คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พาข้าไปด้วย !!!
.
.
.
ข้ามัก...จะมองพวกมนุษย์....เป็นเพียง "ของเล่น"
แต่ข้าก็ไม่เคย "เกลียดชัง" พวกมันเลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งพวกมัน
.
.
.
.
.
[ 1,000 ปีก่อน ณ คฤหาสน์ของตระกูลสึกิโกะ ]
"เจอคุณหนูมั้ย ?" สาวใช้ที่เอ่ยถามด้วยท่าทีหวาดกลัว
"ข้าไม่เจอเช่นกัน" อีกคนที่พูดพร้อมสีหน้าที่กังวลเป็นอย่างมาก
"อีกไม่นาน....นายท่านก็จะกลับมาแล้ว.....ถ้าพวกเรายังหาไม่เจอ.....มีหวังโดนลงโทษแน่ !!!" สาวใช้ทั้งสองต่างทำสีหน้าหวาดกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า
"พวกเจ้ามายืนทำอะไรตรงนี้ ?" เสียงของใครบางคนเอ่ยถามจากทางด้านหลังของพวกนาง
"คุณชาย !!!" สาวใช้ทั้งสองที่รีบคุกเข่าพร้อมก้มหัวให้ทันที
"ข้าให้พวกเจ้าตอบคำถาม.....ไม่ได้ให้มานั่งก้มหัวให้" ชายร่างสูงผมสีดำยาวปิดตาข้างขวาที่พูดด้วยใบหน้าเยือกเย็นให้กับพวกนาง
"ขะ.....ขออภัยค่ะ.....!!!" สาวใช้คนหนึ่งที่พูดพร้อมร่างกายที่สั่นเทา
"พวกเรา.....กำลังตามหาคุณหนูค่ะ.....คุณหนูไมริได้หนีออกไป......อีกแล้วค่ะ....คุณชายอิจิ" สาวใช้อีกคนด้วยสีหน้าที่กังวลเป็นอย่างมาก
"............" อิจิที่ได้แต่เงียบจนทำให้พวกนางเริ่มมีเหงื่อไหลออกมา
"หากท่านพ่อกลับมา.....ก็บอกว่าข้าพาน้องไปเดินเล่น" อิจิที่พูดพร้อมถอนหายใจก่อนจะเดินผ่านตัวสาวใช้ทั้งสองที่ยังคงก้มหน้าอยู่
"ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ !!!" พวกนางที่ต่างพูดด้วยสีหน้าดีใจ
อิจิที่เดินออกมาจากคฤหาสห์มาไกลพอสมควรก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงริมแม่น้ำ พร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบกับข้าที่กำลังนั่งตกปลาอยู่ด้วยท่าทีสนุกสนาน
"เจ้าหนีมาแบบนี้.....พวกสาวใช้ก็เดือดร้อนกันพอดี" อิจิที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างข้า
"ก็....มันน่าเบื่อหนิ" ข้าที่พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ให้ตายสิ..." อิจิที่ถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆ
"จริงสิ.....ท่านพี่.....อีกไม่นานก็จะถึงวันครบรอบการตายของท่านแม่แล้ว...." ข้าที่หันไปมองอิจิด้วยสีหน้าคาดหวังเป็นอย่างมาก
"ข้าคงพาเจ้าไปไม่ได้หรอก" อิจิที่ตอบเหมือนรู้ว่าข้าจะถามอะไร
"ทำไมหล่ะ?......ต้องเป็นแบบนี้ไปอีกกี่ปีกัน !!!" ข้าที่ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห
"ข้าโตแล้วนะ......ข้าดูแลตัวเองได้แล้ว.....และท่านพี่ก็สัญญากับข้าว่าจะพาไปไหว้หลุมศพของท่านแม่ !!!" ข้าที่โวยวายขึ้นทำให้อิจิที่นั่งฟังก็ได้แต่ถอนหายใจ
"ข้าคงพาเจ้าไปไหว้วันครบรอบการตายของท่านเเม่ไม่ได้หรอก" อิจิที่ยืนพร้อมมองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
"แต่หากข้าทำงานที่ต่างเมืองเสร็จ.....จะพาเจ้าไป.....ถึงแม้จะเลยกำหนดเวลาวันครบรอบการตายของท่านแม่ก็ตาม" อิจิที่พูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
"จริงนะ !" ข้าที่ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
"งั้นก็กลับกันเถอะ....ท่านพ่อน่าจะกลับมาแล้ว" อิจิที่พูดพร้อมเดินนำไปได้สักพักก็รู้สึกเหมือนข้าไม่ได้เดินตามมาด้วยทำให้ต้องหันกลับมามองข้าอีกครั้ง
"ทะ......ท่านพ่อ......" ข้าที่หวาดกลัวจนก้าวขาไม่ออก
"หึหึหึๆๆๆๆ......ไม่เป็นไรหรอก.....ข้าจะปกป้องเจ้าเอง" อิจิที่พูดพร้อมเดินมาลูบหัวข้าอย่างอ่อนโยน
"อือ" ข้าที่ตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินจับชายเสื้อของอิจิไปจนถึงคฤหาสห์
และอย่างที่ข้ากังวลไม่มีผิด....ข้าถูกท่านพ่อตำหนิยกใหญ่ถึงความวุ่นวายที่ข้าทำ ถึงแม้อิจิจะพยายามออกตัวว่าข้าเองก็เริ่มใกล้จะอายุ 17 แล้ว เพราะงั้นไม่แปลกที่ข้าจะทำตัววุ่นวายเพื่อเรียกร้องความสนใจ
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" ข้าที่เอาหัวมุดหมอนแล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บใจหลังจากถูกท่านพ่อตำหนิชุดใหญ่
"น่าเบื่อ.....ข้าเองก็อยาก......ออกไปจากคฤหาสห์เหมือนกัน....." ข้าที่พูดพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่างของห้องจนสุดลูกหูลูกตาก็มีกำแพงรั้วไม้ขนาดใหญ่ที่สูงได้สัก 30 เมตรไว้รอบคฤหาสห์หลังนี้
ตั้งแต่......เมื่อไหร่กันนะ......ที่ข้า.....ได้ออกไปจากที่นี่.....เป็นครั้งสุดท้าย
ข้าที่หลับตาลงพลางนึกถึงอดีตที่เคยเกิดขึ้นเมื่อข้ายังอายุได้เพียง 7 ปีเท่านั้น ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเพียงการหกล้มจนเลือดไหลออกมาในวันนั้น....จะทำให้ข้าสูญเสีย....ท่านแม่ผู้เป็นที่รักได้
"พอแล้ว....เลิกนึกถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้วสักที...." ข้าที่บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากห้องเพื่อไปโรงอาบน้ำ
"ท่านพ่อ.....แบบนี้ไม่แย่เกินไปหน่อยหรอ ?" อิจิที่พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"งั้นเจ้าจะบอกว่าสิ่งที่ข้าคิด.....มันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องงั้นหรอ ?" ท่านพ่อที่พูดด้วยสีหน้าสบอารมณ์จนบรรยากาศรอบๆทั้งสองคนตึงเครียดขึ้นมาทันที
"แต่การที่จะส่งน้องไปแต่งงานกับชายอื่น....โดยไม่ถามนางสักคำ....มันก็เกินไปอยู่ดี !!!" อิจิที่เริ่มหมดความอดทน
"แล้วเจ้ารู้วิธีควบคุมพลังคำสาปของไมริรึไงกัน !!!" ท่านพ่อที่เริ่มโวยวายขึ้นมาบาง
"อึก......" อิจิที่ได้แต่กัดฟันเถียงไม่ออก
"เจ้าเองก็เห็น....นับวันพวกคำสาปก็เริ่มเข้ามาใกล้คฤหาสห์หลังนี้มากขึ้นทุกที....ทั้งๆที่ไมริไม่ได้รับบาดเจ็บเลยมาตลอด 10 ปีแท้ๆ" ท่านพ่อเองก็เริ่มหัวเสียเช่นกัน
"แต่ถึงแบบนั้น....ก็ควรจะบอกนางก่อน...." อิจิที่ยังคงยืนยันคำเดิม
"งั้นเจ้าไปบอกนาง....ว่าจะพาไปไหว้หลุมศพของแม่" ท่านพ่อที่พูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น
"ท่านพ่อ......ท่านคงไม่คิดจะให้ข้าโกหกนางใช่มั้ย?.....ทางที่จะส่งนางไปแต่งงานอยู่คนละทิศกันเลย" อิจิที่เริ่มทำสีหน้ากังวล
"เจ้าเองก็ไม่ได้โง่.....เหมือนแม่หนิ" ท่านพ่อที่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกไปไม่นานนักอิจิก็เดินกลับห้องตัวเองไปเช่นกัน ข้าที่ได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบๆก่อนจะทำให้ข้าแทบทำอะไรไม่ถูก
"ทะ.......ทำไม......" ข้าที่เริ่มร้องไห้ก่อนจะรีบเดินกลับไปที่ห้องแล้วเก็บข้าวของที่จำเป็น พร้อมแอบเข้าห้องทำงานของท่านพ่อเพื่อไปหยิบแผนที่ถึงแม้ตอนนี้จะดึกพอตัวแต่ก็เป็นเวลาที่เหมาะจะหนีเช่นกัน
ข้าที่รีบเดินหนีออกมาจากคฤหาสห์จนมาถึงกำแพงอีกฝั่งที่ไม่ค่อยมีคนเฝ้า เหตุผลก็เพราะอีกฝั่งของกำแพงเป็นป่าที่เต็มไปด้วยคำสาประดับ 3 ข้าที่ยืนมองกำแพงด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆก่อนจะหยิบผ้าสีขาวมาพันรอบแขนกับขาเพื่อกันรอยขีดข่วนตามต้นไม้
"ข้าพร้อมแล้ว !!!" ข้าที่พูดปลุกใจตัวเองก่อนจะเดินเคาะกำแพงไม้ไปเรื่อยๆจนมาเจอกับไม้ท่อนหนึ่งที่กำลังจะหัก
"เยี่ยม !" ข้าที่พูดด้วยท่าทีดีใจก่อนจะใช้แรงขาเตะไปที่กำแพงไม้จนหักเป็นช่องที่ทำให้พอมุดรอดออกไปได้
ข้าที่ออกมาจากเขตของคฤหาสห์อย่างไร้รอยขีดข่วนก่อนจะรีบวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับไปมองที่คฤหาสห์อีกเลย ข้าที่ยังวิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายจนแทบไม่รู้เลยว่าวิ่งมาไกลแค่ไหนแล้ว
"แฮ่กๆๆ....แฮ่กแฮ่ก....แฮ่ก...คงมาไกล...แฮ่ก.....พอแล้ว...." ข้าที่หยุดวิ่งด้วยความเหนื่อยก่อนจะนั่งลงแล้วหยิบแผนที่ออกมาดูเส้นทาง
"ถ้าจำไม่ผิด....ท่านพี่เคยบอกว่าหลุมศพของท่านแม่อยู่ทิศเหนือ" ข้าที่พยายามไล่ดูชื่อเมืองต่างๆและหมู่บ้านจนมาสะดุดกับชื่อเมืองแห่งหนึ่งที่ถูกขีดฆ่าออก
"อะไรนะ....อ่านไม่ออก....." ข้าที่พยายามอ่านแต่ก็ไม่สามารถอ่านได้ก่อนที่จะมีลมพัดแผนที่จนปลิวหลุดออกจากมือข้าไป
"ไม่นะ !" ข้าที่พยายามวิ่งไล่ตามเก็บแผนที่ไปรอบๆป่าจนสามารถเก็บมันได้สำเร็จ แต่ในทางกลับกันข้าวของที่ข้าเตรียมมาก็วางเอาไว้จุดที่หยุดพักครั้งแรก แถมตอนนี้ข้ารู้สึกว่ากำลังหลงป่าอย่างเห็นได้ชัด
"แล้วแบบนี้จะทำไง.....ในป่ามีพวกคำสาประดับ 3 ด้วย.....หากไม่มีอาวุธที่ร่ายอาคมไว้ละก็...." ข้าที่เริ่มสติแตก
"จะว่าไป....ข้าวิ่งมาตลอดทาง.....ยังไม่เจอพวกคำสาปสักตัว" ข้าที่เริ่มสังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นรอบตัว ก่อนจะตัดสินใจเริ่มเดินสำรวจเพื่อจะโชคดีกลับไปทางเดิมที่มาได้
"เอ๊ะ.....คนหรอ ?" ข้าที่เดินมาก็สังเกตเห็นเงาของใครบางคนกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ใกล้ๆกับโขดหิน
"ถ้าขอให้ช่วย....จะช่วยมั้ยนะ ?" ข้าที่ยืนมองอย่างลังเลก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆก็พบว่าเป็นชายร่างสูงผมสีชมพูในชุดกิโมโนสีขาวเทากำลังนั่งหลับอยู่
"........" ข้าที่เริ่มลังเลมากขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของเขามีรอยสักอะไรบางอย่างอยู่
น่ากลัวจัง.....หาทางออกไปจากที่นี่เองดีกว่า.....
ข้าที่กำลังค่อยๆถอยหลังหนีออกมาก็เผลอไปเหยียบกิ่งไม้จนเกิดเสียงดัง ทำให้อีกฝ่ายลืมตาตื่นขึ้น จนทำให้ข้าที่อยู่ห่างออกมาได้สัก 10 เมตรยังสามารถสัมผัสได้ถึงจิตสังหารมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาจากชายผู้นั้นได้อย่างชัดเจน
อย่าบอกนะว่า....ที่ไม่มีพวกคำสาป....ก็เพราะ....ผู้ชายคนนี้ !!!!!!!!!
ไม่นานนักข้าก็รู้สึกเจ็บที่ใบหน้าข้างซ้ายเหมือนถูกอะไรบางอย่างบาดเข้า พร้อมน้ำสีแดงที่ไหลออกมาทันทีแม้แต่พวกป่าไม้ที่อยู่ทางด้านหลังของข้ายังถูกตัดออกไป 2 ส่วน และข้าก็ทำผิดพลาดเป็นอย่างมากเมื่อไปสบตาเข้ากับดวงตาสีแดงคู่นั้นอย่างจัง
"ข้าให้เวลา 5 วิ...." ชายปริศนาที่นั่งอยู่ได้พูดขึ้นด้วยสีหน้าเยือกเย็น
"..........." ข้าที่ได้แต่ยืนนิ่ง
"รีบไสหัวออกไปให้พ้นหน้าข้า" พอสิ้นเสียงอีกฝ่ายด้วยสัญชาตญาณของข้ามันบ่งบอกให้รีบหนีออกมา
"เหลือ 4 วิ" ชายปริศนาที่ยังคงพูดขึ้นพร้อมชูนิ้วทั้ง 4 ขึ้นมาเป็นสัญญาณ ข้าที่รีบหันหลังแล้ววิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิตทำให้ต้นไม้ต่างขีดข่วนตามคอและใบหน้าที่ไม่ได้ระวัง
"ก็นึกว่าอะไร......ที่แท้ก็แค่มนุษย์......" ชายปริศนาที่พูดพร้อมถอนหายใจเล็กน้อย
"แต่ทำไมข้า.....สัมผัสถึงตัวตนของนางไม่ได้?" ชายปริศนาที่บ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมมองไปยังทิศทางที่ข้าวิ่งหนีออกมา
"อะไรของเจ้าบ้านั่นกัน !!!" ข้าที่โวยวายด้วยความโมโห
"แต่ต้องรีบหาอะไรมาห้ามเลือดก่อน" ข้าที่พยายามวิ่งไปหาใบไม้สมุนไพรมาห้ามเลือด
"เจอแล้ว......" เสียงปริศนาที่ดังขึ้นเหนือหัว ทำให้ข้าค่อยๆเงยมองขึ้นไปข้างบนด้วยความหวาดกลัว
"คำสาปแห่งชีวิต....เจอแล้ว.....ข้าเจอแล้ว !" คำสาปที่มีลักษณะหัวขนาดใหญ่กว่าลำตัวที่มีรูปร่างคล้ายตะขาบพร้อมมือขนาดใหญ่ที่งอกออกมาจากหลังก่อนที่มันจะใช้มือมาจับลำตัวของข้าเอาไว้
"อึก......ปะ.......ปล่อย......" ข้าที่พยายามสู้สุดแรงแต่ก็ถูกมันบีบลำตัวจนเริ่มหายใจไม่ออก
"ไม่ได้.....ไม่ได้.....หากเจ้าตาย.....ข้ากินเจ้าไปก็ไม่ได้อะไรนะสิ" คำสาปที่พูดพร้อมคลายมือออกเล็กน้อยให้ข้าได้มีอากาศหายใจ พอได้โอกาสข้าก็ดิ้นหนีหลุดออกมาได้แต่ก็ถูกมืออีกข้างจับแขนทั้ง 2 ข้างของข้าเอาไว้
"ปล่อยนะ !!!" ข้าที่ยังคงไม่ยอมแพ้
"ไม่ต้องกลัว.....ข้าจะกินเจ้าให้ตายในทันทีเอง....." คำสาปที่พูดขึ้นพร้อมใช้มืออีกข้างจับขาข้าเอาไว้
"อย่านะ......หยุด !!!" ข้าที่พยายามดิ้นแต่ก็ไร้ผล คำสาปที่อ้าปากกว้างให้มากที่สุดเท่าที่มันจะอ้าได้ ทำให้ข้ามองเห็นถึงฟันแหลมคำมากมายที่อยู่เต็มปาก
จะตาย......ข้าจะตาย.......อยู่ตรงนี้หรอ ?
คำสาปที่ปล่อยมือออกพร้อมกัน ทำให้ตัวข้าค่อยๆตกลงไปที่ปากของมัน ฉัวะ !!!!!!!! แต่แล้วตัวของคำสาปก็ถูกตัดด้วยอะไรบางอย่างจนขาดเป็น 3 ส่วน ตัวของข้าที่กำลังตกลงกระแทกพื้น ก็ถูกรับเอาไว้ในอ้อมแขนของชายปริศนาที่คิดจะสังหารข้าตอนแรก
"เจ้า !!!" ข้าทำสีหน้าตกใจสุดขีด ก่อนที่อีกฝ่ายจะปล่อยตัวข้าลงกระแทกกับพื้น
"โอ๊ยยยยยยยยย !!!" ข้าที่ร้องลั่นด้วยความเจ็บ
"สะ.....สุคุนะ......" คำสาปที่พูดด้วยท่าทีหวาดกลัวสุดขีด
สุ.....สุคุนะงั้นหรอ ?
"ก็รู้จักข้าหนิ....แล้วทำไมยังมีหน้าเข้ามาในเขตอาคมที่ข้ากางเอาไว้" สุคุนะที่พูดพร้อมปล่อยพลังอาคมมหาศาลออกมา
"ไว้ชีวิตข้า.....ไว้ชีวิตข้าด้วย !!!" คำสาปที่พูดอ้อนวอน
"แล้วทำไมข้าต้องทำ ?" สุคุนะถามกลับ
".............." ข้าที่ได้แต่นั่งมองอยู่ไม่ไกล จนข้าสบตาเข้ากับแววตาของคำสาปพอดี
"ชะ.....ใช่.....ข้ามีข่าวจะมาบอกท่าน......ท่านต้องรู้จักแน่ๆใช่มั้ย?.....คำสาปแห่งชีวิต?" คำสาปที่พยายามพูดหาข้อแกล้งตัว
"ข้าให้เวลา 5 วิ อธิบาย" สุคุนะที่พูดขึ้นพร้อมแววตาเยือกเย็น
"ท่านก็รู้ว่าหากใครได้กินเลือดเนื้อ....ของผู้ถูกคำสาปแห่งชีวิตเข้าไปจะได้รับพลังอาคมมหาศาลตอบแทน...." คำสาปที่พยายามรีบอธิบาย
"3 วิ" สุคุนะที่พูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
"ผู้หญิงคนนั้น.....ผู้หญิงคนนั้นคือผู้ถูกคำสาปแห่งชีวิต !!!" คำสาปที่พูดพร้อมชี้นิ้วมายังข้า
"งั้นหรอ?.....ก็พอดีเลย.....ไขข้อสงสัยไปอีกข้อ" สุคุนะที่พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
"ใช่แล้ว.....ดังนะ !!!" คำสาปที่พูดไม่ทันจบร่างกายก็ถูกฟันเป็นชิ้นๆ
"ข้าบอกให้อธิบาย.....แต่ไม่เคยบอกว่าจะไว้ชีวิต" สุคุนะที่พูดพร้อมฉีกยิ้มชวนขนลุกออกมา
"........" สุคุนะที่มองข้าด้วยหางตา
"!!!" สุคุนะที่ทำท่าทีตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็ถูกข้าดึงชายเสื้อ
"ปล่อย...." สุคุนะที่หันมาพูดพร้อมสีหน้าไม่สบอารมณ์
"พะ.....พาข้าไปไหว้หลุมศพท่านแม่ที.....ขอร้องหล่ะ !!!" ข้าที่พูดอ้อนวอนสุดเสียง
END.
ความคิดเห็น