ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เปลวเพลิง
"ข้าจะอาบพร้อมอุราอุเมะ !!!" ข้าที่พยายามดิ้นหนีสุดแรงตลอดทางจนมาถึงลำธาร
"แค่อาบด้วยกันมันยุ่งยากนักรึไง?" สุคุนะเอ่ยด้วยน้ำเสียงรำคาญแบบสุดเพราะตลอดทางที่อุ้มมานั้น ต่างถูกข้าทั้งดึงผมดึงหูดึงหน้าไม่หยุด
"ให้เจ้าเห็นร่างกายข้ามันน่าอายจะตายไป !!!" ข้าที่ยังโวยวายไม่เลิก
"อย่างนี้เองสินะ" สุคุนะทำท่าทีเหมือนคิดอะไรออกก่อนจะทิ้งตัวข้าลงไปนอนกับพื้น ตุบ!!!
"เจ็บบบบบบบบบบบบ!!!" ข้าถูกทิ้งตัวลงอย่างกระทันหันทำให้ก้นกระแทกพื้น
"จะปล่อยลงพื้นก็ช่วยบอกกันกะ....!!!" ข้าที่พอหันมามองสุคุนะก็พบว่าอีกฝ่ายถอดชุดกิโมโนออกจนเหลือเพียงกางเกงที่สวมอยู่เท่านั้น ถึงตอนแรกจะเห็นมาแล้วตอนที่อยู่นครแห่งรัตติกาลแต่ในตอนนั้นไม่ทันได้สังเกตอะไรเพราะตกใจอยู่ แต่ทว่าในตอนนี้ข้าไม่ได้สนใจอะไรนอกจากคนที่อยู่ตรงหน้า
ข้าที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นเนื้อกายของชายอื่นนอกจากอิจิ ที่เมื่อตอนเด็กมักอาบน้ำด้วยกันแต่พอโตมาก็ต่างคนต่างอยู่ตั้งแต่เสียท่านแม่ไป ข้าที่จับจ้องไปยังผิวกายสีขาวที่มีกล้ามท้องเรียงยาวสวยจนไม่อาจละสายตาไปได้ ใบหน้าของข้าจู่ๆก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"ทำไมถึงจ้องมองข้าอย่างงั้น?" สุคุนะเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
"กะ....กะ....ก็เจ้าจู่ๆกะ....ก็ถอดกิโมโนหนิ !!!" ข้าที่พยายามพูดให้เป็นประโยค
"เห็นเจ้าบอกว่าอาย...ข้าเลยถอดให้ดูก่อนเจ้าจะได้ไม่ต้องอายนะสิ" พอสิ้นเสียงสุคุนะก็วางชุดแล้วเดินตรงดิ่งมายังข้าที่ยังไม่ลุกจากพื้น
"หะ.....ห้าม.....ห้ามเข้ามานะ !!!" ข้ารีบคลานถอยหนีจนไปชนเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ทางด้านหลัง
"ทำไมถึงหนีหละ?" สุคุนะเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยเล็กน้อย
"ก็...ก็ข้า....ไม่อยากอาบน้ำกับเจ้าหนิ !!!" ข้าที่พยุงตัวเองยืนขึ้นแต่หลังก็ยังชนกับต้นไม่อยู่โดยมีสุคุนะที่ค่อยๆยืนตามข้าเช่นกัน
"ข้าก็พึ่งคิดได้อย่างหนึ่ง..." สุคุนะพูดพลางใช้มือทั้งสองข้างกระแทกกับต้นไม้เอาไว้เพื่อปิดทางหนีข้า
กะ.....ใกล้ไป.....ใกล้ไปแล้ว......
"เจ้าบอกว่าไม่เคยออกไปไหนจากคฤหาสห์เลยสินะ...ก็หมายความว่า...เจ้าเองก็ไม่เคยเห็นร่างเปลือยของชายอื่น" สุคุนะพูดพร้อมรอยยิ้มที่ยากจะอ่านออก
"ชะ....ใช่....ถ้าเข้าใจแล้ว....ก็ปล่อยให้ข้า....!!!" ข้าที่ตกใจมากขึ้นกว่าเดิมที่สุคุนะยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นจนสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน
"น่าสนุกดีหนิ....ไม่แน่มันอาจทำให้เจ้าอยากมีชีวิตต่อ...จนข้าสามารถกินเจ้าได้" สุคุนะครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะจับมือข้าข้างหนึ่งขึ้นมา
"เจ้าจะ....เจ้าจะทำอะไร !!!" ข้าที่เริ่มโหวกเหวก
"ปกติเวลานั่งดื่มสาเกพวกผู้หญิงมักชอบลูบตรงนี้" สุคุนะนำมือของข้ามาจับลงที่กล้ามหน้าอกหนาของตน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!
"จะ....เจ้าทำอะไร !!!" ข้าเริ่มพูดเสียงหลงพร้อมพยายามดึงมือกลับมา
"แล้วก็ตรงนี้ด้วย" สุคุนะจับมือที่เหลืออีกข้างของข้ามาจับลงที่กล้ามหน้าท้องของตนเองแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่น้อย
"เจ้าทำแบบนี้....ไม่ได้ทำให้ข้ารู้สึกอยากมีชีวิตสักหนิ !!!" ข้าโวยวายลั่นจนสุคุนะปล่อยมือทั้งสองข้างของข้าเป็นอิสระ
"แบบนี้ไม่ได้ผลงั้นหรอ?" สุคุนะทำสีหน้าเศร้าใจเล็กน้อยที่ข้าไม่ได้เป็นไปตามสิ่งที่เขาต้องการ
"ไม่เอาแล้ว....ถ้าขืนอยู่ตรงนี้ต่อ....สติข้าต้องแตกแน่...." ข้าที่พยายามจะหนีอีกครั้ง
"ข้าเริ่มหงุดหงิดแล้ว" สุคุนะเอ่ยพร้อมดึงเสื้อข้าเอาไว้
"จะ....เจ้าจะทำอะไร....อีก?" ข้าที่หน้าซีกเป็นไก่ต้มทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของอีกฝ่าย
"ถ้าเจ้าไม่ถอด....งั้นข้าจะถอดให้เอง" สุคุนะพูดด้วยใบหน้าจริงจังเป็นอย่างมาก
"เอ๊ะ !!!" ข้าทำสีหน้าตกใจสุดขีดพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ
"ยังไงๆก็อาบด้วยกันแล้ว...เจ้าก็ช่วยขัดหลังให้ข้าด้วย" สุคุนะที่พยายามดึงชุดกิโมโนข้าออก
"ไม่ๆ....หยุดนะ....สุคุนะ...หยุดดดดดดดดดดดดด !!!" ข้าดิ้นไปดิ้นมา
"เจ้าไม่ใช่แมวนะ...หยุดดิ้นได้แล้ว" สุคุนะที่ยังจดจ่อกับการถอดชุดกิโมโนของข้า
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!
"ยินดีต้อนรับกลับค่ะ" อุราอุเมะกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นข้ากับสุคุนะกลับมาที่บ้าน
"อุราอุเมะ !!!" ข้าที่รีบสวมกอดนางทั้งน้ำตา
"ไม่ร้องนะคะ...ไม่ร้อง..." อุราอุเมะพูดพลางลูบหัวข้าไปมา
"ที่นอนหละ?" สุคุนะหันมาถามด้วยสีหน้าที่เหนื่อยแบบสุด
"ข้าลองจัดห้องนอนให้ใหม่ค่ะ...หวังว่าท่านสุคุนะกับไมริจะชอบนะคะ" อุราอุเมะพูดพร้อมจูงมือข้างไปยังห้องนอนทันที
"ใช่ได้" หลังจากเห็นฟูกนอนสุคุนะก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย
"1...2...หืม?....1...2...." ข้าที่พยายามนับฟูกนอนที่แต่เดิมมี 3 แต่ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 2
"ฟูกนอนของข้าย้ายไปอีกห้องนะคะ...ดังนั้นหลับให้สบายนะคะท่านสุคุนะ ท่านไมริ" อุราอุเมะพูดเสร็จก็ดันตัวข้าเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที
"นะ....นอนกับสุคุนะ....กันสองคน...." ข้ายืนสติแตกอยู่สักพัก
"ทำอย่างกับไม่เคยนอนกับข้า" สุคุนะหันนอนตะแคงมามองข้าด้วยสีหน้ารำคาญอย่างเห็นได้ชัด
"ปกตินอนไม่เคยมีฟูกเลยแยกกันคนละมุมนะสิ !!!" ข้าเริ่มโวยวายก่อนจะสังเกตเห็นฟูกนอนส่วนของข้าที่วางอยู่ใกล้ๆกับของสุคุนะ
"อึก!" ข้ารีบเดินไปตรงฟูกของตัวเองพร้อมค่อยๆดึงมันออกห่างจากสุคุนะเรื่อยๆ ตุบ! มือหนาของสุคุนะตบลงบนฟูกของข้าที่กำลังขยับหนีอย่างจัง
"ถ้าขยับมากกว่านี้เดี๋ยวก็ให้มานอนบนฟูกเดียวกับข้าหรอก" สุคุนะพูดด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ขึ้นมา
"หรือเจ้าต้องการอยากนอนกับข้า....ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ" สุคุนะพูดพร้อมรอยยิ้มพลางเอามือตบลงบนฟูกตัวเองเบาๆ
"ไม่" ข้าตอบทันควันก่อนจะรีบดับเทียนตรงหัวนอนแล้วมุดเข้าไปนอนในฟูกตัวเองทันที
"หึ" สุคุนะยิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนจะเข้านอนเช่นกัน
เสียงนกร้องยามเช้าเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดีทำให้ตื่นจากการหลับไหล ข้าพยุงตัวเองขึ้นแล้วนั่งสักพักเพื่อให้หายจากอาการสะลึมสะลือ ในขณะนั้นเองข้าก็ลองมองไปยังฟูกของสุคุนะที่ถูกจัดเก็บเรียบร้อย แล้วพอข้าหันมามองอีกฝั่งก็พบกับอาหารเช้าที่อุราอุเมะเตรียมเอาไว้ให้เช่นกัน
ตื่นคนสุดท้าย?
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จข้าก็เก็บฟูกนอนแล้วยกโต๊ะอาหารออกมาให้อุราอุเมะที่กำลังแบ่งส่วนอาหารที่ได้อยู่ในครัว ข้าที่เข้ามาก็เห็นจานอาหารที่ยังไม่ได้ล้างเลยเอาส่วนของตนเองมาวาง แล้วล้างจานทั้งหมดให้เพื่อลดแรงงานของอุราอุเมะสักนิดก็ยังดี
"อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านไมริ" อุราอุเมะหันมาส่งยิ้มทันทีเมื่อเห็นข้า
"แล้วสุคุนะหละ?" ข้าเอ่ยถามพร้อมหันซ้ายหันขวา
"จะให้พาไปอาบน้ำหรอคะ?" อุราอุเมะแซวเล่นจนข้าหน้าแดง
"ไม่ใช่ !!!" ข้ารีบปฎิเสธ
"ข้าเห็นท่านสุคุนะออกไปตั้งแต่หลังกินอาหารเสร็จนะคะ ข้าเองก็ไม่ทราบว่าท่านไปไหน" อุราอุเมะตอบเสร็จก็เห็นไปทำงานต่อ
ไปไหนกันนะ?
ข้าตัดสินใจเดินออกมานอกบ้านก่อนจะเริ่มมองหาอีกฝ่ายบริเวณที่ยังอยู่ในเขตอาคมของซุคุนะ ไม่นานข้าก็เห็นสุคุนะกำลังแบกอะไรบางอย่างกลับเข้ามาในเขตอาคมของตนเอง ข้าตัดสินใจเข้าไปดูใกล้ๆว่าสุคุนะเอาอะไรเข้ามา ก่อนจะเผยให้เห็นว่าเป็นหุ่นไล่กา 4 ตัวที่สุคุนะแบกมา
"เอามาทำอะไรนะ?" ข้าเอ่ยถามด้วยความสงสัยทันที
"ไว้ให้เจ้าฝึกไง" สุคุนะตอบพร้อมแบกหุ่นไล่กากลับไปที่บ้าน
"ท่านซุคุนะไปขโมยมาสินะคะ" อุราอุเมะเอ่ยทักอีกคนเมื่อเห็นหุ่นไล่กา
"ข้าขโมยมาจากที่ไกลจากที่นี่พอสมควรนะ" สุคุนะนำหุ่นไล่กาแต่ละตัวมาเสียบตั้งไว้บริเวณนอกบ้าน
"แล้วจะให้ข้าฝึกยังไงงั้นหรอ?" ข้าพูดพลางเอานิ้วแตะๆเล่น
"ก็ประมาณนี้" พอสิ้นเสียงสุคุนะก็ต่อยไปที่หุ่นไล่กาตัวหนึ่งทั้งๆที่เป็นเพียงการต่อยแท้ๆ แต่หุ่นไล่กาที่ถูกต่อยกับระเบิดจนกระจุย ตูมมมมมมมมม!!! ข้าที่เห็นทำได้เพียงอ้างปากค้างด้วยความตกใจ
"ข้าจะให้เจ้ารู้จักควบคุมพลังคุณไสยก่อนโดยโจมตีใส่หุ่มไล่กาให้กระจุยครบทั้ง 3 ตัว จากนั้นค่อยให้ต่อยกับน้ำแข็งของอุราอุเมะ" สุคุนะเริ่มอธิบายให้ข้าฟัง
"แล้วการใช้กระบองทอนฟาละ?" ข้าที่สับสนเล็กน้อย
"เอาไว้ที่หลังเพราะข้าตอนนี้ใช้มันไม่เป็น" สุคุนะตอบแบบตรงๆจนข้าถึงกับผงะ
"ที่หลังหมายความว่ายังไง? หลังภายไปหนึ่งอาทิตย์งั้นหรอ?" ข้าทำสีหน้าไม่เข้าใจเล็กน้อย
"ก็แล้วแต่ว่าเจ้าเรียนรู้ได้เร็วแค่ไหน? ส่วนเรื่องการใช้กระบองทอนฟาข้าต้องขอเวลาไปศึกษาสักหน่อย" สุคุนะตอบพลางเดินไปนั่งบริเวณระเบียงทางเดินของบ้านก่อนที่อุราอุเมะจะนำชามาเสิร์ฟ
"เดี๋ยว!...แล้วจะให้ข้าใช้คุณไสยยังไง?" ข้าที่เริ่มปวดหัวเมื่อซุคุนะไม่สอนอะไรแล้วไปนั่ง
"ข้าขออธิบายพลังคุณไสยที่แม้แต่คนโง่อย่างเจ้ายังเข้าใจแล้วกันนะ" สุคุนะพูดพลางดื่มชา
"จะหาเรื่องกันใช่มั้ย?" ข้าที่อยู่ๆก็รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างบอกไม่รู้
"เดิมทีพวกคำสาปเกิดจากพลังงานด้านลบของมนุษย์รวมถึงพลังคุณไสยก็เช่นกัน แต่ใช่ว่ามนุษย์ต้องมีพลังด้านลบตลอดเวลาเพื่อดึงพลังคุณไสยออกมาใช้ และการควบคุมต้องอยู่ในสภาพจิตใจที่คงที่ไม่แปลเปลี่ยนง่ายๆถึงแม้จะตกใจพลังคุณไสยที่ใช้ก็ต้องอยู่...." สุคุนะเริ่มเกาหัวเพราะเขาเองก็ไม่เคยสอนเรื่องพวกนี้กับใครและไม่มีใครเคยสอนเขาเช่นกัน
"ดูจากนิสัยเจ้าคงเป็นประเภทเรียนรู้ตามสถานการณ์...งั้นถ้าจะให้เข้าใจง่ายๆก็เริ่มจาก...คิดแต่สิ่งแย่ๆถึงแย่ที่สุดแล้วต่อยไปยังหุ่นไล่กาแล้วกัน เพราะการที่เจ้ายังไม่เคยสัมผัสพลังคุณไสยด้วยตัวเองก็คงยากที่จะเข้าใจ ดังนั้นวันนี้ก็ต่อยหุ่นไล่กาไปเรื่อยๆจนกว่าพลังคุณไสยจะออกมา ร่วมถึงห้ามหยุดต่อยจนกว่าข้าจะสั่งแต่ให้พักหายใจได้แปปเดี๋ยว" สุคุนะพูดพร้อมส่งยิ้มมาหาข้าที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
ไม่....ไม่เข้าใจสักหนิเดียว....
.
.
.
.
.
ผัวะ ผัวะ ผัวะผัวะๆๆๆ เสียงต่อยยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ข้าไม่รู้เลยว่าตนเองใช้เวลานานมากแค่ไหนในการต่อยหุ่นไล่กา แต่ที่รู้ๆไม่ว่ากี่ครั้งที่ต่อยออกไปนั้นไม่มีพลังคุณไสยออกมาเลย จนมือทั้งสองข้างเริ่มมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย ข้ายืนพักหายใจสักครู่ก่อนจะเริ่มต่อยไปยังหุ่นไล่กาอีกครั้งไม่ยอมหยุดโดยมีสุคุนะคอยนั่งมองอยู่ไม่ห่าง
"แบบนี้จะดีแล้วใช่มั้ยคะ?" อุราอุเมะเดินมานั่งอยู่ทางด้านหลังด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"ข้าเองก็ไม่แน่ใจ...แต่ตอนอยู่นครแห่งรัตติกาลนางไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอใช้พลังคุณไสยออกมา" สุคุนะนึกถึงช่วงที่ข้าหันมาสั่งห้ามสุคุนะไม่ให้เข้ามายุ่งกับการแข่งของข้ากับโจโรกุโมะ
ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆ....แต่ก็เป็นพลังคุณไสยที่แข็งแกร่งใช้ได้ : สุคุนะ
"แล้วแบบนี้ทำไมนางถึงยังไม่สามารถดึงมาใช้ได้งั้นหรอคะ?" อุราอุเมะเอ่ยถามทันที
"ไมริเป็นคนที่มีพลังด้านบวกเยอะมากถึงแม้จะถูกมองว่าเป็นตัวอันตรายมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็เพราะว่านางมักเป็นห่วงคนอื่นก่อนตัวเอง เลยไม่มีอะไรในหัวให้คิดเรื่องของตนเอง...." สุคุนะพูดพลางถอนหายใจเล็กน้อย
"อย่าบอกนะว่า..." อุราอุเมะที่เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่สุคุนะต้องการจะสื่อ
"ไม่ว่าจะต่อยไปมากแค่ไหน....ก็จะมีคำถามขึ้นมาในหัวว่า....ทำไม?.....ทำไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น?...จนเป็นตัวจุดฉนวนถึงพลังงานด้านลบ" สุคุนะพูดพลางยกสาเกดื่ม
แต่ข้ารู้สึก....เหมือนมีอะไรบางอย่างยังคงผูกมัดนางเอาไว้อยู่....: สุคุนะ
"แฮ่ก....แฮ่ก...." ข้ายืนหอบด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะก้มมองมือตนเองที่มีบาดแผลมากมาย เลือดที่ฝ่ามือค่อยๆไหลหยดลงพื้น
ข้ากำลัง....ทำอะไรอยู่?....ไม่ว่าจะต่อยไปกี่ครั้ง....ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น?
ทำไมข้า....ถึงได้อ่อนแอแบบนี้.....
ไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน.....หรืออยู่ที่ใด....ก็ไม่เคยนำพาสิ่งดีๆมาสักครั้ง....
...ถึงจะบอกอุราอุเมะ....ว่าอดีตก็คืออดีตก็เถอะ.....
แต่ข้า....จะอ่อนแอแบบนี้ไป....ตลอดเลยงั้นหรอ?....
"หืม?" ข้าที่กำลังมองมอตัวเองอยู่นั้นจู่ๆมือของข้าก็มีเลือดมากมายอยู่เต็มมือทั้งสองข้าง ข้าเริ่มตัวสั่นใบหน้าเริ่มซีกที่ขนาดซุคุนะกับอุราอุเมะยังสังเกตเห็น
ทำไมมือถึง?.....มันเกิดอะไรขึ้น?....
"ไมริ...." เสียงของใครบางคนเอ่ยเรียกข้าจากตรงหน้า แต่ที่หน้าแปลกเพราะทิศทางของเสียงคือหุ่นไล่กา ข้าค่อยๆเงยหน้ามองไปยังต้นเสียง ตอนแรกก็เห็นเป็นเพียงหุ่นไล่กาธรรมดาแต่แล้วก็มีภาพซ้อนของใครบางคนกำลังยืนอยู่
"ทะ......ท่านแม่....." ข้าผงะทันทีเมื่อคนตรงหน้าคือท่านแม่ที่กำลังมีเลือดไหลออกตามร่างกายมากมาย ก่อนที่ร่างกายนั้นจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆต่อหน้าต่อตาข้าในวัยเด็กที่กำลังยืนมองจากอีกฝั่งที่ข้ายืนอยู่
"ท่านสุคุนะค่ะ" อุราอุเมะเริ่มกังวลเมื่อเห็นข้าท่าทีของข้าแปลกไป
"หรือว่า...." สุคุนะที่เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" ข้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดออกมา แต่แล้วเลือดที่ไหลออกจากมือของข้ากลายเป็นเปลวเพลิงสีแดงรวมถึงเลือดที่หยดลงพื้นก็เช่นเดียวกัน
เจ็บ....ทรมาร.....ข้า....เจ็บเหลือเกิน.....
"ไมริ !!!" สุคุนะพุ่งมายืนตรงหน้าข้าทันทีก่อนจะใช้กุมมือของข้าทั้งสองข้างเอาไว้แล้วใช้พลังคุณไสยย้อนกลับรักษามือให้เลือดหยุดไหลเพราะไฟของข้าที่แม้แต่ผู้ใช้ก็ยังถูกเผาไปด้วย
"อุราอุเมะ !!!" สุคุนะตะโกนเรียกสุดเสียงก่อนที่นางจะใช้น้ำแข็งห่อหุ้มมือของข้ากับสุคุนะเอาไว้
"ไมริ....อยู่กับข้า....ไมริฟังเสียงข้า !!!" สุคุนะพยายามเรียกสติข้าให้กลับมาแต่ก็ไม่ได้ผล
"ขะ....ข้าขอโทษ.....ท่านแม่...." ข้าที่ยังไม่สามารถดึงสติตนเองกลับมาได้จนทำให้เปลวเพลิงที่ควรจะดับกับยิ่งลุกไหม้มากขึ้นทำให้แม้แต่น้ำแข็งของอุราอุเมะก็ถูกทำลายได้อย่างง่ายดาย
"อึก!!!" สุคุนะถูกไฟของข้าเริ่มเผามือไปเช่นกันถึงแม้ว่าจะใช้คุณไสยย้อนกลับแต่ก็ไม่สามารถสู้ความร้อนของไฟได้
อุส่ารักษาแผลที่มือหมดแล้ว....แต่ไฟยังอยู่งั้นหรอ?...ไฟไม่ได้เกิดจากเลือดรึไง? : สุคุนะ
"ท่านสุคุนะ ท่านไมริ !!!" อุราอุเมะที่เห็นไฟลุกไหม้ไปทั้งตัวของข้ากับซุคุนะเพียงไม่กี่นาที
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" ข้ายังคงร้องด้วยความเจ็บปวดจนไฟยิ่งลุกไหม้รุนแรงมากขึ้น ถึงขนาดที่ไอร้อนสามารถไปถึงอุราอุเมะที่ยืนอยู่ตั้งไกลได้ ในขณะเดียวกันสุคุนะก็ยังคงใช้พลังคุณไสยย้อนกลับเพื่อรักษาตนเองและข้า
"ทะ.....ท่านแม่....." ข้าร้องไห้ออกมาแต่ด้วยความร้อนของไฟทำให้น้ำตาที่ไหลกลายเป็นไอน้ำในทันที
ขืนปล่อยไว้แบบนี้....ร่างกายของไมริทนไม่ไว้แน่.....: สุคุนะ
"อึก...สมกับเป็นพลัง....ของคำสาปแห่งชีวิต....รุนแรงกว่าพลังคุณไสยผู้ใช้ไฟธรรมดาเสียอีก..." สุคุนะเริ่มหยุดใช้คุณไสยย้อนกลับกัยตนเองแล้วหันมาเน้นใช้กับข้าเพียงคนเดียว ร่างกายที่ถูกไหม้จนรักษาไม่ทันเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
"ท่านสุคุนะ !!!" อุราอุเมะพยายามสร้างน้ำแข็งล้อมรอบพวกข้าเอาไว้แต่น้ำแข็งที่พึ่งสร้างก็ถูกละลายทิ้งในทันที
"ไม่ต้องห่วงข้า....เจ้าใช้พลังคุณไสยทั้งหมดห่อหุ้มไมริให้ได้ก็พอ !!!" ถึงสุคุนะจะพูดแบบนั้นแต่ร่างกายก็เริ่มมีรอยไหม้ตามมือ แขนและใบหน้าแล้ว
"หากข้า....หากข้าระวังกว่านี้....หากข้าไม่ล้ม...จนเลือดไหล...หากข้า..." ข้าที่ยังไม่สามารถดึงสติของตนเองกลับมาได้เช่นเดิม
ข้าเข้าใจแล้ว....สิ่งที่ผูกมัดเจ้าเอาไว้....คือตัวเจ้าเอง : สุคุนะ
"ไมริ....ได้ยินเสียงข้ามั้ย?" สุคุนะเริ่มเปลี่ยนจากกุมมือข้าเป็นสวมกอดข้าเอาไว้
"ไม่เป็นไรแล้ว....เจ้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว....เหมือนที่คฤหาสห์อีกแล้ว...." สุคุนะพูดพลางลูบหัวข้าไปมาอย่างช้าๆถึงแม้จะยังถูกไฟเเผดเผาร่างกายอยู่ก็ตาม
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?.....ที่ข้าต้องอยู่คนเดียว.....
..อ่า....ใช่แล้ว....ตั้งแต่ที่ข้าเสียท่านแม่ไป....ท่านพี่ก็ถูกส่งให้ไปเรียนคุณไสย....
....แล้วข้าก็อยู่ตัวคนเดียว.....มาตั้งแต่ตอนนั้น....
ท่านพ่อ.....ก็เริ่มเกลียดข้า.....มากขึ้นทุกวัน....
ถึงข้าจะบอกท่านพี่ว่าไม่เป็นไร....อดีตก็คือดีต....แต่ทุกครั้งที่เห็นรูปของท่านแม่....
...ข้ามักร้องไห้ทุกครั้ง....ไม่ว่ากี่ครั้ง.....แล้วน้ำตาจะจางหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....
....และข้าจะสวมกอดตัวเอง...ให้มากที่สุด.....
...ให้เหมือนกับ....ท่านแม่ที่สวมกอดข้า...
"ท่านแม่..." ข้าจับแขนสุคุนะไว้แน่นเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ค่อยๆหายไป น้ำตาที่แม้จะร้องไห้กี่ครั้งก็กลายเป็นไอนั้นได้กลับมาหยดลงบนแขนของสุคุนะที่แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสจากไฟของข้า แต่เขาก็ยังไม่หยุดสวมกอดข้าเอาไว้ในอ้อมแขน
"ท่านไมริ ท่านสุคุนะ !!!" อุราอุเมะรีบวิ่งมาหาดูอาการพวกข้าทั้งสอง
"อุราอุเมะไปเตรียมฟูก" พอสิ้นเสียงคำสั่งของสุคุนะ อุราอุเมะก็รีบวิ่งไปจัดเตรียมก่อนที่สุคุนะจะอุ้มข้าขึ้นในท่าเจ้าหญิงแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนอนทันที
เวลาได้ผ่านไปสักพักใหญ่ๆหลังจากที่ข้าถูกส่งตัวมาที่ห้องโดยมีสุคุนะนั่งเท้าคางเฝ้าอยู่ข้างๆไม่ห่าง อุราอุเมะเดินเข้ามาในห้องพร้อมสมุนไพรให้ซุคุนะดื่มเพื่อฟื้นฟูร่างกายที่บาดเจ็บจากการถูกไฟเผา ทั้งๆที่เปลวไฟแผดเผาทั้งร่างของพวกข้าเอาไว้แต่มันกับไม่แผดเผาเสื้อผ้าไปด้วยเลยแม้แต่น้อย
"ท่านสุคุนะค่ะ...ท่านคิดว่ารูปแบบพลังคุณไสยของท่านไมริเป็นแบบไหนงั้นหรอคะ?" อุราอุเมะเอ่ยถามพร้อมกับน้ำผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวข้าไปด้วย
"ไฟของไมริเป็นไฟที่มีไว้แผดเผาวิญญาณดังนั้นมันถึงได้รุนแรงกว่าไฟธรรมดา เพราะขนาดข้าใช้พลังคุณไสยย้อนกลับมาตั้งแต่นำนางเข้ามา พึ่งรักษาแขนและขาข้าเสร็จเมื่อกี้เอง" สุคุนะสำรวจร่างกายตัวเองสักพักก่อนจะถอนหายใจ
"แต่อาจจะเป็นพลังของคำสาปแห่งชีวิตก็ได้ นางอาจมีพลังคุณไสยแค่ไฟธรรมดา...ที่ทำให้ข้ามั่นใจว่านางมีพลังคุณไสยไฟธรรมดาก็คือไฟมันเผาร่างกายของนางไปด้วย" สุคุนะเริ่มปวดหัวมากขึ้นกับรูปแบบพลังของข้าที่ซับซ้อน
"ถ้าเลือดของนางเป็นตัวจุดไฟหากคำสาปกินเข้าไปไม่ถึงตายเลยรึไง? งั้นจะบอกว่ามันเป็นเพียงข่าวลืองั้นหรอการกินนางแล้วจะได้รับพลังคำสาปมหาศาล? หรือมันมีบางอย่างที่ยังหาคำตอบไม่ได้?" สุคุนะเริ่มมีคำถามมากมายกับพลังคำสาปแห่งชีวิตมากยิ่งขึ้น
แล้วการที่ข้าสัมผัสตัวตนของนางไม่ได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ...ก็เป็นส่วนหนึ่งของพลังด้วยจริงหรอ? : สุคุนะ
พลังคุณไสยจริงๆของเจ้า....เป็นแบบไหนกันแน่? : สุคุนะ
"ข้าคงต้องหยุดฝึกการใช้คุณไสยไปก่อนเพื่อตัวของนางเอง" สุคุนะพูดพลางลูบหัวข้าที่นอนอยู่
"ค่ะท่านสุคุนะ" อุราอุเมะเอ่ยพร้อมมองแววตาของซุคุนะถึงแม้บนใบหน้าจะเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไร แต่สายตาที่มองยังข้านั้นเป็นแววตาที่ไม่เคยมีผู้ใดได้เห็นและเป็นแววตาที่ไม่มีผู้ใดได้รับมันจากชายผู้นี้มาก่อนเช่นกัน
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น