ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : มนุษย์ธรรมดา
"ที่ไหนกัน?" ข้าที่มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด แต่แล้วก็มีแสงเทียนถูกจุดขึ้นกลางความมืดมิดแห่งนี้ พร้อมร่างของหญิงสาวสวมผ้าคลุมหัวสีน้ำตาลที่กำลังนั่งอยู่
"ได้โปรด....อย่าพรากลูกข้าไปเลย....." หญิงสาวกล่าวพลางโอบกอดอะไรบางอย่างในอ้อมแขน
"ข้าจะยอมทำทุกอย่าง....ขอแค่....มอบชีวิตของลูกข้าคืนมา !!!" หญิงสาวเริ่มพูดเสียงดังมากขึ้น
"ข้าขอชีวิตของลูกสาวข้าคืนมา !!!" หญิงสาวตะโกนพูดทั้งน้ำตา แต่แล้วผ้าคลุมหัวก็ได้หลุดออกมาทำให้ข้าเห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเจน
"ท่านแม่?" ข้าที่ได้แต่เอ่ยเรียกแต่กับไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้และดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สามารถรับรู้ถึงตัวตนของข้าเช่นกัน
"ได้โปรดพระเจ้า....นำลูกสาวข้ากลับคืนมา !!!" ท่านแม่ยังคงตะโกนเช่นเดิมพร้อมวางสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ตรงหน้าและมันคือร่างของเด็กทารกที่ไร้ลมหายใจ
"ได้โปรด....คืนลูกข้ามา...." น้ำเสียงของท่านแม่เริ่มสนหวังมากขึ้นเรื่อยๆ
"ข้ามีน้องสาวด้วยงั้นหรอ?" ข้าที่ทำอะไรไม่ได้มากจึงได้เพียงแค่ยืนดู
"ข้า.....ข้าขอลูกข้าคืน....ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิใด.....ไม่ว่าจะต้องจ่ายด้วยอะไรก็ตาม....ข้าพร้อมจะมอบให้....ได้โปรด....." แต่แล้วฟ้าได้ผ่าลงมายังร่างของเด็กทารกที่อยู่ตรงหน้าท่านแม่เข้าอย่างจัง เปรี๊ยง! ร่างของท่านแม่กระเด็นไปชนเข้ากับกำแพงอย่างจัง
ร่างของเด็กทารกที่เคยแน่นิ่งไปเริ่มขยับเข้าอีกครั้ง สายตาของท่านแม่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ดีใจเป็นอย่างมาก แต่แล้วข้างกลายของเด็กทารกก็ได้มีเงาสีดำโผล่ขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มแสยะที่ส่งมายังท่านแม่ที่นอนมองอยู่
"เจ้าสัญญาแล้ว...." เงาสีดำกล่าวพร้อมนำเล็บกรีดบริเวณกลางอกของทารกเป็นรูปกากบาท ก่อนที่รอยมันจะจางหายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน
"เมื่อถึงเวลาข้าจะมารับนางและหากเจ้าผิดสัญญา.....โชคชะตาที่รอนางมีเพียงความตาย" พอสิ้นเสียงเงาสีดำก็ได้สลายหายไปทันที เสียงเด็กทารกร้องดังขึ้นท่านแม่รีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ร้องนะ...แม่ไม่ยอมให้ใครพาเจ้าไป....ไม่ยอมเด็ดขาด....แม่จะปกป้องลูกเอง....ไมริ" ท่านแม่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
ข้าตื่นจากการหลับไหลทันทีเมื่อได้ยินชื่อของเด็กทารกคนนั้น ฟ้าที่เคยสว่างได้หายลับไปเป็นการบ่งบอกว่าข้าหมดสติไปนานพอสมควร ท่ามกลางไฟสลัวจากเทียนในห้องทำให้ข้าสังเกตเห็นเงาใครบางคนที่กำลังนั่งอยู่ พอสังเกตดีๆปรากฎเป็นสุคุนะที่กำลังนั่งเท้าคางหลับอยู่ ใบหน้าของเขาดูนิ่งสงบถึงข้าจะเคยเห็นมาแล้วตอนเจอครั้งแรก แต่พอมองใกล้ๆแบบนี้สุคุนะก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการ
เอ๊ะ?....ใบหน้า....ซุคุนะมัน.....
ข้าที่สังเกตเห็นรอยไหม้เล็กๆบริเวณแก้มของเขา ก่อนที่ข้าจะพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วมองรอยแผลให้ชัดๆ รอยแผลบนใบหน้าของสุคุนะกำลังรักษาตนเองอยู่ ก็เท่ากับว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้หยุดใช้พลังคุณไสยเลยตั้งแต่เช้า และที่มาของรอยแผลก็เกิดจากข้า ความทรงจำและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้ายังคงจำได้ชัดเจนถึงแม้ตอนนั้นข้าจะไม่มีสติอยู่ก็ตาม
"ถ้าว่างมานั่งจ้องหน้าข้า...ควรเอาเวลาไปนอนไม่ดีกว่าหรอ?" สายตาของข้ากับเขาสบตากันพอดีจนข้าสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนที่รอยแผลเป็นของสุคุนะจะรักษาเสร็จพอดีเช่นกัน
"คนที่ควรจะไปนอน....น่าจะเป็นเจ้ามากกว่า..." ข้าเถียงกลับทันควันถึงแม้จะยังหลบสายตาจากอีกฝ่าย
"ทำไมเจ้าถึงขาดสติ?" สุคุนะถามเข้าประเด็นจนข้าถึงกับตัวเกร็ง
"ขะ.....ข้า....." ข้าที่ไม่อยากนึกถึงจนเผลอใช้มือจิกชุดที่ใส่อยู่ มันเป็นนิสัยปกติของข้าที่มักจะแสดงออกมาเวลาไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่ง ตลอดชีวิตที่อยู่คฤหาสน์ข้ามักทำแบบนี้เสมอ เพราะถึงแม้จะพูดไปทุกคนก็จะต่างทำสีหน้าเศร้าใจทำเหมือนเข้าใจความรู้สึกของข้า แต่จริงๆก็ไม่อยากยุ่งหรือไม่อยากเข้าใกล้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่ที่ทำแบบนั้นก็แค่ให้มันจบๆไป
"เฮ้อ" สุคุนะจับมือทั้งสองข้างของข้าขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของตน
"ซุ....สุคุนะ...." ข้าพยายามดึงมือออก
"เจ้าก็เห็นแล้วหนิ....รอยไหม้นะ..." พอสิ้นเสียงของสุคุนะข้าก็หยุดชะงัดทันที
"ถ้าเจ้ายังปิดกั้นอยู่แบบนี้...เจ้าไม่มีทางควบคุมมันได้หรอก...ขนาดข้ายังต้องใช้เวลานานกว่าจะรักษามันหาย หากเป็นมนุษย์ธรรมดาคงตายไปแล้ว...." สุคุนะเริ่มเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง
"มองหน้าข้าไมริ....สบตากับข้า...." น้ำเสียงที่หนักแน่นของสุคุนะยากเกินที่ข้าจะปฏิเสธ
ข้ามองไปยังสุคุนะพร้อมสบตาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง แววตาของซุคุนะเป็นแววตาที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาที่มองข้าเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่คำสาปแห่งชีวิตที่ไม่ควรเข้าใกล้และควรถูกคุมขังไม่ให้ห่างกาย แม้จะบอกย้ำมาตลอดว่าทั้งหมดก็เพื่อตัวข้าเองแต่แท้จริงก็เพื่อปกป้องผู้บริสุทธิ์ที่อาจตายได้เพียงข้าบาดเจ็บเล็กน้อย
"ตลอดเวลาที่ผ่านมา....คงทรมารมากสินะ....การที่ต้อง.....อยู่ตัวคนเดียว....โดยไม่สามารถพึ่งพาใครได้...." สุคุนะกุมมือของข้าแน่นจนข้าสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากมือหนาคู่นั้น
"เพียงแค่การโดดเดี่ยวเท่านั้น....ก็สามารถเปลี่ยน....ให้มนุษย์เลือกที่จะปิดกั้นทุกสิ่ง....เพียงเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง....เพราะข้าเองก็เคยเป็น" สุคุนะพูดพร้อมส่งรอยยิ้มเล็กๆ ข้าที่นั่งมองด้วยสีหน้าแปลกใจพอสมควรก็ได้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างสัมผัสที่แก้มทั้งสองข้างซึ่งมันคือน้ำตาของข้าที่ไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว
"ขะ....ข้าเห็น....อึก....ข้าเห็นท่านแม่....ถูกฆ่า....โดยที่มือของข้า....มักเปื้อนเลือดเสมอ....ไม่ว่า....ไม่ว่าข้าจะพยายามลืมมันแค่ไหน....ข้าก็มักจะฝันถึงมัน...." ข้าร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นทั้งๆที่มันควรจะเจ็บปวด แต่ข้ากับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมีใครสักคนรับฟังความเจ็บปวดจากใจจริง
"......" สุคุนะปล่อยมือที่เคยกุมมือข้าออกแล้วเปลี่ยนมาเช็ดน้ำตาของข้าแทน
ทำไม?......ทำไมเจ้า.....ถึงได้เปราะบางแบบนี้? : สุคุนะ
"อึก....ขอบคุณ.....ข้าว่า....ข้า....ไม่เป็นอะไรแล้ว...." ข้าหยุดร้องไห้พร้อมส่งยิ้มกลับไป
"งั้นก็ดี....ข้าว่าพรุ่งนี้เจ้าคงไม่เสียสติอีก....คิดว่านะ" สุคุนะหัวเราะเล็กน้อย
"พรุ่งนี้ข้าจะทำลายหุ่นไล่กาให้ดู !!!" ข้าพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
"หากทำไม่ได้คงต้องมีบทลงโทษสักหน่อย" สุคุนะมองมายังข้าพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไหนงั้น?" ข้าทำสีหน้าลำบากใจแบบสุดๆเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายวางแผนอะไรไว้
"เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง....ตอนนี้ข้าขอพักก่อนแล้วกัน" สุคุนะพูดพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อย
"งั้นข้าไม่กวน.....เอ๊ะ?" ข้าที่พอสังเกตฟูกที่ตนเองนอนอยู่ก็พบว่ามันถูกวางเอาไว้ติดกันเหมือนครั้งแรก แต่ไม่ทันที่ข้าจะได้คิดทบทวนสิ่งใดข้าก็ถูกสุคุนะดึงตัวให้ลงไปนอนด้วยกันเสียแล้ว
"จะ.....เจ้าทำอะไร?" ข้าพยายามดันตัวอีกฝ่ายให้ออกห่างแต่เหมือนจะส่งผลตรงกันข้าม
"ข้าใช้พลังคุณไสยไปตั้งมากมายเพื่อช่วยเจ้า....ดังนั้นคืนนี้เจ้าต้องเป็นหมอนให้ข้า" สุคุนะที่ยังคงกอดข้าไม่เลิก
"หมอน?....เจ้าก็มีอยู่บนหัวไม่ใช่รึไง!" ข้าที่พอสู้แรงไม่ได้ก็เริ่มใช้เสียง
"ปกติข้าจะมีหมอนข้างกายด้วย....ขนาดเมื่อวานข้ายังหลับๆตื่นๆเลย" สุคุนะถึงจะใช้เหตุผลอะไรมาอ้างก็ฟังไม่ขึ้นเมื่อสีหน้าของเขาในตอนนี้ดันสวนทางกับสิ่งที่พูด
"แต่สีหน้าของเจ้า....มันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด !!!" ข้าที่ยังพยายามดันอีกฝ่ายออกจนมือเผลอหลุดเข้าไปสัมผัสกล้ามอกของสุคุนะเข้า
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
"ทำเป็นอายไปได้...ทั้งๆที่ข้าก็เห็นหมดทุกซอกทุกมุมแล้วแท้ๆ" สุคุนะถอนหายใจเล็กน้อบกับการกระทำที่ใสซื่อของข้า
"เจ้า....เจ้า.....!!!" ข้ามิอาจหาคำมาต่อว่าอีกฝ่ายได้
"พอดีเลย....บทลงโทษของเจ้า....เอาเป็นว่า....มีหุ่น 3 ตัวก็ 3 วัน หากเจ้าไม่สามารถทำลายหุ่นไล่กาได้ในแต่ละวัน....." สุคุนะค่อยๆยื่นหน้าเอามาใกล้ๆข้าอย่างช้าๆ
"ข้าจะเริ่ม....จูบที่หน้าผาก....แก้ม.....และที่คอ....ตามลำดับไปแล้วกัน...." สุคุนะกระซิบข้างหูจนข้าขนลุกขึ้นมาทันที
"ไม่.....ข้าไม่ยอมหรอก !!!" ข้าปฏิเสธเสียงแข็ง
"อย่าดีแต่พูด....การกระทำต้องมาด้วยนะครับ" สุคุนะพูดพลางเอานิ้วแตะที่ปลายจมูกข้าเล็กน้อย ข้าที่รู้ตัวว่าหนีไม่ได้จึงเปลี่ยนจากการผลักไสอีกฝ่ายเป็นเอาหน้ามุดผ้าห่มแทน
"ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเจ้าเนี่ยสนุกกว่าที่คิด" สุคุนะหัวเราะลั่นด้วยความสนุกสนานในความทุกข์ของคนอื่น
"จริงสิท่านไมริเป็นยังไงบ้างนะ?....ท่านสุคุนะก็ใช้พลังคุณไสยตลอด" อุราอุเมะที่ลุกมาทำธุระส่วนตัวเลยตัดสินใจแวะมาดูอาการของข้า ตอนนี้ก็ดึกพอสมควรนางเลยตัดสินใจค่อยๆเปิดประตูดูให้เงียบที่สุด แต่แล้วไม่นานอุราอุเมะก็มีรอยยิ้มที่มุมปากออกมาเมื่อเห็นข้ากับสุคุนะนอนอยู่
"พรุ่งนี้เช้าคงต้องทำอาหารสุดฝีมือแล้วสิ" อุราอุเมะค่อยๆทำปิดประตูให้เบาที่สุด
แสงจันทร์ในยามค่ำคืนค่อยๆไล่แสงมาอย่างช้าๆผ่านทางหน้าต่าง จนตกกระทบลงบนร่างของคนสองคนที่กำลังนอนอยู่ ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆเข้ามาในห้องเท่านั้น ฟูกนอนที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยได้ยับยู่ยี่พร้อมกับหมอนที่กระจัดกระจายเหมือนผ่านสงครามอะไรบางอย่าง แต่กระนั้นกับกลายเป็นภาพที่ให้ความอบอุ่นแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก
.
.
.
.
.
"เมื่อคืนหลับสบายรึเปล่าค่ะ?" อุราอุเมะเคยถามพร้อมรอยยิ้ม
"กะ.....ก็ดี...." ข้ากินอาหารไปมือสั่นไป
"ปวดคอเป็นบ้า" สุคุนะเอียงคอไปมาเพื่อให้หาย
"ไม่ยอมนอนที่ใครที่มันเอง....ช่วยไม่ได้" ข้าเอ่ยพร้อมสีหน้าไม่สบอารมณ์
"หึ....อย่าลืมบทลงโทษด้วยหละกันวันนี้นะ" พอสุคุนะเอ่ยขึ้นเล่นทำข้าสำลักน้ำทันที
"นี่เจ้าจริงจังหรอ?" ข้าเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
"งั้นเจ้าลองทำลายหุ่นไล่กาไม่ได้สิ....จะได้รู้ว่าข้าจริงจังหรือเปล่า?" สุคุนะพูดด้วยใบหน้ากวนประสาท
"....." อุราอุเมะยิ้มเล็กยิ้มน้อยพลางเก็บจานอาหารไปด้วย
"ข้าไม่เสี่ยงหรอก....ยังไงวันนี้ข้าจะทำลายให้ได้ !!!" พอพูดจบข้าก็รีบวิ่งไปที่หุ่นไล่กาทันทีโดยมีสุคุนะนั่งมองอยู่ที่ระเบียงตามเดิม
"ย๊ากกกกกกกกกกกก!" ข้าออกแรงหมัดสุดตัวต่อยไปยังหุ่นไล่กาแต่ผลรับก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ทำไม?" ข้าหน้าซีกเล็กน้อย
"สู้เขานะ สู้เขา...ฮ่าๆๆๆๆ" สุคุนะตะโกนส่งเสียงตามหลังจนข้าเริ่มหัวร้อน
"ไม่ยอมหรอก !!!" ข้าเริ่มต่อยหมัดรัวๆใส่หุ่นไล่กาอย่างบ้าคลั่งและก็เหมือนเดิมไม่มีอะไร
ทำไม?....หรือข้ามีพลังงานด้านลบไม่พองั้นหรอ?
ข้าลองรวบรวมสมาธิไปที่มือทั้งสองข้าง พร้อมหลับตาลงและพยายามจินตนาการถึงเหตุการณ์ในวันที่ท่านแม่ถูกฆ่า ข้าปรับลมหายใจไม่ให้เร็วหรือช้าเกินไป จากนั้นข้าก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆแล้วมองไปยังหุ่นไล่กาตรงหน้า และสิ่งที่เห็นก็คือร่างของท่านแม่ที่เต็มไปด้วยเลือด แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเพราะข้ายอมรับว่าในตอนนั้นข้าอ่อนเเอ ทว่าครั้งนี้ไม่อีกแล้วข้าจะก้าวข้ามขีดจำกัดของตนเอง
เพื่อไปพบ......ท่านแม่ที่หลุมศพ....และข้าต้องห้ามตาย....
....ถึงแม้ว่า.....บทสรุปสุดท้าย.....ข้าจะตายอยู่ดี......
แต่ข้าจะขอตาย......เพราะสุคุนะเท่านั้น !!!
"!!!" ข้าออกแรงต่อยหมัดลงไปที่หุ่นไล่กาอีกครั้งแต่คราวนี้มีแรงอัดออกมาจากหมัดข้าจนทำให้หุ่นไล่กากระเด็น ข้าฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจทันที
"เหมือนจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีนะคะ" อุราอุเมะนำชามาเสิร์ฟสุคุนะ
"ข้าบอกให้ทำลายนะ...ไม่ใช่ต่อยให้มันกระเด็นอย่างเดียว !!!" สุคุนะตะโกนบอกด้วยรอยยิ้มกวนประสาทตามเดิม
"รู้แล้ว !!!" ข้าตอบกลับทันทีก่อนจะรีบวิ่งไปอุ้มหุ่นไล่กามาตั้งไว้ที่เดิม
"คราวนี้ต้องกระจุย" ข้าสัมผัสได้ถึงพลังคุณไสยที่กำลังไหลเวียนอยู่ในตัวได้อย่างชัดเจน ก่อนที่ข้าจะต่อยหมัดใส่หุ่นไล่การัวๆ พลางลดปริมาณคุณไสยไม่ให้มากเกิดไปจนหุ่นลอยไปอีกครั้งเนื่องจากขี้เกียจวิ่งไปเก็บ
ผัวะ ผัวะ ผัวะๆๆๆๆๆ ถึงจะลดพลังคุณไสยที่ปล่อยออกมาแต่แรงหมัดของข้ายังเท่าเดิม จนเริ่มมีเลือดซิบที่มือ ทำให้ข้าเผลอคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจนเป็นฉนวนให้เกิดเปลวเพลงที่มือของข้าอีกครั้ง อุราอุเมะจะรีบเข้ามาช่วยแต่ก็ถูกสุคุนะห้ามเอาไว้ ข้ารู้สึกแสบที่มือเป็นอย่างมากพราะถูกไฟเผา ถึงกระนั้นข้าก็ยังออกแรงต่อยไปที่หุ่นไล่กา และเหมือนเปลวไฟจะทำให้พลังโจมตีเพิ่มสู้ขึ้นเช่นกัน ถึงจะใช้ปริมาณพลังคุณไสยและแรงหมัดเท่าเดิม
อย่ากลัว....ไฟนี้.....เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายข้า......อย่าได้กลัวมัน.....
"แหลกไปสะ !!!" ข้าง้างหมัดสุดแขนเปลวไฟที่เคยเผามือข้าได้หยุดลงเหลือไว้เพียงรอยไหม้เท่านั้น ข้าอัดหมัดสุดแรงไปยังตรงกลางอกของหุ่นไล่กา จนเกิดเปลวเพลิงทะลุผ่านตัวหุ่นไป ตูมมมมมมมมม !!! หุ่นไล่การะเบิดแตกกระจายและด้วยเหตุนี้จึงเป็นการบ่งบอกว่าข้าก้าวไปข้างหน้าได้ก้าวหนึ่งแล้ว
"ท่านไมริสำเร็จแล้วนะคะ !!!" อุราอุเมะตะโกนด้วยความดีใจเพราะนางลุ้นมากว่าข้าจะบาดเจ็บ
"สุคุนะ.....สำเร็จแล้ว !!!" ข้าหันหมัดไปหาสุคุนะด้วยรอยยิ้มที่ดีใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่ามือของข้าจะมีรอยไหม้ก็ตามแต่กับไม่รู้สึกเจ็บเลย
"จดจำความรู้สึกนั้นไว้หละ....แต่ตอนนี้มานั่งพักตรงนี้ก่อน" สุคุนะเอ่ยพลางตบพื้นเบาๆข้างที่เขานั่งอยู่
"ไม่เอา.....ข้าจะฝึกต่อ" ข้าพูดด้วยความมุ่งมั่นก่อนจะใช้เท้าเตะไปยังหุ่นไล่กาตัวที่ 2
"งั้นก็ตามใจ" สุคุนะถอนหายใจเล็กน้อยกับความดื้อรั้นของข้า
ข้ายังคงฝึกต่อยเตะกับหุ่นไล่กาโดยไม่ใช้พลังคุณไสยเท่าตัวแรก แต่ข้ามุ่งเป้าไปที่การพยายามฝึกใช้พลังคุณไสยแบบไม่เผ่งเล็งสมาธิให้มันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายแทน และข้าเริ่มจับจุดรูปแบบพลังคุณไสยของตนเองได้เล็กน้อย ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถควบคุมไฟอย่างที่ต้องการ
"หากไปต่อยมนุษย์ธรรมดาและเกิดมีไฟออกมาก็ยุ่งนะสิ" ข้านั่งทรุดด้วยความเหนื่อยล้า
"เป็นไง?....เหนื่อยแล้วสิ" สุคุนะเดินมาเยาะเย้ย
"ชิ" ข้าเบะปากใส่ทันทีเพราะมันดันเป็นแบบที่เขาพูดนั้นแหละ
"ขอมือหน่อย" สุคุนะนั่งลงตรงหน้าพลางยื่นมือมา
"ข้าไม่ใช่หมาสักหน่อย !!!" ข้าเริ่มโวยวายเล็กน้อย
"น่ารำคาญจริง" สุคุนะดึงมือข้าไปรักษาทันที
"เอ๊ะ.....ขอบใจ...." ข้ารีบดึงมือกลับหลังรักษาเสร็จ
"ไปนั่งกินอะไรก่อนสิ....อุราอุเมะอุส่าทำให้" สุคุนะยืนขึ้นพลางยื่นมือมาให้ข้าจับ ข้ามองด้วยสีหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปคว้าตามคำชวน สุคุนะดึงตัวข้ายืนขึ้นทันทีก่อนที่พวกข้าจะพากันไปนั่งที่ระเบียง
"จริงสิ....แล้วรางวัลข้าคืออะไร?" ข้าหันมาพูดด้วยสีหน้าคาดหวัง
"รางวัลอะไร?" สุคุนะคิ้วขมวดทันที
"ก็ขนาดเจ้ายังมีบทลงโทษหากข้าไม่สามารถทำลายหุ่นไล่กาได้....ก็ต้องมีรางวัลให้ข้าด้วยสิ" ข้าที่เริ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"งั้นหรอๆ.....เวลาหมาทำตามคำสั่งต้องให้ขนมสินะ" สุคุนะเอ่ยพลางทำทีครุ่นคิด
"ก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่ใช่หมา !!!" ข้าโวยวายอีกครั้งพลางหยิบขนมขึ้นมากิน
"แล้วเจ้าอยากได้อะไร?" สุคุนะหันมาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังจนข้าแปลกใจ
"อยากได้....งั้นหรอ?....แล้วข้าอยากได้อะไรดีหละ?" ข้าเริ่มคิดหนักแทน
ชุดเสื้อผ้าข้าก็ไม่ค่อยสนใจ....ของใช้?.....ไม่มีอะไรจำเป็นสำหรับข้าเลย.....
"......." สุคุนะนั่งรอฟังคำตอบจากข้านานอยู่พอสมควรจนเริ่มทำสีหน้ารำคาญ
"พอ....ข้าคิดออกแล้ว" สุคุนะกล่าวด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ
"เจ้าคิดอะไรออก?" ข้าที่รีบหันมามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตื่นเต้น
"มันมีหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่....ข้าจะพาเจ้าไปหาซื้อของที่จำเป็นแล้วกัน" สุคุนะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"เจ้ามีเงินหรอ?" ข้าทำด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจแบบสุดๆ
"เห็นแบบนี้ข้าก็มีเงินติดตัวนะ" สุคุนะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยต่อท่าทีของข้า
"แต่ข้าไม่มีของจำเป็นที่ต้องใช้นะ" ข้าทำสีหน้าคิดหนัก
"เดี๋ยวก็ถึงฤดูหนาวแล้ว....แล้วจะให้เจ้าเปลี่ยนชุดเดี๋ยวกูบอกว่าขยับร่างกายไม่สะดวก อย่างน้อยๆก็ควรหาอะไรมาคลุมเพื่อกั้นหนาวเอาไว้ แล้วพวกเราต้องเดินทางอีกเกิดเจ้าป่วยขึ้นมามันยิ่งน่ารำคาญ และการเดินทางจะล่าช้ากว่าเดิมอีก" สุคุนะบ่นยาวใส่จนข้าหูชา
"รู้แล้วๆ...ไปซื้อก็ได้ !!!" ข้ารีบตัดบท
"ดี.....งั้นเราไปกัน" สุคุนะพูดเสร็จก็ยืนทันที
"เอ๊ะ?" ข้าทำหน้าตกใจอีกครั้ง
"มั่วทำอะไร?....ลุกสิ" สุคุนะจับแขนดึงข้าขึ้น
"ไปตอนนี้เนี่ยนะ?" ข้าถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน....รีบไปรีบกลับมากินข้าวที่อุราอุเมะเตรียมไว้ก็จบ" สุคุนะวางแผนในหัวเรียบร้อย
"อุราอุเมะไม่ไปด้วยหรอ?" ข้า
"แค่ข้าก็พอมั่ง?....เดี๋ยวพวกเราค่อยซื้อมาเพื่ออุราอุเมะด้วย ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยอุราอุเมะ?" สุคุนะหันไปตะโกนถามอุราอุเมะที่กำลังตากผ้าอยู่ไม่ไกล
"ข้าจะเฝ้าที่นี่ให้เองค่ะ....เชิญไปเที่ยวกันตามสบายไม่ต้องห่วงทางนี้นะคะ" อุราอุเมะส่งยิ้มกว้างมากให้
"งั้นไปกันได้แล้ว" สุคุนะจับคอเสื้อแล้วลากข้าไปทันที
เดี๋ยวววววววววววววววววว !!!
"คนเยอะจัง?" ข้าที่เห็นคนอย่างกับหนอนเดินไปเดินมาแต่โชคยังดีที่ถนนกว่าจนดูไม่น่าอึดอัดเท่าไหร่
"แวะร้านนั้นเป็นร้านแรกก็แล้วกัน" สุคุนะชี้นิ้วไปทางร้านขายเสื้อผ้าก่อนจะเดินนำข้าไป
"รอด้วย" ข้าที่รีบเดินตามไปติดๆ
"พ่อรูปหล่อสนใจผ้าชิ้นไหนดีครับ?" พ่อค้ากว่าด้วยรอยยิ้มต้อนรับหลังเห็นข้ากับสุคุนะเดินเข้ามาในร้าน
ไม่มีใครรู้จักสุคุนะเลยหรอเนี่ย?....สุดยอด.....สะดวกดีแฮะ
"พอจะมีพวกของใช้สำหรับฤดูหนาวรึเปล่า?" สุคุนะเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"มีครับๆ....เชิญทางนี้เลย" พ่อค้ารีบเดินมาส่งพวกข้าที่โซนของฤดูหนาว
"เชิญเลือกตามสบายเลยนะครับ" พอพูดจบพ่อค้าก็เดินไปดูลูกค้าคนอื่นๆ
"มีแต่ของสวยๆทั้งนั้นเลย" ข้าที่ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบแต่งตัวแต่ก็พอรู้ว่าของพวกนี้มีราคาสูงพอสมควร
"ที่ของเยอะและดูมีราคา เพราะหมู่บ้านนี้เป็นเขตแดนแผนทางเหนือของญี่ปุ่น" สุคุนะที่เหมือนจะอ่านความคิดข้าได้ถึงตอบแทน
"แบบนี้เอง" ข้าหยิบผ้าชิ้นนั้นชิ้นนี้ขึ้นมาดู ก่อนจะสังเกตเห็นกลุ่มผู้หญิงยืนซุบซิบอะไรบางอย่างพลางหันมามองสุคุนะที่กำลังเลือกดูของเช่นกัน
เจ้าหมอนี่.....เนื้อหอมขนาดนั้นเชียวหรอ?
"......" สุคุนะมองข้าด้วยหางตาเล็กน้อยก่อนจะเลือกของต่อ
"ดูสิถุงมือน่ารักมากเลย !!!" ข้าสวมถุงมือลายเสื้อสีส้มขึ้นมาให้สุคุนะ
"......" สุคุนะตอบข้าด้วยการเบะปากแทน
"ถ้าไม่ชอบก็บอกกันดีๆก็ได้มั้ย?" ข้าทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที
"เฮ้อ" สุคุนะถอนหายใจยาวเหยียด
"ข้าจะไปดูของอีกฝั่งแล้วกัน" ข้าก็เดินออกไปทันทีโดยมีสายตาของสุคุนะยืนมองแผ่นหลังของข้าจนลับสายตา
ข้าที่ยังหาของที่ถูกใจตนเองไม่ได้แต่ส่วนของอุราอุเมะข้าเลือกไว้เรียบร้อยแต่ก็ต้องไปคุยกับสุคุนะอีกทีว่าจะเอาแบบไหน ซึ่งข้ามั่นใจว่าต้องมีเถียงกันแน่ไม่มีทางที่เรื่องจะจบแบบงามๆ ข้าลองหยิบผ้าคลุมบนชั้นออกมาดูจนเกิดช่องว่างที่สามารถมองเห็นอีกฝั่งได้
"ข้าว่าสีนั้นไม่เหมาะกับท่านนะคะ" เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากอีกฟากทำให้ข้าอดแอบมองไม่ได้ผ่านช่องของชั้น
"แล้วเจ้าคิดว่าสีไหน?" สุคุนะหันมาถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตอนแรกข้าก็คิดว่าเป็นคนขายแต่ที่ไหนได้เป็นผู้หญิงในกลุ่มที่ซุบซิบกันตอนแรก
"ข้าว่าสีม่วงแบบองุ่นเหมาะกับท่านมากกว่า" หญิงสาวพูดจบก็หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาให้สุคุนะสวมแล้วเจ้าตัวก็ยอมสวมแบบโดยดีด้วยนะ
อะไรนะ?....ตอนเจอข้าครั้งแรกยังจะฆ่าข้าอยู่เลยไม่ใช่หรอ?
"อือ....ก็เหมาะกับข้ากว่าสีอื่น" สุคุนะสำรวจเสื้อคลุมเสร็จก่อนจะถอดออก
"ท่านอยากให้ข้าช่วยอะไรอีกรึเปล่า?" หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
"นั้นสิ" สุคุนะยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"งั้นช่วยไปไกลๆข้าทีสิ....กลิ่นน้ำหอมของพวกเจ้าทำข้าแสบจมูก" สุคุนะตอบด้วยรอยยิ้มเล่นทำกลุ่มผู้หญิงหน้าเสีย
"ฮา!!!" ข้าเผลอหลุดขำเสียงดังจนรีบเอามือปิดปากพลางนั่งแอบหลังชั้น
"ขะ....ข้าขอตัว...." หญิงสาวรีบเดินหนีออกจากร้านตามด้วยคนในกลุ่ม
ข้ามันโง่....หลุดขำได้ไงเนี่ย !!!
"เป็นผู้หญิงก็หัดขำเบาๆก็ได้" สุคุนะยื่นหน้าเข้ามาผ่านช่องของชั้น
"ไม่เกี่ยวกับเจ้าสักหน่อย" ข้าลุกขึ้นพร้อมทำทีหาของต่อ
"เจ้ายังหาของไม่ได้อีกหรอ?" สุคุนะเดินมาหาข้าอีกฟาก
"ปกติส่วนใหญ่พวกชุดเสื้อผ้า....คนรับใช้เหลือให้ทั้งหมด" ข้าถอนหายใจเล็กน้อยที่ยังหาของที่ตนชอบไม่ได้
"เจ้าเลือกของให้อุราอุเมะได้ดีหนิ" สุคุนะยืนมองของที่ข้าเลือกด้วยรอยยิ้มเล่นเอาข้าไปไม่เป็น
"ทำไม?....ทำไมถึงชอบของที่ข้าเลือกให้อุราอุเมะหละ?" ข้ารีบถามหาความจริงทันทีเพราะไม่มีทางที่ความคิดของข้ากับสุคุนะจะตรงกัน
"เพราะข้าไม่ได้เลือกของให้อุราอุเมะเลยนะสิ" สุคุนะตอบแบบหน้าด้านๆ
ข้าหวังอะไรอยู่เนี่ย !!!
"เจ้าคิดว่าสีไหนเหมาะกับข้า?" สุคุนะหยิบเสื้อคลุม 5 - 6 ตัวมาให้ข้าเลือก
"ก็ได้สีที่เหมาะไปแล้วไม่ใช่รึไง?" ข้าตอบพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
"เจ้าชอบสีอะไร?" สุคุนะถามขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"ข้าชอบสีครามไม่ก็สีกรม" ข้าตอบแบบงงๆ
"งั้นก็สีนี้แล้วกัน" สุคุนะหยิบแยกออกมาตามสีที่ข้าชอบก่อนจะเอาอันอื่นวางทิ้งไว้
"ส่วนของเจ้าข้าเลือกไว้แล้ว....ไปจ่ายเงินกัน" พอสุคุนะพูดจบก็เดินนำไปเลยทิ้งให้ข้ายืนมองด้วยสีหน้ามึนงง ก่อนจะรีบเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างว่าง่าย
ทั้งข้าและสุคุนะพากันออกมาจากร้านเรียบร้อยก็พอกันซื้อพวกอาหารกับสาเกกับไป และตลอดทางที่เดินซื้อของพวกผู้หญิงก็มักจะมองสุคุนะกันยกใหญ่ ถึงขนาดเดินผ่านกระจะหมุนคอได้แบบ 360 องศาก็ว่าได้ ข้าหละหนักใจจริงๆที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงที่มองข้าอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายทุกครั้งที่ยืนข้างสุคุนะ
สายตาของผู้หญิงเนี่ย....อันตรายจริงๆ...
"จริงสิข้าพึ่งรู้สึกตัวหละตอนที่พวกเรามาเดินซื้อของแบบนี้" ข้าเอ่ยขึ้นจนสุคุนะหันมาทำคิ้วขมวดใส่
"รู้สึกอะไร?" สุคุนะถามพลางยืนเลือกมีดทำอาหาร
"รู้สึกว่าหากข้า....เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา......ข้าอาจไม่รู้จักเจ้าเลย" ข้าพูดพร้อมน้ำเสียงเศร้าใจเล็กน้อย
"คงใช่....แต่หากข้ากับเจ้าต่างเป็นมนุษย์ธรรมดา.....สักวันคงเดินสวนทางกันที่ไหนสักแห่ง....และพวกเราอาจรู้จักกันก็ได้" สุคุนะพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมหยิบมีดที่เลือกให้คนขายใส่ของห่อให้เรียบร้อย
สุคุนะจะบอก.....ว่าตนเองก็อยากเป็นมนุษย์ธรรมดางั้นหรอ?
"เจ้าจะนั่งพักกินดังโงะก่อนมั้ย?" สุคุนะพาข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน
"อือ" ข้าตอบพร้อมรอยยิ้ม
"งั้นนั่งรอตรงนี้....ข้าจะไปสั่งให้" สุคุนะเดินเข้าไปในร้านทันทีก่อนที่ข้าจะเดินไปนั่งเก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่
"เหนื่อยจัง" ข้าเอนหลังนอนบนเก้าอี้
ซื้อของกับสุคุนะ....พอๆกับยูซาโกะเลยให้ตายสิ....
ข้านอนพักสายตาเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผ่านหัวข้าไป ตามด้วยลมที่จู่ๆก็พัดผิดปกติจนข้าต้องลืมตาขึ้นมามอง แต่ด้วยแสงของตะวันสาดส่องลงมาทำให้ข้าหยีตาหลบแสงอัตโนมัติ ถึงกระนั้นก็เหมือนจะมีเงาของใครบางคนกำลังเดินตรงมายังข้าที่กำลังลุกขึ้นนั่ง
"ไมริ...ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่พอกิน...เลยสั่ง....มา....ไมริ?" สุคุนะเดินออกมาจากร้านพลางกวาดสายตามองหาข้า
"ไมริ?" สุคุนะเริ่มเพิ่มเสียงเรียกหาข้าก่อนจะสังเกตเห็นข้าวของที่ข้าวางไว้บนเก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่
"บ้าเอ๊ย !!!" สุคุนะโวยวายเสียงดังทันทีเมื่อพบกับขนนกสีดำที่ตกอยู่
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น