอามือปิดปากพลางนั่งแอบหลังชั้น

     "ขะ....ข้าขอตัว...." หญิงสาวรีบเดินหนีออกจากร้านตามด้วยคนในกลุ่ม 

ข้ามันโง่....หลุดขำได้ไงเนี่ย !!!

     "เป็นผู้หญิงก็หัดขำเบาๆก็ได้" สุคุนะยื่นหน้าเข้ามาผ่านช่องของชั้น

     "ไม่เกี่ยวกับเจ้าสักหน่อย" ข้าลุกขึ้นพร้อมทำทีหาของต่อ

     "เจ้ายังหาของไม่ได้อีกหรอ?" สุคุนะเดินมาหาข้าอีกฟาก

     "ปกติส่วนใหญ่พวกชุดเสื้อผ้า....คนรับใช้เหลือให้ทั้งหมด" ข้าถอนหายใจเล็กน้อยที่ยังหาของที่ตนชอบไม่ได้

     "เจ้าเลือกของให้อุราอุเมะได้ดีหนิ" สุคุนะยืนมองของที่ข้าเลือกด้วยรอยยิ้มเล่นเอาข้าไปไม่เป็น

     "ทำไม?....ทำไมถึงชอบของที่ข้าเลือกให้อุราอุเมะหละ?" ข้ารีบถามหาความจริงทันทีเพราะไม่มีทางที่ความคิดของข้ากับสุคุนะจะตรงกัน

     "เพราะข้าไม่ได้เลือกของให้อุราอุเมะเลยนะสิ" สุคุนะตอบแบบหน้าด้านๆ

ข้าหวังอะไรอยู่เนี่ย !!!

     "เจ้าคิดว่าสีไหนเหมาะกับข้า?" สุคุนะหยิบเสื้อคลุม 5 - 6 ตัวมาให้ข้าเลือก

     "ก็ได้สีที่เหมาะไปแล้วไม่ใช่รึไง?" ข้าตอบพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

     "เจ้าชอบสีอะไร?" สุคุนะถามขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

     "ข้าชอบสีครามไม่ก็สีกรม" ข้าตอบแบบงงๆ

     "งั้นก็สีนี้แล้วกัน" สุคุนะหยิบแยกออกมาตามสีที่ข้าชอบก่อนจะเอาอันอื่นวางทิ้งไว้

     "ส่วนของเจ้าข้าเลือกไว้แล้ว....ไปจ่ายเงินกัน" พอสุคุนะพูดจบก็เดินนำไปเลยทิ้งให้ข้ายืนมองด้วยสีหน้ามึนงง ก่อนจะรีบเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างว่าง่าย

     ทั้งข้าและสุคุนะพากันออกมาจากร้านเรียบร้อยก็พอกันซื้อพวกอาหารกับสาเกกับไป และตลอดทางที่เดินซื้อของพวกผู้หญิงก็มักจะมองสุคุนะกันยกใหญ่ ถึงขนาดเดินผ่านกระจะหมุนคอได้แบบ 360 องศาก็ว่าได้ ข้าหละหนักใจจริงๆที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงที่มองข้าอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายทุกครั้งที่ยืนข้างสุคุนะ

สายตาของผู้หญิงเนี่ย....อันตรายจริงๆ...

     "จริงสิข้าพึ่งรู้สึกตัวหละตอนที่พวกเรามาเดินซื้อของแบบนี้" ข้าเอ่ยขึ้นจนสุคุนะหันมาทำคิ้วขมวดใส่

     "รู้สึกอะไร?" สุคุนะถามพลางยืนเลือกมีดทำอาหาร

     "รู้สึกว่าหากข้า....เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา......ข้าอาจไม่รู้จักเจ้าเลย" ข้าพูดพร้อมน้ำเสียงเศร้าใจเล็กน้อย

     "คงใช่....แต่หากข้ากับเจ้าต่างเป็นมนุษย์ธรรมดา.....สักวันคงเดินสวนทางกันที่ไหนสักแห่ง....และพวกเราอาจรู้จักกันก็ได้" สุคุนะพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมหยิบมีดที่เลือกให้คนขายใส่ของห่อให้เรียบร้อย

สุคุนะจะบอก.....ว่าตนเองก็อยากเป็นมนุษย์ธรรมดางั้นหรอ?

     "เจ้าจะนั่งพักกินดังโงะก่อนมั้ย?" สุคุนะพาข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน

     "อือ" ข้าตอบพร้อมรอยยิ้ม

     "งั้นนั่งรอตรงนี้....ข้าจะไปสั่งให้" สุคุนะเดินเข้าไปในร้านทันทีก่อนที่ข้าจะเดินไปนั่งเก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่

     "เหนื่อยจัง" ข้าเอนหลังนอนบนเก้าอี้

ซื้อของกับสุคุนะ....พอๆกับยูซาโกะเลยให้ตายสิ....

     ข้านอนพักสายตาเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผ่านหัวข้าไป ตามด้วยลมที่จู่ๆก็พัดผิดปกติจนข้าต้องลืมตาขึ้นมามอง แต่ด้วยแสงของตะวันสาดส่องลงมาทำให้ข้าหยีตาหลบแสงอัตโนมัติ ถึงกระนั้นก็เหมือนจะมีเงาของใครบางคนกำลังเดินตรงมายังข้าที่กำลังลุกขึ้นนั่ง

     "ไมริ...ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่พอกิน...เลยสั่ง....มา....ไมริ?" สุคุนะเดินออกมาจากร้านพลางกวาดสายตามองหาข้า

     "ไมริ?" สุคุนะเริ่มเพิ่มเสียงเรียกหาข้าก่อนจะสังเกตเห็นข้าวของที่ข้าวางไว้บนเก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ 

     "บ้าเอ๊ย !!!" สุคุนะโวยวายเสียงดังทันทีเมื่อพบกับขนนกสีดำที่ตกอยู่

END.