ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : อดีตก็คืออดีต
"ไม่เจอกันนานเลยนะ....โจโรกุโมะ" อิจิกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้ม
"พูดธุระชองเจ้ามาดีกว่า" โจโรกุโมะพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ
"ข้าว่าเจ้าคงได้ยินข่าวมาแล้วนะ....ก็เจ้ามีหูตามากมายไม่ใช่รึไง?" อิจิพูดพลางยกสาเกขึ้นมาดื่ม
"ใช่ข้ารู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น...แต่ที่ข้าอยากรู้คือเจ้าต้องการรู้เรื่องอะไร?" โจโรกุโมะที่เริ่มเหนื่อยกับการพูดคุยกับอิจิ
"งั้นหรอๆ...โทษทีๆพอดีว่าข้าอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับน้องสาวของข้า...ว่าใครเป็นคนพานางมาที่นี่...ถึงจะมีกลิ่นนางจางๆแต่นางก็เคยอยู่ที่นี่กับใครบางคน?" อิจิพูดพร้อมสายตาและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
[หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้]
"อย่าแล้ว" โจโรกุโมะที่สัมผัสถึงพลังไสยเวทย์ของอิจิที่กำลังมุ่งหน้ามา
"???" ข้าหันมามองหน้าด้วยสีหน้าสงสัย
"อิจิสินะ" สุคุนะที่เหมือนจะพอเข้าใจสถานการณ์
"ตามข้ามา...ข้าจะพาไปเอาของที่เจ้าต้องการและจะส่งพวกเจ้าสามคนไปให้ไกลที่สุดจากที่นี่ แต่อาจจะต้องแลกกับระยะทางไกลกว่าเดิมสักหน่อย" พอสิ้นเสียงของโจโรกุโมะนางก็ลุกขึ้นเดินนำ โดยมีข้า สุคุนะและอุราอุเมะเดินตามมาด้วย
"...3...ไม่ใช่ 2 งั้นหรอ???" ข้าทำสีหน้าแปลกใจ
"ท่านหญิงอยากให้ข้าร่วมเดินทางไปด้วยค่ะ....เพื่อที่จะค่อยทำอาหารให้ท่านสุคุนะกับท่านไมริค่ะ" อุราอุเมะกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"มันไม่เห็นจำเป็น" สุคุนะทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที
"ก็ดีนะ...ข้าจะได้ไม่ต้องกังวล" ข้าพูดพร้อมส่งยิ้มให้อุราอุเมะเล็กน้อย
"ไมริ...เจ้าจะบอกว่าข้าเป็นตัวถ่วงรึไง?" สุคุนะเริ่มโวยวาย
"ไม่ใช่สักหน่อย....ข้าแค่.....ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าคิดมาก....เพราะข้าไม่ใช่คนแข็งแกร่งอะไร...ถ้าออกไปหาพวกคำสาปมาให้....เจ้าก็คงเป็นห่วงข้า....ไม่ใช่รึไง?..." ข้าพูดพร้อมหลบสายตาอีกฝ่าย
"......." ซุคุนะมองท่าทีของข้าแล้วก็เงียบไม่ตอบโต้อะไรกลับมา
"มาถึงคลังอาวุธสักที" โจโรกุโมะถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะกว่าจะพากันเดินมาถึงก็นานพอสมควร
"สุดยอดดดดดดดดดดดดดดด !!!" ข้าพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นเป็นอย่างมากเมื่อเห็นอาวุธมากมายนานาชนิด
"พวกนี้ไม่ใช่ของข้าหรอก...พอดีได้มาจากพวกพ่อค้าที่ถูกพวกข้ากิน" โจโรกุโมะพูดจบก็โยนอะไรบางอย่างให้สุคุนะ
"หืม....พอดีมือเลย" สุคุนะยืนชื่นชมอาวุธที่เขาต้องการมาตลอดด้วยรอยยิ้ม มันเป็นอาวุธหอกยาวขนาดใหญ่พอเหมาะกับร่างกายของสุคุนะ แล้วยังมีชิ้นประกอบต้องหัวของหอกทำให้ดูเป็นหอกสามด้าม
"ไมริเจ้าต้องการอาวุธคำสาปไหนก็หยิบได้เลยนะ" โจโรกุโมะหันมาพูดกับข้าที่กำลังวิ่งดูอาวุธมากมายภายในห้อง
"อาวุธคำสาป?" ข้าทำสีหน้าสงสัยขึ้นมาทันที
"อาวุธคำสาปจะแบ่งระดับพลังไสยเวทย์เหมือนกับพวกนักคุณไสย โดยจะเริ่มจากระดับต่ำคือระดับ 4 จนไปถึงระดับสูงสุดคือระดับพิเศษค่ะ....เพื่อช่วยในการปัดเป่าคำสาปในกรณีผู้ใช้คุณไสยไม่มีพลังอาคมหรือมีพลังคุณไสยเหลือน้อยค่ะ แต่ก็ใช้ว่าจะสามารถใช้ได้หมดมันขึ้นอยู่กับตัวผู้ใช้ด้วย อย่างของท่านสุคุนะเป็นอาวุธคำสาประดับ 2 ค่ะ" อุราอุเมะที่อธิบายให้เข้าใจง่ายๆ
"งั้นข้าก็หยิบอันที่ชอบไปไม่ได้นะสิ" ข้าทำสีหน้าเศร้าใจเมื่อไม่สามารถหยิบตามสิ่งที่ต้องการได้
"หยิบอันไหนก็หยิบไปเถอะ...เรื่องมากจริง !!!" สุคุนะเริ่มบ่น
"ถึงหยิบไปข้าก็ใช้ไม่ได้นะสิ...ถึงจะเป็นคำสาปแห่งชีวิตก็ใช่ว่าข้าสามารถใช้พลังคุณไสยได้หนิ !!!" ข้าเถียงกลับทันที
"แล้วเจ้าพอจะรู้จักอาวุธที่สามารถใช้ได้ถนัดรึเปล่า?...ข้าอาจสามารถแนะนำอาวุธระดับที่พอเหมาะกับเจ้าได้นะ" โจโรกุโมะเสนอแนวคิด
"ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยได้จับอาวุธ...แค่เห็นอาวุธขนาดนี้ก็ครั้งแรก....แต่ถ้ารูปแบบอาวุธที่ข้าเคยจินตนาการว่าอยากลองใช้ดู...." ข้าทำสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย
อาวุธที่ไม่ทำให้ข้าเจ็บตัวง่ายๆ......ถึงจะฆ่าใครไม่ได้....แต่อย่างน้อยก็ปกป้องตนเองได้....
"หืม?" ข้าที่สังเกตเห็นอาวุธที่วางเอาไว้ในถังสีน้ำตาล ก่อนที่ข้าจะตัดสินใจไปค้นดูทันที
"???" สุคุนะ อุราอุเมะและโจโรกุโมะต่างยืนมองด้วยสีหน้าสงสัย
"ข้าจะเอาอันนี้หละ !!!" ข้าหยิบอาวุธยาวสีดำเงินออกมาโดยที่มันมีที่จับยาวตั้งฉากกับตัวอาวุธและอีกอย่างอาวุธนี้ถูกทำเป็นคู่
"กระบองทอนฟางั้นหรอ?...อาวุธคำสาประดับ 3 ที่ทำจากเหล็กสินะ ถ้าเจ้าไม่เคยใช้อาวุธอย่างมากสิ่งนี้อาจป้องกันแขนเจ้าจากอาวุธธรรมดาได้แต่ถ้าใช้เป็นก็อีกเรื่อง" โจโรกุโมะทำสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"เรื่องใช้เป็นหรือไม่เอาไว้ที่หลัง....ตอนนี้รีบออกจากที่นี่ก่อนน่าจะดีกว่า...ถ้าไม่อยากเจอพี่ตอนนี้สักเท่าไหร่" ข้าทำสีหน้าหวาดกลัวทันทีเมื่อนึกถึงเวลาอิจิโกรธขึ้นมา
"นั้นสินะ....งั้นข้าก็ขอให้พวกเจ้าโชคดี" พอสิ้นเสียงโจโรกุโมะก็มีวงอาคมเกิดขึ้นล้อมรอบข้า อุราอุเมะและสุคุนะเอาไว้
"อุราอุเมะ...อย่าถูกสุคุนะฆ่านะ" โจโรกุโมะกล่าวเตือนติดตลก
"ค่ะท่านหญิง" อุราอุเมะตอบรับพร้อมรอยยิ้ม
"ชิ" สุคุนะที่จู่ๆก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
"ไมริ...ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่อ่อนแอแบบนี้ตลอดไปนะ เพราะต่อจากนี้ทางทิศเหนือจะมีมนุษย์ที่แถบไม่รู้จักหน้าตาของสุคุนะเลยมันอาจสะดวกต่อการเดินทาง แต่ในทางกลับกันพื้นที่บริเวณนั้นได้มีคำสาปมากมายถึงกำเนิดขึ้น ถึงจะมีสุคุนะกับอุราอุเมะอยู่ด้วยแต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะสามารถปกป้องเจ้าได้ตลอด" โจโรกุโมะพูดด้วยสีหน้าจริงจังเป็นอย่างมาก
"ข้ารู้....ข้าถึงได้เลือกอาวุธที่เอาไว้ปกป้องมากกว่าฆ่าไง...อย่างที่คิดเจ้าเนี่ยเป็นปีศาจที่ใจดีมากๆเลยนะ...ถึงจะน่าขนลุกในบางครั้งก็เถอะ" ข้าพูดพร้อมทำสีหน้ากังวล
"ข้าจะถือว่าเป็นคำชม" โจโรกุโมะถอนหายใจ ก่อนที่พวกข้าทั้ง 3 คนจะถูกส่งตัวไปยังพื้นที่ที่ไกลจากนครแห่งรัตติกาลเป็นอย่างมาก
[ปัจจุบัน]
"น้องเจ้ามาที่นี่...แต่คนที่พามาข้าอาจบอกเจ้าไม่ได้ เพราะมันเป็นกฎที่นี่กับแขกของข้า" โจโรกุโมะพูดพร้อมเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ครึ่งปีศาจแมงมุม
"แบบนี้เองสินะ....ข้าขอยอมรับที่เจ้ายังรักษากฎที่ถูกแต่งตั้งขึ้น...." อิจิพูดพลางถอนหายใจก่อนจะยืนขึ้นทันที
"แต่เดิม....ที่นี่ควรจะถูกทำลายทิ้งตั้งแต่แรก....แต่ความสามารถในการรับข่าวเจ้าของเจ้ามีประโยชน์ต่อพวกผู้ใช้คุณไสยเป็นอย่างมาก พวกเบื้องบนเลยบ่อยเอาไว้แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเจ้าต้องให้ข้อมูลข่าวสารแก่ผู้ใช้คุณไสยไม่ใช่งั้นหรอ?" อิจิมองโจโรกุโมะด้วยแววตาเยือกเย็นก่อนจะมีสาวใช้ในร่างคำสาปโผล่มายืนขว้างอิจิพร้อมอาวุธครบมือ
"พวกเจ้าถอยไป....เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า !!!" โจโรกุโมะออกคำสั่งแต่เหมือนพวกนางจะไม่ฟังเลย
"จะล่ำเส้นมากเกินไปแล้วนะ" สาวใช้1
"ท่านหญิงก็บอกไปแล้วว่านางมาที่นี่...แต่ท่านหญิงก็ไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของลูกค้าได้...เจ้าก็น่าจะรู้" สาวใช้2
"ล่ำเส้น?....พวกแกต่างหากที่ล่ำเส้น...เจ้าพวกคำสาปโสโครก" อิจิพูดพร้อมปล่อยจิตสังหารออกมาก่อนจะมีโซ่อะไรบางอย่างลัดตัวสาวใช้ที่ยืนอยู่รอบๆอิจิ แล้วทำการฉีกร่างพวกนางเป็นชิ้นๆภายในพริบตาท่ามกลางความตื่นตระหนกของผู้เห็นเหตุการณ์มากมาย
"อิจิ !!!" โจโรกุโมะโกรธจัดเมื่อเห็นลูกน้องของนางถูกจัดการ
"ข้าจะถามอีกครั้งเดียว....หากเจ้าตอบข้าจะไว้ชีวิตเจ้าและพวกเด็กๆของเจ้าทั้งหมด...หมดไม่ยากอะไรเลยใช่มั้ยโจโรกุโมะ?.....ใคร....เป็นคน....พาน้องข้า....มาที่นี่?" อิจิที่เริ่มโกรธสุดขีดเช่นกัน
หาก....ข้าตอบ...อุราิุเมะตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ...ยิ่งสุคุนะถูกพันธะสัญญาแบบนั้นอีก....แต่ว่า.....: โจโรกุโมะ
หากข้าไม่ตอบ....ที่แห่งนี้....บ้านแห่งนี้....จะหายไป....ข้า....ข้าควรทำยังไง? : โจโรกุโมะ
"อย่าตอบเด็ดขาดนะคะท่านหญิง !!!" สาวใช้มากมายที่พุ่งเข้ามาเพื่อจัดการอิจิ แต่อิจิก็ทำเพียงแค่หลบไปหลบมาเพราะเขายังคงรักษาคำพูดที่ตกลงไว้กับโจโรกุโมะ
"พวกเจ้า.....แต่ว่า....ถ้าข้าไม่ตอบ.....หากข้าไม่ตอบ..." โจโรกุโมะ
"ท่านหญิง....ไม่ว่าท่านจะเลือกทางไหน....พวกข้าก็จะขอติดตามท่านไปค่ะ" สาวใช้คนหนึ่งที่หันมาพูดพร้อมส่งยิ้มให้โจโรกุโมะ
ข้า.....ข้าขอโทษพวกเจ้าทุกคน....: โจโรกุโมะ
"กางอาณาเขต.....รังไหมนิรันดร์" พอสิ้นเสียงโจโรกุโมะ นครแห่งรัตติกาลการเป็นรังไหมสีขาววงกลมขนาดใหญ่จนทหารของอิจิยังตกใจกับสิ่งที่เห็น
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" สาวใช้มากมายของโจโรกุโมะกลายเป็นคำสาประดับ 2 ที่ไม่คงเหลือความเป็นมนุษย์อีกเลยสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือการฆ่าผู้ชายตรงหน้าให้จงได้
เป็นผลของอาณาเขตของโจโรกุโมะที่หากคำสาปและปีศาจตนใดอยู่ในพันธะสัญญาของเจ้านายกับข้ารับใช้ จะเพิ่มพลังคุณไสยเป็นเท่าตัวให้แก่ข้ารับใช้ แต่ต้องแลกมากับชีวิตของพวกนางเองเช่นกัน และหากพวกนางตายพลังคุณไสยจะถูกส่งต่อไปยังเจ้านายหรือเจ้าของอาณาเขต
ง่ายๆก็คือยิ่งมีข้ารับใช้มากแค่ไหนพลังคุณไสยของเจ้านายจะยิ่งสูงขึ้น และข้ารับใช้ของโจโรกุโมะในตอนนี้มี 1,000 ตน หากพวกนางตายทั้งหมดพลังคุณไสยของโจโรกุโมะที่เดิมทีอยู่ระดับ 2 จะเพิ่มขึ้นเป็นคำสาประดับพิเศษในทันที
"ข้าจะไม่ตอบคำถามของเจ้า !!!" โจโรกุโมะเผยให้เห็นร่างที่แท้จริงของนาง ที่ตอนนี้กลายเป็นแมงมุมยักษ์ขนาดใหญ่ที่น่าเกลียดน่ากลัว
"นี่คือคำตอบของเจ้าสินะ" อิจิกล่าวพร้อมดึงพลังคุณไสยมหาศาลออกมา
.
.
.
.
.
"ใช้แบบนี้....หรือแบบนี้...." ข้าที่พยายามหมุนกระบองไปมาระหว่างเดิน
"ท่านไมริหากเดินไม่สนใจทางมันจะ...." อุราอุเมะที่เริ่มเห็นท่าไม่ดี
"เอ๊ะ?.....เมื่อกี้ว่าไงนะ...โป๊ก!!!" ข้าที่หมุนกระบองกระแทกแก้มตัวเอง
"เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบ !!!" ข้ารีบเอามือถูกแก้มทันทีจนไม่มองทางตรงหน้าที่มีต้นไม้ใหญ่ ตุบ!!!
"โง่จริง" สุคุนะพูดพร้อมทำสีหน้ารำคาญเล็กน้อย
"แหะๆๆ" อุราอุเมะที่หัวเราะแห้งๆ
"อุราอุเมะ...เจ้าใช้เป็นรึเปล่า?" ข้าที่ยังคงพยายามหัดใช้ให้จงได้
"ข้าไม่เคยใช้พวกอาวุธหรอกค่ะ" อุราอุเมะตอบพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
หืม?....พลังคำสาป? : สุคุนะ
"ข้าจะไปสำรวจทางข้างหน้าสักหน่อย....อุราอุเมะเจ้าอยู่กับไมริ" สุคุนะพอหันมาออกคำสั่งก็หายวับไปทันที
"คะ....ค่ะ..." อุราอุเมะที่ทำสีหน้างงที่อยู่ๆซุคุนะก็รีบไป
ปกติไม่หายไปไหนกลางทางแบบนี้....มีอะไรกังวลงั้นหรอ?
"เกิดเรื่องขึ้นสินะ....ถึงจะสัมผัสได้แค่จางๆก็เถอะ" สุคุนะยืนบนยอดต้นไม้ที่สูงที่สุดแล้วหันไปมองทิศทางของนครแห่งรัตติกาลที่พึ่งจากมาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
สึกิโกะ อิจิ....เท่าที่ได้ยินข่าวลือ....คำสาปหรือปีศาจตนใดที่ได้สู้ด้วย...จะมีสภาพถูกฉีกเป็นชิ้นๆ...: สุคุนะ
หากต้องปะทะกันจริงๆในสภาพที่ข้าถูกพันธะอยู่แบบนี้....คงตายอย่างเดียว...: สุคุนะ
แต่หากใช้ไมริเป็นเหยื่อล่อ....คงพอมีเวลามากพอให้ไปตั้งหลักได้....: สุคุนะ
"ถ้าเป็นเหยื่อที่ไม่น่ากิน....ก็คงจะน่าเบื่อ" สุคุนะลงมาจากต้นไม้ก่อนจะตรงดิ่งมาหาพวกข้าที่นั่งรออยู่
"ข้าเจอหมู่บ้านเล็กๆเก่าๆที่ไม่น่ามีคนอยู่แล้ว ข้าว่าเราจะพักอยู่ที่นั้นสักอาทิตย์" สุคุนะกล่าวพร้อมเดินนำทันที
"อาทิตย์???" ทั้งข้าและอุราอุเมะต่างทำสีหน้าสงสัย
"ภายในหนึ่งอาทิตย์...ข้าจะสอนให้เจ้าใช้อาวุธและคุณไสยเป็น" สุคุนะหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
"ขะ.....ขอบใจนะสุคุนะ !!!" ข้าที่กระโดดกอดทางด้านหลังซุคุนะด้วยความดีใจ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาข้าได้เพียงมองอิจิฝึกฝนตนเองเท่านั้น ดังนั้นนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ข้าจะสามารถเรียนรู้ได้เหมือนคนทั่วไป
"แล้วหากนางบาดเจ็บตอนฝึกจะทำไงดีคะ ?" อุราอุเมะทำสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"ข้าจะเขียนอาณาเขตของตนเองเอาไว้ตั้งแต่ตรงนี้รอบหมู่บ้าน เวลามีคำสาปตนใดเข้ามาใกล้ๆข้าจะรับรู้ได้ทันที พวกระดับต่ำถึงจะได้กลิ่นเลือดแต่ก็คงไม่กล้าเข้ามาใกล้นักหรอก" สุคุนะอธิบายพร้อมใช้อาคมทันที
"ฝึกๆๆๆ !!!" ข้าที่ดีอกดีใจเป็นอย่างมากก่อนที่ท้องของข้าจะร้องเสียงดังออกมา โครกกกกกกก!!!
"เป็นผู้หญิงแท้ๆ...น่าเกียจจริง" สุคุนะบ่นข้าทันทีพร้อมทำสีหน้ารังเกียจ
"มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่รึไง !!!" ข้าเถียงกลับทันควันแต่ไม่นานท้องซุคุนะก็เริ่มร้องบ้าง โครกกกกกกก!!!
พึ่งกินกันมาแท้ๆ....: อุราอุเมะ
"ท่านสุคุนะกับท่านไมริเชิญไปรอที่หมู่บ้านนะคะ ส่วนข้าจะไปหาอาหารมาให้สำหรับ 1 อาทิตย์ดังนั้นข้าขอตัวก่อนนะคะ" อุราอุเมะกล่าวพร้อมโค้งตัวก่อนจะหายไป
"ว่าแต่ข้า...." ข้าที่พูดจี้จุดสุคุนะทันที
"เงียบน่า !!!" สุคุนะที่หน้าแตกยับ
พอไปถึงหมู่บ้านทั้งข้าและสุคุนะก็พากันหาบ้านที่มีสภาพดีที่สุด พอเจอแล้วข้าก็ถูกใช้ให้ทำความสะอาดยกใหญ่ทั้งปัดฝุ่นทั้งเช็ดถูโดยมีสุคุนะคอยช่วยอีกแรง(มั่ง) เวลาผ่านไปสักพักอุราอุเมะก็กลับมาพร้อมชุดที่เปื้อนเลือดเต็มไปหมดอีกทั้งยังมีร่างของผู้ชายสองคนถูกลากมาด้วย
"ผู้ชายสองคนนี้ข้าไปเจอมาตอนที่พวกเขาดักปล้นครอบครัวหนึ่งนะคะ พอข้าแอบตามผู้ชายสองคนนี้ไปก็พบว่าเป็นเพียงโจรชั่วที่ปล้นทุกคนที่ผ่านมา ข้าเลยตัดสิ้นใจฆ่าทิ้งแล้วเอาของที่พวกมันปล้นไปคืนให้ทั้งหมดแล้วนะคะ ส่วนอาหารของท่านไมริข้าได้ล่ากวางมาให้แล้วค่ะ" อุราอุเมะพูดชี้แจ้งทันทีที่เห็นข้า
"งะ....งั้นข้า...ไปทำความสะอาดต่อนะ..." ข้ายิ้มแห้งๆก่อนจะเดินจากไปทันที
"เรื่องอาหารก็ฝากด้วยหละ" สุคุนะหันมาพูดกับอุราอุเมะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ค่ะท่านซุคุนะ" อุราอุเมะพูดจบก็ลากอาหารไปหลังบ้านทันที
"ไปดูสักหน่อยน่าจะดี" สุคุนะถอนหายใจก่อนจะเดินมาแอบดูข้าที่กำลังซักผ้าปูที่นอนเก่าๆแต่ก็พอใช้ได้
"อย่าคิดอะไรไม่เข้าท่านะ....ก็แค่ผู้ชาย 2 คนที่ถูกฆ่าเพราะปล้นคนอื่นมันก็สมควรแล้ว....มัน...สมควรแล้ว" ข้าที่ถอนหายใจ
คงต้องให้เวลาสักพัก...กว่าจะปรับตัวได้สินะ : สุคุนะ
"ทำอะไรช้าจริง !!!" สุคุนะบ่นเสียงดังจนข้าที่เหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้ง
"ถ้าไม่ช่วยก็เงียบไปเลย !!!" ข้าเถียงกลับตามเคย
"ยุ่งยากจริง" สุคุนะถอนหายใจก่อนลงมานั่งช่วยซักผ้าอีกแรง
"....." ข้าทำสีหน้าตกใจกับการกระทำของเขา
"อะไร?...จะให้ช่วยรึเปล่า?" สุคุนะหันมาถามซ้ำเมื่อเห็นข้านั่งมองเขาไม่เลิก
"ช่วยสิ...ช่วย...." ข้าที่หันมาตั้งหน้าตั้งตาซักผ้าอีกครั้ง
อะไรกัน....เสียงหัวใจ....จะเต้นดังเกินไปแล้ว !!!
ทั้งที่นอน ห้องกินข้าว ห้องหนังเล่น ทุกอย่างถูกจัดเข้าที่เข้าทางเรียบร้อย รวมถึงอาหารที่อุราอุเมะเตรียมเอาไว้ พวกข้าก็พากันอาหารตามปกติแต่ที่ไม่ปกติของข้าก็คือความคิดของตนเอง เวลามองอาหารที่ซุคุนะกับอุราอุเมะกินเป็นร่างของผู้ชายสองคนนั้น เดิมทีตอนอยู่นครสุคุนะก็กินเนื้อมนุษย์อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ข้าไม่สนใจอาจเป็นเพราะหน้าตาของอาหารก็ถูกทำออกมาเหมือนอาหารทั่วไป รึอาจเป็นเพราะข้าไม่เห็นศพกับตาก็ได้
"อุราอุเมะเป็นมนุษย์งั้นหรอ?" ข้าที่ทำสีหน้าตกใจสุดขีด
"ถึงข้าจะเป็นมนุษย์แต่ก็ยังกินมนุษย์กับอาหารทั่วไปได้อยู่นะคะ" อุราอุเมะตอบพร้อมรอยยิ้ม
"ทำไมหละ?" ข้ารีบถามกลับ
"เพราะข้าเป็นมนุษย์คนเดียวในนครจึงมีหน้าที่ทำอาหารให้มนุษย์ส่วนใหญ่ ดังนั้นรสชาติอาหารข้ายังสามารถรับรสได้" อุราอุเมะตอบ
"เพราะยังคงกินอาหารของมนุษย์งั้นสินะ" ข้าที่พยายามคิดตาม
"ข้าเห็นลำธารอยู่ไม่ไกลหมู่บ้าน...กินเสร็จเจ้าก็ไปอาบน้ำกับข้าแล้วกันไมริ" สุคุนะพูดขึ้นจนข้าสำลักอาหาร
"แล้วทำไมข้าต้องไปอาบน้ำกับเจ้า?" ข้าโวยวายสุดเสียง
"แถวลำธารข้าไม่ได้วางเขตอาคมเอาไว้...แล้วจะปล่อยให้เจ้าไปอาบคนเดียวรึไง?" สุคุนะเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจ
"อุราอุเมะไง...ให้อุราอุเมะไปเป็นเพื่อนข้าก็ได้ !!!!" ข้าที่พยายามหาทางเลือกที่ดีที่สุด
"อุราอุเมะก็มีงานต้องทำหลังกินเสร็จ เจ้าจะไปอาบน้ำกับข้าแล้วมันมีปัญหารึไง?" สุคุนะพูดจบก็ซัดข้าวหมดในทันที
"งั้นเจ้าก็อาบข้าไม่อาบ !!!" ข้าที่ยังคงปฎิเสธก่อนจะถูกสุคุนะเดินมาอุ้มตัวพาดบ่าไป
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ข้าวยังไม่หมดเลย !!!" ข้าที่ไปๆมาๆก็ห่วงของกินสะงั้น
"พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว...เดี๋ยวมืดยุงมันจะเยอะ" สุคุนะเดินตรงดิ่งโดยไม่สนข้าที่พยายามดิ้นไปมาสุดแรง
"อุราอุเมะช่วยด้วย !!!" ข้าที่พยายามหาตัวช่วย
"....." อุราอุเมะที่ได้แต่หันหน้าหนีทำหูทวนลม
ไม่จริง........มันไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
"ใช้เวลานานกว่าที่คิด....เอาสะพระอาทิตย์ตกดินเลยหรอเนี่ย?" อิจิพูดพลางนั่งเช็ดเลือดของพวกคำสาปที่ติดบริเวณดาบ
"คุณชาย !!!" เหล่าทหารที่รีบวิ่งเข้ามาดูหลังเขตอาคมถูกคลายออก
"!!!" เหล่าทหารต่างทำสีหน้าตกใจกับคำสาปมากมายที่นอนตายอยู่เต็มพื้นร่วมถึงร่างคำสาปผู้หญิงที่ถูกโซ่ตึงแขนและขาเอาไว้เหนือพื้น
"ก่อนตายก็ยังอยากให้ตนเองงดงามงั้นหรอ?" อิจิพูดพร้อมถอนหายใจที่โจโรกุโมะกลายร่างเป็นผู้หญิงอีกครั้งหลังเขยอาคมถูกทำลาย
"ช่างต่างกับน้องสาวจริงๆ" โจโรกุโมะเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
"อย่ามาปากดี" อิจิใช้โซ่รัดคอโจโรกุโมะด้วยความโมโห
"อยากมีคำพูดก่อนตายอะไรมั้ย?" อิจิถามด้วยสีหน้าเยือกเย็น
คำพูด....ก่อนตายงั้นหรอ?.....อยากกินจังน่า....อาหารฝีมือของอุราอุเมะ...: โจโรกุโมะ
อยากกินอีกสักครั้ง.....: โจโรกุโมะ
"ท่านหญิง....เด็กมนุษย์ค่ะ" สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยเรียกโจโรกุโมะไปดู
"บาดแผลเต็มตัวเลยหนิ" โจโรกุโมะสำรวจเด็กมนุษย์ผู้หญิงที่ร่างกายมีบาดแผลมากมายเต็มตัว
"ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อค้ามนุษย์ค่ะ....และเหมือนเด็กคนนี้จะถูกพอแม่แท้ๆขายเพื่อหวังเงินค่ะ" สาวใช้อีกคนเอาเอกสารมาให้ดู
"เราไม่เคยกินเด็กมนุษย์ด้วยสิ...รสชาติจะอร่อยรึเปล่านะ?" โจโรกุโมะคิดหนัก
"ได้โปรด...ช่วยพาข้าไปจากนรกที่เถอะ...จะกินหรือฆ่าข้าก็ได้....แต่ช่วย...แต่ช่วยหยุดทรมารข้าทีเถอะ..." เด็กสาวกล่าวพร้อมน้ำตา
"เจ้ารังเกียจรึเปล่า?...หากข้าเป็นปีศาจแบบนี้..." โจโรกุโมะยื่นหน้าที่กลายเป็นปีศาจมาหาเด็กสาว
"มนุษย์เองก็ปีศาจเหมือนกัน...เพราะงั้นก็ไม่ต่างกันนักหรอก" เด็กสาวกล่าว
"กล้าดียังไงพูดไม่มีมารยาทกับท่านหญิง !!!" สาวใช้อีกครั้งโวยวาย
"ข้าจะดูแลเด็กมนุษย์นี้" โจโรกุโมะพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ท่านหญิง !!!" สาวใช้ต่างทำสีหน้าตกใจ
"ตั้งแต่นี้เจ้าชื่ออุราอุเมะ...ข้าไม่สนหรอกว่าอดีตเจ้าคือใคร ตอนนี้เจ้าเป็นเพียงข้ารับใช้ของข้าเท่านั้นอุราอุเมะ" โจโรกุโมะพูดจบก็อุ้มเด็กสาวออกมาจากรถม้าทันที
ข้าชอบเหลือเกิน....เวลาที่เจ้ายิ้มตอนที่ข้ากินอาหารฝีมือเจ้าครั้งแรก....อุราอุเมะ...: โจโรกุโมะ
ต่อจากนี้ไป....เจ้าเป็นอิสระแล้ว...ใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าต้องการเถอะ....: โจโรกุโมะ
ขอบคุณ...ที่ทำให้ข้ารู้สึกเหมือนตนเอง....เป็นมนุษย์.....ขอบคุณที่ทำให้ข้า...: โจโรกุโมะ
"ไม่มีสินะ" พอสิ้นเสียงอิจิก็ทำการดึงโซ่ที่รัดคอและตัวโจโรกุโมะทำให้ร่างกายของนางขาดเป็นชิ้นๆ
รู้สึกเป็นแม่....ขอบคุณนะอุราอุเมะ : โจโรกุโมะ
ร่างคำสาปทุกตนที่อิจิฆ่าค่อยๆถูกเปลวเพลิงเผาเป็นเถ้าธุรี อิจิเริ่มออกคำสั่งเหล่าทหารให้หาของที่จำเป็นพอจะหาตัวคนที่พาข้ามาที่แห่งนี้ให้ได้มากที่สุด และในขณะเดียวกันนั้นอุราอุเมะที่กำลังทำความสะอาดจานอาหารที่พึ่งกินไปอยู่นั้นอาคมผูกมัดที่ข้อมือของนางก็ได้หายไป
"นี่มัน....ท่าน....หญิง...." อุราอุเมะที่รับรู้ได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นหลังอาคมคลายในความเข้าใจของอุราอุเมะเมื่อตอนทำข้อผูกมัดคือสิ่งนี้จะบ่งบอกว่าโจโรกุโมะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ แต่โจโรกุโมะไม่ได้บอกอีกอย่างก็คือผู้ที่ถูกผูกมัดจะไม่สามารถรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับโจโรกุโมะได้ เพราะนางต้องการไม่ให้อุราอุเมะเป็นห่วงหรือกังวลเรื่องนาง
"มนุษย์.....ไม่ว่ามนุษย์หน้าไหนก็เหมือนกันหมด....ข้าเกลียดพวกมัน....เกลียดพวกมัน.." อุราอุเมะที่ควบคุมความคิดของตัวเองไม่ได้ ในตอนนี้มีเพียงความโกรธแค้นที่เข้ามา
"อุราอุเมะเจ้าพอจะเห็นผ้าที่ข้าตากไว้เมื่อกลางวันรึเปล่า?" ข้าที่เข้ามาถามอุราอุเมะจากทางด้านหลัง
"ข้าเก็บไว้ในตู้ตรงทางด้านหลังของท่าน" อุราอุเมะตอบ
"ตรงนี้สินะ" ข้าที่ในหัวตอนนี้จะระเบิดจากเรื่องต้องไปอาบน้ำกับสุคุนะอยู่จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว
ใช่แล้ว.....ทั้งหมดเพราะเจ้า....ถ้าเจ้าไม่มาที่นคร....: อุราอุเมะ
"ผ้าไหนเป็นผ้าเช็ดตัวนะ" ข้าที่พยายามหาผ้าอยู่โดยไม่รู้เลยว่าอุราอุเมะกำลังเดินมาทางข้างหลังด้วยความแค้น
ถ้าเจ้าไม่มา......ทั้งท่านหญิง....และทุกๆคนก็คงไม่ต้อง.....ตาย !!! : อุราอุเมะ
"....." อุราอุเมะเดินมาอยู่ทางด้านหลังข้าก่อนที่จะสร้างมีดจากพลังคุณไสยน้ำแข็งขึ้น
"อุราอุเมะ?" ข้าที่หันมาพอดีตอนที่นางกำลังยกมีดน้ำแข็งแทงข้า
"เพราะเจ้า....ท่านหญิงก็คงไม่ถูกฆ่าตาย !!!" อุราอุเมะแทงมีดลงมาที่ตัวข้าทันที
ตาย?...โจโจกุโมะ....ตายงั้นหรอ?....เพราะท่านพี่?
"ทะ......ท่านสุคุนะ..." อุราอุเมะตกใจสุดขีดเมื่อสุคุนะเอาแขนตนเองรับมีดจนเลือดไหลออกมาเต็มพื้น
"ก็ว่าอยู่ทำไมมาช้า" สุคุนะหยิบมีดที่ปักแขนตนเองออกก่อนใช้คุณไสยย้อนกลับ
"ท่านจะฆ่าข้าก็เชิญ....ข้าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว....ข้าไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว..." อุราอุเมะพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างก่อนจะทรุดเข่านั่งลงกับพื้น
"ถึงข้าจะหงุดหงิด....แต่โจโรกุโมะคงไม่ต้องการให้เจ้าตายง่ายๆแบบนี้หรอก" สุคุนะพูดจบก็เดินออกจากห้องไปเหลือไว้เพียงข้ากับอุราอุเมะที่ยังคงอยู่
"ขะ.....ข้าไม่รู้หรอกนะจะพูดยังไง....และข้าก็ไม่โทษเจ้าหรอก....ที่คิดจะฆ่าข้า....เพราะเดิมทีข้าก็เป็นต้นเหตุอยู่แล้ว" ข้าที่ไม่เก่งเรื่องปลอบใจคนสุดๆ
"ข้าไม่มีที่ให้กลับไปแล้ว...เพราะงั้นถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไป....ข้ากะ !!!" อุราอุเมะถูกข้าสวมกอดจนทำให้นางตกใจไปชั่วครู่
"เจ้าไม่เหมือนกับข้า...ความสามารถของเจ้าในการทำอาหารยังคงจำเป็นอยู่...สักวันหนึ่งข้าอาจต้องตาย...แต่หากยังมีเจ้าอยู่กับสุคุนะข้าก็สบายใจ..." ข้าพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเลิกสวมกอด
"ทำไม?" อุราอุเมะทำหน้าสับสนเป็นอย่างมาก
"หากสุคุนะไม่ถูกใจการทำอาหารของเจ้า...ก็คงฆ่าทิ้งไปตั้งแต่เจ้าจะเอามีดแทงข้าแล้ว" ข้าตอบพร้อมรอยยิ้มจนอีกฝ่ายผงะทันที
"อุ....ราอุเมะ?" ข้าเรียกด้วยความแปลกใจที่นางเงียบไปนาน
"ทำไมเจ้าถึงยังยิ้มได้อยู่....ทั้งๆที่เจ้าเป็นสาเหตุที่ท่านหญิงต้องตาย....เป็นเพียงคำสาปแห่งชีวิตถึงตายไปก็เป็นภาระให้คนที่มีชีวิตอยู่ ถึงมีชีวิตไปคนรอบข้างเจ้าก็ต้องตายเหมือนกัน....แล้วทำไม?.....แล้วทำไมถึงยังยิ้มได้อยู่กัน !!!" อุราอุเมะที่ไม่เข้าใจถึงการกระทำของข้า
"ข้าก็เคยคิดแบบนั้น....จนถูกสุคุนะต่อว่าไปทีหนึ่งแล้วเหมือนกัน....แต่พอมาคิดๆดูแล้ว....หากข้าตายไม่ได้มีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้เช่นกัน....งั้นก็ช่างหัวมันเถอะ...." ข้าพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างก่อนจะยืนขึ้น
"อดีตก็คืออดีต...ข้าเปลี่ยนแปลงไม่ได้...ถึงจะถูกเจ้าเกลียดที่เป็นต้นเหตุแล้วจะให้ข้าทำไง?....ก็เจ้าเกลียดข้าไปแล้วดังนั้นมันก็คืออดีต....สิ่งเดียวที่ข้าสนตอนนี้คือไปหาหลุมศพของท่านแม่เท่านั้น" คำพูดของข้าทำให้อุราอุเมะเห็นภาพซ้อนของโจโรกุโมะที่เจอกับนางครั้งแรก
ใช่....อดีตก็คืออดีต...ข้าไม่เห็นจำเป็นต้องสนมัน : อุราอุเมะ
"เข้าใจแล้วค่ะท่านไมริ" อุราอุเมะยืนขึ้นพร้อมส่งยิ้มมาให้
"ท่าน?...เจ้าไม่เกลียดข้าแล้วหรอ?" ข้าที่เริ่มปรับตัวไม่ทัน
"ใช่ค่ะข้าเกลียดท่านไมริ...แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้ว..ดังนั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไป...ทั้งท่านไมริและท่านซุคุนะคือที่ที่ให้ข้ากลับมาค่ะ" อุราอุเมะพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
"คุยกันเสร็จแล้วใช่มั้ย?...งั้นก็ได้เวลาไปอาบน้ำสักที !!!" สุคุนะเดินกลับเข้ามาพร้อมอุ้มตัวข้าไปอีกครั้ง
"เดี๋ยววววววววววววววววววววว !!!" ข้าที่เริ่มโวยวายอีกครั้ง
"อาบน้ำให้สบายนะคะ...เดี๋ยวข้าจะขอเก็บกวาดเพิ่มอีกหน่อย" อุราอุเมะพูดพลางโบกมือให้
อุราอุเมะ !!!
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น